Έντεκα (φλάσμπακ για το Π/Σ/Κ)

Ό,τι μου κάνει κλικ το κρατάω. Και παρά την εξοργισμένη πρόβλεψη των γονιών μου όλο αυτό το χαρτομάνι γεμάτο ενθύμια, αποκόμματα και σημειωματάρια μου χρησίμευσε πολλές φορές, για ιδέες, βιβλία, εργασίες, άρθρα, μερικές φορές και για αυτό το blog.

Δε νοιάζομαι για υλικά αγαθά, δεν καίγομαι για τα χρήματα ούτε καταναλώνω και πολλά πράγματα. Η χαρά που θα μου δώσει ένα gadget, ένα ρούχο ή οτιδήποτε κοστίζει πάνω από πενήντα ευρώ δε συγκρίνεται με ‘φτηνοπράγματα’ όπως μια εφημερίδα, ένα γυαλιστερό αυτοκόλλητο, μια σελίδα στο ίντερνετ, ένα παιχνιδάκι, ένα καλτ ψευτοπράμα. Ή ένα μικροαπόκομμα που έκοψα κάποτε και με ενέπνευσε ή μου θυμίζει κάτι [πχ η εικόνα στην κορυφή του ποστ είναι μια πρόσκληση για την τέλεια σειρά διαλέξεων Free Speech Wars που παρακολουθούσα το ’98 στο ICA του Λονδίνου]. Τα τελευταία χρόνια, χάρη στη μνήμη των σκληρών δίσκων αυτά που κρατάω δεν πιάνουν τόσο φυσικό χώρο όσο παλιά.

Το καλοκαίρι άρχισα να πετάω στοίβες mementos. Πολλά συρτάρια είχα να τα δω πάνω από δεκαετία. Αυτά που είχα κρατήσει ήταν και μια μεταφορά της προσωπικότητάς μου: με λίγα λόγια, ήταν πολλά και διάφορα. Αρχειακό υλικό και πολύχρωμα flyer, συνεντεύξεις και παράξενες ειδήσεις, trash φωτογραφίες και υψηλή τέχνη, εικόνες που με σόκαραν και μπε-μπε illustrations, ιστορικές στιγμές και στιγμές ανούσιες που έπρεπε να ξεχαστούν άμεσα.

Η τελευταία στάση πριν τα σκουπίδια είναι αυτή η δεκαπενθήμερη στήλη που κάθε δεύτερη Παρασκευή θα ψηφιοποιεί αναμνήσεις, δίνοντάς μου τουλάχιστον την αίσθηση ότι δεν τα πετάω πραγματικά στα σκουπίδια, αλλά ότι τα βάζω σε μια σακούλα και –με μια άλφα οικολογική συνείδηση- τ’ αφήνω στην ανακύκλωση.

---------
[οι φώτο μεγαλώνουν και σε άλλο παράθυρο]

Οκτώβριος, Δευτέρα Δημοτικού, εικοσιδύο χρόνια πριν.
--

Κ. Bήτα και M. Δέλτα, φθινόπωρο του 1993
--

Μετεκλογικά πρωτοσέλιδα της Ελευθεροτυπίας, 1977-2000
--

Οι τηλεθεάσεις, Μάρτιος 1991.
--

Ένα σημείωμα που μου άφησε ο Will στην πόρτα του δωματίου μου στην εστία και το οποίο κράτησα γιατί πολύ ζήλεψα που είχε φτιάξει σφραγιδούλα με την φωτογραφία του.
--

Με αφορμή την επέτειο θανάτου της Κάλλας, είδα τουλάχιστον άλλες τρεις φωτογραφίες της που, όπως και σ’ αυτήν έχει το (μάλλον υπερβολικό) στόμα και ύφος της Συγχυσμένης Ντίβας.
--

Η Κρυσταλιέρα του Σκανδάλου: Όταν δούλευα στο πρώτο γραφείο στο στρατό ο εκτυπωτής μπλόκαρε, τα μελάνια χύθηκαν και κατηγορήθηκα εγώ. Σύντομα όμως ο ένοχος βρέθηκε: ήταν μια νεαρή επιλοχίας που είχε στείλει για εκτύπωση διακόσιες (!) σελίδες Α4 με την παραπάνω αγγελία της. Μόνο που δεν παραιτήθηκε απ’ τη ντροπή της, ενώ η περίφημη «ντουλαποκρυσταλιέρα» της έγινε το ανέκδοτο της σαιζόν.
--

Τέλειος Quino από το «9» [γιατί Quino δεν είναι μόνο η Μαφάλντα].
--

[αγαπημένη λεπτομέρεια, το αρχαιοελληνικό αγαλματάκι που κρατά σαν να είναι Όσκαρ]
--

Τα Μαθηματικά μου φαίνονται το ίδιο ακαταλαβίστικα όσο και σε κείνες τις εξετάσεις του ’92.
--

Ένα φοβερό φεστιβάλ, Λονδίνο 2002
---------------------------------------------------------

*ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Kαθώς μπαίναμε στο τηλεοπτικό στούντιο της “Trisha” μας μοίρασαν ένα κίτρινο χαρτί με τα θέματα της αποψινής εκπομπής. Η “Trisha” ήταν μία απ’ τις χειρότερες εκπομπές της βρετανικής τηλεόρασης, ένα ριάλιτι τοκ σόου σαν αυτό του Jerry Springer στο πιο βρετανικό του. Περνούσαμε τον σωματικό έλεγχο και τοποθετούσαμε αυτοκόλλητα στις στάμπες των t-shirts μας, όταν έριξα μια ματιά στο κίτρινο χαρτί με τα θέματα. Φυσικά δεν πηγαίναμε για να λύσουμε τις δικές μας διαφορές (είχαμε όντως μαλώσει στο λεωφορείο για το αν είχε ξεχαστεί ο θερμοσίφωνας αναμμένος), αλλά ως κοινό, ως τα άτομα δηλαδή που γιουχάρουν και φωνάζουν “big fat whore!” και “you go girl” και “talk to the hand”…

Όλα είχαν ξεκινήσει μερικές βδομάδες πριν. Την άνοιξη του ’03, λίγο πριν εγκαταλείψω για πάντα το Λονδίνο και μετά από σχεδόν 7 χρόνια εκεί αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω ως κοινό σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, κατά προτίμηση μουσική. Βρήκα εισιτήρια για το Top Of The Pops [r.i.p.], και πήγαμε (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Τότε έπεσα πάνω στη διαφήμιση για το κοινό της Trisha: «Πάντα θέλατε να δείτε τους καβγάδες και τα δράματα από κοντά; Ελάτε στο μαγευτικό Norwich όπου και γυρίζεται η εκπομπή μας.» Η πόλη του Norwich δεν είναι και δίπλα στο Λονδίνο, και θα το απέρριπτα αν δεν έβλεπα και τα μικρά γράμματα: «Αν ζείτε στο Λονδίνο θα σας μεταφέρουμε εμείς ΔΩΡΕΑΝ στο Norwich με πούλμαν και θα σας γυρίσουμε το ίδιο βράδυ. Θα έχετε πολλές ελεύθερες ώρες για βόλτες στην πόλη, φαγητό, ξενάγηση στα αξιοθέατα κλπ.»

Και έτσι έγινε: φύγαμε το πρωί με το πούλμαν [αρκετοί ήταν αυτοί που πήγαιναν κυρίως για την τζάμπα ημερήσια εκδρομή] και περάσαμε μια ωραία πολύ όμορφη μέρα γνωρίζοντας το Norwich. Το απόγευμα πήγαμε στο στούντιο, καθίσαμε και μας δασκάλεψαν να εκφράζουμε δυνατά την απογοήτευσή μας με «boo» και «hiss», να κάνουμε θυμωμένες ερωτήσεις κλπ. Καθίσαμε κάπου πίσω-πίσω και κουρνιάσαμε ώστε να μην φανούμε στην τηλεόραση.
Όταν όμως ξεκίνησε το πρόγραμμα, η Trisha ήρθε κι έκανε εκφώνηση ακριβώς μπροστά από μας. Ήταν σίγουρο ότι φαινόμασταν στις κάμερες και μάλιστα σε κοντινό.
Το σόου ήταν σχιζοφρενικό, κάποιοι ταλαίπωροι της εργατικής τάξης μάλωναν για το τίνος ήταν το παιδί, τα αίματα άναψαν και μετά από κανα δίωρο τα φώτα έσβησαν και μας ενημέρωσαν ότι η εκπομπή θα προβαλλόταν σε 3 με 6 βδομάδες. Ξαναμπήκαμε στο πούλμαν και γυρίσαμε σπίτι.

3 με 6 βδομάδες αργότερα κάποιος απ’ την παραγωγή μας πήρε τηλέφωνο για να μας πει ότι εκείνη τη μέρα θα παιζόταν η εκπομπή μας. Την έγραψα και στο βίντεο – ήταν αλήθεια, φαινόμασταν συνέχεια με κοντινά και όχι μόνο στην αρχή. Ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό, κυρίως ξέροντας ότι δε θα μας αναγνωρίσει κανείς -ποτέ των ποτών...

[Ένα-δυο χρόνια μετά ο μπαμπάς μου έσβησε κατά λάθος τη συγκεκριμένη βιντεοκασέτα για να γράψει από πάνω ένα ματς και όλα χάθηκαν. Το μόνο αναμνηστικό που απέμεινε είναι αυτό το κίτρινο χαρτί με τις 3 υποθέσεις τσακωμών τις οποίες έπρεπε να διαβάσουμε πριν την έναρξη της εκπομπής ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι.]