Έντεκα (λόγοι που ακούω τον Πετρίδη εδώ και 20 χρόνια)

Τη σταθερή αξία της εκπομπής ‘Aπό τις 4 στις 5’ την ανακάλυψα τυχαία στα μέσα των ‘80ς (οικογενειακές διακοπές σ’ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής). Ήμουν ήδη information junkie, κι ένιωθα περίεργα εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς μουσική και χωρίς ενημέρωση. Το γουόκμαν μου δεν έπιανε σχεδόν τίποτα, μόνο το Πρώτο Πρόγραμμα.

Μέχρι τότε πίστευα πως ο dj υπάρχει για να βάζει jingles, να κάνει αφιερώσεις, και να κάνει ένα σωρό λάθη στους αγγλικούς τίτλους - ο Πετρίδης μου έμαθε τι θα πει μουσική ενημέρωση.

Έκτοτε τον άκουγα σχεδόν κάθε μέρα, στο σπίτι αλλά και στο σχολείο με το σύστημα του κρυφού ακουστικού. Μάθαινα ό,τι χρειαζόμουν – τις νέες κυκλοφορίες, τα τσαρτς, λίστες με άλμπουμ, μουσικά νέα, ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Όταν έφυγα στο Λονδίνο ο Πετρίδης ήταν από τα πράγματα που μου έλειπαν αληθινά (όπως και οι δικοί μου, ο γύρος και το δωμάτιό μου), κι έτσι ζήτησα απ’ τον μπαμπά μου να ηχογραφεί σε μια 60ρα κασέτα μια τυχαία εκπομπή κάθε μήνα και να μου την στέλνει -έτσι για τη γεύση.

Όταν γύρισα οριστικά, ξανάρχισα να τον ακούω live και μου κ΄ρατησε καλή παρέα και σ' εκείνα τα βαρετά μεσημέρια του στρατού. Τώρα πια, η ενημέρωση που προσφέρει μπορεί να βρεθεί σε χρόνο dt στο ίντερνετ. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί (παρά μόνο στο απ’ τις 4 στις 5, Δευτέρα με Παρασκευή στην ΕΡΑ1 είναι ο λόγος και η άποψή του ανθρώπου που, αν και κάνει την ίδια εκπομπή εδώ και 30 χρόνια (ο ίδιος πλησιάζει τα εξήντα), είναι πιο νέος απ’ όλους τους 20χρονους των playlist ραδιοφώνων.

Και, όπως δηλώνει στα Νέα, δεν έχει κουραστεί καθόλου: «Ανήκω σε μια γενιά που θέλει να πιάνει τα βιβλία, να τρέχει στα βιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα. Να ψάχνει ακόμη...»



Να γιατί μ’ αρέσει:

1) Τον έχω ταυτίσει με το φθινόπωρο που είναι κάπως αδέξια εποχή. Ακούγοντας την εκπομπή (μετά τις διακοπές του) ένιωθα πάντα πως κάτι exciting ξεκινούσε κι αυτό το φθινόπωρο, πως η νέα σεζόν, όπως αυτός την περιέγραφε, θα ήταν γεμάτη τέλειους δίσκους και ταινίες. [εικόνα: Jane Wooster Scott – Autumnal Reflections]

2) Μανία με τις λίστες. Οι εκατό τέτοιοι, οι εκατό άλλοι, διαφορετικά είδη, διαφορετικές εποχές. Η ιστορία της μουσικής σε αντίστροφη μέτρηση.

3) Μ’ αρέσει η άνεσή του. Κομπιάζει, ξεχνιέται, γίνονται τεχνικά λάθη, μιλάει πάνω στα τραγούδια, μιλάει χωρίς χαλί. Είναι τόσο laid back που κάνει τους άλλους παρουσιαστές να μοιάζουν με αγχωτικούς χαζοχαρούμενους. Νιώθεις ότι είναι μια ζωντανή εκπομπή κι όχι ένα σκηνοθετημένο και άψογα χρονομετρημένο σόου.

4) Είναι έγκυρος. Και αντικειμενικός. Παίζει μεν αυτά που του αρέσουν αλλά παίζει και αυτά που υπάρχουν γύρω μας – δεν είναι ρατσιστής. Ακόμα κι αν παίξει κάτι που δεν του αρέσει ξέρεις ότι υπάρχει λόγος. Δεν χλευάζει την ‘κακή’ μουσική, η εκπομπή είναι αντιπροσωπευτική του Σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό.

5) Πρώτες μεταδόσεις. Τώρα πια με το ίντερνετ ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ότι τις περισσότερες φορές πρωτάκουσα τους (κατόπιν) αγαπημένους μου δίσκους απ’ αυτόν, μπορεί και μήνες πριν βγουν.

6) Μ’ αρέσει η σχέση του με φανατικούς ακροατές και ακροάτριες - και οι συνομιλίες τους στον αέρα. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που είχε ειδήσεις για ή πρώτες μεταδόσεις της Μαντόνα υπήρχε ο Γιώργος ένας ακροατής (ειδικός στα Μαντόνα θέματα) που έπαιρνε κατευθείαν τηλέφωνο και συζητούσαν τις εξελίξεις. Κάποτε (γύρω στο ’95) ο Πετρίδης ανέλυε το ζήτημα του αν θα πάει άραγε ποτέ ξανά η (τότε αποτυχημένη) Μαντόνα στο Νούμερο 1 και μετά από λίγο λέει: «Πού είναι ο Γιώργος, γιατί δεν παίρνει να το συζητήσουμε;» (πήρε και κατέληξαν ότι ήταν highly unlikely).

7) Χωρίς παρελθοντολαγνεία, θυμίζει ένα σωρό σημαντικά (και συνήθως άγνωστα σε μένα) πράγματα από τα παλιά.

8) Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να προσφέρει σφαιρική ενημέρωση: όταν πρωτόπαιξε το You Have Killed Me του Μόρισεϊ τον περασμένο Μάρτη διάβασε στον αέρα ολόκληρο απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα του Οδός Πανός στον Παζολίνι (επειδή ο Π. αναφερόταν στους στίχους).

9) Φοβερές εκπομπές για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Και πάλι θυμάμαι τις εποχές πριν το ίντερνετ, όταν ο καλύτερος τρόπος για να τις μάθω (και μάλιστα μερικά λεπτά μετά την ανακοίνωσή τους στην Αμερική) ήταν η εκπομπή. (Καλούσε και κριτικούς κινηματογράφου για να διαβάσουν/αναλύσουν τις υποψηφιότητες μαζί.)

10) Είχε (και έχει) τα τσαρτς.

11) Η εκπομπή του είναι αμφίδρομη. Μπορεί να σου λύσει κάθε απορία και να σου παίξει κάθε σπάνιο τραγούδι. Τα τελευταία χρόνια έμαθε τα email, τα sms και τα blogs - τώρα ποιος τον πιάνει.

[Και η φωνή. Αυτή η φωνή!]

*Γιάννης Πετρίδης - Το blog. Από τις 4 στις 5
**Ζωντανά μέσω ίντερνετ στο Listen Live της ΕΡΤ