Έντεκα (όνειρα της περιόδου 1988-1989)

Το κόλλημά μου με τα όνειρα ξεκίνησε γύρω στο 1987 όταν κυκλοφόρησε ένα περιοδικό που με σημάδεψε: το Δύο. Ήταν ένα παιδικό περιοδικό του Κοσκωτά (με την ευρεία έννοια) σε κανονικό μέγεθος, με όλα τα απαραίτητα κόμικς, μουσικά νέα, συνεντεύξεις και αφιερώματα. Ήταν κάπως πιο unisex και ψαγμένο απ’ τα υπόλοιπα και μου έμαθε ένα σωρό πράγματα. Το έπαιρνα κάθε βδομάδα, μέχρι που, λόγω Κοσκωτά, είχε την τύχη που είχαν όλα τα ελληνικά περιοδικά που αγάπησα στο παρελθόν: έκλεισε μετά από κανα δυο χρόνια λειτουργίας – τελείως απροειδοποίητα.

Σ' ένα απ' τα τελευταία τεύχη του είχε ένα συναρπαστικό αφιέρωμα στα όνειρα. «Για να τα θυμάστε», έλεγε, «επαναλάβετε 20 φορές πριν κοιμηθείτε τη φράση ‘θα δω όνειρα και θα τα θυμάμαι όλα’. Δίπλα σας πρέπει να έχετε ένα σημειωματάριο και κάθε φορά που ξυπνάτε να γράφετε τις λέξεις κλειδιά των ονείρων κι αργότερα ολόκληρα τα όνειρα.» Τότε περίπου ξεκίνησα να κρατάω ημερολόγιο ονείρων [και δεν σταμάτησα ποτέ].
1) 3/9/88: Είδα πως είχα φτιάξει ένα λεύκωμα, που όταν το ξεφύλλιζες είχε κινούμενες φωτογραφίες και σε κάθε σελίδα είχε άλλη μουσική. Το παίρναν όλοι στην τάξη και το θαύμαζαν: «Για να γράψετε είναι όχι για να το κοιτάτε μόνο» τους είπα.
2) 10/10/88: Διάβαζα το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα και ξεκαρδιζόμουν. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου και λέει: «Τι γελάς; Εγώ δεν τα γράφω για αστεία, με πονάνε αυτά, τα έχω ζήσει.» Έπαθα σοκ.
3) 25/11/88: Ο μπαμπάς μου είχε πάρει δεκαπέντε χαρτάκια [αυτοκόλλητα] Μπάτμαν και τα είχα ήδη σχεδόν όλα. Ανοίγω και το τελευταίο και γράφει: «Συγχαρητήρια, κέρδισες μια θέση στην πρεμιέρα της ταινίας στην Νέα Υόρκη!» Ο μπαμπάς όμως έλεγε ότι δεν μπορώ να πάω γιατί θα χάσω τα μαθήματα γερμανικών. Και τότε, άρχισα να τον βρίζω στα γερμανικά, και γιατί με τσάτισε αλλά και για να τον πείσω ότι τα πάω καλά και δεν πειράζει να χάσω 2-3 μαθήματα.
4) 29/11/88: Γυρνούσα απ’ το ωδείο με το 6ρι κι ο εισπράκτορας άρχισε να φωνάζει «Κατεβείτε όλοι κάτω. Πρέπει να βγείτε φωτογραφία.» Κατέβηκα λοιπόν και σκεφτόμουν, αν αργήσω θα χάσω το [Coca Cola Eurochart] Top100 στο Sky Channel. Μια κυρία μου λέει ότι το είδε χτες κι ότι Νο1 είναι ακόμα το Lambada. Έβγαλα 4 έγχρωμες φωτογραφίες σε ένα αυτόματο μηχάνημα (κοντά στη Μαρτίου), αλλά η ώρα είχε περάσει και σκέφτηκα, αφού θα χάσω το Eurochart ας φάω τουλάχιστον κάτι στα Goody’s.
5) 11/12/88: [Ακόμη να έρθει το Μέγκα Τσάνελ στην Θεσ/νίκη!] Είμαι στης Έφης και είναι μια στριμμένη θεία της απ’ την Αθήνα που όλο μας μαλώνει. Μετά όμως την ρωτάω για το Μέγκα και τα κανάλια της Αθήνας και αρχίζει να μου λέει με κάθε λεπτομέρεια και ήταν τέλεια!
6) 23/12/88: Περιμένω τον Γιώργο και τον Γιάννη για να ξεκινήσουμε τα κάλαντα και τελικά δεν έρχεται κανείς. Πηγαίνω λοιπόν μόνος μου σε διάφορα σπίτια και όλοι μου λένε: «Α, όχι, δεν θέλουμε. Μας τα είπαν προηγουμένως ο Γιώργος με τον Γιάννη!».
7) 28/1/89: Είδα ότι η Ανθή έχει φέρει στην τάξη το σπάνιο αυτοκόλλητο Τόλμη και Γοητεία (το Καρολάιν σπάνιο) κι ο Παναγιώτης της το παίρνει κι αρχίζουν να μαλλιοτραβιούνται. Τελικά μπαίνει στην τάξη ο κύριος, το παίρνει και λέει: «Ήταν το μόνο που μας έλειπε. Θα το δώσω στην κορούλα μου». Και τότε όλη η τάξη πέφτει πάνω του μπούγιο και τον μαλλιοτραβάμε.
8) 18/3/89: Είχαμε πάει σε ένα σπίτι με τους γονείς και ο οικοδεσπότης μας έβαλε όσα είχε τραβήξει με την βιντεοκάμερα απ’ την επίσκεψή του στο στούντιο που γυρίζεται ο Καραγκιόζης. Στην αρχή ήταν ωραία, μετά όμως δεν έλεγε να τελειώσει. Πήγα στην τουαλέτα για να γλιτώσω αλλά κι εκεί είχε ανοιχτή τηλεόραση που έπαιζε Καραγκιόζη.
9) 1/4/89: Είδα ότι ήμουν σ’ αυτό το βιβλιοπωλείο της Ναυαρίνου με τα ξένα περιοδικά και μου λέει αυτός, «Επειδή είσαι ο καλύτερός μου πελάτης, σου χαρίζω όλα τα περιοδικά». Ξετρελαμένος άρχισα να τα μαζεύω σε σακούλες, θυμάμαι μάλιστα ότι στο εξώφυλλο του Smash Hits έγραφε ότι είχε και τους στίχους του Vogue!
10) 7/4/89: Με είχε πάρει (με το ζόρι σχεδόν) η θεία Ε. μαζί της με το αυτοκίνητο και με γύριζε από εκκλησία σε εκκλησία και με έβαζε να σβήνω όλα τα κεριά. Όταν διαμαρτυρόμουν έλεγε: «στο τέλος θα σου δώσω ένα ταψί με κρέμα καραμελέ» και με έπειθε. Μετά από λίγο κατάλαβα σοκαρισμένος ότι ήταν βουντού για να κερδίσει ο Μητσοτάκης στις εκλογές [που πραγματικά γινόταν την επομένη].
11) 20/5/89: Είδα ότι έπαιρνα τηλέφωνο σ’ ένα διαγωνισμό του FM 101 για να κερδίσω τον δίσκο των Soul II Soul, αλλά δεν μπορούσα να πιάσω. Ξαφνικά πέρασα μέσα απ’ το ακουστικό και μέσα από ένα σωρό καλώδια και βρέθηκα στο στούντιο του 101 κι άρχισα να λέω «είναι το Get A Life!!» Μου δώσαν τον δίσκο, αλλά δεν κατάφερνα να ξαναμπώ στο ακουστικό για να πάω σπίτι, και σκεφτόμουν αν είχα λεφτά για το λεωφορείο κι αν είχα το πάσο μου. Ξύπνησα έντρομος και σκέφτηκα: «γιατί μπήκα σε τέτοια φασαρία; Αφού τον δίσκο τον έχω ήδη αγοράσει!».

δείτε επίσης Έντεκα (όνειρα της περιόδου 2002-2003)