Έντεκα (από τα αγαπημένα μου soundtracks)

Για να μην το παιδέψω πολύ (μέρες που είναι) έβαλα μερικά χαρακτηριστικά OST από διάφορα είδη, με βασική προϋπόθεση να μ’ αρέσουν πολύ, αλλά και να μου θυμίζουν κάτι. Όπως και στις περισσότερες λίστες σ’ αυτό το blog δεν μετράει η ποιότητα αλλά το συναίσθημα. Κλασικά, αφού έχω πατήσει το publish θα αρχίσω να θυμάμαι άλλα, που με σημάδεψαν ακόμα περισσότερο. [ας είναι.]

*Αφιερωμένο στο blog OST Dreams

("γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια??")

1) Who’s that Girl. Απ’ τους πρώτους δίσκους που αγόρασα στα 9 μου με δικά μου λεφτά. Θυμάμαι τη Δευτέρα που κυκλοφόρησε, ως συνεπής φαν της Μαντόνα πήγα στο Rock 100, κλασικό – αν και σνομπ- δισκάδικο της πόλης, απ’ τις 9 το πρωί. Δεν είχε έρθει και πήγαινα βόλτες ξαναγυρίζοντας κάθε τόσο με αγωνία να δω μήπως ήρθε. Τελικά τον αγόρασα (620 δραχμές) και με το βινύλιο στα χέρια έτρεξα στη στάση να γυρίσω σπίτι να τον ακούσω. [Θα αποδεικνυόταν απογοήτευση, μόνο τέσσερα δικά της τραγούδια, τα υπόλοιπα μάπες –ας μην πω για την ταινία.] Η πιο έντονη ανάμνηση είναι όμως όταν ήρθε τελικά το λεωφορείο. Περιεργαζόμουν το δίσκο και ένας παππούς κοιτούσε επίμονα το εξώφυλλο και τελικά με σκούντηξε: «Τι έπαθε αυτή;» «Τι εννοείτε;» ρώτησα. «Μα, πώς είναι έτσι τα μάτια της;;; Γιατί είναι τόσο μεγάλα;» «Εεε…» απάντησα και κοίταξα αλλού. Σχεδόν σ’ όλη τη διαδρομή ο παππούς μονολογούσε μονότονα: «Αφύσικα μεγάλα… κάτι έπαθαν τα μάτια της… μα, δες τα! Είναι υπερβολικά μεγάλα…» [Επιλογή: Madonna – Who’s that Girl.]

2) Ghost Dog. Είναι από τα soundtracks που, κατά τη γνώμη μου, ακούγονται πολύ καλύτερα στην ταινία. Στις σκηνές βραδινής νωχελικής οδήγησης υπήρχαν τα πιο τέλεια κομμάτια, που ακούγοντας ξανά και ξανά το ost δεν μπόρεσα να τα εντοπίσω. Παρ’ όλα αυτά παραμένει ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους χιπ χοπ, σχεδόν low bap, αλλά πού να ξέρουν οι Αμερικανοί από τέτοιες ορολογίες… ;) [Επιλογή: Killah Priest – From Then Till Now.]

3) Lost Highway. Οκ, δεν ακούγεται εύκολα, συμπυκνώνει όμως τα white-noise ηχητικά τοπία του Trent Raznor, την industrial πλάκα του M. Manson, την τρομακτική (και αστεία) εκκλησιαστική παράνοια των Rammstein, τις μουσικές του Badalamenti, και το I’m Derenged του Bowie στην αρχή και το τέλος της ταινίας. [Επιλογή: Perfect Drug – Nine Inch Nails (το οποίο btw έχει ένα απ’ τα καλύτερα βίντεο κλιπ όλων των εποχών)]

4) Home Alone. Επειδή είναι γεμάτο χριστουγεννιάτικα τραγούδια – κι επειδή είναι απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες. Το καλύτερο όμως είναι το μουσικό θέμα των τίτλων (που επανέρχεται και σε διάφορες σκηνές της ταινίας) που είναι τόσο άψογα χριστουγεννιάτικο που πριν μάθω ότι είναι John Williams θεωρούσα ότι είναι διασκευή απ’ τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, τόσο καλό το θεωρώ. [Επιλογή: Main Title Theme.]

5) Brokeback Mountain. Εκτός από όλη την σωστή country που έχει, έχει κι ένα απ’ τα πιο όμορφα, ταιριαστά σε ταινία και συγκινητικά τραγούδια.[Επιλογή: Emmylou Harris – A Love that Will Never Grow Old.]

6) South Park: Bigger Longer & Uncut. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου ever: δε γράψαν απλώς τραγούδια για να γεμίσουν μια κωμική ταινία κινουμένων σχεδίων, γράψαν ποπ αποκαλύψεις, που σατιρίζουν πετυχημένα ένα σωρό από είδη μουσικής. [Επιλογή: Αδυνατώ να επιλέξω.]

7) Trainspotting. Αυτό το soundtrack σημάδεψε μια γενιά – και μέσα σ’ αυτή τη γενιά, έστω και απαρατήρητος- ήμουν κι εγώ. [Επιλογή: Underworld – Born Slippy

8) Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα. Η εξαιρετική μουσική του Ζ. Preisner. Δεν χρειάζονται λόγια ή εξηγήσεις. [Επιλογή: απόσπασμα.]

9) Piano. Με τη μουσική του M. Nyman [και όλα τα soundtracks που έκανε ο ίδιος για τις ταινίες του Greenaway είναι επίσης υπέροχα]. [Επιλογή: The heart asks the pleasure first.]

10) ΒΑΤΜΑΝ. Περίμενα να τελειώσει η κατασκήνωση για να γυρίσω να αγοράσω ένα σωρό δίσκους που σημείωνα στο ημερολόγιό μου, τους περισσότερους ακούγοντας Πετρίδη στις απαίσιες ώρες κοινής ησυχίας της κατασκήνωσης. Ο αγαπημένος μου τότε Prince είχε φτιάξει ένα αρκετά καλό soundtrack, δίνοντας κάποιο επιπλέον credibility στην ταινία. Ξεχωρίζω ακόμη και σήμερα το Batdance, ένα περίεργο τραγούδι γεμάτο λούπες, απότομες αλλαγές και samples απ’ την ταινία. [Επιλογή: Prince – Batdance.]

11) CITY OF LOST CHILDREN. Μαγευτικά ονειρική ταινία με το ανάλογο soundtrack, σε μουσική του Angelo Badalamenti [Επιλογή: Marianne Faithful – Who Will Take Your Dreams Away]

(προσθέστε ελεύθερα)

---------------------------------

*εκτος συναγωνισμού!

Ήμουν 14 όταν βγήκε το Βασικό Ένστικτο στο σινεμά και ήταν παντού το μεγάλο θέμα συζήτησης, απ’ τα περιοδικά και την τηλεόραση μέχρι την αυλή του σχολείου μου. Ήταν φυσικά κάτι το απαγορευμένο – ακατάλληλο για ανηλίκους και, φυσικά, είχα σκάσει που δεν επιτρεπόταν να το δω! Είχα όμως δεχτεί την ήττα μου κι έτσι άφησα την αδερφή μου (που ως ενήλικη το είχε ήδη δει) να μου το διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Μέχρι που…

…μια φίλη της μαμάς μου (!) με παίρνει τηλέφωνο ένα απόγευμα και μου λέει: «Ήρθα απ’ την Έδεσσα για να δω το Βασικό Ένστικτο, αρχίζει σε 20 λεπτά, θα πω ότι είμαι ο κηδεμόνας σου! Τρέχα!» Ταυτόχρονα εγώ περίμενα την κοπέλα που μου έκανε ιδιαίτερα στα Αγγλικά, όμως η ευκαιρία ήταν μία και μοναδική. Άφησα ένα σημείωμα στο θυροτηλέφωνο («Ολυμπία έγινε κάτι τρομερό, θα σου τηλεφωνήσω, ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!») και παίρνοντας ταξί πήγα στο σινεμά. Φυσικά δεν με έβαλαν μέσα. Η κυρία που με συνόδευε διαμαρτυρήθηκε: «Μα είμαι η μαμά του!» «Είναι ακατάλληλο ακόμα και για παιδιά που συνοδεύονται», της απάντησαν Αυτή δεν το έβαλε κάτω: «Μα ο γιος μου είναι 17.5, σχεδόν 18!». [Την ίδια στιγμή, όπως είπα, ήμουν 14 αλλά επειδή μικροδείχνω εξοργιστικά τότε έμοιαζα περίπου 10!] Η συνοδός μου άρχισε να τσιρίζει και για να την κάνουν να το βουλώσει μας αφήσαν να μπούμε.

Ένιωθα πραγματικά βασιλιάς – είχα εισέλθει στον απαγορευμένο παράδεισο, εγώ, μόνο εγώ, και η ταινία μου φάνηκε Αποκάλυψη, ένας υποκειμενικός μου θρίαμβος. Τις επόμενες μέρες θα γινόμουν ο ήρωας της σχολικής αυλής, με τις απαραίτητα παραφουσκωμένες λεπτομέρειές μου [«κανονική διείσδυση σας λέω, όλο το έδειχναν!»]. Το ίδιο βράδυ όμως γυρνώντας στο σπίτι οι γονείς μου τα ήξεραν όλα, όχι μόνο για το Βασικό Ένστικτο (που εννοείται δεν τους πείραξε καν) αλλά και για την κοπάνα μου απ’ το μάθημα. Η καθηγήτρια, όπως αποδείχτηκε δεν είχε έρθει καν, και οι γονείς μου, γυρνώντας σπίτι το βράδυ ενώ εγώ έλειπα, είχαν βρει το σημείωμα που ήταν ακόμα εκεί, κολλημένο πρόχειρα με σελοτέιπ στο θυροτηλέφωνο: «ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!»