Έντεκα (για τον Marilyn Manson)

Δεν είναι ο ήρωάς μου, συχνά είναι τελείως έξω απ’ την αισθητική μου, έχω ελάχιστα κοινά μ’ αυτόν. Παρ’ όλα αυτά ήταν πάντα σε κάποιο σκοτεινό κουτάκι της ενήλικης ζωής μου και σαν jack-in-the-box ξεπηδούσε είτε για να με τρομάξει είτε για να με κάνει να γελάσω είτε απλά για να με στείλει (πού;) με τη μουσική του. Θέλω να ψάξω το πώς και το γιατί.

Με το που φτάνω στην εστία του Λονδίνου, πρωτοετής της δημοσιογραφίας, με μυρίζονται οι Έλληνες φοιτητές που ήταν ήδη εκεί. (1997, δέκα %#$* χρόνια!) Είμαι μαζί τους όταν μια περίεργη φιγούρα ανεβαίνει τις σκάλες – δεν μοιάζει Ελληνίδα, ντυμένη στα μαύρα -πιο μαύρα δεν γίνεται- λέει ντροπαλά «Γεια» κι εξαφανίζεται. «Την ξέρετε; Ελληνίδα;» «Κύπρια», μου λένε, «αλλά δεν θες να μπλέξεις μαζί της. Είναι λεσβία, της Καλών Τεχνών, ποιος ξέρει τι καπνίζει… Δε μιλάει σε κανέναν, όλη την ώρα ακούει μουσική και ζωγραφίζει». (Μην πείτε άλλα, σκέφτηκα, είναι ο άνθρωπός μου).
Τις επόμενες μέρες προσπάθησα να την γνωρίσω, αλλά όλο κάτι γινόταν – γνωριστήκαμε σε μια βαρετή βραδιά καραόκι στο Student’s Hall. Φυσικά ήταν ένα πλάσμα που διψούσε για επικοινωνία, απλά κανείς δεν της μιλούσε. Άρχισα να περνάω τα απογεύματα στο μικροσκοπικό της δωμάτιο βοηθώντας την σε κάθε είδους καλλιτεχνικά πρότζεκτ: φτιάχναμε κολάζ, καλύπταμε το δωμάτιο με αλουμινόχαρτο και γυρνούσαμε διαστημικές ταινίες, τη βοηθούσα στη ζωγραφική και τις φωτογραφίες της (κάπως σαν Cindy Sherman – στην freaky περίοδό της). Τελικά, παρά τις κεκτημένες φήμες, δεν κάπνιζε τίποτα, έφτιαχνε όμως μικρά τοστάκια με κασέρι και τρώγαμε καθώς πίναμε κλεμμένα κρασιά. Και ακούγαμε Marilyn Manson.

Σιχαινόμουν τον Manson όπως άλλωστε και ο περισσότερος κόσμος, ακόμα και σήμερα. Τα πρώτα του LP ήταν ένας βασανιστικός θόρυβος για μένα, τη φωνή δε μπορούσα να τη συνηθίσω με τίποτα, το Sweet Dreams με εκνεύριζε, τα περί αρχηγού της Σατανικής Εκκλησίας μου έμοιαζαν με απωθητικό gimmick, τα βίντεο κλιπ ήταν αχρείαστα γκροτέσκα -έως τρομακτικά. Η νέα μου φίλη όμως είχε το Antichrist Superstar. Δεν ξέρω πώς έγινε το κλικ, αλλά σύντομα της ζητούσα να βάλει συγκεκριμένα τραγούδια (όπως το Cryhtorchid που στο 1.43 με άφηνε άφωνο), τα οποία και συνδύασα με την περίοδο, ή καλύτερα με το δωμάτιό της φίλης μου. Εκεί διάβασα και μερικές συνεντεύξεις του, με καλύτερη μία στο Rolling Stone. Τον βρήκα σκεπτόμενο, καλλιεργημένο, δημιουργικό: καμία σχέση με τον προκλητικό death metal σατανιστή που υποδυόταν.

Σύντομα σταμάτησε να τον υποδύεται. Το Mechanical Animals (ο καλύτερος του δίσκος για μένα, που μου τον χάρισαν πριν φύγω για Βερολίνο) ήταν επηρεασμένος από περσόνες του Bowie και science fiction καρτούν κι ο ήχος του ήταν σχεδόν ηλεκτρονικός, σαν Gary Newman on absinth (π.χ. στο τέλειο Last Day on Earth) . Ο Μάνσον δεν ούρλιαζε τόσο όσο παλιά. Περισσότερα αργά τραγούδια (σαν τα The Speed Of Pain που είναι το αγαπημένο μου), ανέδειξαν και τη μελωδική πλευρά του συγκροτήματος (α ναι, ξέχασα, είναι συγκρότημα).

Πίσω στη Θεσσαλονίκη και συνειδητοποιώ ότι ο Μάνσον αρέσει τρομερά στο Γιάννη και την Τάνια: έχουν κάτι φοβερά ντοκιμαντέρ που βλέπουμε και τα αναλύουμε λες και είναι βαριά φιλοσοφία. Αγοράζω το Hollywood μόλις βγαίνει και γυρνώντας το βράδυ στο σπίτι (έμενα με τους γονείς ακόμη) μετά τα μεσάνυχτα, το ακούω στο σκοτάδι με ακουστικά: αρχίζει με το υποβλητικό Godeatgod, καθώς τελειώνει όμως, μ’ ένα αυτοσαρκαστικό τραγούδι που υποτίθεται πως προκαλεί τον ακροατή να πατήσει τη σκανδάλη και να αυτοκτονήσει [αντίστροφη μέτρηση, μετά κενό… μετά διάφορα κλικ του όπλού, μετά κενό και μετά…] αγριεύομαι κι αποφασίζω να μην τον ξανακούσω στο σκοτάδι (ούτε με ακουστικά).

Λίγους μήνες μετά, στην Αθήνα (2000), σ’ ένα πάρτι στο Memphis κοντά στο Χίλτον, ψευτομαλώνω με έναν γνωστό μου που θεωρεί τον Μάνσον death-metal σκουπίδι, χωρίς όμως να τον έχει πολυακούσει: «Άκουσε πρώτα το Mechanical Animals. Δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που λες!» Δεν πείθεται με τίποτα μέχρι που έρχεται ένας απ’ την παρέα (ο Άρης απ’ τους Matisse, για να κάνω και λίγο name-dropping) και ρωτάει γιατί μαλώνουμε. Του λέμε και γυρίζει στο γνωστό μας: «Μα, έχεις ακούσει το Mechanical Animals; Δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που λες!» Μερικά χρόνια μετά, στο Bowling for Columbine -τελικά ήταν ο μόνος λογικός εκεί μέσα-, ο κόσμος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αφού τον άκουσε να μιλά τον καταχειροκρότησε. [Ακουγόταν μια εκδοχή του Nobodies - οι στίχοι ειρωνεύονται τον χειρισμό των μαθητικών δολοφονιών από τα υποκριτικά ΜΜΕ: "Some children died the other day/We fed machines and then we prayed/Puked up and down in morbid faith/You should have seen the ratings that day"].

Ο πιο πρόσφατος δίσκος του βγήκε το 2003 (στα γενέθλια μου στο Λονδίνο ήρθε κόσμος στο σπίτι κι ήπιαμε absinth ως tribute) κι εκείνο το Μάη, έχοντας τελειώσει και το μεταπτυχιακό επιστρέφουμε Ελλάδα με το Γ. κάνοντας πρώτα μια τριήμερη στάση στο Άμστερνταμ. Γυρνώντας στους πεζόδρομους βρίσκω τελικά το The Golden Age of Grotesque (το καλύτερο ήταν το ομότιτλο). Το ακούμε [non-sober] στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, μια εμπειρία μάλλον τραυματικά αγχωτική. Στο στρατό αρχίζω να ξανακούω το δίσκο: ήταν επηρεασμένος από τη Βαϊμάρη, την Dita Fon Teese, το burlesque κλπ. Ήταν πολύ μελωδικός κατά τόπους, μια πολύ καλή δουλειά κατά τη γνώμη μου, όπως και διάφορα ρεμίξ της ίδιας εποχής (This is the new Sh*t από Goldfrapp, ή το Paranoir) και οι διασκευές (κυρίως το KKK Took My Baby Away των Ramones).

Όταν το 2005 ανακοινώθηκε η συναυλία του στο Rockwave της Αθήνας δεν πίστεψα ότι θα γίνει. Έστειλα μέιλ στον Fred στο Λονδίνο – ήταν ο μόνος φίλος φαν εκεί, κάθε τόσο λέγαμε να πάμε να τον δούμε λάιβ κι όλο ακυρωνόταν λόγω αντιδράσεων. Αγόρασα εισιτήρια και με κάποιο τρόμο έβλεπα τα πρωτοσέλιδα της Εσπρέσσο που πίεζε για την ακύρωση, καθώς και την εκπομπή του Κωνσταντινίδη [βορειοελλαδίτης τηλε-εθνικιστής με περούκα και απίθανα τηλεοπτικά γκάλοπ: Να έρθει ο Σατανάς Μάνσον στο ιερό χώμα της Ελλάδος: ψήφοι 12. Να μην έρθει ο Αντίχριστος Σατανάς: ψήφοι 3950]. Στη συναυλία στη Μαλακάσα πήγα με την Κατερίνα και τον Γιώργο. Πολύ ωραία – αυτό που μου έμεινε πιο πολύ ήταν η αρχή: σκοτάδι, κάτι σαν οπερετική κλασική μουσική, ο Μάνσον με κεριά να ψέλνει, στα ψέματα.

Τις προάλλες άκουσα το νέο του (εξαιρετικό) τραγούδι Heart Shaped Glasses και το βρήκα πολύ αστείο: ο Μάνσον είναι ο freak του σχολείου (βγαλμένος από κολεγιακή αμερικανιά) που έχει ερωτευτεί το κορίτσι που φοράει γυαλιά σε σχήμα καρδιάς και λευκά, καθαρά ρούχα – το αντίθετό του τελείως. Έστειλα γράμμα, μετά από χρόνια, στη φίλη μου στην Κύπρο και την ρώτησα αν το άκουσε: «Θυμάσαι τότε στην εστία, που ακούγαμε το Beautiful People και μας βαρούσαν τους τοίχους οι δίπλα Μαλαισιανοί να το χαμηλώσουμε; Και τότε που χτυπήσαμε το fire alarm και μας είδε ο Στέφανος και είπε σ’ όλους ότι ήμασταν εμείς;...»

Περιμένω το νέο δίσκο του Μάνσον, χωρίς την αγωνία του μεγάλου φαν (που δεν είμαι) κι αναρωτιέμαι αν σε δέκα χρόνια θα έχω άλλες τόσες -έντονες- αναμνήσεις σχετικές με την καριέρα του.

[*για τα 11 τραγούδια: αριστερό κλικ για play, δεξί για save as]