Έντεκα (των Χριστουγέννων)

It doesn't often snow at Christmas (psb)

1) Δεν ξέρω αν ήταν λυπημένα τα Χριστούγεννα του 1987 για τους ποιητές –όπως λέει σ’ ένα εξαιρετικό ποίημα του ο Μίλτος Σαχτούρης- τα δικά μου όμως φέτος ήταν χαρούμενα, εκτός των άλλων και γιατί βρήκα ένα επεισόδιο του Top Of The Pops, απ’ τα Χριστούγεννα του 1987! [με όλο το χριστουγεννιάτικο τσαρτ εκείνης της βδομάδας, που έχει από Smiths μέχρι Sinnita. Και στο τέλος του αποσπάσματος, μετά την αντίστροφη καταμέτρηση του Τοπ-40, αποκαλύπτεται το χριστουγεννιάτικο Νο1 του 1987, που είναι και το αγαπημένο μου ever…] ΠΡΙΝ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ: Top of The Pops – Xmas ‘87

2) Xmas trivia 1: Electric Christmas tree lights were first used in 1895. The idea for using electric Christmas lights came from an American, Ralph E. Morris. The new lights proved safer than the traditional candles.[!!]

3) To φωτεινό διάλλειμα στον σκοτεινό χειμώνα (που μετά ξαναγίνεται σκοτεινός). Εξαιρετικά χριστουγεννιάτικα διηγήματα: Μαρία Μήτσορα στο περιοδικό 4essera και Μάρω Δούκα στην Καθημερινή της Κυριακής. [κι ένα ποστ]



4) Xmas trivia 2: During World War II it was necessary for Americans to mail Christmas gifts early for the troops in Europe to receive them in time. Merchants joined in the effort to remind the public to shop and mail early and the protracted shopping season was born.

5) [+ 10 λόγοι που μισώ [όχι εγώ] τα Χριστούγεννα.]

6) Xmas trivia 3: “Silent Night” was written in 1818, by an Austrian priest Joseph Mohr. He was told the day before Christmas that the church organ was broken and would not be prepared in time for Christmas Eve. He was saddened by this and could not think of Christmas without music, so he wanted to write a carol that could be sung by choir to guitar music. He sat down and wrote three stanzas. Later that night the people in the little Austrian Church sang "Stille Nacht" for the first time.

7)
(από το "Π")

8) Xmas trivia 4: The poem commonly referred to as "The Night Before Christmas" was originally titled "A Visit From Saint Nicholas." This poem was written by Clement Moore for his children and some guests, one of whom anonymously sent the poem to a New York newspaper for publication.

9) Ποιος γεννήθηκε τα Χριστούγεννα? (αλήθεια τώρα!) 1642 - Sir Isaac Newton (mathematician) / 1887 - Conrad Hilton (hotel magnate) / 1899 - Humphrey Bogart (actor) / 1924 - Rod Serling (scriptwriter: The Twilight Zone) / 1932 - Little Richard (singer) / 1949 - Sissy Spacek (actress) [και μεταξύ των άλλων πέθαναν: 1977 - Charlie Chaplin (actor) / 1983 - Joan Miro (painter) / 1995 - Dean Martin (singer/actor)]



10) Xmas trivia 5: The world's first singing commercial aired on the radio on Christmas Eve, 1926 for Wheaties cereal. The four male singers, eventually known as the Wheaties Quartet, sang the jingle.The commercials were a resounding success.

11) Ο δικός μου τηλεοπτικός σταθμός «Christmas TV» - μέχρι 111 λέξεις
Τι είδα(με) σε dvd τις τελευταίες μέρες: Charlie Brown’s Christmas / Scrooged (με τον Μπιλ Μάρεϊ, στα ελληνικά Πάρτι Φαντασμάτων – απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες) / Home Alone 2 / Madonna’s Blonde Ambition Tour 1990 / Vicar Of Dibley & French + Saunders & Little Britain (χριστουγεννιάτικα επεισόδια) / Χριστούγεννα στην Πρίζα / Grinch / National Lampoons Xmas Vacation / Janice Dickinson’s Modelling Agency / FUTURAMA 2007: THE MOVIE!

---------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ (1)

ΜΟΥΣΙΚΗ!

Πριν 2 βδομάδες χρειάστηκε να κάνω μια παρουσίαση/πάρτι σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Για μέρες διάλεγα τα τραγούδια του cd που θα έπαιζε πριν και μετά – και ήταν μια τέλεια εμπειρία. Αφού έκανα μια λίστα με ταιριαστά τραγούδια για την εκδήλωση, τα βρήκα, τα έβαλα σε σειρά και τα έγραψα σε cd. Φυσικά, όπως συχνά γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, μέσα στον πανικό, το cd έμεινε ξεχασμένο στην τσάντα μου και μουσική έβαλαν οι υπεύθυνοι του βιβλιοπωλείου, πράγμα που ήταν επίσης καλό, απλά προς το τέλος όταν υπέγραφα πήρε το αυτί μου κάτι έντεχνα ελληνικά τραγούδια του κεφιού, αλλά τι να κάνω, παραδόθηκα χωρίς αντίσταση.

Ακολουθούν 11 απ’ τα τραγούδια του αχρησιμοποίητου cd.

*Smokey Robinson – Deck in the Halls [αυτό ήταν το καλύτερο τραγούδι του cd: η παραγωγή, τα αρμονικά δεύτερα φωνητικά, το beat, η φωνή του! Τέλειο!!!]

*Christmas in Hollis - Run DMC

*Gregorian Chants – The First Noel

*Jingle Bells Rock - Mike Love & D.Torrence

*Joy to The World – Boney M

*Christmas Time – Brian Wilson

*Simpson’s Christmas Boogie – The Simpsons

*What Christmas Means to Me - Stevie Wonder

*Jackson 5 – I Saw Mommy Kissing Santa Claus

*Eurythmics – Winter Wonderland [δεν κάναν χριστουγεννιάτικες εκπτώσεις στην παραγωγή!]

***Dead Dead Dead - South Park Christmas [οκ, αυτό δεν το έβαλα γιατί είναι ακραία απομυθοποιητικό, αλλά ήθελα!]


-------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ (2)

BAND AID, 1984

Δε θυμάμαι πώς το είχε μάθει η μαμά μου (μάλλον της το ‘χαν πει στη Διεθνή Αμνηστία) και μας πήγε σ’ ένα δισκάδικο για να πάρουμε δέκα αντίτυπα, 7ιντσα σινγκλάκια (το μόνο format που νοσταλγώ απ’ την εποχή του βινυλίου). Ήταν η εποχή που οι ομάδες διασήμων και τα δακρύβρεχτα κομμάτια δεν είχαν αρχίσει να λυμαίνονται τη φιλανθρωπική μουσική. Νομίζω μπορώ να το πω: τότε ήταν όλα αγνά. Πριν τα Live Aid, Live 8, Net Aid, We are the world, Let it Be – Ferry, κλπ, ως, ουσιαστικά, το πρώτο του είδους του, το Do they know it’s Christmas ήταν πραγματικά συγκινητικό. Πριν εθιστούμε στις (και εν τέλει βαρεθούμε τις) εικόνες πεινασμένων παιδιών, πριν κυριεύσει η δυσπιστία για τους πάμπλουτους σελέμπριτι που «θέλουν να βοηθήσουν» - ζητώντας μας στην ουσία εμείς να πληρώσουμε, πριν ξεπεραστεί η ‘μόδα’ του να βοηθήσουμε τα καημένα παιδιά της Αιθιοπίας, και κυρίως πριν το Do they Know it’s Christmas ξεφτιλιστεί από τις μετέπειτα διασκευές των Band Aid 2 και 20, εκείνα τα Χριστούγεννα οι γνωστότεροι Βρετανοί καλλιτέχνες έκαναν το μεγάλο μπαμ.

Και, αυτή είναι η ιστορία τους.


Ήταν Νοέμβριος του 1984 όταν ο Bob Geldof είδε στις ειδήσεις του BBC την τραγική κατάσταση στην Αιθιοπία σε αντίθεση με τις χριστουγεννιάτικες αγορές στα πολυκαταστήματα της Αγγλίας. Ο Geldof πέταξε το τηλεκοντρόλ στην οθόνη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την σπάσει (δική μου εικασία) κι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις Επαφές του για να μαζέψει λεφτά.

Έγραψε τους στίχους του τραγουδιού και ζήτησε απ’ τον Midge Ure να τον βοηθήσει στη μουσική και την παραγωγή. Μετά πήρε τα end-of-the-year τσαρτς του 1984 κι άρχισε να σημειώνει τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες της χρονιάς, για να τους τηλεφωνήσει ζητώντας τους τον δωρεάν χρόνο τους. Το πρότζεκτ σχεδιάστηκε προσεκτικά τις επόμενες ημέρες με άκρα μυστικότητα κι ένα μεσημέρι ο Geldof κανόνισε μια συνέντευξη στο Radio 1 του BBC για να μιλήσει δήθεν για τον νέο δίσκο του συγκροτήματός του, των Boomtown Rats. Μόλις όμως βγήκε στον αέρα, χωρίς να χάσει χρόνο, ανακοίνωσε την επικείμενη ηχογράφηση και κυκλοφορία του Do they know it’s Christmas.

Αμέσως μετά κανόνισε τα της ηχογράφησης, σ’ ένα κεντρικό στούντιο του Λονδίνου, που παρείχε στο πρότζεκτ 24 ώρες δωρεάν ηχογράφησης. Η ηχογράφηση ξεκίνησε στις 11 το πρωί της 25ης Νοεμβρίου και τελείωσε 8 ώρες μετά. Ο σκηνοθέτης Nigel Dick βιντεοσκοπούσε τα πάντα, φτιάχνοντας το περίφημο βίντεο- κλιπ. Πρώτα ηχογραφήθηκε (και βιντεοσκοπήθηκε) το all-star ρεφρέν ώστε τα 30 δευτερόλεπτά του να σταλθούν κατευθείαν σε τηλεοπτικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Δελτία ειδήσεων της υφηλίου έπαιζαν ξανά και ξανά το απόσπασμα, καθώς η ηχογράφηση στο Λονδίνο συνεχιζόταν…

Το επόμενο πρωί ο Geldof πήγε με μια κόπια του δίσκου στο breakfast show του Mike Read στο BBC Radio 1, περιέγραψε τα της ηχογράφησης και υποσχέθηκε πως κάθε pence από τα έσοδα θα πήγαιναν στην Αφρική. «Όχι!» βροντοφώναξε αμέσως η Κυβέρνηση, [η γελοία Θάτσερ], «αυτό δεν μπορεί να γίνει, δε σας χαρίζουμε το ΦΠΑ!». Αυτό οδήγησε σε μεγάλη αντιπαράθεση, με τους καλλιτέχνες να κατηγορούν τη Θάτσερ, η οποία μόλις είδε ότι τα ΜΜΕ αλλά και το ευρύ κοινό ήταν εναντίον της, δέχτηκε τελικά να χαρίσει και τον ΦΠΑ για τον σκοπό.

Το single κυκλοφόρησε στις 3 Δεκεμβρίου του 1984 και πήγε κατευθείαν στο Νο1 της Αγγλίας, πουλώντας περισσότερα αντίτυπα απ’ όσα πούλησε ολόκληρο το υπόλοιπο τσαρτ μαζί. Με πωλήσεις ενός εκατομμυρίου σε μια βδομάδα το Do they Know it’s Christmas, δε θα μπορούσε παρά να μείνει στην ιστορία.

Συμμετείχαν: George Michael, Paul McCartney, Boy George, Duran Duran, Frankie Goes to Hollywood, David Bowie, Sting, Bananarama, U2, Spandau Ballet κ.α.

Περιττό να πω ότι ακούγοντάς το νιώθω, περίπου, το ίδιο δέος που ένιωθα και τότε.

Έντεκα (φετινά άλμπουμ που άκουσα πολύ)

Κάθε μέρα 28 blogs (υπό τον ήχο του μαστιγίου που κρατούσε ο gone4sure) ανέβαζαν με αντίστροφη μέτρηση τα 20 αγαπημένα τους άλμπουμ για το 2007. Αν και έτσι όπως το κάναν οι άλλοι έχει πιο πολύ ενδιαφέρον [και κάποιοι γράφαν και τα χειρότερά τους] σήμερα εγώ τα βάζω όλα μαζί. Έγραφε ο gone4sure (στο περίπου): «Κάθε σωστός μουσικόφιλος άκουσε εκατοντάδες δίσκους και δεκάδες τον ξετρέλαναν, θα είναι πολύ δύσκολο να βρείτε τους 20 πρώτους». Ναι καλά! Εγώ με το ζόρι βρήκα 20 και τα περισσότερα δεν με ξετρέλαναν καν. Ίσως γιατί δεν είμαι σωστός μουσικόφιλος, ίσως γιατί δεν ήταν καλή μουσική χρονιά για μένα, ίσως γιατί τα περισσότερα καλά που κατέβασα [εε… αγόρασα εννοώ] φέτος δεν ήταν actually φετινά.
[Και οι διαπιστώσεις: τα περισσότερα των άλλων δεν τα ήξερα καν, αλλά ήταν καλή ευκαιρία να τα μάθω /// τα περισσότερα δικά μου είναι στις λίστες με τα χειρότερα των άλλων /// εύγε στον gone4sure για την διοργάνωση και σε όσους συμμετείχαν – ήταν πολύ ενδιαφέρον! /// Και του χρόνου!]
------------------------------------------

Από το 20 ως το 12: 20) White Chalk - PJ Harvey. 19) Life in Cartoon Motion – Mika. 18) x – kylie. 17) Brett Anderson. 16) The Good, the Bad and the Queen. 15) New Hope - minipop. 14) Blackout – Britney. Spears. 13) Eat Me, Drink Me - Marilyn Manson. 12) Are You Listening? - Dolores O'Riordan.

11) Hope & Sorrow - Wax Tailor. Τριπ-χοπ και ευφάνταστα samples. Φακτ! Στην πραγματικότητα ο ΝΟ1 δίσκος μου για φέτος (αυτός που άκουσα πιο πολύ) είναι ο προηγούμενος του Wax Tailor, το Tales of the Forgotten Melodies. Αφού όμως δεν βγήκε το 2007, τιμής ένεκεν βάζω στη λίστα τον φετινό του – κι ας μην είναι τόσο καλός όσο το Tales… [Hope & Sorrow]

10) Light at the End of the World – Erasure. Επειδή μετά από τόσους βαρετούς δίσκους έκαναν αυτό που κάποτε ξέραν να κάνουν καλά (όμορφες ποπ πιασάρικες μελωδίες). Φακτ! Είναι ο 13ος δίσκος τους. Μόνο οι 6 πρώτοι ήταν πραγματικά καλοί. [Storm in a Teacup]

9) Hairspray – OST. Ανεβαστικό, αισιόδοξο, υπέροχο. Φακτ! Τα καλύτερα, κατά τη γνώμη μου ήταν τα τραγούδια της αρχής [Good Morning Baltimore] και του τέλους [You Can't Stop the Beat]

8) Τhe Last Days of Gravity - Younger Brother. Chill out παράνοια. Φακτ! Το σουρεαλιστικό εξώφυλλο του δίσκου σχεδίασε ο Storm Thorgerson που είχε κάνει και εξώφυλλα των Pink Floyd, πχ. το κλασικό σχέδιο για το Dark Side of the Moon. [All I Want]

7) MantaRay - Siouxsie Sioux.Ένας άψογος δίσκος. Φακτ! Στη Βιέννη ο Γιώργος τον άκουγε απ’ το πρωί ενώ προσπαθούσα να παραμείνω κοιμισμένος - τα ίδια και τα ίδια κομμάτια. Δεν ήθελα να ξυπνήσω: ήθελα να τα σπάσω όλα, να την κάνω να σκάσει, και να πετάξω τον δίσκο απ’ το παράθυρο. Όμως, έτσι που τον έκανα υπνοπαιδεία (έστω και με τρόπο βασανιστικό) κατέληξε να μ’ άρεσει πολύ!… [it’s about to happen] [+για γιώργο: London signing]

6) The Mix-Up - Beastie Boys. Φακτ! Στις 1/5 στάλθηκε ένα email στους φανς των beastie boys, το οποίο αποκάλυπτε ότι ο δίσκος ήταν καταδικασμένος εμπορικά (δηλαδή ότι ήταν instrumental) “OK, here's our blurb about our new album—it spits hot fire!—hot shit! it's official... it's named THE MIX-UP. g'wan. all instrumental record. "see i knew they were gonna do that!" that's a quote from you. check the track listing and cover below. you love us. don't you?" [Electric Worm]

5) Beauty and Crime - Suzanne Vega. Απλά υπέροχος. Φακτ! Το πόσο underrated είναι φαίνεται κι απ’ τις θέσεις του στα τσαρτς. Αγγλία # 127, Αμερική # 129. [Frank & Ava] [κι ένα mp3, με το πιο όμορφο τραγούδι του δίσκου, Figurines]

4) 2 - Κ. Βήτα. [Όταν στα τέλη Νοέμβρη έπρεπε να στείλω ολόκληρη την 20δα στον gone4sure δεν είχα πάρει ακόμα το Άργος] Φακτ! Το 2 μόλις βγήκε σε dvd και για μας που δεν το είχαμε δει στην Αθήνα. (αν και ακόμα ελπίζω σε μια παράσταση και στη μικρή μας πόλη…) [cigarette]

3) Pocket Symphony – Air. Φακτ! Η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς. Στην αρχή. Γιατί μετά το πέρασα στο i-pod και το άκουγα το πρωί στο λεωφορείο πηγαίνοντας στη δουλειά. Κατεβαίνω στο τέρμα της γραμμής και η όλη διαδρομή μου παίρνει γύρω στα 50 λεπτά. Σχεδόν απ’ τις πρώτες νότες του με έπαιρνε ο ύπνος – πράγμα, αν μη τι άλλο- πολύ απολαυστικό. Όλο το χρόνο άκουσα εκατοντάδες φορές το Pocket Symphony, μισοκοιμισμένος ή και τελείως κοιμισμένος. Ενσωμάτωνα υποσυνείδητα τα τραγούδια σε διαφορετικά όνειρα και, λέω αλήθεια, τα όνειρα που μου προξένησε αυτός ο δίσκος ήταν υπέροχα. [Mer du Japon] / [Once Upon a Time]

2) Raising Sand - Alison Krauss & Robert Plant. Ήμουν μεν φαν της Κράους (αλλά όχι του Πλαντ) αλλά αυτός ο δίσκος ήταν μια μεγάλη, τέλεια, έκπληξη. Φακτ! Οι δυο τους ξεκινούν περιοδεία μαζί. [Περιέχει το πιο όμορφο για μένα τραγούδι της χρονιάς το οποίο δεν κρατιέμαι να μη δώσω σε mp3: [Sister Rosetta Goes Before Us]

1) The Bird of Music - Au Revoir Simone. Μελωδική, ονειρική ποπ, για μένα ο δίσκος της χρονιάς. Φακτ! Πήραν το όνομά τους από μια ατάκα που είπε Pee-Wee Herman σε μια Simone στην ταινία του Tim Burton, Pee-Wee's Big Adventure. [Δύο τραγούδια: Sad Song /// A Violent Yet Flammable World]

[τo Νο1 της ψηφοφορίας (The National) και η τελική εικοσάδα εδώ!]
-----------------------------------

*ΜΑΛΛΟΝ ΑΣΧΕΤΟ

Χτες βράδυ, φεύγοντας απ’ το Φαργκάνη και έχοντας δει το Paranoid Park του Γκας Βαν Σαντ.


Κάθε φορά που φεύγω μόνος από μια ταινία, για λίγη ώρα έχω τα χαρακτηριστικά των ηρώων της. Αν ήταν για έναν πανέξυπνο σίριαλ κίλερ νιώθω έτσι, για σούπερ ήρωα επίσης, αν ήταν κολεγιακή κωμωδία νιώθω ηλίθιος. Χτες, στην παγωνιά της Εγνατίας, μετά το Paranoid Park ένιωθα απλά περίεργα. Αφού χαιρέτησα μια φίλη που είδα ξαφνικά και δεν ήξερα ότι ήταν εδώ αποφάσισα πως δεν μπορούσα να πάω κατευθείαν σπίτι. Ήθελα να μπορούσα να ζήσω όσα δεν έζησα στην εφηβεία, σκεφτόμουν τους ήρωες της ταινίας που ήταν κι αυτοί κλεισμένοι στη θαλπωρή των μικροκόσμων τους, και περπάτησα νυχτιάτικα προς την Αγία Σοφία.

Με σταμάτησε ένας παππούς με μια σακούλα γεμάτη μήλα, «παρ’ τα», μου είπε, «είναι τα τελευταία, όλα τα υπόλοιπα τα πήραν Εκείνοι». Δυο βήματα πιο πέρα μια κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει στο κινητό της, «έχω ανεχτεί τόσα από σένα, ως εδώ!» και τα λόγια της αντηχούσαν στους άδειους σκοτεινούς δρόμους. Έστριψα κι άρχισα να την ακολουθώ, δήθεν ότι κι εγώ πήγαινα προς τα κει και άκουγα με κουτσομπολίστικη διάθεση το τηλεφώνημά της, που επέτεινε την αίσθησή μου ότι ήμουν μέσα στην ταινία του Βαν Σαντ. «Να κάνεις τις χειρότερες γιορτές τους κόσμου. Και μη τολμήσεις να με ξαναενοχλήσεις, ειλικρινά σου λέω, θα βάλω να σε σκοτώσουν. Ή θα ’ρθω να σε σκοτώσω εγώ!».

Όταν το ’κλεισε σταμάτησα να την παρακολουθώ, έστριψα σ’ ένα άγνωστό μου δρομάκι κι έβαλα gregorian chants στ’ ακουστικά. Σ’ ένα πεζούλι είδα δυο γάτες να ξεσκίζονται, όχι με την καλή, σεξουαλική έννοια, αίματα παντού, φωνές, κακό. Προσπάθησα να σώσω αυτήν που έχανε, την πιο μικρή, και περιέργως τα κατάφερα. Λίγο μετά, κόλλησα σε κάτι χριστουγεννιάτικα φωτάκια προς το άγαλμα του Βενιζέλου και έδωσα ένα χαρτονόμισμα των πέντε σε έναν άστεγο. Κοιμόταν και απλά το ’βαλα στην τσέπη του, προσεκτικά μην τον ξυπνήσω.

Αφού απομακρύνθηκα το ξανασκέφτηκα∙ γύρισα και του άφησα και τη σακούλα με τα μήλα. Καθώς τελείωναν τα Gregorian chants τελείωνε και η επίδραση του Paranoid Park, και σιγά-σιγά άρχισα να τα μαζεύω. [Δεν ξέρω αν μοιάζαν όλα τόσο περίεργα επειδή έβλεπα τη ζωή μέσα από παραμορφωτικό φακό, ή απλώς επειδή ήταν απ’ τις λίγες φορές που την έβλεπα χωρίς τον δικό μου, καλογυαλισμένο παραμορφωτικό φακό.]


(i love you)

Έντεκα της Δευτέρας [approaching of the hour]

1) Προχτές έγινε η χιονισμένη παρουσίαση, κι επειδή βασικό συστατικό του βιβλίου μου είναι οι πίνακες στους οποίους μπαίνουν [κυριολεκτικά] οι ήρωες, ζήτησα από μικρούς και μεγάλους να φτιάξουν μια πρόχειρη ζωγραφιά στην οποία θα ήθελαν να μπουν μέσα. Αυτές που θα μ’ αρέσουν πιο πολύ θα γίνουν πίνακες της Μαγικής Πινακοθήκης, θα ενσωματωθούν δηλαδή σε επόμενο βιβλίο, κι οι ήρωες θα ζήσουν μια περιπέτεια μέσα στις ζωγραφιές που έκανε ο/η τάδε (με namecheck) εκείνο το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι στον Ιανό. Για τη σημερινή εικονογράφηση του ποστ χρησιμοποιώ μερικές από τις περίπου 30 ζωγραφιές που μάζεψα.

2) "Όταν ο Robert Louis Stevenson, συγγραφέας του Treasure Island, πέθανε στις 4/12/1894, κληροδότησε με την διαθήκη του την ημερομηνία των γενεθλίων του (13/11) σε μια φίλη του που μισούσε τη δική της χριστουγεννιάτικη ημερομηνία γενεθλίων (25/12)" [κι άλλα χριστουγεννιάτικα τρίβια]



3) Η πιο ευπρόσδεκτη νεκρανάσταση! Μετά από ένα χρόνο το fantastic ’80s επέστρεψε!!!

4) Λυπάμαι που θα το πω αλλά μάστορας στις προσωπικές πικρίες της TV είναι η Βάσια Τριφύλλη [ακολουθεί ο Γιώργος Πολυχρονίου] με πικρίες για το πώς κάποτε έκανε 70% και τώρα δεν της δίνουν εκπομπές, κι επειδή έσκιζε δεν της μιλούσαν και η Ρούλα την πολεμούσε, κλπκλπ. Την τελευταία πενταετία την έχω δει να γκρινιάζει σε δεκάδες εκπομπές για όλα αυτά και διαβάζοντας πρόσφατη συνέντευξη που λέει ακριβώς τα ίδια δεν μπορούσα να μη γελάσω βλέποντάς τη να δηλώνει: Με έχεις δει εμένα να βγω να κλαίγομαι;

5) God, I Hate Christmas, Or An Atheist Tries to Survive the Holidays by Colin James Haslett.


6) Bits & Pieces: Η Madonna μπήκε στο Rock ‘n Roll Hall Of Fame!! /// Πόσο γρήγοροι είστε στη δακτυλογράφηση? /// Βλέμματα απ’ το fuzzy~burlesque /// /// Στη σκόνη του αυτοκινήτου γράφουμε συνήθως «θέλω πλύσιμο». Ο Scott Wade ζωγραφίζει. /// O Woody Allen έρχεται [και κάτι απ’ το popoculture] /// Στα έντεκά της χρόνια έγινε δημοσιογράφος του BBC. Σήμερα η Becky Branford θυμάται πώς ξεκίνησε η καριέρα της… ///

7) Σ’ ένα παλιό μου ποστ μου έστειλε σχόλιο ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος: «…Το ένα, είμαι κι εγώ από τη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο, επειδή είμαι ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, θά'θελα να σε καλέσω στο blog του φίλου μου που με φρόντιζε πάντα και λέγεται Κώστας Λαδόπουλος. Η δ/νση είναι www.proinakia.blogspot.com. Μέσα εκεί θα βρεις δύο πολύ καλύτερες φωτογραφίες μου και, αν θες, μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις αντί γι αυτή που έχεις, που τη βρίσκω λίγο μελαγχολική. Να είσαι καλά! Φ.Λ.» Μπαίνοντας στο blog του δημιουργού των παιδικών εκπομπών ανακάλυψα ότι αυτός έφτιαξε και μια απ’ τις πιο καλτ (και αλλόκοτα τρομακτικές για την τότε ηλικία μου) εκπομπές, τα Παραμύθια της Κούκλας!



8) Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου στον Ιανό Θεσνίκης (Αριστοτέλους 7) στις 8.00 μ.μ. παρουσιάζεται το βιβλίο του Γεράσιμου Χαριτόπουλου «Κορνήλιος Καστοριάδης». [δείτε επίσης: “Η δική μου δεκαετία του ’80”, απ’ το MemoryLand]

9) Σχεδόν τεχνολογικά μαγικό – γράφεις στίχους και βγαίνουν τραγούδια!!! (εμένα μ’ αρέσει και να βάζω και στίχους ήδη γνωστών τραγουδιών)

10) Η A, Μπα? σήμερα: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ… χριστούγεννα στην έρημο ? i hate christmas - sesame street ? δεν είναι Χριστούγεννα χωρίς αυτό ? άπειρα καλώδια ? χριστουγεννιάτικα έθιμα στον κόσμο (οι Άγγλοι είναι αδιόρθωτοι) ? μαγεμένα Χριστούγεννα στην Αθήνα?? ? η πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα ? μαθαίνω παίζοντας ? τα κεφτεδάκια μπακαλιάρου είναι χριστουγεννιάτικη συνταγή


11) Πώς πέρασα χτες – Μέχρι 111 λέξεις.
Μετά από βδομάδες τρεξίματος (και έχοντας φτάσει στα όρια ψυχικής και σωματικής κατάπτωσης) χτες Κυριακή ξεκουράστηκα όσο δεν πάει. Πολλές ώρες ύπνου, ξεκίνημα με πάθος, βόλτα για εφημερίδες. Παιχνίδια στο pc, διάβασμα του νέου Douglas Coupland, ύπνος το μεσημέρι (!), ριάλιτι στον Σκάι, ένα μυστήριο της Αγκάθα Κρίστι, λίγος Μικρός Νικόλας – και πριν κοιμηθώ dvd της χτεσινής Καθημερινής για το πώς θα είναι η πόλη το 2057.
----------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Approaching of the hour…

Για τη Γκρατσιέλλα έχω γράψει σε διάφορα αυτοβιογραφικά ποστ και με αφορμή την κυκλοφορία του Approaching of The Hour σε boxset [το ντοκιμαντέρ για τους Raining Pleasure και την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή, μαζί με ένα cd συλλογή] θα γράψω κι άλλα: Η γνωριμία μας, πριν 10 χρόνια, έγινε ως εξής. Την πρώτη μου μέρα στην εστία του λονδρέζικου πανεπιστημίου κι ενώ είχα κλειστεί ερμητικά στο δωμάτιο, αποφασισμένος να είμαι αντικοινωνικός για τουλάχιστον ένα μήνα χτυπάει η πόρτα. Βλέπω ένα κορίτσι, σαν ξανθό άγγελο, να μου λέει: «Σε περίμενα!» «Πώς;» «Είδα στη λίστα ελληνικό όνομα στο δωμάτιο 223. Ήρθα εδώ και μια βδομάδα. Γιατί άργησες; Έχεις ένα τσιγάρο;»

Ήμασταν στην ίδια τάξη [media studies] για τρία χρόνια, και ζήσαμε το Λονδίνο, σ’ ένα βαθμό, μαζί. Σινεμά, εκθέσεις, συναυλίες κι όταν φύγαμε απ’ την εστία συγκατοικήσαμε οι δυο μας σ’ ένα τέλειο σπίτι στο Arnos Grove. Πότε-πότε βιντεοσκοπούσα τη ζωή μας εκεί: μια μόνιμα χαλασμένη τηλεόραση που τη βαρούσαμε για να παίξει (και στο τέλος πριν την πετάξουμε οριστικά την κλωτσήσαμε με λύσσα), πάρτυ στο δωμάτιό της με truth or dare και drinking games, αγωνίες με το απλήρωτο TV license (που το πληρώσαμε τηλεφωνικά μόνο όταν οι ελεγκτές χτυπούσαν αλύπητα την πόρτα μας), ατελείωτες συζητήσεις στην ισπανικού τύπου κουζίνα με εφημερίδες περιοδικά και καινούρια κάθε βδομάδα cd.

Σε κάποια στιγμή πήραμε μαζί ένα μάθημα που λεγόταν video workshop και μας μάθαιναν τηλεόραση και κινηματογράφο. Ήταν υπέροχο: κάθε βδομάδα είχαμε διαφορετικές αποστολές και ρόλους. Σκηνοθετούσαμε διαφορετικά είδη εκπομπών ή ταινιών και κάθε Παρασκευή προβάλλονταν στην τάξη. Όλοι περνούσαν απ’ όλους τους ρόλους και, νομίζω είχα υπάρξει παραγωγός σε μια μικρού μήκους, σκηνοθέτης σε ένα ρεπορτάζ (πήγαμε οι δυο μας σε μια διαγωνιστική βραδιά σάλσα και το τραβήξαμε ως ριάλιτι, ακολουθώντας τους νικητές και τους χαμένους), κάμεραμαν σ’ ένα μουσικό πρόγραμμα αλά Top of The Pops κ.α. Το καλύτερο όμως ήταν η τελική αποστολή του εξαμήνου, η πιο δύσκολη – ένα τηλεοπτικό μαγκαζίνο, που θα γυριζόταν ζωντανά απ’ το στούντιο του πανεπιστημίου και θα προβαλλόταν επίσης ζωντανά στις οθόνες του πανεπιστημίου. Ο καθηγητής έβαλε τη Γκρατσιέλλα σκηνοθέτη, κι αυτή κόντεψε να τρελαθεί απ’ την αγωνία. Είχε ελάχιστη εμπειρία και ελάχιστο ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία. Εγώ είχα βιντεοκάμερα, έκανα μικροταινίες για χρόνια και τρελαινόμουν για τη σκηνοθεσία∙ μου λέει: «Εσύ θα με βοηθήσεις, που τα ξέρεις όλα κι εγώ δεν ξέρω τίποτα, και δε θέλω να το κάνω, κλπκλπ»

Μπορεί να έχω κάποια λίγα ταλέντα, αλλά είμαι και φοβερά ανοργάνωτος – και τεμπέλης. Η Γκρατσίελλα αποδείχτηκε ότι εκτός από ταλέντο –που κανείς μας δεν ήξερε ότι είχε- ήταν φοβερά οργανωτική και εργατική: απ’ την πρώτη μέρα που γυρίσαμε σπίτι άρχισε να σημειώνει, να διαβάζει, να παίρνει τηλέφωνα, να ψάχνει cd για μουσική επένδυση, να σβήνει, να ξαναγράφει, να κάνει χρονομετρήσεις – πράγματα που εγώ ο έμπειρος και εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης πολύ τα βαριόμουν και δεν θα έπειθα τον εαυτό μου να τα κάνει ποτέ. Οι μέρες πλησίαζαν, με την Γκρατσιέλλα να έχει προετοιμάσει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πήγαμε στο στούντιο, όλοι είχαν πολύ αγωνία γιατί αυτή η ζωντανή μετάδοση θα έκρινε το αν θα περνούσαμε το μάθημα. Εγώ ήμουν floor manager, καλωδιωμένος στο πλατώ να φροντίζω τα πάντα και να φοράω ένα ακουστικό-μικρόφωνο χάρη στο οποίο έπαιρνα εντολές απ’ την Γκρατσιέλλα που ήταν κρυμμένη στο γκάλερι, ένα αθέατο δωματιάκι κάπου ψηλά, μπροστά στις οθόνες της, με το χαρτομάνι της, τα δεκάδες κουμπάκια – άγνωστά της πριν μια βδομάδα- με τους βοηθούς της.

Εννοείται ότι η εκπομπή έγινε τέλεια, χωρίς ούτε το παραμικρό λαθάκι, ο καθηγητής είχε πάθει σοκ με τη σκηνοθέτιδα, και φυσικά της έβαλε Α, το μοναδικό Α που έβαλε όλο το χρόνο, σε όλες τις τάξεις. Το συγκλονιστικό για μένα όμως ήταν ότι κατά τη διάρκεια της εκπομπής, καθώς έκανα τη δουλειά μου ως floor manager άκουγα τη φωνή της. Ήταν, σχεδόν, ένα ποίημα: η σιγουριά της φωνής της, η σταθερότητά της, η ετοιμότητα, το χιούμορ, ο επαγγελματισμός της! Απ’ το άσχετο, φοβισμένο κορίτσι, που δεν είχε ιδέα απ’ αυτά είχε τελείως μεταμορφωθεί. Ήταν σαν να έβλεπα, ας πούμε, τον μπαμπά μου να αρχίζει μαθήματα πιάνου και μέσα σε λίγες μέρες να παίζει Ραχμάνινωφ. Και το καλύτερο: η Γκρατσιέλλα απ’ το πουθενά ανακάλυψε κάτι που της αρέσει. Όταν φύγαμε απ’ την Αγγλία, πήγε στην ΕΡΤ, στον Αντ1 και μετά για χρόνια στο Mad ως σκηνοθέτιδα και διευθύντρια παραγωγής.

Πριν από 4 χρόνια, ήμουν φαντάρος στην Κομοτηνή κι η Γκρατσιέλλα με πήρε απ’ την Ξάνθη: «Είμαι με τους Raining Pleasure, θα ‘ρθεις;» Πήγα με το ΚΤΕΛ μια Κυριακή και περάσαμε τη μέρα οι δυο μας σε ωραία καφέ στην παλιά πόλη. Μετά πήγαμε στο μπαρ που θα έπαιζαν οι Pleasure [δεν πρόλαβα τη συναυλία, η έξοδός μου τελείωνε στις 9] και την είδα με μια βιντεοκάμερα στο χέρι. «Είσαι γκρούπι;» της λέω. «Περίπου. Τους ακολουθώ και τους τραβάω συνέχεια. Χτες βράδυ στο ξενοδοχείο έβλεπαν σε dvd το live της Μαντόνα, τύφλα στο μεθύσι – γενικά τραβάω και προσωπικές τους στιγμές. Ίσως τα μαζέψω για μια εκπομπή στο Mad, ίσως για ‘κάτι άλλο’, αν και δεν νομίζω να δώσουν την άδειά τους…»

Αυτό το ‘κάτι άλλο’ για το οποίο οι Pleasure έδωσαν την άδειά τους το είδα τελικά (στην πρώτη του μορφή) στην πρεμιέρα του ως The Approaching Of The Hour, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2005. Και το καταχειροκρότησα. Η Γκρατσιέλλα ήταν εκεί, κάπως αμήχανη και σοκαρισμένη. Καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους, δεν μπορούσα να μη με θυμηθώ, στο σκοτεινό πανεπιστημιακό στούντιο στα τέλη του περασμένου αιώνα, να την ακούω έκπληκτος απ’ τα ακουστικά, και να εύχομαι πως κάποτε θα αξιοποιήσει το ανέλπιστο ταλέντο της…

[Μετά η ταινία παίχτηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας, και τώρα βγαίνει σε dvd -από την Sonic Playground- και θα υπάρχει στα δισκάδικα μαζί με ένα booklet 24 σελίδων κι ένα καινούριο cd με σπάνια και ακυκλοφόρητα τραγούδια των αγγλόφωνων συγκροτημάτων που εμφανίζονται και στην ταινία. // Αυτό το Σάββατο 22/12 Δεκεμβρίου συναυλία στο Gagarin 205 με συγκροτήματα που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ αλλά και στο CD compilation – Raining Pleasure, Abbie Gale, Wanna Be James κ.α. Περισσότερα: www.the-approaching.com // * το τρέιλερ της ταινίας]

Έντεκα (από τα αγαπημένα μου soundtracks)

Για να μην το παιδέψω πολύ (μέρες που είναι) έβαλα μερικά χαρακτηριστικά OST από διάφορα είδη, με βασική προϋπόθεση να μ’ αρέσουν πολύ, αλλά και να μου θυμίζουν κάτι. Όπως και στις περισσότερες λίστες σ’ αυτό το blog δεν μετράει η ποιότητα αλλά το συναίσθημα. Κλασικά, αφού έχω πατήσει το publish θα αρχίσω να θυμάμαι άλλα, που με σημάδεψαν ακόμα περισσότερο. [ας είναι.]

*Αφιερωμένο στο blog OST Dreams

("γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια??")

1) Who’s that Girl. Απ’ τους πρώτους δίσκους που αγόρασα στα 9 μου με δικά μου λεφτά. Θυμάμαι τη Δευτέρα που κυκλοφόρησε, ως συνεπής φαν της Μαντόνα πήγα στο Rock 100, κλασικό – αν και σνομπ- δισκάδικο της πόλης, απ’ τις 9 το πρωί. Δεν είχε έρθει και πήγαινα βόλτες ξαναγυρίζοντας κάθε τόσο με αγωνία να δω μήπως ήρθε. Τελικά τον αγόρασα (620 δραχμές) και με το βινύλιο στα χέρια έτρεξα στη στάση να γυρίσω σπίτι να τον ακούσω. [Θα αποδεικνυόταν απογοήτευση, μόνο τέσσερα δικά της τραγούδια, τα υπόλοιπα μάπες –ας μην πω για την ταινία.] Η πιο έντονη ανάμνηση είναι όμως όταν ήρθε τελικά το λεωφορείο. Περιεργαζόμουν το δίσκο και ένας παππούς κοιτούσε επίμονα το εξώφυλλο και τελικά με σκούντηξε: «Τι έπαθε αυτή;» «Τι εννοείτε;» ρώτησα. «Μα, πώς είναι έτσι τα μάτια της;;; Γιατί είναι τόσο μεγάλα;» «Εεε…» απάντησα και κοίταξα αλλού. Σχεδόν σ’ όλη τη διαδρομή ο παππούς μονολογούσε μονότονα: «Αφύσικα μεγάλα… κάτι έπαθαν τα μάτια της… μα, δες τα! Είναι υπερβολικά μεγάλα…» [Επιλογή: Madonna – Who’s that Girl.]

2) Ghost Dog. Είναι από τα soundtracks που, κατά τη γνώμη μου, ακούγονται πολύ καλύτερα στην ταινία. Στις σκηνές βραδινής νωχελικής οδήγησης υπήρχαν τα πιο τέλεια κομμάτια, που ακούγοντας ξανά και ξανά το ost δεν μπόρεσα να τα εντοπίσω. Παρ’ όλα αυτά παραμένει ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους χιπ χοπ, σχεδόν low bap, αλλά πού να ξέρουν οι Αμερικανοί από τέτοιες ορολογίες… ;) [Επιλογή: Killah Priest – From Then Till Now.]

3) Lost Highway. Οκ, δεν ακούγεται εύκολα, συμπυκνώνει όμως τα white-noise ηχητικά τοπία του Trent Raznor, την industrial πλάκα του M. Manson, την τρομακτική (και αστεία) εκκλησιαστική παράνοια των Rammstein, τις μουσικές του Badalamenti, και το I’m Derenged του Bowie στην αρχή και το τέλος της ταινίας. [Επιλογή: Perfect Drug – Nine Inch Nails (το οποίο btw έχει ένα απ’ τα καλύτερα βίντεο κλιπ όλων των εποχών)]

4) Home Alone. Επειδή είναι γεμάτο χριστουγεννιάτικα τραγούδια – κι επειδή είναι απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες. Το καλύτερο όμως είναι το μουσικό θέμα των τίτλων (που επανέρχεται και σε διάφορες σκηνές της ταινίας) που είναι τόσο άψογα χριστουγεννιάτικο που πριν μάθω ότι είναι John Williams θεωρούσα ότι είναι διασκευή απ’ τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, τόσο καλό το θεωρώ. [Επιλογή: Main Title Theme.]

5) Brokeback Mountain. Εκτός από όλη την σωστή country που έχει, έχει κι ένα απ’ τα πιο όμορφα, ταιριαστά σε ταινία και συγκινητικά τραγούδια.[Επιλογή: Emmylou Harris – A Love that Will Never Grow Old.]

6) South Park: Bigger Longer & Uncut. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου ever: δε γράψαν απλώς τραγούδια για να γεμίσουν μια κωμική ταινία κινουμένων σχεδίων, γράψαν ποπ αποκαλύψεις, που σατιρίζουν πετυχημένα ένα σωρό από είδη μουσικής. [Επιλογή: Αδυνατώ να επιλέξω.]

7) Trainspotting. Αυτό το soundtrack σημάδεψε μια γενιά – και μέσα σ’ αυτή τη γενιά, έστω και απαρατήρητος- ήμουν κι εγώ. [Επιλογή: Underworld – Born Slippy

8) Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα. Η εξαιρετική μουσική του Ζ. Preisner. Δεν χρειάζονται λόγια ή εξηγήσεις. [Επιλογή: απόσπασμα.]

9) Piano. Με τη μουσική του M. Nyman [και όλα τα soundtracks που έκανε ο ίδιος για τις ταινίες του Greenaway είναι επίσης υπέροχα]. [Επιλογή: The heart asks the pleasure first.]

10) ΒΑΤΜΑΝ. Περίμενα να τελειώσει η κατασκήνωση για να γυρίσω να αγοράσω ένα σωρό δίσκους που σημείωνα στο ημερολόγιό μου, τους περισσότερους ακούγοντας Πετρίδη στις απαίσιες ώρες κοινής ησυχίας της κατασκήνωσης. Ο αγαπημένος μου τότε Prince είχε φτιάξει ένα αρκετά καλό soundtrack, δίνοντας κάποιο επιπλέον credibility στην ταινία. Ξεχωρίζω ακόμη και σήμερα το Batdance, ένα περίεργο τραγούδι γεμάτο λούπες, απότομες αλλαγές και samples απ’ την ταινία. [Επιλογή: Prince – Batdance.]

11) CITY OF LOST CHILDREN. Μαγευτικά ονειρική ταινία με το ανάλογο soundtrack, σε μουσική του Angelo Badalamenti [Επιλογή: Marianne Faithful – Who Will Take Your Dreams Away]

(προσθέστε ελεύθερα)

---------------------------------

*εκτος συναγωνισμού!

Ήμουν 14 όταν βγήκε το Βασικό Ένστικτο στο σινεμά και ήταν παντού το μεγάλο θέμα συζήτησης, απ’ τα περιοδικά και την τηλεόραση μέχρι την αυλή του σχολείου μου. Ήταν φυσικά κάτι το απαγορευμένο – ακατάλληλο για ανηλίκους και, φυσικά, είχα σκάσει που δεν επιτρεπόταν να το δω! Είχα όμως δεχτεί την ήττα μου κι έτσι άφησα την αδερφή μου (που ως ενήλικη το είχε ήδη δει) να μου το διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Μέχρι που…

…μια φίλη της μαμάς μου (!) με παίρνει τηλέφωνο ένα απόγευμα και μου λέει: «Ήρθα απ’ την Έδεσσα για να δω το Βασικό Ένστικτο, αρχίζει σε 20 λεπτά, θα πω ότι είμαι ο κηδεμόνας σου! Τρέχα!» Ταυτόχρονα εγώ περίμενα την κοπέλα που μου έκανε ιδιαίτερα στα Αγγλικά, όμως η ευκαιρία ήταν μία και μοναδική. Άφησα ένα σημείωμα στο θυροτηλέφωνο («Ολυμπία έγινε κάτι τρομερό, θα σου τηλεφωνήσω, ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!») και παίρνοντας ταξί πήγα στο σινεμά. Φυσικά δεν με έβαλαν μέσα. Η κυρία που με συνόδευε διαμαρτυρήθηκε: «Μα είμαι η μαμά του!» «Είναι ακατάλληλο ακόμα και για παιδιά που συνοδεύονται», της απάντησαν Αυτή δεν το έβαλε κάτω: «Μα ο γιος μου είναι 17.5, σχεδόν 18!». [Την ίδια στιγμή, όπως είπα, ήμουν 14 αλλά επειδή μικροδείχνω εξοργιστικά τότε έμοιαζα περίπου 10!] Η συνοδός μου άρχισε να τσιρίζει και για να την κάνουν να το βουλώσει μας αφήσαν να μπούμε.

Ένιωθα πραγματικά βασιλιάς – είχα εισέλθει στον απαγορευμένο παράδεισο, εγώ, μόνο εγώ, και η ταινία μου φάνηκε Αποκάλυψη, ένας υποκειμενικός μου θρίαμβος. Τις επόμενες μέρες θα γινόμουν ο ήρωας της σχολικής αυλής, με τις απαραίτητα παραφουσκωμένες λεπτομέρειές μου [«κανονική διείσδυση σας λέω, όλο το έδειχναν!»]. Το ίδιο βράδυ όμως γυρνώντας στο σπίτι οι γονείς μου τα ήξεραν όλα, όχι μόνο για το Βασικό Ένστικτο (που εννοείται δεν τους πείραξε καν) αλλά και για την κοπάνα μου απ’ το μάθημα. Η καθηγήτρια, όπως αποδείχτηκε δεν είχε έρθει καν, και οι γονείς μου, γυρνώντας σπίτι το βράδυ ενώ εγώ έλειπα, είχαν βρει το σημείωμα που ήταν ακόμα εκεί, κολλημένο πρόχειρα με σελοτέιπ στο θυροτηλέφωνο: «ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!»

Έντεκα της Δευτέρας [τονφ]

something good is gonna happen...

1) Τα όνειρα και η Κική Δημουλά. Σ’ ένα ποίημα της: Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα/ ούτε φιλίες ούτε δεσμοί / μόλις μας δουν σβήνουν / σα σπίθα έκθετη σε θύελλα/ Ανθρωποφοβία; Ίσως τραυματισμένο γόητρο / επειδή δουλέυουν εκεί κάτω / στα ορυχεία των χαμένων ευκαιριών. / Είχαν βλέπεις κι αυτά άλλα όνειρα.

2) Τα όνειρα και η Κική Δημουλά. Σε συνέντευξη: Ναι, με ανακουφίζει να ξεγελίεμαι, ότι έχει τύψεις απέναντί μας η πραγματικότητα και πως εξιλεώνεται εξασφαλίζοντάς μας δωρεάν το μεταφορικό μέσο των ονείρων.

3) Σκαν από το Υποβολείο του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή.

4) Έχει έναν τέλειο τρόπο (σχεδόν μανιέρα θα έλεγε κανείς) ο Σ. Τσαγκαρουσιάνος σε μερικά άρθρα του που από τότε που τον διαβάζω -πάνω από 15 χρόνια- πιάνει, για μένα, κάθε φορά. Όλα ξεκινούν από τη μελαγχολία και τον μελοδραματισμό του ήρωα: λόγια αυτοσαρκαστικά θλιμμένα, σκέψεις στενάχωρες για τη ζωή που είναι μαύρη και φεύγει γρήγορα· έτσι περνάει το μεγαλύτερο κομμάτι του αυτοβιογραφικού άρθρου. Κι όμως! Λίγο πριν το τέλος, ευτυχώς, όλα ανατρέπονται! Ίσως επειδή δεν θέλει να κλείσει δυσάρεστα, ίσως επειδή θέλει να πείσει τον εαυτό την τελευταία στιγμή, κάτι απρόσμενο γίνεται: ένα πουλάκι έρχεται στο παράθυρο, μια αχτίδα του ήλιου περνάει μέσα απ’ τα δέντρα, πυροτεχνήματα εκρήγνυνται, κι εκεί που πάνε να σβήσουν εκρήγνυνται ξανά – και τελικά η ζωή φροντίζει να μην τη βαρεθούμε πριν την ώρα μας…

5) Bits & Pieces. /// don’t stare /// Μια συγκλονιστική ιστορία, μέσα από τα σχόλια στο ποστ ενός blogger που ασθενεί. /// Ένας χρόνος city uncovered /// Εξαιρετικά εθιστικό παιχνίδι /// Απ’ τις ειδήσεις που μ’ αρέσουν (και με συμφέρουν τρομερά!) Φέτος τα χριστούγεννα όλο και περισσότεροι ενήλικες επιστρέφουν στην παιδική λογοτεχνία… /// Μάλλον τρομακτικό: Οι Simply Red. /// Μόνο στην Ελλάδα! Η νέα ταινία του Γούντι Άλλεν ήταν με την πρώτη της εβδομάδα στο Νο1 του Ελληνικού box office! ///

6) R.I.P Stockhausen. Μια συνέντευξή του που κράτησε 11 λεπτά. [+ kontakte: Kontakte is composed in four channels, with loudspeakers placed at the corners of a square surrounding the audience. With the aid of a "rotation table", consisting of a rotatable loudspeaker surrounded by four microphones, he was able to send sounds through and around the auditorium with unprecedented variety.]

7) το πιο περίεργο zoom όλων των εποχών [κι ένα εΝΘΥΜΙΟΝ αΠΕΡΙΣΚΕΨΙΑς !]

8) Καθώς διαβάζω στον Τύπο ότι ο Άρης Δαβαράκης ξαναγυρίζει στο ραδιόφωνο (απογεύματα στον 9.84) διαβάζω στο blog του κάτι ακόμα πιο ευχάριστο! Αθώοι οι κατηγορούμενοι…

9) Ό,τι πιο λογικό διάβασα τελευταία [not!] τις ίδιες μέρες που ο πραξικοπηματίας Παττακός είπε ότι τα τανκς εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο για να απεγκλωβίσουν όσους είχαν παγιεδευτεί μέσα, μια ομάδα 8.000 αμερικανών φοιτητών έδινε τη λύση για την αποφυγή των μακελειών που συχνά πυκνά γίνονται στα κολέγια των Η.Π.Α.: χρειάζονται περισσότερα όπλα!

10) instant action

11) Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο - Μέχρι 111 λέξεις. Το Σάββατο έκανα δουλειές (γράψιμο δηλαδή), πήγα βόλτα στη θάλασσα και για εφημερίδες. Το απόγευμα πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Ρετζίκι - και ήταν τέλεια γιατί είχα πολύ καιρό να οδηγήσω. Εκεί είναι λοιπόν το νέο σπίτι του κολλητού μου απ' το σχολείο - γνωρίσαμε την κοπέλα του και καταχάρηκα που μετά από τόσες συναισθηματικές ατυχίες βρήκε μια τόσο καλή soulmate στα πάντα. Γελάσαμε πολύ (και ζήλεψα που θα πάνε Λονδίνο τα Χριστούγεννα). Το βράδυ είδα την Eurovision Junior και σχεδόν χάρηκα που η δική μας βλακεία βγήκε τελευταία! [Την Κυριακή βαρεμάρα]

-------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Ένας κόκκινος φάκελος – και η περιπέτειά του.

Στην κορυφή του βουνού, η βραδινή παγωνιά είχε τυλίξει τα ψηλά δέντρα, κι όλα ήταν ήσυχα... Εκτός βέβαια από το 'τακ τακ' μιας γραφομηχανής, που ακουγόταν μέσα από μια μικρή καλύβα. Δάχτυλα χτυπούσαν μανιασμένα τα πλήκτρα της, λες και ο χρόνος τελείωνε, λες και έπρεπε να προλάβουν την καταστροφή. Ή, λες κι έπρεπε να προξενήσουν μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή. Μόλις τελείωσαν, πήραν προσεκτικά το φύλλο χαρτιού, το δίπλωσαν και το έβαλαν σ’ έναν κόκκινο φάκελο…

Το επόμενο πρωί ο φάκελος ρίχτηκε σε ένα μικρό, κίτρινο, ταχυδρομικό κουτί. Κατρακύλησε στον πάτο κάνοντας ένα απαλό φσσστ και προσγειώθηκε απαλά πάνω σε χριστουγεννιάτικες κάρτες, σε γράμματα με χαιρετίσματα από μέρη εξωτικά και σε επιστολές ανεκπλήρωτου έρωτα. [Εντάξει, ας μη λέμε και ψέματα: σχεδόν όλοι φάκελοι ήταν λογαριασμοί. Ή τιμολόγια, ή αποδείξεις, ή απειλητικά γράμματα κατάσχεσης περιουσίας - για να μην αναφέρουμε τα απειλητικά μηνύματα που ήταν φτιαγμένα με κομμένα γράμματα της αλφαβήτας από εφημερίδες…] Το γράμμα μας περίμενε αρκετές μέρες εκεί. Σπάνια περνούσε ο ταχυδρόμος από κείνο το βουνό, κι ακόμη κι όταν περνούσε, σπάνια θυμόταν να ανοίξει το κουτί. Μια μέρα όμως δυο χοντρά χέρια άρπαξαν το γράμμα κι ο ταχυδρόμος το έριξε στην τσάντα του.

Το κατέβασε στην πόλη κι έξω απ’ το ταχυδρομείο έβγαλε από το σακίδιό του καμιά εκατοστή φακέλους. Ο δικός μας φάκελος ξεγλίστρησε την τελευταία στιγμή κι έπεσε κάτω στο πεζοδρόμιο. Ο ταχυδρόμος, χωρίς να έχει προσέξει την απουσία του, πέρασε από πάνω πατώντας τον και μπήκε στο κτίριο. Πολλοί άνθρωποι τον είδαν, αλλά αδιαφόρησαν, άλλοι τον κλώτσησαν, ή πήδηξαν από πάνω του. Μέχρι που ένα παιδάκι τον είδε και σκούντηξε τη μαμά του. «Άσε με χρυσό μου» είπε η μαμά, «πρέπει να προλάβουμε τον οδοντογιατρό». Το αγοράκι όμως άφησε το χέρι της, μάζεψε τον κόκκινο φάκελο και βιαστικά τον έσπρωξε κάτω απ’ την πόρτα του ταχυδρομείου. [Και τι δε θα 'δινε για να γλιτώσει τον οδοντογιατρό!]

Το επόμενο πρωί η υπάλληλος του ταχυδρομείου βλαστήμησε όταν τον είδε ανοίγοντας το ταχυδρομείο. «Και το κουτί τι το έχουμε απ' έξω;» μονολόγησε στραβωμένη. Ο φάκελός μας παράπεσε αρκετές φορές εκείνη την ημέρα μέχρι να κατορθώσει να κερδίσει την προσοχή της. Αυτή μόλις διάβασε τη διεύθυνση, μούγκρισε «Και πού στην ευχή είν’ αυτό;», άνοιξε βιβλία με ταχυδρομικούς κώδικες κι αφού έβγαλε κάποια άκρη, έκανε τους υπολογισμούς της στο κομπιουτεράκι της. Έκοψε τα γραμματόσημα, τα σάλιωσε, τα κόλλησε στον φάκελο και τον έσπρωξε απαλά σε μια μεγάλη στοίβα.

Το ίδιο απόγευμα ο φάκελός μας μπήκε σ’ ένα κουτί, ταξίδεψε με τρελές ταχύτητες στο πορτ-μπαγκάζ ενός μικρού φορτηγού κι έφτασε, καθυστερημένος στο αεροδρόμιο. Στο τσακ πρόλαβε ο μεταφορέας να τον φορτώσει στις αποσκευές του αεροπλάνου, όπου και έμεινε κλεισμένος κατά τη διάρκεια μιας απίθανα διασκεδαστικής πτήσης. Όταν έφτασε στον προορισμό του ξαναμεταφέρθηκε στο ταχυδρομείο. Ξεδιαλέχτηκε, μπήκε σ’ ένα κιβώτιο, βγήκε, μπήκε σε μια τσάντα, ανέβηκε πάνω σ’ ένα μεγάλο κόκκινο ποδήλατο και περίμενε, για άλλη μια φορά, υπομονετικά τη σειρά του…

«Ταχυδρόμος», ακούστηκε μια φωνή έξω απ’ το σπίτι της Στέλλας και του Στέφανου. Τα δυο παιδιά έτρεξαν και πήραν το γράμμα, που επιτέλους είχε φτάσει στον προορισμό του. Ο κόκκινος φάκελος έγραφε πάνω του με μαύρα γράμματα μόνο μια λέξη. ‘ΣΤΕ’. Τον άνοιξαν και με μεγάλη περιέργεια αντίκρισαν το περιεχόμενό του. Ήταν μια πρόσκληση…

[στο δρώμενο συμμετέχουν: Κατερίνα Σισίνη, Νέλσων Λούκας, Λώρα Λούκας, Μπρούς Ουίλις (συνωνυμία!). Επίσης θα γίνει και το ζωγραφικό gimmick που περιέγραψα στο σχετικό ποστ.]
*ΕΝΤΕΚΑ (ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ)]

-

Έντεκα (φλασμπάκ για το Π/Σ/Κ)

(από την χτεσινή Ελευθεροτυπία) Εξακόσια έντεκα κουτιά, στα οποία ο Αντι Γουόρχολ αποθήκευε τα πλέον απίθανα, δειγματίζοντας ενστικτωδώς τη σημειολογία της καθημερινότητας γύρω του, ανοίγουν τώρα σταδιακά στο μουσείο που είναι αφιερωμένο σε αυτόν, στην πόλη όπου γεννήθηκε, το Πίτσμπουργκ.
Το τρισδιάστατο αυτό ημερολόγιο προέκυψε ενδιαφέρον όσο και ο ιδιοκτήτης του, καθώς μέσα στο εγκιβωτισμένο ποπ σκουπιδαριό βρέθηκαν τα απίστευτα. Από ένα αυτόγραφο της Σίρλεϊ Τεμπλ που απέκτησε ο Γουόρχολ στα δεκατρία του, μέχρι τα βιβλία που έμειναν στο κομοδίνο του στο νοσοκομείο, όταν πέθανε το 1987. Ενα τυπικό κουτί περιέχει εφημερίδες, γράμματα, προσκλήσεις σε γκαλερί και πάρτι, ρούχα, προκηρύξεις. Αλλά έχουν βρεθεί και ένα ροζάριο που λάμπει στο σκοτάδι, γκέι περιοδικά, η χρυσή ταυτότητα του σκύλου του, ένα γερμανικό βιβλίο του 17ου αιώνα για την πάλη, μια απόδειξη πωλήσεων των Velvet Underground and Nico για 8.935,29 δολάρια από την MGM, ένα φλάιερ του Στούντιο 54, μπισκότα, μια βιογραφία του Τζέιμς Ντιν, ένα κομμάτι από τη γενέθλια τούρτα της Κάρολιν Κένεντι...
Ο ίδιος ο Γουόρχολ στο βιβλίο του «Η Φιλοσοφία του Αντι Γουόρχολ: από το Α στο Β και ξανά πίσω» περιγράφει πως η συνήθεια του Τένεσι Ουίλιαμς να μαζεύει τα πάντα σε ένα μπαούλο και να τα αποθηκεύει τον ενέπνευσε για το πρότζεκτ της «χρονοκάψουλας» ή της «κούτας του μήνα» όπως την ονόμαζε συχνά. Σήμερα η συνήθεια του ανθρώπου να μην πετάει τίποτα είναι καταγραμμένο ψυχολογικό σύνδρομο, αναγνωρίσιμο σε χιλιάδες γύρω μας. Η ικανότητά του, όμως, να διαλέγει αυτόματα μικρά σύμβολα της κουλτούρας του εφήμερου, με την αντικειμενικότητα του εξωγήινου επισκέπτη, ήταν μοναδική.

[Δεν θα περιμένω να ανοιχτούν τα δικά μου time-capsules μετά θάνατον. Κι αφού ελπίζω ότι ποτέ δε θα γίνω διάσημος και δεν έχω να προσδοκώ οικονομικά οφέλη ή ποπ υστεροφημία συνεχίζω ακάθεκτος να σκανάρω σ' αυτή τη δεκαπενθήμερη στήλη με τα random περιεχόμενα των τρισδιάστατων ημερολογίων μου.]
-

[Στο καλάθι με τα αζήτητα -πήρε ό,τι της άξιζε]


[Πριν από δέκα χρόνια, διαφήμιση για την Πολιτιστική]


[Μια απ’ τις φωτογραφίες που βρήκαμε με την Γκρατσιέλλα μετακομίζοντας το ’99 σ’ ένα σπίτι στο Arnos Grove: όλη η ιστορία εδώ]


[…]


[Φοβερή ιστορική εικόνα από μια παλιά Καθημερινή]


[flyer]


[glenn close screams back!]


[3/1/2000, όπως δημοσιεύτηκε στα Νέα]


[η μεγάλη κυρία του θεσσαλονικιώτικου αστρολογικού τρας]


[μια σελίδα κομμένη απ’ το περιοδικό 9, ένα συγκλονιστικό σκίτσο του Quino]
-

[το κείμενο για την Αγία Αθανασία σ' αυτό το 01 του '95 -το οποίο υπογράφει ο 'Σ. Τσ.' και μεγαλώνει σε άλλο παράθυρο- καταλήγει: "είναι ένα σύμπτωμα της νεοελληνικής σύγχυσης και θα εξακολουθήσει να υπάρχει όσο, ως έθνος παραμένουμε γελοίοι." Προφανώς 12 χρόνια μετά παραμένουμε το ίδιοι γελοίοι: η Αγία Αθανασία ήταν κρεμασμένη στα περίπτερα την περασμένη βδομάδα σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας που έδειχνε τη δισεκατομμυριούχο 'Αγία', στα 81 της, σε αναπηρικό καροτσάκι.

----------------------------------------------
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ!

Εξαιρετικά ντροπιαστική εργασία για το σχολείο που βρήκα, νομίζω τέλη '87 με Πρωτοχρονιά '88. Το θέμα ήταν 'Τα Καλά και τα Κακά στη ζωή σας τη χρονιά που πέρασε'. Εντοπίζω ρεζιλευτικό τοπικισμό τον οποίο ΔΕΝ θυμόμουν ότι είχα! Πριν λατρέψω (και θεοποιήσω) την Αθήνα, προφανώς τη μισούσα: στα αρνητικά του 1987 είχα βάλει ότι και η Αθήνα έπιανε πλέον δορυφορική, τον Ολυμπιακό και τον Κοσκωτά ("και φυσικά ο Πειραιάς" !!!) - αν είναι δυνατόν να σκεφτόμουν τέτοιες χαζομάρες. (Ίσως τελικά όταν φεύγει το ενδιαφέρον για τα αθλητικά εξαφανίζεται και το σύνδρομο της πόλης ως φτωχού και αδικημένου συγγενή.) Κατά τα άλλα, απ' ό,τι μαθαίνω, πριν από 20 χρόνια έβγαλα 18.000 στα κάλαντα, αγαπούσα τη μουσική, το ραδιόφωνο, τα βίντεο-κλιπ της δορυφορικής - και προφανώς την κυρία Ρίτα που την άλλαξαν σχολείο και πολύ είχαμε λυπηθεί που έφυγε. [Όλη η τάξη κλαιγόταν επί μήνες, ήταν η ηρωίδα μας. Έμενε σ' ένα τρομακτικό, ετοιμόρροπο σπίτι στη Σοφούλη και μετά από μερικές βδομάδες απουσίας της, 3-4 από μας πήγαμε στο σπίτι να της δώσουμε ένα δώρο με λεφτά που μάζεψε όλη η τάξη, χειροποίητες κάρτες απ' όλα τα παιδιά κλπ. Η κυρία Ρίτα ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΥΜΟΤΑΝ ΚΑΝ!]
-