Έντεκα (αναμνήσεις που βρέθηκαν σε ένα time capsule της περιόδου ’89-’91)

Τα κουτιά μου με τα αναμνηστικά αντικείμενα δεν μοιάζουν και πολύ με αυτά του Andy Warhol. Εκείνος κρατούσε τα πάντα, εγώ κρατούσα μόνο ότι θεωρούσα πολύ σημαντικό ή αστείο.
Πηγαίνοντας μετά από καιρό στο πατρικό μου, βάλθηκα να ψάχνω ένα Ποπ Κορν του ’89 που πίστευα ότι είχα.
Ανοίγοντας το εν λόγω κουτί (που ήταν γεμάτο memorabilia της περιόδου ’89-’91) έμεινα άφωνος. Τι ήταν όλα αυτά; Γιατί τα περισσότερα δεν μου θύμιζαν τίποτα; Και, κυρίως, γιατί είχε επιλέξει ο εντεκάχρονος εαυτός μου να τα κρατήσει, να κρατήσει συγκεκριμένα αυτά κι όχι κάποια άλλα;
Σεβάστηκα την επιθυμία του και δεν πέταξα τίποτα.

1) Δύο κάρτες που απεικονίζουν το Στρασβούργο: Η μία γραμμένη: «Μαμά! Είναι τέλεια, κάνουμε πρόβες τα πρωινά και τα απογεύματα μας πηγαίνουν σε κάτι πάρκα. Βρέχει όλη την ώρα στο Στρασβούργο αλλά δεν πειράζει. Η τηλεόραση του ξενοδοχείου πιάνει 100 κανάλια!!! Φιλιά Πολλά!» [δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί δεν την έστειλα]
2) Ένα φυλλάδιο για τις μαθητικές καταλήψεις του 1990: Θυμάμαι κάποια exciting βράδια στο κλειστό σχολείο με τους έξαλλους γονείς να προσπαθούν να σπάσουν την πύλη. Το φυλλάδιο γράφει: «Όχι στο Προεδρικό Διάταγμα Κοντογιαννόπουλου που επιβάλλει: Point System, Κατάργηση Αδικαιολόγητων Απουσιών, Κατάργηση Δεκαπενταμελούς, Κατάργηση Εκδρομών κλπ.» [Το διάταγμα δεν εφαρμόστηκε.]
3) Σελοφάν με κάρτα επιβίβασης αεροπλάνου με την ένδειξη «Συνοδευόμενος»: Όταν ήμουν μικρός η Αθήνα μου φαινόταν τρομερά σπουδαία -εκεί ήταν τα πάντα. Όταν, το καλοκαίρι του 1989, με κάλεσε μια οικογενειακή φίλη για δυο βδομάδες στο σπίτι της, το όνειρό μου εκπληρωνόταν. Αγόρασα φωτογραφική, ημερολόγιο καλοκαιριού, κασέτες για ηχογράφηση ραδιοσταθμών της πρωτεύουσας. Πέρασα υπέροχα - θα το θυμάμαι για πάντα. Στην επιστροφή (επειδή ταξίδευα μόνος) μου φόρεσαν στο λαιμό ένα σπάγκο με το σελοφάν που έγραφε «Συνοδευόμενος» (και που προξένησε άπειρα γέλια στους γονείς μου όταν με παρέλαβαν). Σ’ όλη την πτήση μια γλυκιά αεροσυνοδός ερχόταν και με ρωτούσε πόσο χρονών ήμουν (έντεκα) κι αν ήμουν καλά.
4) Λίστα με τις ημέρες και ώρες που απέμεναν για το ταξίδι στην Αθήνα: Μια τεράστια σελίδα που ξεκινούσε από τις 15 Ιουνίου (προφανώς την ημέρα που έμαθα για το ταξίδι) και κατέληγε στις 12 Ιουλίου - εννιά το πρωί. Δίπλα στην κάθε ημέρα υπήρχαν και οι 24 ώρες της, τις οποίες έσβηνα μία-μία όταν περνούσαν.
5) Μια φωτογραφία με τους υπόλοιπους της σκηνής μου στην καλοκαιρινή κατασκήνωση το 1990: Θυμάμαι μια μέρα, τέλη Αυγούστου, που μας έβαλαν να κοιμηθούμε νωρίς κι έβραζα από μέσα μου γιατί ο, σχετικά καινούργιος τότε, Αντέννα TV θα έδειχνε ζωντανά στην τηλεόραση το Blonde Ambition concert, νομίζω από τη Βαρκελώνη.
6) Ένα αρνητικό (φιλμ) στο οποίο ξεχωρίζω εμένα μπροστά απ’ το γήπεδο Αλκαζάρ: Από Πασχαλιάτικο Σαββατοκύριακο στη Λάρισα με την οικογένεια – δεν θυμάμαι καν αυτήν την φωτογραφία σε χειροπιαστή μορφή, μπορώ άραγε να την εμφανίσω;
7) Μια μικροσυσκευή Nintendo με το Mario’s Cement Factory: Μου το έδωσε ένας φίλος που είχε καμιά δεκαριά. Είχα χαρεί τρομερά: επιτέλους είχα κάτι μαζικό, κάτι που όλα τα παιδάκια είχαν. (Το βαρέθηκα όμως πολύ γρήγορα)
8) Ένα βαθμολογημένο τεστ μαθηματικών (31-10-91). Το προσωπικό μου Βατερλό. Δεν ήταν τόσο η βαθμολογία (02) όσο κάτι χαζά κόκκινα σχόλια του μαθηματικού πάνω στην κόλλα. («Αν δεν μάθεις τις συναρτήσεις είσαι χαμένος»). Είχα στεναχωρηθεί τρομερά κι ήθελα να το κάψω. Ο μπαμπάς μου είπε τότε: «Τόση σαβούρα μαζεύεις στα συρτάρια σου, κράτα το κι αυτό, και να με θυμηθείς: σε δέκα χρόνια θα το βλέπεις και θα γελάς».
9) Ένα αυτόγραφο της Σαμπρίνας: Γέλασα (και χάρηκα) που το βρήκα αλλά δεν έχω ιδέα πώς ήρθε στην κατοχή μου. Λέει: «Με πολλή αγάπη σε σένα, από μένα, την Σαμπρίνα!!!»
10) Δελτίο Απογραφής: «ΝΑ ΦΥΛΑΧΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ. Βεβαιώνεται ότι ο [εγώ], κάτοικος της [περιοχής μου] συμμετείχε στην απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991. [Το κράτησα, αν μη τι άλλο, ως μια επίσημη απόδειξη ότι υπάρχω.]
11) Σημείωμα που είχε αφήσει η αδερφή μου όταν κατέστρεψε την τηλεόραση -προσπαθώντας να με μπουγελώσει- και κατόπιν εξαφανίστηκε για να αποφύγει την επίπληξη: «Μπαμπά και μαμά, πάω να κοιμηθώ στην Εύη για να διαβάσουμε. ΥΓ. Καθώς πότιζα τα λουλούδια του σαλονιού, έσταξε λίγο νερό στο πίσω μέρος της τηλεόρασης και τώρα τα κανάλια μια πιάνουν μια δεν πιάνουν. Δεν νομίζω ότι είναι τίποτα σοβαρό, τα λέμε αύριο τηλεφωνικά. ΧΧΧ»