Έντεκα (συνεντέυξεις Χωρίς Πρόγραμμα από τη Μαρία Ρεζάν)

Μια εξαιρετική γυναίκα, μια σπουδαία δημοσιογράφος. Ας προσπεράσω οτιδήποτε αυτοβιογραφικό (μου) σε σχέση με τη Μαρία Ρεζάν κι ας μείνω σε έντεκα ραδιοφωνικές συνεντεύξεις που πήρε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 απ’ το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1984. [«Τόμος απλός χωρίς κασέτα, δρχ. 980. Τόμος με κασέτα, δρχ. 1180». Τι κρίμα που πήραμε τότε τον απλό!…]

Στην εισαγωγή γράφει ότι η εκπομπή της κατόρθωσε να διατηρεί την ανεξαρτησία της χάρη στη δημοσιογραφία -και μόνο στη δημοσιογραφία.

«Τι άλλο μένει λοιπόν στον άνθρωπο της δημοσιογραφίας απ’ το να παίζει καθημερινά μ’ αυτήν την -άπληστη από την φύση της- εξουσία έναν κρυστάλλινα τίμιο κλεφτοπόλεμο; Τι άλλο απ’ το να απαντά ακούραστα σε κάθε απόπειρα αλλοτρίωσής του ‘δουλειά σου και δουλειά μου’;»
Συνεντεύξεις ουσιαστικές αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά τρυφερές.




Γ. Τσαρούχης 1983
Μ.Ρ. Δεν σας είδα ποτέ, εγώ τουλάχιστον, σε φωτογραφία, όχι να γελάτε, ούτε καν να χαμογελάτε. Έτσι ήσασταν πάντοτε;
Γ.Τ. Ήμουνα σοβαρό παιδί και δε γελούσα (γελάει). Η σιωπή δε σημαίνει έλλειψη ονείρων. Αυτά τα όνειρα τα βλέπουμε «εν σιωπή».
Μ.Ρ. Είσαστε περίεργος άνθρωπος Γιάννη Τσαρούχη, κοιτάτε γύρω σας κοιτάτε τι γίνεται στον κόσμο ή είσαστε αποτραβηγμένος;
Γ.Τ. Είμαι σαν τα ζώα που ξέρουν τι είναι φαγώσιμο και το τρώνε. Δεν ενδιαφέρομαι για όλα τα πράγματα.
Μ.Ρ. Σας συγκινεί που είσαστε έτσι τόσο γνωστός, διάσημος;
Γ.Τ. Δεν είμαι πολύ διάσημος, κι όσο είμαι το οφείλω στην τηλεόραση. Είμαι μια φιγούρα σαν το Μίκυ Μάους κι έτσι μ’ αναγνωρίζει ο κόσμος.


Μ. Ανδρόνικος 1984
[Περιγράφει πώς βρήκε τους τάφους του Φιλίππου στη Βεργίνα.]
Μ.Ρ. Πάτε καμιά φορά να μιλήσετε στα ευρήματά σας; Έχετε ένα διάλογο μαζί τους;
Μ.Α. Κοιτάξτε… μ’ αυτή την ερώτησή σας, τώρα, καταλαβαίνω κυρία Ρεζάν, πώς καταφέρνετε και παίρνετε αυτές τις συνεντεύξεις. Πραγματικά, ένα βράδυ ολόκληρο, έχω κάνει διάλογο με τα πρώτα πέντε μικρά κεφαλάκια που βρήκα. Όταν τα βρήκα, πραγματικά, έπεσα να κοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατον και σηκώθηκα μόνος μου, τα έβαλα μπροστά μου και όλη τη νύχτα μιλούσα μαζί τους. Όλη τη νύχτα, κυριολεκτικά, διαλεγόμουν μ’ αυτά τα πέντε κεφαλάκια.

Ι. Ξενάκης 1984
Μ.Ρ. Μεθαύριο λοιπόν, την Τετάρτη, στις 2 Μαΐου η Γαλλική Ακαδημία Καλών Τεχνών και Μουσικής θα δεχτεί στους κόλπους της, μετά την εκλογή του βέβαια, τον Ιάνη Ξενάκη. Αυτή η εκλογή έγινε…
Ι.Ξ. Από ακαδημαϊκούς, με εκλογές. Πήρα 22 ψήφους. Και, εδώ λέγεται ότι είναι καλή εκλογή. Νομίζω ότι με ψηφίσανε πιο πολύ –απ’ ό,τι κατάλαβα- οι γλύπτες κι οι αρχιτέκτονες. Περισσότερο απ’ τους μουσικούς. (γελάει)

Λ. Κύρκος 1983
Μ.Ρ. Λένε πως σφυρίζετε πάρα πολύ ωραία. Και πως στις φυλακές, μέρα-νύχτα σφυρίζατε αισιόδοξα. Θα μου κάνετε μια χάρη να σφυρίξετε κάτι, όπως άλλοτε, όπως τότε...
Λ.Κ. Μπορεί να σου αρνηθεί κανείς, Μαριώ, εσένα την οποιαδήποτε χάρη; Αλλά επειδή είπαμε για αισιοδοξίες… να δούμε θα το γνωρίσεις; (σφυρίζει το Allegretto απ’ την Ποιμενική…) Ας μου συγχωρήσει ο Μπετόβεν την παρέμβασή μου (συνεχίζει να σφυρίζει...)

Κ. Μητσοτάκης 1984
Μ.Ρ. Στο χτεσινό Βήμα, ο Νίκος Δήμου στο χρονογράφημά του το ονομάζει ο Δράκοντας (ο Δράκοντας που μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τρώει τον έναν μετά τον άλλο τους αρχηγούς της ΝΔ). Εσείς κύριε Μητσοτάκη δεν τον φοβάστε τον Δράκοντα;
Λ.Κ. Αυτό τον Δράκοντα δεν το φοβάμαι, δεν ξέρω για άλλους δράκοντες, αλλά αυτόν όχι.
Μ.Ρ. Το αρχιαποστάτης που λένε και σας βαραίνει… σας βαραίνει κύριε Μητσοτάκη;
Κ.Μ. Δε με βαραίνει Μαρία μου.

Κυρία Κατερίνα 1982
Κ.Κ. Έχω δικαίωμα στη ζωή να ευχαριστηθώ αυτά που λέτε εσείς... τα πεύκα, τα πουλιά... να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μη χτυπάει συνέχεια η καρδιά μου, τρέχω δεν προφταίνω να ντυθώ, πότε θα ετοιμαστώ, τα κουδούνια, το δεύτερο κουδούνι, δεν είμαι έτοιμη... Ζούσα σ’ ένα συνεχές άγχος για την ώρα.
Μ.Ρ. Και τα φώτα της ράμπας; Και μια αίθουσα με χειροκροτήματα;…
Κ.Κ. (γελάει) Είσαστε μεγάλος πειρασμός. Αυτά ήταν πολύ ωραία… Εσείς είστε ικανή να πείσετε άνθρωπο να πάει ενάντια στις αποφάσεις του.

Α. Παπανδρέου 1981
Μ.Ρ. Τις φιλικές σας εφημερίδες διαβάζετε πρώτα το πρωί ή τις αντιπολιτευόμενες;
Α.Π. Διαβάζω πρώτα τη φιλική, μία είναι το πρωί. (γελάει)
Μ.Ρ. Ποια;
Α.Π. Το Βήμα… ακολούθως διαβάζω τη σκληρή αντιπολίτευση, ξεκινάω απ’ τον Ελεύθερο Κόσμο και μετά πηγαίνω στην Καθημερινή. Το απόγευμα διαβάζω τις δικές μας δημοκρατικές εφημερίδες, Ελευθεροτυπία, Νέα, Έθνος…
Μ.Ρ. Σ’ αυτή τη θέση σκεφτήκατε, στη δικιά σας, ονειρευτήκατε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια γυναίκα πρωθυπουργός, Ελληνίδα;
Α.Π. Α, ναι για μένα θα ήταν ευκταίο να παρουσιαστεί στο στερέωμα μια γυναίκα και να το διεκδικήσει.

Γ. Παπανδρέου 1984
Μ.Ρ. Για πέστε μου την αλήθεια, ήρθε μια φορά που είπατε, «ωχ, αδελφέ, ας μη λεγόμουνα Παπανδρέου και θα βλέπατε εσείς;»
Γ.Π. Επειδή έχω ζήσει και σε άλλες χώρες και μεγάλωσα, ας πούμε, σα μετανάστης που το όνομά μου δεν είχε καμία αξία… θυμάμαι ιδιαίτερα είχαμε πάει πολλά παιδιά, θα ήμουν δέκα χρονών στη Χ.Α.Ν., στην Αμερική ήταν αυτό, για να κολυμπήσουμε στο κολυμβητήριο. Διάβαζαν τα ονόματα το ένα μετά το άλλο… διαβάζουν κάποια στιγμή ένα πολωνέζικο όνομα και γέλασαν όλα τα παιδιά γιατί ήταν περίεργο. Μετά από λίγο διάβασαν το δικό μου και γέλασαν ακόμα περισσότερο γιατί τους φάνηκε περίεργο. Αισθανόμουν ντροπή τότε με το όνομα αυτό…

Χάρρυ Κλύνν 1983
Χ.Κ. Κάποτε μια εταιρία ήθελε να βγάλει όλους τους δίσκους του [Κων. Καραμανλή] σ’ ένα πολυτελέστατο άλμπουμ. Όταν λοιπόν του το είπαν απήντησε: (μιμείται τη φωνή του Προέδρου της Δημοκρατίας) "Δε χρειάζεται θα νομίζει ο κόσμος ότι έβγαλε δίσκο ο Χάρρυ Κλυνν".
Μ.Ρ. Έχει έρθει να σας ακούσει;
Χ.Κ. Βεβαίως… κι όπως είναι πάντοτε διακριτικός και συνεπής, ιδιαίτερα με μας τους καλλιτέχνες είχε ορίσει και την ώρα που θα αποχωρούσε, είπαν ότι ο Πρόεδρος θα φύγει στις δώδεκα η ώρα ώστε να μην στενοχωρηθούν οι καλλιτέχνες , ή να φροντίσουμε κατά κάποιο τρόπο να προσαρμόσουμε το πρόγραμμά μας ώστε να δει τα καλύτερα μέρη ο Πρόεδρος. Έφυγε στις τρεισήμισυ.

Διδώ Σωτηρίου 1983
[για όταν ήταν αρχισυντάκτρια της Γυναίκας]
Δ.Σ. Δούλευα σ’ όλα τα είδη, ακόμη και ψεύτικες ανταποκρίσεις από το μέτωπο έγραφα. Επίσης μου λέγανε ύστερα πολλοί φυλακισμένοι, ότι ακόμη και μέσα από τα πλεκτά βλέπανε [επαναστατική] γραμμή, επί Μεταξά, και βλέπανε ότι κάτι άλλο υπάρχει εκεί. Κι αυτά τα 'κανα όλα εγώ μόνη μου.
Μ.Ρ. Καλά πώς; Μέσα από συνταγές για φαγητό και για πλεκτά;
Δ.Σ. Ό,τι φανταστείς. Έβρισκα εγώ τον τρόπο.
Μ.Ρ. Ποια είναι για σας, κυρία Σωτηρίου, η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σας;
Δ.Σ. Η Απελευθέρωση! Ήταν πάρα πολύ ωραίο πράγμα. Πηδούσαν οι καρδιές μας, πηδούσανε, ζ ο ύ σ α μ ε !

Μ. Θεοδωράκης 1983
Μ.Ρ. Ξέρω σ’ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος.
Μ.Θ. Ε βέβαια, αλίμονο είναι η πιο τέλεια τέχνη, είναι όλα μέσα. Είναι και η εικόνα, είναι και ο λόγος, και η μουσική, είναι τα πάντα.
Μ.Ρ. Και σήμερα πηγαίνεις ακόμα πολύ στον κινηματογράφο;
Μ.Θ. Δεν πηγαίνω πολύ στον κινηματογράφο, βλέπω πολύ τηλεόραση. Ό,τι και να ‘ναι η τηλεόραση μ’ αρέσει, γιατί είναι σα να πηγαίνω στο «Ροζικλαίρ» που έβλεπα δύο-δύο ή τρία-τρία τα φιλμ.

Μ. Χατζιδάκις 1984
Μ.Ρ. Σκεφθήκατε, ποτέ, να εισηγηθείτε, να διαλυθεί η Ε.Ρ.Τ. και να αρχίσει από την αρχή;
Μ.Χ. Κι αυτό θα το εισηγούμην, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς την Ε.Ρ.Τ. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο, για το οποίο θα μπορούν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Η Ε.Ρ.Τ. είναι πολύτιμη, διότι δίδει στον Ελληνικό λαό, την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει «τι αίσχος που είναι η Ε.Ρ.Τ.» Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη «Δυναστεία», οι άλλοι διαμαρτύρονται γιατί υπάρχει η «Δυναστεία» και όλοι είναι ευχαριστημένοι… [Η Ε.Ρ.Τ.] είναι ένα απαραίτητο φάρμακο, για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας...
.

*επίσης ποστ με συνεντεύξεις από βιβλία: Έντεκα (αξιοσημείωτες συνομιλίες απ' το Αντίε Παλιέ Κόσμε του Στ. Τσαγκαρουσιάνου) //// Έντεκα (συνεντεύξεις-ανταποκρίσεις από τη λογοτεχνία)

Έντεκα (χαρακτηριστικά tv theme songs)

Το τραγούδι των τίτλων πρέπει να συμπυκνώνει την ουσία της σειράς. Είτε αναφέρεται άμεσα σ’ αυτήν είτε έμμεσα πρέπει να είναι κάτι πιασάρικο, σύντομο και τραγουδήσιμο (με ‘λαλαλα’ αυτά που δεν έχουν στίχους). Όταν άρχισα να κατεβάζω τραγούδια απ’ το ίντερνετ υπήρχε το υπέροχο Audiogalaxy -πραγματικός παράδεισος- και σύντομα έπεσα πάνω στην ενότητα με τα tv themes. Κατέβασα εκατοντάδες, κυρίως εμπορικά, ακόμη κι από σειρές που δεν ήξερα – ήταν κάτι πολύ διασκεδαστικό για μένα. Τα έγραφα και σε cd ή κασέτες που έφτιαχνα για φίλους, συνήθως ανάμεσα στα κανονικά τραγούδια. Μικρές εκπλήξεις, αναπάντεχες και συχνά αστείες αναμνήσεις που έδεναν με τρόπο μάλλον φριχτό με το υπόλοιπο περιεχόμενο – καθόλου δεν με πείραζε.

Take 11
[για να ακουστούν αμέσως αριστερό κλικ, για να σωθούν δεξί κλικ και save as]


1. ♫ The Twilight Zone ♫
[trivia: Το 1993 κυκλοφόρησε ένα φλιπεράκι Twilight Zone που σήμερα θεωρείται απ' τα πιο πετυχημένα pinball games. /// Σε δύο Ντίσνεϊλαντ υπάρχει μεγάλο attraction βασισμένο στη σειρά]

2) ♫ Beverly Hills 90210 ♫
[Η αρχική εμπορική αποτυχία του Melrose Place (που ήταν στην ουσία spin-off του 90210) απέτρεψε την Fox απ' την παραγωγή κι άλλων spin-offs της σειράς. Το σχέδιο ήταν να αποκτήσουν διάφοροι χαρακτήρες τις δικές τους σειρές, ενώ η ίδια η σειρά θα χωριζόταν στα δύο: μία με τους γνωστούς ήρωες και μία με τη νέα γενιά μαθητών του γυμνασίου]

3) ♫ Pink Panther ♫
[Το WoWa, το βίντεο κλιπ της Γιαπωνέζας Namie Amuro, περιλαμβάνει καινούριες σκηνές με το Ροζ Πάνθηρα, καθώς και μια θηλυκή Ροζ Πάνθηρα που συμβολίζει την τραγουδίστρια.]

4) ♫ Φρουτοπία ♫
[Ο Πολύκαρπος (ή τανκς), που μόλις έκλεισε το μπλογκ του, είχε σε κάποια στιγμή ως εικόνα του προφίλ του τον Πίκο Απίκο]

5) ♫ Ο Ιππότης της Ασφάλτου ♫
[Το μουσικό θέμα της σειράς χρησιμοποιήθηκε ως sample από ευρεία γκάμα καλλιτεχνών: Busta Rhymes, System of a Down, Timbaland & Magoo, So Solid Crew, Panjabi MC, ενώ απ' ό,τι φαίνεται το αγαπά πολύ και η σουηδική death metal σκηνή: 1) The Crown, είδος μουσικής: deathrash 2) In Flames, είδος μουσικής: melodic death metal (!)]

6) ♫ Δυναστεία ♫
[o Prince αναφέρει τη σειρά στο Kiss του 1986 ("You don't have to watch Dynasty to have an attitude")]

7) ♫ Fraggle Rock ♫
[δεν έχει τρίβια εδώ - αυτό το τραγουδάκι μου έφτιαξε τη μέρα!)

8) ♫ Τόλμη και Γοητεία ♫
[Την περασμένη εβδομάδα η Τόλμη και Γοητεία γιόρτασε τα 20 (!) χρόνια της -> The Bold and the Beautiful Celebrates 20th Anniversary]

9) ♫ Family Guy ♫
[Λάθος μετάφραση απ' το Μακεδονία TV: Στο σημείο που αυτό το tv theme λέει ♪Lucky there's a Family Guy♪ αυτοί μεταφράζουν ♪ο Λάκι είναι οικογενειακός τύπος♪]

10) ♫ Nils Holgerson ♫
[Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκαν τα κινούμενα σχέδια εκδόθηκε το 1906! Γράφτηκε από την Selma Lagerlof κατά παραγγελία της Σουηδικής Ένωσης Δασκάλων, που ζητούσε ένα εγχειρίδιο-παραμύθι που θα βοηθούσε στη διδασκαλία Γεωγραφίας.]

11) ♫ Αστυνόμος Σαϊνης ♫
[το theme-music (γραμμένο απ' τους Shuki Levy & Haim Saban) χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλες τις σκηνές σε διάφορες παραλλαγές. Συχνά μάλιστα ο Σαϊνης σιγομουρμουρίζει ή τραγουδά το ίδιο του το τραγούδι.]

------------------------------------------------------


secret track: ♫ Golden Girls ♫
[το πιο πιο cheesy, το πιο κυριολεκτικό και πιο αφελές theme song. αφιερωμένο εξαιρετικά. ξέρεις εσύ]

Thank you for being a friend
Traveled down the road and back again
Your heart is true your a pal and a confidant.

And if you threw a party
Invited everyone you ever knew
You would see the biggest gift would be from me
And the card attached would say thank you for being a friend.

------------------------------------------------------------------------------------

UPDATE: γράφει στα σχόλια ο g.a.n.g (fka bdb): "Εγώ όλα αυτά θα τα άλλαζα με το twin peaks του Badalamenti."[Kai, προφανώς, έχει δίκιο.]
*tv theme - twin peaks*

Έντεκα (της Δευτέρας)

Cindy Sherman, untitled #50, 1979


1) Συγκλονιστικό το ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ για την αρχή και το τέλος της ελληνικής υπηρεσίας του BBC. Όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία σε 28 λεπτά. [Δούλεψα, για λίγο, στην ελληνική υπηρεσία. Το highlight ήταν όταν πρωτοπήγα στο ραδιοφωνικό στούντιο κι άκουσα τον εκφωνητή να λέει το θρυλικό «Εδώ Λονδίνο». Πιο «εδώ», σκεφτόμουν, δε γίνεται.] Είναι πολύ κρίμα που έκλεισε η υπηρεσία: ταυτόχρονα όμως είναι, ευτυχώς, ένδειξη πολιτικής υγείας. Ξεκίνησε λόγω πολέμου, πληροφόρησε αντικειμενικά κατά τη διάρκεια της χούντας – δεν είναι πια απαραίτητη, απ’ αυτή την άποψη.
2) Ο Νίκος Μουρατίδης είναι (;) ο νέος Warhol! Το ημερολόγιό του Μουρατίδη δημοσιεύτηκε στο Look (όχι εκείνο το Look, στο μηνιαίο free-mag της Α.V) και μου θυμίζει λίγο τα Diaries του καλλιτέχνη. Να γιατί: «Απόψε [στο club που παίζει μουσική] δεν ήρθαν πολλοί επώνυμοι, ρε γαμώτο! Μόνο ο Γιάννης Δραγούνης με την Τζούλια Φουστάνου που βγαίνουν τους τελευταίους μήνες και μάλιστα, απ’ ό,τι διαβάζω, το πάνε και για γάμο το θέμα…» ΕΠΙΣΗΣ: «Πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ είδα σε ένα απ’ τα διερχόμενα αυτοκίνητα τη Βάνα Μπάρμπα με τον Χρήστο Βασιλόπουλο… Φυσικά και οι δύο έκαναν ότι δεν με είδαν, παρ’ όλο που σαν ηλίθιος σήκωσα το χέρι και τους χαιρέτησα»!
3) Bits and pieces: /// απίστευτο ποστ για το τέλος του παρα5 /// Τα μίντια στην Κύπρο: αυτό το ποστ μου θύμισε λίγο συζητήσεις στα ελληνικά μπλογκ /// Έντεκα περιπτώσεις απάθειας του Καραμανλή απ' την Ελευθεροτυπία. (Μη μιλήσουμε για το θράσος της αθώας παναγίτσας Τσιτουρίδη). /// Καλοί συμπλόγκερς μου ζήτησαν τις 7 αγαπημένες μου ταινίες, τα 10 βιβλία κλπ και τους ευχαριστώ. Υπάρχουν πάντως (πάνω-κάτω) στο προφίλ μου. /// neutrino eating pop corn: Έντεκα πράγματα που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των κινηματογραφικών Φεστιβαλ /// Στου Mhulot: το συγκλονιστικό κομμάτι της πρόωρα χαμένης Β. Βανίτα για το γάτο της και τη μοναξιά.

4) Πρωτοβουλία ενάντια στην απαξίωση απ’ το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Έχω βάλει ένα εικονίδιο στα δεξιά της σελίδας με τη φάτσα του Πολύδωρα και την επιγραφή ΣΑΣ ΕΧΩ ΟΛΟΥΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ. Σιγά το λιθαράκι, θα μου πείτε, αλλά από τότε που πρόσθεσα αυτό το εικονίδιο νιώθω πραγματικά καλύτερα! [φωτο από Μανταλένα]
5) Σχόλιό μου στου Πασκάλ: Πρώτη φορά στην Αθήνα, 1991, σε κεντρικό δρόμο βλέπω από μακριά τον Βύρωνα Πολύδωρα (ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος του Μητσοτάκη ή κάτι τέτοιο). Κάθομαι και τον χαζεύω για λίγο, ήταν η πρώτη διασημότητα που έβλεπα από κοντά. O οδηγός - σωματοφύλακας του προφανώς με βλέπει, έρχεται και με αρπάζει σπρώχνοντάς με μαλακά προς τον Πολύδωρα. “Κύριε Υπουργέ” του λέει όλο περηφάνια, “ένας μικρός θαυμαστής σας”(!!!) Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω και τον κοιτάζω με απάθεια (και λίγο τρόμο). Ο Πολύδωρας ‘ενθουσιασμένος’ μου σφίγγει το χέρι με υπερβολική δύναμη, μου λέει “τι κάνεις αγόρι μου;” Και αφού μου μπερδεύει τα μαλλιά, φεύγει μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης…
6) Εξελίξεις στην υπόθεση Blog.gr. Κουράγιο σ’ όλους τους εμπλεκόμενους (πλην Λιακόπουλου). [Η σελίδα του FunEl είναι εδώ και καιρό στα λινκς μου. Sue me too!]
7) Οι Dread Astaire ήταν παντού την περασμένη εβδομάδα. Είπε ο Δ. Καραθάνος (στη lifo): «Όταν μια πόλη [η Θεσσαλονίκη] παραμένει επί εικοσαετία πανελληνίως πρωτότυπη για την εσωστρέφεια, την αφόρητη δεξιίλα και τα εθνικιστικά της σύνδρομα, τότε υποχρεώνει τους νέους της να βρουν διεξόδους: frustration brings creation. Η αισθητική καταστροφή των Λαδάδικων και η άνευ όρων παράδοσή τους στους διάκονους του σκυλάδικου, αυτή τη στιγμή συντελεί στην εκκόλαψη δεκάδων γκρουπ που δουλεύουν σκληρά στα ποντικοφαγωμένα ερείπια της περιοχής: δουλεύουμε κάτω από τη μύτη τους, κυριολεκτικά.» [φωτο Κατερίνα Κουτσαλη]

♪ new bass in hell.mp3 ♪
8) Κυρία Ρεπούση, τι παιδεύεστε με το βιβλίο ιστορίας; Στείλτε όλες τις έκτες δημοτικού στο Jesus Camp, να ησυχάσουν οι Ζουράριδες και οι Λιακόπουλοι. [Blast from the Past με αφορμή το κάψιμο του βιβλίου από χρυσαβγίτες: Ο Ψωμιάδης καίει βιβλία στην πλατεία Αριστοτέλους]
9) Τη στιγμή που η Μαρία Αντουανέτα της Σοφία Κόπολα βγαίνει στη χώρα μας κατευθείαν σε dvd (με δύο αβάν πρεμιέρ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) εμένα κάτι άλλο με καίει: τι θα γίνει με τη νέα ταινία του Ντέιβιντ Λιντς; Γενικά ΔΕΝ βλέπω ταινίες σε dvd, πόσο μάλλον καινούργιες, πόσο μάλλον τον Lynch που για να χωθείς στο σύμπαν του χρειάζεσαι οπωσδήποτε μια τεράστια οθόνη και μια σκοτεινή αίθουσα. Ρωτάω όποιον κριτικό κινηματογράφου ξέρω για το τι θα γίνει με το Inland Empire. Να τι μου είπαν: Ηλίας Φραγκούλης: «Η ταινία του Λιντς προορίζονταν για το ΑΣΤΥ, μάλλον σε αποκλειστική προβολή. Αλλά το σινεμά της Κοραή έχει «στοιχειώσει» με τις «Ζωές των Άλλων», με αποτέλεσμα να στέλνουν το «Inland» στο ασαφές άγνωστο της διανομής. Από την εταιρεία, πάντως, ορκίζονται πως θα βγει. Με μια κόπια.» Νίκος Κουρμουλής: «Είδα ότι την έχει βάλει στο πρόγραμμά της η Audiovisual άρα υπάρχει ελπίδα. Ποιος ξέρει όμως;» [To trailer εδώ] UPDATE! Γράφει ο vague tourist: Ημερομηνία εξόδου (έως αυτή τη στιγμή) ορίσθηκε: 10 Μαΐου στην Αθήνα.
10) Πέρσι που είδαμε τον Μάρκ Άλμοντ στο Φιξ ένας απ’ την παρέα, λίγο μεθυσμένος, τού φώναζε στα ελληνικά διάφορα, με κορυφαίο το «Μάρκο ζημιάρη!» και την επομένη με έκπληξη είδα ότι η ιαχή του είχε γίνει τίτλος πόστ (έτσι πρωτόπεσα στο blog ΣτέρεοΝόβα). Marc Almond αυτήν την Παρασκευή στη Θεσνίκη (+Σάββατο Αθήνα).
♪Marc Almond -So Long The Path.mp3♪
11)

-------------------------------------------------------------

*ποστ μέσα στο ποστ

Με αφορμή την γνωστή μπλογκοαλυσίδα η Ιφιμέδεια μου έδωσε πέντε συγκεκριμένες λέξεις για να παρουσιάσω μια ιστορία που θα τις περιλαμβάνει. Να τη:

Ερωτοδικείο, Μάρτιος 1997.

Βίκυ Μιχαλονάκου (aka Κυρία Πρόεδρος, μεγάλη φαν των Franz Ferdinand): Επουσιώδες το σημερινό μας θέμα. Θα μαλώσει ο Εθνικός μας Σταρ με τον Μίστερ Μπούτια.
Μίστερ Μπούτια: [κουνώντας ειρωνικά το χέρι του προς τον Εθν. Σταρ] καλέ έχεις το γνώθι σ’ αυτόν;… [τραγουδιστά] γαρίφαλλααα, καποτάκια… και τέτοια… (υστερικό γέλιο) χαχαχα!
Βίκυ Μιχαλονάκου: Θα αποβληθείτε της αιθούσης.
Μίστερ Μπούτια: Τραγωδία θα παίξω… (θεατρικά) Ωιμέεε… χα χα χα. Μου θυμίζει το Μάνα Κουράγιο με την αείμνηστη Καίτη Παξινού… (κρύβει το πρόσωπό του για να μπει on character) Ωιμέεε… Γιέ μου… (δείχνοντας τον Εθνικό Στάρ που κοιτά συνοφρυωμένος, γεμάτος πικρία). Γιέ μου, άκου γιέ μου;! Τι είπα για σένα; (υστερικό γέλιο).
Εθνικός Σταρ (εξοργισμένος) Κάνω δουλειά εδώ που βρίσκομαι… Δεν είμαι άνυδρος σαν τον κύριο…
Μίστερ Μπούτια: Δουλειά κάνετε; Θα την κάνω κι εγώ…
Εθνικός Σταρ: Θέλω να δηλώσω σήμερα ότι αυτό το εκκεντρικό στιλ που ακολούθησα, βλέπω τελικά ότι είναι καιρός να το αποβάλλω, γιατί αν πρόκειται να υπάρχουν τέτοια άτομα… και όλα αυτά τα πράγματα (κομπιάζει), και θα βάλω και τα κλάματα στην κάμερα (λυγμός) κι ας γελάνε όλοι, γιατί πραγματικά ένιωσα πάρα πολύ άσχημα, μ’ όλη αυτή την κωμωδία… (λυγμός) και ντρέπομαι πάρα πολύ, πραγματικά, δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο ντρέπομαι.
Βίκυ Μιχαλονάκου: Μια ανθρώπινη στιγμή, κυρίες και κύριοι, για τον εθνικό μας σταρ (το κοινό χειροκροτά). Μια άκρως συγκινητική στιγμή, μια ευαίσθητη στιγμή… οι καλλιτέχνες κυρίες και κύριοι κλαίνε…

[ιφιμέδεια, θα ‘χεις καταλάβει ότι αντέγραψα τον πραγματικό διάλογο απ’ τη συγκεκριμένη εκπομπή του ’97 λέξη προς λέξη – σχεδόν μόνο οι 5 λέξεις που παρρήγειλες προστέθηκαν εμβόλιμα: Franz Ferdinand, επουσιώδες, πικρία, γαρύφαλλο (που όμως υπήρχε και στην πραγματική εκπομπή), άνυδρος. Ακουλουθούν τα πρόχειρα πειστήρια.]


[καλή βδομάδα!]

Έντεκα (εικόνες του Ιερώνυμου Μπος)

Διαβάζω ένα βιβλίο για τη ζωή του Ιερώνυμου Μπος που είχα αγοράσει τα Χριστούγεννα. Δεν λέει και πολλά -έτσι κι αλλιώς λίγα είναι γνωστά για τον ίδιο. Για άλλη μια φορά έμεινα άφωνος κοιτάζοντας τις ζωγραφιές που σχεδίασε, με θρησκευτικά (προσχηματικά) θέματα. Ο Bosch μοιάζει σαν να ταξίδεψε από άλλο πλανήτη κι από σουρεαλιστικό λάθος να προσγειώθηκε στον 15ο αιώνα.
Τι έπαιρνε; Κι αν δεν έπαιρνε τίποτα, τι φαντασία!

[Hieronymus Bosch - Wikipedia]

Οι παρακάτω 11 πίνακες (ή λεπτομέρειες από πίνακες) δημιουργήθηκαν την περίοδο 1466-1510 μχ και μεγαλώνουν με δεξί κλικ.

Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις το μπλογκ σου)

Το πρώτο ποστ, οι πρώτες κουβέντες ενός καινούργιου μπλογκ συνήθως είναι κάτι σαν μανιφέστο. Η cyber-αρχαιολογία φέρνει σήμερα στο φως τις πρώτες λέξεις bloggers που όταν τις έγραφαν δεν ήταν ακόμη bloggers.
[τα λινκς παραπέμπουν στο εκάστοτε πρώτο ποστ - διορθώσεις δεκτές]


οι πρώτες, μοναχικές, μέρες ενός μπλογκ


Έντεκα ελληνικά μπλογκς στα πρώτα τους βήματα


No Heathen: Ξεκίνημα με το ποστ Blogoparty στις 24/3/05 όπου διαβάζουμε: “σε τι είναι χρήσιμο ένα μπλογκ; Δεν ξέρω, για να μάθω άνοιξα ένα, θα σου πω μόλις το κλείσω.”


Αμπελοφιλοσοφίες: Στις 22/12/04 γράφει ο Pascal το πρώτο του κομμάτι και είναι μια κριτική του νέου δίσκου των U2 How to Dismantle an Atomic Bomb, κάπως συνηθισμένη αλλά συμπαθητική. Τίποτα δεν προμηνύει την φοβερή τροπή που θα πάρει το μπλογκ, μοιάζει περισσότερο με άσκηση. [Εδώ ισχύει το γνωστό ρητό Μην Κρίνεις τον Βlogger από το Πρώτο του Ποστ (ίνα μην κριθείς).]


Old Boy: Τον Μάρτιο του 2005, στο πρώτο του ποστ ο Old Boy γράφει τους Ηλεκτρονικούς Ψιθύρους του: «Καλησπέρα, καλώς σας βρήκα.Αν, δηλαδή, σας βρήκα κι αν με βρείτε. Αν πάλι δεν κατορθώσουμε να βρεθούμε, αν χαθούμε -ως συνήθως- κάπου στην μετάφραση, τι να γίνει, ούτε η πρώτη φορά θα είναι και πιθανότατα ούτε η τελευταία.» Δεν χάθηκαν οι ψίθυροι στη μετάφραση. Δύο χρόνια μετά είναι φανερό ότι η σεμνή αβεβαιότητα του old boy ήταν τελείως αβάσιμη.


Locandiera. : 9/11/05. Στο «I’m Spartacus», το εισαγωγικό ποστ του μπλογκ της, η Μιραντολίνα παρουσιάζει ένα δικό της μανιφέστο. Απόσπασμα: «Είμαστε σε προεπαναστατικούς χρόνους. Έχω τάξει του μονάκριβού μου να σταθούμε δίπλα δίπλα στα οδοφράγματα, να πετροβολάμε δορυφόρους.»


Vague Tourist: Like a Virgin λέγεται το πρώτο-πρώτο κείμενο του Vague Tourist (στο late What Does Your Soul Look Like), 3 μέρες πριν την Πρωτοχρονιά του 2005. Δηλώνει: «Like a Virgin. Ή πως ανακάλυψα ένα "νέο" ευγενές trend: να βγάζεις τα εσώψυχά σου όταν κανείς δε βρίσκεται εκεί "μέσα" για να σ' ακούσει.In space someone might hear you... blog?» Μιας και ο V.T. έχει αλλάξει blog ας καταγραφεί στην ιστορία και η θρυλική περιγραφή του στο προφίλ: «Write about me... "up to 1.200 characters"? No fucking way!»


Sleeper in Metropolis. 8/3/05. Ο τίτλος του πρώτου ποστ είναι: The Beginning is The End is The Beginning is The End is The Beginning is The End is The Beginning is The End is The Beginning. Μετά μια φωτογραφία: το κορίτσι με το φως. Κείμενο του ποστ: «Αρχή. Post πρώτο. Η Patti λέει: There's A Sea of Possibilities up there up there». [Απ’ όσα πρώτα ποστ είδα είναι το αγαπημένο μου].


Crazy bubbles. Η Jamella στο πρώτο της (σούπερ) ποστ περιγράφει με παραληρηματική δεξιοτεχνία τους λόγους για τη δημιουργία του μπλογκ της και προσθέτει: «ενταξει, θα το χω και για την προφαση να μην εχω πολλα-πολλα με τους αλλους γυρω μου, με φανταζομαι να λεω "δεν μπορω το απογευμα, θελω ν αλλαξω γραμματοσειρα στο blog μου και μετα να προσπαθησω να δω τι θα ηθελα να αρχισω να γραφω με τη γραμματοσειρα αυτην". καπως ετσι. και χειροτερα.» Σχόλιο του Chaca Khan σ’ αυτό το πρώτο ποστ: Ωραία, πολύ ωραία.. Απάντηση της Jamella: πού το δες το "ωραιον"?


ManifestoGR. Στην πρώτη μέρα λειτουργίας του το Manifesto παρουσιάζει μια σειρά ποστ -δέκα συγκεκριμένα- στα οποία διαβάζουμε για: τα βραβεία των blogs, το περιοδικό New Yorker, τον Crazy Monkey που με το μπλογκ του έδωσε ώθηση στον Μανιφέστο να φτιάξει το δικό του, το κόμικ Κόναν ο Βάρβαρος. Επίσης μια πρόταση για τη δημιουργία free e-paper και αναφορές στα σκάνδαλα της εκκλησίας (“Church Sucks”). Και ένα καθαρόαιμο ποστ καλωσορίσματος: a new day has come Spring is here ... this is just a test ... απλά ένα τεστ !!


Παραμυθάς: Δε νομίζω ότι έχει υπάρξει πρώτο ποστ με μεγαλύτερη απήχηση. Δε χρειάστηκε να περάσουν βδομάδες (ή μήνες όπως σε άλλες περιπτώσεις) για να διαβαστεί από κόσμο. Ένα γεια σας είπε και ρίγη συγκίνησης διέτρεξαν παλιμπαιδίζοντες αναγνώστες (σαν εμένα) που το Σαββατοκύριακό τους έγινε αμέσως πιο χαμογελαστό. Γράφει μεταξύ των άλλων ο Νίκος Πιλάβιος: «μόλις τώρα σας πρωτογνωρίζω, γιατί τότε ήσαστε μωρά, μικρά κορίτσια κι αγόρια, και δεν συναντιόμαστε στους δρόμους για να σας ξέρω. Όμως, να που ήρθε η ώρα να γνωριστούμε από κοντά, […] να σας καμαρώνω που φυλάξατε την τρυφερότητα, την αθωότητα και την ευαισθησία των παιδικών σας χρόνων στην καρδιά σας.» Εκατόν εβδομήντα επτά σχόλια τον καλωσόρισαν.


MHulot’s Nothing Days: Γράφοντας το πρώτο του ποστ ο mhulot (απ’ ό,τι καταλαβαίνω για να το διαβάσει μόνο μια φίλη απ’ την Αμερική), δε θα φανταζόταν την τροπή που σύντομα θα έπαιρνε η ζωή του. Δε γράφει για μουσική – καθόλου. Με τρόπο απλό και καθημερινό (τρόπο που ευτυχώς έχει ακόμα και σήμερα), λέει πάνω κάτω για τα εξής: για τα εφτά κιλά εφημερίδες που αγόρασε και τα dvd που είχαν, για τις δεξιές εφημερίδες που περιέργως έχουν τα καλύτερα, για το χώρο που πιάνουν στο σπίτι του τα dvd, για τις εφημερίδες που δε διαβάζονται. Οι trademark αγκύλες [αντί παρενθέσεως - αγκύλες που τώρα συνειδητοποιώ ότι έκλεψα απ’ αυτόν], είναι ήδη εκεί από το πρώτο του ποστ.


Κουρούνα: Τέλειος τρόπος (και λόγος) για να ξεκινήσεις ένα μπλογκ. Γράφει η Κουρούνα στο παρθενικό της ποστ που ονομάζεται Καλά Σαράντα!: «Σήμερα κλείνω τα σαράντα. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσω ψυχοθεραπεία. Επειδή όμως μου πέφτει λίγο βαριά στο πορτοφόλι, προτίμησα να ξεκινήσω ένα blog. Άντε, με το καλό!»

*Το πρώτο μου ποστ Έντεκα (πράγματα που μ' αρέσουν στο ελληνικό Ίντερνετ) [2/5/06] είναι κάπως ντροπιαστικό. Το νιώθω τώρα παμπάλαιο, σαν να το ‘γραψε άλλος. Διαβάζοντάς το πριν λίγο μου ‘ρθε να κάνω edit post και ν’ αρχίσω να το διορθώνω (όχι το περιεχόμενο, τις λέξεις). Και, οκ, φωτογραφίες δεν ήξερα να βάζω, λινκς στα θέματα του ποστ όμως; (Θυμάμαι ότι είχα καταφέρει να βάλω ένα λινκ στο yatabazah και μετά είχα ξεχάσει πώς γινόταν). Υπάρχουν τρία comments: στο πρώτο ο vague tourist ευχαριστεί που τον διαβάζω, μετά ένας ανώνυμος spammer με ενημερώνει ότι βρήκε χρήσιμες πληροφορίες σε ένα λινκ το οποίο φοβάμαι να πατήσω. Και τέλος, ένα κόμμεντ από έναν ακόμη ανώνυμο spammer θαυμαστή μου -ρομπότ-, που δηλώνει (και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω!): «This site is one of the best I have ever seen, wish I had one like this!»

(συνεχίζεται…)


♪♫♫The end is the beginning is the end♫♫♪

Έντεκα (της Δευτέρας)

Γεθσημανή, έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη μέχρι 23/3


[έντεκα της δευτέρας, ο νέος τίτλος της εβδομαδιαίας στήλης formerly known as Πρόχειρες Σκέψεις της Εβδομάδας]

1) Με τραβούν, μ’ έναν περίεργο τρόπο, αυτά που δεν έγιναν, αυτοί που δε νίκησαν, τα κομμάτια που κόπηκαν στο μοντάζ, τα προσχέδια που πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Στο blog Φιλοξενείο αντέγραψα από ένα παλιό σημειωματάριο ένα σωρό (εξωφρενικές ως επί το πλείστον) ιδέες που, όχι μόνο δεν προχώρησαν αλλά δεν ξαναδιαβάστηκαν καν, για περισσότερα από 10 χρόνια. Υποθετικά projects, συνόψεις would-be βιβλίων, ιδέες για σενάρια, μεθυσμένες εκπομπές. Το ποστ ονομάζεται Ξεχασμένα Σχέδια.
2) Κάτι Τρέχει με την Ανακύκλωση. Ξαφνικά πολλοί κάδοι ανακύκλωσης εξαφανίστηκαν απ' το κέντρο της Θεσσαλονίκης, μετά από καταγγελίες ότι τους άδειαζαν τα κανονικά σκουπιδιάρικα. Στην Καλαμαριά τώρα οι κάδοι ανακύκλωσης είναι για τα πάντα: χαρτί, γυαλί, πλαστικό: όλα χύμα. Το κόβω απίθανο να τα ξεχωρίζουν μετά. Θυμάστε πριν καναδυό μήνες που αποκαλύφθηκε ότι τα ανακυκλώσιμα της Βρετανίας εξάγονται στην Κίνα κι εκεί εργάτες, για ένα κομμάτι ψωμί και ζώντας σε μολυσμένους σκουπιδότοπους, τα ξεχώριζαν με το χέρι; Τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένα σύστημα ανακύκλωσης που να δουλεύει;
3) «Βλέπει τα πράγματα αλλιώς» είναι το νέο μότο του Nitro. Μια χαρά είναι το περιοδικό, αλλά, «βλέπει τα πράγματα αλλιώς»?? Κι αυτό στο τέλος μιας τηλεοπτικής διαφημίσης στην οποία παρουσιάζονται τα εξής θέματα «μια hot τραγουδίστρια του Φοίβου σε τολμηρή φωτογράφηση», «δοκιμάσαμε την τσίχλα που μεγαλώνει το στήθος», «δεκαπέντε γυμνές γυναίκες», «οι νονοί της νύχτας». Λες και δεν πέρασε μια μέρα - πού και να μην τα έβλεπε αλλιώς!
4) Έχω ADSL 700κάτι και τρέχει με τη μισή από την ονομαστική του ταχύτητα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνος. Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού PC World σχεδόν όλα τα ADSL λειτουργούν έτσι. Εδώ τεστάρεις την ταχύτητά σου και βλέπεις τις πραγματικές ταχύτητες σε περιοχές όλης της χώρας.

5)Ίσως θυμάστε αυτό το ποστ για το Stumble, που πατούσες ένα κουμπί και τυχαία άνοιγε μια σελίδα που σχεδόν σίγουρα σε ενδιέφερε. Τώρα βγήκε και σε βίντεο! Δεν χρειάζεται firefox ούτε εγγραφή: απλά πηγαίνεις στο http://video.stumbleupon.com/ διαλέγεις κατηγορία και εμφανίζεται κάτι (συνήθως) κουφό κι ενδιαφέρον.
6) Μου λένε ότι η φωνή μου είναι αρκετά ραδιοφωνική (late night μάλιστα) και γοητευτική – σε αντίθεση με την μάλλον αδιάφορη εμφάνισή μου. Τώρα που σηκώνω τηλέφωνα στο γραφείο όλο και κάποιο κοπλιμέντο ακούω. Το πιο κουφό όμως έγινε τις προάλλες. Σήκωσα τη γραμμή και είπα μ’ αυτή τη σέξι σοβαροφανή φωνή μου «Τάδε, παρακαλώ πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» Κανείς δεν απάντησε. «Παρακαλώ;». «Είστε άνθρωπος;» μου λέει μια κυρία. «Ναι» απαντώ. «Ααα μου λέει, είναι η φωνή σας τόσο ωραία… Νόμισα ότι είστε ο αυτόματος τηλεφωνητής!»
7) Μπήκα στον Ιανό με σκοπό να μην αγοράσω τίποτα. Πάλι δεν άντεξα: το βιβλίο της Κωσταντίνας Δελημήτρου ‘Η Ψιλικατζού’ (εκδόσεις Intro: εδώ όντως κολλάει το «Βλέπει τα πράγματα αλλιώς») ήταν πρώτο-πρώτο στις νέες κυκλοφορίες και το άρπαξα, το ίδιο και το βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη. Η στοίβα στο σπίτι με τα βιβλία για διάβασμα ψηλώνει επικίνδυνα…
8) Δε λέω, αρκετοί γράφουν με τρόπο εξαιρετικό για τα εικαστικά. Αν έπρεπε (και πρέπει!) να διαλέξω έναν Έλληνα κι έναν ξένο θα έλεγα τον Αυγ. Ζενάκο που διαβάζω στο Βήμα εδώ και πάαααρα πολλά χρόνια και τον φοβερό Matthew Collings! [Ένα απ’ τα αγαπημένα μου βιβλία τέχνης είναι το Blimey του Collings: απλό αλλά όχι απλοϊκό, έξυπνο, γρήγορο. Το δάνεισα στον Γιάννη Κ. πριν από 3-4 χρόνια –μαζί με πολλά άλλα και ακόμη το περιμένω. Γιάννη, αν τυχόν με διαβάζεις, ναι, ο enteka είμαι εγώ και θέλω το Blimey πίσω! :)]
9) Bits and Pieces: «Μερικές έξυπνες λίστες του Έντεκα αξίζουν μια έντυπη ευκαιρία. Αλλά τελευταία τον κόβω λίγο κουρασμένο.» /// Αποκάλυψη επί του πιεστηρίου: O Pascal είναι malakas. /// Εξαιρετικά δυνατό βρήκα το κείμενο Glory Days, για τα Εξάρχεια των ‘80ς (Λαμπρινή Χ. Θωμά, Lifo) /// Ένα γράμμα απ’ το Παρίσι της Σώτης Τριανταφύλλου – στην Athens Voice. [μόλις τελείωσα τα Κινέζικα Κουτιά, μακάρι να μην τελείωναν ποτέ! Απαιτώ σίκουελ. /// Britney-Watch: ακόμα στο κέντρο αποτοξίνωσης - αποκάλυψε τη μάχη της με τη βουλιμιά - γνώρισε ασθενή και τα ταμπλόιντ μιλούν για ρομάντζο. ///
10) Βλέπω στο Mtv το ριάλιτι "I'm From Rolling Stone". Έξι νέοι δημοσιογράφοι πηγαίνουν στην έδρα του περιοδικού Rolling Stone και γράφουν κείμενα για τον Jann Wenner - για διάφορα θέματα, όσο πιο γρήγορα μπορούν. Η εκπομπή, που θυμίζει λίγο το Real World, είναι το μόνο ριάλιτι ever που θα 'θελα να πάω. [στην αγγλική τηλεόραση το πήγαν ένα βήμα πιο πέρα: αρχίζει δημοσιογραφικό ριάλιτι με celebrities, στο οποίο δύο ομάδες διασήμων ανταγωνίζονται με σκοπό να βγάλουν ένα lifestyle περιοδικό.]
11) Από τη χτεσινή Καθημερινή:


♫♫♪Μamas and the Papas – Monday Monday!♪♪♫

---------------------------------------------------------------
* ποστ μέσα στο ποστ
11 ντοκιμαντέρ που θέλω να δω στο Φεστιβάλ αυτή την εβδομάδα.
Awesome; I Fucking Shot That: Συναυλία των Beastie Boys τραβηγμένη με 50 κάμερες που μοιράστηκαν στο κοινό. /// Εδώ Λονδίνο: Η αρχή και το τέλος της ελληνικής υπηρεσίας του BBC. /// Η Ζωή σε Λούπα: πειραματικό μουσικό ντοκιμαντέρ. /// Kurt Cobain: Μιλάει ο ίδιος για τη ζωή του - ανέκδοτο υλικό. /// Absolut Wilson: για τον καλλιτέχνη Robert Wilson /// Όλοι είναι καλά: Η ίδια σχολική τάξη 34 χρόνια μετά. /// Παρασκήνιο: Ευλογημένα Χέρια: Πορτρέτο του γλύπτη Χρ. Καπράλου /// Παρασκήνιο: Σπαράγματα ελληνική ιστορίας από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος. /// Στα κέρατα του ταύρου: για τον μουσικό Θανάση Παπακωνσταντίνου. /// Jesus Camp: ντοκιμαντέρ για τη θερινή θρησκευτική κατασκήνωση. /// Ο Τζακ Σμιθ και η Καταστροφή της Ατλαντίδας: για τον πρωτοπόρο του αμερικάνικου underground cinema. ///

Έντεκα (ταξίδια σε μια μέρα)

Κομοτηνή

Δεν είναι κάτι που κάνω συχνά – προτιμώ τα αληθινά ταξίδια από τα εικονικά. Μερικές φορές όμως η τεχνολογία ξεπερνάει τον εαυτό της και με το πάτημα μερικών κουμπιών με στέλνει ζωντανά εκεί που θα ’θελα να ήμουν.
Η Κομοτηνή δε θεωρείται και τόσο σημαντική πόλη για τον περισσότερο κόσμο. Για μένα είναι. Έκανα στρατό εκεί, σε συνθήκες αγχωτικές. Τις λίγες φορές που είχα έξοδο, η πόλη ήταν το καταφύγιό μου.
Τη δέχτηκα όπως ήταν. Και, μετά, την ειδωλοποίησα.
Αυθυπέβαλλα φυσικά τον εαυτό μου, με διάφορες τεχνικές. Έπιασαν τόσο πολύ τα κόλπα, που σύντομα τα πέντε χλωμά δεντράκια ενός πάρκου στα μάτια μου έμοιαζαν με τροπικό κήπο της Εδέμ κι η κεντρική πλατεία με Trafalgar.
Θα περίμενε κανείς πως ήταν κάτι ευκαιριακό. Κι όμως, ξαναπήγα πολλές φορές από τότε – είναι για μένα το Άγιο Όρος μου, με το που κατεβαίνω στο σταθμό των ΚΤΕΛ παθαίνω υπεροξυγόνωση χαράς.
Ο διαλογισμός και τα new age κόλπα με βοήθησαν να τελειώσω αναίμακτα το στρατό. Δούλεψαν όμως τόσο πολύ -ίσως υπερβολικά πολύ- αφού, κάνοντάς με υπερευτυχισμένο κάθε μέρα στρατού (και Κομοτηνής) μ' έχουν φέρει στο σημείο να θεωρώ το στρατό ως την καλύτερη περίοδο και εμπειρία της ζωής μου -έλεος!- και την Κομοτηνή ως το ασφαλές καταφύγιό μου.
Βάζω καμιά φορά την κάμερα που δείχνει την πλατεία και μπαίνω σ’ ένα τριπάκι απίστευτο, σχεδόν υπερβατικού διαλογισμού. Κι όποιος θέλει ας με πάρει για τρελό, δε με νοιάζει καθόλου.

Να που αλλού πήγα σήμερα το πρωί:

[τα λινκς αντιστοιχούν στις κάμερες. Αν τις επισκεφθείτε το απόγευμα ή το βράδυ η εικόνα θα είναι τελείως διαφορετική. Όπου στις φωτογραφίες είναι τώρα νύχτα, θα 'ναι μέρα (οι καταρράκτες του Νιαγάρα!) κι όπου μέρα νύχτα (ολόφωτο Τόκυο!)]


Λονδίνο


Niagara Falls


Νέα Υόρκη


Loch Ness


Tokyo


Βερολίνο


Αnchorage, Alaska


Άμστερνταμ


Παρίσι



Χαβάη (Αυτό ήταν φοβερό. Έψαξα για κάμερες στη Χονολουλού και μου βγήκε αυτή η σελίδα που έχει εικόνες από έντεκα (!) κάμερες ταυτόχρονα. Κι αντί να δω παραλίες είδα κάτι που δεν περίμενα: ταυτόχρονη παρακολούθηση των υπερσύγχρονων αυτοκινητοδρόμων και τούνελ της πόλης. Και ήταν νύχτα. Μια εικόνα τόσο αστικά αλλόκοτη, τόσο out of place που νόμισα ότι με ρούφηξε ταινία του David Lynch.)

------------------------------------------------------------

*γιατί Anchorage? Στα '90ς το τραγούδι της Michelle Shocked Anchorage, Alaska ήταν απ' τα αγαπημένα μου. Η τραγουδίστρια έστειλε ένα γράμμα στην παλιά κολλητή της στο Dallas κι η απάντηση ήρθε απ' το Anchorage. Παντρεμένη με παιδιά, συμβιβασμένη, στην άκρη του πουθενά, η φίλη της αναπολεί τις άγριες, παλιές μέρες τους σ' αυτό το γλυκόπικρο γράμμα του τραγουδιού. [οι στίχοι στα κόμμεντς, συστήνω την ταυτόχρονη ακρόαση, μ' ένα κλικ στο λινκ]

Έντεκα (τέλεια ντοκιμαντέρ)

Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αρχίζει και για άλλη μια χρονιά δεν έχω διαπίστευση! Θα πάω λοιπόν ως κοινός θνητός (που είμαι) σ’ όσα περισσότερα μπορέσω, άλλωστε αυτό το φεστιβάλ αξίζει συνήθως τα λεφτά του. Για ζέσταμα αποφάσισα να καταγράψω αρκετές ταινίες που μ’ αρέσουν, από διάφορα ‘είδη’ ντοκιμαντέρ.

Ιδού! [όπως έγραφε συχνά-πυκνά η Ελευθεροτυπία στα πρωτοσέλιδά της]


This is not an exit. [2000, Gerald Fox]. Ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα Bret Easton Ellis: μία μόνο φορά πρόλαβα να το δω στη βιντεοθήκη ενός λονδρέζικου πανεπιστημίου κι η κασέτα εξαφανίστηκε. Δεν την έκλεψα εγώ! (αν και το είχα σκοπό). Κόσμος πολύς μιλάει για τον Ellis, ο ίδιος μας ξεναγεί στους χώρους των μυθιστορημάτων του και κάποιοι ηθοποιοί παίζουν σκηνές απ’ τα βιβλία. [απόσπασμα]
The Approaching of the Hour [2005, Γκρατσιέλλα Κανέλλου] Το είδα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (καλή ώρα) κι έμαθα αρκετά ελληνικά συγκροτήματα που παίζουν αγγλόφωνη ροκ. Το φιλμ ακολουθεί τους Raining Pleasure σ’ ένα σωρό πόλεις και καταγράφει προσωπικές κι επαγγελματικές στιγμές τους.
Αγέλαστος Πέτρα [2000, Φίλιππος Κουτσαφτής] Συγκλονιστικό, με υπέροχη μουσική του Κ.Β. (Μόνο η αφήγηση ήταν λίγο ασφυκτική.) Καταχειρόκροτήθηκε στο φεστιβάλ (το καταχειροκρότησα κι εγώ).
Bowling for Columbine [2002, Michael Moore] … [απόσπασμα – η συνάντηση με τον Charlton Heston]
In bed with Madonna: Truth or Dare. [1991, Alek Keshishian] Το είδα στο σινεμά Ναυαρίνον (που δεν υπάρχει πια) μαζί με την τελείως απρόθυμη και «έρχομαι μόνο για να σου κάνω τη χάρη» αδερφή μου. [Νομίζω χρειαζόταν να με συνοδεύσει κάποιος ενήλικας]. Πρωτο-ριάλιτι ντοκιμαντέρ που τα είχε όλα: σεξ, ξεσπάσματα, συναυλίες, controversy, πλάνα αμακιγιάριστα. Αξεπέραστο. [το trailer]
Lost in La Mancha [2002, Keith Fulton Louis Pepe] Fly on the wall ντοκιμαντέρ για τις προσπάθειες του Τέρι Γκίλιαμ να γυρίσει σε ταινία του Δον Κιχώτη. Άπειροι συμβολισμοί και τελική ήττα. Αν θυμάμαι καλά, πρώτα πετούσαν στον ουρανό Νατοϊκά αεροπλάνα, μετά πλημμύρισε ο τόπος, μετά τραυματίστηκε ο πρωταγωνιστής, μετά τελειώσαν τα λεφτά, μετά…
The Times of Harvey Milk: [1984, Rob Epstein] Μας το έδειξαν στο πανεπιστήμιο, σ’ ένα μάθημα που λεγόταν Gay Visibility and Invisibility in Mainstream Cinema. Κέρδισε το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ για το 1985. Χρησιμοποιώντας άπειρο αρχειακό υλικό, το φιλμ αποτίει φόρο τιμής στον Harvey Milk, τον πρώτο ανοιχτά gay αξιωματούχο του Σαν Φρανσίσκο, έναν άνθρωπο ευχάριστο, δημιουργικό και συμπονετικό που δολοφονήθηκε το μέσα στο Δημαρχείο της πόλης.
The Root of All Evil? [2006, Alan Clements] Το έγραψε και το παρουσιάζει ο βιολόγος (και άτυπος εκπρόσωπος των New Atheists) Richard Dawkins και το κατέβασα απ’ το mininova. O Dawkins πηγαίνει σε εκκλησίες και μαζώξεις διαφορων θρησκειών: είναι μια διασκεδαστική, κατά τόπους εξοργιστική, αλλά σίγουρα eye-opening ταινία. [απόσπασμα – ο Dawkins παίρνει συνέντευξη από θρασύτατο ‘ευαγγελιστή’ που απορρίπτει τη Δαρβινική Εξέλιξη και υποστηρίζει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 6.000 χρόνια.]
Living with Michael Jackson [2003, Julie Shaw]. Το πολύκροτο αυτό ντοκιμαντέρ το είδαμε στην τηλεόραση στην Αγγλία (στο ITV1 - τρεις μέρες μετά έσκασε σα βόμβα και στην Αμερική, στο ABC). Όποιος δεν το 'χει δει χάνει. Ο Τζάκσον ανοίγει τις πύλες της Neverland, κουνάει μωρά στα μπαλκόνια, αποκαλύπτει την κακοποίησή του απ’ τον πατέρα του, ψωνίζει πανάκριβες κιτσαρίες σα να μην υπάρχει αύριο, μιλάει για τις πλαστικές, για τα παιδιά στο κρεβάτι του, φέρεται σαν το τελευταίο πρεζόνι. Λίγο μετά την προβολή το καρκινοπαθές αγόρι που παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ λέγοντας πώς ο Τζάκσον του έσωσε τη ζωή, θυμήθηκε ότι το κακοποιούσε κιόλας και τον έσυρε σε δίκη (την δεύτερη) – όπου τίποτα δεν αποδείχτηκε. [βίντεο-απόσπασμα: compulsive shopping!]
The Importance of Being Morrissey [2003, Tina Flintoff]. Δύο χιλιάδες τρία. Ο Morrissey μένει ακόμα στο Hollywood. Ακόμα δεν έχει συμβόλαιο με δισκογραφική. Έχει έτοιμα τραγούδια και δεν τα θέλει κανείς. Όλοι τον έχουν ξεγράψει. Αυτήν την περίοδο καταγράφει το ντοκιμαντέρ - λίγο πριν αλλάξουν τα πάντα. Highlight: ο Morrissey στην Αθήνα, να οδηγεί βέσπα στην Πατησίων!
The Wonderful Horrible Life of Leni Riefenstahl [1993, Ray Müller] Γερμανικό ντοκιμαντέρ, ο τίτλος τα λέει όλα: η Ρίφενσταλ είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις καλλιτεχνών. Η ίδια μιλάει στην κάμερα. Θυμάμαι μια σκηνή που την έβαλαν να διηγηθεί κάτι και να περπατάει σκηνοθετημένα σε μια αυλή: μπερδευόταν συνέχεια και στο τέλος τα παράτησε. [βίντεο-απόσπασμα]

(προσθέστε ελεύθερα)

Ειδικό Βραβείο: Για Μια Θέση Στο Χορό της Μαριάννας Οικονόμου

Αυτό το ελληνικό ντοκιμαντέρ το είδα την περασμένη βδομάδα στο εξαιρετικό Τεκμήριο της ΕΤ1 και με καθήλωσε: Ένα χωριό (της Μεσσηνίας;) προετοιμάζεται για τον ετήσιο χορό του που θα γίνει στην πλατεία. Η κάμερα, χωρίς αφήγηση, ακολουθεί μια ομάδα από ηλικιωμένες γυναίκες – μέλη του χορευτικού συλλόγου του χωριού- και του νεαρού προπονητή τους, καθώς ετοιμάζουν το χορευτικό τους πρόγραμμα. Βαρετό; Au contraire.
Οι γριές είναι οι απόλυτες ντίβες: «όχι εγώ θέλω να είμαι πρώτη», «κύριε κύριε αυτή δεν τραγουδάει», και «εγώ δε θέλω να ‘μια ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο». Ο προπονητής-μαέστρος-ψυχαναλυτής αλλάζει τα σχεδιαγράμματά του (σχετικά με το ποια χορεύει πού) γύρω στις δέκα φορές. Οι γιαγιάδες ξαναδιαμαρτύρονται, τσακώνονται, και μία – η Βάγια, η πιο συμπαθητική- αποχωρεί εκνευρισμένη και βλέπει, θλιμμένη τις πρόβες απ’ το παράθυρο του σπιτιού της. Τα προβλήματα συνεχίζονται (τη μια οι φορεσιές, την άλλη η πικρία των μεγαλύτερων για τις μικρότερες) και τη μέρα της γιορτής έκπληκτο το χωριό βλέπει πως κάποιος έχει αδειάσει λίτρα βενζίνης πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες που είχαν στηθεί στην πλατεία, καταστρέφοντας, σχεδόν, τη διοργάνωση (Βάγια did it!). Ένα ντοκιμαντέρ που τελικά έχει happy end, ουσιαστικό μες στην ριάλιτι παράνοιά του, ένας κόσμος άγνωστος και, σχεδόν συγκινητικός.