Μιας και πολλές φορές τα σχόλια είναι πιο ενδιαφέροντα από τα ίδια τα ποστ, σκέφτηκα μερικές λίστες που θα μπορούσαν να γίνουν συλλογικά. Όποιος θέλει μπορεί να γράψει στο email (enteka11@gmail.com) τις δικές του (2-3) απαντήσεις για όποια (και όσα) από τα παρακάτω θέματα θέλει. [μέχρι 15-9]
11 αγαπημένοι πίνακες
11 αγαπημένα ρεμίξ τραγουδιών
11 ιστορίες πίσω από τα ονόματα των μπλογκ
11 ιστορίες πίσω από τα nicknames των μπλόγκερς
11 (σύντομες) αναμνήσεις απ' τον στρατό
11 πράγματα που δείχνει η τηλεόραση αυτή τη στιγμή [όπου αυτή η στιγμή μπορεί να είναι οποιαδήποτε, αρκεί να γράψετε μέρα, ώρα και σταθμό]
11 αγαπημένα όνειρα
11 από τα πιο άχρηστα dvd που πήρα (ακούσια) μαζί με εφημερίδα ή περιοδικό.
11 πιθανες λιστες που προταθηκαν απο αναγνωστες
11 αγαπημένες διασκευές τραγουδιών
11 sequels ταινιών που μου άρεσαν
Monday, July 31, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #11 Diana - τελευταίο)
31-8-97O θάνατος της Diana ήταν για μένα ο πιο αιφνίδιος από την εντεκάδα (που επιτέλους τελειώνει σήμερα!). Όλο το καλοκαίρι του '97 η Diana ήταν στα πρώτα θέματα των ειδήσεων, και στην Ελλάδα. Οι 'προκλητικές' ασκήσεις της στο γυμναστήριο που τράβηξαν oι παπαράτσι, η Diana και ο Dodi κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά με άφθονο οπτικό υλικό, κουτσομπολιά για το αν θα παντρευτεί με τον Ντόντι.
Εκείνο το πρωί έπρεπε να ξυπνήσω απ' τα άγρια χαράματα για να πάω στο νεκροταφείο (!) με την οικογένειά μου, για το μνημόσυνο του παππού μου. Άνοιξα την τηλεόραση και είδα ότι είδα. Μπορεί και να ήταν η μεγαλύτερη δημοσιογραφική είδηση των τελευταίων χρόνων. Θυμάμαι πόσο μίσησα τους παπαράτσι (σκέφτηκα επίσης, πάνω στη ώρα μετακομίζω στο Λονδίνο).
Στο νεκροταφείο κυκλοφόρησα την είδηση σε ανυποψίαστους συγγενείς (είμαι ο μόνος που ανοίγει τηλεόραση όταν ξυπνήσει;) και θεωρήθηκε ένα μακάβριο αστείο μου - ένας συγκεκριμένος θείος μου με δούλευε τόσο πολύ που θα μαλώναμε. Δεν μπορώ να μην πω ότι ένιωσα δικαιωμένος όταν στο τραπέζι αργότερα είδαν όλοι τα γεγονότα στην τηλεόραση, θα προτιμούσα όμως τελικά να ήταν μια δική μου ανώριμη πλάκα.
Saturday, July 29, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #10 Ανδρέας Παπανδρέου)
23/6/96Πολύς κόσμος είπε ότι ήταν έκπληξη πως ο Αντρέας ζούσε ακόμη κι όχι ότι πέθανε – ίσως θα θυμάστε και τα, σχεδόν ιερόσυλα, ανέκδοτα για τον αναπνευστήρα του.
Λίγες μέρες πριν το θάνατό του έγραφα Πανελλήνιες. Στην 4η Δέσμη το θέμα της Έκθεσης ήταν η τρίτη ηλικία, κι έγραψα ένα αρκετά “δημοσιογραφικό” κείμενο, επηρεασμένο από την τρέχουσα επικαιρότητα. Έβαλα μέσα μέχρι και τον πρόσφατο ξυλοδαρμό ηλικιωμένων διαδηλωτών από τα ΜΑΤ, και σχολίασα (κάπως εξυπναδίστικα) ότι κάποτε ο Πρωθυπουργός μιλούσε για «τιμημένα γηρατειά» και τώρα τα δικά του ΜΑΤ τα πλάκωναν στο ξύλο. Λίγες μέρες μετά πέθανε και, μεταξύ των άλλων, σκεφτόμουν και την Έκθεση. Δεν θα φαινόταν απρεπές το σχόλιό μου στους δύο βαθμολογητές που θα το διάβαζαν ξέροντας για τον θάνατο του ανθρώπου; [Καλώς ή κακώς δεν φάνηκε, έστω κι αν το είχα ψιλομετανιώσει, και πήρα 18.5 - βαθμό που δεν κράτησα καν, ξαναέγραψα τον επόμενο χρόνο (Θέμα: σχολιάστε την συζήτηση Τσόμσκι με Φουκώ περί αυτοεκπλήρωσης) για να πάρω αναβολή στρατού μέχρι να τελειώσω το foundation.
Thursday, July 27, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #9 Kurt Cobain)
5/4/1994Γράφει ο Averel
To θρησκευτικό σχολείο βασανιστηρίων «Απόστολος Παύλος» στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης, στα μέσα του ’90 είχε τόση σχέση με την grunge μουσική σκηνή, όση και ο Μπους με την ειρήνη, ο Μπιν Λαντεν με τους Αμερικάνους, η Παπαρήγα με την υψηλή ραπτική, ο Ζιντάν με τον Ματεράτσι. Όχι ακριβώς καμία, αλλά σίγουρα όχι και την καλύτερη θέση.
Η Α.Κ., καλοκαθισμένη στο ράφι που της επιφύλασσε μια θρησκευτική ζωή και η θέση της ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο του θρησκευτικού σχολείου, δεν είχε τέτοια προβλήματα. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να κάνει ένα ήρεμο μάθημα και έπειτα να προλάβει τον όρθρο στην εκκλησία.
Εκείνη την εποχή το net, μάλλον υπήρχε αλλά δεν βρισκόταν στην κορυφή των δραστηριοτήτων μου. Η ενημέρωση μου ήταν λιγότερο άμεση αλλά περισσότερο εντυπωσιακή. Ένα κομματάκι χαρτί έφτασε από το πίσω θρανίο, το άνοιξα προσεκτικά κάτω από τα μουστάκια (κυριολεκτικά) της καθηγήτριας και διάβασα το εξής: «Ο Καιρτ Κομπεϊν» πέθανε.
Η ενημέρωση ήταν στο αίμα του Γιώργου, όχι όμως και η ορθογραφία. Το διάβασα και το πάσαρα στον Γιάννη, τον διπλανό φίλο, πάντα υπερβολικό, πάντα εκδηλωτικό και λίγο ψώνιο. Το κοίταξε, έκανε πως δακρύζει, σηκώθηκε από την καρέκλα και πήγε προς την πόρτα. «Τι έπαθες Γιαννάκη;» ρώτησε ενοχλημένη η μυστακοφόρος καλλονή καθηγήτρια. «Ο Κερτ πέθανε. Πάω έξω» είπε. Οι στριγκλιές φωνές της ακούστηκαν σαν μοιρολόι. Δυο μέρες μετά, το σχολείο διοργάνωσε εκδήλωση για το πόσο σατανικό είναι το ροκ, αν γυρίσεις ανάποδα τους δίσκους. Ο Γιάννης δήλωσε ασθένεια…
[Averel @ Πτυελοδοχείο & ΑΣΥΔΟΣΙΑ & dribble&drink ]
Έντεκα (random δηλώσεις)
1) Γιάννης Ρίτσος: «Οι ποιητές δεν έχουν ηλικία. Προσθέτουν τη μία ηλικία πάνω στην άλλη και ζουν όλες τις ηλικίες μαζί.»
2) Σοφία Καρβέλα (μαμά Νίκου): «[Ο Καρβέλας] ξεχώριζε πάντα. Αφού στο χωριό μας στην Ασέα - έξω από την Τρίπολη - είχανε να το λένε, ότι δύο άνδρες έβγαλε: Τον Νίκο Γκάτσο και τον Νίκο Καρβέλα(!!)».
3) Gwen Stefani: [για το πώς φτιάχνει τα τραγούδια της] «Tony called me and I was like, 'Dude, I suck.' And he was like, 'Dude, come over.' So I went to his house and a bunch of our friends there were playing these tracks that Tony was doing that were, like, stupid. I was like, "You did not do these." And he's like, 'Yep, you wanna hear your tracks?' And I was like, 'Nuh-uh, you did not.' So he pulls out this one and I'm like, 'Oh my God, that's my song!»
4) Θανάσης Καστανιώτης: [για την ανασφάλεια απέναντι στον θάνατο] «Εγώ δεν την έχω. Ξέρω ότι έχω συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Και επειδή είμαι Χριστιανός πιστεύω στη μετά θάνατο ζωή: πιστεύω ότι έχω πεθάνει ως καλός χριστιανός και τώρα ζω τον παράδεισό μου.»
5) Erich Fromm : «Man is the only animal for whom his own existence is a problem which he has to solve.»
6) Γιάννης Ξανθούλης (για τον Χατζιδάκι): «Και αυτό που καταπλήσσει πάντα είναι πως ο ιδιοφυής αυτός συνθέτης περιγράφεται ως ‘νωχελικός υπναράς πλην λατρεμένος’. Σκέψου δηλαδή και να μην κοιμόταν.»
7) Νίκος Κακαουνάκης: «Από τους πολιτικούς ξεχωρίζω και συμπαθώ την Ντόρα Μπακογιάννη… αν και αρκετές φορές μου θυμίζει Μητσοτάκη εγχειρισμένο».
8) Gary Glitter (κατά τη σύλληψή του για παιδεραστία): «It's a conspiracy... You know who.»
9) Bertrand Russell: «Patriotism is the willingness to kill and be killed for trivial reasons.»
10) Fernando Botero: «Την ημέρα που κάνεις κάτι με την ιδέα ότι παράγεις τέχνη... εκείνη την ημέρα γίνεσαι καλλιτέχνης.»
11) Anais Nin: «Life shrinks or expands according to one’s courage»
2) Σοφία Καρβέλα (μαμά Νίκου): «[Ο Καρβέλας] ξεχώριζε πάντα. Αφού στο χωριό μας στην Ασέα - έξω από την Τρίπολη - είχανε να το λένε, ότι δύο άνδρες έβγαλε: Τον Νίκο Γκάτσο και τον Νίκο Καρβέλα(!!)».
3) Gwen Stefani: [για το πώς φτιάχνει τα τραγούδια της] «Tony called me and I was like, 'Dude, I suck.' And he was like, 'Dude, come over.' So I went to his house and a bunch of our friends there were playing these tracks that Tony was doing that were, like, stupid. I was like, "You did not do these." And he's like, 'Yep, you wanna hear your tracks?' And I was like, 'Nuh-uh, you did not.' So he pulls out this one and I'm like, 'Oh my God, that's my song!»
4) Θανάσης Καστανιώτης: [για την ανασφάλεια απέναντι στον θάνατο] «Εγώ δεν την έχω. Ξέρω ότι έχω συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Και επειδή είμαι Χριστιανός πιστεύω στη μετά θάνατο ζωή: πιστεύω ότι έχω πεθάνει ως καλός χριστιανός και τώρα ζω τον παράδεισό μου.»
5) Erich Fromm : «Man is the only animal for whom his own existence is a problem which he has to solve.»
6) Γιάννης Ξανθούλης (για τον Χατζιδάκι): «Και αυτό που καταπλήσσει πάντα είναι πως ο ιδιοφυής αυτός συνθέτης περιγράφεται ως ‘νωχελικός υπναράς πλην λατρεμένος’. Σκέψου δηλαδή και να μην κοιμόταν.»
7) Νίκος Κακαουνάκης: «Από τους πολιτικούς ξεχωρίζω και συμπαθώ την Ντόρα Μπακογιάννη… αν και αρκετές φορές μου θυμίζει Μητσοτάκη εγχειρισμένο».
8) Gary Glitter (κατά τη σύλληψή του για παιδεραστία): «It's a conspiracy... You know who.»
9) Bertrand Russell: «Patriotism is the willingness to kill and be killed for trivial reasons.»
10) Fernando Botero: «Την ημέρα που κάνεις κάτι με την ιδέα ότι παράγεις τέχνη... εκείνη την ημέρα γίνεσαι καλλιτέχνης.»
11) Anais Nin: «Life shrinks or expands according to one’s courage»
Monday, July 24, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #7 και #8: River Phoenix και F. Fellini)
31 Οκτωβρίου 1993
[Από το ημερολόγιο 1993-’94]
[...] Το πρωί στο ωδείο περιμέναμε να έρθει η δασκάλα της θεωρίας και διάβαζα το Ποπ Κορν. Τελικά ήρθε ο άλλος ο στριμμένος ο [Β] (γιατί ή [Λ] ήταν άρρωστη) και είδε το Ποπ Κορν που διάβαζα και είπε κάτι σαν «οι Μαντόνες μας έλειπαν, και θέλετε να μάθετε και ιστορία της μουσικής!» αλλά τον αγνόησα και συνέχισα να το διαβάζω κρυφά. […] Μου λέει σε μια στιγμή η διπλανή μου, ξέρεις ότι πέθανε ο Ρίβερ Φοίνιξ; Μου είπε τελοσπάντων ότι είχε δει το My Own Private Idaho το προηγούμενο βράδι κλπ κλπ. Το θεώρησα πρώτης τάξεως είδηση και το προώθησα στην μπροστινή μου. Όπως αποδείχτηκε δεν είχα υπολογίσει ότι ήταν η Νο1 φαν του, (και όπως μετά μας είπε οι φίλες της στο σχολείο την έλεγαν Ελένη Φοίνιξ γιατί είχε σκοπό να τον παντρευτεί σύντομα).
Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορα, δεν με πίστευε αρχικά και ο [Β] τη μάλωσε. Μετά γύρισε και με κλώτσησε και μετά φερόταν λες κι ήταν έτοιμη να κάνει εμετό. Βγήκε απ’ την τάξη για να πάει στην τουαλέτα και δεν ξαναγύρισε. Στο σχολείο κανένας απ’ όσους το είπα δεν ήξερε τον Ρίβερ Φοίνιξ οπότε δεν είχαμε δράματα. (Και δυο-τρεις που έλεγαν ότι είχαν δει το Stand By Me δεν τον θυμόταν – μα είναι αυτός που πεθαίνει στο τέλος, είπα στην [Χ], «τι ειρωνεία» μου είπε αυτή. […]
Οι γονείς έφτιαχναν κρέπες και καθώς προσπαθούσα να τους εξηγήσω ποιος είναι ο Ρίβερ Φοίνιξ, είπαν στις ειδήσεις ότι σήμερα πέθανε και ο Φελίνι, ο σκηνοθέτης. Καταλήξαμε λοιπόν να μου εξηγούν αυτοί ποιος είναι ο Φελίνι και να μου λένε ότι θα 'πρεπε να αρχίσω να βλέπω λίγο περισσότερο καλό (και ευρωπαϊκό) κινηματογράφο. Κατάλαβα ότι ο Φελίνι έχει πολλούς κλόουν που κάτι συμβολίζουν και χορεύτριες που κάτι άλλο συμβολίζουν κι ότι γενικά έφτιαχνε αυτές τις 3ωρες συμβολικές ταινίες που δεν μιλάει κανείς και που, αν ποτέ μ’ αρέσουν θα είμαι σίγουρα πάνω απ’ τα 30. Ένας παππούς δηλαδή, που θα’ χει την ώρα και την υπομονή να δει όλο τον Φελίνι χωρίς να κοιμηθεί.
Τους το είπα κι έγινε ένας ψιλοχαμός και μου είπαν πως το ότι περνάω την εφηβεία δεν είναι δικαιολογία και να μην μιλάω έτσι για τον ήρωά τους –που μόλις πέθανε κιόλας- αφού δεν έχω δει ταινία του. «Ναι, αλλά κι ο Φ. μόλις πέθανε» είπα για να πάρω την απάντηση: "τουλάχιστον ο δικός μας πέθανε από γηρατειά στα 80 του κι όχι από υπερβολική δόση στα 20κάτι του". Μετά τσατίστηκα και δεν έφαγα, κι ούτε είδα την ταινία που είχε (με Ντάνι Ντε Βίτο και Μπ. Μίντλερ). Τώρα βέβαια που τα γράφω έχουν περάσει 2-3 μέρες και σκέφτομαι μετά που θα πάω στο Rock 100 (για να πάρω το δίσκο των Enigma) να περάσω απ’ το ΑΖΑ για να νοικιάσω το Πρόβα Ορχήστρας (αν το έχουν) για να το δω το σαββατοκύριακο που θα πάνε Αθήνα. (Μαζί τους πάντως δεν το βλέπω!!)
[Από το ημερολόγιο 1993-’94]
[...] Το πρωί στο ωδείο περιμέναμε να έρθει η δασκάλα της θεωρίας και διάβαζα το Ποπ Κορν. Τελικά ήρθε ο άλλος ο στριμμένος ο [Β] (γιατί ή [Λ] ήταν άρρωστη) και είδε το Ποπ Κορν που διάβαζα και είπε κάτι σαν «οι Μαντόνες μας έλειπαν, και θέλετε να μάθετε και ιστορία της μουσικής!» αλλά τον αγνόησα και συνέχισα να το διαβάζω κρυφά. […] Μου λέει σε μια στιγμή η διπλανή μου, ξέρεις ότι πέθανε ο Ρίβερ Φοίνιξ; Μου είπε τελοσπάντων ότι είχε δει το My Own Private Idaho το προηγούμενο βράδι κλπ κλπ. Το θεώρησα πρώτης τάξεως είδηση και το προώθησα στην μπροστινή μου. Όπως αποδείχτηκε δεν είχα υπολογίσει ότι ήταν η Νο1 φαν του, (και όπως μετά μας είπε οι φίλες της στο σχολείο την έλεγαν Ελένη Φοίνιξ γιατί είχε σκοπό να τον παντρευτεί σύντομα).
Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορα, δεν με πίστευε αρχικά και ο [Β] τη μάλωσε. Μετά γύρισε και με κλώτσησε και μετά φερόταν λες κι ήταν έτοιμη να κάνει εμετό. Βγήκε απ’ την τάξη για να πάει στην τουαλέτα και δεν ξαναγύρισε. Στο σχολείο κανένας απ’ όσους το είπα δεν ήξερε τον Ρίβερ Φοίνιξ οπότε δεν είχαμε δράματα. (Και δυο-τρεις που έλεγαν ότι είχαν δει το Stand By Me δεν τον θυμόταν – μα είναι αυτός που πεθαίνει στο τέλος, είπα στην [Χ], «τι ειρωνεία» μου είπε αυτή. […]
Οι γονείς έφτιαχναν κρέπες και καθώς προσπαθούσα να τους εξηγήσω ποιος είναι ο Ρίβερ Φοίνιξ, είπαν στις ειδήσεις ότι σήμερα πέθανε και ο Φελίνι, ο σκηνοθέτης. Καταλήξαμε λοιπόν να μου εξηγούν αυτοί ποιος είναι ο Φελίνι και να μου λένε ότι θα 'πρεπε να αρχίσω να βλέπω λίγο περισσότερο καλό (και ευρωπαϊκό) κινηματογράφο. Κατάλαβα ότι ο Φελίνι έχει πολλούς κλόουν που κάτι συμβολίζουν και χορεύτριες που κάτι άλλο συμβολίζουν κι ότι γενικά έφτιαχνε αυτές τις 3ωρες συμβολικές ταινίες που δεν μιλάει κανείς και που, αν ποτέ μ’ αρέσουν θα είμαι σίγουρα πάνω απ’ τα 30. Ένας παππούς δηλαδή, που θα’ χει την ώρα και την υπομονή να δει όλο τον Φελίνι χωρίς να κοιμηθεί.
Τους το είπα κι έγινε ένας ψιλοχαμός και μου είπαν πως το ότι περνάω την εφηβεία δεν είναι δικαιολογία και να μην μιλάω έτσι για τον ήρωά τους –που μόλις πέθανε κιόλας- αφού δεν έχω δει ταινία του. «Ναι, αλλά κι ο Φ. μόλις πέθανε» είπα για να πάρω την απάντηση: "τουλάχιστον ο δικός μας πέθανε από γηρατειά στα 80 του κι όχι από υπερβολική δόση στα 20κάτι του". Μετά τσατίστηκα και δεν έφαγα, κι ούτε είδα την ταινία που είχε (με Ντάνι Ντε Βίτο και Μπ. Μίντλερ). Τώρα βέβαια που τα γράφω έχουν περάσει 2-3 μέρες και σκέφτομαι μετά που θα πάω στο Rock 100 (για να πάρω το δίσκο των Enigma) να περάσω απ’ το ΑΖΑ για να νοικιάσω το Πρόβα Ορχήστρας (αν το έχουν) για να το δω το σαββατοκύριακο που θα πάνε Αθήνα. (Μαζί τους πάντως δεν το βλέπω!!)
Thursday, July 20, 2006
Έντεκα (υποψήφιοι για το Mercury Prize που δεν κέρδισαν ποτέ)
Ανακοινώθηκαν οι φετινές υποψηφιότητες για τα βραβεία Mercury (αρκετά ‘εναλλακτικός’ θεσμός που βραβεύει το καλύτερο –από Βρετανό- άλμπουμ της χρονιάς. Παλαιότεροι νικητές υπήρξαν οι: Primal Scream, Suede, Portishead, Pulp, PJ Harvey, Franz Ferdinand (πρόπερσι) και Anthony & The Johnsons (πέρσι). Για πολλούς ήταν επιβράβευση της ήδη σπουδαίας καριέρας τους, γι’ άλλους ήταν το πρώτο exposure βήμα. [Πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι η λίστα με τους καλλιτέχνες που δεν κέρδισαν ποτέ.]
1) Massive Attack – Mezzanine (1998) Τώρα αυτό δεν είναι αδικία; Αντί για τους Massive είχαν κερδίσει οι Gomez (που θεωρούνταν τότε στην Αγγλία the next big thing και σήμερα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης).
2) The Magic Numbers (2005) Πολύχρωμη folky-pop με ξυλόφωνα και πολλά ooohs και aaahs. Αρνήθηκαν να παίξουν στο Top of the Pops (το οποίο τελειώνει, δυστυχώς, σύντομα), επειδή ο παρουσιαστής έκανε ένα χαζό αστείο με το βάρος τους.
3) Goldfrapp (2001) Ήταν υποψήφιοι με το (υπέροχο) Felt Mountain. Tους είδα πρώτη φορά, στην TV στα βραβεία, κι έμεινα άφωνος με τις αρμονικές μελωδίες και τα πειραγμένα φωνητικά.
4) Gorillaz (2001) Ήταν το φαβορί εκείνη τη χρονιά, αλλά οι ίδιοι απαίτησαν να αποσυρθεί η υποψηφιότητά τους, γιατί «δεν ήθελαν να κερδίσουν». Ο μπασίστας τους είχε πει ότι το Mercury Prize είναι "like carrying a dead albatross round your neck for eternity". [έκτοτε έχουν αποδεχτεί και υποψηφιότητες και βραβεία σε λιγότερο αξιόλογους διαγωνισμούς όπως MTV Ema’s κλπ]
5) Blur 13. Οι Blur δεν κέρδισαν ούτε με το 13 το 1999 ούτε με το Parklife το ’94. Αλλά δεν πειράζει, γιατί δεν κέρδισαν ποτέ ούτε και οι…
6) Oasis. [’95 Definitely Maybe & ’96 What’s the Story (Morning Glory)]. Τις χρονιές που ήταν υποψήφιοι οι Blur και οι Oasis το βραβείο πήραν οι: Portishead, Pulp, Talvin Singh, και M-People (!).
7) Michael Nyman – The Piano Concerto and MGV (1994) Υπέροχο: πρώτα η διασκευασμένη μουσική από το Πιάνο (OST) και μετά τα κομμάτια που έγραψε ο Nyman για τα εγκαίνια και το πρώτο ταξίδι των σιδηροδρομικών γραμμών Northern Europe Train Line.
8) Faithless – Sunday 8PM (1999) Τέλειος δίσκος, πολύ πιο αργός απ’ ότι τα edits των singles τους, ό,τι πρέπει για το ξημέρωμα (ή για Κυριακή στις 8 μμ).
9) Spice Girls - Spice: Τα Mercury αυτογελοιοποιήθηκαν μ’ αυτήν την υποψηφιότητα του 1997. Έκτοτε (και μετά το controversy) δεν ξαναέβαλαν κανέναν τόσο εμπορικό δίσκο στην ετήσια λίστα τους. [Αν οι Spice Girls είχαν μυαλό αυτήν την υποψηφιότητα θα την θεωρούσαν το highlight της καριέρας τους.]
10) Gavin Bryars – Jesus’ Blood Never Failed Me Yet. Χάρηκα που είδα ότι ήταν υποψήφιος το 1993 μ’ αυτό τον δίσκο. Τον είχα ακούσει όταν τον είχε παίξει σχεδόν ολόκληρο ο Πετρίδης: κανα μισάωρο με την πιο εθιστική επανάληψη ενός ρεφρέν. Τραγουδισμένο σχεδόν ψιθυριστά από έναν «αλήτη» του μετρό - στην λούπα προστίθενται σταδιακά τα έγχορδα και προς το τέλος η φωνή του Tom Waits. Δραματικά όμορφο.
11) Saint Etienne – Foxbase Alpha (1992) Περίεργα samples, ανάλαφρη ‘60s μελαγχολία, τέλειες ποπ μελωδίες (όπως τα Only Love Can Break Your Heart, Nothing Can Stop Us και Kiss and Make Up), ίσως ο καλύτερο δίσκος των S.E. (Έχασαν από τους Primal Scream και το Screamadelica).
Extras:
*Οι φετινές υποψηφιότητες από το NME
**Όλες οι υποψηφιότητες (και οι νικητές) απ' την αρχή του θεσμού (wikipedia)
***Σχετικό ποστ του Drude (με mp3 's) στο Teardrop Explodes
1) Massive Attack – Mezzanine (1998) Τώρα αυτό δεν είναι αδικία; Αντί για τους Massive είχαν κερδίσει οι Gomez (που θεωρούνταν τότε στην Αγγλία the next big thing και σήμερα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης).
2) The Magic Numbers (2005) Πολύχρωμη folky-pop με ξυλόφωνα και πολλά ooohs και aaahs. Αρνήθηκαν να παίξουν στο Top of the Pops (το οποίο τελειώνει, δυστυχώς, σύντομα), επειδή ο παρουσιαστής έκανε ένα χαζό αστείο με το βάρος τους.
3) Goldfrapp (2001) Ήταν υποψήφιοι με το (υπέροχο) Felt Mountain. Tους είδα πρώτη φορά, στην TV στα βραβεία, κι έμεινα άφωνος με τις αρμονικές μελωδίες και τα πειραγμένα φωνητικά.
4) Gorillaz (2001) Ήταν το φαβορί εκείνη τη χρονιά, αλλά οι ίδιοι απαίτησαν να αποσυρθεί η υποψηφιότητά τους, γιατί «δεν ήθελαν να κερδίσουν». Ο μπασίστας τους είχε πει ότι το Mercury Prize είναι "like carrying a dead albatross round your neck for eternity". [έκτοτε έχουν αποδεχτεί και υποψηφιότητες και βραβεία σε λιγότερο αξιόλογους διαγωνισμούς όπως MTV Ema’s κλπ]
5) Blur 13. Οι Blur δεν κέρδισαν ούτε με το 13 το 1999 ούτε με το Parklife το ’94. Αλλά δεν πειράζει, γιατί δεν κέρδισαν ποτέ ούτε και οι…
6) Oasis. [’95 Definitely Maybe & ’96 What’s the Story (Morning Glory)]. Τις χρονιές που ήταν υποψήφιοι οι Blur και οι Oasis το βραβείο πήραν οι: Portishead, Pulp, Talvin Singh, και M-People (!).
7) Michael Nyman – The Piano Concerto and MGV (1994) Υπέροχο: πρώτα η διασκευασμένη μουσική από το Πιάνο (OST) και μετά τα κομμάτια που έγραψε ο Nyman για τα εγκαίνια και το πρώτο ταξίδι των σιδηροδρομικών γραμμών Northern Europe Train Line.
8) Faithless – Sunday 8PM (1999) Τέλειος δίσκος, πολύ πιο αργός απ’ ότι τα edits των singles τους, ό,τι πρέπει για το ξημέρωμα (ή για Κυριακή στις 8 μμ).
9) Spice Girls - Spice: Τα Mercury αυτογελοιοποιήθηκαν μ’ αυτήν την υποψηφιότητα του 1997. Έκτοτε (και μετά το controversy) δεν ξαναέβαλαν κανέναν τόσο εμπορικό δίσκο στην ετήσια λίστα τους. [Αν οι Spice Girls είχαν μυαλό αυτήν την υποψηφιότητα θα την θεωρούσαν το highlight της καριέρας τους.]
10) Gavin Bryars – Jesus’ Blood Never Failed Me Yet. Χάρηκα που είδα ότι ήταν υποψήφιος το 1993 μ’ αυτό τον δίσκο. Τον είχα ακούσει όταν τον είχε παίξει σχεδόν ολόκληρο ο Πετρίδης: κανα μισάωρο με την πιο εθιστική επανάληψη ενός ρεφρέν. Τραγουδισμένο σχεδόν ψιθυριστά από έναν «αλήτη» του μετρό - στην λούπα προστίθενται σταδιακά τα έγχορδα και προς το τέλος η φωνή του Tom Waits. Δραματικά όμορφο.
11) Saint Etienne – Foxbase Alpha (1992) Περίεργα samples, ανάλαφρη ‘60s μελαγχολία, τέλειες ποπ μελωδίες (όπως τα Only Love Can Break Your Heart, Nothing Can Stop Us και Kiss and Make Up), ίσως ο καλύτερο δίσκος των S.E. (Έχασαν από τους Primal Scream και το Screamadelica).
Extras:
*Οι φετινές υποψηφιότητες από το NME
**Όλες οι υποψηφιότητες (και οι νικητές) απ' την αρχή του θεσμού (wikipedia)
***Σχετικό ποστ του Drude (με mp3 's) στο Teardrop Explodes
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #6 Αλίκη Βουγιουκλάκη)
23 Ιουλίου 1996[Γράφουν η Ιφιμέδεια και ο Non Private Life]
(Ιφιμέδεια) Την ημέρα που έμαθα ότι πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, 23 Ιουλίου 1996, καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στον Non Private Life.
Σε αντίθεση με πολλά και σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, αυτή τη μέρα, πιό σωστά τη στιγμή, την θυμάμαι πολύ έντονα. Φωτογραφικά και συναισθηματικά.
Κατακαλόκαιρο. Ζέστη πολύ. Στην Κύπρο. Μπροστά σε ένα τραπέζι, σε μια αυλή. Κι άλλοι παρόντες, πήγαιναν, έρχονταν δούλευαν. Χαζά αστεία. Ήμουν και αισθανόμουν τόσο πολύ νέα.
Ήταν θυμάμαι ανοικτό το ραδιόφωνο, δουλεύαμε αφηρημένοι, βαριεστημένοι κι ακούγαμε ασυναίσθητα. Κάποια στιγμή το έκτακτο δελτίο. Η ανακοίνωση του θανάτου.
Πέθανε σήμερα η ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Παρόλο που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστη και φυσικά τα μέσα ασχολούνταν καθημερινά με την κατάσταση της υγείας της, μάλλον επειδή ήμουν στην Κύπρο και όλο αυτό δεν το βίωνα τηλεοπτικά, ή ίσως επειδή δεν πίστευα ότι η Αλίκη θα πέθαινε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο θα γινόταν καλά, ξαφνιάστηκα.
Και αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Οι υπόλοιποι παρόντες ανεπηρέαστοι. Νομίζω μερικοί κάτι κορόιδεψαν. Εγώ αισθανόμουν μιαν έντονη διάθεση να κλάψω.
Θα μου πεις να κλάψεις ποιόν; Έναν άνθρωπο που δεν γνώρισες ποτέ; Είναι γελοίο, σωστά;
Να κλάψεις γιατί; Τι; Ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Κάποτε θα πέθαινε. 80 χρονών γυναίκα... όλοι τότε πίστευαν ότι η Αλίκη ήταν μια απίστευτη υπερήλιξ που ως άλλος Φάουστ είχε ανταλλάξει με την ψυχή της τα υπέροχα νιάτα που ακτινοβολούσε.
Έτσι γούσταρα και ήθελα να κλάψω. Έτσι.
Και δεν είχα τρόπο να πνίξω τον πόνο μου και αντιλαμβανόμουν το γελοίο του πράγματος καια ισθανόμουν αυτό το αίσθημα να φουντώνει, να καίνε τα μάγουλά μου. Κρατιέμαι. Κρατιέμαι. Σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάω τα χαρτιά μου, δεν θα κοιτάξω γύρω, κανείς δεν θα με δει να κλαίω.
«Μες σ’αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή» ακούγεται η φωνή από το ραδιόφωνο.
Σηκώνω το κεφάλι. Κοιτάζω δίπλα. Τέσσερα μάτια δάκρυα. Ο φίλος μου από τότε. Μέσα από αυτά και άλλα δάκρυα.
Ο Non Private Life σηκώνεται να πάει στην τηλεόραση της κυρίας Χ. να δει τι γίνεται. Εγώ καρφωμένη στην καρέκλα. Δεν θέλω να δω τίποτα.
Γιατί κλαίς;
Έτσι.
Ήμουν μαζί της παιδί, τσαχπίνικο κορίτσι, με μακριά μαλλιά και πολλά νάζια, τρυφερή γυναίκα, πληγωμένη, διεκδικητική, ερωτική. Η Μανταλένα του άχρονου καλοκαιριού, η χαριτωμένη Μουσίτσα, η Αικατερίνη Πιερή του γραφείου, η Λίζα Πετροβασίλη του σχολείου. Αλλά και Μαρία της Σιωπής και Εβίτα, γενναία Υπολοχαγός Νατάσα, Ψεύτρα και Δόλωμα, Δικτάτωρ και Αρχόντισσα.
Όταν αγαπάμε είμαστε 20 χρονών. Πόσο δίκιο είχες Αλίκη.
Ο Non Private Life επιστρέφει.
- Όλα καλά; - Όλα.
(Non Private Life) Το μεσημέρι της Παρασκευής μου τηλεφωνούν απ’ την Αθήνα. Μου ανακοινώνουν το «διαμελισμό» της ζωντανής τηλεοπτικής κάλυψης της διαδρομής. Μητρόπολη- Α’ Νεκροταφείο. Θυμάμαι πρώτη φορά εκεί τον εικονογραφημένο χρόνια πριν σε κόμικς θάνατο της Αγίας Αλίκης στα Πρόσωπα του Άρη Δαβαράκη. Νομίζω είμαι κουκίδα της αρρωστημένης γραφίδας του καλλιτέχνη.
Η Ζ. Λ. ζητάει απεγνωσμένα σπάτουλα να επιμεληθεί τελευταία την μάσκα του νεκρού κοριτσιού. Έχει παγώσει το πρόσωπο. Δεν πιάνει η βαφή. Ξανά σπάτουλα. Λερώνει τα μαλλιά. Τα φέρνει ύστερα μπροστά στο πρόσωπο. Μάσκα της Μέδουσας. Τηλεφωνούν απ’ το γραφείο του Ant1. Έχει στηθεί ο γερανός με την κάμερα πάνω απ’ το ανοικτό μνήμα. Ο Κ. τραβάει τις τελευταίες φωτογραφίες της μάσκας στο παρεκκλήσι. Ο Γ. δεν αντέχει την εικόνα. Βγαίνει έξω. Η Α. βγάζει ένα μικρό ψαλιδάκι και κόβει 3 τούφες βαμμένο ξανθό μαλλί. Τη μια θα τη στείλει στην ξαδέρφη της στην Καρδίτσα. Τις χώνει μέσα στη τσάντα στη θέση που φυλάει σταματημένο το χρυσό ρολόι. 10.15’. Έξω ζέστη. Κόσμος με τριαντάφυλλο στο χέρι και εμφιαλωμένο νερό. Μικρές ασήμαντες λιποθυμίες. Αφίξεις ινδαλμάτων που συνοδεύονται με ζωντανά λαϊκά χειροκροτήματα.
Κάθομαι στον καναπέ της κυρίας Χ. στη Λεμεσσό, παρατηρώ την εικόνα. Αρνούμαι να δεχτώ για άλλη μια φορά την πραγματικότητα. Η εικόνα της Μάσκας χαμογελάει πάνω απ’ το κλειστό φέρετρο. Ανεμιστήρες που σκορπούν μακριά τα τελευταία άνθη των ρόδων. «Ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματά σου». Κλείνω τα μάτια. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει συμβεί αληθινά. Κι ύστερα η φωνή της στα αυτιά μου «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ να το πιστέψω.» Σωληνάκια. Χαλκοπράσινο πρόσωπο. Αδύναμα πρώτη φορά χεράκια. Μια φέτα καρπούζι. Δίπλα μισοφαγωμένα σουβλάκια. Μια εικόνα της Παναγίας. Λαδάκι απ’ την Τήνο. Κομποσκοίνια. Γράμματα. Πολλά γράμματα με αφιερώσεις. Η μετάφραση πιο δίπλα για τις Μικρές Αλεπούδες. Κι ύστερα η μικρή παύση πριν από την οριστική Σιωπή. Μικρά ανοίγματα της πόρτας. Μικροί αποχαιρετισμοί. Αντίο Πίπη. Αντίο Μανταλένα. Αντίο κυρία Αλίκη. Αντίο Αλικάκι. Αντίο παιδί μου. Αντίο μαμά. Αντίο αγάπη μου…
Κι ύστερα ανοίγω τα μάτια. Το τελευταίο πλάνο. Όπως μου το έχουν περιγράψει στο τηλέφωνο. Δήθεν να τοποθετήσει ο Κ. στα νεκρά της χέρια την αγαπημένη της φωτογραφία που έχει τραβήξει. Η τελευταία της επιθυμία. Μάσκα της Ωραίας μου Κυρίας. Τελευταίο πλάνο από τον Ant1. Ακινητοποιημένο. Νεκρό. Φιλί στο στόμα. Σβήσιμο με την παλάμη του φιλιού- κραγιόν απ’ το στόμα.
Βγαίνω τρέχοντας απ΄ το σαλόνι της κυρίας Χ. σχεδόν χωρίς ευχαριστώ. Κι επιστρέφω στην Ιφιμέδεια μου. Δίπλα στα κιτρινισμένα μας χαρτιά.
- Όλα καλά;
- Όλα.
[ Ιφιμέδεια@ Ιφιμέδεια & Fantastic ’80s
NPL@ Non Private Life ]
Monday, July 17, 2006
Έντεκα (επεισόδια Simpsons με special Guest Stars)
Έβλεπα Simpsons στα δέκα μου, βλέπω και στα τριάντα. Γελούσα πολύ μαζί τους όταν ήμουν μικρός κι ας μου διέφευγε η ανελέητη πολιτική σάτιρα ή/και ο ανατρεπτικός αμερικάνικος αυτοσαρκασμός τους. Του χρόνου τέτοια εποχή οι Simpsons θα παίζονται στους κινηματογράφους, θα γιορτάζουν τα 400 επεισόδια και θα κλείνουν 20 χρόνια ζωής. Σε λίγους μήνες ξεκινάει η νέα σεζόν της σειράς και ήδη έχουν διαρρεύσει μερικά ονόματα διασήμων που θα παίξουν (φωνητικά) τους εαυτούς τους, από τους Metallica και τον Kiefer Sutherland μέχρι τους White Stripes και τους συγγραφείς Tom Wolfe και Gore Vidal.
1) Krusty Gets Kancelled (1993) Στο φαντασμαγορικό comeback show του Krusty the Clown έπαιξαν τους εαυτούς τους οι: Barry White, Bette Midler (με αστείες σκηνές στο αυτοκίνητό της), Red Hot Chili Peppers (με τα εσώρουχά τους), Luke Perry (ως ο ετεροθαλής αδερφός του Krusty), Hugh Hefner και Elizabeth Taylor (που σε άλλο επεισόδιο έκανε τη φωνή της Maggie).
2) The Springfield Files (1997) Το επεισόδιο παρουσιάζει ο Leonard Nemoy (Mr Spock του Σταρ Τρεκ): «Good evening, I'm Leonard Nimoy. The following tale of alien encounters is true... And by true I mean false. It's all lies. But they're entertaining lies... And in the end, isn't that the Τruth? The answer is - "no".» Οι πράκτορες Mulder και Scully (X-Files) ανακρίνουν τον Homer. [Homer: Well, the evening began at the gentleman's club, where we were discussing Wittgenstein over a game of backgammon. Scully: Mr. Simpson, it's a felony to lie to the F.B.I. Homer: We were sitting in the car eating packets of mustard.]
3) Homerpalooza (1996) Στην προσπάθειά του να γίνει cool, ο Homer πηγαίνει σ’ ένα ροκ φεστιβάλ. Γελοιοποιείται αλλά γνωρίζει τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins και τον ακολουθεί στην περιοδεία τους. Συμμετέχουν επίσης όλα τα μέλη των Cypress Hill και των Sonic Youth (που έπαιξαν αυτό στα end credits). Η Courtney Love επρόκειτο να δανείσει τη φωνή της, αλλά τελικά αρνήθηκε λόγω της τότε κόντρας της με τον Billy Corgan.
4) Stark Raving Dad (1991) Ο Μάικλ Τζάκσον έπαιξε έναν ψυχασθενή που πίστευε ότι ήταν ο Μάικλ Τζάκσον (!) κι έγραψε ένα τραγούδι για τα γενέθλια της Lisa. [αυτό εδώ]
5) Marge Gets a Job (1992) Ο Τομ Τζόουνς αλυσοδεμένος και με την απειλή όπλου τραγουδάει στο ραντεβού του κυριου Μπέρνς και της Μαρτζ. Όταν ο Μπερνς καταλαβαίνει ότι η Μαρτζ είναι παντρεμένη, χαρίζει σ’ αυτήν και τον Homer μια ρομαντική βραδιά (και τον Τομ Τζόουνς).
6) The Regina Monologues (2003) Επεισόδιο στο Λονδίνο και την οικογένεια υποδέχεται ο Tony Blair -που ηχογράφησε τις ατάκες του απ’ το σπίτι του. [Bart: Mr. Blair, why are you greeting lowlifes like us at the airport? Tony Blair: Because I want to encourage all the world to come see the beauty of 21st-century Britain. Homer: Would an American dollar encourage you to leave us alone? Tony Blair: No. (he grabs the bill anyway) But thank you….Homer: Wow, I can't believe we met Mr. Bean!] Επίσης γνωρίζουν την J.K. Rowling και την ρωτούν για τον Χάρι Πότερ [Lisa: Can you tell me what happens at the end of the series? J.K. Rowling: (sigh) He grows up and marries you. Is that what you want to hear? Lisa: (dreamily) Yes…]
7) Homer's Barbershop Quartet (1993) O Homer και οι φίλοι του φτιάχνουν ένα ρετρό συγκρότημα που πάει Νο1 με το Baby On Board [αυτό εδώ]. Στην τελετή των Grammies συναντούν τον George Harrison, τον MC Hammer και τον David Crosby. Διάλογος του Barney (καθώς κερδίζουν το βραβείο) με τον David Crosby. Barney: David Crosby, you are my hero! D. Crosby: Really? You like my music? Barney: What? You’re a musician?!
8) When You Dish Upon a Star (1998) Ο Homer γνωρίζει το (τότε ζευγάρι) Alec Baldwin-Kim Basinger που βρίσκεται ινκόγκνιτο στην πόλη. Κερδίζει την εμπιστοσύνη τους (και κοιμάται στο κρεβάτι τους), δεν μπορεί όμως να κρατήσει το μυστικό.
9) I'm With Cupid (1999) Ο Elton John (που παίζει τον εαυτό του στο επεισόδιο του Αγίου Βαλεντίνου) εμφανίζεται απροειδοποίητα στο αεροδρόμιο της πόλης ξαφνιάζοντας τους ήρωες. (Apu: Oh my God, Elton John! Elton John: That's my name! [pause] Well, not really.)
10) Beyond Blunderdome (1999) O Mel Gibson παρακολουθεί στα κρυφά την προβολή της νέας του ταινίας. Όλοι οι θεατές ενθουσιάζονται, εκτός απ’ τον Homer. Ο Gibson γίνεται obsessed με την γνώμη του Homer και του ζητάει να του γράψει το σενάριο για την επόμενή του ταινία.
11) Tennis the Menace (2001) Στο τουρνουά τένις για ζευγάρια πατέρας και κόρη παίζουν εναντίον μητέρας και γιου. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να κερδίσει, ο Homer αρπάζει απ’ τις κερκίδες την Venus Williams και την βάζει στην ομάδα διώχνοντας τον Bart, ενώ η Marge αντικαθιστά την Lisa με την Serena Williams. Στο τέλος όμως οι αδερφές Williams αντικαθιστούν και τον Homer και την Marge με τους Andre Agassi και Pete Sampras αντίστοιχα.
1) Krusty Gets Kancelled (1993) Στο φαντασμαγορικό comeback show του Krusty the Clown έπαιξαν τους εαυτούς τους οι: Barry White, Bette Midler (με αστείες σκηνές στο αυτοκίνητό της), Red Hot Chili Peppers (με τα εσώρουχά τους), Luke Perry (ως ο ετεροθαλής αδερφός του Krusty), Hugh Hefner και Elizabeth Taylor (που σε άλλο επεισόδιο έκανε τη φωνή της Maggie).
2) The Springfield Files (1997) Το επεισόδιο παρουσιάζει ο Leonard Nemoy (Mr Spock του Σταρ Τρεκ): «Good evening, I'm Leonard Nimoy. The following tale of alien encounters is true... And by true I mean false. It's all lies. But they're entertaining lies... And in the end, isn't that the Τruth? The answer is - "no".» Οι πράκτορες Mulder και Scully (X-Files) ανακρίνουν τον Homer. [Homer: Well, the evening began at the gentleman's club, where we were discussing Wittgenstein over a game of backgammon. Scully: Mr. Simpson, it's a felony to lie to the F.B.I. Homer: We were sitting in the car eating packets of mustard.]
3) Homerpalooza (1996) Στην προσπάθειά του να γίνει cool, ο Homer πηγαίνει σ’ ένα ροκ φεστιβάλ. Γελοιοποιείται αλλά γνωρίζει τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins και τον ακολουθεί στην περιοδεία τους. Συμμετέχουν επίσης όλα τα μέλη των Cypress Hill και των Sonic Youth (που έπαιξαν αυτό στα end credits). Η Courtney Love επρόκειτο να δανείσει τη φωνή της, αλλά τελικά αρνήθηκε λόγω της τότε κόντρας της με τον Billy Corgan.
4) Stark Raving Dad (1991) Ο Μάικλ Τζάκσον έπαιξε έναν ψυχασθενή που πίστευε ότι ήταν ο Μάικλ Τζάκσον (!) κι έγραψε ένα τραγούδι για τα γενέθλια της Lisa. [αυτό εδώ]
5) Marge Gets a Job (1992) Ο Τομ Τζόουνς αλυσοδεμένος και με την απειλή όπλου τραγουδάει στο ραντεβού του κυριου Μπέρνς και της Μαρτζ. Όταν ο Μπερνς καταλαβαίνει ότι η Μαρτζ είναι παντρεμένη, χαρίζει σ’ αυτήν και τον Homer μια ρομαντική βραδιά (και τον Τομ Τζόουνς).
6) The Regina Monologues (2003) Επεισόδιο στο Λονδίνο και την οικογένεια υποδέχεται ο Tony Blair -που ηχογράφησε τις ατάκες του απ’ το σπίτι του. [Bart: Mr. Blair, why are you greeting lowlifes like us at the airport? Tony Blair: Because I want to encourage all the world to come see the beauty of 21st-century Britain. Homer: Would an American dollar encourage you to leave us alone? Tony Blair: No. (he grabs the bill anyway) But thank you….Homer: Wow, I can't believe we met Mr. Bean!] Επίσης γνωρίζουν την J.K. Rowling και την ρωτούν για τον Χάρι Πότερ [Lisa: Can you tell me what happens at the end of the series? J.K. Rowling: (sigh) He grows up and marries you. Is that what you want to hear? Lisa: (dreamily) Yes…]
7) Homer's Barbershop Quartet (1993) O Homer και οι φίλοι του φτιάχνουν ένα ρετρό συγκρότημα που πάει Νο1 με το Baby On Board [αυτό εδώ]. Στην τελετή των Grammies συναντούν τον George Harrison, τον MC Hammer και τον David Crosby. Διάλογος του Barney (καθώς κερδίζουν το βραβείο) με τον David Crosby. Barney: David Crosby, you are my hero! D. Crosby: Really? You like my music? Barney: What? You’re a musician?!
8) When You Dish Upon a Star (1998) Ο Homer γνωρίζει το (τότε ζευγάρι) Alec Baldwin-Kim Basinger που βρίσκεται ινκόγκνιτο στην πόλη. Κερδίζει την εμπιστοσύνη τους (και κοιμάται στο κρεβάτι τους), δεν μπορεί όμως να κρατήσει το μυστικό.
9) I'm With Cupid (1999) Ο Elton John (που παίζει τον εαυτό του στο επεισόδιο του Αγίου Βαλεντίνου) εμφανίζεται απροειδοποίητα στο αεροδρόμιο της πόλης ξαφνιάζοντας τους ήρωες. (Apu: Oh my God, Elton John! Elton John: That's my name! [pause] Well, not really.)
10) Beyond Blunderdome (1999) O Mel Gibson παρακολουθεί στα κρυφά την προβολή της νέας του ταινίας. Όλοι οι θεατές ενθουσιάζονται, εκτός απ’ τον Homer. Ο Gibson γίνεται obsessed με την γνώμη του Homer και του ζητάει να του γράψει το σενάριο για την επόμενή του ταινία.
11) Tennis the Menace (2001) Στο τουρνουά τένις για ζευγάρια πατέρας και κόρη παίζουν εναντίον μητέρας και γιου. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να κερδίσει, ο Homer αρπάζει απ’ τις κερκίδες την Venus Williams και την βάζει στην ομάδα διώχνοντας τον Bart, ενώ η Marge αντικαθιστά την Lisa με την Serena Williams. Στο τέλος όμως οι αδερφές Williams αντικαθιστούν και τον Homer και την Marge με τους Andre Agassi και Pete Sampras αντίστοιχα.
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #5 Τζένη Καρέζη)
27 Ιουλίου 1992Ήταν ένας ακόμη Ιούλιος στην Χαλκιδική. Η όραση της γιαγιάς είχε χειροτερέψει κι αυτό που την απασχολούσε ήταν: Τι θα γίνεί τώρα με την Τόλμη και Γοητεία; Δεν ήξερε αγγλικά και πλέον δεν κατόρθωνε ούτε τους υπότιτλους να ξεχωρίζει. Η ξαδέλφη μου κι εγώ, αναλάβαμε δράση: κάθε απόγευμα, όταν η ΕΤ1 έπαιζε το σίριαλ, καθόμασταν μαζί με τη γιαγιά κι ερμηνέυαμε σε πραγματικό χρόνο τους διαλογους της Τόλμης και Γοητείας.
Σύντομα είχαμε φτιάξει ειδικές φωνές για όλους τους χαρακτήρες και είχαμε αναπτύξει τους δικούς μας κώδικες με τους οποίους ξεκαρδιζόμασταν. Η γιαγιά αδιαφορούσε για το ύφος ή την ποιότητα της μεταγλώττισης και προσπαθούσε να καταλάβει την υπόθεση: «Αφήστε τα χαζά και πείτε τι γίνεται, είναι έγκυος η Μπρούκ ή της παίζει παιχνίδι η Στέφανι;»
Κάποιες φορές δεν διαβάζαμε ακριβώς αυτά που βλέπαμε: διανθίζαμε το κείμενο με λάιτ βρισιές, βάζαμε τον Ριτζ να «χαριεντίζεται στη σάουνα με την Σάλι Σπέκτρα», επινοούσαμε απιθανότητες. Η γιαγιά, μετά από μερικά «πωπώ!» ή «αμάν!», πάντα εντόπιζε την ψευδή μεταγλώττιση: «Ε, μα, είπα κι εγώ, Φώσκολος έγινε;»
Βλέπαμε λοιπόν το επεισόδιο που επιστρέφει η Καρολάιν, όχι ως Καρολάιν αλλά ως δίδυμη ξαδέρφη της ή κάτι τέτοιο κουφό, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Βάλτε τον ΑΝΤ1», είπε η ξαδέλφη μου κλείνοντάς το. «Πέθανε η Βουγιουκλάκη». Δεν θυμάμαι το παρασκήνιο αυτής της μακάβριας παραπληροφόρησης, πάντως όταν βάλαμε τις ειδήσεις είδαμε τη Βουγιουκλάκη (alive and kicking) να μιλάει στον παρουσιαστή κι από πάνω να γράφει ‘Έφυγε η Τζένη Καρέζη’. Σύντομα μαζεύτηκαν όλοι στην τηλεόραση: η Καρέζη ήταν πάντα ένα αγαπητό πρόσωπο στην οικογένεια, για πολλούς και καλούς λόγους.
Η Βουγιουκλάκη μιλούσε (υπερβολικά) συγκινημένη και διάφοροι συγγενείς άρχισαν να την κοροϊδεύουν για τον τάχα θεατρινίστικο τρόπο της. «Καλά, τι ηθοποιός! Δες τι ψεύτικη που είναι», έλεγαν όλοι, εμένα όμως με συγκινούσε πραγματικά ακόμα κι αν ήταν υπερβολική. Τελείωσε λέγοντας με σπασμένη φωνή (αληθινή ή ψεύτικη) «Αχ, Τζένη! Τζένη μου! Θα σε συναντήσω, αγάπη μου!» και αυτό λες κι ήταν το σύνθημα για να ξεσπάσουν οι απαράδεκτοι γύρω μου σε δυνατά γέλια.
[Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει απ’ το θάνατο της Καρέζη - δέκα απ’ το θάνατο της Αλίκης. Και, μόλις πριν μερικούς μήνες, πέθανε και η γιαγιά μου. Όμως η Τόλμη και η Γοητεία συνεχίζει ακάθεκτη. Ναι, είναι μια απ’ τις αδικίες της ζωής, αλλά θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η Τόλμη και Γοητεία θα μας θάψει όλους.]
Thursday, July 13, 2006
Έντεκα (αγαπημένα θερινά σινεμά)
Πριν από κάποιο καιρό (και με αφορμή αυτό το ποστ για ταινίες που έχουμε δει σε θερινά σινεμά) η An-Lu πρότεινε την ιδέα και σχολιαστές βοήθησαν να γίνει η λίστα.
Τα αποτελέσματα με τυχαία σειρά (εκτός απ' τη Φιλοθέη που είναι όντως Νο1):
1) Φιλοθέη: Averel («οι μερακλήδες ζητήστε γρανίτα με βότκα»), Cruella («όλο το σινεμά είναι μια πλατεία με τεράστια δέντρα και ποταμάκι γύρω-γύρω, τέλειο μπαρ με απίστευτα χοτ-ντογκ, τραπεζάκια...»), και Id («Φιλοθέη rulez!! Τέλειο θερινό, και φροντίζω να πηγαίνω όποτε γυρνάω καλοκαίρι»)
2) Λιλα: An-Lu («Έχει κρατήσει το συνοικιακό χαρακτήρα του και οι μάντρες του είναι καλυμμένες με κισσό, όπου πάνω σουλατσάρουν γατίνια...»)
3) Αύρα: enteka («Δίπλα στην αμμουδιά, στην πλαζ Αρετσούς, είναι τέλειο για βόλτες πριν και μετά την ταινία. Κάποιες φορές κάνει ωραία αφιερώματα σε ταινίες κινουμένων σχεδίων»)
4) Δεξαμενή: An-Lu («Είναι αυτό που υπόσχεται το όνομά της. Ιδανικό για σινεφίλ»)
5) Αβάνα: Id και Ορφ («από τους πιο δροσερούς»)
6) Σινέ Γαλάτσι: An-Lu («Είναι λίγο μακριά από το κέντρο, αλλά έχει πολύ άπλα και έχεις ψευδαίσθηση εξοχής καθώς βρίσκεται μέσα στο Άλσος Βεϊκου»)
7) Σινέ Παρι: so-de-lovely («Ταράτσα, φοβερό μπαρ, λουλούδια και η Ακρόπολη φωτισμένη, κυριολεκτικά δίπλα σου. Έχω δει απίθανες μπούρδες και μάλιστα μόνη στην δεύτερη προβολή για να χαζεύω με την ησυχία μου την Ακρόπολη πίνοντας»)
8) Παλλάς: An-Lu («Είναι το μόνο από όσα ανέφερα, το οποίο βρίσκεται στην ταράτσα του ομώνυμου χειμερινού. Δεν σε πλακώνουν οι παρακείμενες πολυκατοικίες και το δάπεδο έχει αρκετή κλίση, ώστε να μην στραβολαιμιάζεις αν καθίσεις πίσω κι έχεις ψηλούς μπροστινούς»)
9) Ριβιέρα: so-de-lovely («απίθανος κήπος ανάμεσα σε νεοκλασσικά και πολυκατοικίες με σταθερά σινεφίλ ρεπερτόριο. Ίσως το πρώτο θερινό για μένα καθώς το γραφείο της μαμάς μου έβλεπε μεγαλειωδώς στην οθόνη»)
10) Ναταλί: enteka («στο κέντρο της Θεσνίκης, δίπλα στην παραλία. Το καλύτερο χοτ-ντογκ!»)
11) Θησείον: Αn-Lu («Αναπνέεις και νιώθεις την Ακρόπολη γύρω σου»)
Τα αποτελέσματα με τυχαία σειρά (εκτός απ' τη Φιλοθέη που είναι όντως Νο1):
1) Φιλοθέη: Averel («οι μερακλήδες ζητήστε γρανίτα με βότκα»), Cruella («όλο το σινεμά είναι μια πλατεία με τεράστια δέντρα και ποταμάκι γύρω-γύρω, τέλειο μπαρ με απίστευτα χοτ-ντογκ, τραπεζάκια...»), και Id («Φιλοθέη rulez!! Τέλειο θερινό, και φροντίζω να πηγαίνω όποτε γυρνάω καλοκαίρι»)
2) Λιλα: An-Lu («Έχει κρατήσει το συνοικιακό χαρακτήρα του και οι μάντρες του είναι καλυμμένες με κισσό, όπου πάνω σουλατσάρουν γατίνια...»)
3) Αύρα: enteka («Δίπλα στην αμμουδιά, στην πλαζ Αρετσούς, είναι τέλειο για βόλτες πριν και μετά την ταινία. Κάποιες φορές κάνει ωραία αφιερώματα σε ταινίες κινουμένων σχεδίων»)
4) Δεξαμενή: An-Lu («Είναι αυτό που υπόσχεται το όνομά της. Ιδανικό για σινεφίλ»)
5) Αβάνα: Id και Ορφ («από τους πιο δροσερούς»)
6) Σινέ Γαλάτσι: An-Lu («Είναι λίγο μακριά από το κέντρο, αλλά έχει πολύ άπλα και έχεις ψευδαίσθηση εξοχής καθώς βρίσκεται μέσα στο Άλσος Βεϊκου»)
7) Σινέ Παρι: so-de-lovely («Ταράτσα, φοβερό μπαρ, λουλούδια και η Ακρόπολη φωτισμένη, κυριολεκτικά δίπλα σου. Έχω δει απίθανες μπούρδες και μάλιστα μόνη στην δεύτερη προβολή για να χαζεύω με την ησυχία μου την Ακρόπολη πίνοντας»)
8) Παλλάς: An-Lu («Είναι το μόνο από όσα ανέφερα, το οποίο βρίσκεται στην ταράτσα του ομώνυμου χειμερινού. Δεν σε πλακώνουν οι παρακείμενες πολυκατοικίες και το δάπεδο έχει αρκετή κλίση, ώστε να μην στραβολαιμιάζεις αν καθίσεις πίσω κι έχεις ψηλούς μπροστινούς»)
9) Ριβιέρα: so-de-lovely («απίθανος κήπος ανάμεσα σε νεοκλασσικά και πολυκατοικίες με σταθερά σινεφίλ ρεπερτόριο. Ίσως το πρώτο θερινό για μένα καθώς το γραφείο της μαμάς μου έβλεπε μεγαλειωδώς στην οθόνη»)
10) Ναταλί: enteka («στο κέντρο της Θεσνίκης, δίπλα στην παραλία. Το καλύτερο χοτ-ντογκ!»)
11) Θησείον: Αn-Lu («Αναπνέεις και νιώθεις την Ακρόπολη γύρω σου»)
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #4 Syd Barrett)
[Αιφνίδιος Θάνατος Επί του Πιεστηρίου!]
Θα προσπαθήσω να ανασύρω τις μακρινές αναμνήσεις μου από την είδηση του θανάτου του Syd Barrett: Λοιπόν, δεν είμαι και σίγουρος, αλλά νομίζω ότι καθόμουν στο κομπιούτερ προχτές το απόγευμα, κοιτώντας το Μόνιτορ, όταν είδα ένα σχετικό ποστ. Και μετά είδα άλλο ένα. Και μετά κι άλλα, πολλά. (Δεν είναι τυχαίο που τόσοι μπλόγκερς έγραψαν γι’ αυτόν: η μουσική -και ο θρύλος- του S.B. και των Pink Floyd άντεξε πραγματικά στο χρόνο.)
Τα πρώτα έντεκα ποστ που δημοσιεύτηκαν [πηγή: Μόνιτορ, διορθώσεις δεκτές]
Roger Keith 'Syd' Barrett R.I.P. » Vjay's club
It's awfully considerate of you to think of me here » ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ
Διαμάντια και ουίσκυ » Το Παρελθόν είναι μια Ξένη Χώρα
See Emily play (A tribute to Syd Barrett) » Ελληνική λογοτεχνία
Good bye Syd » Meddling Around v2.0
Dark » Λευκός θόρυβος
Syd Barret is dead » πλινθοι και κεραμοι
Shine on you crazy diamond » singen sang gesungen
Πέθανε ο Syd Barrett » pestaola.gr
Shine on you Crazy Diamond.. » Γιώργος Γιωργάκης Comfis Comfortably-numb
Εις μνήμην Syd Barrett » Gravity and the Wind @11/07 22:00
Θα προσπαθήσω να ανασύρω τις μακρινές αναμνήσεις μου από την είδηση του θανάτου του Syd Barrett: Λοιπόν, δεν είμαι και σίγουρος, αλλά νομίζω ότι καθόμουν στο κομπιούτερ προχτές το απόγευμα, κοιτώντας το Μόνιτορ, όταν είδα ένα σχετικό ποστ. Και μετά είδα άλλο ένα. Και μετά κι άλλα, πολλά. (Δεν είναι τυχαίο που τόσοι μπλόγκερς έγραψαν γι’ αυτόν: η μουσική -και ο θρύλος- του S.B. και των Pink Floyd άντεξε πραγματικά στο χρόνο.)
Τα πρώτα έντεκα ποστ που δημοσιεύτηκαν [πηγή: Μόνιτορ, διορθώσεις δεκτές]
Roger Keith 'Syd' Barrett R.I.P. » Vjay's club
It's awfully considerate of you to think of me here » ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ
Διαμάντια και ουίσκυ » Το Παρελθόν είναι μια Ξένη Χώρα
See Emily play (A tribute to Syd Barrett) » Ελληνική λογοτεχνία
Good bye Syd » Meddling Around v2.0
Dark » Λευκός θόρυβος
Syd Barret is dead » πλινθοι και κεραμοι
Shine on you crazy diamond » singen sang gesungen
Πέθανε ο Syd Barrett » pestaola.gr
Shine on you Crazy Diamond.. » Γιώργος Γιωργάκης Comfis Comfortably-numb
Εις μνήμην Syd Barrett » Gravity and the Wind @11/07 22:00
Tuesday, July 11, 2006
Έντεκα (θέματα απ' το περιοδικό Ραδιοπρόγραμμα - Αυγουστος 1952)
Έχω ξαναγράψει για την αρχειακή μου μανία και την αγάπη μου για τα παλιά περιοδικά τα οποία διαβάζω ως ιστορικά ντοκουμέντα. Μ’ αρέσει να βλέπω τι άλλαξε και τι όχι ή να διαβάζω προβλέψεις που διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Ένα πρόσφατό μου απόκτημα (πολλές φορές τα βρίσκω στην ανακύκλωση, άλλες σε παλαιοπωλεία) είναι το Ραδιοπρόγραμμα, αυτή η Έκδοσις του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας που καλύπτει την περίοδο 10-16 Αυγούστου 1952 (54 χρόνια πριν από σήμερα, 14 πριν την έλευση της τηλεόρασης) κι έχει στο εξώφυλλο την κυρία Κατερίνα (λεζάντα: Η Ελληνίς καλλιτέχνης του θεάτρου πρόζας).
1) “Editorial” με τίτλο Η Παναγιά Μαζί Μας και υπότιτλο ‘Τη Υπερμάχω Στρατηγώ’. Απόσπασμα: «[Στον πόλεμο δώδεκα χρόνια πριν] αλήθεια, η Παναγιά μας συνώδευσε στη νικηφόρα πορεία μας. Πολλοί είναι αυτοί που είδαν τη Γυναίκα με το μαύρο πέπλο, που το ανέμιζε το ξεροβόρι, να τους καλεί και να βαδίζει από νίκη σε νίκη. Πολλοί δεν πίστεψαν στην θεία εκείνη οπτασία. Το θαύμα όμως είχε συνετελεσθή: Νικήσαμε!!»
2) Τίτλοι προγραμμάτων του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών: «Το Αιώνιο Θαβώρ», «Δίσκοι στην Τύχη» [ωραίο κόνσεπτ!], «Ό,τι ζητούν οι ασθενείς», «Ξέρετε τι σας τραγουδούν; Σας μεταφράζουμε τα ωραιότερα ξένα τραγούδια.», «Μουσική για Κινηματογραφικό Όργανο», «Παληά Μουσική», «Τα Χρόνια τα Παλήα», «Άλλοτε και τώρα», «Ώρα για Σάμπες!». Επίσης κάθε πρωί στις δέκα: «Η Θεία Λένα στα Μικρά Παιδιά – Εκπομπή για μικρά παιδάκια 3-5 ετών».
3) Διαφήμιση: «Ωραιότατα Εσώρρουχα Πάμφθηνα! *Κομπινεζόν σατινέ 29.000 δρχ, Κυλόττες έξτρα σατινέ και σαρμέζ κλώς 12.500, Μπλούζες Ζέρσεϋ Φιλέ 39.000 * Στο ξεπούλημα της Σίλκα Α.Ε. Αποθήκη Μητροπόλεως 44β.
4) Γελοιογραφίες. Η πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή που καυτηριάζει το (καινούριο για την εποχή) φαινόμενο της φανατικής ζωοφιλίας. Τίτλος: Το Άκρων Άωτον Ζωοφιλίας. Εικόνα: Μια γυναίκα-σωφερίνα (φυσικά) έχει τρακάρει με το αυτοκίνητό της. Βλέπουμε ότι έχει πατήσει έναν άνθρωπο, αλλά αυτή κοιτά με τρυφερή ανακούφιση ένα γατάκι που παραλίγο να πατούσε και λέει: «Η καημενούλα… Ευτυχώς γλίτωσε.»
5) Τα Αγγλικά Δια Ραδιοφώνου: Δημοσιεύεται το τετρασέλιδο απομαγνητοφωνημένο κείμενο από το 150ον Μάθημα που θα μεταδιδόταν την Δευτέρα 11 Αυγούστου 1952. (Mrs. Grey: Hello William. I am glad you are here. Did you remember to get the wine? Mr. Grey: Oh yes, I remembered to get the wine. Mrs. Grey: How many bottles did you get? Mr. Grey: Three. Mrs. Grey: Three? We ’re not going to drink all of it tonight, are we??!)
6) Διαφήμιση: (γραμμένο πάνω σε ένα σχέδιο ανοιχτού στόματος). ΟΥΛΙΤΙΣ – ΠΥΟΡΡΟΙΑ – ΛΕΥΚΑ ΔΟΝΤΙΑ * αγοράστε SANOGYL – ΣΑΝΟΖΥΛ
7) Highbrow ανέκδοτα κυρίως για μαέστρους και κλασικούς συνθέτες. «Ο Γάλλος συνθέτης Μπεντζαμέν Γκοντάρ (1849-1895) είχε αρχίσει να συνθέτει πολύ νέος, μα σήμερα η δίκαιη λησμονιά σκεπάζει όλα του τα έργα. Αντίθετα ο επίσης Γάλλος συνθέτης Ε. Σαμπριέ (1841-1894), άρχισε να συνθέτει σε προχωρημένη ηλικία, μα τα έργα του εξακολουθούν να παίζονται και σήμερα με μεγάλη επιτυχία. Μια μέρα που κουβεντιάζουν στο καφενείο λέει ο Γκοντάρ στον Σαμπριέ: -Αλήθεια, αγαπητέ μου Σαμπριέ, τι κρίμα που αρχίσατε να συνθέτετε τόσο αργά. – Ω, αγαπητέ μου Γκοντάρ, αποκρίθηκε ο Σαμπριέ, είναι πολύ πιο κρίμα που εσείς αρχίσατε να συνθέτετε τόσο νωρίς.»
8) Διαφήμιση που φαίνεται σαν να ‘ναι στήλη του περιοδικού (με σκοπό να μπερδέψει τους αναγνώστες): «Μια Γυναίκα Ζητάει Συμβουλή! ΕΡΩΤΗΣΗ: Κάθε φορά που βλέπω φωτογραφίες από τις Σταρ, η τελειότητα του δέρματός τους με ξαφνιάζει…Θα είναι θαύμα να έχω ένα δέρμα τόσο τέλειο. Νομίζετε θα ήταν δυνατόν; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως, κάθε δέρμα μπορεί να ωμορφήνη χάρις στην κρέμα Tokalon! (…) Κάνετε μια δοκιμή και δεν θάχετε κανένα λόγο να ζηλεύετε την ωμορφιά των Σταρ!»
9) Ειδικό κουπόνι που κόβεται εύκολα και καλεί τους αναγνώστες να το ταχυδρομήσουν στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών (Ρ.Σ.Α. Ρηγίλλης 2 , Αθήνα) ζητώντας το τραγούδι («δίσκο») της αρεσκείας τους.
10) Αλληλογραφία: εκνευρισμένοι ακροατές ρωτούν γιατί δεν παίχτηκαν οι παραγγελιές τους, ενώ είχαν στείλει κανονικά το κουπόνι. Δεσποινίδες από την επαρχία εκφράζουν τη λύπη τους για τον παραγκωνισμό της επαρχίας απ’ το Ραδιοπρόγραμμα, κάποιος ζητά να ακουστεί μουσικό πρόγραμμα με τον Ν. Μοσχονά (και το ΡΠ απαντά: «Ο διάσημος Έλλην βαθύφωνος Ν. Μοσχονάς θα ακουσθή δύο φορές από τον Ρ.Σ.Α. αυτή την εβδομάδα!»)
11) Πρωινή εκπομπή του ραδιοσταθμού Θεσσαλονίκης: «6.30 Έναρξις – Προσευχή. 7.00 Γυμναστική. 7.15 Χαρούμενοι Σκοποί. 7.40 Ενώ Αρχίζει η Μέρα. Κουβεντούλα – Μουσική – Διαφημίσεις. 9.00 Ρίχαρντ Στράους. Βαλς από την όπερα «Ο Ιππότης με το τριαντάφυλλο». 9.30 Τέλος πρωινής εκπομπής. (Η μεσημβρινή αρχίζει στις 12.30)
1) “Editorial” με τίτλο Η Παναγιά Μαζί Μας και υπότιτλο ‘Τη Υπερμάχω Στρατηγώ’. Απόσπασμα: «[Στον πόλεμο δώδεκα χρόνια πριν] αλήθεια, η Παναγιά μας συνώδευσε στη νικηφόρα πορεία μας. Πολλοί είναι αυτοί που είδαν τη Γυναίκα με το μαύρο πέπλο, που το ανέμιζε το ξεροβόρι, να τους καλεί και να βαδίζει από νίκη σε νίκη. Πολλοί δεν πίστεψαν στην θεία εκείνη οπτασία. Το θαύμα όμως είχε συνετελεσθή: Νικήσαμε!!»
2) Τίτλοι προγραμμάτων του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών: «Το Αιώνιο Θαβώρ», «Δίσκοι στην Τύχη» [ωραίο κόνσεπτ!], «Ό,τι ζητούν οι ασθενείς», «Ξέρετε τι σας τραγουδούν; Σας μεταφράζουμε τα ωραιότερα ξένα τραγούδια.», «Μουσική για Κινηματογραφικό Όργανο», «Παληά Μουσική», «Τα Χρόνια τα Παλήα», «Άλλοτε και τώρα», «Ώρα για Σάμπες!». Επίσης κάθε πρωί στις δέκα: «Η Θεία Λένα στα Μικρά Παιδιά – Εκπομπή για μικρά παιδάκια 3-5 ετών».
3) Διαφήμιση: «Ωραιότατα Εσώρρουχα Πάμφθηνα! *Κομπινεζόν σατινέ 29.000 δρχ, Κυλόττες έξτρα σατινέ και σαρμέζ κλώς 12.500, Μπλούζες Ζέρσεϋ Φιλέ 39.000 * Στο ξεπούλημα της Σίλκα Α.Ε. Αποθήκη Μητροπόλεως 44β.
4) Γελοιογραφίες. Η πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή που καυτηριάζει το (καινούριο για την εποχή) φαινόμενο της φανατικής ζωοφιλίας. Τίτλος: Το Άκρων Άωτον Ζωοφιλίας. Εικόνα: Μια γυναίκα-σωφερίνα (φυσικά) έχει τρακάρει με το αυτοκίνητό της. Βλέπουμε ότι έχει πατήσει έναν άνθρωπο, αλλά αυτή κοιτά με τρυφερή ανακούφιση ένα γατάκι που παραλίγο να πατούσε και λέει: «Η καημενούλα… Ευτυχώς γλίτωσε.»
5) Τα Αγγλικά Δια Ραδιοφώνου: Δημοσιεύεται το τετρασέλιδο απομαγνητοφωνημένο κείμενο από το 150ον Μάθημα που θα μεταδιδόταν την Δευτέρα 11 Αυγούστου 1952. (Mrs. Grey: Hello William. I am glad you are here. Did you remember to get the wine? Mr. Grey: Oh yes, I remembered to get the wine. Mrs. Grey: How many bottles did you get? Mr. Grey: Three. Mrs. Grey: Three? We ’re not going to drink all of it tonight, are we??!)
6) Διαφήμιση: (γραμμένο πάνω σε ένα σχέδιο ανοιχτού στόματος). ΟΥΛΙΤΙΣ – ΠΥΟΡΡΟΙΑ – ΛΕΥΚΑ ΔΟΝΤΙΑ * αγοράστε SANOGYL – ΣΑΝΟΖΥΛ
7) Highbrow ανέκδοτα κυρίως για μαέστρους και κλασικούς συνθέτες. «Ο Γάλλος συνθέτης Μπεντζαμέν Γκοντάρ (1849-1895) είχε αρχίσει να συνθέτει πολύ νέος, μα σήμερα η δίκαιη λησμονιά σκεπάζει όλα του τα έργα. Αντίθετα ο επίσης Γάλλος συνθέτης Ε. Σαμπριέ (1841-1894), άρχισε να συνθέτει σε προχωρημένη ηλικία, μα τα έργα του εξακολουθούν να παίζονται και σήμερα με μεγάλη επιτυχία. Μια μέρα που κουβεντιάζουν στο καφενείο λέει ο Γκοντάρ στον Σαμπριέ: -Αλήθεια, αγαπητέ μου Σαμπριέ, τι κρίμα που αρχίσατε να συνθέτετε τόσο αργά. – Ω, αγαπητέ μου Γκοντάρ, αποκρίθηκε ο Σαμπριέ, είναι πολύ πιο κρίμα που εσείς αρχίσατε να συνθέτετε τόσο νωρίς.»
8) Διαφήμιση που φαίνεται σαν να ‘ναι στήλη του περιοδικού (με σκοπό να μπερδέψει τους αναγνώστες): «Μια Γυναίκα Ζητάει Συμβουλή! ΕΡΩΤΗΣΗ: Κάθε φορά που βλέπω φωτογραφίες από τις Σταρ, η τελειότητα του δέρματός τους με ξαφνιάζει…Θα είναι θαύμα να έχω ένα δέρμα τόσο τέλειο. Νομίζετε θα ήταν δυνατόν; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως, κάθε δέρμα μπορεί να ωμορφήνη χάρις στην κρέμα Tokalon! (…) Κάνετε μια δοκιμή και δεν θάχετε κανένα λόγο να ζηλεύετε την ωμορφιά των Σταρ!»
9) Ειδικό κουπόνι που κόβεται εύκολα και καλεί τους αναγνώστες να το ταχυδρομήσουν στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών (Ρ.Σ.Α. Ρηγίλλης 2 , Αθήνα) ζητώντας το τραγούδι («δίσκο») της αρεσκείας τους.
10) Αλληλογραφία: εκνευρισμένοι ακροατές ρωτούν γιατί δεν παίχτηκαν οι παραγγελιές τους, ενώ είχαν στείλει κανονικά το κουπόνι. Δεσποινίδες από την επαρχία εκφράζουν τη λύπη τους για τον παραγκωνισμό της επαρχίας απ’ το Ραδιοπρόγραμμα, κάποιος ζητά να ακουστεί μουσικό πρόγραμμα με τον Ν. Μοσχονά (και το ΡΠ απαντά: «Ο διάσημος Έλλην βαθύφωνος Ν. Μοσχονάς θα ακουσθή δύο φορές από τον Ρ.Σ.Α. αυτή την εβδομάδα!»)
11) Πρωινή εκπομπή του ραδιοσταθμού Θεσσαλονίκης: «6.30 Έναρξις – Προσευχή. 7.00 Γυμναστική. 7.15 Χαρούμενοι Σκοποί. 7.40 Ενώ Αρχίζει η Μέρα. Κουβεντούλα – Μουσική – Διαφημίσεις. 9.00 Ρίχαρντ Στράους. Βαλς από την όπερα «Ο Ιππότης με το τριαντάφυλλο». 9.30 Τέλος πρωινής εκπομπής. (Η μεσημβρινή αρχίζει στις 12.30)
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #3 Michael Hutchence)
[Σάββατο 22 Νοεμβρίου 1997]Η ιστορία έχει ως εξής: έχω πάει να κοιμηθώ στην εστία μιας φίλης (στο Λονδίνο) και παρεξηγιόμαστε έντονα με χαζή αφορμή απ' αυτές που ξεχνάς την άλλη μέρα. Μου κρατάει μούτρα, της κρατάω μούτρα, φεύγει απ’ το δωμάτιο. Λίγες ώρες αργότερα επιστρέφει με μια φίλη της κι εγώ υποκρίνομαι ότι κοιμάμαι. Καθώς αποχαιρετιούνται ψιθυριστά λέει η μία στην άλλη: «Τρομερό πάντως αυτό με τον Μάικλ Χάτσενς!». Το δημοσιογραφικό μου ραντάρ χτυπάει κόκκινο. Τι έπαθε ο Μ.Χ.; Πότε, πού; Σκέφτομαι να κάνω ότι ξύπνησα για να μάθω λεπτομέρειες, αλλά ψιλοντρέπομαι. «Ναι», λέει η άλλη, «πάει κι αυτός, μα, να φύγει από πόρτα;!». Για αρκετή ώρα δεν μ' έπιανε ύπνος κι έκανα σενάρια-υποθέσεις, στα οποία πόρτες κλωτσούσαν τον Μ.Χ. απ’ τον εικοστό όροφο, ή πόρτες που με το δηλητήριό τους σε άφηναν στον τόπο. Το επόμενο πρωί έμαθα όλα τα γεγονότα απ’ τη φίλη μου (και το περιστατικό με την πόρτα μου φάνηκε τόσο –τραγικά- κουφό όσο και τα σενάρια που είχα φτιάξει). Η σύντροφός του Paula Yates δήλωσε την επόμενη μέρα: "Πιστέψτε με, έφυγε ευτυχισμένος".
Monday, July 10, 2006
Έντεκα (all-time αγαπημένες συναυλίες)
«Οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές που δεν έχουμε δει ακόμα»
-λαϊκή σοφία
Αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα με τις συναυλίες, συμβαίνει στο Λονδίνο κάθε τυχαίο μήνα. Έβλεπα κάθε μέρα παντού δεκάδες αφίσες με αγαπημένους μου καλλιτέχνες -τα λαμπερά πρόσωπά τους ήταν σαν να προσπαθούσαν να με υπνωτίσουν, και μου φώναζαν: «Έλα! έλα σε μας. Βγάλε εισιτήριο, μη χάνεις την ευκαιρία. Θα γυρίσεις κάποτε στην Θεσνίκη και θα μας αναζητάς μετανιωμένος».
Είμαι επιρρεπής σε παραισθησιογόνες αφίσες που μιλούν κι έτσι έφαγα μια περιουσία σε συναυλίες στο Λονδίνο (και, λιγότερο, στο Βερολίνο και την Ελλάδα). Να μερικές απ’ αυτές:
1) Massive Attack (Βερολίνο, 1999). Ξέχασα το εισιτήριο, χάθηκα, γύρισα, ξαναπήγα: έχασα σχεδόν όλη τη συναυλία. Όταν μπήκα μέσα είχαν μόλις βγει για τα ανκόρ. Για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο έζησα τόσο έντονα τα τρία τραγούδια που άκουσα (βοήθησε κι ο απίστευτος φωτισμός) που, ενώ τους έχω δει άλλες δύο (καταπληκτικές) φορές, αυτά τα ανκόρ στο Βερολίνο μου έχουν μείνει.
2) Madonna (Βερολίνο, 2003). […]
3) Νίνα Σιμόν (κάπου στην Καλαμαριά, τέλη ’90ς). Ένιωσα δέος, καταπληκτική φωνή, φοβερή παρουσία. Ήταν επίσης και κάπως διασκεδαστική γιατί επιβεβαίωσε την ‘δύστροπη’ φήμη της: τα ‘χε πάρει με τους διοργανωτές κι ανάμεσα σε κάθε τραγούδι πετούσε σπόντες («τι σόι φεστιβάλ είν’ αυτό // ζήτησα ένα νερό κουφοί είστε; // θα με πεθάνετε...»). Έπαιξε πολύ λίγο και αποχώρησε με το My Baby Just Cares For Me σε υπεργρήγορη έκδοση, ίσως για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα την φρενήρη εκδοχή του κομματιού – ήταν καλύτερη κι απ’ την αυθεντική.
4) Spice Girls: Όχι ακριβώς απ’ τις αγαπημένες μου, αλλά όταν είδα τις Spice Girls στο Wembley Arena (2000) ρουφήχτηκα άνευ όρων σ’ ένα εξωφρενικό ποπ σύμπαν γεμάτο 8χρονα κοριτσάκια, πανάκριβα σκηνικά, διαστημόπλοια που πετούσαν και πυροτεχνήματα που με άφησαν άφωνο.
5) Morrissey: Τρεις φορές τον είδα στο Λονδίνο (’97, ’99, ’02) αλλά διαλέγω το live του ’99 γιατί μετά την συναυλία, σε ένα after-Morrissey πάρτι, γνώρισα την καλύτερή μου φίλη.
6) Marilyn Manson: (στο Rockwave). Μ’ αρέσει φοβερά και κυρίως η ‘ηλεκτρονική’ του περίοδος. Η συναυλία, αν και μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική: απ’ το ξεκίνημα με το σκοτάδι, τους ψαλμούς και τα φωτεινά θυμιατά μέχρι το τέλος που ο Μ. σαν άλλος δικτάτορας γαβγίζει τις οργουελικές οδηγίες του και μετά σωριάζεται σαν μαριονέτα, το live τους ήταν, για μένα, μια Αποκάλυψη.
7) Pet Shop Boys: (Λυκαβηττός, 1999) All-greatest-hits συναυλία, τρελό κέφι. Η γνωριμία μαζί τους στα παρασκήνια ήταν ανέλπιστη. [Δέκα χρόνια κάποιος που είχε βγάλει και μια φωτο μου την έδωσε. Πολύ κουφή αίσθηση.]
8) Portishead (Brixton Academy, 1997) Θυμάμαι την φοβερή (και κλιμακωτά μανιασμένη) ροκ εκτέλεση του Sour Times, με την Beth Gibbons να τελειώνει ουρλιάζοντας NOBODY LOVES ME. [Την θυμάμαι επίσης να τα χώνει στο περιοδικό Q (που είχε γράψει ότι είναι λεσβία)]
9) Hole (Brixton Academy, 2000) Courtney Love: Κρεμάστηκε απ’ το ταβάνι, ανέβασε κόσμο στη σκηνή, έριξε χρυσόσκονη στον αέρα, είπε τις πιο κουτσομπολίστικες ατάκες, ξεντύθηκε, απείλησε να συλληφθεί (!) και γενικά είχε το κέφι ενός πεντάχρονου. Και τα τραγούδια τέλεια.
10) Beautiful South (Βερολίνο, 1999). Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, τέλεια υπερμελωδική συναυλία.
11) Μoby (και στο πρώτο Rockwave, αλλά κυρίως στο Astoria, Λονδίνο 2000). Συνδυάζει τα πάντα, κάνει απρόσμενες διασκευές και στο live στο Astoria τελείωσε συγκλονιστικά, πάτησε στην κορυφή του συνθεσάιζέρ του με τα χέρια ανοιχτά σαν Μεσσίας κι έπαιξε το Thousand, το πιο γρήγορο κομμάτι του κόσμου (ξεκινάει αργά, γίνεται σταδιακά όλο και πιο γρήγορο και καταλήγει στην οργασμική βαβούρα των 1000 beats/per minute – εξ ου κι ο τίτλος).
.
.
Friday, July 07, 2006
Έντεκα (ηθοποιοί χειρότεροι από τον Μάρκο Λεζέ)
[Ο τίτλος είναι κάπως παραπλανητικός καθώς πέρσι, σοκαρισμένος, ανακάλυψα ό,τι -τελικά- ο Μάρκος Λεζές δεν είναι κακός ηθοποιός*]
Την λίστα είχε προτείνει ο The Drude στα comments του ποστ Έντεκα (ηθοποιοί χειρότεροι από τον Συλβέστερ Σταλόνε) , και είχε γράψει: «δεν ασχολούμαι με ξενόφερτο κινηματόγραφο (ο τόνος στο τό). Ο λαός απαιτεί εγχώρια εντεκάδα. Μάρκος Λεζές uber alles.»
Ζήτησα τότε κι εγώ τη συνδρομή των αναγνωστών κι έλαβα αρκετά email με προτάσεις. Όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές: one man’s trash is another’s treasure.
[*μιλάω για τον κόντρα-ρόλο του στην ταινία του Α. Φραντζή το Όνειρο του Σκύλου.]
1) Μιμή Ντενίση: Την κατήγγειλαν οι: Αέναος, Νίκος, enteka και Cobden (ο οποίος σχολιάζει: «Όσο και να προσπάθησα πχ. ακόμα και στη χειρότερη βιντεοταινία δεν έχω δει ηθοποιό που να’ ναι τόσο κακή όσο η Ντενίση»).
2) Στράτος Τζώρτζογλου: R87, Αέναος («απίστευτο τρας») και enteka («παίζει παντού το ίδιο επειδή έχει βγάλει το Θέατρο Τέχνης;»)
3) Κωσταντίνα Μιχαήλ: enteka («Αξίζει εκατό Χρυσά Βατόμουρα για την ερμηνεία της στο Λαβ Σόρι - αυτό με τον Σάκη τον υδραυλικό. Μιλούσε σαν καθυστερημένη κοιτώντας συνέχεια την κάμερα λες κι έπαιζε επιθεώρηση κι έλεγε συνέχεια ‘Παρακαλώ Πολύ!’. Είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια συμπρωταγωνιστεί σε όλα τα θεατρικά της Ντενίση;» [είναι μαζί και στην φωτογραφία])
4) Κώστας Τσάκωνας: [που όμως ήταν καλός στο Επάγγελμα Γυναίκα] Ψηφίστηκε από την alkisti και την Anonimi («το χειρότερό του παίξιμο είναι σ’ αυτές τις τηλεδιαφημίσεις για τηλεφωνικές γραμμές με ανέκδοτα-κρυάδες»).
5) Μπέτι Μαγγίρα: lory («γνωστοί μου τη βρίσκουν σούπερ ευφυή και αστεία, εμένα μου φαίνεται εκνευριστική, συνέχεια η ίδια και με διαπεραστικά υψηλή φωνή».)
6) Παναγιώτης Σουπιάδης: Cobden («δεν είναι ούτε καν καλτ φιγούρα ώστε να τον συμπαθήσεις! Ρίξε μια ματιά στο ποστ για την Βίνα Ασίκη στο Fantastic ‘80s, δες την διαφημιστική αφίσα για την βιντεοταινία ‘Αγάπησα μια Πόντια’ και θα καταλάβεις γιατί είναι τόσο ανυπόφορος".)
7) Βίνα Ασίκη: Alkisti και nomad («πιο ξύλινη δεν γίνεται»).
8) Στάθης Ψάλτης: lory («με απωθεί η μανιέρα του. Με κίνδυνο να ξεσπάσει πόλεμος στη μπλογκόσφαιρα θα πω ότι τον θεωρώ χειρότερο κι από το Μάρκο Σεφερλή»)
9) Μάρκος Σεφερλής: Τrane («χρειάζεται και λόγος;»)
10) Άννα Ανδριανού: γιώργος («είναι αυτή η άσχημη σιτεμένη που γράφει τις σειρές και δίνει στον εαυτό της τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όλοι οι άντρες παρατάνε τις γυναίκες τους (που είναι 20χρονα μοντέλα) και τρέχουν σ’ αυτήν, που παίζει πάντα έχοντας ύφος οσιομάρτυρα»)
11) Στηβ Ντούζος: cobden («οι minimal, αφαιρετικές ερμηνείες του Στηβ, έχουν αφήσει εποχή... Σκηνή που ξεδιπλώνει όλο το ερμηνευτικό του ταλέντο: Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα: ο Στηβ ρίχνει μια δυνατή κλανιά σε καφετέρια που αδειάζει αστραπιαία. Οι φίλοι του χαίρονται γιατί έχουν όλη την καφετέρια δική τους. Και μόνο το άδειο βλέμμα του την ώρα της δράσης, είναι όλα τα λεφτά!»)
[The Drude – A Teardrop Explodes]
Την λίστα είχε προτείνει ο The Drude στα comments του ποστ Έντεκα (ηθοποιοί χειρότεροι από τον Συλβέστερ Σταλόνε) , και είχε γράψει: «δεν ασχολούμαι με ξενόφερτο κινηματόγραφο (ο τόνος στο τό). Ο λαός απαιτεί εγχώρια εντεκάδα. Μάρκος Λεζές uber alles.»
Ζήτησα τότε κι εγώ τη συνδρομή των αναγνωστών κι έλαβα αρκετά email με προτάσεις. Όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές: one man’s trash is another’s treasure.
[*μιλάω για τον κόντρα-ρόλο του στην ταινία του Α. Φραντζή το Όνειρο του Σκύλου.]
1) Μιμή Ντενίση: Την κατήγγειλαν οι: Αέναος, Νίκος, enteka και Cobden (ο οποίος σχολιάζει: «Όσο και να προσπάθησα πχ. ακόμα και στη χειρότερη βιντεοταινία δεν έχω δει ηθοποιό που να’ ναι τόσο κακή όσο η Ντενίση»).
2) Στράτος Τζώρτζογλου: R87, Αέναος («απίστευτο τρας») και enteka («παίζει παντού το ίδιο επειδή έχει βγάλει το Θέατρο Τέχνης;»)
3) Κωσταντίνα Μιχαήλ: enteka («Αξίζει εκατό Χρυσά Βατόμουρα για την ερμηνεία της στο Λαβ Σόρι - αυτό με τον Σάκη τον υδραυλικό. Μιλούσε σαν καθυστερημένη κοιτώντας συνέχεια την κάμερα λες κι έπαιζε επιθεώρηση κι έλεγε συνέχεια ‘Παρακαλώ Πολύ!’. Είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια συμπρωταγωνιστεί σε όλα τα θεατρικά της Ντενίση;» [είναι μαζί και στην φωτογραφία])
4) Κώστας Τσάκωνας: [που όμως ήταν καλός στο Επάγγελμα Γυναίκα] Ψηφίστηκε από την alkisti και την Anonimi («το χειρότερό του παίξιμο είναι σ’ αυτές τις τηλεδιαφημίσεις για τηλεφωνικές γραμμές με ανέκδοτα-κρυάδες»).
5) Μπέτι Μαγγίρα: lory («γνωστοί μου τη βρίσκουν σούπερ ευφυή και αστεία, εμένα μου φαίνεται εκνευριστική, συνέχεια η ίδια και με διαπεραστικά υψηλή φωνή».)
6) Παναγιώτης Σουπιάδης: Cobden («δεν είναι ούτε καν καλτ φιγούρα ώστε να τον συμπαθήσεις! Ρίξε μια ματιά στο ποστ για την Βίνα Ασίκη στο Fantastic ‘80s, δες την διαφημιστική αφίσα για την βιντεοταινία ‘Αγάπησα μια Πόντια’ και θα καταλάβεις γιατί είναι τόσο ανυπόφορος".)
7) Βίνα Ασίκη: Alkisti και nomad («πιο ξύλινη δεν γίνεται»).
8) Στάθης Ψάλτης: lory («με απωθεί η μανιέρα του. Με κίνδυνο να ξεσπάσει πόλεμος στη μπλογκόσφαιρα θα πω ότι τον θεωρώ χειρότερο κι από το Μάρκο Σεφερλή»)
9) Μάρκος Σεφερλής: Τrane («χρειάζεται και λόγος;»)
10) Άννα Ανδριανού: γιώργος («είναι αυτή η άσχημη σιτεμένη που γράφει τις σειρές και δίνει στον εαυτό της τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όλοι οι άντρες παρατάνε τις γυναίκες τους (που είναι 20χρονα μοντέλα) και τρέχουν σ’ αυτήν, που παίζει πάντα έχοντας ύφος οσιομάρτυρα»)
11) Στηβ Ντούζος: cobden («οι minimal, αφαιρετικές ερμηνείες του Στηβ, έχουν αφήσει εποχή... Σκηνή που ξεδιπλώνει όλο το ερμηνευτικό του ταλέντο: Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα: ο Στηβ ρίχνει μια δυνατή κλανιά σε καφετέρια που αδειάζει αστραπιαία. Οι φίλοι του χαίρονται γιατί έχουν όλη την καφετέρια δική τους. Και μόνο το άδειο βλέμμα του την ώρα της δράσης, είναι όλα τα λεφτά!»)
[The Drude – A Teardrop Explodes]
Thursday, July 06, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #2 Ούλοφ Πάλμε)
Ούλοφ Πάλμε. Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 1986
"Δύο πράγματα δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως ως παιδί: την έννοια του χρόνου και τον θάνατο."
Από το Enteka - Η Αυτοβιογραφία μου, (2063)
Η δασκάλα της Δευτέρας δημοτικού ταράχτηκε κάπως όταν την επομένη της δολοφονίας του σουηδού πρωθυπουργού τη ρωτήσαμε τι ήταν επιτέλους αυτός ο Πάλμε και τι σημαίνει δολοφονία. Δευτέρα δημοτικού – μιλάμε για μια αθώα περίοδο στη ζωή του ανθρώπου. [Να περιγράψω λίγο την ατμόσφαιρα - έτσι κι αλλιώς απ’ τον Ούλοφ δεν θυμάμαι και πολλά.] Εκείνη την εποχή, (που χρησιμοποιούσα λέξεις όπως γομολάστιχα, κασετίνα, παγουρίνο και Μαντόνα), η μεγαλύτερή μου αγωνία ήταν αν θα΄χε κάποιος δεύτερο στυλό να μου δώσει. Και, βέβαια, στο μυαλό μου θάνατος σήμαινε «ευχάριστο ταξίδι των γέρων προς τον παράδεισο».
Κάθε πρωί η δασκάλα έγραφε στον πίνακα την ημερομηνία. Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο η αλλαγή του αριθμού της χρονιάς (από 1985 σε ’86) μας είχε συγκλονίσει – αν είχες ζήσει μόνο 8 χρόνια απ΄ τα οποία θυμόσουν μονάχα τα τρία τελευταία, ο κάθε χρόνος έμοιαζε με μισή ζωή. Κάθε τόσο υπολογίζαμε πόσο θα ήμασταν το 2000 - και θα ήμασταν 22 χρονών, μεγάλοι! Η δασκάλα όταν μιλούσε στα αγόρια για τον στρατό έλεγε: «Μέχρι να έρθει η ώρα να πάτε [και θα περνούσαν σχεδόν δυο δεκαετίες μέχρι να πάω εγώ] θα ‘χει μειωθεί τόσο που μάλλον δεν θα τον προλάβετε καν. Θα ‘χει καταργηθεί!»
Όμως στις αρχές του 1986 αρχίζαμε και να προσέχουμε τι συμβαίνει στον κόσμο, έστω και πλαγίως: ένα μήνα πριν είχε πέσει το Τσάλεντζερ (κάτι που η τάξη είχε θεωρήσει πολύ εντυπωσιακό) και τώρα πέθαινε αυτός ο Ούλοφ, για τον οποίο μιλούσαν όλη την ώρα οι μεγάλοι. Η δασκάλα, μια ηλικιωμένη (στα μάτια μας) κυρία που την έλεγαν «κυρία Φωτούλα», προσπάθησε να εξηγήσει το θέμα του σουηδού πρωθυπουργού, όμως την διέκοψε μια φασαρία στην τάξη, την οποία θυμάμαι έντονα.
Κι ακόμα εντονότερα θυμάμαι την κυρία Φωτούλα να παραιτείται από την προσπάθεια ενημέρωσής μας για την υπόθεση Πάλμε - χωρίζοντας κάποιους που πάλευαν, ούρλιαξε, σχεδόν διαβολικά: «Να σας βράσω! Να σας βράσω όλους!»
Μου έχει μείνει αυτή η έκφρασή της, ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που την άκουγα κι έτσι την πήρα κυριολεκτικά. Είναι σχεδόν κωμικό πως για μένα η συνειδητοποίηση του θανάτου συνδέθηκε άμεσα (και δια παντός) με την εικόνα ανθρώπων -ανάμεσά τους κι εγώ- που σιγοβράζουν μέσα σε μια τεράστια κατσαρόλα της κόλασης, με την κυρία Φωτούλα από πάνω να ανακατεύει με την κουτάλα, γελώντας χαιρέκακα [...]
"Δύο πράγματα δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως ως παιδί: την έννοια του χρόνου και τον θάνατο."
Από το Enteka - Η Αυτοβιογραφία μου, (2063)
Η δασκάλα της Δευτέρας δημοτικού ταράχτηκε κάπως όταν την επομένη της δολοφονίας του σουηδού πρωθυπουργού τη ρωτήσαμε τι ήταν επιτέλους αυτός ο Πάλμε και τι σημαίνει δολοφονία. Δευτέρα δημοτικού – μιλάμε για μια αθώα περίοδο στη ζωή του ανθρώπου. [Να περιγράψω λίγο την ατμόσφαιρα - έτσι κι αλλιώς απ’ τον Ούλοφ δεν θυμάμαι και πολλά.] Εκείνη την εποχή, (που χρησιμοποιούσα λέξεις όπως γομολάστιχα, κασετίνα, παγουρίνο και Μαντόνα), η μεγαλύτερή μου αγωνία ήταν αν θα΄χε κάποιος δεύτερο στυλό να μου δώσει. Και, βέβαια, στο μυαλό μου θάνατος σήμαινε «ευχάριστο ταξίδι των γέρων προς τον παράδεισο».
Κάθε πρωί η δασκάλα έγραφε στον πίνακα την ημερομηνία. Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο η αλλαγή του αριθμού της χρονιάς (από 1985 σε ’86) μας είχε συγκλονίσει – αν είχες ζήσει μόνο 8 χρόνια απ΄ τα οποία θυμόσουν μονάχα τα τρία τελευταία, ο κάθε χρόνος έμοιαζε με μισή ζωή. Κάθε τόσο υπολογίζαμε πόσο θα ήμασταν το 2000 - και θα ήμασταν 22 χρονών, μεγάλοι! Η δασκάλα όταν μιλούσε στα αγόρια για τον στρατό έλεγε: «Μέχρι να έρθει η ώρα να πάτε [και θα περνούσαν σχεδόν δυο δεκαετίες μέχρι να πάω εγώ] θα ‘χει μειωθεί τόσο που μάλλον δεν θα τον προλάβετε καν. Θα ‘χει καταργηθεί!»
Όμως στις αρχές του 1986 αρχίζαμε και να προσέχουμε τι συμβαίνει στον κόσμο, έστω και πλαγίως: ένα μήνα πριν είχε πέσει το Τσάλεντζερ (κάτι που η τάξη είχε θεωρήσει πολύ εντυπωσιακό) και τώρα πέθαινε αυτός ο Ούλοφ, για τον οποίο μιλούσαν όλη την ώρα οι μεγάλοι. Η δασκάλα, μια ηλικιωμένη (στα μάτια μας) κυρία που την έλεγαν «κυρία Φωτούλα», προσπάθησε να εξηγήσει το θέμα του σουηδού πρωθυπουργού, όμως την διέκοψε μια φασαρία στην τάξη, την οποία θυμάμαι έντονα.
Κι ακόμα εντονότερα θυμάμαι την κυρία Φωτούλα να παραιτείται από την προσπάθεια ενημέρωσής μας για την υπόθεση Πάλμε - χωρίζοντας κάποιους που πάλευαν, ούρλιαξε, σχεδόν διαβολικά: «Να σας βράσω! Να σας βράσω όλους!»
Μου έχει μείνει αυτή η έκφρασή της, ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που την άκουγα κι έτσι την πήρα κυριολεκτικά. Είναι σχεδόν κωμικό πως για μένα η συνειδητοποίηση του θανάτου συνδέθηκε άμεσα (και δια παντός) με την εικόνα ανθρώπων -ανάμεσά τους κι εγώ- που σιγοβράζουν μέσα σε μια τεράστια κατσαρόλα της κόλασης, με την κυρία Φωτούλα από πάνω να ανακατεύει με την κουτάλα, γελώντας χαιρέκακα [...]
Wednesday, July 05, 2006
Έντεκα (αγαπημένα one hit wonders)
Είναι σκληρό να βλέπεις το τραγούδι σου να γίνεται Νο1 επιτυχία παγκοσμίως, τα φλας να αστράφτουν, τους θαυμαστές να ουρλιάζουν και να νομίζεις ότι τώρα αρχίζει το καλό. Ενώ, στην πραγματικότητα όλα έχουν μόλις τελειώσει. Η μοναδική επιτυχία των one hit wonders στριφογυρνάει πάνω απ’ το κεφάλι τους, στο τέλος την αποδέχονται αναγκαστικά - ενίοτε την κάνουν σημαία τους.
Δεν ενδιαφέρθηκαν όλοι οι καλλιτέχνες της λίστας μου για τη συνεχή mainstream αποδοχή. Όμως, δεν χρησιμοποιώ τον όρο υποτιμητικά. Αντίθετα θέλω να τιμήσω υπέροχους (κατά τη γνώμη μου) καλλιτέχνες που αν και είναι γνωστοί για ένα και μόνο τραγούδι, τουλάχιστον αυτό το ένα είναι φανταστικό.
1) Visage – Fade to Grey (1981) Το νεορομαντικό γκρουπ του (υπερβολικά περίεργου) Steve Strange (και του M.Ure) έβγαλε ένα σουξέ αλλά καλό: με τα γαλλικά του, το υπνωτικό beat και την τέλεια μελωδία του. Έχω το Greatest Hits (!!!) τους, αλλά μόνο αυτό ακούγεται. [Fact: O Steve Strange συνελήφθη το 2000 σε μαγαζί της Ουαλίας γιατί προσπάθησε να κλέψει μια κούκλα Teletubbies (τον Tinky Winky)].
2) Doctor and the Medics - Spirit in the Sky (1986) Το λουκ τους (λίγο πανκ, λίγο καμπούκι, λίγο Kiss) και η πιασάρικη διασκευή τους στο τραγούδι του Ν. Greenbaum τους ανέβασε τo 1986 στο Νο1 σε 32 χώρες. Μετά το χάος. [Fact! Σε συναυλία στην Αμερική, έπαιξαν επί 54 λεπτά το ίδιο τραγούδι, όχι μόνο επειδή το ζητούσε ο κόσμος αλλά κι επειδή δεν είχαν άλλο.]
3) Martha and the Muffins - Echo Beach (1980) Καναδέζικο new wave, αξεπέραστη επιτυχία. [Fact: ο τίτλός δεν αναφέρεται σε πραγματική παραλία. Ο συνθέτης είχε δηλώσει: «περιγράφει συμβολικά ένα ανύπαρκτο, ουτοπικό μέρος που θα’ θελα να ‘μουν, κάπου πολύ πολύ μακριά». (Κρύο στον Καναδά, ε;) ]
4) M - Pop Muzik (1979) Σχετικά πρωτοπόρος της mainstream ηλεκτρονικής μουσικής, ο Μ κυκλοφόρησε το 1979 ένα τέλειο τραγούδι, αλλά κυρίως ένα προχωρημένο για την εποχή βίντεο κλιπ. [Fact: Στο πανεπιστήμιο ήταν συμμαθητής και στενός φίλος του Μάλκομ Μακ Λάρεν.]
5) The Divinyls - I Touch Myself (1991) Οι Divinyls είναι γνωστοί μόνο για το πικάντικο one hit τους. [Fact: Μετά το σουξέ τους μάλωσαν με την εταιρία που τους εκπροσωπούσε στον υπόλοιπο κόσμο αλλά συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους στην Αυστραλία.]
6) Primitives – Crash (1988) Μπορεί να έχουν πολλά υπέροχα μελωδικά τραγούδια, αλλά οι Primitives (από το Coventry) δεν το χειρίστηκαν καλά (και σε λιγότερο από δύο χρόνια μετά το Crash είχαν διαλυθεί). [Fact: To 1989 o Mόρισεϋ δήλωσε ότι οι Primitives ήταν το αγαπημένο του καινούργιο γκρουπ.]
7) opus III – Fine Day (1992) Κλασικό κομμάτι από το γκρουπ που μέσα από την τέκνο και την χάουζ (της εποχής) προωθούσε το οικολογικό του μήνυμα. [Fact: Δεν ήξερα ότι ήταν διασκευή (Jane & Barton, 1983) ]
8) berlin – Take My Breath Away (1986) Αμερικάνικο new wave συγκρότημα που έγινε γνωστό μ’ ένα διαχρονικό τραγούδι που έγραψε ο Giorgio Moroder για το Top Gun. [Fact: Και μόνο το ότι δεν είναι Γερμανοί ήταν είδηση για μένα. Μη πω για την ανίερη συμμαχία new γουεϊβάδων με Giorgio Moroder!]
9) Shampoo - Trouble (1994) Uh-oh. Μπορεί στην Ευρώπη να ακούστηκε μόνο το (υπέροχα ποπ) Trouble τους, για λίγο γίναν όμως και big in japan. [Fact: To 1995 είχαν ήδη ξεχαστεί. Ο δεύτερος δίσκος τους (το Girl Power) πάτωσε και οι Spice Girls τους έκλεψαν το σλόγκαν.]
10) Marrs - Pump Up the Volume (1987) Φτάνοντας στο Νο1 της Αγγλίας, το Pump Up the Volume πήγε την dance μουσική δέκα χρόνια μπροστά. [Fact: Είναι επίτηδες one hit wonder οι Marrs. Φτιάχτηκαν μόνο για την one-off ηχογράφηση του τραγουδιού.]
11) Νena - 99 Red Balloons (1983) Μπορεί να ξέρω και να μ’ αρέσουν πολλά της Νένα, αλλά ένα είναι το σουξέ. [Fact: Dj’s απ’ την Καλιφόρνια άρχισαν να παίζουν την γερμανική εκδοχή ζητώντας από την Νένα να το ξαναηχογραφήσει στα αγγλικά και να ετοιμαστεί για διεθνή καριέρα.]
γιώργο thanks!
UPDATE: Στα comments πρόσθεσα το πού είναι σήμερα ο καθένας
Δεν ενδιαφέρθηκαν όλοι οι καλλιτέχνες της λίστας μου για τη συνεχή mainstream αποδοχή. Όμως, δεν χρησιμοποιώ τον όρο υποτιμητικά. Αντίθετα θέλω να τιμήσω υπέροχους (κατά τη γνώμη μου) καλλιτέχνες που αν και είναι γνωστοί για ένα και μόνο τραγούδι, τουλάχιστον αυτό το ένα είναι φανταστικό.
1) Visage – Fade to Grey (1981) Το νεορομαντικό γκρουπ του (υπερβολικά περίεργου) Steve Strange (και του M.Ure) έβγαλε ένα σουξέ αλλά καλό: με τα γαλλικά του, το υπνωτικό beat και την τέλεια μελωδία του. Έχω το Greatest Hits (!!!) τους, αλλά μόνο αυτό ακούγεται. [Fact: O Steve Strange συνελήφθη το 2000 σε μαγαζί της Ουαλίας γιατί προσπάθησε να κλέψει μια κούκλα Teletubbies (τον Tinky Winky)].
2) Doctor and the Medics - Spirit in the Sky (1986) Το λουκ τους (λίγο πανκ, λίγο καμπούκι, λίγο Kiss) και η πιασάρικη διασκευή τους στο τραγούδι του Ν. Greenbaum τους ανέβασε τo 1986 στο Νο1 σε 32 χώρες. Μετά το χάος. [Fact! Σε συναυλία στην Αμερική, έπαιξαν επί 54 λεπτά το ίδιο τραγούδι, όχι μόνο επειδή το ζητούσε ο κόσμος αλλά κι επειδή δεν είχαν άλλο.]
3) Martha and the Muffins - Echo Beach (1980) Καναδέζικο new wave, αξεπέραστη επιτυχία. [Fact: ο τίτλός δεν αναφέρεται σε πραγματική παραλία. Ο συνθέτης είχε δηλώσει: «περιγράφει συμβολικά ένα ανύπαρκτο, ουτοπικό μέρος που θα’ θελα να ‘μουν, κάπου πολύ πολύ μακριά». (Κρύο στον Καναδά, ε;) ]
4) M - Pop Muzik (1979) Σχετικά πρωτοπόρος της mainstream ηλεκτρονικής μουσικής, ο Μ κυκλοφόρησε το 1979 ένα τέλειο τραγούδι, αλλά κυρίως ένα προχωρημένο για την εποχή βίντεο κλιπ. [Fact: Στο πανεπιστήμιο ήταν συμμαθητής και στενός φίλος του Μάλκομ Μακ Λάρεν.]
5) The Divinyls - I Touch Myself (1991) Οι Divinyls είναι γνωστοί μόνο για το πικάντικο one hit τους. [Fact: Μετά το σουξέ τους μάλωσαν με την εταιρία που τους εκπροσωπούσε στον υπόλοιπο κόσμο αλλά συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους στην Αυστραλία.]
6) Primitives – Crash (1988) Μπορεί να έχουν πολλά υπέροχα μελωδικά τραγούδια, αλλά οι Primitives (από το Coventry) δεν το χειρίστηκαν καλά (και σε λιγότερο από δύο χρόνια μετά το Crash είχαν διαλυθεί). [Fact: To 1989 o Mόρισεϋ δήλωσε ότι οι Primitives ήταν το αγαπημένο του καινούργιο γκρουπ.]
7) opus III – Fine Day (1992) Κλασικό κομμάτι από το γκρουπ που μέσα από την τέκνο και την χάουζ (της εποχής) προωθούσε το οικολογικό του μήνυμα. [Fact: Δεν ήξερα ότι ήταν διασκευή (Jane & Barton, 1983) ]
8) berlin – Take My Breath Away (1986) Αμερικάνικο new wave συγκρότημα που έγινε γνωστό μ’ ένα διαχρονικό τραγούδι που έγραψε ο Giorgio Moroder για το Top Gun. [Fact: Και μόνο το ότι δεν είναι Γερμανοί ήταν είδηση για μένα. Μη πω για την ανίερη συμμαχία new γουεϊβάδων με Giorgio Moroder!]
9) Shampoo - Trouble (1994) Uh-oh. Μπορεί στην Ευρώπη να ακούστηκε μόνο το (υπέροχα ποπ) Trouble τους, για λίγο γίναν όμως και big in japan. [Fact: To 1995 είχαν ήδη ξεχαστεί. Ο δεύτερος δίσκος τους (το Girl Power) πάτωσε και οι Spice Girls τους έκλεψαν το σλόγκαν.]
10) Marrs - Pump Up the Volume (1987) Φτάνοντας στο Νο1 της Αγγλίας, το Pump Up the Volume πήγε την dance μουσική δέκα χρόνια μπροστά. [Fact: Είναι επίτηδες one hit wonder οι Marrs. Φτιάχτηκαν μόνο για την one-off ηχογράφηση του τραγουδιού.]
11) Νena - 99 Red Balloons (1983) Μπορεί να ξέρω και να μ’ αρέσουν πολλά της Νένα, αλλά ένα είναι το σουξέ. [Fact: Dj’s απ’ την Καλιφόρνια άρχισαν να παίζουν την γερμανική εκδοχή ζητώντας από την Νένα να το ξαναηχογραφήσει στα αγγλικά και να ετοιμαστεί για διεθνή καριέρα.]
γιώργο thanks!
UPDATE: Στα comments πρόσθεσα το πού είναι σήμερα ο καθένας
Tuesday, July 04, 2006
Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #1 Μαλβίνα Κάραλη)
Ο θάνατος των διασήμων είναι πάντα αιφνίδιος. Και, όπως η ζωή τους έτσι και ο θάνατός τους δεν μπορεί παρά να είναι δημόσιος: έχω βρεθεί με παρέες που ενθουσιάζονται με σχετικές συζητήσεις. Και, κάποιες φορές, ενθουσιάζομαι κι εγώ. Με εξιτάρουν πράγματα ασήμαντα: το πώς και πού το έμαθα, τι θυμάμαι από τις αντιδράσεις –τις δικές μου, των άλλων, των Μέσων. Κάποιες φορές αντιμετωπίζω τους νεκρούς σαν λογοτεχνικούς ήρωες που ο θάνατός τους δεν είναι πραγματικός.
Παλιά, ακούγοντας τους κλισέ τηλεοπτικούς επικήδειους, σκεφτόμουν: συγκατοικούν πράγματι ο Φρέντυ Γερμανός στην περίφημη «Γειτονιά των Αγγέλων» μαζί με τον Τσαρούχη και την Ρένα Παγκράτη, κι αν ναι, μπορεί να γίνει ριάλιτι;
Όμως πλέον η επιδερμικότητα και η, τολμώ να πω, μακάβρια ευφορία με την οποία αντιμετώπιζα τον χαμό διασήμων ανθρώπων ανήκουν στο παρελθόν - και γι’ αυτό ευθύνεται μάλλον η πλήρης συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας. Η παιδική αφέλεια έχει δώσει τη θέση της σε μια μελαγχολία ύπουλη, αλλά πότε-πότε δημιουργική.
#1 Μαλβίνα Κάραλη. Παρασκευή 7 Ιουνίου 2002
Είδα το Mea Culpa σ’ ένα ταξίδι στην Αθήνα. Αυτή η άγνωστή μου μαυροφορεμένη γυναίκα στον καθρέπτη με την Αλίκη. Δεν πιάναμε Seven X - δεν την ξαναείδα για χρόνια. Ψάχνω παλιά της άρθρα, διαβάζω τα βιβλία. Έγκλημα της Δευτέρας (ξενυχτούσα κρυφά), εξώφυλλο 01, Βίοι Αγίων στο Σταρ, φωτογραφίες στο περιοδικό Σινεμά που έβαλα στους τοίχους, Ζωή Χαρισάμενη στο φεστιβάλ - επειδή είχε γράψει το σενάριο. (Τα θυμάμαι με λάθος σειρά.) Novelty κινήσεις, μαγειρική, λαϊκά σε κέντρα (κι η φάρσα ότι θα την έπιανε η αστυνομία κι αυτή κλωτσούσε). Καλοκαίρι στην Χαλκιδική και πιάναμε sky στο ραδιόφωνο -Ανεβάσαμε Λιγάκι τα Ρολά- ταξιτζήδες, φυλακισμένοι κι ο Βελουχιώτης. Σατανικά διασκεδαστική πριν τα δελτία – ποίηση, καλιαρντά κι επικαιρότητα. Χαριτόπουλος: στα εξώφυλλα των Σοκ και Ciao: “Π.. με ξεφτίλισες”. Προτίμησα να μην μάθω. Στο (Symbol). Ανταποκρίσεις από Ν. Υόρκη, φωτογραφίες με νυφικά και παρελάσεις. Δεν πήγαινε το μυαλό μου. Επιστροφή στην Ελλάδα, σε παράθυρο των ειδήσεων, πώς έχει αδυνατίσει, τι κομψή! Φωτογραφίες σε κοσμικές στήλες αγκαζέ με τον Μενέλαο Καραμαγγιωλη. Πιο πολύ, πιο πολλοί. Εκπομπή στο Extra του Κουρή - η πιο low budget εκπομπή ever και στο σήμα ο καπνός απ’ το τσιγάρο της. Συνεντεύξεις με τον Χρονά, τον Έβερτ, τον πλαστικό της χειρούργο.
Και μετά ξαναπήγα στην Αγγλία για μεταπτυχιακό. Και δεν είχα ιδέα. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει και την επομένη έφευγα για Ελλάδα. Κι έρχεται sms που λέει απλά: «Πέθανε η Μαλβίνα». Απλά.
Δεν το πιστεύω ούτε για μια στιγμή. Όπως λέγαν και στο Καλημέρα Ζωή ‘δεν το χωράει ο νους μου’.
Γυρνώντας την επομένη στην Ελλάδα είχα σχεδόν χάσει την είδηση. Κρεμάστηκα στα δελτία ειδήσεων - ίσως το είχαν ήδη πει. Αγόρασα μια Χώρα της Κυριακής -απ’ ότι αποδείχτηκε η Μ. κυνηγημένη, έγραφε στον Τράγκα- είχε ένα κακόγουστο συλλεκτικό ένθετο με στήλες και φωτογραφίες. Αγόρασα το Ciao (ή το Σοκ) που είχε ανατριχιαστικό ρεπορτάζ απ’ το νεκροκρέβατο. Το βράδυ κλιπάκι στον Θέμο, από παλιά συνέντευξη που του πετούσε νερό στα μούτρα. Τράγκας, Ciao, Θέμος: δεν ήταν πρέπον tribute για τη Μαλβίνα αυτό! (Θα περνούσε καιρός μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία με το εξαίσιο τεύχος του Οδός Πανός και με το περσινό Σαββατογεννημένη.)
[Για βδομάδες, μην πω μήνες δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ότι όλοι συνεχίζαμε τη ζωή μας κι η Μ. δεν ήταν στον πλανήτη. Τώρα που πέρασαν λίγα χρόνια μου συμβαίνει το αντίθετο: Με εκπλήσσει το ότι κάποτε η Μαλβίνα υπήρξε, το ότι κάποτε έζησε στον πραγματικό κόσμο. Νιώθω λες κι ήταν πλάσμα της φαντασίας μου, ένα καλό όνειρο σε παράλληλο σύμπαν. Και αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν μπας και πείσω τον εαυτό μου κυρίως, ότι τελικά, όντως, υπήρξε στ’ αλήθεια.]
Παλιά, ακούγοντας τους κλισέ τηλεοπτικούς επικήδειους, σκεφτόμουν: συγκατοικούν πράγματι ο Φρέντυ Γερμανός στην περίφημη «Γειτονιά των Αγγέλων» μαζί με τον Τσαρούχη και την Ρένα Παγκράτη, κι αν ναι, μπορεί να γίνει ριάλιτι;
Όμως πλέον η επιδερμικότητα και η, τολμώ να πω, μακάβρια ευφορία με την οποία αντιμετώπιζα τον χαμό διασήμων ανθρώπων ανήκουν στο παρελθόν - και γι’ αυτό ευθύνεται μάλλον η πλήρης συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας. Η παιδική αφέλεια έχει δώσει τη θέση της σε μια μελαγχολία ύπουλη, αλλά πότε-πότε δημιουργική.
#1 Μαλβίνα Κάραλη. Παρασκευή 7 Ιουνίου 2002
Είδα το Mea Culpa σ’ ένα ταξίδι στην Αθήνα. Αυτή η άγνωστή μου μαυροφορεμένη γυναίκα στον καθρέπτη με την Αλίκη. Δεν πιάναμε Seven X - δεν την ξαναείδα για χρόνια. Ψάχνω παλιά της άρθρα, διαβάζω τα βιβλία. Έγκλημα της Δευτέρας (ξενυχτούσα κρυφά), εξώφυλλο 01, Βίοι Αγίων στο Σταρ, φωτογραφίες στο περιοδικό Σινεμά που έβαλα στους τοίχους, Ζωή Χαρισάμενη στο φεστιβάλ - επειδή είχε γράψει το σενάριο. (Τα θυμάμαι με λάθος σειρά.) Novelty κινήσεις, μαγειρική, λαϊκά σε κέντρα (κι η φάρσα ότι θα την έπιανε η αστυνομία κι αυτή κλωτσούσε). Καλοκαίρι στην Χαλκιδική και πιάναμε sky στο ραδιόφωνο -Ανεβάσαμε Λιγάκι τα Ρολά- ταξιτζήδες, φυλακισμένοι κι ο Βελουχιώτης. Σατανικά διασκεδαστική πριν τα δελτία – ποίηση, καλιαρντά κι επικαιρότητα. Χαριτόπουλος: στα εξώφυλλα των Σοκ και Ciao: “Π.. με ξεφτίλισες”. Προτίμησα να μην μάθω. Στο (Symbol). Ανταποκρίσεις από Ν. Υόρκη, φωτογραφίες με νυφικά και παρελάσεις. Δεν πήγαινε το μυαλό μου. Επιστροφή στην Ελλάδα, σε παράθυρο των ειδήσεων, πώς έχει αδυνατίσει, τι κομψή! Φωτογραφίες σε κοσμικές στήλες αγκαζέ με τον Μενέλαο Καραμαγγιωλη. Πιο πολύ, πιο πολλοί. Εκπομπή στο Extra του Κουρή - η πιο low budget εκπομπή ever και στο σήμα ο καπνός απ’ το τσιγάρο της. Συνεντεύξεις με τον Χρονά, τον Έβερτ, τον πλαστικό της χειρούργο.
Και μετά ξαναπήγα στην Αγγλία για μεταπτυχιακό. Και δεν είχα ιδέα. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει και την επομένη έφευγα για Ελλάδα. Κι έρχεται sms που λέει απλά: «Πέθανε η Μαλβίνα». Απλά.
Δεν το πιστεύω ούτε για μια στιγμή. Όπως λέγαν και στο Καλημέρα Ζωή ‘δεν το χωράει ο νους μου’.
Γυρνώντας την επομένη στην Ελλάδα είχα σχεδόν χάσει την είδηση. Κρεμάστηκα στα δελτία ειδήσεων - ίσως το είχαν ήδη πει. Αγόρασα μια Χώρα της Κυριακής -απ’ ότι αποδείχτηκε η Μ. κυνηγημένη, έγραφε στον Τράγκα- είχε ένα κακόγουστο συλλεκτικό ένθετο με στήλες και φωτογραφίες. Αγόρασα το Ciao (ή το Σοκ) που είχε ανατριχιαστικό ρεπορτάζ απ’ το νεκροκρέβατο. Το βράδυ κλιπάκι στον Θέμο, από παλιά συνέντευξη που του πετούσε νερό στα μούτρα. Τράγκας, Ciao, Θέμος: δεν ήταν πρέπον tribute για τη Μαλβίνα αυτό! (Θα περνούσε καιρός μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία με το εξαίσιο τεύχος του Οδός Πανός και με το περσινό Σαββατογεννημένη.)
[Για βδομάδες, μην πω μήνες δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ότι όλοι συνεχίζαμε τη ζωή μας κι η Μ. δεν ήταν στον πλανήτη. Τώρα που πέρασαν λίγα χρόνια μου συμβαίνει το αντίθετο: Με εκπλήσσει το ότι κάποτε η Μαλβίνα υπήρξε, το ότι κάποτε έζησε στον πραγματικό κόσμο. Νιώθω λες κι ήταν πλάσμα της φαντασίας μου, ένα καλό όνειρο σε παράλληλο σύμπαν. Και αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν μπας και πείσω τον εαυτό μου κυρίως, ότι τελικά, όντως, υπήρξε στ’ αλήθεια.]
Monday, July 03, 2006
Έντεκα (ωραίες λίστες του Ιουνίου – from the blogs)
Λίστες (α): ψυχαναγκαστικές διευθετήσεις, απλοϊκές μεταμοντέρνες γενικεύσεις, κενές (και fast food) σαπουνόφουσκες.
Λίστες (β): πολυσυλλεκτική σκέψη παρουσιασμένη απλά και με σαφήνεια, ο σκελετός (άρα και η ουσία) ενός κατακερματισμένου κειμένου.
[αντιφατικοί ορισμοί που μόλις επινόησα]
1. Solitary Deuce (2/6) 10(και μία άσχετη)Πληροφορίες για την Αμερική
2. Arxedia Media (8/6) Top 25 δουλειές που θα ήθελα να κάνω αν είχα ουρά
3. Non Private Life (10/6) 10 πράγματα που θα έκανα μαζί του στις διακοπές
4. Ανεμος (9/6) Massive Attack στη Θεσσαλονίκη
5. Αγρυπνία (13/6) Εντεκα πραγματα...που μισω/σιχαινομαι/απεχθανομαι/αποστρεφομαι/αντιπαθω.
6. Λύσιππος Εποίησεν (15/6) Δώδεκα λόγοι για να με κρατήσεις σφιχτά πάνω σου
7. Ο Δρόμος της Αλλαγής (14/6) Απάντηση στον Γιαννακίδη 3 (sic) (γιατί οι μπλόγκερς θα ψηφίσουν Λεβέντη στις εκλογές του 2008)
8. Dreams and the City (26/6) Κανόνες...σχέσης
9. Provato (27/6) Παρθένες Ιδέες
10. B r e a t h (20/6) 20+1 συμπεράσματα μετά το 1.5
11. L’ esprit de l’escalier (24/6) Λίστα
+1 απ’το enteka (6/6) Έντεκα (σημάδια του Αντίχριστου που φανερώθηκαν σαν σήμερα)
Λίστες (β): πολυσυλλεκτική σκέψη παρουσιασμένη απλά και με σαφήνεια, ο σκελετός (άρα και η ουσία) ενός κατακερματισμένου κειμένου.
[αντιφατικοί ορισμοί που μόλις επινόησα]
1. Solitary Deuce (2/6) 10(και μία άσχετη)Πληροφορίες για την Αμερική
2. Arxedia Media (8/6) Top 25 δουλειές που θα ήθελα να κάνω αν είχα ουρά
3. Non Private Life (10/6) 10 πράγματα που θα έκανα μαζί του στις διακοπές
4. Ανεμος (9/6) Massive Attack στη Θεσσαλονίκη
5. Αγρυπνία (13/6) Εντεκα πραγματα...που μισω/σιχαινομαι/απεχθανομαι/αποστρεφομαι/αντιπαθω.
6. Λύσιππος Εποίησεν (15/6) Δώδεκα λόγοι για να με κρατήσεις σφιχτά πάνω σου
7. Ο Δρόμος της Αλλαγής (14/6) Απάντηση στον Γιαννακίδη 3 (sic) (γιατί οι μπλόγκερς θα ψηφίσουν Λεβέντη στις εκλογές του 2008)
8. Dreams and the City (26/6) Κανόνες...σχέσης
9. Provato (27/6) Παρθένες Ιδέες
10. B r e a t h (20/6) 20+1 συμπεράσματα μετά το 1.5
11. L’ esprit de l’escalier (24/6) Λίστα
+1 απ’το enteka (6/6) Έντεκα (σημάδια του Αντίχριστου που φανερώθηκαν σαν σήμερα)
Sunday, July 02, 2006
Έντεκα (νικητές ριάλιτι – και τι έκαναν μετά)
«Τα ριάλιτι έχουν εξελιχθεί σε μία μαύρη τρύπα που με ρουφάει μέσα της κάθε βράδυ, νεκρώνοντας την κριτική μου σκέψη και ρουφώντας και τις τελευταίες σταγόνες των πνευματικών μου χυμών. Ω, θεέ μου! Γιατί να είναι τόσο αποβλακωτικά υπέροχα; Γιατί να είναι τόσο εθιστικά;»
-Από το κρυφό ημερολόγιο ενός μελοδραματικού κυρίου
Την Τετάρτη ο Λεωνίδας Μπαλάφας κέρδισε στον τελικό του Fame Story 4, ενώ την Πέμπτη η Αμαλία Αυγουστάκη αναδείχτηκε νικήτρια του Dream Show. Ευκαιρία να ψάξω πού είναι σήμερα οι προηγούμενοι νικητές.
1. Big Brother 1 (2001) Γιώργος –Τσάκας- Τριανταφυλλίδης. Θέλησε να πάει και στο BB2! Έβγαλε δίσκο με ποντιακά (το Με Αγάπη Τσάκας). Το 2004 πρωτοσέλιδο στην Espresso: Σε απόγνωση ο Τσάκας: «Είμαι άνεργος, δεν με παίρνουν σε καμία δουλειά!» Κι άλλες συνεντεύξεις σχετικά με το ότι ξόδεψε τα λεφτά του BB και είναι πάμφτωχος. Τις προάλλες σε μεσημεριανάδικο, ρεπορτάζ απ’ το χωριό του, ο Τσάκας ορθοπόδησε: έχει δικά του χωράφια ή κάτι τέτοιο, η Αθήνα τον πλήγωσε, χίλιες φορές στο χωριό του. [Τον είχε και το περιοδικό του ΕΘΙΑΓΕ, έγινε γεωπονικός σύμβουλος για κάτι στην περιοχή του.]
2. Fame Story 1 (2002) Νότης Χριστοδούλου. Μέτρια επιτυχία με το «Έρωτας Είναι» , μας εκπροσώπησε στο Eurobest. Μετά, τα χρόνια της πτώσης: στα κουτσομπολίστικα επειδή άλλαξε τη μύτη του με πλαστική, στην Τατιάνα με εριστικό αλά Χατζηστεφάνου ύφος να βρίζεται με κατίνες των πάνελ. Έκανε μια ρουμπρίκα στο πρωινό του Αρναούτογλου -απομίμηση του Άλλαξέ το. Προσπαθεί να γίνει ηθοποιός εδώ και κανα δυο χρόνια.
3. Fame Story 2 (2004) Καλομοίρα Σαράντη. Από τους λίγους κάπως πετυχημένους νικητές ριάλιτι: δύο δίσκοι, κόρη Γιάγκου Δράκου στη Λάμψη, Πρωινός Καφές, διαφημίσεις everest – θεωρείται χαζοχαρούμενη αλλά είναι η μόνη που κρατάει την σημαία της ποπ ψηλά στις μέρες μας.
4. Fame Story 3 (2004-5) Περικλής Στεργιαννούδης. Ξεχρέωσε τα δάνεια, έβρισε ‘ιερά τέρατα’ όπως Παπακωσταντίνου και Βίσση, φλέρταρε τη μισή Ελλάδα, έβγαλε έναν σούπερ αποτυχημένο δίσκο (αυτός ο λαϊκός διασκεδαστής!), είδε κι απόειδε και (απ’ ό,τι άκουσα προχτές) έχει ήδη γυρίσει στη Γερμανία.
5. Dream Show 1 -The Theatre (2005) Αντρέας Γεωργίου: Απασχόλησε τα μέσα με το οικογενειακό δράμα του κι ενώ περίμενε κανείς ότι ο Alpha θα τον έβαζε σε καμιά σειρά εξαφανίστηκε. Στην πρεμιέρα του φετινού Dream ήταν στο κοινό και είπε ότι είναι στην Αμερική στο Actor’s Studio για σπουδές (θράσος! Δεν του έφτασε κοτζάμ ακαδημία του Alpha!).
6. Eurostar (2004) Απόστολος Ψυχράμης. Ο πιο γκαντέμης νικητής ever! Κέρδισε την πρώτη θέση στο τάλεντ σόου της ΕΡΤ για να μας εκπροσωπήσει στη Eurovision ’04 αλλά ήταν αντιτηλεοπτικός και τον αντικατέστησαν με τον Ρουβά. Τραγούδησε backing vocals στο Shake It αλλά η κάμερα δεν τον έδειξε. Σήμερα τραγουδάει με σχετική επιτυχία, πχ ήταν στο Ηρώδειο με την Μαρινέλλα στα τέλη Μαΐου.
7. Πάρτι (2003) Μαρία (Λάρα) Τσολάκη. Η Λάρα (και αυτοεπονομαζόμενη) κουκλάρα, κέρδισε στο πιο αποτυχημένο ριάλιτι όλων των εποχών (πέρα από το Gym). Φημολογείται πως κέρδισε επειδή οι γονείς της πήραν στεγαστικό δάνειο και το ‘έριξαν’ όλο στη ψηφοφορία. Το 2005 στο site της έγραφε επί λέξει: «2 χρόνια από τη σαρωτική νίκη της η Λάρα μας έγινε νονά!» Πρόσφατα επανέκαμψε με την τηλεοπτική της παρουσία στη συζήτηση για τα ριάλιτι (Ζούγκλα – Alpha), λέγοντας, νομίζω, ότι καταστρέφουν την νεολαία.
8. Bar (2002) Ανδρέας Παρασκάκης. Ο υπεφυσικός μπεμπές (και αρσενική Μενεγάκη) έκανε καριέρα στο πρωινό του Mega, έβγαλε βίντεο με ασκήσεις γυμναστικής και πρόσφατα μπήκε στην οικογένεια του Αντ1 περιφέροντας την χαζοχαρούμενη περσόνα του στο πάνελ της Τατιάνας και στο πεντάλεπτο απογευματινό παιχνίδι Super Game.
9. Wall (2003) Το Wall δεν το κέρδισε ούτε το Γωγουλίνι, ούτε ο Βελέντζας που θα έχτιζε μοναστήρι, ούτε οι Σίσσυ- Τζώρτζης, Δεβόρα – Γιάννης, Κλεάνθης, Καρκαβίλας, Πατρίτσια, Ρούλα Βροχοπούλου κι ένα σωρό άλλα βήτα ονόματα. Το κέρδισε το δέλτα όνομα Θοδωρής Ισπόγλου. Η τύχη του ανθρώπου με το σπινθηροβόλο βλέμμα μετά το ριάλιτι αγνοείται εντελώς. Ξέρει κανείς τίποτα; [Φημολογείται ότι ήταν σε κατάθλιψη(;) λόγω έρωτος για το Γωγουλινι κι ότι δεν δουλεύει πια και τρώει από τους τόκους και τις επενδύσεις.]
10. Mission (2003) Στέφανος Κοκολογιάννης. Ο κρητικός («που δεν έλεγε ψώμματα») είχε ένα σωρό κουτσομπολίστικα προβλήματα μετά τη νίκη του. Η Ελισάβετ της παραγωγής γέννησε το παιδί του κι αυτός ήθελε το παιδί αλλά δεν ήθελαν τον Στέφανο οι γονείς της Ελισάβετ! Κάποια στιγμή δε, αγόρασε και δικό του λεωφορείο! Πρόσφατα ήταν στην TV κι έλεγε ότι τώρα είναι όλα καλά.
11. Survivor (2003) Ευαγγελία Δεμερτζόγλου. Έκανε γυμνή φωτογράφηση, έκανε κοσμική ζωή και μετά τελείωσαν τα λεφτά. Έξαλλη βγήκε στις εκπομπές καταγγέλλοντας το Mega που τους έδινε, λόγω εφορίας, λιγότερα χρήματα, ενώ θυμήθηκε (3 χρόνια μετά!) και τις, όντως, απάνθρωπες συνθήκες του παιχνιδιού. Ζητάει δικαστικά ένα τρελό ποσό από την παραγωγή. Ετοιμάζει αυτοβιογραφικό βιβλίο (αλά Ρούλα Βροχοπούλου) που θα περιγράφει τις περιπέτειές της στο Survivor.
-Από το κρυφό ημερολόγιο ενός μελοδραματικού κυρίου
Την Τετάρτη ο Λεωνίδας Μπαλάφας κέρδισε στον τελικό του Fame Story 4, ενώ την Πέμπτη η Αμαλία Αυγουστάκη αναδείχτηκε νικήτρια του Dream Show. Ευκαιρία να ψάξω πού είναι σήμερα οι προηγούμενοι νικητές.
1. Big Brother 1 (2001) Γιώργος –Τσάκας- Τριανταφυλλίδης. Θέλησε να πάει και στο BB2! Έβγαλε δίσκο με ποντιακά (το Με Αγάπη Τσάκας). Το 2004 πρωτοσέλιδο στην Espresso: Σε απόγνωση ο Τσάκας: «Είμαι άνεργος, δεν με παίρνουν σε καμία δουλειά!» Κι άλλες συνεντεύξεις σχετικά με το ότι ξόδεψε τα λεφτά του BB και είναι πάμφτωχος. Τις προάλλες σε μεσημεριανάδικο, ρεπορτάζ απ’ το χωριό του, ο Τσάκας ορθοπόδησε: έχει δικά του χωράφια ή κάτι τέτοιο, η Αθήνα τον πλήγωσε, χίλιες φορές στο χωριό του. [Τον είχε και το περιοδικό του ΕΘΙΑΓΕ, έγινε γεωπονικός σύμβουλος για κάτι στην περιοχή του.]
2. Fame Story 1 (2002) Νότης Χριστοδούλου. Μέτρια επιτυχία με το «Έρωτας Είναι» , μας εκπροσώπησε στο Eurobest. Μετά, τα χρόνια της πτώσης: στα κουτσομπολίστικα επειδή άλλαξε τη μύτη του με πλαστική, στην Τατιάνα με εριστικό αλά Χατζηστεφάνου ύφος να βρίζεται με κατίνες των πάνελ. Έκανε μια ρουμπρίκα στο πρωινό του Αρναούτογλου -απομίμηση του Άλλαξέ το. Προσπαθεί να γίνει ηθοποιός εδώ και κανα δυο χρόνια.
3. Fame Story 2 (2004) Καλομοίρα Σαράντη. Από τους λίγους κάπως πετυχημένους νικητές ριάλιτι: δύο δίσκοι, κόρη Γιάγκου Δράκου στη Λάμψη, Πρωινός Καφές, διαφημίσεις everest – θεωρείται χαζοχαρούμενη αλλά είναι η μόνη που κρατάει την σημαία της ποπ ψηλά στις μέρες μας.
4. Fame Story 3 (2004-5) Περικλής Στεργιαννούδης. Ξεχρέωσε τα δάνεια, έβρισε ‘ιερά τέρατα’ όπως Παπακωσταντίνου και Βίσση, φλέρταρε τη μισή Ελλάδα, έβγαλε έναν σούπερ αποτυχημένο δίσκο (αυτός ο λαϊκός διασκεδαστής!), είδε κι απόειδε και (απ’ ό,τι άκουσα προχτές) έχει ήδη γυρίσει στη Γερμανία.
5. Dream Show 1 -The Theatre (2005) Αντρέας Γεωργίου: Απασχόλησε τα μέσα με το οικογενειακό δράμα του κι ενώ περίμενε κανείς ότι ο Alpha θα τον έβαζε σε καμιά σειρά εξαφανίστηκε. Στην πρεμιέρα του φετινού Dream ήταν στο κοινό και είπε ότι είναι στην Αμερική στο Actor’s Studio για σπουδές (θράσος! Δεν του έφτασε κοτζάμ ακαδημία του Alpha!).
6. Eurostar (2004) Απόστολος Ψυχράμης. Ο πιο γκαντέμης νικητής ever! Κέρδισε την πρώτη θέση στο τάλεντ σόου της ΕΡΤ για να μας εκπροσωπήσει στη Eurovision ’04 αλλά ήταν αντιτηλεοπτικός και τον αντικατέστησαν με τον Ρουβά. Τραγούδησε backing vocals στο Shake It αλλά η κάμερα δεν τον έδειξε. Σήμερα τραγουδάει με σχετική επιτυχία, πχ ήταν στο Ηρώδειο με την Μαρινέλλα στα τέλη Μαΐου.
7. Πάρτι (2003) Μαρία (Λάρα) Τσολάκη. Η Λάρα (και αυτοεπονομαζόμενη) κουκλάρα, κέρδισε στο πιο αποτυχημένο ριάλιτι όλων των εποχών (πέρα από το Gym). Φημολογείται πως κέρδισε επειδή οι γονείς της πήραν στεγαστικό δάνειο και το ‘έριξαν’ όλο στη ψηφοφορία. Το 2005 στο site της έγραφε επί λέξει: «2 χρόνια από τη σαρωτική νίκη της η Λάρα μας έγινε νονά!» Πρόσφατα επανέκαμψε με την τηλεοπτική της παρουσία στη συζήτηση για τα ριάλιτι (Ζούγκλα – Alpha), λέγοντας, νομίζω, ότι καταστρέφουν την νεολαία.
8. Bar (2002) Ανδρέας Παρασκάκης. Ο υπεφυσικός μπεμπές (και αρσενική Μενεγάκη) έκανε καριέρα στο πρωινό του Mega, έβγαλε βίντεο με ασκήσεις γυμναστικής και πρόσφατα μπήκε στην οικογένεια του Αντ1 περιφέροντας την χαζοχαρούμενη περσόνα του στο πάνελ της Τατιάνας και στο πεντάλεπτο απογευματινό παιχνίδι Super Game.
9. Wall (2003) Το Wall δεν το κέρδισε ούτε το Γωγουλίνι, ούτε ο Βελέντζας που θα έχτιζε μοναστήρι, ούτε οι Σίσσυ- Τζώρτζης, Δεβόρα – Γιάννης, Κλεάνθης, Καρκαβίλας, Πατρίτσια, Ρούλα Βροχοπούλου κι ένα σωρό άλλα βήτα ονόματα. Το κέρδισε το δέλτα όνομα Θοδωρής Ισπόγλου. Η τύχη του ανθρώπου με το σπινθηροβόλο βλέμμα μετά το ριάλιτι αγνοείται εντελώς. Ξέρει κανείς τίποτα; [Φημολογείται ότι ήταν σε κατάθλιψη(;) λόγω έρωτος για το Γωγουλινι κι ότι δεν δουλεύει πια και τρώει από τους τόκους και τις επενδύσεις.]
10. Mission (2003) Στέφανος Κοκολογιάννης. Ο κρητικός («που δεν έλεγε ψώμματα») είχε ένα σωρό κουτσομπολίστικα προβλήματα μετά τη νίκη του. Η Ελισάβετ της παραγωγής γέννησε το παιδί του κι αυτός ήθελε το παιδί αλλά δεν ήθελαν τον Στέφανο οι γονείς της Ελισάβετ! Κάποια στιγμή δε, αγόρασε και δικό του λεωφορείο! Πρόσφατα ήταν στην TV κι έλεγε ότι τώρα είναι όλα καλά.
11. Survivor (2003) Ευαγγελία Δεμερτζόγλου. Έκανε γυμνή φωτογράφηση, έκανε κοσμική ζωή και μετά τελείωσαν τα λεφτά. Έξαλλη βγήκε στις εκπομπές καταγγέλλοντας το Mega που τους έδινε, λόγω εφορίας, λιγότερα χρήματα, ενώ θυμήθηκε (3 χρόνια μετά!) και τις, όντως, απάνθρωπες συνθήκες του παιχνιδιού. Ζητάει δικαστικά ένα τρελό ποσό από την παραγωγή. Ετοιμάζει αυτοβιογραφικό βιβλίο (αλά Ρούλα Βροχοπούλου) που θα περιγράφει τις περιπέτειές της στο Survivor.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
