Έντεκα (ύποπτοι για την εξαφάνιση του blog μου)

To blog μου είχε εξαφανιστεί για κανα δυο μέρες (ποτέ δεν θα το έκανα delete) και μαύρα φίδια άρχισαν να με ζώνουν. Ποιος με μάτιασε; Ποιοι συνωμότησαν εναντίον μου; Ποιος, στην τελική, με μαχαίρωσε πισώπλατα; Οι ύποπτοι ήταν πολλοί και ο ντετέκτιβ Θαλασσινός μου ζήτησε να περιορίσω τη λίστα στους έντεκα επικρατέστερους, ώστε να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Ιδού:
Ύποπτος 1ος: Ο αγαπημένος μου Νανάκος. Ένα από τα τελευταία σχόλια που έγιναν στο μπλογκ μου ήταν δικό του κι έλεγε: «Πραγματικά, Έντεκα, κάθε φορά που σε διαβάζω, χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη μπλογκόσφαιρα!» [Μην μου πείτε ότι δεν το έκανε για ξεκάρφωμα, για να έχει το τέλειο άλλοθι]
Ύποπτος 2ος: Παναγιώτης Ψωμιάδης. Έγραψα επικριτικά γι’ αυτόν σε δύο πολύ πρόσφατα ποστ μου. Επίσης σκανδαλίστηκε απ’ το αφιέρωμα στις gay friendly ταινίες. Κίνητρο: θέλει να με διώξει απ’ την πόλη γιατί θεωρεί ότι είμαι αλήτης- δημοσιογράφος που φοράει στρινγκ.
Ύποπτος 3ος : Η Δανάη. Πήγα στο σπίτι της την ώρα που έγινε το κακό και μετά από 5 μήνες λειτουργίας του μπλογκ, της αποκάλυψα ότι, ναι, έχω ένα μπλογκ που λέγεται enteka και η διεύθυνση του είναι η τάδε. Είναι η λιγότερη ύποπτη (και τέλεια φίλη) αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν ήταν τυχαία όλα αυτά.
Ύποπτος 4ος: Κάποιος διάσημος πεθαμένος για τον οποίο είχα γράψει (με αληθινή αγάπη) στο αφιέρωμα του Ιουλίου – Έντεκα Αιφνίδιοι Θάνατοι Διασημοτήτων. Δεν ξέρω ποιος απ’ τους έντεκα ήταν, μάλλον αυτός που τα κοκάλα του είχαν τρίξει περισσότερο.
Ύποπτος 5ος: Η καθαρίστρια του σπιτιού. Τις δύο μέρες που έλειπα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε μπει στο ίντερνετ, μετά στον μπλόγκερ, μετά να φανταστεί το password μου, να μπει στο dashboard, και να κάνει delete. [Κι αυτό μάλλον απίθανο. Δεν έχουμε καθαρίστρια, αν και θα έπρεπε.]
Ύποπτος 6ος: Ο δώδεκας! Όπως στο Single White Female. Με αντέγραψε τελείως και μετά προσπάθησε να με καταστρέψει! [;)]
Ύποπτος 7ος: Το blogger. Δεν άντεχε τα ποστ μου, πώς το λένε, δε με συμπαθούσε.
Ύποπτος 8ος: Η Μιμή Ντενίση: Είχε ψηφιστεί από τους αναγνώστες η χειρότερη ελληνίδα ηθοποιός στο ποστ Έντεκα Χειρότεροι Ηθοποιοί απ’ τον Μάρκο Λεζέ. Έλαβα ένα ανώνυμο μέιλ που μου περιγράφει μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο, της Ντενίση με τον Μάρκο Λεζέ. Γράφει: «Η Ντενίση πάγωσε και κοκάλωσε όταν είδε δύο μέτρα μακριά της τον Λεζέ. Αυτός την κοίταξε συγκαταβατικά (η υπέρτατη προσβολή για μια Σταρ) σαν να της έλεγε: «Είναι επίσημο, είσαι χειρότερη κι από μένα». Αυτή έκανε μεταβολή μουγκρίζοντας: "Άτιμε Έντεκα, τώρα θα δεις…"
Ύποπτος 9ος: Το υποσυνείδητό μου. Κοιμόμουν στο πατρικό μου όταν άρχισα να υπνοβατώ. Μάρτυρες λένε ότι με είδαν να φτάνω στην Ναυαρίνου και να μπαίνω σε 24ωρο ίντερνετ καφέ. Η υπεύθυνη του καφέ δήλωσε ότι παραμιλούσα κι ότι μπόρεσε να ξεχωρίσει τις φράσεις: «θα τους δείξω εγώ… όλους τους» και «πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα; θα είναι η τέλεια διαφήμιση για το μπλογκ. Και μετά από λίγες μέρες θα το ξανανεβάσω πανηγυρικά!»
Ύποπτος 10ος: Παντελής Θαλασσινός: Ντετέκτιβ. Ήταν δίπλα μου στον δρόμο όταν με πήρε κάποιος τηλέφωνο για να μου πει ότι το blog έχει διαγραφεί. Τώρα που το σκέφτομαι: πώς ήξερε τόσα πολλά για την υπόθεση πριν καν του τα πω εγώ; Η επιμονή του να αναλάβει το θέμα είναι το λιγότερο ύποπτη...
Ύποπτος 11ος: Ο Οικονομίδης, ο αντίπαλος του Χάρρυ Κλυνν για τη δημαρχία. Τον υποψιάζομαι γιατί κύκλοι του μου είχαν στείλει μέιλ που ζητούσε ίση προβολή του με ειδικό ιντεράκτιβ ποστ αφιερωμένο στα χρόνια της Δημαρχίας του.


,,

Γνωμάτευση του enteka: Μπορεί να συνεργάστηκαν όλοι μαζί όπως στο τρένο της Αγκάθα Κρίστι.
Γνωμάτευση του ντετέκτιβ Θαλασσινού: «Ήταν πρόβλημα του blogger, έντεκα, γιατί λες ψέματα στον κόσμο; Δύο mail έστειλες στο Blogger Help απ' τις 2 η ώρα και σου είπαν να κάνεις republish όλα τα ποστ ξανά. Και τώρα λειτουργεί. Τι τα μπλέκεις τα πράγματα;"

Έντεκα (λόγοι που ακούω τον Πετρίδη εδώ και 20 χρόνια)

Τη σταθερή αξία της εκπομπής ‘Aπό τις 4 στις 5’ την ανακάλυψα τυχαία στα μέσα των ‘80ς (οικογενειακές διακοπές σ’ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής). Ήμουν ήδη information junkie, κι ένιωθα περίεργα εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς μουσική και χωρίς ενημέρωση. Το γουόκμαν μου δεν έπιανε σχεδόν τίποτα, μόνο το Πρώτο Πρόγραμμα.

Μέχρι τότε πίστευα πως ο dj υπάρχει για να βάζει jingles, να κάνει αφιερώσεις, και να κάνει ένα σωρό λάθη στους αγγλικούς τίτλους - ο Πετρίδης μου έμαθε τι θα πει μουσική ενημέρωση.

Έκτοτε τον άκουγα σχεδόν κάθε μέρα, στο σπίτι αλλά και στο σχολείο με το σύστημα του κρυφού ακουστικού. Μάθαινα ό,τι χρειαζόμουν – τις νέες κυκλοφορίες, τα τσαρτς, λίστες με άλμπουμ, μουσικά νέα, ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Όταν έφυγα στο Λονδίνο ο Πετρίδης ήταν από τα πράγματα που μου έλειπαν αληθινά (όπως και οι δικοί μου, ο γύρος και το δωμάτιό μου), κι έτσι ζήτησα απ’ τον μπαμπά μου να ηχογραφεί σε μια 60ρα κασέτα μια τυχαία εκπομπή κάθε μήνα και να μου την στέλνει -έτσι για τη γεύση.

Όταν γύρισα οριστικά, ξανάρχισα να τον ακούω live και μου κ΄ρατησε καλή παρέα και σ' εκείνα τα βαρετά μεσημέρια του στρατού. Τώρα πια, η ενημέρωση που προσφέρει μπορεί να βρεθεί σε χρόνο dt στο ίντερνετ. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί (παρά μόνο στο απ’ τις 4 στις 5, Δευτέρα με Παρασκευή στην ΕΡΑ1 είναι ο λόγος και η άποψή του ανθρώπου που, αν και κάνει την ίδια εκπομπή εδώ και 30 χρόνια (ο ίδιος πλησιάζει τα εξήντα), είναι πιο νέος απ’ όλους τους 20χρονους των playlist ραδιοφώνων.

Και, όπως δηλώνει στα Νέα, δεν έχει κουραστεί καθόλου: «Ανήκω σε μια γενιά που θέλει να πιάνει τα βιβλία, να τρέχει στα βιβλιοπωλεία και στα δισκάδικα. Να ψάχνει ακόμη...»



Να γιατί μ’ αρέσει:

1) Τον έχω ταυτίσει με το φθινόπωρο που είναι κάπως αδέξια εποχή. Ακούγοντας την εκπομπή (μετά τις διακοπές του) ένιωθα πάντα πως κάτι exciting ξεκινούσε κι αυτό το φθινόπωρο, πως η νέα σεζόν, όπως αυτός την περιέγραφε, θα ήταν γεμάτη τέλειους δίσκους και ταινίες. [εικόνα: Jane Wooster Scott – Autumnal Reflections]

2) Μανία με τις λίστες. Οι εκατό τέτοιοι, οι εκατό άλλοι, διαφορετικά είδη, διαφορετικές εποχές. Η ιστορία της μουσικής σε αντίστροφη μέτρηση.

3) Μ’ αρέσει η άνεσή του. Κομπιάζει, ξεχνιέται, γίνονται τεχνικά λάθη, μιλάει πάνω στα τραγούδια, μιλάει χωρίς χαλί. Είναι τόσο laid back που κάνει τους άλλους παρουσιαστές να μοιάζουν με αγχωτικούς χαζοχαρούμενους. Νιώθεις ότι είναι μια ζωντανή εκπομπή κι όχι ένα σκηνοθετημένο και άψογα χρονομετρημένο σόου.

4) Είναι έγκυρος. Και αντικειμενικός. Παίζει μεν αυτά που του αρέσουν αλλά παίζει και αυτά που υπάρχουν γύρω μας – δεν είναι ρατσιστής. Ακόμα κι αν παίξει κάτι που δεν του αρέσει ξέρεις ότι υπάρχει λόγος. Δεν χλευάζει την ‘κακή’ μουσική, η εκπομπή είναι αντιπροσωπευτική του Σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό.

5) Πρώτες μεταδόσεις. Τώρα πια με το ίντερνετ ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό, θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ότι τις περισσότερες φορές πρωτάκουσα τους (κατόπιν) αγαπημένους μου δίσκους απ’ αυτόν, μπορεί και μήνες πριν βγουν.

6) Μ’ αρέσει η σχέση του με φανατικούς ακροατές και ακροάτριες - και οι συνομιλίες τους στον αέρα. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που είχε ειδήσεις για ή πρώτες μεταδόσεις της Μαντόνα υπήρχε ο Γιώργος ένας ακροατής (ειδικός στα Μαντόνα θέματα) που έπαιρνε κατευθείαν τηλέφωνο και συζητούσαν τις εξελίξεις. Κάποτε (γύρω στο ’95) ο Πετρίδης ανέλυε το ζήτημα του αν θα πάει άραγε ποτέ ξανά η (τότε αποτυχημένη) Μαντόνα στο Νούμερο 1 και μετά από λίγο λέει: «Πού είναι ο Γιώργος, γιατί δεν παίρνει να το συζητήσουμε;» (πήρε και κατέληξαν ότι ήταν highly unlikely).

7) Χωρίς παρελθοντολαγνεία, θυμίζει ένα σωρό σημαντικά (και συνήθως άγνωστα σε μένα) πράγματα από τα παλιά.

8) Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να προσφέρει σφαιρική ενημέρωση: όταν πρωτόπαιξε το You Have Killed Me του Μόρισεϊ τον περασμένο Μάρτη διάβασε στον αέρα ολόκληρο απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα του Οδός Πανός στον Παζολίνι (επειδή ο Π. αναφερόταν στους στίχους).

9) Φοβερές εκπομπές για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Και πάλι θυμάμαι τις εποχές πριν το ίντερνετ, όταν ο καλύτερος τρόπος για να τις μάθω (και μάλιστα μερικά λεπτά μετά την ανακοίνωσή τους στην Αμερική) ήταν η εκπομπή. (Καλούσε και κριτικούς κινηματογράφου για να διαβάσουν/αναλύσουν τις υποψηφιότητες μαζί.)

10) Είχε (και έχει) τα τσαρτς.

11) Η εκπομπή του είναι αμφίδρομη. Μπορεί να σου λύσει κάθε απορία και να σου παίξει κάθε σπάνιο τραγούδι. Τα τελευταία χρόνια έμαθε τα email, τα sms και τα blogs - τώρα ποιος τον πιάνει.

[Και η φωνή. Αυτή η φωνή!]

*Γιάννης Πετρίδης - Το blog. Από τις 4 στις 5
**Ζωντανά μέσω ίντερνετ στο Listen Live της ΕΡΤ

Έντεκα (gay-friendly ταινίες με αφορμή το αφιέρωμα στις Νύχτες Πρεμιέρας)

Θυμάμαι τα δελτία ειδήσεων και τις ζωντανές συνδέσεις έξω απ’ το Ολύμπιον, κατά την έναρξη του πρώτου gay film festival στη Θεσσαλονίκη, πριν από πολλά χρόνια. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης μπροστά στις κάμερες παρενοχλούσε όσους μπαίναν στο σινεμά, ενώ γύρω του διαδήλωναν διάφοροι παραθρησκευτικοί -που λίγη ώρα μετά έριξαν αμπούλες βρώμας στην αίθουσα. Πολλά άλλαξαν από τότε (εκτός απ’ τον Ψ.) και το συγκεκριμένο φεστιβάλ (αν και φτωχικό) γίνεται κάθε χρόνο στην πόλη χωρίς παρατράγουδα.
*Σταθμοί του Queer Cinema (Νύχτες Πρεμιέρας, Αθήνα, τώρα)
** Τα πόστερ μεγαλώνουν σε νέο παράθυρο

1) Lonesome Cowboys, (1968) Σχεδόν 30 χρόνια πριν το Brokeback Mountain ο Andy Warhol ανοιγόκλεινε τυχαία την κάμερά του, φτιάχνοντας το πιο ambiguous ψευδο-γουέστερν του underground κινηματογράφου. [διαφήμιση Warhol]
2) Fucking Åmål (Show Me Love) (1998). Σουηδική κομεντί που διαδραματίζεται στην μικρή πόλη Amal. Δύο νεαρά κορίτσια τα φτιάχνουν, υπομένοντας ένα σωρό αναποδιές. [το αμερικάνικο trailer]
3) Maurice (1987) Ρομαντική ταινία εποχής με το απόλυτο χάπι εντ. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του E.M. Forster, σκηνοθεσία James Ivory. [clip]
4) Heavenly Creatures, (1994) Του Peter Jackson. Αληθινή ιστορία – δύο νεαρά κορίτσια ερωτεύονται και φτιάχνουν με το μυαλό τους έναν (επικίνδυνο) φανταστικό κόσμο. [trailer]
5) My Own Private Idaho, (1991) Γκας Βαν Σαντ, Ρίβερ Φίνιξ, Κιάνου Ριβς. [trailer]
6) The Wedding Banquet, (1993) Κωμωδία του Ang Lee. Κινεζοαμερικάνος, που ζει ευτυχισμένος με τον φίλο του στην Αμερική, αναγκάζεται να παντρευτεί, για να καθησυχάσει τους γονείς του.
7) Bent (1997) Συγκλονιστική κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου. Ο έρωτας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. [απόσπασμα, Streets of Berlin – M. Jagger]
8) High Art, (1998) Μια διάσημη φωτογράφος ερωτεύεται τη γειτόνισσά της και εμπνέεται ξανά βγάζοντας τις καλύτερες φωτογραφίες της. Τέ-λει-ο. (Βασισμένο ελαφρώς στη ζωή και τη δουλειά της Ναν Γκόλντιν). [clip]
9) Ωραίο μου Πλυντήριο (1985) Του Χανίφ Κιουρέισι σε σκηνοθεσία Σ. Φρίαρς. Ένας αταίριαστα ρομαντικός έρωτας και μια άψογη σάτιρα της Θατσερικής περιόδου. [clip]
10) Trick. (1999) Ρομαντική κομεντί. Δυο αγόρια προσπαθούν να μείνουν μόνα τους, αλλά όλο κάτι συμβαίνει. [clip]
11) Happy Together (1997) Του Wong Kar-wai. (Από κριτική του San Francisco Cronicle: "Were Kerouac, William Burroughs and Allen Ginsberg alive today, and able to see what Wong has done here -- stretching and shrinking camera speeds, using brief freeze frames in the middle of a scene, creating impressions and glances instead of aping the too-familiar standards of movie narratives -- they'd be thrilled and invigorated. Rather than being enslaved by the forms and formulas of the Hollywood movies he grew up on, Wong has twisted, eviscerated and redefined film technique.") [trailer]

Έντεκα (εκδοχές για το ποιο είναι, τελικά, το Νόημα της Ζωής)

Υπάρχει ένα σουρεαλιστικό Google Game που είναι για πολύ αργόσχολους -δεν μπορώ να μην πω ότι έχω σχεδόν εθιστεί. Να πως παίζεται: γράφεις μια φράση (πάντα σε εισαγωγικά) στο Google, όπως "Αν σε δω θα", πατάς search και βλέπεις τη συνέχεια της φράσης σε ό,τι σχετικό έχει γραφτεί, όλες τις διαφορετικές κι αντικρουόμενες εκδοχές του τι θα κάνει ο κόσμος αν σε δει. [Μερικά που βρήκα, "Αν σε δω θα..." 'λέμε μόνο ένα γεια'/ 'θα σε φτύσω'/ 'θα χοροπηδάω γύρω γύρω για να μη με πετύχεις'/ 'θα είσαι όραμα'. Και οι δυνατότητες είναι άπειρες - απ' το "Ο Ψωμιάδης είναι" και το "η αγαπημένη μου ταινία είναι το" μέχρι το "the best blog in the world is".]
Ευκαιρία λοιπόν να τεστάρουμε το google ψάχνοντας -randomly- την απάντηση στο σημαντικότερο ερώτημα που υπάρχει:
Ποιο είναι το Νόημα της Ζωής;



(Jenny Holzer - Untitled Installation 1990)


"Το Νόημα της Ζωής είναι"…
1) [Από το γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας.] «…από την ίδια έρευνα προκύπτει επίσης ότι οι Κύπριοι και οι Έλληνες φιλοσοφούν περισσότερο από τους άλλους εταίρους. Το 69% των Κυπρίων και το 56% των Ελλήνων (τα ψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ) δηλώνουν ότι συχνά σκέφτονται για το νόημα και το σκοπό της ζωής. Οι λιγότερο σκεπτόμενοι για το νόημα της ζωής είναι οι Αυστριακοί (26 %), οι Ούγγροι (27%) και οι Τσέχοι (29%).»
2) [Από το (ενδιαφέρον) βιβλίο ‘Επώνυμη’ στο blog του Π. Χατζηστεφάνου.] «Το νόημα της ζωής είναι ότι δεν έχει νόημα, η φιλοσοφία είναι το καταφύγιο των καταναγκαστικά τεμπέληδων, όσων αναγκάστηκαν να μην κάνουν τίποτε, καταδικάστηκαν στην αδράνεια από εκείνους που έκαναν τα πάντα για να μην γίνει τίποτε, η πέτρα της απραξίας είναι το υλικό εκείνων που για λόγους αντρίκειους και ευγενείς αρνήθηκαν να πιάσουνε ξανά μαχαίρι, και με τις λέξεις, κοφτερές αλλά υπόλογες στην μνήμη, μάχονται για να χάσουν.»
3) [Σχόλιο του Bugman στο φόρουμ του Filosofia.gr.] «Οι λύσεις φαντάζουν δύο. Πηδάμε με όποιοδήποτε κόστος, ή περιμένουμε την μοίρα μας, να γίνουμε τροφή! Το νόημα της ζωής είναι στην τρίτη λύση. Σ' αυτή που δεν βλέπουμε, σε αυτήν που δεν πιστεύουμε. Η σωτήρια κίνηση είναι το πέταγμα, το πήδημα από την δυσκολία!"
4) [Από την σελίδα της ΚΝΕ] «Αυτό, το νόημα της ζωής είναι ανάγκη και δικαίωμα κάθε ανθρώπου, να γνωρίσει το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του πολιτισμού που έχει δημιουργήσει έως τώρα η ανθρωπότητα, να πάρει μέρος στη συνέχειά του ξεδιπλώνοντας όλες τις δυνατότητές του.»
5) [Σχόλιο-καταπέλτης του Crowl26 στο Esoterica.gr.] «Φίλε μου Dying_Incubus δεν ισχυρίστηκα οτι η εκμάθηση των θρησκευτικών αποτελεί το νόημα της ζωής. Αλλά ότι το νόημα της ζωής είναι η ανακάλυψη της αμαρτωλότητάς μας, της μικρότητάς μας και η αναζήτηση του Θείου και ή ολοένα σωστή και ηθική προσέγγιση Του, ώστε να τελειοποιηθούμε πνευματικά και να γίνουμε ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι! Αυτό γίνεται και μέσα από τη διδασκαλία περί ΘΕΟΥ.»
6) [Από κριτική για το βιβλίο ‘Ο Τοίχος’ του Σαρτρ στο postmortem] «ο Sartre είναι υπαρξιστής, ούτως ειπείν πιστεύει ότι το νόημα της ζωής είναι αυτό που εμείς σαν ξεχωριστοί άνθρωποι της δίνουμε και δεν υπάρχει εξωτερικός νοηματοδότης (θεός).»
7) [Σχόλιο του alombar42 στο blog του Ν. Δήμου.] «Επειδή πάντως μου αρέσει το παιχνίδι σας, ομολογώ ότι ο Αλόμπαρ ήταν πάντα 42 ετών, επηρεασμένος από τον Douglas Adams, που πρώτος αποκάλυψε ότι το νόημα της ζωής είναι 42 :)»
8) [‘Πώς βγήκαν τα ονόματα των Ροκσταρς’ στο Musicheaven] (Το ‘80ς βρετανικό γκρουπ LEVEL 42 πήρε το όνομά του) από τη νουβέλα του Douglas Adams, The Restaurant at the end of the Universe, (μέρος της σειράς "The Hitchhiker's Guide To The Galaxy") όπου το νόημα της ζωής είναι ο αριθμός 42.»
9) [Από την έκδοση για RPGames Πανσέληνος.] «Κι όμως είναι 42! Όσο για το τι σημαίνει αυτό, κλασσικά μας έφαγε η γραφειοκρατία και δε θα μάθουμε ποτέ. Μας τελείωσε κι ο Adams, ίσως τελικά το νόημα της ζωής είναι η γραφειοκρατία κι ο θάνατος. Σας έφτιαξα ε;»
10) [blog Μια Παρέα] «1:7 Και τα χρόνια πέρασαν, ο Σιντάρτα ήταν πλέον στα τελευταία του, και ο σοφός πράγματι εμφανίστηκε. «Έλα μαζί μου». Και ανεβαίνουν βουνά, και διασχίζουν λαγκάδια, και περνούν θάλασσες. 1:8 Και φτάνουν σε ένα ποτάμι. 1:9 Και ο σοφός σταμάτησε και ο σοφός εμίλησε, λέγοντας τα παρακάτω λόγια: «Το νόημα της ζωής είναι αυτό το ποτάμι».1:10 Και ο Σιντάρτα εσκάλωσε και ο Σιντάρτα ελάλησε, «δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί το νόημα της ζωής να είναι αυτό το ποτάμι!». 1.11 Και ο σοφός εσκέφθηκε, και ο σοφός εσήκωσε τους ώμους, και ο σοφός αποκρίθηκε: «Λες;!».
11) [Περιοδικό Focus online.] «Και ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν (1889-1951) θεωρεί ότι το ερώτημα για το νόημα της ζωής είναι απαράδεκτο. Γιατί "γι' αυτό για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα να σιωπούμε" τόνισε. Και ο Ντοστογιέφσκι συμπληρώνει: "Η ζωή είναι πιο σημαντική από το νόημά της".»

Έντεκα (παιδικές αναμνήσεις απ' την καριέρα του Χάρρυ Κλυνν)

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Χάρρυ Κλυνν ζητάει την ψήφο μου! Δεν ξέρω αν θα του την δώσω, απ’ ό,τι ακούω όμως δεν έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο επόμενος Δήμαρχος της περιοχής μου. Φυσικά είναι άλλο ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης και άλλο η περσόνα του - δεν μπορώ όμως να μην φαντασιώνομαι τις προεκλογικές του ομιλίες στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς: γύρω του οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι του συνδυασμού και κομματικά στελέχη, στο κοινό Καλαμαριώτες που ανησυχούν για την τύχη της πλαζ, τις θέσεις πάρκινγκ και την ανεργία. Κι αυτός, ανεβαίνει σεμνά στην εξέδρα και χαιρετώντας το πλήθος αρχίζει: (με φωνή Αντρέα) «Θα, θα θα θα θα, θα θα, θα, θα!» (απ’ το ομώνυμο κομμάτι του) [εναλλακτικά με φωνή Κύρκου, «Καλοσυνάτες Καλαμαριώτισσες, καλοσυνάτοι Καλαμαριώτες»].

Ο Χάρρυ Κλυν σημάδεψε και περιέγραψε όσο κανείς τα πραγματικά ‘80ς (όπου ‘80ς = η παιδική μου ηλικία) με την outrageous σάτιρα του νεοέλληνα, που συχνά άγγιζε τα όρια της κακόγουστης υπερβολής, με τους δίσκους, τις μεταμφιέσεις, τα σλόγκαν, τις ταινίες, τις διαφημίσεις.
Όμως, πρέπει να το πούμε, οι δουλειές του δεν έχουν αντέξει ιδιαίτερα στο χρόνο – το ίδιο άλλωστε και η υποτιθέμενη παιδική αθωότητά μου. Παρ’ όλα αυτά η υποψηφιότητά του μου προκαλεί χίλιους δυο συνειρμούς - με στέλνει σ’ ένα χωροχρονικό ταξίδι γεμάτο περίεργες φωνές, πιασάρικα τραγούδια και άγνωστες (για τα παιδικά μου αυτιά) λέξεις.

1) Τα τραγούδια. Κάπως καρναβαλίστικα κι επιθεωρησιακά, με παραγωγή «ποπ» αλά Δάκης (ή και Stock Aitken Waterman), πάντα πιασάρικα. [Στίχοι Χ. Κλυνν, Kακουλίδης, Καλαμίτσης, Τριπολίτης - μουσική Γ. Κριμιζάκης, Ν. Στρατηγός] Πχ.: Τελεβιζιόν (‘79 – Αχ, και να είχαμε κανάλια πολλά - ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ), Μαλακά πιο μαλακά (’84) και Χαχαχα (‘92).
2) Ένας συμμαθητής στο Δημοτικό είχε ένα κασετοφωνάκι και κασέτες του Χάρυ Κλυν και στα διαλείμματα το έβαζε δυνατά για όλους. Δεν καταλαβαίναμε ούτε τα μισά, γελούσαμε όμως με τη φωνή του Τραμπάκουλα, ή τραγουδούσαμε το Ελλάδα η Χώρα του Πράσινου Ήλιου. Μια φορά η δασκάλα άρπαξε την κασέτα και την κλείδωσε στο συρτάρι. Όταν την επομένη ήρθαν οι γονείς του παιδιού για να πάρουν την κασέτα, το συρτάρι ήταν άδειο, κι αυτή παραδέχτηκε ότι την είχε πάει σπίτι στην οικογένειά της.
3) Κούλα Χαράλαμπε. Πώς να γεμίσετε τρεισήμισι λεπτά με δύο μόνο λέξεις. (Εντωμεταξύ τώρα συνειδητοποιώ πως μικρός δεν είχα καταλάβει ότι επρόκειτο για σεξουαλική πράξη). Ακόμα πιο πετυχημένο ήταν το παρόμοιο (σχεδόν sequel) κομμάτι σε επόμενο δίσκο («Πες μου τι μου κάνεις») στο οποίο ένα ζευγάρι ανάβει απαριθμώντας λεπτομερειακά τις αυξημένες τιμές διαφόρων προϊόντων.
4) Made in Greece. Ταινία που είδα στο σινεμά το 1987 με τον μπαμπά μου. Μου είχε φανεί αρκετά extreme και κατά τόπους σοκαριστική. Εκτός απ' τους Χρ. Βαλαβανίδη, Δ. Πουλικάκο και K. Tζούμα που έπαιζαν κανονικά, έκαναν γκεστ ο Σαββόπουλος, ο Περάκης και η Χ. Αλεξίου, και , νομίζω, η Λ. Κανέλλη.
5) Αλαλούμ (1982): Σπονδυλωτή ταινία που είδα στην TV. Μ’ αρέσουν τα δύο πρώτα μέρη, αυτό με τον αστυνόμο Μπέκα στο γηροκομείο, και η παρωδία κουλτουριάρικης ταινίας (που λειτουργεί πετυχημένα και ως κουλτουριάρικη ταινία από μόνη της), σχετικά με τα υπαρξιακά ενός τύπου που επαναλάμβανε σ’ ένα μαγνητόφωνο ότι τον λένε Αρτέμη.
6) Διαφημίσεις: Τη δεκαετία του ’80 ο Χάρρυ Κλυνν ήταν στην μαύρη λίστα της κρατικής τηλεόρασης. Και μιας και μόνο αυτή υπήρχε δεν του δόθηκε ποτέ εκπομπή ή σόου, παρ’ όλη τη δημοφιλία του. Άλωσε όμως την TV με τις διαφημίσεις του (που η ΕΡΤ ήταν αναγκασμένη να μεταδίδει). Θυμάμαι: Fiori, Fountounia, και το jingle της Σερενάτας (και πάσης Ελλάδος).
7) Η μοναδική του εμφάνιση στην ΤV σε ολόκληρα τα ‘80ς ήταν στο ‘Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι’ του Σαββόπουλου. Αν θυμάμαι καλά ήταν ντυμένος ροκάς κι είπε μια heavy εκτέλεση ενός ποντιακού τραγουδιού. Η εκπομπή του Σαββόπουλου ήταν η μόνη που η ΕΡΤ δεν μπορούσε να λογοκρίνει [έτσι κι αλλιώς η κασέτα δινόταν στο κανάλι μια ώρα πριν την προβολή της], γι’ αυτό και η πανσπάνια εμφάνιση του Κλυνν ήταν μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός για την εποχή. (Μια άλλη φορά πήρε τηλέφωνο τον Σαββόπουλο – ηχητικό απόσπασμα.)
8) Στα ‘80ς κάθε νέος του δίσκος ήταν (για μένα) ένα ‘καλλιτεχνικό’ γεγονός. Ήταν όμως κι ένα δυνατό πολιτικό statement. Το 1989 λίγο πριν τις εκλογές, είχε βγει ο νέος του δίσκος (ο σχετικός με το σκάνδαλο Κοσκωτά, «Ραντεβού με την Εισαγγελία»). Δεν ήξερα ότι είχε ήδη κυκλοφορήσει και περνώντας από μια καφετέρια άκουσα ότι τον έπαιζαν ολόκληρο -κι είχε μαζευτεί κόσμος. Δεν είχα λεφτά για να πάρω καφέ κι έτσι έμεινα καμιά ώρα κρυμμένος σε κάτι σκαλάκια και, με ενθουσιασμό, τον άκουσα ολόκληρο. Ήμουν έντεκα.
9) Κυριακές πρωί (το φθινόπωρο του ‘88) στον FM100.
10) Τρελαινόμουν για τα λογοκριμένα "ραπ" τραγούδια του που παρωδούσαν τη λογοκρισία στο κρατικό ραδιόφωνο. Στη θέση της κάθε ‘βρισιάς’ έβαζε περίεργους ήχους (και χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Μαίρη και το Andreas Rap).
11) Πρώτη ή Δευτέρα δημοτικού και το σχολείο μου έκανε ένα μεσημεριανό αποκριάτικο πάρτι στο Ζουμ, όπου εμφανιζόταν ο Χ.Κ. Θα με πήγαιναν οι γονείς μου, μαθεύτηκε όμως και ήθελε να ‘ρθει κι η αδερφή μου, ήθελε κι η ξαδέρφη μου, ήθελε και μια γειτόνισσα κι η μαμά της (γιατί τραγουδούσε και ο Πασχάλης που τους άρεσε). Πήγαμε δέκα άτομα μαζί –και μάλλον περάσαμε φοβερά. Το περίεργο είναι ότι δεν θυμάμαι τίποτα από το πάρτι ή τον Κλυνν. Τίποτα. [Υπάρχει μόνο μια φωτογραφία που είμαστε όλο το σόι στα ντραμς, μετά το τέλος του προγράμματος, κι εγώ ντυμένος Σαρλό βαράω το τύμπανο.]

*Harry Klynn: To site και το blog (κι ένα ποστ του Herco)

[+Bonus Post]

Έντεκα (επιπλέον ηχητικά ντοκουμέντα)

Μη τα κανάλια Νικολάκη! (1)
Γλώσσα, ο εθνικός μας πλούτος (2)
Τι χρειάζεται ο Έλληνας (3)
Σκάστεεε… ευχαριστώ. (4)
Είστε στον Αέρα (5)
Νταμ Ντιλιντάμ (6)
Δελτίο ειδήσεων Ιδιωτικής Τηλεόρασης (7)
Λάθος Νούμερο (8)
Κλάμα η κυρία (9)
Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα (10)
Δηλώνω Εθνικόφρων (11)

Έντεκα (σκηνές που σημάδεψαν το καλοκαίρι μου)

1) Πέντε το πρωί στο αστυνομικό τμήμα για να πάρω σειρά, μπας και πάρω χαρτάκι για να πάω για αίτηση διαβατηρίου δύο μέρες μετά. (Όλες οι σκηνές και για την έκδοση ταυτότητας – που είχαν μια γραφειοκρατική χροιά Ρετιρέ- είναι δυστυχώς επίσης αξιομνημόνευτες.)
2) Να διαβάζω πριν κοιμηθώ το νέο του Bret Easton Ellis, στο αντίσκηνο δίπλα στο chill-out stage του Butterfly (ρέιβ φεστιβάλ, of all places).
3) «Έρημη πόλη θύμιζε σήμερα η Θεσσαλονίκη, με τους λιγοστούς κατοίκους που έχουν απομείνει να χαίρονται τους άδειους δρόμους της πόλης». (σωστό κλισέ των ειδήσεων)
4) Η Μαντόνα τραγουδάει live το Lucky Star, το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησε 23 (!) χρόνια πριν.
5) Πολλές σκηνές ταλαιπωρίας μαζί: ξύπνημα απ’ τα χαράματα, ταξί, τρένα, κτελ, αεροπλάνα, πάλι τρένα πάλι ταξί κοκ. Μοναδικό υποφερτό μέσο μεταφοράς το τραμ του Άμστερνταμ.
6) Θερινό σινεμά στη Νικήτη (κυρίως η φορά που πήγαμε στο Καπότε.)
7) Το (και καλά) Μαλβίναgate, με κορυφαία στιγμή όταν άνοιξα ανυποψίαστος την εφημερίδα.
8) Στη Δράμα, για ώρες στο πάρκο και στο ποτάμι, φαγητό στο Νησάκι.
9) Μπάνια στη Χαλκιδική. O Ήλιος!
10) Που πήγαμε στο MediaMarkt και (μετά από χρόνια) αγοράσαμε πράγματα: DVD Recorder με σκληρό δίσκο (τέλειο), πικάπ, σκάνερ και TV.
11) Να οδηγάω όλη την ώρα και χωρίς σταματημό (ό,τι καλύτερο).

[κάποιες δικές σας;]

Έντεκα (πιθανοί τίτλοι για ένα υποθετικό κείμενο - Madonna Live)

Επειδή θα ήταν εξαντλητικό να επιχειρήσω μια ουσιαστική περιγραφή της συναυλίας της Μαντόνα, θα προσεγγίσω το θέμα πιο επιφανειακά, γράφοντας 11 πιθανούς (κι εξυπναδίστικους) τίτλους ενός υποθετικού κειμένου, χρησιμοποιώντας όσα περισσότερα κλισέ μπορώ.

-Madonna claims she smells “lots of funny smoke” in Amsterdam concert.
-Madonna Crucified on Stage: She Danced for Οur Sins.
-Dance Madonna Dance!
-Μια Πενηντάρα Ίσον Δέκα Εικοσάρες.
-Madonna Wows Audience, Resurecting Career For Millionth Time
-Shakira, Eat your Heart Out.
-No Concessions on This Dancefloor!
-From Lucky Star to Hung Up: Madonna’s career in 2 hours.
-Queen of Pop Reclaims her Thrown.
-Madonna yells: “Fuck George Bush”, audience repeats.
-Madonna spots (and namechecks) Greek flag in the audience

Και έντεκα πραγματικοί τίτλοι πραγματικών κειμένων για την φετινή περιοδεία:
1) Madonna’s mock-crucifixion causes outrage in Amsterdam, but can’t be banned. [Monstersandcritics.com] 2) Here's a Confession: Madonna was HOT [South Florida Press] 3) Madonna turns the TD Banknorth Garden into a Dancefest! [Boston Globe] 4) She gets into the groove: Madonna makes her audience ‘Feel Love’ [Boston Herald] 5) Madonna Gets Better with Age [Public Usa] 6) Madge-nificent ![The Sun] 7) If God was a woman, her name would be Madonna. [Dagbladet, Νorway] 8) Madonna rocked Rome, and the fans loved it! [Minneapolis Star Tribune] 9) Record crowd rides along with Madonna [Denmark.dk] 10) Madonna Returns to the Dance Floor [New York Times] 11) Madonna’s hottest show ever! [New York Daily News]

*η πάνω φωτογραφία είναι από το πρώτο ever live της στο club Danceteria της Ν. Υόρκης - 1982

Έντεκα (από τις φοβίες που δεν έχω – μέχρι στιγμής)

Η δική μου φοβία δεν είναι και πολύ πρωτότυπη, σχετίζεται με την αρρώστια και τον θάνατο. Και, αν κι οι περισσότερες φοβίες οφείλονται σε καταπιεσμένα συμβάντα, το συμβάν που προκάλεσε τη δική μου δεν είναι καθόλου ξεχασμένο -και να ήθελα δεν θα μπορούσα να το καταπιέσω.
Πριν πέντε χρόνια είχα κάτι περίεργα δέκατα, για βδομάδες. Όταν πήγα στην παθολόγο του ΙΚΑ (και μετά από εξετάσεις) μου ανακοίνωσε πως «απ’ ό,τι φαίνεται» είχα καρκίνο των λεμφαδένων. Ξανάκανα κι άλλες ‘αμφιλεγόμενες εξετάσεις’, αλλά μου είπαν ότι για να είμαι σίγουρος θα έπρεπε να τις επαναλάβω μετά από δυο μήνες.
Ξαναγύρισα στο Λονδίνο περιμένοντας να περάσουν οι μήνες και η αγωνία μου δεν περιγράφεται – φοβόμουν κι ένα απλό κρυολόγημα. Και μπορεί τελικά η ορθή ετυμηγορία να ήταν «φθινοπωρινή νεανική ίωση(!)» αλλά ένας υποχόνδριος είχε ήδη γεννηθεί.

[Επίσης να πω ότι φοβάμαι τις μεγάλες σαρανταποδαρούσες αλλά νομίζω αυτό δεν είναι φοβία, είναι ένδειξη καλού γούστου (!). Πάντως οι φοβίες που περιγράφονται παρακάτω (πηγή: Wikipedia) είναι σαφώς πιο εξωτικές ή σπάνιες από τη δική μου, αλλά εξίσου ανθρώπινες.]


1) Anthropomorphobia. Ο φόβος για όλα τα ζώα ή αντικείμενα που έχουν ανθρωπόμορφα στοιχεία. Παλιότερα σήμαινε κυρίως το άγχος του να βλέπεις κινούμενα σχέδια που είχαν ανθρώπινη μορφή, πλέον όμως με την κατασκευή των ρομπότ (και των ανδροειδών) ο ορισμός της φοβίας έχει επεκταθεί.
2) Hexakosioihexekontahexaphobia Κάποιοι φοβούνται το 6 και λέγονται Hexaphobics. Ο όρος Hexakosioihexekontahexaphobia περιγράφει μόνο αυτούς που φοβούνται συγκεκριμένα τον αριθμό 666.
3) Coulrophobia Το να φοβάσαι τους κλόουν. Οι ασθενείς συνήθως θεωρούν τρομακτικό το υπερβολικό μακιγιάζ, την φουσκωτή μύτη και το περίεργο χρώμα μαλλιών - που κρύβουν την πραγματική ταυτότητα του κλόουν.
4) Ephebiphobia Από το ελληνικό έφηβος, γνωστή και ως hebephobia (ήβη). Θεωρείται κοινωνική φοβία και υποδηλώνει την παράλογη φοβία αλλά και προκατάληψη για την νεότητα και τους νέους.
5) Hippopotomonstrosesquippedaliophobia Ο όρος που περιγράφει τη φοβία για τις μεγάλες λέξεις είναι περιέργως η τεράστια λέξη Hippopotomonstrosesquippedaliophobia.
6) Koumpounophobia Είναι η φοβία των κουμπιών (με την κυριολεκτική τους έννοια, υποθέτω). Γιατί ακριβώς λέγεται κουμπουνοphobia δεν ξέρω. Η αντίδραση ασθενών στα κουμπιά διαφέρει: από ελαφρύ τρέμουλο ή εμετό μέχρι την ανάγκη να κλείσουν το στόμα τους και να μην αναπνέουν για να μην καταπιούν κατά λάθος κάποιο κουμπί.
7) Ligyrophobia Η φοβία των ξαφνικών ή/και των δυνατών θορύβων. Ο εφιάλτης των Ligyrophobics είναι οι συσκευές που συχνά (και χωρίς προειδοποίηση) εκπέμπουν δυνατούς ήχους, όπως η τηλεόραση και τα ηχεία του κομπιούτερ.
8) Neophobia (ή cainotophobia) Το να φοβάσαι καινούργια πράγματα ή εμπειρίες (κλάδος αυτής της φοβίας είναι η Technophobia). Ο Robert Anton Wilson υποστήριξε ότι η Neophobia είναι ενστικτώδης στους ανθρώπους κυρίως μετά την γέννηση των παιδιών τους.
9) Triskaidekaphobia Φοβία σχετική με το νούμερο 13. (Η πιο συγκεκριμένη φοβία για την ημερομηνία Παρασκευή και 13 λέγεται Paraskavedekatriaphobia ή friggatriskaidekaphobia.)
10) Taphephobia (απ’ τη λέξη τάφος). Ακραίος και παράλογος φόβος για τους τάφους και κυρίως για τον δικό μας. Περιγράφει επίσης την φοβία ανθρώπων ότι θα τοποθετηθούν σε τάφο, καθώς είναι ακόμα ζωντανοί.
11) Panophobia Σπάνια κλινική περίπτωση στην οποία ο ασθενής φοβάται κυριολεκτικά τα πάντα. Είναι δηλαδή το αντίθετο της Pantaphobia [που ορίζεται ως «The fear of nothing»].

Έντεκα (από τα αγαπημένα μου blogs)

Όνειρα, αρχιτεκτονική, μουσική, τέχνη, διηγήματα, design και η λατρεία της Θεάς Έριδας είναι μερικά απ’ τα θέματα των fall links του enteka (just enteka!). Τα περισσότερα δεν χρειάζονται συστάσεις, παρ’ όλα αυτά διαλέγω και κάποια πρόσφατα, ενδεικτικά (για μένα) ποστ τους.

1) Urbane 71: Sense and Sensitivity στη σύγχρονη Αθήνα. Fact: Το αρχικό blog του urbane71 λεγόταν Beautiful South (homage στο συγκρότημα) και χάθηκε κατά λάθος. [Ενδεικτικό ποστ: Everything, Everyone, Everywhere Ends]
2) Αllu Fun Marx: Καυστική σάτιρα ή/και ενδιαφέρουσα έρευνα στο λούνα παρκ των μπλογκς. Fact: Τέλειος υπότιτλος: “I refuse to join any blogosphere that would have me as a member”. [Ενδεικτικό ποστ: Dear Nikitas]
3) STEREONOVA: Μουσική, εικόνες, πληροφορίες. Fact: Στις 20-3-05, τη μέρα που ξεκίνησε το blog του, ο Μιχάλης Ε. άκουσε Brazilian Girls, αγόρασε το cd του David Sylvian, πήγε για καφέ και είδε το Million Dollar Baby. [Ενδεικτικό ποστ: …sounds good…]
4) Pascal - Αμπελοφιλοσοφίες: (Αν έβγαζε βιβλίο θα το αγόραζα στο λεπτό.) Fact: Τα πιο πρόσφατα αποτελέσματα στη δημοσκόπηση που κάνει ο Pascal για το «αγαπημένο σας blog» είναι: Του Pascal 44%, Αυτό 33%, Αμπελοφιλοσοφίες 15%, το abelofilosofies.blogspot.com 8%. [Ενδεικτικό ποστ: Αργύρης (σε συνέχειες)]
5) Goriana Επικαιρότητα, όνειρα, μουσική, lost documents. Fact: Ο υπότιτλος του («Life doesn’t imitate art, It imitates bad television») είναι ατάκα του Woody Allen. [Ενδεικτικό ποστ: Lucid dreams]
6) Greek Gay Lolita: αυτοχαρακτηρίζεται (και είναι) “μόνιμος ταξιδιώτης της φαντασίας”. Fact: Τον τελευταίο μήνα ‘μάζεψε’ μόλις 171 linkblogs. [Ενδεικτικό ποστ: Όλα.]
7) Ταξίδια. Ταξιδιωτικό μπλογκ που ξεκίνησε ο Averel και γράφεται από 14 contributors. Fact: Μέχρι στιγμής: Κούβα, Λονδίνο (x2), Μετρό Αθήνας, Ύδρα, Kωσταντινούπολη, Δουβλίνο, Πόρτο, Ρότερνταμ κι ένα ταξίδι που δεν έγινε. [Ενδεικτικό ποστ: Istanbul. The Bacanak post – Averel.]
8) Ονειρολόγιο: Το blog που θα ήθελα να είχα κάνει εγώ – αν δεν το είχε κάνει ο διγέλαδος εδώ και καναδυό χρονάκια. Fact: Έχετε όνειρα για δημοσίευση; Στείλτε τα στο oneironaftis@yahoo.gr [Ενδεικτικό ποστ: Μάγισσες και 2 Αδέρφια σώζουν έναν άλλο κόσμο]
9) Think Tank: Νέα και μουσική. Fact: Εμμονές: βραβεία, νέοι δίσκοι, βίντεο κλιπ. [Ενδεικτικό ποστ: Καινούργια υλικό από τους Portishead]
10) Crazy Monkey: Graphic design (και όχι μόνο). Fact: Υπότιτλος: ‘We need to concentrate on more than meets the eye’. [Ενδεικτικό ποστ: Absolut Thessaloniki ΙΙ ]
11) .’.Discordia.’.: Far out αποσπάσματα απ’ το Principia Discordia του Malaclypse the Younger. Fact: Είναι ένα μπλογκ «αφιερωμένο στη Θεά Eris και σε όσους την ακολουθούν, είτε το ξέρουν είτε όχι». [Ενδεικτικό ποστ: Εορταστικό ποστ - Έκπληξη για τους τυχερούς νικητές!]


Eris in Sinbad (τα προηγούμενα λινκς εδώ)

(Άσχετο αλλά κάπου ήθελα να το γράψω.) Κόλλησα χτες το μεσημέρι με το (εξαιρετικό) κανάλι της Βουλής, αλλά όχι για καλό λόγο αυτή τη φορά. Είχε τη Βουλή των Εφήβων κι έδειχνε την αίθουσα με κάποιους εφήβους που περίμεναν να αρχίσει κάποια διαδικασία – επί ένα τέταρτο (τόσο άντεξα τουλάχιστον). Άκουγες τις φωνές τους («αυτή η μικρή είναι η καλύτερη», «καλά, πότε θα αρχίσουμε επιτέλους;»), τους έβλεπες να συμμαζεύουν τα πράγματά τους και γενικά να περιμένουν. (Συγκλονιστική λεπτομέρεια, δεν ήταν καν ζωντανό, έγραφε: «Μαγνητοσκοπημένο 9/9/06»). Μου θύμισε κανάλι κάποιου ριάλιτι, απ’ αυτά που παίζουν ζωντανά στη Νova 23 ώρες το 24ωρο και τίποτα δεν συμβαίνει -πέρα από χωροταξικές μετακινήσεις ανθρώπων και αποσπασματικά κουτσομπολιά.

Η Βουλή των Εφήβων, ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις από τον υπέροχο Α. Σαμαράκη. Και τώρα έχει τις καλύτερες προθέσεις, όμως, για να το πω με λίγα λόγια, δεν τραβάει. Βλέποντας τα αμοντάριστα πλάνα σκέφτηκα πως ο μοναδικός τρόπος για να πιάσει είναι να μετατραπεί κι αυτή σε ριάλιτι. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

And it goes a little something like this: 300 έφηβοι επιλέγονται και συγκεντρώνονται στην Αθήνα για τις αρχικές οντισιόν. Κάνουν τις πρώτες συνεδριάσεις καθώς πολιτικοί και δημοσιογράφοι επιλέγουν την τελική εντεκάδα. Οι έντεκα μπαίνουν σε ένα σπίτι και η κάθε τους κίνηση καταγράφεται. Σύντομα δημιουργούνται έρωτες, μίση και άφθονοι πολιτικοί και ιδεολογικοί καβγάδες που γεμίζουν τις παραπολιτικές στήλες εφημερίδων. Κάθε Κυριακή οι ‘βουλευτές’ θα κάνουν μία αγόρευση για το θέμα της εβδομάδος που θα μεταδίδεται live στο ζωντανό της Κυριακής και θα κρίνονται από πετυχημένους (ή και όχι) πολιτικούς. [Η προετοιμασία στη διάρκεια της εβδομάδος περιλαμβάνει workshops ετοιμολογίας από τον Β. Πολύδωρα, image making από τη Λ. Κανέλλη, master classes από την Μαριέττα Γιαννάκου (που είναι και η Λυκειάρχης της Βουλής των Εφήβων) και άλλα μαθήματα από επιφανείς ρήτορες και πολιτικούς αναλυτές.]

Το ποιος θα αποχωρήσει στο τέλος του live (και το ποιοι θα είναι οι προτεινόμενοι για αποχώρηση) θα βγαίνει από τηλεφωνική δημοσκόπηση της V-PRC σε δείγμα 1008 ατόμων και θα ανακοινώνεται ζωντανά από τονπαρουσιαστή Αντρέα Μικρούτσικο (παντού χώνεται ο άτιμος). Ο τελικός νικητής της Βουλής των Εφήβων (που θα βγει από δημοσκόπηση με κάλπη αυτή τη φορά) ανακηρύσσεται Πρωθυπουργός των Εφήβων και κερδίζει μία θέση (εκλόγιμη) στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος της αρεσκείας του.

Έντεκα (λόγοι για να πάρουμε με τις ντομάτες τον Δήμο Θεσσαλονίκης)

by igopogo
1) Οι διάφορες επιτροπές όπως η Δημοτική επιτροπή πρόληψης εγκληματικότητας με δραστηριότητα την έκδοση ενός φυλλαδίου που λέει να κλειδώνουμε τις πόρτες και να βάζουμε συναγερμό. Πόσο μας κοστίζει αυτή η επιτροπή?
2) Οι χαζογιορτές αγγέλων, δαιμόνων και οτιδήποτε που μόνο σκοπό έχουν τον πλουτισμό όσων ασχολούνται με αυτές.
3) ΤV 100. Ενα κανάλι που κανείς δε βλέπει, όλοι πληρώνουν όμως.
4) Η επιλεκτική απουσία κλήσεων από συγκεκριμένους δρόμους εκ της δημοτικής αστυνομίας
5) Η παρουσία σκουπιδιάρικων στο κέντρο της πόλης σε ώρες αγοράς.
6) Η μετατροπή της Πλατειάς Αριστοτέλους σε τσιφλίκι καφεπωλείων.
7) Η Πλατειά Δικαστηριων, ενα συνοθύλευμα από στοκ κομμάτια μαρμάρου και πλακάκια.
8) Η ανάπλαση δρόμων και πλατειών χωρίς τη μέριμνα για θέσεις παρκαρίσματος σε ήδη επιβαρημένες περιοχές. Η εξάπλωση των ελεγχόμενων περιοχών στάθμευσης και σε μη εμπορικούς δρόμους αρκετά πάνω από την Εγνατία. (1,40 το παρκάρισμα στο δρόμο. Ούτε σε ιδιωτικό πάρκινγκ.)
9) Η έκδοση φυλλαδίων για διαφημίσει των έργων και η προβολή διαφημίσεων στο TV100. Ποσο μας κοστίζει να κάνει προεκλογικό αγώνα η δημοτική αρχη? Πόσο πληρώνει η δημοτική αρχή το TV100? Και αν το πληρώνει γιατί αφού είναι και αυτό δημοτικό?
10) Η εικόνα δημοτικών αστυνομικών σε καφετέριες. Με 1100 ευρω το μήνα που τους πληρώνεις σε χαλάει να τους βλέπεις να κάνουν 10 λεπτά βόλτα για κλήσεις και 50 λεπτά να κάθονται.
11) Και σπουδαιότερο: η μούγκα εκ μέρους της δημοτικής αρχής για το Νέκρωμα του Λιμένα Θεσσαλονίκης. Είναι κρίμα και υποβάθμιση για τον Τουρισμό και την οικονομία της πόλης η εξαφάνιση των δρομολογίων και ακόμα χειρότερη η Σιωπή του Δημάρχου που κάποτε για χαζομάρες είχε σηκώσει Μαύρη Σημαία στο Δημαρχείο. Επί Πασοκ βέβαια.

[blog: igopogo]

Έντεκα (ανεξιχνίαστα google referrals)

Αφού πω ότι έχω κάνει απίθανα google searches και πολύς κόσμος θα έχει γελάσει μαζί μου, θέλω να παρουσιάσω έντεκα κορυφαία google referrals, αναζητήσεις λέξεων ή φράσεων δηλαδή, μέσω των οποίων κάποιος μπήκε στο enteka. [Πολύ θα ’θελα να ξέρω αν κάποιος όντως βρήκε αυτό που έψαχνε.]

1) Φώντας Λαδοπρακόπουλος [Υπέροχο search, νομίζω είχαμε γράψει δυο καλά λόγια για τον αξέχαστο μετεωρολόγο της Χιλιοποδαρούσας]
2) "Θέλω να ακούσω το τραγούδι» [Πολύ γενική απαίτηση, παίρνει όμως έξτρα πόντους γιατί ξέρει τι θέλει.]
3) «Κατερίνα τριχωτή» [?!]
4) «Αρχεία Εφημερίδων 1988,1989». [Τι σύμπτωση, κι εγώ αυτά ψάχνω. (Αλήθεια)]
5) Nικολούλη σέξι
6) Κλαίρη Κατσαντώνη [επανειλημμένως!!! Ελπίζω να ευχαριστήθηκε ο άνθρωπος το ποστ για το Ρετιρέ, δυστυχώς δεν ξέρω τα whereabouts της Κλαίρης, κι εγώ αναρωτιέμαι]
7) «Ποια είναι η Annie Lennox?» [«Λοιπόν», του είπε η νέα του κοπέλα, «αφού δεν ξέρεις καν ποια είναι η A. Lennox, μάλλον δεν ταιριάζουμε. Έχεις 15 λεπτά για να μάθεις τα πάντα γι’ αυτήν. Μετά θα σε εξετάσω και θα πάρω την απόφασή μου».]
8) «Έσπασε το πόδι της»
9) σαρανταποδαρούσες [Δεν υπάρχει στο blog κάποια επιστημονική πληροφορία, είχα απλώς γράψει ότι τις μισώ]
10) «αγοράζω στίχο» [φοβάμαι ότι γκρέμισα τα όνειρα του νεαρού στιχουργού αλλά, προς το παρόν δεν αγοράζω στίχους - ούτε πουλάω.]
11) Το Πείραμα της Γάτας [Μόλις έψαξα στο google κι εγώ για το πείραμα της γάτας και διάβασα κάτι αλλά δεν το πολυκατάλαβα. Είναι πείραμα του θεμελιωτή της κβαντομηχανικής Έρβιν Σρέντινγκερ που «έκλεισε μέσα σ' ένα χαλύβδινο κουτί μια γάτα κι έναν μετρητή Γκάιγκερ, με απειροελάχιστη ποσότητα ραδιενεργού ουσίας. Το πείραμα συνίστατο στο εξής: εάν σε μία ώρα γινόταν η διάσπαση ενός ατόμου, θα απελευθερωνόταν υδροκυάνιο. Οι πιθανότητες να συμβεί ή να μη συμβεί η διάσπαση ήταν ίσες, και στο διάστημα αυτό η γάτα θα ήταν είτε νεκρή είτε ζωντανή. Το συμπέρασμα του πειράματος είναι ότι μέσα στο κουτί η υπέρθεση δύο καταστάσεων, μία με τη γάτα νεκρή και μία με τη γάτα ζωντανή, δεν έχει κανένα νόημα και η ζωή του άτυχου ζώου παραμένει μετέωρη ως τη στιγμή που κάποιος θα κοιτάξει το κουτί για να το επαληθεύσει.» (Απ’ τα Νέα, 1997)]

Έντεκα (αναμνήσεις από ένα ταξίδι στο Λονδίνο – Μάρτιος 1997)

Το 1997, λίγους μήνες πριν πάω για σπουδές στο Λονδίνο, η φίλη μου η Κατ κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε ένα διερευνητικό ταξίδι εκεί, κυρίως για να περάσουμε από interviews στα πανεπιστήμια που είχαμε δηλώσει. (Ήμασταν ενθουσιασμένοι γι’ αυτήν την εξερευνητική βόλτα στην πόλη που θα μας φιλοξενούσε την επόμενη επταετία.) Πριν φύγουμε ήρθαν οι απαντήσεις από Αγγλία και η πρώτη μου επιλογή με έπαιρνε κατευθείαν, άρα δεν χρειαζόταν να πάω για interview. Παγώσαμε για λίγο αλλά αποφασίσαμε πως αυτός δεν ήταν λόγος για να ακυρωθεί το ταξίδι - αρκεί οι γονείς μου να μην μάθαιναν ποτέ για την elegant ματαιότητά του.

1) Πολιτισμικό σοκ: κυριολεκτικά. Μετρό, κτίρια, κόσμος.
2) Δισκάδικα τεράααστια (το Tower στο Piccadilly ήταν το πρώτο που μπήκα κι ίσως γι’ αυτό –σκέφτομαι τώρα- παρέμεινε το αγαπημένο μου). Χιλιάδες cd παντού, όλα αυτά που δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Special και Limited editions, δεκάδες μουσικά αξεσουάρ, βιβλία, βίντεο, κάρτες, αυτοκόλλητα, πάγκοι τεράστιοι με εκατοντάδες περιοδικά που δεν πίστευα ότι υπήρχαν.
3) Βιβλιοπωλείο Borders στην Shaftsbury Avenue. Είδαμε τυχαία την Kylie Minogue, αγόρασα το νέο βιβλίο του D. Coupland και αρκετά βιβλία ως δώρα για φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. (Ευτυχώς κανείς δεν είχε κάνει κάποια περίπλοκη παραγγελία τύπου Ρετιρέ, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με τα δώρα τους.)
4) Από ένα Time Out βρήκα και πήγα σε μερικές εκθέσεις με έργα των τότε celebrities της Brit Art. Είδα S. Lucas, D. Hirst, Wilson Twins. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η Sam Taylor Wood που είδαμε κάτι έργα της στο Σόχο (ή στο ICA;). Είχε βγάλει φωτογραφίες με μια μηχανή που περιστρεφόταν για πέντε δευτερόλεπτα. Kατέγραφε πανοραμικά όλο το δωμάτιο και στο άπλωνε στο χαρτί σαν να ήταν ενιαίος συνεχόμενος χώρος. [pics εδώ κι εδώ]
5) Ως άμαθοι τουρίστες πήγαμε στο Hippodrome, ένα επιφανειακό τουριστικό club στη Leicester Sq. Επίσης μια φίλη της Κατ μας πήγε σε μια παρακμιακή αλλά διασκεδαστική pub με drag show στο Σόχο, όπου η Κατ ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε καραόκι. (To Raspberry Beret?)
6) Μας φιλοξενούσε ένας γνωστός. Το θλιβερό και αποπνικτικό δωματιάκι του ήταν για μας ξενοδοχείο 10 αστέρων.
7) Θυμάμαι μια μεθυσμένη επιστροφή το βράδυ μέσα σ’ ένα ταξί. Έμοιαζε (και ήταν) τόσο περίεργα ευρύχωρο, τόσο κωμικά τεράστιο και αποστειρωμένο που βάλαμε τα γέλια. [Αλλά μάλλον θα γελούσαμε με οτιδήποτε.]
8) Στο δρόμο με φώναξε κάποιος skunk, σαν να με έβριζε. Ρώτησα μετά την Κατ τι σήμαινε και προς τι το verbal abuse. Απ’ ότι ήξερε η λέξη σήμαινε ασβός, κουνάβι, βρωμιάρης. Προσβλήθηκα κάπως – κάποιο καιρό μετά κατάλαβα τι είχε παιχτεί και μου ’φυγε το κόμπλεξ.
9) Σινεμά στη Leicester Sq. σ’ έναν πολυκινηματογράφο της Warner. Πρώτη επαφή με πολυτελές υπερσινεμά (λίγο πριν ανοίξουν village εδώ και κλείσουν όλα τα μικρά αγαπημένα μου), τόσο υπερβολικά μεγαλοπρεπές λες και πήγαινες σε καμιά όπερα. (Την Εβίτα είδαμε οπότε ταίριαζε λιγάκι.) Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο ηλεκτρονικός πίνακας με τις ταινίες και το ποσοστό πληρότητας της αίθουσας. Η Εβίτα είχε red alert και νιώσαμε σχεδόν τυχεροί που βρήκαμε εισιτήριο, σαν να μας το 'χαν χαρίσει κι όχι να το 'χαμε πληρώσει 8.5 λίρες, τότε. (4.250 δρχ, όταν στην ελλάδα ήταν λιγότερο από 1.5 χιλιάρικο –η ακρίβεια του Λονδίνου με πανικόβαλλε και γυρνώντας πανικόβαλλα λίγο και τους γονείς μου.) Επίσης είδαμε το Bound.
10) Θυμάμαι μια φωτογραφία που με έβγαλε η Κατ σε μια στάση λεωφορείου. Στριφογύριζα ένα καλώδιο (;) και η Κατ πέτυχε την τέλεια στιγμή – το βλέπεις να περιστρέφεται σαν φάντασμα καλύπτοντας σχεδόν όλη την εικόνα. (Η Sam Taylor Wood θα χαμογελούσε νευρικά.)
11) Καταβρόχθιζα τις εικόνες, κρατούσα κυριολεκτικές και μεταφορικές σημειώσεις, προσπαθούσα να εντυπώσω τα μέρη ώστε την επόμενη φορά μετά από λίγους μήνες να θυμάμαι τα πάντα και να πηγαίνω σ’ αυτά που μ’ άρεσαν (στα πάντα δηλαδή). Δεν ήταν ένα ταξίδι αναψυχής, με τίποτα. Θα μας περιέγραφα σαν τους νέους αγοραστές ενός πολυτελούς σπιτιού που πηγαίνουν χαρούμενοι για να το καμαρώσουν και να το εξερευνήσουν. Και, επιθεωρώντας το νεοαποκτηθέν property τους, αποφασίζουν πού θα μπει η πισίνα, τι χρώμα θα γίνουν οι τοίχοι και πώς θα τοποθετηθούν τα έπιπλα - ώστε να είναι όλα τέλεια για τη μεγάλη μετακόμιση.

[*πρωτοδημοσιεύτηκε στα Ταξίδια στις 14/8]
[** Χτες είδα στην τηλεόραση ζωντανά το mercury prize. Τραγούδησαν οι περισσότεροι απ' τους ετερόκλητους υποψήφιους και μετά πήραν όλοι βραβεία (just for being nominated). Το μεγάλο βραβείο πάντως πήραν οι Arctic Monkeys. Oι έντεκα αγαπημένοι μου υποψήφιοι για το Mercury Prize που δεν κέρδισαν ποτέ εδώ.]