Έντεκα (φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν -και μια πονεμένη ιστορία)

.

**Τις τελευταίες ημέρες έβλεπα πως δεκάδες άνθρωποι έμπαιναν στο μπλογκ ψάχνοντας στο google για τη Ναν Γκόλντιν. Τέτοιες μαζικές αναζητήσεις ατόμων σημαίνουν συνήθως μόνο ένα πράγμα: ότι το πρόσωπο μόλις πέθανε. Τρομαγμένος έψαξα να δω αν έπαθε κάτι η Γκόλντιν. Ευτυχώς όχι. Η εξήγηση ήταν ευχάριστη: μόλις άνοιξε μια νέα έκθεση στην Αθήνα, παρουσία της, και προφανώς πολύς κόσμος ενδιαφέρθηκε να μάθει στο ίντερνετ περισσότερα γι' αυτήν. Έτσι, με ιδιαίτερη ανακούφιση, αναδημοσιεύω ένα ποστ που είχα φτιάξει το 2006...

 ----

Ήταν τέλη Μαρτίου του 2002, μια απ' τις τελευταίες μέρες της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της Αμερικανίδας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν στο Μουσείο Whitechappel στο Λονδίνο κι ο Γ. κι εγώ κοιτούσαμε τις τελευταίες φωτογραφίες στον τοίχο.

[Είχα μάθει την Γκόλντιν -όπως και τους περισσότερους- απ’ το 01, κι είχα εκτιμήσει το στυλ της: φωτογράφιζε τους φίλους της και την ταραγμένη καθημερινότητά της με τρόπο μοναδικό. Μετά είχα πάει σε εκθέσεις, είχα διαβάσει συνεντεύξεις, είχα αγοράσει βιβλία, είχα δει ντοκιμαντέρ -καθώς και την εξαιρετική ταινία High Art που ήταν κάπως βασισμένη στη ζωή της.]



Η έκθεση είχε τελειώσει όταν ξαφνικά η ίδια η Ναν Γκόλντιν πέρασε από δίπλα μας. Την παρακολούθησα και είδα πως μπήκε σε μια αίθουσα έξω απ’ την οποία υπήρχε πόστερ: "Σήμερα: συζήτηση με την Γκόλντιν και προβολές ταινιών. Είσοδος ελεύθερη." Τελείως ανέλπιστο.



Η ώρα όμως είχε ήδη περάσει, περιμέναμε κόσμο στο σπίτι (και μάλιστα δική μου φίλη) κι ο Γ. είπε ότι πρέπει να φύγουμε – είχαμε ήδη αργήσει. Δεν πτοούμαι όμως από κάτι τέτοια: έστειλα τον Γ. στο σπίτι για να ανοίξει στη φίλη μου και υποσχέθηκα -ψευδώς- ότι σε μισή ώρα θα πήγαινα κι εγώ. Η εκδήλωση ήταν φανταστική, [είχε έρθει ειδικά γι’ αυτήν απ’ τις Η.Π.Α.], η τέλεια κατάληξη μιας δίωρης περιήγησης στα οπτικά άπαντά της.

Μίλησε για αρκετή ώρα, αποκάλυψε πράγματα, έγιναν ερωτήσεις. Μετά, είπε, θα δούμε ταινιάκια που επέλεξε η ίδια και κάναμε διάλειμμα. Βγήκα στο δρόμο για τσιγάρο, αλλά κυρίως για να την κατασκοπεύσω. Μιλούσε με μια φίλη (την ίδια ώρα που δεχόμουν εξοργισμένα τηλεφωνήματα απ’ το σπίτι, για το ότι είχα αργήσει) κι αναρωτιόμουν αν είχα το θάρρος να της μιλήσω.



Το είχα: μου υπέγραψε το πρόγραμμα και την ρώτησα κάτι χαζά που ρωτάνε οι φαν. «Α!», μου λέει στο τέλος. «Τώρα αρχίζει το καλό. Οι ταινίες των φίλων μου που θα δείξουμε είναι φανταστικές. Πρέπει να τις δεις οπωσδήποτε!». Ντράπηκα να της πω ότι έπρεπε να φύγω και ξαναμπήκα μέσα, πιστεύοντας ότι, οκ, βίντεο-αρτ είναι, δεν θα κρατήσει πολύ. Πέρασε μια ώρα, κι άρχισα να ανησυχώ. Από Whitechappel για Kilburn Park ήθελα περίπου 45 λεπτά - έπρεπε να είχα φύγει πριν ώρες.



Σε κάποια στιγμή αρχίζει μια ταινία με κάποιον που κοιτάει τη θάλασσα. Βλέπω το πρόγραμμα: η διάρκειά της ήταν 135 λεπτά!

«You will love my friends movies!» αντήχησαν σε φλάσμπακ τα λόγια της στ’ αυτιά μου. «You have to see them all!»



Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς∙ έπρεπε να φύγω. Όμως, έτσι όπως συμβαίνει μερικές φορές σε όνειρα, δεν μπορώ να κουνηθώ. Κάθομαι σε μια στενή σειρά από καρέκλες, και για να βγω πρέπει να περάσω από όλους τους καθισμένους, αλλά και από την ίδια την Γκόλντιν, που καθόταν στην ακριανή καρέκλα. Κατόπιν έπρεπε να ανοίξω την πόρτα, που ήταν δίπλα στην οθόνη, (ακριβώς μπροστά απ' την καρέκλα της φωτογράφου) και να βγω στο δρόμο. Δυσκολεύτηκα να σηκωθώ: πριν λίγο δήλωνα μεγάλος θαυμαστής και ανυπομονούσα να δω τις ταινίες των φίλων της, και τώρα ήμουν ο μόνος που υποθετικά βαρέθηκε και σηκωνόταν να φύγει!



Μόλις πέρασα από μπροστά της, έστρεψα αλλού το κάπως ντροπιασμένο βλέμμα μου, αλλά πρόλαβα να δω (και δεν ήταν η ιδέα μου) την γνήσια απορία στο πρόσωπό της.

«Ωραία τα κατάφερα πάλι» σκέφτηκα, καθώς κατέβαινα τρέχοντας στο σταθμό του μετρό...




------------------------------------------

[Έρωτες, αρρώστια, χαρές, λύπες, πάρτι γενεθλίων, κακοποίηση, χορός, ναρκωτικά, ξέγνοιαστα απογεύματα στην παραλία, κηδείες φίλων, σεξ, πικ-νικ στο δάσος, οι φίλοι της, η ζωή της. Η Nan Goldin συνεχίζει να καταγράφει τη ζωή της. «Μου φαίνεται απίστευτο ότι είμαι ζωντανή», λέει και για να πείσει τον εαυτό της τραβάει ένα snapshot ακόμη.]



*nan goldin "the ballad of sexual dependency" Ένα εξαιρετικό φιλμάκι που έπαιζε τότε στην έκθεση στο Whitechappel, με μία πολύ σημαντική διαφορά: εκεί ακουγόταν το All By Myself στη φοβερά σπαρακτική εκτέλεση της Eartha Kitt, εδώ είναι Downtown της Petula Clark.

----------------------------------------------

.

.

.

.