Έντεκα (από τις αγαπημένες μου ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας)

Δεν ήμουν σίγουρος αν θα έβρισκα έντεκα ταινίες γι’ αυτή τη λίστα γιατί απλούστατα δεν μ’ αρέσουν και πολύ οι ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας. Έτσι τουλάχιστον πίστευα. Κοιτάζοντας όμως το σχετικό κατάλογο του Wikipedia διαπίστωσα ότι τελικά, ήμουν φαν και μάλιστα μεγάλος. Με πολύ κόπο απέκλεισα ένα σωρό τέλειες ταινίες καταλήγοντας σ’ αυτές που (με τυχαία σειρά) ακολουθούν.
1) 2001: A Space Oddysey: (Σ. Κιούμπρικ, 1968). [Η αγαπημένη μου, ό,τι και να γράψω θα ‘ναι λίγο, δε γράφω τίποτα]
2) Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977) Σπίλμπεργκ «ποιοτικός»: ελάχιστοι διάλογοι, μουσική και εικόνες. Αγαπημένη σκηνή: η φωτορυθμική μουσική επικοινωνία ανθρώπων με διαστημόπλοιο.
3) E.T. the Extra-Terrestrial (1982) Σπίλμπεργκ «εμπορικός»: πανέμορφο παιδικό παραμύθι, ίσως η πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά στα τέσσερά μου.
4) La Jetee του Chris Marker (1962) Αριστουργηματικό φιλμ (σχετικά) μικρού μήκους στο οποίο βασίστηκε το επίσης αριστούργημα Twelve Monkeys του Τ. Γκίλιαμ. Το είδα μία και μοναδική φορά στη βιντεοθήκη του πανεπιστημίου στο Βερολίνο (χρυσωρυχείο εκείνη η βιντεοθήκη, μου έμαθε πολύ περισσότερα απ’ ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο.) Φτιαγμένη μόνο με φωτογραφίες που αλλάζουν. Φοβερή μουσική.
5) Hitchhikers Guide to Galaxy (G. Jennings, 2005) Βασισμένη στο βιβλίο του Ντ. Άνταμς, με βρετανικό χιούμορ, άψογα ειδικά εφέ και την αποκάλυψη του Νοήματος της Ζωής.
6) The Cell: (Tarsem, 2000) Απ’ τις αγαπημένες μου αμερικάνικες ταινίες -ασχέτως genre, σκηνοθετημένη απ’ το μάγο των βίντεο-κλιπ Tarsem (R.E.M.-Losing My Religion). Το μυαλό ενός δολοφόνου κινηματογραφημένο εκ των έσω: οπτική απόλαυση -γκροτέσκο έργο τέχνης που μου κόβει την ανάσα με την εικαστικά ονειρική ομορφιά/ασχήμια του.
7) Back to the Future ΙΙ (Ρ. Ζεμέκις,1989) Το είδα στο σινεμά το βράδυ πριν μετακομίσουμε και σκεφτόμουν ότι την επόμενη μέρα θα άρχιζε για μένα το Μέλλον. Δε θυμάμαι πολλά, ο Μ. Τζ. Φοξ πηγαίνει στο 2000κάτι για να προστατεύσει τα –μελλοντικά- παιδιά του. Το αστειότερο πράγμα που συναντά στο μέλλον είναι το «Café ‘80s» ένα καφέ αφιερωμένο στη δεκαετία του ’80, γεμάτο οθόνες Max Headroom, ηλεκτρονικά Πακ Μαν και άλλα memorabilia της εποχής που γυρίστηκε η ταινία.
8) Contact (Ρ. Ζεμέκις, 1997) Από το μυθιστόρημα του Καρλ Σαγκάν. Αγαπημένες σκηνές: η αρχή (εδώ) με το συγκλονιστικό zoom out της Γης –μέχρι την άκρη του σύμπαντος, αλλά και η στιγμή που ένας αλλόκοτος ήχος μας φέρνει επιτέλους σε Επαφή και όλα αλλάζουν. Το ίδιο βράδυ είδα το καλύτερο όνειρο της ζωής μου.*
9) The Matrix (L. & A. Wachowski, 1999) Προσπαθώ να ξεχάσω τα (αχρείαστα κατά τη γνώμη μου) sequel και υποκλίνομαι στο μεγαλείο των ειδικών εφέ και των εγκεφαλικών θεωριών συνομωσίας.
10) Dark City: (Alex Proyas, 1998) Παραγνωρισμένo νεονουάρ φιλμ που έχω δει μόνο μια φορά στο σινεμά: δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα πέρα απ’ το πόσο μου είχε αρέσει.
11) eXistenZ: (D. Cronenberg, 1999) Δαιδαλώδες οργανικό video-game, όσες φορές και να το δω με εντυπωσιάζει με την πολυπλοκότητά του.


*Το όνειρο που είδα το βράδυ μετά το Contact: Είμαι στο (τότε) δωμάτιό μου, μέρα μεσημέρι κι ακούω μεγάλη φασαρία σαν από ελικόπτερα. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τον ουρανό γεμάτο με ιπτάμενους δίσκους, που αργά αλλά σταθερά μας πλησιάζουν. Ο ήλιος λάμπει εκτυφλωτικά. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Σκέφτομαι: Αυτό Είναι, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο, η ζωή θα αλλάξει για πάντα. Ακόμα και σήμερα με εκπλήσσει ότι η βασική μου σκέψη εκείνη τη στιγμή ήταν αν θα λειτουργούσαν τα σχολεία την επομένη και το πώς θα παρουσίαζαν τα media το γεγονός.