Έντεκα της Δευτέρας [addressing phrase]

1) Στις χριστουγεννιάτικες κάρτες, στις αφιερώσεις των δώρων που μου έδωσαν, στα πρόχειρα σημειώματα - είναι γεγονός: ο κόσμος μπερδεύει το 2010 με το 2000. Όλα τα χειρόγραφα σημειώματα που ανέφερα είχαν σβησμένη και διορθωμένη την ημερομηνία. Αυτή που έβγαινε φυσικά όταν πήγαινες να γράψεις (πέρα απ’ το 2009, το οποίο πήγαινα να γράψω ενστικτωδώς λόγω συνήθειας) ήταν το 2000. Ίσως γι’ αυτό μου βγήκε και το προηγούμενο ποστ ένα tribute στην αρχή του μιλένιουμ. [Έγραφα μάλιστα γι' αυτήν που  είχαμε κάνει μαζί την αλλαγή της χιλιετίας με κάτι αστραφτερά γυαλιά που γράφαν 2000, και πώς προσπαθούσα να την ξαναεντοπίσω με τελείως ρεζιλευτικά αποτελέσματα. Αν είναι δυνατόν: διάβασε το ποστ και μου έγραψε αμέσως! Η αναζήτηση (που είχε ξεκινήσει εδώ και χρόνια) είχε αίσιο τέλος, στο 2010, χάρη στο μπλογκ. Μάλιστα είχε κρατήσει τα γυαλιά και χτες τα έβγαλε φωτογραφία. Και μου την έστειλε.]



Σκέφτομαι πάντως πώς θα είναι για τους μικρούς μαθητές. Όταν πήγαινα δημοτικό και γράφαμε την ημερομηνία κάθε μέρα στον πίνακα, η αποχώρηση του 1985 και η αντικατάστασή του απ’ το 1986 ήταν ένα γεγονός κοσμοϊστορικό. Στο παιδικό μου μυαλό που δεν είχε καμία αίσθηση του χρόνου ακόμα (και τι τυχερό που ήταν γι’ αυτό!) ήταν σαν να είχαν να είχαν περάσει αιώνες. Και μετρούσαμε τα χρόνια για το 2000, τότε που θα ήμασταν «μεγάλοι» (22 χρονών).

Δεν νομίζω πως τότε που η κιμωλία μπερδευόταν σχεδόν από μόνη της κι αντί να γράψει 1986 συνέχιζε, για μερικές ημέρες, να γράφει στον σχολικό πίνακα 1985, θα μπορούσα να είχα φανταστεί πως κάποτε, με την ίδια ευκολία το χέρι μου θα μηδένιζε τον αιώνα, πως αντί για 2010 θα έγραφε κατά λάθος 2000, σαν τα περασμένα δέκα χρόνια να μην υπήρξαν ποτέ.

Ή ακόμα χειρότερα: σαν να κράτησαν τόσο όσο είχα νιώσει μικρός πως είχε κρατήσει εκείνο το μακρινό, τεράστιο, απόκοσμο 1985.

2) Ακολουθήστε τις οδηγίες.



για μεγάλη εικόνα κλικ εδώ.

3) Ο Ξανθός Μάγος ήταν ο παιδικός μου εφιάλτης. Και ξαφνικά βρέθηκα να οδηγάω προς Χαλκιδική, στο κτήμα του για να τον γνωρίσω.



Η συνέντευξη που του πήρα για το VICE ξεκινάει με αφήγηση - κάπως έτσι:

Καθώς η συρόμενη είσοδος κλείνει πίσω μου και παγιδεύομαι στη φάρμα του Ξανθού Μάγου στη Χαλκιδική, νιώθω πως δεν είμαι πια στην Ελλάδα. Βόλτα στο κτήμα, στα άγρια ζώα - δίπλα μας τεράστια σκυλιά, τίγρεις και λιοντάρια. Η φάση είναι συναρπαστική και τρομακτική ταυτόχρονα, όπως άλλωστε και τα σόου του Ξανθού Μάγου που έγινε παγκοσμίως γνωστός για τα σπλάτερ, γεμάτα αίμα, νούμερά του στα οποία κοβόταν με ηλεκτρικά πριόνια.

Το σπίτι είναι τελείως αλλοπρόσαλλο: απέξω μοιάζει με μπλε και χρυσό πύργο του λούνα παρκ, και μέσα με ποπ καλειδοσκόπιο όπου η Δυναστεία συναντά το Twilight Zone. Στο τεράστιο σαλόνι ακούγεται ο ήχος ενός καταρράκτη. Γνωρίζω την τέλεια οικογένειά του και σκέφτομαι πως η ζωή τους θα μπορούσε να γίνει ριάλιτι, σαν το The Osbournes - μόνο που αυτό το ριάλιτι θα ήταν ενδιαφέρον…

Βλέπω γύρω μου: αρχαιοελληνικά αγάλματα από χρυσό, χαλιά από λιοντάρια, μικροσκοπικές καραμπίνες, έναν μεγάλο Αη Βασίλη με σαξόφωνο, δεκάδες τεράστια μπιμπελό απόκοσμης πολυτέλειας, πόρτες που μοιάζουν να μην οδηγούν πουθενά, κινούμενους πίνακες, ένα σωρό κουφά σουβενίρ, σκηνικά βγαλμένα από κάποια θρίλερ εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων – ακόμα και το δωμάτιο της τουαλέτας είναι κυκλικό!

«Τι φανταζόσουν;» μου λέει. «Στο σπίτι του μάγου ήρθες. Δεν το περίμενες πως θα ’ταν μαγικό;»


*η συνέντευξη στο vice που κυκλοφορεί τώρα – δωρεάν.


4) 'Ενα φωτογραφικό φλάσμπακ (που σκάναρα απ’ το περιοδικό της νέας Ολυμπιακής.)










5) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ



Το πείραμα τελείωσε. Σε έντεκα εβδομάδες διάβασα έντεκα καθημερινές εφημερίδες προσπαθώντας να βιώσω την ξεχασμένη σχεδόν τέχνη του καθημερινού αναγνώστη χειροπιαστού εντύπου – και να καταγράψω την εμπειρία. Είχα χρόνια να διαβάσω καθημερινές εφημερίδες στο χαρτί, συνήθως τις διάβαζα στο ίντερνετ, και είμαι πια σίγουρος πως η εμπειρία δε συγκρίνεται με το βιαστικό, αποσπασματικό και συχνά αφηρημένο σλάλομ στα λινκς και στις ηλεκτρονικές εκδόσεις τους.

Το χαρτί νίκησε, στο μυαλό μου, κι ενώ το πείραμα τελείωσε εγώ θα συνεχίσω να παίρνω κάθε τόσο εφημερίδες απ’ το περίπτερο και να τις διαβάζω με την ησυχία μου, να αφοσιώνομαι σ’ αυτές. Κρατάω βέβαια και σαν μελλοντικό μπόνους την Εστία, ίσως να γραφτεί σε επόμενο, έκτακτο media trip μιας και έχει πολύ ενδιαφέρον ως εφημερίδα.

Οι έντεκα εβδομάδες ήταν οι εξής:

Απογευματινή /// Αυριανή /// Αδέσμευτος Τύπος /// Η Χώρα /// Ριζοσπάστης /// Espresso /// Ελεύθερος Τύπος /// Τα Νέα /// Καθημερινή /// Αγγελιοφόρος και Μακεδονία /// Ελευθεροτυπία.


--


6) Bits + Pieces #1: (επάνω, είναι φυσικά η φωτογραφία του 2009, μέσω popoculture + ένα σχετικό (πειραγμένο) ποστ με τίτλο Sweet Charity…) /// o marilyn τα βρήκε με τον madonna! / Ένα νέο εξαιρετικό ελληνικό σάιτ - Phresh.gr/// Το πιο ανησυχητικά περίεργο νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας είναι στο Γκάζι και λέγεται Grande Dame… /// Η επιστολή Βλαστάρη μετά την απομάκρυνσή του απ’ την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: χαμός [+ η Κατερίνα Σχινά για τη δική της εμπειρία με την Ελευθεροτυπία και το Γιώργο Χρονά…] /// Etten: μια συνέντευξη έργο τέχνης /// Οι αναγνώστες του popjustice ψήφισαν για όλες τις μουσικές (ποπ) κατηγορίες της χρονιάς και να τα αποτελέσματα. /// Η ομιλία της Τζούντιθ Μπάτλερ στο Ινστιτούτο Γκαίτε /// Καταπληκτικό: Πρωτοχρονιές σε αποκόμματα του προηγούμενου και προπροηγούμενου αιώνα. /// Η δική μου άποψη: Έντεκα σημαντικές ταινίες κινουμένων σχεδίων από τη δεκαετία που πέρασε. /// Πρόσφατη ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Σαββόπουλου  /// Ας το πω εδώ: ανυπομονώ να ξαναδώ το Avatar σε 3D στο σινεμά... [+ η γλώσσα του avatar] /// Θέλω να γίνω top artist, θέλω να γίνω το νέο big thing - NEW TV TALENT SHOW by SAATCHI ///


7) Δραγώνα: Ο Μίκης Θεοδωράκης, η Ακαδημία Αθηνών, η νεολαία του ΛΑΟΣ, οι αριστεροί πατριώτες συντάκτες της Ελευθεροτυπίας, πιθανότατα κι εσείς: αυτά ήταν μερικά από τα θύματα της μαύρης προπαγάνδας εναντίον μιας σημαντικής πανεπιστημιακού, της Θάλειας Δραγώνα. Ήταν ίσως ο πιο βρώμικος πόλεμος των τελευταίων χρόνων που επιτέλους τελείωσε με την αποκάλυψη της αλήθειας, όταν δηλαδή κάποιος έκανε κάτι πολύ απλό. Διάβασε το βιβλίο της. Μέχρι τότε δεκάδες χιλιάδες σελίδες του ίντερνετ αντέγραφαν η μία απ’ την άλλη τα ψεύτικα quotes απ’ το βιβλίο της Δραγώνα στο οποίο υποτίθεται μας έβριζε δίνοντας ρεσιτάλ ανθελληνισμού. Πέρασαν μήνες αλλά το πολύ απλό τελικά συνέβη: Το Jungle Report πήρε φράση φράση τα αποσπάσματα που όλοι, για δικούς τους λόγους, δέχονταν σαν πραγματικά και τα συνέκρινε με όσα γράφονται στ’ αλήθεια στο βιβλίο. Θέλω πολύ να δω πόσοι άλλοι εκτός από αυτόν θα ζητήσουν συγνώμη απ’ την (αξιοπρεπέστατη) Θάλεια Δραγώνα για τα ψεύδη και τις απειλές. * Όλη η αλήθεια στο ποστ του Jungle Report


--




8) Αυτοαναφορικό Φλασμπακ

Πριν από ένα χρόνο στο enteka.
Έντεκα αγαπημένα τραγούδια με samples / Μια διαδρομή με τρένο προς Αθήνα / Το (μακάβρια αστείο) σημείωμα αυτοκτονίας του Καρυωτάκη / Έντεκα σπάνια βίντεο του Andy Warhol (και μια ιστορία με μπανάνες) / Μαρία Ρεζάν / optical illusions / Παλιές καλτ τηλεοπτικές διαφημίσεις / Έντεκα διαφορετικά εξώφυλλα για το Φύλακα στη Σίκαλη / Κούνεβα / Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο του Προυστ – σαν ευαγγέλιο / Έντεκα αλλόκοτες εικόνες της Diane Arbus και μια ιστορία / κλπκλπ
Ιανουάριος 2009

Πριν από δύο χρόνια στο enteka
Έντεκα αγαπημένοι μου ήρωες παιδικών βιβλίων / Το σάιτ του Παπαϊωάνου (και δύο χρόνια μετά το blog του ακόμα κοιμάται…) / Mental Hospital Phone Menu / Έντεκα για τον Τομ Κρουζ και την Σαϊεντολογία / Ο κηπουρός που περίμενε μάταια να πληρωθεί / Έντεκα ωραία εξώφυλλα δίσκων / Μαντόνα εναντίον Σίντυ Λόπερ – στο Muzine. / Μαρίνα Κώνστα – ο δίσκος αποκάλυψη. / Έντεκα μυστικά ενός δωματίου χτυπημένου απ’ τη θύελλα / Πρωτοχρονιές του Ραδιοφώνου / κλπκλπ
Ιανουάριος 2008

Πριν από τρία χρόνια στο enteka
Έντεκα τραγούδια που είναι ενδέκατα στους δίσκους τους / Έντεκα ξεχωριστοί αριστερόχειρες: Germaine Greer, Μπαράκ Ομπάμα (πριν κατέβει καν υποψήφιος) κλπ. / Οι ιστορίες των Όσκαρ / Τι έγινε με το άρθρο 24; / Έντεκα αγαπημένα μου σινεμά που έχουν πια κλείσει / Marshall Mc Luhan και είναι το μέσο μήνυμα ή μασάζ; (Η σωστή απάντηση είναι μασάζ!) / Τα αυτόγραφα του Douglas Coupland και η παγκόσμια συνομωσία των αριστερόχειρων. / Έντεκα απ’ τα αγαπημένα μου μπλογκς (από τότε – με αφορμή το κλείσιμο του Μόνιτορ) / κλπκλπ
Ιανουάριος 2007


9) OSCAR WILDE’s Quote-of-the-week



Most people are other people. Their thoughts are someone elses opinions, their lives a mimicry, their passions a quotation.


--




10) Bits + Pieces #2: (πάνω ένα απόκομμα που βρήκα σε ένα παλιό Seventeen μιας φίλης. Η χρονιά είναι νομίζω το 1988 και παρουσιάζεται ο φέρελπις εικαστικός Νίκος Αλεξίου – ίσως η πρώτη του παρουσίαση. Σήμερα ο Αλεξίου είναι γνωστός και καταξιωμένος, με σχετικά πρόσφατη συμμετοχή στη Μπιενάλε της Βενετίας κλπ κλπ). /// 100-amazing-vintage-and-retro-website-designs (μέσω media*) /// Πάνος Χ. Κούτρας + Μίνα Ορφανού. Τηλεοπτική συνέντευξη για τη «Στρέλλα». (Είναι απίστευτο ότι η Μίνα Ορφανού, χωρίς να είναι ηθοποιός, απάντησε σε μια αγγελία και τελικά έδωσε αυτή την ερμηνεία…) /// Δισκογραφικά (για τη χρονιά που τελειώνει). Μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. /// Πρόστιμο για αυθαίρετα στη Φωτεινή Πιπιλή. /// Η περιπλάνηση του Τεντέν στην ιστορία (και το καθεστώς υπό το οποίο τον δημιούργησε ο Ζορζ Ρεμί) /// Ένα συναρπαστικό αφιέρωμα που έκανε ο Observer το 1990, με προβλέψεις για το πώς θα ήταν η ζωή είκοσι χρόνια μετά, δηλαδή το 2010, δηλαδή σήμερα… /// Η καλύτερη ανασκόπηση της χρονιάς και φέτος ήταν του WinterAcademy /// Why David Lynch Turned Down 'Return of the Jedi' /// Η Σοφία Φιλιππίδου και η ραδιοφωνική της συνέντευξη στο Melodrama. /// Η πιο αστεία/ηλίθια περσινή είδηση: οπαδοί επιτέθηκαν σε λάθος λεωφορείο. /// Τώρα το ΚΚΕ εναντίον της (νεκρής πλέον) Έλλης Παππά. Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση... /// Φοβερό: trailer mash-ups! /// UPDATE: έχω αηδιάσει ακόμα κι εγώ με την αυτοαναφορικότητα αυτού του ποστ, αλλά δεν κρατιέμαι να μη βάλω και τη συνέντευξή μου στον Πάνο Μιχαήλ, βλακείες λέω, αλλά ο Πάνος έκανε τέλεια δουλειά με τις απαίσιες φωτογραφίες μου που του έστειλα. Εδώ


11) ADDRESSING PHRASE


(Αφιερωμένο σε όσους τυχόν έχουν γενέθλια αυτή την εβδομάδα – αλλά κυρίως στο γιώργο.)

Βλέπαμε μια ταινία πριν κάποιο καιρό και ο ήρωας είχε γενέθλια. Του τραγουδούσαν το “For He’s a Jolly Good Fellow”. Είπα στους άλλους: «Πάντα αυτό τραγουδάνε στις ταινίες, αντί για το Happy Birthday - το Happy Birthday είναι τόσο ακριβό που κανένας σκηνοθέτης δεν θέλει να αγοράσει τα δικαιώματα του.» Ήταν κάτι που είχα παπαγαλίσει χωρίς να ξέρω όμως κάτι παραπάνω. Και μπήκα να το ψάξω.

Η μουσική του Happy Birthday γράφτηκε από δύο Αμερικανίδες το 1883 και δεν αναφερόταν σε γενέθλια – λεγόταν Good Morning to All. Μετά από δεκαετίες κάποιος σκέφτηκε να αλλάξει τους στίχους για να ταιριάζουν στα πάρτι γενεθλίων, η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν γραπτά οι νέοι στίχοι ήταν το 1912. Κανένας (ούτε οι συνθέτριες ούτε ο μετέπειτα στιχουργός), δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει το δημιούργημά του. Μεγάλο λάθος.

Κάποιοι απατεώνες είπαν το 1935 ότι το Happy Birthday είναι δικό τους κι έτσι τότε μια μικρή εταιρία απέκτησε το copyright... Το 1990 η Warner Chappell αποφάσισε να αγοράσει την εταιρία αυτήν δίνοντας 15 εκατομμύρια δολάρια. H Warner υποστηρίζει ότι το copyright του 1935 είναι νομότυπο άρα θα έχει τα δικαιώματα του τραγουδιού μέχρι το 2030 (!) στην Αμερική και μέχρι την 31 Δεκεμβρίου του 2016 στην Ευρώπη. Μετά όποιος θέλει θα μπορεί να χρησιμοποιεί το Happy Birthday όπου θέλει.

Η Warner Chappell είναι πολύ αυστηρή: δεν επιτρέπει καμία δημόσια αναπαραγωγή του κομματιού εκτός αν πληρωθεί εκ των προτέρων και απαγορεύει σε σερβιτόρους εστιατορίων να το τραγουδούν σε πελάτες που γιορτάζουν. Και επίσης ζητάει 10.000 δολάρια από κάθε παραγωγό που θέλει να χρησιμοποιήσει το τραγούδι στην ταινία του. Δεν μου φαίνονται και πάααρα πολλά – αν γύριζα μια ταινία εξωφρενικού προϋπολογισμού νομίζω ότι θα αγόραζα το Happy Birthday και για να ακουστεί στη σκηνή - γενεθλίων κυρίως για το γαμώτο. Και, για να κάνω τη διαφορά. Εδώ και χρόνια παρατηρώ όλα τα κινηματογραφικά πάρτι γενεθλίων περιμένοντας για τη μία, τη μοναδική ταινία στην οποία αντί για το He’s a Jolly Good Fellow ή διάφορα άλλα ψιλοάσχετα Happy Birthday με άλλη μουσική, θα ακουστεί το διασημότερο αγγλικό τραγούδι όλων των εποχών.

[update: τη βρήκα, στο νέο φιλμ του Γούντι Άλλεν ο ήρωας πλένει τα χέρια του τραγουδώντας ψυχαναγκαστικά το Happy Birthday. Μπράβο Γούντι.]


[“For some reason this candle-birthday-song decided to start singing after a year it was just sitting there....”]


*οι στίχοι του τραγουδιού απ’ τη Wikipedia

Happy Birthday To You:


title

title

addressing phrase

title


-------------------------------------------------



;αρέΜ αιοπάΚ
.
.
.
.
.