Έντεκα της Δευτέρας [ΣΚΡΦΤΡ!]

1) Καλή βδομάδα! Τρία πράγματα που σκέφτομαι τώρα: Α) Επιτέλους Ομπάμα. Β) Μια φίλη μου έλυσε την απορία της περασμένης εβδομάδας σχετικά με τον Αντώνη Σαμαρά: «Επειδή αναρωτιόσουν... Η μισή γραμμή σχέσης του νέου υπουργού Πολιτισμού με τον πολιτισμό βρίσκεται στο βιογραφικό του: "Από την πλευρά της μητέρας του είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα!" Νιώθεις πιο ήσυχος τώρα? J. Γ) Κατά σατανική σύμπτωση χρειάζονται Έντεκα Κλικ για να καταλάβει κανείς ότι ‘Internet Is Shit’.

2) To Σαββατοκύριακο είδα στα στατιστικά του blog ότι δεκάδες άνθρωποι μπήκαν στο enteka έχοντας γράψει στο google τη φράση “Μαρία Ρεζάν”. (Ακόμα και η ίδια μου η μητέρα, όπως θα μάθαινα αργότερα!) Το ενδιαφέρον των αναγνωστών για τη Ρεζάν οφειλόταν σίγουρα στο ότι το Σάββατο, το κανάλι της Βουλής, είχε σε επανάληψη συνέντευξη που είχε πάρει απ’ τη Μαρία Ρεζάν η Έλενα Ακρίτα στις αρχές της δεκαετίας.

Είδα το τελευταίο μισάωρό της και ξαναθυμήθηκα όχι μόνο την αυτοβιογραφία της Ρεζάν που είναι απ’ τις πιο τρυφερές αυτοβιογραφίες ever αλλά και πόσο αγαπώ το βιβλίο με τις συνεντεύξεις που έπαιρνε στα ’80ς από σημαντικούς ανθρώπους για το κρατικό ραδιόφωνο. Είχα γράψει ένα ποστ κάποτε με αποσπάσματα από συνεντεύξεις που είχε πάρει – και αυτό το συγκεκριμένο ποστ (Έντεκα (συνεντεύξεις Χωρίς Πρόγραμμα από τη Μαρία Ρεζάν) βγαίνει πρώτο-πρώτο στις αναζητήσεις του google, αν γράψεις Μαρία Ρεζάν, πράγμα που αν το σκεφτώ (σ’ ένα δεύτερο επίπεδο) είναι μάλλον ντροπιαστικό - θα περίμενε κανείς να υπάρχουν πιο σημαντικά ντοκουμέντα για την σημαντική δημοσιογράφο στην πρώτη σελίδα του google, πέρα απ’ τα δικά μου αποσπάσματα και την αναγγελία θανάτου της από διαφορετικές εφημερίδες. Ψάχνοντας όμως περισσότερο βρήκα κάτι καλό:


(Ένα δεκάλεπτο απόσπασμα από μια συνέντευξη του Χατζιδάκι στη Ρεζάν το 1984!)

3) Ευτυχώς αθωώθηκε η παράσταση «Εγώ είμαι το θείο βρέφος». Διαβάζω το πιο αστείο: Στο Πλημμελειοδικείο εμφανίστηκε μόνο η μία εκ των δύο μηνυτριών, η Ιωάννα Παπανδρέου (…) Παραδέχτηκε ότι όχι μόνο δεν είδε την παράσταση που μήνυσε, αλλά ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει το έργο. «Τόσα άτομα που κάναμε τέτοια φασαρία έξω από το θέατρο λέτε να είχαμε άδικο;» ρώτησε αφελέστατα, για να εισπράξει απ' την έδρα την κοφτή απάντηση: «Ναι, είχατε άδικο!».


4) Bits & Pieces #1: «Ο άντρας που με χτύπησε φορούσε γκρίζα ρούχα αστυνομικού». Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται και στην πίσω σελίδα ενός φύλλου χαρτιού που κόπηκε βιαστικά από ένα μπλοκάκι, στο επισκεπτήριο της εντατικής του Ευαγγελισμού, όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα, που δίνει γενναία τη μάχη της, με μια κίνηση του χεριού της ζήτησε να γράψει. /// Τι είναι αυτό; Μια ακόμα, υπέροχη, ταινία μικρού μήκους από τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο. /// Η σπάνια συνέντευξη της δημοσιογράφου Αριστέας Μπουγάτσου, στη Lifo. /// Από ένα κείμενο για τη Λιάνα Κανέλλη έπεσα σε μια -σχεδόν μυθιστορηματική!- έρευνα για τον περίεργο κύριο «Κυδωνιάτη». /// Ας είμαστε καλοί για χάρη της καλοσύνης και μόνο: «Μάλλον δεν υπάρχει Θεός. Σταματήστε να ανησυχείτε λοιπόν και ζήστε τη ζωή σας»! ///Ο Δ. Αναστασόπουλος, με αφορμή τη συναυλία των Public Enemy στην Αθήνα, τα χώνει άσχημα σε μερικούς έλληνες ράπερς (υποθέτω σ’ αυτούς με τα γελοία ονόματα και σ’ αυτούς που ξεκίνησαν σαν στέρεο νόβα και μετά ψωνίστηκαν όσο δεν πάει!). Απολαυστικό! /// Άντε, Κόρε Ύδρο, βγάλτε επιτέλους το δίσκο! /// Mark Ryden’s wondertoonel.com /// Στο winter culture κάθε εικόνα οδηγεί σε ένα απίθανο λινκ. /// O Μπένγιαμιν για τη βία.

5) Πριν δέκα χρόνια έκανα erasmus στο Βερολίνο. Το (λονδρέζικο) πανεπιστήμιό μου με έστειλε εκεί με τη διαβεβαίωση πως τα τρία μαθήματα που θα κάνω είναι όλα στα αγγλικά. Αυτή ήταν μια ανακούφιση γιατί παρ’ όλο που είχα -και έχω- μπαμπά καθηγητή γερμανικών ποτέ δεν ήμουν καλός στη γλώσσα (έκανα on & off αρκετά χρόνια γερμανικά, αλλά πάντα μαλώναμε με το μπαμπά μου και ποτέ δεν τα μάθαινα στ’ αλήθεια.)

Την πρώτη μέρα που πήγα στο «International Students Office» για να κανονίσω τα πρακτικά θέματα διαπίστωσα πως κανείς απ’ τους εργαζόμενους (που πληρώνονταν για να υποδεχτούν τους ξένους φοιτητές) δε μιλούσε αγγλικά. Ούτε λέξη! Προσπάθησα να πω πράγματα στα γερμανικά αλλά όλοι γελούσαν.

Στο τέλος μια κοπέλα με πλησίασε, μου είπε ότι μιλούσε λίγα αγγλικά και έγινε για λίγο η διερμηνέας μου. «Απίστευτο», της είπα μετά, «απ’ όλο το γραφείο Ξένων Σπουδαστών, μόνο μια υπάλληλος ξέρει έστω και λίγα αγγλικά!». Αυτή γέλασε και είπε: «Μα δεν κατάλαβες. Δεν είμαι υπάλληλος του International Office. Η καθαρίστρια του κτιρίου είμαι!»

Φυσικά κανένα μάθημα δεν ήταν στα αγγλικά. Και απ’ τη στιγμή που δεν μπορούσα να δηλώσω ούτε ένα μάθημα, θα έπρεπε να γυρίσω αμέσως στο Λονδίνο. Μερικές μέρες πριν φύγω πήγα απελπισμένος στον υπεύθυνο του τμήματος Media. Μιλούσε αγγλικά. Για την ακρίβεια ήταν Άγγλος. «Υπάρχει ένα μάθημα που είναι στα αγγλικά», μου είπε ντροπαλά. «Αλλά δεν ξέρω αν…» «Θα το κάνω!» του είπα χαρούμενος. «Είναι όμως στον τομέα των Queer Studies…» «Ωραιότατα».

Κι έτσι κάθε Δευτέρα βράδυ πήγαινα στο Hackescher Markt, σε μια πολύ αστεία σοφίτα με μεγάλα παράθυρα (με το χιόνι να πέφτει μονίμως έξω, σαν σκηνοθετημένο). Gay Visibility and Invisibility in American Cinema λεγόταν το μάθημα και σε μια μεγάλη οθόνη που ήταν στη μέση της σοφίτας είδαμε ένα σωρό ωραίες ταινίες, όλο το εξάμηνο.

Κάπου το πάω με όλο αυτό το παραλήρημα αναμνήσεων: Η καλύτερη ήταν αυτή που είδαμε στο αποχαιρετιστήριο μάθημα. Ήταν το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ The Times of Harvey Milk. Σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ (και φυσικά στη ζωή του Harvey Milk) βασίστηκε η νέα ταινία του Gus Van Sant, που παίζεται τώρα. Και ακόμα κι αν δεν είναι το Milk τόσο συγκλονιστικό όσο το The Times of Harvey Milk -θα το διαπιστώσω σύντομα-, είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια δυνατή και συγκινητική ταινία.

6)
optical illusion.
Κοιτάς στο κέντρο της οθόνης για 50 δευτερόλεπτα και μετά, αμέσως κοιτάς γύρω σου το δωμάτιο να αναπνέει και να κουνιέται. (Έχω δει πολλά παρόμοια, αυτό είναι ίσως το καλύτερο).

7) Διάβασα στο blog του Νικήτα Κλιντ, ένα άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο» και τελειώνει έτσι:

«Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

[όλο εδώ]



8) Αυτόφωρο, Ερωτοδικείο, Συμπόσιο, Σικέ Ιστορίες, Στην Πόλη των Παραισθήσεων, αλλά και ταινίες όπως οι παραπάνω: όλο το αυθεντικό, vintage trash της χώρας συγκεντρωμένο στο http://trashmania.wordpress.com/ .

[Επίσης: Υπάρχει στο YouTube και ένα απόσπασμα από παλιά εκπομπή της Λαμπίρη με καλεσμένο τον Μίστερ Μπούτια («Μη με λέτε Μίστερ Μπούτια»). Ποιος μπορεί να βρει ποια είναι η άλλη καλεσμένη που είναι μαζί τους στο στούντιο; ΚΟΥΪΖ!]

9) «Τι θα τον έχουν άραγε κάνει τον σκηνοθέτη στη χώρα του; Ακόμα θα τον κινάγανε!» ψιθύρισε η Α. καθώς βλέπαμε το Waltz with Bashir, το εξαιρετικό animated ντοκιμαντέρ του Ισραηλινού Άρι Φόλμαν, στο οποίο παρουσίαζε θηριωδίες Ισραηλινών εναντίον Παλαιστινίων - χωρίς να μασάει τα λόγια του. «Γιατί; Έχει το Ισραήλ παράδοση λογοκρισίας;» αναρωτήθηκα, «εννοώ ακούμε συχνά για Κινέζους σκηνοθέτες στην εξορία, για Ιρανούς που οι ταινίες τους δεν παίζονται ποτέ στη χώρα τους, για Άραβες που στοχοποιούνται με εντολές θανάτου. Άραγε, πώς αντιμετώπισε το Ισραήλ τις αλήθειες του Άρι Φόλμαν;»



Όταν τελείωσε η ταινία και έπεφταν τα γράμματα (ευτυχώς το Ολύμπιον δεν τα κόβει!) πήραμε την απάντησή μας: το Ισραήλ όχι μόνο δεν προσπάθησε να διώξει τον Φόλμαν (ζει με την οικογένειά του στο Τελ Αβίβ!), όχι μόνο δεν λογόκρινε την ταινία του (παίχτηκε το καλοκαίρι εκεί με επιτυχία), αλλά στήριξε και χρηματοδότησε το φιλμ με ένα σωρό τρόπους, Υπουργεία, Φεστιβάλ, Οργανισμούς, Εβραϊκά Ινστιτούτα – ένα σωρό Ισραηλινοί οργανισμοί αναφέρονταν στους τίτλους τέλους. [Παρ’ όλα αυτά, οι ηγεσίες της χώρας δεν βάζουν με τίποτα μυαλό!]

Το γεγονός ότι μια ταινία που καταδικάζει (έμμεσα και άμεσα) τόσο πολύ το Ισραήλ στηρίχτηκε απ’ την χώρα κι ότι ο σκηνοθέτης όχι μόνο δεν τρέχει να κρυφτεί αλλά ζει και εργάζεται στο Τελ Αβίβ (εκεί έφτιαξε και το πρώτο, αυθεντικό In Treatment), νομίζω λέει πολλά. [Περισσότερα, βέβαια, θα έλεγε το τέλος του πολέμου.]

[Η εξαιρετική μουσική του Max Richter από το Waltz with Bashir.]


10) Bits & Pieces #2: Αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, η 2η Διεθνής Έκθεση Παιδικού κι Εφηβικού Βιβλίου (το δικό μου πράγμα είναι την Κυριακή στη 1). Στην Helexpo στο Μαρούσι ένας πολύχρωμος κόσμος βιβλίων και εκδηλώσεων. /// Θεσσαλονίκη: Έντεκα (τόσο εξοργιστικές που είναι αστείες) φωτογραφίες από την πόλη του αυτοκινήτου! Εδώ. /// Η Λώρη Κέζα μιλάει για το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού ‘Να Ένα Μήλο’ και τις αλλαγές στη φιλοσοφία και το περιεχόμενό του. Να ένα διαφορετικό μήλο. /// O Γιώργος Χρονάς συνάντησε την Καίτη Ντάλη. /// Τα παραμύθια του Τεξ Έιβερι /// Ο δημιουργός του «Εξάντα» Γιώργος Αυγερόπουλος μιλάει για τη χρονιά που έφυγε. /// Ο Αγών Μου, του Αδόλφου Χίτλερ, και η κυκλοφορία του στην Ελλάδα. /// Στην πραγματικότητα η Tori Amos λέγεται Myra Ellen, ο Afrika Bambaataa λέγεται Kevin Donovan (!!), ο Bono - Paul David Hewson, η Dido - Florian Cloud de Bounevialle Armstrong, η Enya - Eithne Ni Braona, ο MC Hammer - Stanley Kirk Burrel, η Chaka Khan - Carole Yvette Marie Stevens, ο Marilyn Manson - Brian Hugh Warner. Τα εκατοντάδες αληθινά ονόματα μουσικών – εδώ.

11)
Κι άλλες ’80s διαφημίσεις. [Οι χυμοί Φλώρινα! Είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν, και ήταν και οι πιο δημοφιλείς εδώ πέρα εκείνη την εποχή. Πολύ πιασάρικο τραγούδι!]

-------------------------------------------------------------------------


ΥΓ. Το επόμενο ποστ την Πέμπτη: ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης remixed με 11 περίεργα βίντεο και μια (αληθινή) ιστορία για το κυνήγι μιας Απαραίτητης Μπανάνας.


ΑΤΤΕΝΤΙΟΝ!
.
.