Έντεκα (φλασμπάκ για το Π/Σ/Κ)

Το καλοκαίρι άρχισα να πετάω στοίβες mementos. Πολλά συρτάρια είχα να τα δω πάνω από δεκαετία. Αυτά που είχα κρατήσει ήταν πολλά και διάφορα, μια μεταφορά της προσωπικότητάς μου: αρχειακό υλικό και πολύχρωμα flyer, συνεντεύξεις και παράξενες ειδήσεις, trash φωτογραφίες και υψηλή τέχνη, εικόνες που με σόκαραν και μπε-μπε illustrations, ιστορικές στιγμές και στιγμές ανούσιες που έπρεπε να ξεχαστούν άμεσα.
Η τελευταία στάση πριν τα σκουπίδια είναι αυτή η δεκαπενθήμερη στήλη που κάθε δεύτερη Παρασκευή ψηφιοποιεί αναμνήσεις, δίνοντάς μου τουλάχιστον την αίσθηση ότι δεν τα πετάω πραγματικά στα σκουπίδια, αλλά ότι τα βάζω σε μια σακούλα και –με μια άλφα οικολογική συνείδηση- τ’ αφήνω στην ανακύκλωση.

[σήμερα σινεμά]


[Πριν το Ολύμπιον, πριν το λιμάνι, το Φεστιβάλ γινόταν στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών. Ένα πρόγραμμα που κράτησα απ’ το 1993. Οι ταινίες εκτός απ’ την ΕΜΣ παίζονταν στα Βακούρα, Παλλάς, Μακεδονικόν και Περίπτερο 2 της Έκθεσης. (Αξέχαστοι Νέοι Ορίζοντες! Κοιτάζοντας ολόκληρο αυτό το παλιό πρόγραμμα βρήκα τον εικοσαπλάσιο αριθμό ταινίων που θα ήθελα να δω απ’ ό,τι στο φετινό φεστιβάλ...)]


[Τι έξυπνη εικόνα για πρωτοσέλιδο την ημέρα πριν την απονομή των Όσκαρ. H τελευταία πρόβα, 23/3/1998, Guardian ή Independent]


[17/4/90 Το πρωτοσέλιδο της Expressen Στοκχόλμης, δύο ημέρες μετά το θάνατο της Γκρέτα Γκάρμπο – και μια πανσπάνια φωτο απ' τον φωτογράφο Ted Leyson που ακολουθούσε την αθέατη σταρ για πάνω από 10 χρόνια. Ο τίτλος λέει: "It feels like I'm dying little by little."]


[1998, σούπερσταρς σε παλιές ευτυχισμένες στιγμές - Brad Pitt, N. Kidman, Tom Cruise.]


[Νοέμβριος '96, τα κους-κους του φεστιβάλ από το Πρώτο Πλάνο της εποχής.]


[Όταν ήμουν φαντάρος στην Κομοτηνή, το μοναδικό (τότε) σινεμά ήταν όντως ο παράδεισός μου. Μερικές ταινίες που είδα: Lost in Translation, Something's Gotta Give, Disney’s Brother Bear, Paycheck, Troy, Monster, Finding Nemo (κ.α.)]


[Η κάρτα του αγαπημένου μου βίντεο κλαμπ στο Βερολίνο. Τέλεια διακόσμηση, θεότρελες πανσπάνιες ταινίες. Υποθέτω θα υπάρχει ακόμα. Στο Schoeneberg, Eisenacher Str. 115.]


[Εξώστης, Απρ. 2001. Υπέροχο πρωταπριλιάτικο θέμα: η Βάγια Ματζάρογλου συναντά τους νικητές των Όσκαρ για συνέντευξη και φωτο-μοντάζ.]


[Την επομένη του θανάτου του Stanley Kubrick, όλα τα αγγλικά ΜΜΕ τόνισαν την αινιγματική του φύση και το πόσο μοναχικός, κλειστός και απομονωμένος ήταν. Λίγο καιρό μετά τα tabloid είχαν γεμίσει από "προσωπικές" αφηγήσεις "φίλων" του, και αυτό είναι που σατιρίζει η γελοιογραφία.]


[Το Fix Carre και ο Εξώστης ήταν στα '90ς συνώνυμα του Κινηματογράφου (και άκρως απαραίτητα) στη Θεσνίκη. Ο Εξώστης συνεχίζει, το Fix Carre όχι (εδώ με Baise-Moi εξώφυλλο, 21/9/00).]


[Ο Δ. Γκιώνης στην Ελευθεροτυπια, 24/7/04. Δέκα χρόνια χωρίς την Τώνια Μαρκετάκη - σήμερα 13]
----------------------------------------

*ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Το Απ’ την Άκρη της Πόλης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη παίχτηκε στη Berlinale τον Φεβρουάριο του ’99: τότε ζούσα στο Βερολίνο κι είχα (με κάποιο εξωφρενικό τρόπο) μια διαπίστευση. Την οποία όμως ξέχασα πηγαίνοντας με παρέα Ελλήνων να δω το Απ’ την Άκρη της Πόλης. Τελωσπάντων, είδαμε την ταινία που και σήμερα την θεωρώ πολύ καλή [νιώθαμε και μια άλφα εθνική υπερηφάνεια, στο Βερολίνο ξέραν την Ελλάδα κυρίως για τη Βίκυ Λέανδρος και τον Costa Cordalis] και έγινε ένα Q&A με τον σκηνοθέτη.
Οι Γερμανοί φυσικά δεν ξέραν αν ο Γιάνναρης είναι άνθρωπος οξύθυμος ή μελιστάλαχτος και πολύ τον τσάτισαν με τις ερωτήσεις τους. Με αποκορύφωμα κάποιον που τον ρώτησε πού βρήκε ένα ανέκδοτο που είχε ενσωματωθεί στην ταινία [κάτι με Bufallo Bill και Cherno Bill] κι ο σκηνοθέτης τον κοίταξε με φαρμακερό βλέμμα που έλεγε «εγώ έκανα ολόκληρη ταινία κι εσύ με ρωτάς για ένα ανέκδοτο που λένε οι ήρωες?» και εμφανώς ενοχλημένος απάντησε: «It circulates in Athens. I noticed that all of you laughed extremely hard when the joke was said, don’t you have jokes here?» Δεν θυμάμαι αν τόλμησε να ξαναρωτήσει κανείς κάτι.
Βγαίνοντας απ’ το σινεμά τον είδαμε με την παρέα του και με όλη την αφέλεια που μας διέκρινε θεωρήσαμε ότι θα πετούσε απ’ τη χαρά του αν συναντήσει Έλληνες στο Βερολίνο. Οι άλλοι βάλαν εμένα να τον χαιρετίσω: «Συγνώμη… γεια σας». Τινάχτηκε – και όχι με την καλή έννοια. «Τι ’ναι;» ρώτησε απότομα. «Εεε, να είδαμε την ταινία και θέλαμε να πούμε συγχαρητήρια». Ξαφνικά μαλάκωσε κι η έκφρασή του άλλαξε αστραπιαία. Υποθέτω ότι ντράπηκε που ήταν απότομος πριν και έκανε έξτρα προσπάθεια, «τι ευγενικοί που είστε, και πόσο χαίρομαι». [Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα. Ή, κι αν υπάρχει, δεν το έχω βρει.]
---------------------------------

**Τα προηγούμενα φλασμπακ: ένα, δύο, τρία [κι ένα περσινό -όταν δεν είχα ακόμη σκάνερ]
-