Έντεκα (για τους New York Times και το πώς τους έκανα να αξίζουν τα λεφτά τους)

.
.

[Το πρώτο φύλλο των Times, το 1851. Χαρά στο κουράγιο των αναγνωστών του.]

Μία φορά στη ζωή μου έχω αγοράσει τους κυριακάτικους New York Times. Ήταν πριν από πέντε χρόνια, τον Αύγουστο του 2005 λίγο πριν πάω διακοπές – ήθελα να έχω μαζί μου ένα ανάγνωσμα διαφορετικό και να ζήσω μια καινούρια εμπειρία.

Ήξερα ότι οι κυριακάτικοι New York Times θα μου κόστιζαν λίγο ακριβά (19 ευρώ?!), αλλά ήμουν σίγουρος πως θα άξιζαν τα λεφτά τους.

Η πωλήτρια του καταστήματος με τον ξένο τύπο δεν πίστευε στα μάτια της όταν πήγε να μου χτυπήσει την εφημερίδα. «Δεκαεννέα ευρώ; Αν είναι δυνατόν!». Χαμογέλασα ευγενικά. (Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα καταστηματάρχη να καταφέρεται εναντίον των δικών του τιμών.)

«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να την πάρεις;» ρώτησε, «θέλω να πω, είναι πανάκριβη!». Έμοιαζε να μην έχει ξαναπουλήσει ποτέ κυριακάτικους New York Times σ’ όλα τα χρόνια που είχε το κατάστημα ξένου τύπου, παρ’ όλο που είχε την εφημερίδα κάθε εβδομάδα στα ράφια.

Πήρα λοιπόν τους New York Times (γιατί πιστεύω ότι όσο κι αν τους διάβαζα online η χειροπιαστή, έντυπη εμπειρία -που σιγά σιγά γίνεται πολυτέλεια- είναι διαφορετική) και πήγαμε δακοπές. Είναι μεγάλη η ιστορία και δε θα την πω με λεπτομέριες αλλά μια μέρα τους ξέχασα στην παραλία κι όταν γύρισα τους είχε βρει κάποιος και υποστήριζε ότι ήταν δικοί του και για να τον τεστάρω τον ρώτησα πόσο τους αγόρασε. («Έξι ευρώ…;» μάντεψε, αλλά ήταν ήδη προφανές ότι είχε αναγνωρίσει την ήττα του, ποτέ δε θα έβρισκε τη σωστή απάντηση.)

Δεν χρειάστηκε να διαβάσω τίποτα άλλο εκεί. Ήταν μια εφημερίδα τεράστια, με μικροσκοπικά γραμματάκια και πολλά ένθετα: μου έφαγε σχεδόν δυο βδομάδες.

Πέντε χρόνια μετά, λίγο πριν τις φετινές διακοπές, ανακάλυψα το ένθετο για τις τέχνες, ανάμεσα σε σαβούρα του παρελθόντος - είχα ξεχάσει να το διαβάσω τότε!

Κι έτσι, για να βγάλει ακόμα περισσότερο η εφημερίδα τα λεφτά της αλλά και για να έχω κάτι επιπλέον για διάβασμα στις φετινές διακοπές, ξεκοκκάλισα τις τέχνες, μαθαίνοντας για πράγματα που υποτίθεται πως θα συνέβαιναν αλλά εγώ μόνο ξέρω, τώρα πια, πως δεν συνέβησαν τελικά.

Διάβασα για ανερχόμενους καλλιτέχνες που από τότε δεν ξανακούστηκαν, είδα φωτογραφίες αγαπημένων ζευγαριών που χρόνια μετά χώρισαν, γέλασα με προβλέψεις που διαψεύστηκαν και με κακά λόγια για άτομα που αργότερα μεγαλούργησαν.

Και απόλαυσα την αργή ανάγνωση. Με τη δύναμη του (εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων) παντογνώστη, με τις μαγικές ικανότητες διόρασης ενός μέλλοντος που έχει ήδη συμβεί - αλλά έχει παραμείνει παγωμένο και άγνωστο στους καλοκαιρινούς Times του ’05…


[Και τι δε θα δινα όμως για να είχα στα χέρια μου τους Times του 2015. Ή, ακόμα καλύτερα, ένα χαρτί με τις εξελίξεις που θα έχουν συμβεί στη ζωή μου τότε. Αυτή ναι, θα ήταν μια πραγματική μαγική δύναμη.]


-----------------------------------------------


+ Έντεκα πρωτοσέλιδα των New York Times

16/4/1912. Τιτανικός

28/7/1914 Ξεκινά ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος – κι ας μην λεγόταν έτσι ακόμα.

30/10/1929 Το περίφημο κραχ του 1929. Οι New York Times ήταν απ’ τις λίγες εφημερίδες που το αντιμετώπισαν ψύχραιμα, χωρίς πολύ σαματά στην αρχή. Κάποιοι είπαν πως αυτό ήταν ένα δημοσιογραφικό σφάλμα.

23/11/1963 Δολοφονία Κένεντι. Περιέργως καμία απ’ τις φωτογραφίες που έμειναν στην ιστορία (το ζεύγος στο ανοιχτό αυτοκίνητο, στο δρόμο κλπ).

22/7/1969 Μεγάλες στιγμές – δημοσιογραφικά και όχι μόνο.

29/7/1981 Ενώ ο Ρίγκαν έλυνε κι έδενε ο πλανήτης έκανε “awww” για έναν (στην πραγματικότητα πολύ αποτυχημένο) γάμο.

26/12/1991 Το (χριστουγεννιάτικο) επίσημο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

12/9/2001

5/11/2008 Η νίκη του Ομπάμα. Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει.

26/6/2009 Εύστοχος πρωτοσέλιδος τίτλος για το θάνατο του Μ. Τζάκσον.

15/9/2010 Το πιο πρόσφατο πρωτοσέλιδο όταν ανέβασα το ποστ. Η ακροδεξιά άλωσε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Και λίγη μόδα.

-------------------------------------------------------------

+ κάθε μέρα: BITS & PIECES

.

.

.