Έντεκα της Δευτέρας [ώρα για παιχνίδια]

ξανά (τώρα σωστά)
----------------------------


ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ
...***ΑΝΤΙΟ***


----------------------------
1) Από τη Δευτέρα και σε πάνω από πενήντα blogs τρέχει η ψηφοφορία για τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Είναι πλέον χριστουγεννιάτικος θεσμός, διοργανωμένος από τον gone4sure: κάθε μέρα από 1-20 Δεκεμβρίου ανεβάζει ο καθένας στο μπλογκ του με αντίστροφη μέτρηση τα άλμπουμ που του άρεσαν το 2008, σήμερα το Νο20, αύριο το Νο19 κοκ. Είναι μια καλή (εθιστική) ευκαιρία για να ανακαλύψω και φέτος καλή μουσική, μιας και η δική μου λίστα θα έχει ως επί το πλείστον κακή μουσική (που όμως μ’ αρέσει). Η δική μου λίστα θα ανέβει ως εξής: οι θέσεις από το 20 ως το 12, στο Έντεκα της Δευτέρας 15/12, και ξεχωριστό ποστ για τα 11 αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς, την ίδια ώρα που θα αποκαλύπτονται και τα Νο1 σε όλα τα άλλα μπλογκς, το Σάββατο 20/12. Ο gone4sure μαζεύει όλες τις «ψήφους», υπάρχει ένα σύστημα καταμέτρησης, και στις 20/12 βγαίνουν τα συνολικά αποτελέσματα. Πέρσι το κύπελλο κέρδισαν οι National (όλο το τοπ20 εδώ).

2) Τα μπλογκ που συμμετέχουν και κάθε μέρα θα ανεβάζουν σχετικά ποστ φέτος είναι διπλάσια σε αριθμό από πέρσι! Και είναι αυτά:
dustroad, lkrory21, Aggelos, Stratos, Schottkey, Homo Ludens, Thod, Killah, T-drom, Antiparos-blog, Fantasmenios, Indictos, Mixalis E, kapetank, Kostas K, No Heathen, Depecher, Zeugolator, dimhap, Elafini, Mitrelino, Fotis Vallatos, Gsus, Jangel, Profylaktiko, Bug In The City, Greg, Fuzzyburlesque, Long Medley, Silent Crossing, Twee, Mimis, J.McManus, mictsant, flp, Laviebohemie, Paraffine, Impressed guy, Bolek, Chemical Robert, Cartoon Dandy, Dumb Dog, Dark Tyler, A Pagan Place, mhulot, Enteka, River Pheonix, mouxlaloulouda, Vencerem, Vague Tourist, Another Day Full Of Dread,


(Σεργκέι Αϊζενστάιν, σκηνικό για την παράσταση Παπουτσωμένος Γάτος, 1921)
3) Παρατείνεται μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2008, ύστερα από την ανταπόκριση του κοινού, η έκθε­­ση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρο­μερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιω­τική συλλογή στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη. [τέλεια έκθεση - πολλή ζέστη εκεί πάνω]

4) Έτσι όπως είναι το κλίμα με τα εκκλησιαστικά, η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη (όπως λέει και το κλισέ) για να επιστραφούν τα εδάφη του δημοσίου, οι λίμνες, τα δάση, οι αρχαιολογικοί χώροι. Για ρυθμιστούν τα της εκκλησιαστικής περιουσίας γενικότερα. Για να φορολογηθούν τα μοναστήρια. Για να αλλάξουν αναχρονιστικοί, ληστρικοί νόμοι με χρυσόβουλα. Ακόμα και για διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας! Το ότι το κράτος δεν κάνει κάτι (έστω ένα!) απ’ όλα αυτά, το ότι η κυβέρνηση είναι τόσο αδύναμη -εμφανώς ένοχη!- και άτολμη, είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα σκάνδαλο μεγαλύτερο κι απ’ αυτό του Βατοπεδίου.

5) Είναι φοβερό το πόσο άτολμοι είναι στη Θεσσαλονίκη οι εμπορικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ξένης μουσικής. Για κάποιο λόγο αυτοί που είναι στις πρώτες θέσεις ακροαματικότητας παίζουν συνέχεια περσινές (ή ακόμα παλιότερες), δοκιμασμένες επιτυχίες. Το καλύτερο σχόλιο το έκανε ο Γιάννης Σημαντήρας («Διαμάντια», 9.58), λέγοντας στη δημοσιογράφο των Νέων: «Εσάς σας αρέσει να ακούτε τα ίδια πάνω-κάτω τραγούδια και συγκροτήματα από μαθήτρια έως σαραντάρα; Αν ναι, τότε το ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης είναι ο παράδεισός σας!»


6) Από το καλό μπλογκ της Ελένης Χοντολίδου: «Μας κόστισε πολύ ακριβά το τελευταίο πάρτυ των φοιτητών στο Α.Π.Θ. Τη φορά αυτή ο συνδυασμός: της ανικανότητας των αστυνομικών, της αγριότητας και του θυμού των αναρχικών που περιθάλπουμε και κρύβουμε στο δήθεν άσυλο, της ατολμίας των πρυτανικών αρχών κατέληξε στην πυρπόληση του περιπτέρου της κας Χαρούλας απέναντι από την παλιά Φιλοσοφική. Το περίπτερο αυτό ζούσε δύο οικογένειες. Η κα Χαρούλα είναι πρακτικά τυφλή πλέον. Αναγνωρίζει τις φωνές των πελατών της γιατί μας εξυπηρετεί με υποδειγματικό τρόπο χρόνια.. (η συνέχεια και φωτογραφίες εδώ) .

7) Την Παρασκευή το πάρτι της Lifo με τους Στέρεο Νόβα. Καλύτερα δε γίνεται.


8) Από το μπλογκ του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, μια απ’ τις πιο περίεργες φωτογραφίες που είδα πρόσφατα. Μια εικόνα από ένα ευρωπαϊκό τσίρκο: η αρκούδα, τεράστια και απαθής, με στόμα δεμένο για να μη φάει τα σκυλάκια. [Μια θεώρηση του φαινομένου των τσίρκων με ζώα στην Ευρώπη, και γιατί το endcap και ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ προσπαθούν να πείσουν τα τσίρκο να συνεχίσουν – χωρίς τα άγρια ζώα… ΕΔΩ]

9) Bits & Pieces: Μπλόγκινγκ όπως διαλογισμός, του Μιχάλη Μητσού /// Θαφτιβάλ Θεσαλλονίκης (από τον Σπύρο Δερβενιώτη!) /// 2,700-year-old marijuana stash found /// Έλενα Πούτση: Δεν θέλω να αλλάξω το επώνυμό μου /// Οι Statler and Waldorf μέσα απ’ τα μάτια του Schottkey /// Λογοτεχνικοί καβγάδες: η συνέχεια. Κούρτοβικ εναντίον Κοτζιά και Χατζηβασιλείου, Χατζηβασιλείου εναντίον Κούρτοβικ. /// Νέο και πολύ ενδιαφέρον: το πρόγραμμα του «Στο Κόκκινο». /// Worst Christmas Tree – ever. ///

10) Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω κάτι για τον Patrick Leonard, έναν αφανή ήρωα της ποπ μουσικής. Το όνομά του (όπως και του Stephen Bray) ήταν στις κασέτες της Μαντόνα που έπαιρνα στα ‘80ς, οι δυο τους έγραφαν όλες τις επιτυχίες της. Και μετά τους αντικατέστησε. Πάντα στεναχωριόμουν που δεν ξαναδούλευε με τον Patrick Leonard και όταν, κάθε τόσο, ακουγόταν φήμες πως ξαναέσμιγαν ήμουν σίγουρος πως το αποτέλεσμα θα ήταν τέλειο. Άλλωστε ο Leonard είχε γράψει και είχε κάνει παραγωγή σε μερικές απ’ τις πιο πιασάρικες και μελωδικές ‘80ς επιτυχίες της: “Live to Tell", "La Isla Bonita, "Who's That Girl", "Like a Prayer", "Cherish", “Till Death Do Us Part”, "Oh Father" κ.α.

Κάθε φορά όμως (και μετά το I’ll Remember), και παρά τις συνεχής φήμες, η Μαντόνα τον αγνοούσε και στρεφόταν σε πιο χιπ συνθέτες – ίσως θεωρούσε πως ο παλιός της φίλος ήταν ξεπερασμένος. Εγώ το έπαιρνα προσωπικά γιατί ήμουν σίγουρος πως αν ξαναδούλευε μαζί του το αποτέλεσμα θα ήταν όμορφο και εμπορικό. Κι έτσι όταν το 1998 δούλεψαν και πάλι μαζί μετά από μια δεκαετία περίμενα κάτι καλό. Δεν περίμενα βέβαια πως θα της έγραφε ένα τραγούδι σαν το Frozen που ανέστησε άμεσα την καριέρα της. (Για τον ίδιο δίσκο -Ray Of Light- της έγραψε το Power of Goodbye και το Nothing Really Matters). Έκτοτε οι δρόμοι τους χώρισαν και πάλι. Υποτίθεται ότι θα έγραφαν ένα ποπ μιούζικαλ μαζί ή κάτι τέτοιο, όμως τίποτα δεν έγινε - μόνο μια instrumental μελωδία της έγραψε για ένα ντοκιμαντέρ.

11) Ήθελα λοιπόν εδώ και καιρό να γράψω γι’ αυτόν για τις παραγωγές για τις συνθέσεις ψάχνοντας και τους λόγους που η Μαντόνα δεν τον καταδέχεται πια. Αυτή η ιδέα μου (όπως και το 99% των «ιδεών» μου) θα σκονιζόταν σε ένα ψηφιακό συρτάρι αν δεν διάβαζα μια απίθανη είδηση: Ο Patrick Leonard είναι στην Ελλάδα, κάνοντας παραγωγή στο νέο δίσκο της Άννας Βίσση! για τον οποίο έχει γράψει 3-4 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το “Απαγορευμένο”. Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω αυτό. Πραγματικά δεν ξέρω. Οπότε λέω να μην το σχολιάσω καν. [Εδώ είναι η συνέντευξή του στο DownTown κι εδώ είναι ένα απ’ τα τραγούδια που έγραψε για τη Βίσση – και που μάλλον δεν θα τολμούσε ούτε καν να το προτείνει στη Μαντόνα…]



-----------------------------------------------------------


ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Kanye West

Τα αρνητικά:

Η Dickipedia (που συμπεριλαμβάνει στις σελίδα της όλους τους Dicks του κόσμου) ξεκινάει το λήμμα του ως εξής. Kanye West (born June 8, 1977 in Atlanta, GA) is a Grammy-winning producer, a platinum-selling rapper, and a dick. (#)

Πραγματικά καιρό έχει να εμφανιστεί περίπτωση τόσο αλαζονική όσο ο Kanye West. Τις προάλλες βλέπαμε τα American Music Awards και κερδίζοντας ένα βραβείο (και αφού έβγαλε την πικρία του ότι δεν κέρδισε και πέρσι) είπε ότι θέλει να είναι ο νέος Elvis. Πιστεύει ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη μουσική τις τελευταίες δεκαετίες, κάνει συνέχεια υπερβολικές δηλώσεις – και το χειρότερο, κλαίγεται (ή και τσαμπουκαλεύεται) δημοσίως όταν δεν αναγνωρίζεται η αξία του. Πιστεύει ότι είναι κάτι σαν τον Χριστό (φωτογραφήθηκε για το Rolling Stone με αγκάθινο στεφάνι), δήλωσε πως αν η Βίβλος ξαναγραφόταν σήμερα το όνομά του θα έπαιζε σημαντικό ρόλο σ’ αυτήν. Η λέξη DIVA δεν αρκεί για να τον περιγράψει.



Το YouTube είναι γεμάτο απ’ τα ξεσπάσματά του. Να μερικά οπτικοακουστικά παραδείγματα:

Aυτό είναι το πιο κλασικό: Όταν το βίντεο-κλιπ του έχασε στα ευρωπαϊκά βραβεία του MTV και κέρδισαν οι Justice, ο Kanye ανεβαίνει στη σκηνή -καθώς οι Justice βγάζουν τον ευχαριστήριο λόγο τους-, διακόπτει την όλη διαδικασία και γκρινιάζει πως «Αν δεν κερδίζω εγώ, τα βραβεία χάνουν την αξιοπιστία τους» και «Δεν σας ξέρω παιδιά [προς τους Justice], αλλά δεν μπορεί να μην κέρδισα εγώ» και «Το βίντεο-κλιπ μου κόστισε ένα εκατομμύριο!». Οι Justice έκπληκτοι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν, λέγοντάς του πως κέρδισε άλλο βραβείο πριν και πως πρέπει να μάθει να μοιράζεται.

εδώ δείχνουν στον ίδιο το όλο απόσπασμα, λίγο μετά το τέλος του show.

Τον επόμενο χρόνο δεν κέρδισε στα βραβεία του αμερικάνικου MTV. Στα παρασκήνια έκανε τον κακό χαμό. Μια κάμερα κατέγραψε το απίθανο ξέσπασμά του. [Εδώ]

Εδώ έχει τσατιστεί πολύ, δεν είμαι σίγουρος γιατί, ίσως γιατί τον θεωρούν ράπερ και δεν αναγνωρίζουν το μεγαλείο του ως παραγωγό.

Να μια συνέντευξή του στο στούντιο ραδιοφωνικού σταθμού, η οποία δεν πάει και πολύ καλά. Τσακώνεται συνέχεια με τον dj και στο τέλος ξεσπάει εντυπωσιακά.

Εδώ τρελαίνεται με έναν παπαράτσι σε ένα αεροδρόμιο, τον πλησιάζει και…

Παίρνοντας ένα βραβείο, μπλέκει κάπως τη γιαγιά του για να καταλήξει: «I still think I’m the Greatest!»

Τρομερό μεθυσμένο παραλήρημα στο οποίο ο Kanye, σε κρίση μεγαλομανίας λέει συνέχεια “I’m the No1 artist in the world”.



Τα θετικά.

Κυρίως η μουσική του. Αλλά και το στιλ του, (το blog του είναι απίθανο!), τα εξώφυλλα δίσκων, τα βίντεο-κλιπ, η συνεργασία του με τον υπέροχο γιαπωνέζο εικαστικό Takeshi Murakami. Ποτέ δεν ήταν ο στερεοτυπικός ράπερ και παραγωγός, αλλά για την καριέρα του μέχρι τώρα δεν θα πω εγώ, ας πει το έγκυρο blog του Γιάννη Πετρίδη και του Κώστα Ζουγρή, το οποίο τα τελευταία χρόνια ανέφερε τον West περίπου 200 φορές. (Είχε και το Νο1 δίσκο για το 2005 στην εκπομπή του Πετρίδη). Ο Πετρίδης και ο Ζουγρής του έγραψαν μια εκθειαστική κριτική για τη συναυλία του, σε άλλο ποστ τον χαρακτήρισαν σπουδαίο, σε τρίτο ποστ έγραψαν πως οι πιο πονηροί το έχουν υποψιαστεί πως ο West δεν έχει καμία σχέση με το χιπ-χοπ «αλλά είναι πιο κοντά στους Daft Punk, δείγμα της μουσικής που ακούει ο τύπος. Μεγαλωμένος σε προάστιο του Chicago, με μητέρα πανεπιστημιακό, o Kanye είναι κάτι διαφορετικό από τον τυπικό hiphoper. Αυτό φάνηκε από την αρχή της καριέρας του ως παραγωγός (όπως και με τον Lupe Fiasco)», και πάει λέγοντας.

Η πανεπιστημιακός μητέρα του (που τον μεγάλωσε όντως διαφορετικά) πέθανε πρόσφατα κάνοντας πλαστική -ο West κατηγορεί τον εαυτό του γι’ αυτό και θα έχει τύψεις για πάντα-, ενώ ο ίδιος χώρισε με την μακροχρόνια σχέση του. Κοινώς, όσο αυτό είναι δυνατό για έναν ψωνισμένο καλλιτέχνη, του έφυγε η μαγκιά. Ο νέος δίσκος του είναι σπαρακτικά υπέροχος. Και ακούγοντας αυτό το δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε, δεν μπόρεσα παρά να βάλω ένα τεράστιο Χ σε όλα τα αρνητικά που ανέφερα πιο πάνω.

Δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το 808s & Heartbreak. Μπορεί να έχει ελάχιστους χιπ-χοπ ήχους, είναι όμως γεμάτο με τις πραγματικές επιρροές του West οι οποίες όπως λέει ο ίδιος είναι: σημερινή ηλεκτρονική μουσική, αλλά και Portishead, Radiohead, Boy George (!), Tears for Fears, Gary Numan κ.α. Ο δίσκος είναι μια δημιουργική ηχητική απόλαυση, catchy αλλά και βλοσυρή, πανέμορφη αλλά και σπαρακτική (χάρη και στην auto-tuned φωνή του). Ο ίδιος ραπάρει ελάχιστα (ή καθόλου) και τα τραγούδια κυλούν το ένα μέσα στο άλλο φτιάχνοντας ένα πειραματικό landscape. Το λυπημένο, μελωδικό Coldest Winter είναι ένα από τα αγαπημένα μου.

Το καλύτερο όμως για μένα είναι αυτό που ανοίγει το δίσκο. Στο Say You Will, φτιαγμένο με ένα αρχαίο συνθεσάιζερ με ηλεκτρονικά bleeps που έρχονται και ξαναφεύγουν ο West τραγουδάει ξανά και ξανά την ίδια μελωδία. Σε κάποια στιγμή σταματά, αλλά η μουσική (τα bleeps, και μια χορωδία βγαλμένη απ’ τα υπέροχα, επικά τραγούδια των Pet Shop Boys!) συνεχίζει, λες και ο Kanye βγήκε απ’ το στούντιο και ξέχασε να την κλείσει. Μόλις όλος ο δίσκος τελειώνει σκέφτομαι πως, αν και ο West πρέπει να τιμωρηθεί για την δημόσια αλαζονεία του να θέλει να γίνει ο νέος Έλβις, τελικά δεν είναι απίθανο και να τα καταφέρει...

-------------

*Θα πρέπει πάντως να πούμε πως η συνήθειά του να λέει δημοσίως αυτό που πραγματικά πιστεύει δεν είναι πάντα κακή. Κανείς δεν θα ξεχάσει το ξέσπασμά του στον τηλεμαραθώνιο για τις πλημμύρες και τον τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη. Σε μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές στιγμές του αιώνα, ο Kanye West, εμφανώς τρακαρισμένος (γιατί έχει ήδη αποφασίσει ότι θα τα πει έξω απ’ τα δόντια) στέκεται δίπλα στον Mike Myers ο οποίος διαβάζει το κείμενο απ’ το auto cue. Όταν έρχεται η σειρά του West να πει αυτά που τους έχουν γράψει, ξεροβήχει, αγνοεί το κείμενο και σε πρώτο πρόσωπο τη λέει στα ΜΜΕ για την κάλυψη του αγώνα των μαύρων οικογενειών να σωθούν από τον τυφώνα («Όταν δείχνουν λευκές οικογένειες να μπαίνουν στα άδεια μαγαζιά και να παίρνουν πράγματα οι δημοσιογράφοι λένε πως προσπαθούν να επιβιώσουν ψάχνοντας για φαΐ, όταν δείχνουν μαύρους να κάνουν το ίδιο λένε πως λεηλατούν και ληστεύουν»). Την ίδια ώρα ο Mike Myers καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και κοιτάει αμήχανα γύρω του καθώς ο West συνεχίζει μπερδεμένος να λέει πως η καταστροφή συνεχίζεται και πως το επίσημο κράτος δεν αντιδρά γιατί η καταστροφή αφορά φτωχούς μαύρους ανθρώπους. [Γεγονός! Η κυβέρνηση Μπους τα θαλάσσωσε τελείως τότε] Ο Mike Myers ξαναρχίζει να διαβάζει απ’ το auto cue, αλλά στην πρώτη παύση που γίνεται, ο Kanye West κοιτά την κάμερα και λέει την φράση που ισοδυναμούσε με βόμβα μεγατόνων. “George Bush doesn’t care about black people”. Όλοι μένουν έκπληκτοι, ακόμα κι ο ίδιος με τον εαυτό του. Για μερικά δευτερόλεπτα υπάρχει κενό, κι όταν ο West πάει να ξαναμιλήσει το κανάλι τον κόβει, αλλάζοντας την εικόνα. [Καιρό μετά, ο West, επιμένοντας στις απόψεις του, δήλωσε: «Πιστεύω πως ο George Bush δε νοιαζόταν για κανέναν. Άρα δε νοιαζόταν ούτε και για τους μαύρους».](Η σκηνή απ’ τον τηλεμαραθώνιο)