Έντεκα (ταξίδια σε μια μέρα)

Κομοτηνή

Δεν είναι κάτι που κάνω συχνά – προτιμώ τα αληθινά ταξίδια από τα εικονικά. Μερικές φορές όμως η τεχνολογία ξεπερνάει τον εαυτό της και με το πάτημα μερικών κουμπιών με στέλνει ζωντανά εκεί που θα ’θελα να ήμουν.
Η Κομοτηνή δε θεωρείται και τόσο σημαντική πόλη για τον περισσότερο κόσμο. Για μένα είναι. Έκανα στρατό εκεί, σε συνθήκες αγχωτικές. Τις λίγες φορές που είχα έξοδο, η πόλη ήταν το καταφύγιό μου.
Τη δέχτηκα όπως ήταν. Και, μετά, την ειδωλοποίησα.
Αυθυπέβαλλα φυσικά τον εαυτό μου, με διάφορες τεχνικές. Έπιασαν τόσο πολύ τα κόλπα, που σύντομα τα πέντε χλωμά δεντράκια ενός πάρκου στα μάτια μου έμοιαζαν με τροπικό κήπο της Εδέμ κι η κεντρική πλατεία με Trafalgar.
Θα περίμενε κανείς πως ήταν κάτι ευκαιριακό. Κι όμως, ξαναπήγα πολλές φορές από τότε – είναι για μένα το Άγιο Όρος μου, με το που κατεβαίνω στο σταθμό των ΚΤΕΛ παθαίνω υπεροξυγόνωση χαράς.
Ο διαλογισμός και τα new age κόλπα με βοήθησαν να τελειώσω αναίμακτα το στρατό. Δούλεψαν όμως τόσο πολύ -ίσως υπερβολικά πολύ- αφού, κάνοντάς με υπερευτυχισμένο κάθε μέρα στρατού (και Κομοτηνής) μ' έχουν φέρει στο σημείο να θεωρώ το στρατό ως την καλύτερη περίοδο και εμπειρία της ζωής μου -έλεος!- και την Κομοτηνή ως το ασφαλές καταφύγιό μου.
Βάζω καμιά φορά την κάμερα που δείχνει την πλατεία και μπαίνω σ’ ένα τριπάκι απίστευτο, σχεδόν υπερβατικού διαλογισμού. Κι όποιος θέλει ας με πάρει για τρελό, δε με νοιάζει καθόλου.

Να που αλλού πήγα σήμερα το πρωί:

[τα λινκς αντιστοιχούν στις κάμερες. Αν τις επισκεφθείτε το απόγευμα ή το βράδυ η εικόνα θα είναι τελείως διαφορετική. Όπου στις φωτογραφίες είναι τώρα νύχτα, θα 'ναι μέρα (οι καταρράκτες του Νιαγάρα!) κι όπου μέρα νύχτα (ολόφωτο Τόκυο!)]


Λονδίνο


Niagara Falls


Νέα Υόρκη


Loch Ness


Tokyo


Βερολίνο


Αnchorage, Alaska


Άμστερνταμ


Παρίσι



Χαβάη (Αυτό ήταν φοβερό. Έψαξα για κάμερες στη Χονολουλού και μου βγήκε αυτή η σελίδα που έχει εικόνες από έντεκα (!) κάμερες ταυτόχρονα. Κι αντί να δω παραλίες είδα κάτι που δεν περίμενα: ταυτόχρονη παρακολούθηση των υπερσύγχρονων αυτοκινητοδρόμων και τούνελ της πόλης. Και ήταν νύχτα. Μια εικόνα τόσο αστικά αλλόκοτη, τόσο out of place που νόμισα ότι με ρούφηξε ταινία του David Lynch.)

------------------------------------------------------------

*γιατί Anchorage? Στα '90ς το τραγούδι της Michelle Shocked Anchorage, Alaska ήταν απ' τα αγαπημένα μου. Η τραγουδίστρια έστειλε ένα γράμμα στην παλιά κολλητή της στο Dallas κι η απάντηση ήρθε απ' το Anchorage. Παντρεμένη με παιδιά, συμβιβασμένη, στην άκρη του πουθενά, η φίλη της αναπολεί τις άγριες, παλιές μέρες τους σ' αυτό το γλυκόπικρο γράμμα του τραγουδιού. [οι στίχοι στα κόμμεντς, συστήνω την ταυτόχρονη ακρόαση, μ' ένα κλικ στο λινκ]