Έντεκα (βιβλία αναζητούν συγγραφείς - ΚΟΥΪΖ)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Θεσσαλονίκη είναι ο παράδεισος των βιβλίων: λίγο πριν την κλασική έκθεση βιβλίου στην παραλία έχουμε και τη διεθνή έκθεση στη ΔΕΘ (μέχρι την Κυριακή). Πέρσι έγραψα εντυπώσεις, αναμνήσεις κλπ. Φέτος έγραψα ένα κουίζ, εμπνευσμένο απ’ το διαγωνισμό του 9.58 FM: απ’ ό,τι κατάλαβα διαβάζουν ένα απόσπασμα βιβλίου στον αέρα και οι ακροατές που αναγνωρίζουν το συγγραφέα κερδίζουν δώρα. (Στο δικό μου κουίζ το βραβείο είναι η Ηθική Ικανοποίηση: αν αναγνωρίσετε ή αν θέλετε να μαντέψετε, σας περιμένω στα comments.)


[Οι σωστές απαντήσεις στο Έντεκα της Δευτέρας.]

#1 Μια εταιρία ενδιαφέρθηκε πρόσφατα να αγοράσει την «αύρα» μου. Δεν ήθελαν το προϊόν μου. Έλεγαν συνέχεια: «Θέλουμε την αύρα σας». Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ήθελαν. Ήταν όμως διατεθειμένοι να πληρώσουν πολλά γι’ αυτό.

#2 Εγώ ξαναείμαι ο Άρης και ξαναμιλάω στο Φίφη και σήμερα έβαλα καινούργια κασέτα, να μπορώ να κάνω εγγραφή και απ’ τις δύο πλευρές, γιατί είμαι πολύ χαρούμενος. Τόσο χαρούμενος που αδύνατο να χωρέσει η χαρά μου μόνο στη μία πλευρά.

#3 Σε μια στιγμή σταματάει στο πηγάδι, οπότε κοιτάζοντας μέσα, βλέπει στο νερό έκπληκτος το είδωλο του φεγγαριού. -Το φεγγάρι έπεσε στο πηγάδι! φωνάζει και τρέχει μέσα στο σπίτι και ξυπνάει τη γυναίκα του. Παίρνει ένα τσιγκέλι, το δένουν σε μια τριχιά, το ρίχνουν στο πηγάδι και τραβούν μήπως και το βγάλουν έξω.

#4 Και, σίγουρα, η ζωή ήταν γι’ αυτόν η πρώτη και καλύτερη Τέχνη κι όλες οι άλλες τέχνες φαίνονταν να μην είναι τίποτ’ άλλο από μια προπαρασκευή για τη ζωή. Η Μόδα, που κάνει το πραγματικά φανταστικό να παίρνει για μια στιγμή παγκόσμιο χαρακτήρα κι ο Δανδισμός, που με τον τρόπο του είναι μια προσπάθεια να επιβεβαιωθεί η απόλυτη επικαιρότητα της ομορφιάς, ήταν φυσικό να τον γοητεύουν.

#5 Βγήκα στο δρόμο και έδωσα ένα δολάριο στον πρώτο ζητιάνο που συνάντησα. Στον δεύτερο είπα πως έδωσα ένα δολάριο στον πρώτο. Στον τρίτο το ίδιο κτλ.

#6 – Και ο Γιωργάκης μου είπε να του πάρουμε την «Εμμανουέλλα Νο 2».
Το ότι ο Γιωργάκης, ο ξαδελφούλης της είναι 8 ετών δεν φάνηκε να την προβληματίζει ιδιαίτερα. Ομολογώ ότι βρέθηκα σε απόλυτη αμηχανία.
-Και γιατί τη Νο2 ειδικά; ψέλλισα
-Γιατί την Νο1 την έχει δει πριν δυο χρόνια.

#7 Τι έχει αυτός ο μικροψώλης και με κάνει αγνώριστη; Μπροστά στα μάτια της, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο έλαμψε μια γαλάζια φλόγα. Ξεπηδούσε απ’ το στόμα του ταξιτζή, έφτανε ως το ταβάνι κι εκεί κοβόταν σε δέσμες που χτυπούσαν στους τοίχους και πολλαπλασιάζονταν έπ’ άπειρον. Είναι το χάρισμα! συνειδητοποίησε.

#8 Η Ζαζί περιμένει αλλά τίποτα δε φαίνεται να ’χει κουνηθεί. Είναι το σπίτι της Ωραίας Κοιμωμένης του δάσους. Η Ζαζί ξανακάθεται για να διηγηθεί στον εαυτό της το σχετικό παραμύθι παρεμβάλλοντας και γκρο πλαν διάσημων ηθοποιών. Χάνεται για λίγο μέσα στο μύθο, αλλά τελικά ανακτώντας το κριτικό της πνεύμα καταλήγει να δηλώσει πως είναι μαλακίες τα παραμύθια με τις νεράιδες, κι αποφασίζει να βγει.

#9 Ανοίγω τηλεόραση. Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Πολλά κορίτσια μαζεμένα. Όμορφα, νέα, τέλεια. Χορεύουν άγαρμπα, τραγουδούν άνοστα, υπάρχουν άδικα. Κρατιούνται χέρι-χέρι όλα μαζί και τραγουδούν. Σα να φοβούνται. Σα να θέλουν να μείνουν μαζί, κοντά-κοντά, δίπλα-δίπλα, για να μην τις πειράξει κανείς.

#10 Με τα χάπια είχα πάψει να βλέπω όνειρα: σ’ όλη μου τη ζωή έβλεπα φαντασμαγορικά, συγκινητικά όνειρα, όνειρα γελαστά κι αστεία∙ κι όμως εκείνες τις μέρες δεν έβλεπα πια τίποτα. Κι είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα δει το όνειρο με τον Νίκυ και το κόκκινο αυτοκίνητο…

#11 Μπήκε ο Άρμστρονγκ. Με κομμένη την ανάσα… -Ο στρατηγός Μακάρθουρ, ψέλλισε. -Είναι νεκρός! αναφώνησε έντρομη η Βέρα. -Ναι, είπε ο Άρμστρονγκ. Έμειναν αμίλητοι. Για πολλή ώρα…


[*Πριν από ένα χρόνο: Έντεκα ατάκες για βιβλία.]