Έντεκα (αγαπημένα σινεμά που έχουν κλείσει – και ένα που μόλις ξανάνοιξε!)

Κάθε τόσο κλείνουν σινεμά και ανοίγουν άλλα, την τελευταία δεκαετία όμως έγινε χαμός. Δεκάδες διάσπαρτοι μονοκινηματογράφοι σ’ όλη την πόλη αντικαταστάθηκαν από 2-3 συγκεκριμένα πολυσινεμά. Για μένα το να πάω σινεμά είναι μια συνολική εμπειρία (και ίσως γι’ αυτό δύσκολα βλέπω ταινίες στην τηλεόραση ή στο βίντεο) και συμπεριλαμβάνει τη διαδρομή και την περιπλάνηση στην περιοχή του κινηματογράφου.
Πριν δέκα χρόνια έβλεπα δυο τρεις ταινίες την εβδομάδα και φρόντιζα κάθε φορά να επιλέγω διαφορετικό σινεμά της Θεσσαλονίκης – το έβλεπα και ως μια μίνι κινηματογραφική περιπέτεια στην οποία κάθε φορά βρισκόμουν σε μια διαφορετική περιοχή της πόλης που αλλιώς δεν θα επισκεπτόμουν σχεδόν ποτέ. Ήταν ένα κίνητρο για να γυρίσω τη Θεσσαλονίκη, για να δω νέα μέρη και να νιώσω ότι εκμεταλλεύομαι τις τεράστιες χωροταξικές δυνατότητες της πόλης. Έδινα ραντεβού κάθε φορά αλλού και πάντα το έργο συνοδευόταν από μια βόλτα στη γύρω περιοχή, φαγητό ή καφέ, ή απλά περπάτημα γνωριμίας με το χώρο.
Και τώρα πηγαίνω στους 3-4 συμβατικούς κινηματογράφους που έχουν απομείνει, πηγαίνω και στα πολυσινεμά (που μετά τις 2-3 φορές τα συνήθισα και δεν τα βρίσκω πια exciting), αλλά δεν είναι το ίδιο. Θα θυμάμαι πάντα ότι το Δαμάζοντας τα Κύματα το είδα στο Παλλάς και το Lost Highway στον Αλέξανδρο, στ’ αλήθεια όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν την ταινία που είδα τις προάλλες στο εμπορικό κέντρο την είδα στην αίθουσα 2, ή στην πανομοιότυπη 4 ή 7 ή 11.
Μπορεί ο συγκεντρωτισμός των multiplex να είναι βολικός (και να προσφέρει και μια sci-fi χωροταξική εμπειρία), όμως πια κυκλοφορώ σε όλο και λιγότερα μέρη. Και από κει που η επίσκεψη σε ποικιλία κινηματογράφων (υπό διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά) ήταν κι η ίδια μια κινηματογραφική εμπειρία στην οποία ένιωθα σινε-ήρωας που βρισκόταν κάθε φορά σε άλλη χώρα, τώρα είναι μια προβλέψιμη συνήθεια.
Αυτός είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε αίθουσες στις οποίες έφαγα τα νιάτα μου – και δεν υπάρχουν πια (οι αίθουσες, τα νιάτα μου δεν φεύγουν ποτέ!). Είναι ευπρόσδεκτες και οι προσθέσεις πρώην αγαπημένων κινηματογράφων απ’ όλη τη χώρα και κυρίως απ’ την Αθήνα.

1) Κωτούλα: Νέα Εγνατία με Μπότσαρη, μάλλον το πρώτο σινεμά που πήγα ποτέ. Στην πρώτη επίσκεψη (γύρω στα 3 μου) ο μπαμπάς μου πήγε εμένα και την ξαδέλφη μου να δούμε Τεν-Τεν. Δεν ξέραμε ότι είχε πάντα double-bill και ξεκίνησε μια ταινία με καράτε και αγχωθήκαμε ότι είχαμε έρθει σε λάθος μέρος. Αρχίσαμε να ψάχνουμε τον μπαμπά μου που είχε φύγει, καταλήξαμε να μυξοκλαίμε στις τουαλέτες. Ξαναπήγαμε κι άλλες Κυριακές (πρωινές ώρες) και είδαμε ένα σωρό ταινίες, Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Μίκυ Μάους (και τα απαραίτητα εμβόλιμα καράτε). Στα διαλείμματα γινόταν «σόου» επί σκηνής, με κλόουν κλπ, και θυμάμαι αμυδρά ότι κλήρωναν σε παιδάκια δώρα όπως μπάλες του Πάοκ. Τα επόμενα χρόνια έγινε (και παραμένει) σκυλάδικο βήτα κατηγορίας.
2) Αθηνά: Στη Β. Όλγας περιοχή Σαλαμίνα. Ήταν δίπλα στο σπίτι της ξαδέρφης μου και μια μέρα μου είπε ότι παίζει το Γκούνις – το οποίο το μπερδέψαμε με τον κακό αστυνομικό στα βιβλία Πέντε Λαγωνικά της Ένιντ Μπλάιτον και τρέξαμε. Ήταν φυσικά κάτι πολύ καλύτερο, απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες ever. Επίσης στο Αθηνά που σήμερα είναι μπιλιαρδάδικο με το ίδιο όνομα, είδα το Who’s that Girl το ’87.
3) Όλγα: Στην Αρετσού δίπλα στο σπίτι μου. Υπήρχε μόνο στα ‘80ς, τώρα είναι σούπερ-μάρκετ. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια ταινίες, τις παιδικές παρέες μου, ένα σωρό ευτράπελα, τις βόλτες που πηγαίναμε μετά στις πέρα γειτονιές, τότε που το να πας 1-2 χιλιόμετρα μακριά απ’ τη δική σου γειτονιά ήταν Μεγάλη Περιπέτεια. Moonwalk, La Bamba, Και οι Θεοί Τρελάθηκαν, Great Balls of Fire κ.α.
4) Ναυαρίνον: Μεγάλο σκάνδαλο που έκλεισε και έγινε γυμναστήριο. Το σκηνικό του ήταν η Πλατεία Ναυαρίνου, με τα περίεργα μαγαζάκια, τα φωτισμένα αρχαία και τους εναλλακτικούς θαμώνες. [Με το ζόρι έσυρα το 1993 τον συμμαθητή μου ΧΘ να δούμε το Dangerous Game του Φεράρα. Τότε σνόμπαρε τη Μαντόνα και την κορόιδευε συνέχεια. Σε κάποια στιγμή πήγε να καπνίσει κι απ’ τη βαρεμάρα του γύρισε μετά από κανα 20λεπτο. «Δεν πιστεύω να έχασα τίποτα…» «Καλά, έχασες! Έδειχνε τη Μαντόνα γυμνή για ένα πεντάλεπτο και φαινόταν και το μ**νί της!» είπα ψέματα για να τον κάνω να μετανιώσει που καθόταν έξω και να φανερώσει το κρυφό liking του για τη Μαντόνα. Έμεινε σύξυλος και ταραγμένος άρχισε: «Όχι ρε γαμώτο! Δεν το πιστεύω! Θα κάτσουμε να το ξαναδούμε μετά!».Χτες του είπα στο Msn Messenger ότι θα το γράψω αυτό το περιστατικό και μου έγραψε: «axaxaxaxaxxaaxaxaxaa kala.....ekeino to psema to pisteya gia xronia!» θυμίζοντάς μου ότι δεν του είχα αποκαλύψει την αλήθεια παρά μια δεκαετία αργότερα!]
5) Κάτια: Στο δεξί χέρι κάπου στο μέσον της Β. Όλγας, έκλεισε όταν ήμουν πολύ μικρός κι έγινε τράπεζα. Είχα δει ταινίες όπως Καράτε Κιντ και Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι.
6) Ριβολί: Στην Παύλου Μελά. Είναι το lounge bar Photography. Το θυμάμαι αμυδρά, ήταν πολύ καλτ και είχε και μεταμεσονύχτιες προβολές.
7) Λάουρα: Στη Βασιλέως Γεωργίου. Μ’ άρεζε γιατί είχε πάντα Εξώστη και Fix Carre (τα κινηματογραφικά free press της πόλης), ωραία χοτ-ντογκ και ήταν κοντά στην παραλία. Δεκάδες ταινίες κι εκεί, κυρίως ανεξάρτητες. Σήμερα είναι ηλεκτρονικά είδη Expert.
8) Ηλύσια: Παύλου Μελά με Μητροπόλεως σ’ ένα μέγαρο που πάντα με εντυπωσίαζε. Σήμερα είναι Fena Fresh, η ταμπέλα όμως έχει διατηρηθεί. Αγαπημένη ανάμνηση: Τετάρτη, νομίζω, Δημοτικού με την παρέα μου απ’ το σχολείο περιμέναμε πώς και πώς να βγει το Batman στους κινηματογράφους. Στις 24-11-89 (απίστευτο ότι θυμάμαι την ημερομηνία, ήταν τόσο σημαντική αυτή η ταινία για μας τότε), τους ανακοίνωσα ότι βγήκε στο Ηλύσια. Ήταν πολύ μακριά γι’ αυτούς, τους πιο πολλούς δεν τους αφήναν οι μαμάδες τους να πάνε στο κέντρο μόνοι τους. Κάναμε κοπάνα, και ζήσαμε μια απίστευτη περιπέτεια, γεμάτη αναποδιές, βόλτα στο Λευκό Πύργο, αγωνία και γέλιο. Το ότι είδαμε τελικά το Batman ήταν μόνο το κερασάκι στην τούρτα.
9) Φαργκάνη: Απ’ τα πολύ αγαπημένα. Κρυμμένο κάπου στην περιοχή της Καμάρας έκλεισε μόλις φέτος. Η Εγνατία (και ό,τι βρίσκεται πάνω απ’ αυτήν) ήταν μια ακόμη άγνωστή μου περιοχή στην οποία περιπλανήθηκα χάρη στο σινεμά. Το Φαργκάνη δεν μπόρεσε ποτέ να αντικαταστήσει τις άβολες ξύλινες καρέκλες του. Είχε τέλειο χοτ-ντογκ. Κάθε φθινόπωρο έπαιζε και την εκάστοτε καινούργια του Γούντι Άλλεν, και σταθερά επέλεγα αυτό για να την δω. Επίσης εκεί πήγα κάποτε (στο Φτηνά Τσιγάρα) ως πρώτο ραντεβού μιας πολλά υποσχόμενης νέας γνωριμίας. Ήταν ένα τόσο πετυχημένο Πρώτο Ραντεβού που έξι χρόνια μετά συνεχίζεται ακόμα.
10) Γαλαξίας: Λεωφόρος Στρατού, σήμερα είναι σούπερ-μάρκετ Μασούτη. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα τοποθεσία γιατί έπρεπε να πάρουμε με τον ΧΘ το λεωφορείο 7, που αλλιώς δεν το χρησιμοποιούσα ποτέ. Πήγαινε μέσω Δελφών, άλλη μια άγνωστη περιοχή στην οποία μου άρεσε να χάνομαι. Highlight: Στα 15 μου, εγώ και δυο συμμαθήτριες πήγαμε στο Βασικό Ένστικτο, υποδυόμενοι τους 18χρονους. Δεν μας άφησαν να μπούμε και χρησιμοποιώντας ένα (μάλλον επικίνδυνο) κόλπο μπήκαμε. Το Βασικό Ένστικτο έγινε η coming-of-age ταινία μας!
11) Έσπερος: Στην Αλ. Σβώλου (πρώην Πρ. Νικολάου) Πρόπερσι έκλεισε και τώρα είναι πάρκινγκ με το ίδιο όνομα. Στα τελευταία του είχε φτιάξει δύο αίθουσες στην προσπάθειά του να ανταγωνιστεί τα multiplex. Αγαπημένο πολλών σινεφίλ. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ…

Κι άλλοι που έκλεισαν (σχετικά) πρόσφατα: Αλέξανδρος, Παλλάς, Μετροπόλιταν, Ρεξ, Κάπιτολ, Αθήναιον, Εγνατία, Τιτάνια, Ιφιγένεια. (Καλό site: Παλιά Σινεμά)
Αυτοί που υπάρχουν σήμερα: Μακεδονικόν, Ολύμπιον, Αριστοτέλειον, Ράδιο Σίτυ (κινηματοθέατρο – η κατάρα των κινηματογράφων) και Βακούρα (μετά βίας ανοίγει κάθε χρόνο, έχω την ίδια αγωνία αν θα ανοίξει με το αν θα κρατηθεί με νύχια και με δόντια ο Απόλλωνας Καλαμαριάς στην Α’ Εθνική.)

Και η έκπληξη: Κανένα σινεμά δεν ξανάνοιξε μετά το κλείσιμό του. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Το Κολοσσαίον είχε βάλει την κλασική ταμπέλα του Ραντεβού τον Σεπτέμβρη πριν από αρκετά χρόνια. Έκτοτε υπήρξαν κάποιες φήμες ότι θα γίνει πολιτιστικός πολυχώρος, πολυσινεμά ή κινηματοθέατρο. Τίποτα. Ο καιρός πέρασε. Πριν από κανα δίμηνο περνώντας με το λεωφορείο είδα ζωή μέσα απ’ τις τζαμένιες πόρτες, μάστορες κλπ. Με κρυφή ελπίδα (είναι το κοντινότερο στο σπίτι μου) παρατηρούσα κάθε μέρα περνώντας τις εξελίξεις και την πρόοδο. Γυάλισαν την ταμπέλα, έβαψαν το εξωτερικό, έφτιαξαν τις προθήκες και ξαφνικά, τα Χριστούγεννα άνοιξε! Πήγαμε την δεύτερη ή τρίτη μέρα επαναλειτουργίας του και όλα ήταν σαν τότε. Δεκάδες αναμνήσεις με βάρεσαν κατακέφαλα, το Addams Family με τον Χρίστο και τον Αντώνη, ο Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς με τον Στέριο, το Coctail με την Μαρία. Οι κοπάνες για σινεμά και φαγητό στα Goody’s που ήταν απέναντι, οι βόλτες στην νέα παραλία που ήταν δίπλα.
Κολοσσαίον
Βασιλίσσης Όλγας 150 (προς Καλαμαριά) 231 0 831565
Αυτή την εβδομάδα:
Charlotte’s Web 16.30 & 18.00
The Holiday 19.30
The Wind that Shakes the Barley 21.45