Έντεκα (της Δευτέρας)

1) Antonio Vivaldi: Τέσσερις Εποχές – Καλοκαίρι!

2) Προς τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας: αν υποσχεθούμε να αγοράσουμε όλοι καινούρια κινητά θα σταματήσετε να ΜΑΣ ΤΑ ΠΡΗΖΕΤΕ με τους χιλιάδες συνειδητούς και υποσυνείδητους διαφημιστικούς σας τρόπους;

3) τελικά μπροστά στην αρρώστια είμαστε όλοι ίσοι. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα στεναχωρηθώ τόσο πολύ. Διαβάζοντας τις προάλες το press-gr πραγματικά ανακατεύτηκα. Και με την αρρώστια, αλλά και μ' αυτούς που τον βρίζανε και λέγανε "ψόφα" κλπ. Έχω άπειρες ιδεολογικές διαφορές μαζί του, αλλά όπως έγραψε και ο roides "οι μάχες πρέπει γίνονται στο στίβο των ιδεών και μόνο. Σε αυτό που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο, και όχι το ίδιο το πρόσωπο." Περαστικά του λοιπόν. Με κάθε ειλικρίνεια. [φωτο: διαφήμιση απ’ το χτεσινό Βήμα]

4) ΖΑΠ Τι κοινό μπορεί να έχουν η εκπομπή της εθνικής μας τηλεμαγείρισσας, της κυρίας Βέφας, και η εκπομπή του Μπερνάρ Πιβό; ΖΑΠ Καμία; Έτσι νομίζαμε κι εμείς, αλλά, σύμφωνα με τα «Πρόσωπα 2007», και οι δύο είναι υποψήφιες -μαζί με άλλες- στην κατηγορία «Καλύτερη πολιτιστική εκπομπή»! ΖΑΠ

5) Τι γελοίοι αυτοί οι δίδυμοι Μπόλεκ και Λόλεκ της Πολωνίας. Από τις αντικομουνιστικές δηλώσεις φρονημάτων και την ηθική διαπόμπευση των Teletubbies τώρα στην παρενόχληση ολόκληρης της Ευρώπης! Γράφει η Πανδώρα: «Αν διέθεταν χιούμορ, εκμεταλλευόμενοι το ότι μόνον οι ίδιοι μπορούν να ξέρουν ποιος είναι ποιος, θα μπορούσαν να κάνουν την ευρωπαϊκή πολίτική μια ατελείωτη κωμωδία παρεξηγήσεων…»

6) bits & pieces: The best 5 second clip on the internet (με ήχο, οπωσδήποτε) /// Ο Γούντι Άλλεν σκηνοθετεί όπερα! /// Στο Σινεμά που κυκλοφορεί, δύο DVD David Lynch! A) Lost Highway B) Twin Peaks: Fire Walk with Me. /// έναεξαιρετικόποστ /// http://beautifulthepeople.blogspot.com/ ///

7) Ο πιο παραγνωρισμένος συντελεστής του Παρά Πέντε είναι, νομίζω, ένας απ’ τους πιο σημαντικούς: ο σκηνοθέτης Αντώνης Αγγελόπουλος – ο αφανής ήρωας.

8) Περιμένοντας την κινηματογραφική ταινία Simpsons... [μέσω sport24media]. "Το καρέ [δεξιά] είναι από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης και δείχνει 2 άντρες να απαγάγουν τον Homer Simpson από ένα εμπορικό κέντρο στην Κουάλα Λουμπούρ. Η Twentieth Century Fox προσφέρει στους κλέφτες 300 δολάρια για να επιστρέψουν το άγαλμα του δημοφιλούς χαρακτήρα των Simpsons". [θέλω κι εγώ τέτοιο άγαλμα!]

9) Aνησυχώ λίγο για το Ρετιρέ. Δεν θα ’πρεπε να είχε αρχίσει ήδη;

10) Ο τέλειος αυτοσαρκασμός: Έχουν ακουστεί πολλά για τον νέο Ελεύθερο Τύπο με πιο συναρπαστικό αυτό που λέει ότι οι Ισπανοί που τον επανασχεδίασαν ζητούν μικρά κείμενα με μικρές λέξεις (νομίζω 133 λέξεις ακριβώς!). Γέλασα πολύ λοιπόν όταν διάβασα κάτι για το So You Think You Can Dance και τη Β. Καγιά στην τηλεοπτική στήλη της Ντέπυς Γκολεμά: «Μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο του «Can You…» κ.λπ. (το κόντυνα, γιατί μας έχουν πει να μη γράφουμε μεγάλες λέξεις οι Ισπανοί…), ήρθε και βγήκε στον Θέμο.» [btw, η Ντέπυ γνωρίζει ότι έχει blog?]

11) Μια περιγραφή που μ’ άρεσε: (από mediablog) “Όποιος δεν είδε την Ελένη Ανουσάκη το πρωί στο πρωινό του ALPHA έχασε. Έχασε μια χειμαρρώδη, ακατάσχετη, ανυπόφορη φλυαρία που προκάλεσε πονοκέφαλο. Έχασε μια ιλιγγιώδη ταχύτητα λόγου, έναν ασυνάρτητο θορυβώδη μονόλογο. Μας τα είπε όλα για τις δραστηριότητές της, αλλά μας τόνισε ότι δεν της αρέσει να τα λέει αυτά”.
------------------------------------------------------

(*ποστ μέσα στο ποστ)
STONEWALL ΙΝΝ
Τα διάφορα pride που γίνονται σ’ όλο τον κόσμο τέλη Ιουνίου μοιάζουν με ξεκάρφωτες ευκαιρίες για πολύχρωμη υπερηφάνεια. Στην πραγματικότητα είναι ο φόρος τιμής σε μια σημαντική επέτειο, μια μέρα μνήμης για τη στιγμή που γέννησε το κίνημα των γκέι δικαιωμάτων.
Ήταν νωρίς το πρωί της 28ης Ιουνίου του 1969 όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια στο νεοϋορκέζικο γκέι μπαρ Stonewall Inn. Το ότι μπήκε η αστυνομία στο μπαρ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο. Μέχρι τα μέσα των ’60ς οι συλλήψεις ανθρώπων που σύχναζαν στα γκέι μαγαζιά της Αμερικής ήταν συχνότατες και την επόμενη μέρα ακολουθούσε η διαπόμπευσή τους από τις εφημερίδες, με ονόματα και διευθύνσεις - πολλές φορές και με φωτογραφίες. Αν και το 1969 οι επιδρομές είχαν σχετικά μειωθεί, το Stonewall ήταν ένας εύκολος στόχος μιας μάζευε αρκετούς μαύρους, ισπανόφωνους και drag queens.
Τα περισσότερα βράδια του μήνα οι αστυνομικοί εισέβαλλαν στο μαγαζί, εξευτέλιζαν τους θαμώνες (που φυσικά δεν τολμούσαν να αντιδράσουν) και το σφράγιζαν. Το επόμενο πρωί το Stonewall ξανάνοιγε. Στις 1.20 τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου 1969 οκτώ αστυνομικοί (οι επτά με πολιτικά) μπήκαν στο Stonewall για την καθιερωμένη βάρδια εκφοβισμού και συλλήψεων.
Τότε όμως έγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Ένας πελάτης του Stonewall φώναξε «Αδικία!», άρπαξε ένα τούβλο και χωρίς δεύτερη σκέψη το πέταξε στους αστυνομικούς. Για λίγο, όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Και τότε, σ’ ένα δευτερόλεπτο τα χρόνια της αδιαμαρτύρητης καταπίεσης και της ένοχης ντροπής πέρασαν στο παρελθόν.
Ο κόσμος ξέσπασε στους αστυνομικούς με οργή κι άναψε φωτιές μέσα στο μπαρ. Ξεκίνησαν οι συλλήψεις και όσοι γλίτωσαν έτρεξαν με τα πόδια στη γύρω περιοχή ειδοποιώντας γνωστούς και φίλους. Σύντομα κατέφτασαν ενισχύσεις και απ’ τις δυο πλευρές. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν στη διάρκεια της νύχτας, πράγμα πρωτοφανές: τα Κεντρικά της αστυνομίας θεωρούσαν ότι μια μάχη με τους «αδύναμους θηλυπρεπείς» και μερικούς τραβεστί δεν θα κρατούσε πάνω από λίγα λεπτά. Σύντομα δύο χιλιάδες γκέι και λεσβίες είχαν κατακλύσει τους γύρω δρόμους αναγκάζοντας τα Κεντρικά να στείλουν μια μεγάλη δύναμη αστυνομικών που είχαν εκπαιδευτεί για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Όμως ακόμα κι αυτοί δεν κατάφεραν να διαλύσουν το εξαγριωμένο πλήθος.
Το επόμενο βράδι έγινε μια ακόμη μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το Stonewall κι οι μάχες με τις ειδικές δυνάμεις συνεχίστηκαν. Την τρίτη μέρα πάνω από χίλια άτομα μαζεύτηκαν στην περιοχή κρατώντας πρόχειρα πλακάτ που έγραφαν «End All Discriminations» και φωνάζοντας «Gay Power!». Ήταν μια κίνηση μεγαλειώδης: άνθρωποι που ζούσαν στο σκοτάδι –και είχαν μάθει να φοβούνται και τη σκιά τους- κατέφταναν από παντού απαιτώντας αυτά που σήμερα μοιάζουν σχεδόν αυτονόητα. Πριν περάσoυν λίγες ημέρες είχε ιδρυθεί το Gay Liberation Front (GLF) της Νέας Υόρκης, πριν περάσει ένας μήνας ιδρύθηκαν GLF σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Αμερικής, ενώ πριν φύγει το 1969 παρόμοιες οργανώσεις λειτουργούσαν πλέον στη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τον Καναδά, την Αυστραλία και αλλού.
Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Stonewall, στις 28 Ιουνίου του 1970 έγινε η πρώτη εκδήλωση τιμής για την πρώτη επέτειο: 15.000 άνθρωποι βγήκαν απ’ τις κρυψώνες τους και πραγματοποίησαν πορεία από το Greenwich Village μέχρι το Central Park.
Δεν ξανακρύφτηκαν ποτέ.