Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #5 Τζένη Καρέζη)

27 Ιουλίου 1992

Ήταν ένας ακόμη Ιούλιος στην Χαλκιδική. Η όραση της γιαγιάς είχε χειροτερέψει κι αυτό που την απασχολούσε ήταν: Τι θα γίνεί τώρα με την Τόλμη και Γοητεία; Δεν ήξερε αγγλικά και πλέον δεν κατόρθωνε ούτε τους υπότιτλους να ξεχωρίζει. Η ξαδέλφη μου κι εγώ, αναλάβαμε δράση: κάθε απόγευμα, όταν η ΕΤ1 έπαιζε το σίριαλ, καθόμασταν μαζί με τη γιαγιά κι ερμηνέυαμε σε πραγματικό χρόνο τους διαλογους της Τόλμης και Γοητείας.

Σύντομα είχαμε φτιάξει ειδικές φωνές για όλους τους χαρακτήρες και είχαμε αναπτύξει τους δικούς μας κώδικες με τους οποίους ξεκαρδιζόμασταν. Η γιαγιά αδιαφορούσε για το ύφος ή την ποιότητα της μεταγλώττισης και προσπαθούσε να καταλάβει την υπόθεση: «Αφήστε τα χαζά και πείτε τι γίνεται, είναι έγκυος η Μπρούκ ή της παίζει παιχνίδι η Στέφανι;»

Κάποιες φορές δεν διαβάζαμε ακριβώς αυτά που βλέπαμε: διανθίζαμε το κείμενο με λάιτ βρισιές, βάζαμε τον Ριτζ να «χαριεντίζεται στη σάουνα με την Σάλι Σπέκτρα», επινοούσαμε απιθανότητες. Η γιαγιά, μετά από μερικά «πωπώ!» ή «αμάν!», πάντα εντόπιζε την ψευδή μεταγλώττιση: «Ε, μα, είπα κι εγώ, Φώσκολος έγινε;»

Βλέπαμε λοιπόν το επεισόδιο που επιστρέφει η Καρολάιν, όχι ως Καρολάιν αλλά ως δίδυμη ξαδέρφη της ή κάτι τέτοιο κουφό, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Βάλτε τον ΑΝΤ1», είπε η ξαδέλφη μου κλείνοντάς το. «Πέθανε η Βουγιουκλάκη». Δεν θυμάμαι το παρασκήνιο αυτής της μακάβριας παραπληροφόρησης, πάντως όταν βάλαμε τις ειδήσεις είδαμε τη Βουγιουκλάκη (alive and kicking) να μιλάει στον παρουσιαστή κι από πάνω να γράφει ‘Έφυγε η Τζένη Καρέζη’. Σύντομα μαζεύτηκαν όλοι στην τηλεόραση: η Καρέζη ήταν πάντα ένα αγαπητό πρόσωπο στην οικογένεια, για πολλούς και καλούς λόγους.

Η Βουγιουκλάκη μιλούσε (υπερβολικά) συγκινημένη και διάφοροι συγγενείς άρχισαν να την κοροϊδεύουν για τον τάχα θεατρινίστικο τρόπο της. «Καλά, τι ηθοποιός! Δες τι ψεύτικη που είναι», έλεγαν όλοι, εμένα όμως με συγκινούσε πραγματικά ακόμα κι αν ήταν υπερβολική. Τελείωσε λέγοντας με σπασμένη φωνή (αληθινή ή ψεύτικη) «Αχ, Τζένη! Τζένη μου! Θα σε συναντήσω, αγάπη μου!» και αυτό λες κι ήταν το σύνθημα για να ξεσπάσουν οι απαράδεκτοι γύρω μου σε δυνατά γέλια.

[Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει απ’ το θάνατο της Καρέζη - δέκα απ’ το θάνατο της Αλίκης. Και, μόλις πριν μερικούς μήνες, πέθανε και η γιαγιά μου. Όμως η Τόλμη και η Γοητεία συνεχίζει ακάθεκτη. Ναι, είναι μια απ’ τις αδικίες της ζωής, αλλά θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η Τόλμη και Γοητεία θα μας θάψει όλους.]