Έντεκα της Δευτέρας [neverlandbynight]

1) Μια παλιά αραβική παροιμία: "Αν ο φίλος σου είναι καμωμένος από μέλι δεν χρειάζεται και να τον φας."

2) Το Marketing Week έχει κάθε βδομάδα τη στήλη «Πριν 23 χρόνια» με ειδήσεις που είχαν δημοσιευτεί στην Διαφημιστική Εβδομάδα (τον προπομπό του σημερινού περιοδικού). Τον Μάρτιο του 1985 δημοσιεύτηκε η εξής (σχεδόν επιστημονικής φαντασίας, τότε) είδηση: Η Guardian στο ηλεκτρονικό κύκλωμα πληροφόρησης! Η Guardian δίνει το παράδειγμα στις άλλες ανταγωνίστριες εφημερίδες με την απόφασή της να μπει στον κόσμο των ηλεκτρονικών μέσων έκδοσης. Η Guardian είναι η πρώτη βρετανική εφημερίδα που επιχειρεί τέτοιο πράγμα. Αυτό σημαίνει ότι άνδρες και γυναίκες του επιχειρηματικού κόσμου, δημοσιογράφοι και ερευνητές τρεχουσών υποθέσεων θα μπορούν να παίρνουν και να αναλύουν τη δημοσιογραφική ύλη της εφημερίδας και την αρθρογραφία της με τη χρήση ενός απλού πληκτρολογίου και μιας οθόνης! 11/3/1985

3) Παρά τις καλές προθέσεις του εξαιρετικά ελπιδοφόρου νέου Αρχιεπίσκοπου, [και χάρη στον Άνθιμο, που απ’ ό,τι φαίνεται λύνει και δένει] η επίσημη Eκκλησία ξαναέδειξε το γνωστό, αποκρουστικό της πρόσωπο - ξαναέγινε αυτό που όλοι ξέρουμε και (σχεδόν) όλοι αποφεύγουμε…

4) Από τα ΜΜΕ: «επιτέλους μίλησε ο Ομπάμα έτσι - ένας πολιτικός του 2008 όχι ένας ψευτοκαουμπόι του 1844», «ίσως η σημαντικότερη ομιλία που δόθηκε ποτέ», «μιλώντας για τα φυλετικά θέματα ο Ομπάμα έκανε ανθρώπους -ανεξάρτητα απ’ το χρώμα τους- να κλάψουν μπροστά στις τηλεοράσεις τους», «ένας λόγος σχεδόν καλύτερος κι απ’ το I Had A Dream». Ήταν στ’ αλήθεια μια τόσο σημαντική και ιστορική ομιλία αυτή της περασμένης εβδομάδας; Η απάντηση είναι ναι.


5) Από ένα ποστ της ‘Α, μπα?’: O φωτογράφος Jonathan Haeber έκανε κάποια περίεργη συμφωνία (με το διάβολο) και πήρε άδεια να φωτογραφίσει το σπίτι του Michael Jackson, το Neverland Ranch, τη νύχτα. Ο Michael γλύτωσε την κατάσχεση στο τσακ γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειο που ήταν γύρω στα 20 εκατ. δολάρια αλλά φαίνεται έχει ακόμα κάποιους πλούσιους φίλους που τον βοήθησαν. Οι φωτογραφίες είναι το ιδανικό σκηνικό για θρίλερ με κανίβαλους κλόουν και παιδάκια ζόμπι. Αν θέλετε να δείτε κι άλλες, μπείτε εδώ.

6) Η ίδια η 'Α, Μπα?' είναι τώρα στην Αμερική, σ' ένα ταξίδι που πολύ το ζηλέυω, Λος Άντζελες, Λας Βέγκας (whatever happens in Vegas stays in Vegas, που λένε και τα κουνελάκια του Mansion). Τώρα είναι στο San Francisco και μου έστειλε την εξής ανταπόκριση για την πόλη: δεν ξέρω τι να πρωτογράψω... όλα τα στερεότυπα που είχα ως τώρα, ισχύουν: η πόλη είναι αριστερή, χίππικη και κατά τόπους γκέι-τρομερή κουλτούρα, ανηφόρες, κατηφόρες, πολλές γέφυρες-άνθρωποι κάνουν σερφ στα παγωμένα νερα-ο ωκεανός κάνει θόρυβο σαν εκατό τρένα-μέσα στην πόλη έχει πάρκα που έχουν μέσα κογιότ-το φαγητό είναι ιταλογαλλοαμερικάνικο με μεξικάνικες επιρροές-στα μπαρ ζητάνε ταυτότητα για να πιεις και καπνίζεις μόνο στο δρόμο-τα αμερικάνικα είναι η πιο εύκολη γλώσσα του κόσμου-το "μαλάκας" είναι διεθνής λέξη-η Golden Gate είναι ένα όνειρο και πάνω έχει ταμπέλες που σε αποτρέπουν από το να αυτοκτονήσεις(απευθείας τηλέφωνο με ψυχίατρο, χωρίς πλάκα)-στη μεξικάνικη συνοικία ακούς παντού μεξικάνικη μουσική και οι άνθρωποι δε μιλάνε αγγλικά-οι νέοι εκεί σε κοιτούν με μισό μάτι οι υπόλοιποι είναι απολύτως φιλικοί-τα τατουάζ δίνουν και παίρνουν, γενικά νιώθω σα να παίζω σε ταινία...

7) Με αφορμή το προηγούμενό μου ποστ για το 01, ο cobden έγραψε ένα πολύ ωραίο κείμενο για το περιοδικό Κόμιξ. [πάντως στη μεγάλη διαμάχη μεταξύ κόμιξ και μίκυ μάους στηρίζω το δεύτερο...]


8) μέσω mhulot: κάποιος είδε το κορίτσι των ονείρων του στο μετρό της νέας υόρκης. δεν της μίλησε. μετά έσπασε το κεφάλι του και για να τη βρει έφτιαξε ένα σκίτσο [αυτό πιο πάνω] και ένα site που ζητούσε να επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικά ή με mail. αυτή είδε το μήνυμά του, επικοινώνησε και αυτός έγινε ευτυχισμένος. κι έκλεισε το site. η συνέχεια άγνωστη, αλλά ας πούμε ότι έχει happy end.

9) Bits & Pieces: “Το blogging στην Ελλάδα : Προφίλ, κίνητρα και πρακτικές των ελληνόφωνων bloggers”. Του Ζαφείρη Καραμπάση, στο http://ereuna.wordpress.com/ /// Εξαιρετικό ποστ του schottkey για τον Arthur C. Clarke /// Το Ποπο Culture γιορτάζει! /// To παλιό και καλό free-press της πόλης, η Παράλλαξη, έχει πλέον και σάιτ. /// Μέσω gsus: Το σύνδρομο του Timbaland (αλλά και του Θανάση Λάλα) /// Ανακαλύφθηκε ένα πορτρέτο του Μότσαρτ (και αξίζει εκατομμύρια)

10) 50 χρόνια απ’ τη γέννηση του Κιθ Χάρινγκ

11) Το νέο cd των Portishead που βγαίνει τέλη Απριλίου είναι για μένα Αριστούργημα. Τα πρώτα πέντε-έξι τραγούδια (και τα τελευταία) είναι τριπ-χοπ με άλλα όργανα, παραγωγές υπέροχες. Κάπου στη μέση υπάρχουν πιο ψυχεδελικές στιγμές -μια αλλαγή για το συγκρότημα. Και κάπου εκεί υπάρχει ένα πανέξυπνο τραγούδι το Machine Gun, με παραγωγή στα όρια της παραφροσύνης. Και αυτό, το τέλειο αλλά τελείως αντιεμπορικό και όχι και πολύ αντιπροσωπευτικό για το δίσκο τραγούδι βγάζουν ως πρώτο single. Εμπορική αυτοκτονία (όπως και το βίντεο-κλιπ) αλλά τι να κάνεις; Μεγάλα παιδιά είναι. Αλλού το πάω εγώ, απ’ τα πολλά διαμάντια του δίσκου αυτό που μου έμεινε απ’ την πρώτη ακρόαση πιο πολύ λέγεται The Rip και κάτω υπάρχει ένα όμορφο, ερασιτεχνικό, βίντεο κλιπ του. Ξεκινάει αργά, στο αιθέριο ύφος του Mysteries, αλλά σύντομα ανεβάζει κάπως στροφές κάνοντάς το το αγαπημένο μου τραγούδι γι’ αυτή την Άνοιξη. Μακάρι μόνο, όταν προς το τέλος μπαίνει το συνθεσάιζερ, να κρατούσε καναδυό (ή και δέκα!) λεπτά ακόμα…

Portishead - The Rip

------------------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

σελίδες ονείρων στην τύχη

Με αφορμή τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων ανεβάζω διάφορα ποστ για τα όνειρα. Για σήμερα έκανα stumbleupon. [Μια διαδικασία που με την τυχαία λογική της με είχε βοηθήσει και σ’ άλλο ποστ.] Ακολουθούν οι έντεκα πρώτες σελίδες σχετικές με όνειρα (έκανα εξειδικευμένο stumble με λέξη κλειδί το ‘dreams’) με τη σειρά που μου βγήκαν.

Ένα: Δέκα μεγάλες ανακαλύψεις που έγιναν χάρη σε όνειρα.

Δύο: Η μαγνητοσκόπηση των ονείρων μας (όχι τόσο μακρινή επιστημονική φαντασία όσο ακούγεται)

Τρία: Lucid Dreams

Τέσσερα: Πώς να θυμόμαστε τα όνειρά μας.

Πέντε: Καρλ Γιουνγκ και όνειρα

Έξι: Δέκα αλήθειες για τα όνειρα (και, ναι, οι τυφλοί έχουν όνειρα)

Επτά: Επεισόδιο του 1961 απ’ το Twilight Zone με τίτλο Shadow Play [“Trapped in a recurring nightmare, a man tries to persuade those who are sentencing him to death that the whole scenario is not real. Will they ever listen?”] Σε τρία μέρη στο youtube, ένα, δύο, τρία.

Οκτώ: All my dreams play in reverse...

Εννιά: Ονειρεμένος Κήπος;

Δέκα: Μαντόνα και Όνειρα

Έντεκα: bleed the dream Warhol

---

+++ χτες το περιοδικό soul είχε πάρτι για τα 2 χρόνια του. στην πραγματικότητα το πρώτο τεύχος βγήκε αρχές Δεκέμβρη του '05 οπότε δεν ξέρω γιατί δεν γιόρτασε τα 2.5 που είναι και πιο κοντά. είπα για το πρώτο τεύχος και θυμήθηκα: το καλοκαίρι του '05, μόλις είχε 'σταματήσει' το cool και ετοιμαζόταν το soul, προσπαθούσα με διάφορα υποσυνείδητα κόλπα να τους πείσω να κάνουν πρώτο εξώφυλλο τη Μαντόνα που έβγαζε θα τότε το confessions. στο τέλος το πέτυχα κι έγραψα κι ένα cover story με (αν-ήταν-11-θα-ήταν-κατά-σύμπτωση) δημοσιεύματα που διαψεύστηκαν [από το γάμο της με τον Μάικλ Τζάκσον, τη συμμετοχή της στην Τελετή των Ολυμπιακών της Αθήνας και την υποτιθέμενη διαμονή της στο σπίτι του Γαβαλά στη Μύκονο μέχρι το ότι θα τραγουδούσε το theme του Τιτανικού και ότι θα έπαιζε τη Σαμάνθα στο Sex & The City.] Τέλως πάντων τα χρόνια πέρασαν και το Soul τώρα έχει καλύτερο λογότυπο, παραμένει πάντως ένα καλό ευρωπαϊκό περιοδικό που γράφεται στη Θεσσαλονίκη. Στο τρέχον τεύχος έγραψα για τη Ναν Γκόλντιν (κρατιέμαι εδώ να μη σχολιάσω την -κατά λάθος σκανδαλώδη- επιλογή των φωτογραφιών) αλλά κι ένα κείμενο για το βιβλίο, που μπορεί κανείς να το διαβάσει κάνοντας κλικ εδώ και όχι στην παρακάτω εικόνα. (καλή βδομάδα!)