Wednesday, May 23, 2007

Έντεκα (Χρυσοί Φοίνικες απ' το παρελθόν)

Μια φορά πήγα στις Κάννες, αλλά όχι σε περίοδο φεστιβάλ. Δεν ξέρω αν θέλω να πάω: η υπερπροσφορά ταινιών και events με αγχώνει: πάντα θα πιστεύω ότι στη δίπλα αίθουσα παίζει κάτι καλύτερο, πάντα θα αγχώνομαι ότι δεν θα προλάβω να κάνω τίποτα. [Δικαιολογίες, φυσικά.]
Στο τέλος της εβδομάδας θα ξέρουμε την ταινία που θα κερδίσει τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, ψάχνοντας όμως τους παλιότερους νικητές δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πόσες αγαπημένες μου ταινίες κέρδισαν κάποτε το βραβείο. Τις πασπάλισα με μερικά τρίβια (των φιλμ ή της ζωής μου) κι άρχισα να ονειρεύομαι ότι αυτή τη στιγμή είμαι στις Κάννες – δεν φαντασιώνομαι όμως τις σκοτεινές αίθουσες, αλλά τη μεγάλη παραλία με την ωραία θάλασσα, που κολύμπησα πριν πολλά πολλά χρόνια. [Καλές οι ταινίες, καλύτερα τα μακροβούτια!]


1) Blow-UpBlowup, 1967, M. Antonioni. [Ο Αντονιόνι ήθελε να χρησιμοποιήσει τους Velvet Underground σε μια σκηνή, όμως ο κιθαρίστας St. Morisson δεν μπορούσε να ταξιδέψει στην Αγγλία λόγω της καταδίκης του για ναρκωτικά. Τελικά χρησιμοποιήθηκαν οι Yardbirds: ο Jimmy Page κι ο Jeff Beck παίζουν δίπλα-δίπλα κι ο Beck στο τέλος σπάει τελετουργικά την κιθάρα του. Όλη η σκηνή εδώ]
2) paristexasParis, Texas, 1984, W. Wenders. [Οι Travis αναφέρουν ως πηγή του ονόματός τους τον κεντρικό ήρωα, οι Texas τον τίτλο του φιλμ. Τέλος, οι Primal Scream χρησιμοποίησαν ως sample τη φωνή της Ναστάζια Κίνσκι απ’ την ταινία στην πρώτη εκδοχή του τραγουδιού τους Come Together, από το άλμπουμ Screamadelica. (Το γιαπωνέζικο τρέιλερ εδώ)]
3) wild at heartWild at Heart, 1989, D. Lynch. [Δεν το είδα στην εποχή του, τότε έβλεπα μόνο παιδικά και κωμωδίες (κι ακόμη βλέπω). Θυμάμαι που το είχε δει η αδερφή μου στο σινεμά, εκτός των άλλων γιατί στις διαφημίσεις έλεγε «Η ταινία που αναστάτωσε τις Κάννες και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα». Γύρισε πίσω εξοργισμένη και μου διηγήθηκε με κάθε σπλάτερ λεπτομέρεια το πόσο απαίσιο ήταν, λέγοντάς μου να μην το δω ποτέ! Ευτυχώς δεν την άκουσα.(Chris Isaak – Wicked Game: το βίντεο κλιπ απ’ την ταινία, σκηνοθετημένο απ’ τον Lynch.]
4) sex liessex, lies, and videotape, 1989, S. Soderbergh. [(Βιντεοταινία, λοιπόν, κι όχι βιντεοταινίες.) Μ’ αυτό το φιλμ -και χάρη στην mainstream επιτυχία του- ξεκίνησε ο κατακλυσμός των ’90ς ανεξάρτητων αμερικανικών ταινιών. Μια ατάκα απ’ την ταινία (της πρωταγωνίστριας Andie Mac Dowell) υπάρχει σε sample (εδώ αρχίζει το déjà vu) στο τραγούδι των Primal Scream, Come Together από το άλμπουμ Screamadelica – είναι η φωνή που λέει "That's beautiful... That's really beautiful."]
5) barton finkBarton Fink, 1991, J. & E. Coen. [Σάρωσε τα βραβεία των Καννών εκείνη τη χρονιά: Ταινία, Σκηνοθεσία, Ηθοποιός, η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Οι αδερφοί Κοέν καταπολέμησαν το δικό τους writer’s block κι εμπνεύστηκαν το σενάριο της ταινίας μετά από επίσκεψή τους στο σινεμά της γειτονιάς. Είδαν το Baby Boom με την Ντ. Κίτον. (Μια σκηνή ονείρου εδώ)]
6) pianoThe Piano, 1993, J. Campion. Η πρωταγωνίστρια Χόλι Χάντερ ήταν η τέταρτη επιλογή της Κάμπιον. Οι τρεις πρώτες: 1) Sigourney Weaver 2) Juliette Binoche 3) Jennifer Jason Leigh. (Το βίντεο-κλιπ: M. Nyman - The heart asks the pleasure first]
7) pulp fictionPulp Fiction, 1994, Q. Tarantino. [Πιστέψαμε το hype και τρέξαμε να το δούμε ο κολλητός μου κι εγώ, στο Φαργκάνη. Μας άρεσε πολύ, δεν άρεσε όμως στον τρίτο της παρέας που μας φορτώθηκε: αφού παραδέχτηκε ότι ήταν μια απ’ τις πρώτες ταινίες που έβλεπε στη ζωή του (!) μας σκουντούσε συνέχεια. «Μα καλά, αφού ο Τραβόλτα πέθανε πριν, πώς τώρα ζει;» /// Μια άλλη φορά, πάλι μέσα των ’90ς, ο κολλητός μου έφερε μαζί μας δυο κορίτσια από το χωριό Κλεισούρα: δεν είχαν ξαναμπεί σε σινεμά στη ζωή τους. Όταν τελείωσε η ταινία (κάτι του στιλ Τρελές Σφαίρες) σηκώθηκαν και χειροκρότησαν. Ο φίλος μου καταντράπηκε, εγώ τις βρήκα σχεδόν συγκινητικές.]
8) undergroundUnderground, 1995, E. Kusturica. [Περισσότερο από το νικητή συζητήθηκε ο ‘ηττημένος’. Θυμάμαι τα ρεπορτάζ των ειδήσεων: «Ήμουν προετοιμασμένος για τον Χρυσό Φοίνικα» δήλωσε ο Θ. Αγγελόπουλος τη βραδιά της τελετής, καθώς παραλάμβανε τον Αργυρό Φοίνικα - και μερικοί απ’ το κοινό τον γιούχαραν. Λίγο μετά δήλωσε στις ελληνικές κάμερες: «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Τέσσερα χρόνια μετά πήρε τελικά τον Χρυσό Φοίνικα για το Αιωνιότητα και Μια Μέρα – τη μοναδική του ταινία που δεν μου άρεσε.]
9) secrets and liesSecrets & Lies, 1996, M. Leigh. Στις 26/3/97 περίπου σαράντα μέλη της θρησκευτικής αίρεσης “Heaven’s Gate” αυτοκτόνησαν μαζικά στην Καλιφόρνια, περιμένοντας τον κομήτη Halle Bopp πεπεισμένοι ότι οι ψυχές τους θα έμπαιναν σε διαστημόπλοιο, το οποίο πίστευαν ότι κρυβόταν πίσω απ’ τον κομήτη και μετέφερε τον Ιησού. Λίγες μέρες πριν, στις 19/3/97, το σύνολο της ομάδας πήγε σινεμά και είδε την ταινία του M. Leigh ‘Secrets and Lies’. Μετά την ταινία δείπνησαν σε πιτσαρία.]
10) dancer in the darkDancer in the Dark, 2000, L.V.Trier. [Ο τίτλος προέρχεται από ένα στίχο της Joni Mitchell: My old man/He's a singer in the park/He's a walker in the rain/He's a dancer in the dark. (Η Mitchell ερμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι στο τηλεοπτικό σόου του Johnny Cash, εδώ)].
11) elephantElephant, 2003, G.V. Sant. [Greek Connections. Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, άνοιξη του ’05: Με αφορμή την επίσκεψη στην τάξη του κινηματογραφιστή Harry Savides, η Michelle Macrakis γράφει μια κριτική ανάλυση του Elephant.]

*Όλες οι ταινίες που κέρδισαν ποτέ Χρυσό Φοίνικα είναι εδώ – προσθαφαιρέστε ελεύθερα.

15 comments:

neutrino said...

τι τελειοΤΕΛΕΙΟ ποστ-σουπερ τα τριβια!
(εχουμε αρκετα κοινο γουστο στις ταινιες, λιγο ο Τριερ και ο Ελεφαντας οχι τοσο).
Θα προσθεσω φανατικα στη λιστα το Dolce Vita και τη Viridiana και για αλλη μια φορα θα ξενερωσω με το Farenheit.
Στις Καννες πηγα περσι, εκτος Φετσιβαλ, και δεν μπορω να πω οτι με τρελανε (η Νικαια παραδιπλα απειρως καλυτερη). Φυσικα ως προς το Φεστιβαλ ποσως με ενδιαφερει, δεν πα να γινει και στο Λουτρακι.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ! ! ! ! !
[αν και συμφωνω απολυτα σ'αυτο που αγχωνεσαι οτι δεν θα προλαβεις τπτ και οτι χανεις αλλες ταινιες που παιζονται παραλληλα. Εδω στο Φεστιβαλ της Θεσνικης κοντευει να με πιασει το στομαχι μου απο τις ενοχες και το αγχος, φαντασου εκει. Αλλα δεν πειραζει, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ!:)))]

enteka said...

:)
(καλά, της Θεσσαλονίκης το παράκανε φέτος. Θα προτιμούσα λίγες -και ιδιαίτερες- ταινίες, παρά όλον αυτόν τον συρφετό του ό,τι να'ναι.)

Wrong Guy said...

το Άντεργκράουντ το είχα δει στο Φαργκάνη πριν πολλά χρόνια, σηκώθηκα με κλάμματα και με λουμπάγκο. Αλήθεια υπάρχει ακόμα ο κινηματογράφος ή τον μάζεψε το κύμα των μούλτιπλεξ; Το πιστέυεις ότι μέσα από το σινεμά έμαθα ιστορια;

enteka said...

έκλεισε πέρσι. ήταν από τα πιο συμπαθητικά, όμως, με τις χειρότερες καρέκλες όλων των εποχών. για σινεμά που έχουν κλείσει, είχα γράψει πριν αρκετούς μήνες και το ποστ είναι εδώ

:)

χλωροφύλλη said...

Τι ωραίο ποστ!
Δεν τα είχα δει ποτέ μαζεμένα. Αυτές που αναφέρεις είναι από τις αγαπημένες μου εκτός από το 10 και το 11 που δεν τα έχω δει. Θα πρόσθετα το Kagemusha που το λατρεύω και το Man of Iron που ήταν πολύ συγκινητικό λόγω εποχής.
Και κάτι ακόμα. Στο μπάρ του κινηματογράφου που περιμένω να αρχίσει η επόμενη προβολή του Πιάνου, φέρνουν έναν φίλο, κατά σύμπτωση, υποβασταζόμενο γιατί έχει λιποθυμήσει στη σκηνή που της κόβει το δάχτυλο. Απ' οτι μας είπαν ήταν ο τέταρτος άντρας μέσα σε δεκαπέντε μέρες προβολής. Γυναίκα καμμία.
Τα σέβη μου.

m.hulot said...

---κι ένα χρυσό φοίνικα στον vincent gallo από μένα παρακαλώ...

WinterAcademy said...

7 στα 11 [3,4,5,6,7,9,10]

εγω θα εβαζα και

τριτο ανθρωπο
ταξιτζη
αποκαλυψη τωρα
M*A*S*H

προς mhulot:
πείτε μου ότι τον ξαναδέχτηκαν στις κάννες και θα τον πάθω το νευρικό κλονισμό στα σίγουρα..

νομίζω πως στην ακατονόμαστη αυτή τελευταία του ταινία αξίζει ο τίτλος της χειρότερης ταινίας έβερ.

[ακόμη βρε αυτά τα σχόλια????]

J. said...

Ωραίο post, φοβερή συλλογή από ταινίες. ΄Οσο για την Κυανή Ακτή, εγώ σας συνιστώ την Menton, δέκα χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ιταλία, αν σας φέρει ο δρόμος...

basik-ly said...

Συμφωνώ με neutrino ως προς Κάννες / Νίκαια. Και λίγο πιο βόρεια - Vance, St. Paul de Vance -...the magic continues.

Jane E. said...

Αδικία να μη βραβευτεί ο Εντ Γουντ το 95, ίσως τοτε να είχε την Χρυσή Ευκαιρία να μπει στη λίστα των 11...:p

enteka said...

χλωροφύλλη, τέτοιες ιστορίες με παραλοιπόμενα απ' τις κινηματογραφικές προβολές με ξετρελαίνουν!

mhulot: done

winterac. :)

j & basik: εύχομαι να μουν εκεί.


jane e.: προσπάθησα πρώτα να βρω τη λίστα με τις ταινίες που δεν κέρδισαν για να επιλέξω από κει. δεν βρήκα τα στοιχεία, πάντως αν το 'χα κάνει έτσι το Ed Wood θα 'ταν στην κορυφή της λίστας!

HAL9000 said...

Συγχαρητήρια 11 για άλλη μια φορά.
Να προσθέσω και τρεις δικές μου αγαπημένες¨
"Le salaire de la peur" του Clouzot-1953(ανατριχιαστικό μέχρι το τέλος)
If.... Lindsay Anderson-1969
(το΄χα δει ένα βράδυ στην κρατική τηλεόραση ενώ πήγαινα ακόμα σχολείο και είχα πάθει σοκ-αυτοί είναι μαθητές, όχι εμείς)
"All That Jazz" Bob Fosse-1980 (bye bye life...)
Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο post!

neutrino said...

basik!!!!!
μολις ανεφερες την αγαπημενη μου πολη (χωριο βασικα) στον κοσμο (ενταξει υπερβαλλω λιγο)!
μαζι με το St Giminiano στην Ιταλια.
Το St Paul ειναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ! :)))))

enteka said...

update:
Τελικά ο φετινός Χρυσός Φοίνικας πήγε στο Ρουμανικο "4 Months, 3 Weeks and 2 Days".

Όλα τα βραβεία εδώ

Wrong Guy said...

Είσαι πάντως ρε παιδί μου πολύ ενημερωμένος πάντα!!!