Έντεκα (της Δευτέρας)

1) Ωραία! Αρχίζει κανονικά η κυνηγετική περίοδος. Καμία περιβαλλοντική καταστροφή δεν συνέβη, καμία ανάγκη για συμβολικές, έστω κινήσεις απ' την πλευρά της πολιτείας - η ζωή και το κυνήγι συνεχίζεται…

2) Το εκνευριστικό παιδί της Greenpeace: πολύ σωστό το μήνυμα, όμως προς το τέλος (με όλα τα τσατισμένα ρουθουνίσματα, τα σφιγμένα χείλη και την ηθικολογία) το χαλάει τελείως. Και καλά ανατρεπτικό με κάνει να μη θέλω να νοιαστώ καθόλου για το μέλλον του, να πω, δεν μας παρατάς κι εσύ κι ο γρύλλος σου. [Τουλάχιστον οι εγγραφές στην Greenpeace έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, πράγμα καλό.]

3) Death Proof’s Chick Habit vs. Faster Pussycat Kill Kill

4) Sally Spectra gives Stephanie Forrester a special haircut

5) To πιο αστείο και εύστοχο ποστ για το περίφημο βιβλίο της Ιστορίας

6) Bits & Pieces: τέλειο ποστ απ’ το WinterAcademy: Revisiting the Classics /// Jarvis Cocker - Help the Muthafuckin Aged /// ποστ/ιστορία που μ’ άρεσε /// ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ (ΠΡΩΗΝ) ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥ /// «Ο πεθερός μου πριν κοιμηθεί έβγαζε το σώβρακο και το κρέμαγε στον καλόγερο»! ( # Από τα διδακτικά θέματα του «Κους κους»)

7) Όλα τα λεφτά το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας εν μέσω της [too little too late] παροχολογίας Καραμανλή: έχει τα ψεύτικα μεγάλα λόγια του πριν γίνει Πρωθυπουργός, τότε που κατηγορούσε άλλους ως αρχιερείς της διαπλοκής, πριν μας δείξει τα δικά του χάλια. Σεπτέμβριος του 2003: «Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη στη διάρκεια της τετραετίας και όχι της προεκλογικής περιόδου… Τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, ο κ. Σημίτης θυμήθηκε τάχα ότι υπάρχουν και οι πολίτες. Ότι υπάρχουν Έλληνες, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας... Αυτό είναι εμπαιγμός. Αυτό είναι προεκλογικό προσωπείο και όχι κοινωνικό πρόσωπο... Ελληνίδες, Έλληνες, θέλω να σας μιλήσω από καρδιάς για το πώς αντιλαμβάνομαι προσωπικά την κοινωνική πολιτική... Κοινωνική πολιτική δεν είναι οι αποσπασματικές παροχές της τελευταίας στιγμής. Η κοινωνική πολιτική δεν είναι λαχείο που κληρώνει κάθε 4 χρόνια, όταν αρχίζουν οι προεκλογικές υποσχέσεις. Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη, στη διάρκεια της κυβερνητικής τετραετίας και όχι στις αρχές της προεκλογικής περιόδου".

8) Morrissey and Siouxsie interlude video

9) "Η τραγουδίστρια έπρεπε να διακόψει το μπάνιο της"!

10) Ο Μαντόνα εναντίον του Μέριλυν Μάνσον [δεν είναι τυπογραφικό λάθος]

11) Ημέρα των Αριστερόχειρων σήμερα, χρόνια μας πολλά. Διαβάστε: Έντεκα (ξεχωριστοί αριστερόχειρες) 1) Douglas Coupland 2) M. MacLuhan 3) Obama Barack 4) Harold Crick 5) Germaine Greer 6) Douglas Adams 7) Ned Flanders 8) MC Escher 9) Χ.Κ. Άντερσεν 10) Woody Allen 11) Φρ. Νίτσε (και Hendrix)

-------------------------------------------------------------
*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΜΟΥ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Μπήκα στον μίζερο χώρο της Διεύθυνσης Συγκοινωνιών, κοντά στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Πλησίασα το σωστό γκισέ, είδα την ξινισμένη 60αρα που καθόταν στο γραφείο, αρκετά μακριά απ’ το τζάμι που μας χώριζε. Έβγαλα από την τσέπη μου ένα περίστροφο (γεμάτο με σφαίρες - έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει τυχαία). Με θόρυβο (ΝΤΡΑΝΓΚ!) το ακούμπησα πάνω στο γκισέ κι άρχισα να το χαϊδεύω με νόημα, όποτε το έκρινα απαραίτητο. Η κυρία Στεργίου, αυτή η ξινισμένη υπάλληλος του γκισέ 07 με ρώτησε: «Τι θα θέλατε;» Της έδειξα τα χαρτιά και εξήγησα σαν να μιλούσα σε μωρό. «Μα», μου λέει «λείπουν αυτά κι αυτά.» «Όχι», της λέω «εδώ είναι». Πήρε τα χαρτιά και τα εξέτασε προσεκτικά. Τα κοίταξε όλα για λίγο και στο τέλος, κοιτώντας μια εμένα και μια το περίστροφο μου, μου είπε: «Πρέπει όμως το όχημα να περάσει ταξινόμηση. Θα πάτε μια άλλη μέρα στο γραφείο τάδε, θα την κάνετε και μετά θα είστε έτοιμος για να ξανάρθετε σε μένα.» «Μα έχει γίνει ταξινόμηση, να!». «Σωστά, αλλά ξέρετε, για τους τάδε και δείνα λόγους πρέπει να ξανακάνετε και μετά να ξαναπεράσετε από εδώ μια άλλη μέρα για να σας εξυπηρετήσω».
…..

Τα πράγματα φυσικά δεν έγιναν έτσι. Δεν είχα περίστροφο κι έτσι η σνομπ υπάλληλος με το μικρότερο attention-span όλων των εποχών [για να της αποσπάσω δυο κουβέντες έπρεπε να τραβήξω την προσοχή της, ξανά και ξανά και ξανά], μετά από κάθε γενικόλογο χρησμό που μουρμούριζε μέσα απ’ τα δόντια της [«τι ‘ναι αυτά τα χαρτιά», «ποιος στα ‘δωσε», «δεν κάνουν»] μου γυρνούσε την πλάτη, χωρίς κάποια εξήγηση. Αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, ή να κοιτάξει όλα τα χαρτιά. Όταν έβρισκα τα έγγραφα που κατ’ αυτήν δεν είχα, πεισμωμένη αρνιόταν να τα αναγνωρίσει και ξανάφευγε.

Η δουλειά μ’ αυτό το πιστοποιητικό δεν ήταν δική μου, εξυπηρέτηση έκανα σε άλλους κι έτσι δεν το πήρα κατάκαρδα, ούτε έβαλα τις φωνές. Απλά ήθελα να ξέρω τι να πω στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου: για ποιο λόγο δεν έγινε η δουλειά, τι έλειπε και τι έπρεπε να γίνει από δω και πέρα. Τα ρώτησα αρκετές φορές, αλλά η υπάλληλος με το short attention span, γυρνούσε για ένα δευτερόλεπτο, μουρμούριζε κάτι κι όταν της έλεγα να το επαναλάβει για να το σημειώσω έκανε ότι δεν άκουγε.

Στην ιστορία της πρώτης παραγράφου όλα τα ονόματα και καταστάσεις ανήκουν στην σφαίρα της πραγματικότητας [εκτός απ’ το περίστροφο]. Φεύγοντας απ’ την άχρηστη αυτή υπηρεσία της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης σκεφτόμουν ότι μόνο με ένα περίστροφο θα είχε γίνει η δουλειά μου, ή μάλλον δεν θα είχε γίνει καν αλλά τουλάχιστον θα είχα μια μίνιμουμ δόση πληροφόρησης και μια αυτονόητη αν και ελάχιστη εξυπηρέτηση.

Στην φαντασίωσή μου με το περίστροφο δεν πυροβολώ την Στεργίου. Ούτε καν την υποχρεώνω -έτσι έντρομη όπως θα είναι- να μου βγάλει το πιστοποιητικό ή να μου λύσει το πρόβλημα. Όχι: την βάζω να μου εκθέτει το πρόβλημα (που η ίδια έχει ψιλοεπινοήσει) με λόγια απλά, με κουβέντες που έχουν συνοχή, απαντώντας στις 2-3 ερωτήσεις μου χωρίς απορριπτικές αποχωρήσεις, χαρίζοντάς μου τριάντα συναπτά δευτερόλεπτα. Δυστυχώς, ακόμη και η καλπάζουσα φαντασία μου δεν μπορούσε να σκαρώσει πιο ευτυχισμένο χάπι-εντ στην όλη υπόθεση.