Wednesday, September 27, 2006

Έντεκα (λόγοι που ακούω τον Πετρίδη εδώ και 20 χρόνια)

Τη σταθερή αξία της εκπομπής ‘Aπό τις 4 στις 5’ την ανακάλυψα τυχαία στα μέσα των ‘80ς (οικογενειακές διακοπές σ’ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής). Ήμουν ήδη information junkie, κι ένιωθα περίεργα εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς μουσική και χωρίς ενημέρωση. Το γουόκμαν μου δεν έπιανε σχεδόν τίποτα, μόνο το Πρώτο Πρόγραμμα.

Μέχρι τότε πίστευα πως ο dj υπάρχει για να βάζει jingles, να κάνει αφιερώσεις, και να κάνει ένα σωρό λάθη στους αγγλικούς τίτλους - ο Πετρίδης μου έμαθε τι θα πει μουσική ενημέρωση.

Έκτοτε τον άκουγα σχεδόν κάθε μέρα, στο σπίτι αλλά και στο σχολείο με το σύστημα του κρυφού ακουστικού. Μάθαινα ό,τι χρειαζόμουν – τις νέες κυκλοφορίες, τα τσαρτς, λίστες με άλμπουμ, μουσικά νέα, ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Όταν έφυγα στο Λονδίνο ο Πετρίδης ήταν από τα πράγματα που μου έλειπαν αληθινά (όπως και οι δικοί μου, ο γύρος και το δωμάτιό μου), κι έτσι ζήτησα απ’ τον μπαμπά μου να ηχογραφεί σε μια 60ρα κασέτα μια τυχαία εκπομπή κάθε μήνα και να μου την στέλνει -έτσι για τη γεύση.

Όταν γύρισα οριστικά, ξανάρχισα να τον ακούω live και μου κ΄ρατησε καλή παρέα και σ' εκείνα τα βαρετά μεσημέρια του στρατού. Τώρα πια, η ενημέρωση που προσφέρει μπορεί να βρεθεί σε χρόνο dt στο ίντερνετ. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί (παρά μόνο στο απ’ τις 4 στις 5, Δευτέρα με Παρασκευή στην ΕΡΑ1 είναι ο λόγος και η άποψή του ανθρώπου που, αν και κάνει την ίδια εκπομπή εδώ και 30 χρόνια (ο ίδιος πλησιάζει τα εξήντα), είναι πιο νέος απ’ όλους τους 20χρονους των playlist ραδιοφώνων.

Και, όπως δηλώνει στα Νέα, δεν έχει κουραστεί καθόλου: «Ανήκω σε μια γενιά που θέλει να πιάνει τα βιβλία, να τρέχει στα βιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα. Να ψάχνει ακόμη...»

Autumnal%20Reflections

Να γιατί μ’ αρέσει:

1) Τον έχω ταυτίσει με το φθινόπωρο που είναι κάπως αδέξια εποχή. Ακούγοντας την εκπομπή (μετά τις διακοπές του) ένιωθα πάντα πως κάτι exciting ξεκινούσε κι αυτό το φθινόπωρο, πως η νέα σεζόν, όπως αυτός την περιέγραφε, θα ήταν γεμάτη τέλειους δίσκους και ταινίες. [εικόνα: Jane Wooster Scott – Autumnal Reflections]

2) Μανία με τις λίστες. Οι εκατό τέτοιοι, οι εκατό άλλοι, διαφορετικά είδη, διαφορετικές εποχές. Η ιστορία της μουσικής σε αντίστροφη μέτρηση.

3) Μ’ αρέσει η άνεσή του. Κομπιάζει, ξεχνιέται, γίνονται τεχνικά λάθη, μιλάει πάνω στα τραγούδια, μιλάει χωρίς χαλί. Είναι τόσο laid back που κάνει τους άλλους παρουσιαστές να μοιάζουν με αγχωτικούς χαζοχαρούμενους. Νιώθεις ότι είναι μια ζωντανή εκπομπή κι όχι ένα σκηνοθετημένο και άψογα χρονομετρημένο σόου.

4) Είναι έγκυρος. Και αντικειμενικός. Παίζει μεν αυτά που του αρέσουν αλλά παίζει και αυτά που υπάρχουν γύρω μας – δεν είναι ρατσιστής. Ακόμα κι αν παίξει κάτι που δεν του αρέσει ξέρεις ότι υπάρχει λόγος. Δεν χλευάζει την ‘κακή’ μουσική, η εκπομπή είναι αντιπροσωπευτική του Σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό.

5) Πρώτες μεταδόσεις. Τώρα πια με το ίντερνετ ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ότι τις περισσότερες φορές πρωτάκουσα τους (κατόπιν) αγαπημένους μου δίσκους απ’ αυτόν, μπορεί και μήνες πριν βγουν.

6) Μ’ αρέσει η σχέση του με φανατικούς ακροατές και ακροάτριες - και οι συνομιλίες τους στον αέρα. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που είχε ειδήσεις για ή πρώτες μεταδόσεις της Μαντόνα υπήρχε ο Γιώργος ένας ακροατής (ειδικός στα Μαντόνα θέματα) που έπαιρνε κατευθείαν τηλέφωνο και συζητούσαν τις εξελίξεις. Κάποτε (γύρω στο ’95) ο Πετρίδης ανέλυε το ζήτημα του αν θα πάει άραγε ποτέ ξανά η (τότε αποτυχημένη) Μαντόνα στο Νούμερο 1 και μετά από λίγο λέει: «Πού είναι ο Γιώργος, γιατί δεν παίρνει να το συζητήσουμε;» (πήρε και κατέληξαν ότι ήταν highly unlikely).

7) Χωρίς παρελθοντολαγνεία, θυμίζει ένα σωρό σημαντικά (και συνήθως άγνωστα σε μένα) πράγματα από τα παλιά.

8) Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να προσφέρει σφαιρική ενημέρωση: όταν πρωτόπαιξε το You Have Killed Me του Μόρισεϊ τον περασμένο Μάρτη διάβασε στον αέρα ολόκληρο απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα του Οδός Πανός στον Παζολίνι (επειδή ο Π. αναφερόταν στους στίχους).

9) Φοβερές εκπομπές για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Και πάλι θυμάμαι τις εποχές πριν το ίντερνετ, όταν ο καλύτερος τρόπος για να τις μάθω (και μάλιστα μερικά λεπτά μετά την ανακοίνωσή τους στην Αμερική) ήταν η εκπομπή. (Καλούσε και κριτικούς κινηματογράφου για να διαβάσουν/αναλύσουν τις υποψηφιότητες μαζί.)

10) Είχε (και έχει) τα τσαρτς.

11) Η εκπομπή του είναι αμφίδρομη. Μπορεί να σου λύσει κάθε απορία και να σου παίξει κάθε σπάνιο τραγούδι. Τα τελευταία χρόνια έμαθε τα email, τα sms και τα blogs - τώρα ποιος τον πιάνει.

[Και η φωνή. Αυτή η φωνή!]

*Γιάννης Πετρίδης - Το blog. Από τις 4 στις 5
**Ζωντανά μέσω ίντερνετ στο Listen Live της ΕΡΤ

24 comments:

m.hulot said...

δάσκαλος. respect.

H2O said...

ο John Peel της Ελλάδας :)) Συμφωνώ φυσικά οτι είναι ο καλύτερος ! (μαζί ίσως με τον Γεωργίου )

Xilaren said...

μπράβο... ωραίο, έντεκα

marl(t) said...

Οι λίστες ναι! Όπως High Fidelity. Kαι η φωνή; Δεν είπες τίποτα για αυτή τη φωνή...

enteka said...

χαίρομαι που συμφωνούμε :)
και, ναι, η ΦΩΝΗ!!

Trilian said...

Όταν η θεία μου μετακόμισε στην Αθήνα την δεκαετία ’70 για να σπουδάσει στο οικονομικό πανεπιστήμιο νοίκιασε το πρώτο σπίτι που βρέθηκε μπροστά της. Ο γιος της σπιτονοικοκυράς άκουγε συνέχεια μουσική και εκείνη της παραπονιόταν ότι δεν διαβάζει τα μαθήματα του αλλά ακούει συνέχεια τους γιεγιέδες! Μάλιστα την έβαλε κάποια στιγμή να του μιλήσει για το πόσο καλό θα ήταν να μπει και αυτός στο πανεπιστήμιο πράγμα που θα κατάφερνε μόνο με συστηματική μελέτη και αν άφηνε επιτέλους την μουσική στην άκρη… Αυτός ο πιτσιρικάς ήταν ο Γιάννης Πετρίδης και χαίρομαι πολύ που δεν τον έπεισαν τα επιχειρήματα της!

Provato said...

ώρα να κάνω φιγούρα: τον έχω γνωρίσει πριν από 3 χρόνια, στην γιορτή ενός Νίκου για την ονομαστική του και πρέπει να πω ότι είναι από τους πιο γλυκόαυρους ανθρώπους έχω γνωρίσει ποτέ! Μιλήσαμε αρκετή ώρα και σχεδόν λιποθύμισα από την γοητεία του!!! (έχω και φωτογραφία να το αποδείξω!!).


enteka μου γλυκέ εμείς οι δύο έχουμε άκομα ένα κοινό! την αγάπη μας για τον Πετρίδη και τις εκπομπές του!


μπεεεε μπεεε μπεεε φιλί μπεεεεγάλο μπεεε!

Anonymous said...

Συμφωνώ 100% μαζί σου! Που υπογράφω; :)

enteka said...

trilian: σοβαρά;;
laughing_sheep: μου επιβεβαιώνεις αυτό που υποψιαζόμουν για την 'αύρα' του. φιλιά
graham: you just did ;)
bigmouth: μα αυτό με τρελαίνει, ότι είναι πιο αισιόδοξος για τη σημερινή (και την αυριανή) μουσική σκηνή απ' όλους μας.

:)

Unknown said...

Τι να προσθέσω, τα είπες όλα! Είχα χαρεί τρομέρα φέτος, όταν έκανε το αφιέρωμα στο popstology -με τα γενέθλια των ακροατών- και είχε κάνει και τα δικά μου. Βγήκε στο τηλεφώνο και του είπα "Γειά σου Γιάννη"... Μεγάλες στιγμές!!

πολυβιος said...

η αξία του Γιάννη Πετρίδη φαίνεται στις μέρες μας. ακούς -συνήθως- τον κάθε μαλάκα στο ραδιόφωνο να μην έχει ιδέα για το τί παίζει και το μόνο πρόσωπο που σου ρχεται αμέσως στο μυαλό για τις γνώσεις του και την κατάρτισή του είναι ο Γ. Πετρίδης. σαν τη μέρα με τη νύχτα.

azrael said...

Χαίρομαι που αρέσει ο Πετρίδης σε νέους της ηλικίας σου φίλε enteka (είσαι 20something eh?)

Ρε γμτ ντρέπομαι να συζητώ με την νέα γενιά και να λεω ότι ακούω "ξενη" μουσική .
"ΟK και εμείς" θα σου πούνε αλλά αργα η γρήγορα θα σου βάλουν τον Τριαντάφυλλο στην κουβέντα και θα σε αποτελειώσουν.

Πολύ σκυλιά ρε παιδί μου αυτοί οι νέοι!

Είναι ιδιόμορφο που οι 20sth και οι 50sth έχουν τα ίδια ομφαλοσκοπικά τουρκελληνοσκυλάδικα γούστα και στη μέση κάποιοι ελάχιστοι να νιώθουμε UFO.

Ωραίο post enteka (as usual)

nanakos said...

Πραγματικά, Έντεκα, κάθε φορά που σε διαβάζω, χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη μπλογκόσφαιρα!

Anonymous said...

θα θελα να κανω μια ασχετη ερωτηση, που αφορα το ιστορικο ΕΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ...

Εχεις κρατησει αρχειο απο τις εκπομπες αυτες?? Σε παρακαλω, πες μου πως ΝΑΙ!!!

Φιλακια σε ολους

Anonymous said...

Αν μπορεις κι εχεις φυσικα τα αναλογα στοιχεια, μπορεις να κανεις κι ενα αφιερωμα στο Ερωτοδικειο???

Σορρυ που παρεκτραπην κι ειμαι εκτος θεματος ;)

Anonymous said...

Εμεις παλι νανακο δε χαιρομαστε καθολου που υπαρχεις εσυ
και μας καλιαρντευεις κιολας απ'οτι μαθαινουμε
Εμ,βλεπεις δεν εχουν μονο οι τοιχοι και τα προβατα αυτια
αλλα και κατι αλλο που εσυ μπορει να το'χεις για θεο σου μεγαλο
αλλα την εξυπηρετηση μας την εκανε και μας μια χαρα
Μια χαρα,σου λεω

enteka said...

switchblade sister: σοβαρα; τέλειο!
πολύβιος: ακριβώς!
αζραελ: (πάντως κοντεύω τα τριάντα, μη νομίζεις)
νανάκο: προφητικά τα λόγια σου... κι εγώ χαίρομαι που υπάρχεις μην ακούς τον...
Γιγαντάκο: :)
ερωτοδικείο dreamer: έχω πολύ λίγα δυστυχώς. θα τα ψάξω :)

Sleeper in Metropolis said...

Κι εγώ κάπως έτσι ξεκίνησα να τον ακούω, όταν πήγαινα γυμνάσιο...
Μέρες ραδιοφώνου.

Anonymous said...

π ρ α γ μ α τ ι κ ά με συγκίνησες αγαπητέ.σα να είδα όλη τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου -κι ας μην είμαι ετοιμοθάνατος..-. κι εγώ ακούω το γιάννη 20 χρόνια και κάτι, θυμάμαι ήταν η madonna #1 στην αμεριή το καλοκάιρι του '86.. ωραία χρόνια.. για 7 χρόνια από την πρώτη εκπομπή δεν είχα χάσει ούτε μία..έπαθα πραγματικά πλάκα πριν λίγους μήνες όταν με αφορμή ένα -λίγο κακό είναι η αλήθεια- sms που του'στειλα με πήρε τηλ. αρκετά εκνευρισμένος -κάποιοι του ζητούσαν να παίξει κάτι jewel και τέτοια κι αυτός είπε ότι τώρα παίζει strokes & panic at the disco κλπ κι εγώ ως κακίστρω που είμαι του έστειλα ότι ωραία πράγματα βρήκες να αντιπροτείνεις κ με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο κ με ρωτάει δλδ τι να προτείνω? κ αρχίζουμε μια συζήτηση λίγων λεπτών, μετά το τέλος της οποίας του στέλνω email για να εξηγήσω λίγο καλύτερα τη θέση μου, οπότε 2 ημέρες μετά με παίρνει πάλι τηλ. (!) στις 22.30 το βράδυ, και μάλιστα 4 φορές γιατί δεν είχα καλό σήμα, και να συζητάμε για διάφορα, για τους white stripes, τι ταινίες βλέπω, πως πάνε οι συναυλίες στη θεσ/νίκη, γιατί παίζει ποπ και λέει ακόμη τα τσαρτς, ότι δεν είναι κ δε θέλει να είναι ο ειδικός των ανεξάρτητων, ότι έχει απογοητευτεί από το ελλ.ραδιόφωνο κ είναι πολύ απαισιόδοξος για την τύχη του.. σχεδόν δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.. anyway respect σ'εναν απο τους σημαντικότερους εν ζωή έλληνες χωρίς υπερβολή

υγ:σορι για το μεγαλο ποστ (ίσως θαπρεπε να του στειλεις ολα τα σχολια να χαρει γιατι στο blog του πραγματικα αυτα που γραφονται ειναι λιγο θλιβερά..)

LefterisLalos said...

Δεν θέλω να σας κακοκαρδίσω (σχεδόν όλους) και δεν θα αναλύσω πατώντας πάνω στα έντεκα σημεία του φίλου 11 την (δεδηλωμένα) αιρετική -καθώς φαίνεται- άποψή μου.

Ο Γιάννης Πετρίδης είναι αδιαμφισβήτητα τόσο κεφάλαιο όσο και ιστορία στην "ξένη" μουσική στην Ελλάδα.

Όσο για τα υπόλοιπα που διαβάζω εδώ, δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω...

Πόσο πιό χαμηλά μπορεί να πέσει ρε παιδί μου το άμοιρο το ραδιόφωνο, όταν τόσοι άνθρωποι θεωρούν τον Πετρίδη οτι καλύτερο έχουν ακούσει σ'αυτό;

Θα σχολίαζα περισσότερο αλλά μετά την περίφημη λίστα της ντροπής δεν νομίζω οτι έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός απο αυτό.

Σπουδαίος ως προς τη μουσική, λίγος και υπερεκτιμημένος ως προς το ραδιόφωνο...

Λευτέρης Λάλος

ΥΓ Είχε απαξιωθεί τόσα χρόνια ο όρος "αφιέρωμα" στο ραδιόφωνο, τον αποτελείωσε και ο Πετρίδης με τις "χύμα στο κύμα" παπαριές που βαφτίζει αφιερώματα

βίκη said...

απλά καταπληκτικός!

enteka το ήξερες ότι αυτό σου το ποστ ήταν η αφορμή να γίνει το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του??

Η διάκριση τού να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ για εκείνον «ήρθε από την Νικόλ Αλεξανδροπούλου, μια ΕλληνοΙταλίδα φωτογράφο και σκηνοθέτη», λέει ο Γιάννης Πετρίδης. «Δεν με γνώριζε πριν, αλλά διάβασε όπως μου είπε στο blog του Enteka (enteka.blogspot.com) «11 λόγους για τους οποίους ακούει ο Γιάννη Πετρίδη» και αυτό την έκανε να ενδιαφερθεί να μάθει ποιος είμαι. Με πήρε τηλέφωνο πριν από ένα ενάμισι χρόνο. Συναντηθήκαμε και μου πρότεινε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για μένα, στο οποίο, παράλληλα με την προσωπική μου ιστορία και καριέρα, θα ξεδιπλώνεται και η μουσική ιστορία της Ελλάδας, όχι μόνο από το ’75 που ξεκίνησα εγώ τις εκπομπές αλλά και πιο πριν."

http://tamtamradio.blogspot.com/2009/09/once-in-lifetime.html

Konstantinos2011 said...

Έτσι είναι παίδες.
Αν υπήρχαν έστω λίγοι σαν τον Γιάννη Πετρίδη,η χώρα δεν θα έπαιρνε τον χωρίς τελειωμό κατήφορο.
Να είναι καλά να τον ακούμε.

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Έχει γίνει ανυπόφορος στο Τρίτο. Για μιά ολόκληρη ώρα βάζει παραλλαγές του ίδιου κομματιού, πχ Ακούς μια άρια της Κάρμεν σε μορφή τζαζ, με χαβάγιες, με κιθάρα, σε στύλ ροκ, τσιφτετέλι κλπ. Έλεος! και το ωραιότερο κομμάτι μπορείς να το σιχαθείς αν το ακούσεις 15-20 φορές σε μιά ώρα!