Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #11: Sandro Botticelli - The Story of Nastagio degli Onesti)

Με το πιο παλιό κομμάτι της εικονικής συλλογής μας τελειώνει σήμερα το αφιέρωμα σε αγαπημένους πίνακες αναγνωστών. Είναι μία επιλογή της ralou.


Sandro Botticelli - The Story of Nastagio degli Onesti, 1483

[*In the story, young Nastagio Degli Onesti failed to get the interest of his one true love. Depressed by this, he went for a walk in the woods, where had a bizarre vision. In Nastagio's vision, a woman was chased through the woods by a nobleman who tore her heart out and fed it to his dogs. Nastagio interpreted his vision to be a warning of the eternal punishment a lady would experience if she spurned the love of a suitor who then committed suicide.
Nastagio Degli Onesti invited several friends, including the girl of his dreams, to go on an outing in the country. He led them to same place where he had had his vision. When the picnicking party also saw the terrifying vision, the object of Nastagio's affection agreed to marry him.
The story of these paintings is even more intriguing because Botticelli created them as a commissioned work to illustrate a wedding ark, for a wedding that united two of the great houses of Florence.]

Έντεκα (δημοφιλέστερες τηλεοπτικές εκπομπές στην Ελλάδα πριν από 8 χρόνια)

Πριν από ακριβώς οκτώ χρόνια ήμουν στο Βερολίνο, για σπουδές. Είχε κρύο, αλλά μ' άρεσε - κάθε μέρα χιόνι. Δεν έβλεπα ψυχή. Και τους λίγους γνωστούς που είχα τους απέφευγα - δεν είχα καν τηλέφωνο.
Τέτοια περίπου εποχή αγόρασα την πρώτη μου βιντεοκάμερα (πάνω από χίλια μάρκα, είπα ψέματα ότι τη βρήκα μεταχειρισμένη και φτηνή) και γυρνούσα την πόλη, σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά μέσα απ' το ματάκι της κάμερας.
Άλλαζα τα εφέ και τραβούσα από δέκα διαφορετικές γωνιές τον περίεργο ουρανοξύστη-φοιτητική εστία, τα υπόγεια φλεγόμενα club σε σπηλιές, την φωτισμένη μπλε εκκλησία, την γοητευτική παρακμή της Alexanderplatz, τα πανό με τη διαφήμιση εσωρούχων της Kylie για τα H&M, τα αυτοσχέδια καφέ του Α. Βερολίνου (θυμάμαι ένα που είχε έναν τεράστιο δράκο ψηλό μέχρι το ταβάνι κι ο μπάρμαν απροειδοποίητα πατούσε ένα κουμπί κι ο δράκος άνοιγε το στόμα του και έβγαιναν φλόγες – ακούγεται λες και το επινόησα μόλις τώρα!).
Καθώς αλώνιζα την πόλη με το ωραιότερο παιχνίδι που θα μπορούσε να έχει ένα μεγάλο παιδί, ο τηλεοπτικός χρόνος έτρεχε. [Τηλεόραση δεν είχα και δεν προσπάθησα να αποκτήσω, και αυτό (σε συνδυασμό με το ότι ήταν απ' τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου) λέει πολλά για έναν tv-holic σαν εμένα.]

Την ίδια ώρα στην πατρίδα...
ΔΕΥ 26/10/1998 - ΚΥΡ 01/11/1998

1. ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ - ANT1 (48.4%)
2. ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ - ANT1 (36.7%)
3. ΤΡΙΚΥΜΙΑ - ANT1 (40.8%)
4. ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ - MEGA (41.3%)
5. ΕΛΛ.ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΑ ΤΡΕΛΛΗ ΤΡΕΛΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ - ANT1 (33.8%)
6. ΑΓΓΙΓΜΑ ΨΥΧΗΣ - ANT1 (38.4%)
7. ΞΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ - MEGA (32.1%)
8. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ - ANT1 (45.0%)
9. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ - ANT1 (48.3%)
10. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ - ANT1 (35.1%)
11. ΞΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ - MEGA (29.0%)

*για τις έντεκα δημοφιλέστερες του Σήμερα κάντε κλικ εδώ (και επιλέξτε το 1).

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #10: Κλιμτ - Το φιλί)

Το Φιλί είναι επιλογή της Loretta (απ' το Παραλήρημα) και της alkistis.


Gustav Klimt, The Kiss 1907-08

Τέσσερις πιθανές ερμηνείες του πίνακα (απ' τη Wikipedia):

1) That the common gold shrouding, and indeterminate background evokes the timelessness, and union of selves that a kiss can engender.
2) That it represents how bright, beautiful, and golden everything is when you first kiss someone.
3) That the man is lost in the kiss (faceless and unidentifiable) while the woman is turning her head away and is aloof from the kiss.
4) That the female is succumbing to the male and experiencing a moment of sexual ecstacy.


Werner Horvath: Klimt's Kiss, 1994

Έντεκα (χαρακτηριστικές δηλώσεις Χριστόδουλου)

[Aπό τον Rapaz]

Τάδε έφη Χριστόδουλος*
ή Love is all around

[*Από το βιβλίο Η Μάστιγα του Θεού του Μανώλη Βασιλάκη που θα παρουσιαστεί αύριο Τρίτη στην Θεσσαλονίκη. Πληροφορίες εδώ.]

1. «O Θεός με “ξεχώρισε” από τότε που ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου». (3.5.1998)
2. «Οι πρώτοι ξενόφερτοι Έλληνες που κατέλαβαν θέσεις και αξιώματα στο νεο ελλαδικό κράτος, ήσαν ποτισμένοι με το πνεύμα της γαλλικής διαφώτισης. Κουβάλησαν κοντά τους την αθεΐα. [] Και αυτή η εγκληματική τακτική των διαφωτιστών της τότε εποχής , των οποίων ηγήτορας ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής, συνεχίζεται και σήμερα». (3.3.1998)
3. «Εκκλησία και Πολιτεία είναι σαν σιαμαίοι αδερφοί που κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει γιατί τότε ένας από τους δύο θα πεθάνει. [] Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός αξιόπιστος θεσμός του γένους». (27.3.1999)
4. «Θέλω από αυτή τη θέση να συγχαρώ για άλλη μια φορά τον κύριο Καψάλη, εκδότη και διευθυντή της γνωστής εφημερίδος Στόχος των Αθηνών, που είναι γνωστός ελληνοκεντρικός και ελληνόψυχος και ταυτόχρονα Χριστοκεντρικός και Ορθόδοξος. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους επιτέλους.» (Από την ομιλία του σε συνέδριο του Στόχου στις 31.5.1997)
5. [(Για τα βασανιστήρια της χούντας) «Ομολογώ ότι εγώ και η γενιά μου εδιδαχθήκαμε πολλά απ΄αυτά, τα οποία ευθύς μετά τη Μεταπολίτευση ο κόσμος και τα κόμματα κατελόγιζαν εις βάρος της Εκκλησίας. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε αποστείλει δύο επιστολές εις τον τότε δικτάτορα, τον Παπαδόπουλο, διαμαρτυρόμενος για ορισμένες απάνθρωπες μεταχειρίσεις ανθρώπων» (11.2.2001)
6. Και ένα μήνα μετά (!) : «Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια, πως υπήρχε ΕΑΤ-ΕΣΑ... Στον κύκλο μου δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα, δεν άκουγα ξένους σταθμους , εκ των υστέρων τα έμαθα. Θα πει κανείς ότι ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Μπορεί γιατί εγώ τότε σπούδαζα» (4.3.2001) [For the record, αποφοίτησε από τη Νομική το 1962 και από τη σχολή Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1967)]
7. (Από την επιστολή του στον αρχιπραξικοματία Στυλιανό Παττακό στις 31.5.2001) "Όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας και την αυτοβιογραφούμενη σταδιοδρομία σας υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία, την οποίαν ο ιστορικός του μέλλοντος καλείται να εκτιμήσει και να προσδιορίσει. Εύχομαι ο Δομήτωρ κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο δίκαιος Κριτής πάντων, να σας χαρίζει πλούσια την Χάριν και την ευλογίαν Του".
8. «Έκοψαν τον Μπουτιλιόνε επειδή τόλμησε να πει την αλήθεια [για την ομοφυλοφιλία]. Αλλά σκεφθείτε που έχουμε φθάσει. Σε ποιο κατάντημα έχει φθάσει σήμερα η ανθρωπότητα, η οποία αυτό που είναι αμαρτία βοώσα και κραζουσα θέλει να την καλύψει. Να μη λέμε, να μη μιλάμε γιατί ενοχλούνται αυτοί που έχουν το κουσούρι, γιατί θέλουν όλοι οι άλλοι να το παραδεχθούν ως μια φυσιολογική κατάσταση» (31.10.2004)
9. «Να μην επιτρέψουμε να μας ισοπεδώσει ο οδοστρωτήρας της Ευρωπαϊκης Ένωσης. Είχαμε μια ευλογία πριν από λίγα χρόνια , τη θρησκευτική, γλωσσική και φυλετική ομοιογένεια του ελληνικού λαού. Αυτό πάμε να το χάσουμε τώρα, γιατί στην πατρίδα μας έχουν έρθει χιλιάδες πρόσφυγες και άλλοι μετανάστες» (27.5.2001)
10. «Τα οράματα των Ευρωπαίων δεν πρέπει να μας δελεάζουν καθώς οι Έλληνες έχουν αξία και ανώτερο πολιτισμό. [] Ε! λοιπόν, εμείς δεν είμαστε Γερμανοί ούτε Γάλλοι, ούτε πολύ περισσότερο Άγγλοι. Εμείς είμαστε άντρες, ανδροπρεπείς Έλληνες, είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και μιλάμε αντρίκια». (20.6.1999)
11. «Εκείνο που αρνούμεθα στη γυναίκα είναι η εκ μέρους της παραβίαση της φύσεως και η διεκδίκηση θέσεως που δεν της ανήκει βασικά» και «επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με τη σύζυγο». (Από διάφορα βιβλία του όπως "Κρίσις στη σύγχρονη οικογένεια", "Για ένα επιτυχημένο γάμο" (!) κ.α)

*δείτε επίσης το πιο πρόσφατο ποστ με τα highlights της παρουσίασης του βιβλίου

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #9: Vincent Van Gogh - Starry Night)

Επιλογή των alkistis και isiliel.


Vincent Van Gogh - The Starry Night, 1889

"Ελπίζω ότι θα καταστρέψεις όσους πίνακες είναι πολύ κακοί (απ' αυτούς που σου έστειλα). Όσο για την έκθεση των Independants (...) μην βάλεις κανέναν πολύ τρελό μου πίνακα, ας πούμε το Starry Night και τον άλλο με το τοπίο στην κορνίζα από ξύλο καρυδιάς. Τα χρώματά αυτών των δύο κάνουν αντίθεση, και μπορεί να κάποιος να μου πάρει την ιδέα και να κάνει τα νυχτερινά 'εφέ' πολύ καλύτερα από μένα." [Αυτά έγραφε ο Van Gogh τον Ιούνιο του 1889 στον αδερφό του. Τελικά το Starry Night θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας λίγο καιρό μετά, κι όμως, παρά την ανασφάλειά του ζωγράφου, κανείς δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει τα νυχτερινά του 'εφέ'.]



*Ένα ακόμη γράμμα του Vincent στον αδερφό του Theo (Οκτώβριος 1888), από το βιβλίο The Letters of Van Gogh του Mark Roskill.


**Don McLean - Starry Starry Night (Vincent)
*** Δύο βίντεο: stoned at vangogh // Tribute to Van Gogh

Έντεκα (κλισέ που είναι -κυριολεκτικά- καταθέσεις ψυχής)

[«Κείμενο» που έγραψα στην ώρα πανεπιστημιακού μαθήματος το 1998. Περιέχει 43 κλισέ που χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες στις τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις. Με πλάγια γράμματα είναι τα έντεκα αγαπημένα μου.]



-Κοντά μας είναι η αγαπημένη μας Στέλλα Γεωργίου. Στέλλα μου! Πες μου… Γιατί σ’ αγαπάει τόσο ο κόσμος;
-Γιατί τους κάνω να χαμογελούν. Δίνω στον κόσμο χαρά κι αισιοδοξία!
-Και ο κόσμος σ’ αγκάλιασε…
-Ναι! Ο κόσμος μ’ έχει αγκαλιάσει, Ελένη μου, και μου έχει δείξει την αγάπη του.
-Πες μου για τον καινούργιο σου δίσκο Στέλλα.
-Έχει μόλις τέσσερις μήνες που κυκλοφόρησε [κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι] και, δόξα το Θεό, πάει ήδη πολύ καλά… πάει καλά.
-Πώς φτιάχτηκε αυτός ο δίσκος;
-Αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε με αγάπη! Όλοι οι συντελεστές ήμασταν αγαπημένοι σαν μια οικογένεια. Και ξέρεις κάτι Ελένη μου; Αυτό βγαίνει και προς τα έξω, προς τον κόσμο.
-Το εισπράττει ο κόσμος ε;
-Μα ο κόσμος τα καταλαβαίνει αυτά,! Το πότε μια δουλειά είναι φτιαγμένη με αγάπη, δεν είναι χαζός ο κόσμος, δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις… Και ιδίως το κοινό της Θεσσαλονίκης, που είναι το πιο δύσκολο και απαιτητικό κοινό – όταν το κερδίσεις όμως σ’ αγκαλιάζει με την αγάπη του!
-Πες μου τους συντελεστές…
-Ααα, είναι πολλοί! [Δεν θυμάμαι κανέναν!] Παραγωγός είναι ο Νίκος ο Παπαγιαννόπουλος, καταπληκτικό παιδί, άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο.
-Στίχοι, μουσική;
-Νέα παιδιά. Νέα και ταλαντούχα παιδιά, που με βοήθησαν να κάνω αυτήν την κατάθεση ψυχής.
-Πήρε πάντως καλές κριτικές αυτός ο δίσκος… [not]
-Δόξα το Θεό, αλλά, Ελένη μου, ξέρεις κάτι; Εμένα μου αρκεί η αγάπη του κόσμου που συναντώ καθημερινά. Και, να σου πω και κάτι; Πιστεύω ότι αυτός είναι ο πιο ώριμος δίσκος της καριέρας μου.
-Τραγουδάς κάπου το καλοκαίρι;
-Ναι, κάνω μεγάλη περιοδεία στην επαρχία, αλλά τραγουδάω και στο Φαντασία μαζί με τον Θέμη Αδαμαντίδη και την Έφη Σαρρή. [grrr…]
-Περνάτε καλά;
-Περνάμε καλά! Γελάμε πολύ στα παρασκήνια [οι άλλοι εις βάρος μου] και όπως ξέρεις αυτό βγαίνει και προς τον κόσμο. Πρέπει να σου πω ότι ο χώρος είναι υπό νέα διεύθυνση και έχει ανακαινιστεί – έχει αλλάξει τελείως, είναι τώρα ένα μικρό παλάτι.
-Κι απ’ ότι άκουσα είστε γεμάτοι [άδειοι] κάθε βράδυ…
-Ναι... υπάρχει βέβαια μια γενικότερη κρίση στην αγορά, αλλά εμείς -να χτυπήσω ξύλο- είμαστε γεμάτοι [άδειοι].
-Υποθέτω ότι δεν θα ήθελες να μιλήσουμε για την προσωπική σου ζωή…
-Μάλλον όχι [κανένα πρόβλημα], δεν κάνω σημαία μου την προσωπική μου ζωή [ρώτα ό,τι θες]
-Παρ’ όλα αυτά εγώ θα ρωτήσω. Είσαι ερωτευμένη;
-(Με πονηρό γελάκι) Είμαι καλά, είμαι καλά.. [Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή!]
- Τι ζητάς από έναν άντρα;
- Θέλω να με κάνει να γελάω!
-Υπάρχουν φήμες ότι βγαίνεις με τον Παύλο Κοντογιαννίδη…
-Κοίταξε να δεις Ελένη μου. Ο κόσμος λέει… και λέει πολλά. Η αλήθεια είναι ότι εγώ κι ο Παύλος είμαστε απλώς δυο καλοί φίλοι. [Τι ξεφτίλα, πώς το έμαθαν;] Τον εκτιμώ -πολύ είναι κυριολεκτικά ογκόλιθος της τέχνης.
-Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;
-Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι η Ειλικρίνειά μου. Κι επίσης η Εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, γιατί τελικά έχω απογοητευτεί πολλές φορές στο τέλος..
-Αν είχες την ευκαιρία να αλλάξεις κάτι απ’ όσα έχεις ζήσει τι θα άλλαζες;
-[Από πού να αρχίσω!]. Μπορεί να σε εκπλήξω Ελένη μου, αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Κι αν μπορούσα να ήμουν κάποιος άλλος θα ήμουν πάλι η Στέλλα Γεωργίου [η Μαντόνα].
-Τι σχέδια έχεις για τον επόμενο χειμώνα;
-Συζητάμε πολλά πράγματα, κι επειδή δεν έχει κλείσει κάτι, δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο ακόμα. [τίποτα απολύτως] Σου υπόσχομαι όμως ότι θα είσαι η πρώτη που θα το μάθει.
-Έχει πάρει φωτιά το τηλεφωνικό μας κέντρο [ξεδιάντροπο ψέμα] και ο κόσμος λέει πόσο σ’ αγαπάει. Σ’ αγαπάει πολύ ο κόσμος, Στέλλα...
-Τους ευχαριστώ. Και ξέρεις Ελένη μου γιατί μ’ αγαπάει ο κόσμος;
-Γιατί;
-Γιατί είμαι αληθινή, είμαι ο εαυτός μου...
-Ποιο τραγούδι θα μας πεις;
-Το Παράτησέ με. [το 7!]

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #8: E. Munch - The Scream)

Τέσσερις αναγνώστες του blog διάλεξαν την Κραυγή: Cyrus, Oni, Alkistis και Loretta.


Edvard Munch's Scream (1893)

[Από το ημερολόγιο του ζωγράφου:
"I was walking along a path with two friends—the sun was setting—suddenly the sky turned blood red—I paused, feeling exhausted, and leaned on the fence—there was blood and tongues of fire above the blue-black fjord and the city—my friends walked on, and I stood there trembling with anxiety—and I sensed an infinite scream passing through nature."]

Περισσότερα για τον πίνακα (καθώς και για την επίδρασή του στην ποπ κουλτούρα) εδώ

Εντεκα (θέματα που διάβασα στο περιοδικό Βαβέλ - Ιανουάριος 1983)

Έχω παλιά περιοδικά που τα είχα πάρει όταν βγήκαν ή τα βρήκα στην ανακύκλωση, ή τα αγόρασα από παλαιοπωλεία. Πρώτη φορά όμως κατέβασα ένα παλιό τεύχος περιοδικού από το Ίντερνετ [blue-whitegt].


Βαβέλ, τ. 33, Ιανουάριος 1983, δρχ 100

1) Γράφει στο εξώφυλλο: ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ. Στο editorial διευκρινίζεται: «Αλλά μην ξεγελιέστε από τον τίτλο. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Επειδή όμως φαντάζει έτσι προοδευτικός και ανανεωτικός μας φάνηκε πως μπορεί να μας βγάλει απ’ την αμηχανία του πώς να αναγγείλουμε αυτό το τεύχος». Άλλα θέματα του editorial: η άνοδος του δολαρίου και η αύξηση στις τιμές των άλμπουμ της Βαβέλ, τα περιεχόμενα του τεύχους και η ανακοίνωση του επόμενου τεύχους που θα γιορτάζει τα 3 χρόνια Βαβέλ.
2) Τα κόμικς των πρώτων σελίδων: Σελίδα Quino. Πελάτης σε κατάστημα. /// Σελίδα Mordillo. Μια απρόβλεπτη προσσελήνωση. /// Δύο σελίδες Feifer: Παιδί που προσπαθεί να γιατρέψει την κατάθλιψη του πατέρα του (1) και ευτυχισμένη κυρία που βρήκε το νόημα της ζωής (2).
3) Πολύ ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο That’s Art του Α. Ευδαίμων. Με αφορμή όσα έγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης στο προηγούμενο τεύχος (στο οποίο ο ζωγράφος προλόγιζε τα κόμικς ενός νέου σκιτσογράφου), αναλύεται η εικαστική πλευρά των σύγχρονων κόμικς.
4) Δύο ιστορίες του Δημήτρη Παπαιωάννου (του γνωστού). Μπούτια κλπ και Τριχόπτωσις και Φαντασία.
5) Διαφημίσεις: [1, 2, 3, 4, 5] Οδός Πανός, εκδόσεις, bar, βιβλιοπωλεία, Cat Computers (Ιπποκράτους 57, δεν είμαι σίγουρος τι πουλάει), φαλλικό ολοσέλιδο για το βιβλίο του Ν. Πλατη («For Supermen – Ήτοι το εγκόλπιον του καλού μαλάκα»), βιβλία κόμικς (Γ. Ιωάννου, Α. Καλαμάρας), και ολοσέλιδη διαφήμιση Μαφάλντα.

6) Η πρώτη (δοκιμαστική) εμφάνιση της στήλης ‘Αεροπλανάκι’. Ανάμεσα στις ειδήσεις και τα σχόλια ξεχωρίζω το κράξιμο των mainstream περιοδικών της εποχής στην τρίτη σελίδα: «Τα περιοδικά ποικίλης ύλης μετά τον ανταγωνισμό τους για το ποιο θα εξασφαλίσει την «αρσενικοποιημένη» Βουγιουκλάκη στο εξώφυλλό, μετράνε τις δυνάμεις τους και σ’ έναν άλλο τομέα. Τα κόμικς! Άρχισε ο Ταχυδρόμος με την Μπλανς Επιφανι. Έπεσε ηρωικά μαχόμενη, δολοφονημένη από το λέττερινγκ και την κακή μετάφραση. Υπεύθυνος του πρώτου εγκλήματος άγνωστος (το τέλειο έγκλημα!). Του δεύτερου η κυρία Έλενα Ακρίτα. Η οποία όλως πρωτοτύπως μετέφρασε τον σκιτσογράφο Pichard σε Ρισάρ. Και μετά διαμαρτυρήθηκε για τις μεταφραστικές ανοησίες της τηλεόρασης.» Επίσης σχολιάζονται αρνητικά το τύπωμα της Πωλέτ στον Ταχυδρόμο («Παγκόσμιο Βραβείο Χειρότερου Τυπώματος… κατάφερε να εξαφανίσει όλες τις λεπτές γραμμές!»), η μετάφραση του Άρη Δαβαράκη για την Bretecher και η Φελίνα του περιοδικού Ένα («που δεν μοιάζει με κανένα… Κόμικ τρίτης κατηγορίας και καλά να πάθει»!)
7) Πρωτοχρονιάτικο Δώρο: του Ηλία Κουρτέση. Γιορτινή σουρεαλιστική ιστορία. [απόσπασμα]
8) Copi – Ιστορία «Η Αυριανή Λέσβω». [1, 2]
9) Δισέλιδο Electron του Γρηγόρη Εμμανουήλ. [1, 2]
10) Αλληλογραφία [1, 2] : Οι αναγνώστες ζητούν περισσότερο Quino, διαμαρτύρονται για την τιμή του Heavy Metal («370 δρχ. ούτε Penthouse να ‘τανε») και αναρωτιούνται αν πέθανε ο Reiser.
11) Edika: Πελάτης σε σουρεαλιστικό εστιατόριο. [αποσπάσματα 1, 2]. Επίσης στην τελευταία σελίδα, κλείσιμο του περιοδικού με τέλειο κόμικ πάλι Edika.

Έντεκα (φλασμπακ - απ' την ελληνική μπλογκόσφαιρα του 2003)

Οκτώβριος 2003 – τρία χρόνια πριν. Πριν απ’ τους μεγάλους πολέμους, πριν απ’ τα linkblogs και τα buzz, πριν τον σταρ Πιτσιρίκο, τα βιβλία και τους anonymous, τα ελληνικά μπλογκ (αυτά που συμμετείχαν στο Μόνιτορ, στο οποίο και βασίζομαι γι’ αυτό το 'αρχαιολογικό' ποστ) ήταν αθώα, και φυσικά δεν είχαν μολυνθεί ακόμη απ’ τους ιούς των καβγάδων, της αναγνώρισης και του επαγγελματισμού. Ήταν αθώα, εντάξει, ήταν όμως και τόσο βαρετά όσο ακούγονται; Έψαξα το θέμα και να μερικά πρόχειρα συμπεράσματα. [Στα comments υπάρχουν διορθώσεις και διευκρινήσεις. Επίσης παρακαλούνται αυτόπτες μάρτυρες εκείνης της εποχής να μοιραστούν τις αναμνήσεις τους και τα λινκς των blogs της μακρινής εκείνης εποχής.]


(Για τον A.F.Marx)

1) Τα blogs του Μόνιτορ (ενεργά και μη) έφτασαν αισίως τα 1655: πριν τρία χρόνια υπήρχαν 10-15 και συχνά περνούσαν μέρες ή βδομάδες μέχρι να εμφανιστεί κάποιο καινούργιο ποστ.
2) Τι υπήρχε: κυρίως ποίηση και αποφθέγματα. Επίσης κάποια ανέκδοτα, λίγη επικαιρότητα, και λίγα πολιτιστικά θέματα.
3) Μοιάζουν τόσο αθώοι και αγνοί! Βάζουν και τα πραγματικά τους ονόματα. Σήμερα έχουμε τον Πασκάλ, την Μιραντολίνα, τον G.G. Lolita, και την Μανταλένα. Τότε είχαμε την Ελένη Θεμιστοκλέους τον Διονύση Διονυσίου τον Δημήτρη Συμεωνίδη και την Κωνσταντία Παπαδημητρίου . Respect σε όλους τους πρωτοπόρους του Μόνιτορ.
4) Αναρωτιέμαι, ξεκατινιάστηκε ποτέ η Μαρία Ανδρέου με την Αντωνία Γωγάκη; Γιατί παράτησαν τα μπλογκ τους τόσο νωρίς; Κι αν υπήρχαν λίνκμπλογκς θα αλληλομπλογκαρίζονταν αυτοί οι 4-5 μεταξύ τους; Έγινε ποτέ καμιά μπλογκοσυνάντηση; (Επίσης, συνεχίζει κάποιος να έχει μπλογκ με άλλο όνομα;)
5) Φυσικά τα μπλογκ της προϊστορικής εποχής (φτιαγμένα κυρίως στο Phigita.net) δεν είχαν φωτογραφίες. Το template τους ήταν πανομοιότυπο -γαλάζιο και τετραγωνισμένο. Δεν είχαν μουσικές, ούτε βίντεο, ούτε λινκς. Δεν είχαν καν comments (είχαν δηλαδή, αλλά κανείς δεν έγραφε).
6) Το περισσότερα ποστ έχουν αποφθέγματα. Να μερικά (μαζί με τα λινκ τους): Διακρίνεται δια να μην κριθεται…. // Great minds discuss ideas; Average minds discuss events; Small minds discuss people. // Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ… ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΣΕ ΛΕΝΕ ΖΩΗ // Η αρχή της φθοράς είναι όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι…
7) Ο τίτλος των περισσότερων μπλογκ είναι το ονοματεπώνυμο του ιδιοκτήτη-μπλόγκερ. Άρα το OPERA IN GREECE είναι πραγματικά πρωτότυπο για την εποχή του. Το μπλογκ (που υπάρχει –σχεδόν- μέχρι σήμερα) τον Οκτώβριο του 2003 ανέβασε δύο ποστ για παραστάσεις όπερας (1, 2)
8) Ειδήσεις της εποχής: ‘ΚΟΝΑΝ ο Ρεπουμπλικανός’, ποστ για την υποψηφιότητα του Σβαρτζενέγκερ στην Καλιφόρνια: «Λέμε για τους δικούς μας πολιτικούς αλλά τελικά στις ΗΠΑ έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Εκτός από το ότι έχουν για πρόεδρο ένα ηλίθιο, τώρα έχουν και υποψήφιο για κυβερνήτη της Καλιφόρνιας τον Κόναν τον Βάρβαρο.» Επίσης το ποστ ‘Οι Γκρίζοι Λύκοι απειλούν’: αναδημοσίευση κειμένου «από την χτεσινή εφημερίδα "Πολίτης”».
9) Το καλύτερο είναι ένα ποστ για την Ολυμπιάδα που θα γινόταν τον επόμενο χρόνο. Στο Ολυμπιάδα 2004 H τραγελαφική πλευρά των test events ο Χρίστος Ανδρέου αναφέρει τα προβλήματα στη διεξαγωγή των test events και αναρωτιέται «Tι θα συμβεί στους Aγώνες, οπότε θα διεξάγονται ταυτοχρόνως δεκάδες αγωνίσματα;»
10) Η μόνη ένδειξη που βρήκα ότι κάποιος διάβαζε κάποιον άλλο είναι στις 4 Οκτωβρίου 2003. Το μεσημέρι δημοσιεύεται το απόφθεγμα «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ» από τον Δ. Διονυσίου, για να πάρει το ίδιο απόγευμα πληρωμένη απάντηση από την Αντωνία Γωγάκη στο ποστ της Η ΖΩΗ: «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ.»
11) Πάντως το ποστ στο οποίο θα έβαζα linkblog είναι του Δ. Συμεωνίδη (3/9/03) με ατάκες του Γούντι Άλλεν μεταξύ των οποίων και η εξής: «Θυμάμαι ότι στη φυλακή ένας ψυχίατρος με είχε ρωτήσει αν βρέθηκα ποτέ με γυναίκα. Του είπα όχι. "Πιστεύεις ότι είναι βρώμικο; " με ρώτησε. "Είναι" του είπα "αν το κάνεις σωστά".»

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #7: Hokusai - Thirty-six Views of Mount Fuji)

Ο oni διάλεξε το έργο του Ιάπωνα ζωγράφου Κατσουσίκα Χοκουσάι, Thirty-six Views of Mount Fuji. Αποτελείται από τριανταέξι εικόνες που απεικονίζουν διαφορετικά σημεία του όρους Fuju, σε διαφορετικές εποχές του χρόνου. Η πιο γνωστή εικόνα είναι αυτή με το Κύμα.


Hokusai Katsushika, Thirty-six Views of Mount Fuji, 1823-1830

Σ' ένα εξαιρετικό ποστ-αφιέρωμα στο ζωγράφο, η Ροδιά είχε γράψει:

Το "κύμα" το ζωγράφισε το 1830, όταν έχει περάσει στην έβδομη δεκαετία της ζωής του. Είναι ήδη 71 ετών. Ο πίνακας αυτός μου δίνει την εντύπωση ότι ο ζωγράφος έχει διαπιστώσει το νόημα τας ζωής, την ουσία της, και μπαίνει στον πειρασμό να την αποτυπώσει. Ανάμεσα στα τεράστια κύματα, στο πρώτο πλάνο, διακρίνεται μια βάρκα με έναν άνθρωπο μέσα. Υποθέτω ότι είναι ο ίδιος ο Χοκουσάι που παλεύει με αυτά, ενώ ο τελικός προορισμός -το ηφαίστειο στο βάθος- βρίσκεται ακόμη μακριά, όπως μακρύτερα από αυτόν και πλησιέστερα στο ηφαίστειο βρίσκεται ένα άλλο πλεούμενο τοποθετημένο σε θέση ισορροπίας σχετικά με το πρώτο.




* όλες οι εικόνες εδώ // δείτε επίσης ένα σχετικό ποστ του Schottkey

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #6: Monet - Garden at Giverny)

Διάλεξε η alkistis που γράφει: "Μ' αρέσουν όλοι οι κήποι του Μονέ, αλλά περισσότερο απ' όλους μ' αρέσει αυτός".


Claude Monet - Garden at Giverny, 1902



*Ο κήπος του Giverny (που σχεδόν κάθε γωνιά του έχει ζωγραφιστεί απ' τον Μονέ) είναι σήμερα μεγάλη τουριστική ατραξιόν: μια Ντίσνειλαντ γι' αυτούς που αγαπούν τη φύση και την τέχνη.


Από την Wikipedia: The village of Giverny was noticed by Claude Monet while looking out the window of the train he was on. He made up his mind to move there and rented a house and the area surrounding it. In 1890 he had enough money to buy the house and land outright and set out to create the magnificent gardens he wanted to paint. Some of his most famous paintings, such as his water lily and Japanese bridge paintings, were of his garden in Giverny. The artist lived in Giverny from 1883 until his death in 1926. He and many members of his family are interred in the village cemetery.
In recent years Monet's house and gardens have been restored and have become a popular tourist attraction (the Foundation Claude Monet), particularly in the summer when the flowers are in bloom.

Έντεκα (πρόσφατες λίστες - from the blogs)

Όλες οι λίστες που φτιάχνονται από ένα άτομο είναι υποκειμενικές, αν και πολλές φορές μεταμφιέζονται (χάρη στην στρατηγική χρήση πληθυντικού ή άλλων τρικ) σε κάτι το Απόλυτο. Το παρόν μπλογκ ήταν (σε ένα βαθμό) και μια αντίδραση στις απρόσωπες lifestyle λίστες που σου λένε τι πρέπει να κάνεις και πότε, μόνο και μόνο επειδή έτσι πιστεύει ο συγγραφέας τους. [Καλά τα έγραψε ο ‘Μπαμπάκης’ στο Οι 100 καλύτερες λίστες]


1) Έντεκα Αντικείμενα Που Βλέπω Αυτή Τη Στιγμή Γύρω μου – Fantastic ‘80s 5/7
2) 10 εικόνες έρχονται στο νου – blogometro (rodia) 15/8
3) Summer Top 10 – πολύκαρπος 30/8
4) It’s on TV! – brina 5/9
5) Sixainomai - Cirrus 14/9
6) 10 λόγοι που σιχαίνομαι τους νεόπλουτους – Loucretia’s 26/9
7) κ λ ι σ έ . . . – mauve 26/9
8) 7 ΛΕΞΕΙΣ - The Law of 4L 26/9
9) Απορίες ελληνικών σήριαλ – ο γκαβός και ο κοντός 30/9
10) Τί θα θυμάμαι από τις φετινές "Νύχτες Πρεμιέρας" – Cobden 2/10
11) Charlottte Gainsbourg 5:55 – Two sides to every story 12/10



[+1: δημιουργικά κολακευτική αναζήτηση του 11: Έντεκαααα! Που Είσαι;;; - Ιφιμέδεια 29/09]

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #5: Grant Wood - The Midnight Ride of Paul Revere)

Ο αγαπημένος της Ιφιμέδειας, που δηλώνει: "Θά'θελα να μπορoύσα να μπω μέσα σε αυτόν τον πίνακα του Grant Wood."
















Grant Wood, The Midnight Ride of Paul Revere, 1931

Γράφει η Ιφιμέδεια:
"Ο πίνακας αυτός του Grant Wood, περισσότερο γνωστού για το American Gothic ζευγάρι του είναι από τους πιό αγαπημένους μου. Δεν είχα δυστυχώς την τύχη να τον δω από κοντά, αλλά παρ'όλα αυτά η εντύπωση που μου δημιουργεί είναι δυνατότερη από πολλά έργα με τα οποία είχα εμπειρία εκ του σύνεγγυς.
Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να εξηγήσω με σαφήνεια το γιατί, αλλά πάντοτε όταν τον κοιτάζω έχω έντονη την επιθυμία να μπορούσα να μπω μέσα του.Να ακούσω τη σιωπή. Και άξαφνα το ποδοβολητό του αλόγου στην ησυχία του χωριού.
Παρόλο το γεγονός ότι εικονίζει ένα συγκεκριμένο ιστορικό περιστατικό, αυτό καθόλου δεν το σκέφτομαι όταν τον κοιτάζω. Για μένα ο καβαλάρης δεν είναι ο Paul Revere, είναι ένας ήρωας παραμυθιού ή ακόμη καλύτερα ένας ήρωας του Tim Burton. Τρέχει μέσα στη νύχτα να προλάβει την αγαπημένη του που απειλείται; Είναι ο νεαρός που αποφάσισε να αφήσει το χωριό και "δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει;". Ο βασιλιάς που κάθε βράδυ γυρίζει τα χωριά για να βλέπει τα προβλήματα των υπηκόων του; Μπα, δεν νομίζω. Αυτός ο καβαλάρης δεν αποκαλύπτει το μυστικό του.
Θα αναρωτιέμαι διαρκώς. Και θα φταίει ο Grant Wood που με έβαλε να κάθομαι πάνω στο φεγγάρι που φωτίζει αυτή την μαγική νύχτα. Να τα βλέπω όλα υπό αυτή την αξιοπερίεργη γωνία. Με διαρκή την επιθυμία να πηδήξω από το φεγγάρι μέσα στο δρόμο. Δεν φαίνεται και τόσο μακριά."

*η ιστορία πίσω απ' τον πίνακα και το ποίημα που ενέπνευσε τον Grand Wood εδώ.

Έντεκα (πρόχειρα σχόλια για τις εκλογές)

[αν κρίνουμε απ' τα χέρια στα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας, όλοι νίκησαν - ακόμη και το κοριτσάκι που άλλαξε τη ζωή του Αλιάγα]


1) Ο Χάρρυ Κλυνν δεν βγήκε. Επανεκλογή Οικονομίδη με 16.880 ψήφους (45%) – Χάρρυ Κλυνν 14.302 (38%).
2) Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι η μη υποστήριξη του (σπουδαίου) Μπουτάρη (και η καθυστερημένη υποψηφιότητα Αράπογλου) ήταν ασυγχώρητη. Επίσης: Αμάν αυτή η αντιπολίτευση στην Θεσσαλονίκη, όλοι ξεχωριστά ήθελαν να κατέβουν! Και τώρα, απ’ ό,τι ακούγεται θα πάει σύννεφο το λευκό και το άκυρο στο β’ γύρο, κυρίως απ’ αυτούς που έλεγαν ότι ήθελαν να διώξουν τον Παπαγεωργόπουλο.
3) Είναι αλήθεια ότι η Τριφύλλη έσκισε σε σταυρούς; Διαβάζω ότι πρώτη στο ψηφοδέλτιο του Κακλαμάνη βγήκε η κόρη του Έβερτ (Αλεξία), ενώ στου Φασούλα πρώτη η Βαρόνη Βίκυ!
4) Για τον Ψωμιάδη και τον σκύλο της Πλατείας Αριστοτέλους [αντιγράφω απ’ τον Σ. Τσιτσόπουλο – athens voice]: Το πλάνο ήταν αμείλικτο. Ο νομάρχης Παναγιώτης ξέροντας πως η κάμερα γράφει και προφανώς για να κερδίσει και καμία φιλοζωική ψήφο επιχείρησε να τον χαϊδέψει. Ο κοπριτάκος αγριεύτηκε και τινάχτηκε γαβγίζοντας. Γέλασα με την ψυχή μου. Μπορείς να ξεγελάσεις τους ανθρώπους, όχι όμως και τα ζώα.
5) Τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά: αυτό ήταν το πιο γρήγορο ποστ στο Μόνιτορ αμέσως μετά την ανακοίνωση των exit-polls. [από το Σκέφτομαι, … άρα υπάρχω]
6) Ένας φίλος πήγε στην Κατερίνη για να ψηφίσει. Ξυπνάει με χανγκόβερ λόγω κραιπάλης, και στο παραβάν ξεχνάει τα ονόματα που έπρεπε να ψηφίσει. (Του τα είχαν πει οι γονείς του ώστε να ψηφίσει τους υποψήφιους του Πασόκ). Βλέπει τα ονόματα υποψηφίων Νομαρχών και Δημάρχων και δεν του θυμίζουν τίποτα, πόσο μάλλον τα ονόματα των συμβούλων τους οποίους έπρεπε να σταυρώσει. Σταυρώνει έναν συνονόματό του (θεωρώντας ότι είναι συγγενής) για το δήμο ρίχνοντας το αντίστοιχο (άγνωστό του) ψηφοδέλτιο. Στην Νομαρχία είναι πιο προσεκτικός, για να είναι σίγουρος ότι δεν θα ψηφίσει Ν.Δ. κατά λάθος, ρίχνει λευκό. Βγαίνοντας τον ρωτάει τηλεφωνικώς ο μπαμπάς του τι ψήφισε. Απ’ ό,τι φαίνεται ο υποψήφιος σύμβουλος με το ίδιο επίθετο με τον φίλο μου δεν είναι συγγενής του, αλλά γνωστός ακροδεξιός της περιοχής που κατέβαινε με την ΝΔ. «Και στην Νομαρχία;» «Λευκό». Μου τα διηγήθηκε τηλεφωνικά ο Χ. καταλήγοντας, «τρελάθηκε που ψήφισα τον δεξιό δήμαρχο αλλά με το που του είπα 'στη Νομαρχία λευκό' μου έκλεισε το τηλέφωνο!»
7) Αποτελέσματα στα κανάλια: τι φριχτός πονοκέφαλος! Τι βαβούρα, τι πλήθος μαζεμένο. [Επίσης: εγραψε ο Άνεμος: Μετράει κανείς τα "λουλούδια" που κάνουν παρέλαση από τα κανάλια απόψε; Τι Ρεγκούζας, τι Τσιτουρίδης, τι Κεχαγιόγλου, τι Μαντούβαλος! Μόνο ο Γιοσάκης, ο Πανάγος και ο Βαβύλης δεν πέρασαν (ακόμη!)]
8) Δεν έχει ξαναγίνει! Το Star είχε lifestyle αποτελέσματα. Παράθυρα με: Λαμπίρη, Λιβανίου, Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, Λιάγκα, Πυριόχο. Την παράσταση κατά τη γνώμη μου έκλεψε αυτή η περίεργη του Gala, η Μαρία Σταματέρη που την είχαν φέρει και σαν ειδικό να μιλήσει για τις εκλογές. «Εσύ Μαρία Σταματέρη, ψήφισες;» ρωτάει ο Λιάτσος. «Εεε…» λέει αυτή ναζιάρικα. «Εεε, όχι.» «Όχι;! Γιατί;» «Εεε, να.. δεν πρόλαβα… έλειπα κι ήρθα κατ’ ευθείαν στο στούντιο»!
9) Την βουλευτική έδρα του Κακλαμάνη παίρνει η πρώτη επιλαχούσα Μάρω Κοντού[!]
10) Μετά την ψηφοφορία, καθώς απολαμβάναμε τον ήλιο τρώγοντας έξω, σκέφτηκα ότι δεν θα 'ταν κι άσχημο να υπάρξει και β’ γύρος για να ξαναβρεθούμε την επόμενη Κυριακή και πάλι στην Καλαμαριά –τέτοιες καλές ευκαιρίες για οικογενειακές εξόδους σπανίζουν.
11) Σχολεία – εκλογικά κέντρα. Πηγαίνοντας να ψηφίσω σε ένα άγνωστό μου σχολείο, πέρασα κι απ’ το παλιό μου δημοτικό. Μιας και ήταν ανοιχτό και γεμάτο κόσμο, υποκρίθηκα τον ψηφοφόρο και μπήκα μέσα. Πρέπει να ‘χουν περάσει πάνω από 15 χρόνια.
Διάφορες σκηνές απ’ το παρελθόν με χτυπούσαν κατακέφαλα κι ένιωσα 80 χρονών: εδώ ήταν η κούνια, εδώ οι βρύσες που όποιος καθυστερούσε να πιει τον φωνάζαμε νεροφίδα, εκεί το εγκαταλελειμμένο τρομαχτικό σπίτι που πήρε φωτιά. Μπήκα στην εποχή, μόνο οι παραισθήσεις μου έλειπαν!
Όμως, πόσο μικρότερα μου φάνηκαν όλα αυτή τη φορά. Αυτή ήταν η τεράστια αυλή; Πώς συρρικνώθηκε έτσι το υπέροχο κυλικείο που έπαιρνα τα σάντουιτς με λουκάνικο; Τι χαμηλά ταβάνια, τι μικροσκοπικές αίθουσες! Κάθισα πολύ ώρα εισπνέοντας αλλόκοτα πανοραμικές εικόνες της παιδικής ηλικίας, κι έγινα ξανά αυτός που υπήρξα.
Θυμήθηκα, -καλύτερα ένιωσα-, όλη την καθημερινότητα, ό,τι έκανα κι ό,τι αισθανόμουν τότε, τις μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, τα τρεχάματα, το Εμείς κι ο Κόσμος, τις σειρές, τα παιχνίδια, τα περιοδικά, τις γεύσεις, το ‘προσοχή-ανάπαυση’, την προσευχή, το συγκρότημα με την ξαδέλφη μου, τους φίλους, την μαθητική εφημερίδα, τις εκδρομές στις αμυγδαλιές. (…) Ήταν μια τέλεια εποχή. Και για πρώτη φορά ένιωσα αυτήν τη ‘συνέχεια’ στη ζωή μου: δεν μου ήταν πια τόσο άγνωστος ή τόσο μακρινός ο μικρός Α., αυτός ο μικροσκοπικός πρόγονός μου. Βγαίνοντας απ’ το σχολείο ένιωσα μια ακατανίκητη ευφορία. Δεν προσπάθησα να την αναλύσω, ήξερα πάνω-κάτω το λόγο της. Τέλεια εποχή τότε – τέλεια εποχή τώρα.

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #4: Μόραλης - Πανσέληνος)

Eίναι ο αγαπημένος του Τάκη (Through Static) που γράφει: "Όποτε κοιτάζω αυτό το έργο, βλέπω μέσα του κάθε τι όμορφο που θυμάμαι απ' την Ελλάδα, όλα όσα αξίζουν και όλα όσα αγαπώ. Τη θάλασσα, τον αέρα, το αυγουστιάτικο φεγγάρι, αλλά και όλους τους όμορφους άντρες και τις όμορφες γυναίκες γύρω μας να μπλέκουν τα σώματά τους μέχρι το φύ(λ)λο τους να είναι πια άχρηστο... Πραγματικά μαγικός."



"Ο καλλιτέχνης μιλάει με το έργο του. Τα λόγια σ' αυτή την περίπτωση είναι περιττά. Σάλτσες στην τέχνη δεν μπαίνουν. Και σου θυμίζω αυτό που έχει γράψει ο Σεφέρης: 'Η ερμηνεία κάθε έργου είναι ερμηνεία του εαυτού μας, όχι εκείνου που το δημιούργησε, αλλά εκείνου που το διαβάζει, το βλέπει ή το ακούει'. [...] Κάθε άνθρωπος βλέπει μέσα σ' ένα έργο άλλα πράγματα. Οταν λοιπόν του τα επεξηγείς εκ των προτέρων, περιορίζεις το ίδιο το έργο και τη λειτουργία του. [...] Θα έπρεπε να αφήνω τη δουλειά μου και να δίνω συνεντεύξεις ή να βρίσκομαι συνέχεια στις τηλεοράσεις για να μην είμαι σνομπ;"
(από σπάνια συνέντευξη του Γιάννη Μόραλη - Το Βήμα, 9/3/1997)

Έντεκα (όνειρα με τη φιλική συμμετοχή διασημοτήτων)

Συνήθως βλέπω εμένα και τους γνωστούς μου. Μερικές φορές όμως, κάποιο δημόσιο πρόσωπο εισέρχεται απρόσμενα στον ύπνο μου –προφανώς με την υποσυνείδητη άδειά μου. Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο με τα όνειρά μου (τα οποία όπως έχω ξαναγράψει ξεκίνησα να καταγράφω -περιστασιακά- απ’ τα 10 μου) βρήκα και μερικά με διάσημους που, είτε για καλό είτε για κακό, έκαναν ένα πέρασμα ή έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν υπάρχει πάντα εξήγηση για την παρουσία τους, δεν ξέρω γιατί ο εγκέφαλός μου χρησιμοποίησε τους συγκεκριμένους κι όχι άλλους στη ροή του προγράμματος και τι ήθελε να μου πει. Είμαι όμως σίγουρος ότι οι ερασιτέχνες (και μη) ψυχαναλυτές αναγνώστες θα βρουν μιαν απάντηση (που κατά πάσα πιθανότητα θα περιέχει τις λέξεις ‘ψωνάρα’ και ‘ήμαρτον’).

1) (1989) Έχει πεθάνει η Μαντόνα! Είναι παντού στις ειδήσεις κι εγώ μαζί με πολύ κόσμο (σαν προσυγκέντρωση) περπατάω θλιμμένος σ’ ένα κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Κατευθυνόμαστε προς την Πλατεία Αριστοτέλους. Φτάνοντας εκεί βλέπω εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να κλαίνε κρατώντας φωτογραφίες της στα χέρια. Ξαφνικά ένα ελικόπτερο προσγειώνεται στη μέση της Πλατείας – είναι τελικά ζωντανή και δίνει δωρεάν συναυλία για όλους εμάς.
2) (1991) [Την περίοδο που ακυρώθηκε η συναυλία του Μ. Τζάκσον στο Ολυμπιακό Στάδιο]. Είμαι στο σπίτι κι ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και χτυπάει η πόρτα. Είναι ο Μ. Τζάκσον ντυμένος Άραβας και ζητάει λίγο νερό. Του λέω τσατισμένος, ας μην ακύρωνες τη συναυλία σου και θα σου έδινα, και του κλείνω την πόρτα στα μούτρα.
3) (1994) Σε ένα θερινό μπαρ βλέπω μια παλιά συμμαθήτριά μου που μου γνωρίζει τη μαμά της που για κάποιο λόγο ήταν η Μίρκα Παπακωσταντίνου. Της λέω: «Δείχνει σε επανάληψη το 'Ελίζα και οι Άλλοι' και το γράφω στο βίντεο» κι αυτή λέει βαριεστημένα «Στ’ αρχίδια μου κι αν το γράφεις. Δε βγάζω λεφτά απ’ αυτό εγώ!»
4) (1997) Στο πανεπιστήμιο μας έκανε μάθημα (Art Landscapes) η Nan Goldin και σημείωνα όσα έλεγε. Ξαφνικά λέει: «Βγάλτε μια κόλλα χαρτί και αναλύστε γιατί σας αρέσουν οι φωτογραφίες μου.» Είχα πολλά να γράψω αλλά δεν έβρισκα στυλό και μου λέει αυτή, «πέρνα το βράδυ απ’ το σπίτι, θα σε εξετάσω προφορικά».
5) (1998) Μ' έστειλε ένας φίλος να κοιτάξω ένα διαμέρισμα που ήθελε να νοικιάσει για να του πω τη γνώμη μου. Σπιτονοικοκυρά ήταν η Σώτη Τριανταφύλλου. Πατάει ένα κουμπί και το διαμέρισμα, σαν τεράστιο ασανσέρ, κατεβαίνει σιγά-σιγά προς τον πάτο της θάλασσας, γιατί (όπως μου είπε) εκεί το θέλουν συνήθως οι νοικάρηδες. Όταν φτάνουμε βγαίνουμε έξω και μου κάνει εντύπωση που αναπνέω και που δεν έχει νερά. Και μου λέει τότε η Σ.Τ.: "μόλις μετρήσεις μέχρι το 16 (ή μόλις περάσουν 16 δευτερόλεπτα) τότε το νερό σε καλύπτει ξαφνικά και πεθαίνεις".
6) (2000) Έχει έρθει ο Bill Viola στο δωμάτιό μου και μου αφήνει την κόρη του για να την προσέχω όσο αυτός θα δουλεύει. Ήταν περίπου τέσσερα χρονών. Κάτι γίνεται και καθώς ψάχνω ένα Χρυσό Οδηγό, συνειδητοποιώ ότι το παιδί έχει βγει μόνο του στο μπαλκόνι. Τρέχω να την ψάξω αλλά είναι αργά – την βλέπω νεκρή στο πεζοδρόμιο τρεις ορόφους πιο κάτω. Την ίδια στιγμή επιστρέφει ο Viola και προσπαθώ με κωμικοτραγικό τρόπο να τον καθυστερήσω μέχρι να καταφέρω να ξυπνήσω. Τελικά κάνω το όνειρο lucid και πετάω κάτω, παίρνω το παιδί, με κάποιο τρόπο το ανασταίνω και του το παραδίδω. Γενική ανακούφιση.
7) (2001) Οδηγάω και μου κάνει ωτοστόπ ο Λένος Χρηστίδης. Μου λέει, «να ξέρεις, ό,τι αστείο συμβεί ή όποιο λάθος κάνεις στην οδήγηση θα το ενσωματώσω στο επόμενο βιβλίο μου». «Κι αν τρακάρω;» τον ρωτάω; «Κυρίως αυτό» απαντά.
8) (2003) Παίζω Trivial Pursuit με μεγάλη παρέα. Στη δική μας ομάδα είναι και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οι περισσότερες ερωτήσεις αφορούν τρίβια για τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Αυτός τις απαντάει όλες και κερδίζουμε.
9) (2004) Πρέπει να επιστρέψω στο στρατόπεδο μετά τη διανυκτέρευση κι έχω χάσει τη στρατιωτική μου ταυτότητα. Την ψάχνω σε όλο το σπίτι και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η Στέλλα Μπεζεντάκου που μου λέει "ψάξε στη βιβλιοθήκη, κάτω από το βιβλίο με τους στίχους των Smiths". Ψάχνω και είναι όντως εκεί. Παραξενεύτηκα που το ήξερε, αλλά κυρίως που ήξερε τους Smiths.
10) (2005) Ξαφνικά βρίσκομαι στα παρασκήνια των Αϋπνιών και η Α. Πάνια μου δίνει ένα χαρτί με ατάκες και λέει ότι πρέπει να παίξω στο θεατρικό, ζωντανά στην τηλεόραση. Πανικόβλητος έκανα έρανο (μαζεύοντας από τους υπόλοιπους γύρω στα 40 ευρώ) και της τα έδωσα ώστε να με αφήσει να φύγω.
11) (2006) Συναντάω στο σούπερ μάρκετ την Marge Simpson και τρέχω να της ζητήσω αυτόγραφο. Μου λέει: "Θες να 'ρθεις το μεσημέρι σπίτι για φαΐ;" Χάνομαι στους δρόμους και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το σπίτι τους δεν υπάρχει γιατί είναι καρτούν. Όμως την τελευταία στιγμή βλέπω μια πινακίδα που έγραφε Evergreen Terrace και οδηγούσε σ’ ένα σωλήνα. Στροβιλίζομαι εντυπωσιακά καθώς γύρω μου αλλάζουν χίλια χρώματα και προσγειώνομαι στην καρέκλα της τραπεζαρίας που με περίμεναν οι υπόλοιποι Simpsons. Φάγαμε πίτσα με ανανά.

Έντεκα (από τις αγαπημένες μου ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας)

Δεν ήμουν σίγουρος αν θα έβρισκα έντεκα ταινίες γι’ αυτή τη λίστα γιατί απλούστατα δεν μ’ αρέσουν και πολύ οι ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας. Έτσι τουλάχιστον πίστευα. Κοιτάζοντας όμως το σχετικό κατάλογο του Wikipedia διαπίστωσα ότι τελικά, ήμουν φαν και μάλιστα μεγάλος. Με πολύ κόπο απέκλεισα ένα σωρό τέλειες ταινίες καταλήγοντας σ’ αυτές που (με τυχαία σειρά) ακολουθούν.
1) 2001: A Space Oddysey: (Σ. Κιούμπρικ, 1968). [Η αγαπημένη μου, ό,τι και να γράψω θα ‘ναι λίγο, δε γράφω τίποτα]
2) Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977) Σπίλμπεργκ «ποιοτικός»: ελάχιστοι διάλογοι, μουσική και εικόνες. Αγαπημένη σκηνή: η φωτορυθμική μουσική επικοινωνία ανθρώπων με διαστημόπλοιο.
3) E.T. the Extra-Terrestrial (1982) Σπίλμπεργκ «εμπορικός»: πανέμορφο παιδικό παραμύθι, ίσως η πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά στα τέσσερά μου.
4) La Jetee του Chris Marker (1962) Αριστουργηματικό φιλμ (σχετικά) μικρού μήκους στο οποίο βασίστηκε το επίσης αριστούργημα Twelve Monkeys του Τ. Γκίλιαμ. Το είδα μία και μοναδική φορά στη βιντεοθήκη του πανεπιστημίου στο Βερολίνο (χρυσωρυχείο εκείνη η βιντεοθήκη, μου έμαθε πολύ περισσότερα απ’ ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο.) Φτιαγμένη μόνο με φωτογραφίες που αλλάζουν. Φοβερή μουσική.
5) Hitchhikers Guide to Galaxy (G. Jennings, 2005) Βασισμένη στο βιβλίο του Ντ. Άνταμς, με βρετανικό χιούμορ, άψογα ειδικά εφέ και την αποκάλυψη του Νοήματος της Ζωής.
6) The Cell: (Tarsem, 2000) Απ’ τις αγαπημένες μου αμερικάνικες ταινίες -ασχέτως genre, σκηνοθετημένη απ’ το μάγο των βίντεο-κλιπ Tarsem (R.E.M.-Losing My Religion). Το μυαλό ενός δολοφόνου κινηματογραφημένο εκ των έσω: οπτική απόλαυση -γκροτέσκο έργο τέχνης που μου κόβει την ανάσα με την εικαστικά ονειρική ομορφιά/ασχήμια του.
7) Back to the Future ΙΙ (Ρ. Ζεμέκις,1989) Το είδα στο σινεμά το βράδυ πριν μετακομίσουμε και σκεφτόμουν ότι την επόμενη μέρα θα άρχιζε για μένα το Μέλλον. Δε θυμάμαι πολλά, ο Μ. Τζ. Φοξ πηγαίνει στο 2000κάτι για να προστατεύσει τα –μελλοντικά- παιδιά του. Το αστειότερο πράγμα που συναντά στο μέλλον είναι το «Café ‘80s» ένα καφέ αφιερωμένο στη δεκαετία του ’80, γεμάτο οθόνες Max Headroom, ηλεκτρονικά Πακ Μαν και άλλα memorabilia της εποχής που γυρίστηκε η ταινία.
8) Contact (Ρ. Ζεμέκις, 1997) Από το μυθιστόρημα του Καρλ Σαγκάν. Αγαπημένες σκηνές: η αρχή (εδώ) με το συγκλονιστικό zoom out της Γης –μέχρι την άκρη του σύμπαντος, αλλά και η στιγμή που ένας αλλόκοτος ήχος μας φέρνει επιτέλους σε Επαφή και όλα αλλάζουν. Το ίδιο βράδυ είδα το καλύτερο όνειρο της ζωής μου.*
9) The Matrix (L. & A. Wachowski, 1999) Προσπαθώ να ξεχάσω τα (αχρείαστα κατά τη γνώμη μου) sequel και υποκλίνομαι στο μεγαλείο των ειδικών εφέ και των εγκεφαλικών θεωριών συνομωσίας.
10) Dark City: (Alex Proyas, 1998) Παραγνωρισμένo νεονουάρ φιλμ που έχω δει μόνο μια φορά στο σινεμά: δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα πέρα απ’ το πόσο μου είχε αρέσει.
11) eXistenZ: (D. Cronenberg, 1999) Δαιδαλώδες οργανικό video-game, όσες φορές και να το δω με εντυπωσιάζει με την πολυπλοκότητά του.


*Το όνειρο που είδα το βράδυ μετά το Contact: Είμαι στο (τότε) δωμάτιό μου, μέρα μεσημέρι κι ακούω μεγάλη φασαρία σαν από ελικόπτερα. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τον ουρανό γεμάτο με ιπτάμενους δίσκους, που αργά αλλά σταθερά μας πλησιάζουν. Ο ήλιος λάμπει εκτυφλωτικά. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Σκέφτομαι: Αυτό Είναι, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο, η ζωή θα αλλάξει για πάντα. Ακόμα και σήμερα με εκπλήσσει ότι η βασική μου σκέψη εκείνη τη στιγμή ήταν αν θα λειτουργούσαν τα σχολεία την επομένη και το πώς θα παρουσίαζαν τα media το γεγονός.

Έντεκα (αγαπημένοι πίνακες #3: Salvador Dali - The Meditative Rose)

Είναι ο αγαπημένος της Attalanti (που λέει: "φαντάζεσαι να είχαμε ένα τριαντάφυλλο αντί για ήλιο;")


Salvador Dali - The Meditative Rose
Περισσότερα γι' αυτόν (και γι' άλλους πίνακες του Νταλί) εδώ



* Έντεκα (πράγματα που έκανε ο Νταλί το φθινόπωρο του 1956)


<---Salvador Dali studies an exhibit of contemporary Greek art in New York, 1956. (AP Photo/Robert Kradin)



[Πώς περνούσε τις μέρες του ο Νταλί -πριν από 50 χρόνια. Aπό το βιβλίο Dali: Το Ημερολόγιο μιας μεγαλοφυίας (Εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ)]


1) «Πήρα ένα τηλεγράφημα από την πριγκίπισσα Ρ., στο οποίο μου αναγγέλλει την αυριανή της άφιξη. Υποθέτω ότι θα έχει μαζί της το «αυνανιστικό κινέζικο βιολί» (…) Αυτός ο ηδονικός δονητής προορίζεται να εισαχθεί αρχικά στην οπή του πρωκτού και στη συνέχεια στο αιδοίον. Όταν εισχωρήσει καλά, ένας βιρτουόζος βιολιστής παίρνει το δοξάρι του και το περιφέρει πάνω στις χορδές του βιολιού. Και φυσικά δεν παίζει οτιδήποτε, ερμηνεύει μια σύνθεση ειδικά γραμμένη για αυνανιστικούς σκοπούς. [2/9/56]
2) «Κατέφτασε η πριγκίπισσα χωρίς όμως το πρωκτικό κινέζικο βιολί. Ισχυρίστηκε ότι φοβόταν τους τελωνειακούς. Θα της ήταν δυσάρεστο, λέει, να τους εξηγεί τη χρήση του εργαλείου.» [3/9]
3) «Καθώς έψαχνα σε μια Ζωολογία την εικόνα ενός λιονταριού, από τη σελίδα που απεικόνιζε το λιοντάρι έπεσε ένας μικρός πένθιμος φάκελος. Είχε μέσα ένα μπιλιέτο του Ραϊμόν Ρουσέλ, στο οποίο με ευχαριστούσε για το βιβλίο μου που του είχα στείλει.» [4/9]
4) «Είδα από το παράθυρο το κίτρινο πλοίο της Γκαλά να πλησιάζει στο μώλο… Είναι ο Θεός που μου την έστειλε πάλι. Μοιάζει όσο ποτέ με το λιοντάρι της Metro Goldwyn Mayer.» [4/9]
5) «Από μια αδέξια κίνηση έδωσα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι μου […] έφτυσα πολλές φορές αναθυμούμενος τους γονείς μου που έλεγαν ότι αυτό βοηθάει για να βγει προς τα έξω το χτύπημα. Όταν πιέζεις απαλά το οίδημα, δημιουργούνται γλυκείς και ηθικοί πόνοι σαν τα μελαγχολικά δαμάσκηνα του Δεκαπενταύγουστου.» [5/9]
6) «Πήγαμε με το αυτοκίνητο στην αγορά του Φιγκουέρας, απ’ όπου αγόρασα δέκα κασκέτα για τα χτυπήματα. Στην επιστροφή φόρεσα από ένα στις ανισοϋψείς καρέκλες που αγόρασε η Γκαλά. Η σχεδόν λειτουργική θέα αυτής της τακτοποίησης μου προκαλεί ελαφριά στύση. Ανέβηκα αμέσως στο ατελιέ μου για να ικετεύσω και να ευχαριστήσω το Θεό!» [6/9]
7) «Σήμερα είναι Κυριακή. Ξύπνησα πολύ αργά. Μόλις κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο, είδα να κατεβαίνει από κάποιο πλοίο ένας νέγρος. Ήταν γεμάτος αίματα και κρατούσε έναν από τους κύκνους μας νεκρό κι ετοιμοθάνατο. Τον είχε καμακώσει ένας τουρίστας νομίζοντας ότι είχε ανακαλύψει κάποιο σπάνιο είδος πουλιού. Αυτό το θέαμα μου προκάλεσε μια παράξενα ευχάριστη θλίψη.» [7/9]
8) «Μου τηλεφώνησαν κοινοί φίλοι μου για να μου διαμηνύσουν ότι πρόκειται να μ’ επισκεφτεί ο βασιλιάς Ουμπέρτο της Ιταλίας. Ασβέστωσα πάλι το δρόμο.» [8/9]
9) «Σήμερα διαβάζοντας την αλληλογραφία μου, έμαθα πως ένας Αμερικανός συλλέκτης έχει στην κατοχή του την Κατάκτηση του Παραλόγου που είχα χαρίσει στον Αδόλφο Χίτλερ υπογράφοντας μ’ ένα σταυρό αντί άλλης αφιέρωσης.» [10/9]
10) «Με επισκέφτηκε ένας παλιός φίλος του πατέρα μου, που ήθελε να πιστοποιήσω την γνησιότητα ενός παλαιού πίνακά μου, που ανήκει στην οικογένειά του. Τον διαβεβαίωσα ότι ο πίνακας ήταν πράγματι αυθεντικός. Εκείνος εξεπλάγη που μπορούσα να εγγυηθώ την αυθεντικότητά του, χωρίς καν να κοιτάξω τον πίνακα. Αλλά εμένα μου ήταν αρκετό που είχα δει τον κάτοχό του.» [10/9]
11) «Χθες έκανα έναν πρόχειρο απολογισμό της μεγαλοφυΐας μου . Ήθελα να διαπιστώσω αν έχει επαυξηθεί ή όχι. Ήταν η 9η Σεπτεμβρίου, δηλαδή ο αριθμός 9, ο τελευταίος κύβος ενός υπερκύβου. Πραγματικά, είχε επαυξηθεί!» [10/9]