Tuesday, October 16, 2007

Έντεκα (τρόποι για να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου)

scan0002vv

Έτσι τελειώνει το Σεληνιακό Τοπίο του Μπρετ Ίστον Έλλις (αν δείτε το γιό μου πείτε μου ότι θα με βρει πίσω απ' τις σελίδες στο τέλος του βιβλίου μου), βιβλίο του οποίου η επίσης αυτοαναφορική έναρξη ενέπνευσε το περσινό ποστ με τις 11 εισαγωγικές φράσεις βιβλίων.

Η τελευταία παράγραφος ενός βιβλίου, λέει πολλά (αλλά όχι τα πάντα) για το ίδιο το βιβλίο. Άλλα βιβλία κλείνουν μελοδραματικά, άλλα με επίτηδες αφηρημένο τρόπο. Άλλα λύνουν όλα τα προβλήματα κι άλλα δημιουργούν περισσότερα. Μερικά δίνουν την αίσθηση ότι με την τελευταία τους λέξη όλα τελειώνουν κι άλλα ότι μόνο τότε όλα αρχίζουν - κι ας μην τα μάθουμε ποτέ...

1) Ντοστογέφσκι - Έγκλημα και Τιμωρία
Αλλά εδώ αρχίζει μια νέα ιστορία, η ιστορία της προοδευτικής ανανέωσης ενός ανθρώπου, η ιστορία της βαθμιαίας του αναγέννησης, της διάβασής του βήμα με βήμα από ένα κόσμο σε ένα άλλο, της μύησής του σε μια νέα, ως τότε απόλυτα άγνωστη πραγματικότητα. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα ενός άλλου αφηγήματος∙ αυτό εδώ έχει τελειώσει.

2) Αγκάθα Κρίστι - Το Πέτρινο Φέρετρο
«Σας ευχαριστώ, μεσιέ Πουαρό, που μπήκατε στον κόπο να έρθετε να μου τα πείτε όλα αυτά. Μπορείτε, παρακαλώ, να φύγετε τώρα; Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει μονάχος…»

3) Σώτη Τριανταφύλλου - Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης
Παραμέρισα να περάσει και, σαν να τον περίμενα, είπα, Δεν έχεις βαλίτσα – το είπα κάπως ερωτηματικά αλλά όχι εντελώς, κι εκείνος απάντησε, Μα, δεν ήρθα για να μείνω, ήρθα μόνο για να σε πάρω.

4) Μαρκ Τουέιν - Οι Περιπέτειες του Τομ Σόγερ
Τα περισσότερα από τα πρόσωπα που εμφανίζονται σ’ αυτό το βιβλίο, ζούνε ακόμα, ευημερούν και είναι ευτυχισμένα. Μπορεί και μια μέρα να φανεί ότι αξίζει τον κόπο να ξαναπιάσουμε την ιστορία των πιο μικρών απ’ αυτά και να δούμε τι είδους άντρες και γυναίκες κατέληξαν να γίνουν∙ θα είναι λοιπόν πολύ γνωστικό να μην αποκαλύψουμε τίποτα προς το παρόν, από εκείνο το κομμάτι της ζωής τους.

5) Βιρτζίνια Γουλφ - Στοιχειωμένο Σπίτι.
Εκείνη τη στιγμή, από κάποιο φτωχικό σοκάκι ή ταβερνείο, αντηχούσε η συνηθισμένη, ανυπόφορη , αρσενικοθήλυκη φωνή∙ ένα στρίγκλισμα, μια κραυγή. Και το εξωτικό πουλί τρόμαξε και πέταξε μακριά, διαγράφοντας όλο και μεγαλύτερους κύκλους, ώσπου (αυτό που το 'χει ονομάσει ψυχή) έγινε απόμακρο, σαν την κουρούνα που χιμάει στον αέρα τρομαγμένη από μια πετριά που της ρίξανε ξαφνικά.

6) Θάνος Αλεξανδρής - Αυτή η Νύχτα Μένει
Αγαπητοί πελάτες, γεια χαρά. Απόψε δε θα σας κάνω κονσομασιόν. Λέω να την κάνω μια φορά κι εγώ για πάρτη μου. Προς τα πού; Μυστικό… Ψάξτε με αμα γουστάρετε. Μπορεί στο τέλος κάπου να με βρείτε…

7) Τζόναθαν Κόου - Τι Ωραίο Πλιάτσικο!
Όνειρο είναι η ζωή μας και περνάει
Δεν φοβάμαι πια
Όνειρο είναι η ζωή μας και περνάει
…γιατί έρχεται μια στιγμή όπου απληστία και παραφροσύνη γίνονται ένα και το αυτό και δεν μπορείς πια να τις ξεχωρίσεις. Αυτή η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή, σαν διάφανη μεμβράνη που περιβάλλει την υδρόγειο. Είναι αχνογάλαζη και η μετάβαση απ’ το γαλάζιο στο μαύρο είναι βαθμιαία και υπέροχη.
Ο κόσμος δεν μπορούσε να περιμένει πια...

8) Τόβε Γιάνσον - Τρελό Καλοκαίρι στη Χώρα των Μούμιν.
Ο βραδινός αέρας ήταν δροσερός και γλυκός, και τα λουλούδια , μουσκεμένα από δροσιά, είχαν πιο πλούσιο άρωμα από κάθε άλλη φορά. Η μητέρα του καθόταν στα σκαλοπάτια. Τον περίμενε. Κρατούσε κάτι στα μπροστινά της πόδια και χαμογελούσε.
-Ξέρεις τι έχω;
-Τη βαρκούλα! απάντησε ο Μούμιν-Τρολ και έβαλε τα γέλια. Όχι γιατί ήταν κάτι ιδιαίτερα αστείο παρά μονάχα γιατί αισθανόταν τόσο, τόσο ευτυχισμένος.

9) Μίλαν Κούντερα – Η Ζωή είναι Αλλού
Κοιτούσε το πρόσωπό του στην επιφάνεια του νερού. Και ξαφνικά είδε αυτό το πρόσωπο να το παραμορφώνει κάποιος μεγάλος τρόμος. Και αυτό ήταν το τελευταίο που είδε.

10) Σου Τάουνσεντ - Άντριαν Μολ: Στα Χρόνια του Καπουτσίνο
Πιστεύω ότι μέχρι αύριο θα έχω ωραιοποιήσει την ιστορία θα έχω προσδώσει στον εαυτό μου μια ηρωική ιδιότητα που δεν μου αξίζει, αλλά παρ’ όλα αυτά, αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή, χαίρομαι που καταγράφω ότι φέρθηκα σαν αληθινός άντρας.

11) Douglas Adams - Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ
Προτού προχωρήσει παρακάτω, άκουσε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας του σκάφους. «Έι γήινε! Πεινάς;» είπε η φωνή του Ζάφοντ. «Ε, ναι, θα ήθελα να τσιμπήσω κάτι», είπε ο Άρθουρ. «Όκεϊ φίλε, κρατήσου», είπε ο Ζάφοντ. «Θα πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στο Ρεστοράν στο Τέλος του Σύμπαντος.»

[Σχεδόν Επιβάλλεται: αν τελειώσατε πρόσφατα κάποιο, ή αν σας έχει μείνει το τέλος κάποιου βιβλίου, μοιραστείτε το στα κόμεντς.]
*Δείτε επίσης: Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις το μυθιστόρημά σου)
--------------------------------------------------------------

ΤΕΛΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Νίκος Καζαντζάκης - Ο Τελευταίος Πειρασμός

[Αν πρόκειται να διαβάσετε σύντομα τον Τελευταίο Πειρασμό μη διαβάσετε τώρα τα παρακάτω. Αλήθεια! Είναι χίλιες φορές καλύτερο να διαβάσετε το βιβλίο παρά το spoiler που ακολουθεί. Το εννοώ!]

Αφορισμοί, τσακωμοί, επεισόδια, απαγορεύσεις: οι φανατικοί χριστιανοί απλά μισούν αυτό το βιβλίο. Όταν πριν πολλά καλοκαίρια το διάβαζα στο οικογενειακό εξοχικό, οι θείες και γιαγιάδες με κοιτούσαν με λύπηση, σαν να ήμουν ένα βήμα πριν την Κόλαση. Φυσικά δεν το είχαν διαβάσει, όπως και σχεδόν κανένας απ’ τους ιερούς χούλιγκαν που έσπαγαν καθίσματα κινηματογράφων για να μην προβληθεί η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο «που λέει ότι ο Χριστός κάνει σεξ, παντρεύεται και μπεκροπίνει».

Αν είχαν κάνει τον κόπο να το διαβάσουν ίσως θα καταλάβαιναν γιατί φτάνοντας στο ανατρεπτικό, συγκλονιστικό τέλος του ένιωσα ότι βρισκόμουν πιο κοντά στο χριστιανισμό από κάθε άλλη φορά.

Πριν παραθέσω την τελευταία παράγραφο, ας δούμε λίγο πώς φτάνουμε σ’ αυτήν. Όλο το βιβλίο λέει πάνω-κάτω αυτά που ξέρουμε (με τον φοβερό τρόπο γραφής του Κ.) αλλά ξαφνικά 40 σελίδες πριν το τέλος κι ενώ ο Χριστός βρίσκεται στο Σταυρό και ετοιμάζεται να φωνάξει τη φράση «Ηλί… Ηλί… Λαμά Σαβαχθανί» οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Δειλιάζει, φωνάζει μόνο το «Ηλί… Ηλί…» και λιποθυμάει.

Ανοίγοντας τα μάτια [και στις τελευταίες 40 σελίδες του βιβλίου] αρχίζει να ζει την ανθρώπινη ζωή: τον γάμο του, τα παιδιά του, τον έρωτα, τις απολαύσεις, τις χαρές και λύπες. Τα χρόνια πέρασαν κι ο Ιησούς άρχισε να γερνάει. Ο θάνατός του σιγά-σιγά πλησίαζε.

Βαριά πατήματα ακούστηκαν έξω στο δρόμο και ραβδιά τού χτυπούσαν δυνατά την πόρτα. Ήταν οι παλιοί του σύντροφοι, οι μαθητές του. Γερασμένοι κι οι ίδιοι, ξέπνοοι σχεδόν, του μιλάνε με αγάπη. Όλοι εκτός από έναν. Ο Ιούδας Ισκαριώτης συγκρατεί την οργή του, αλλά όχι για πολύ. Σηκώνεται και κοιτάζοντας περιφρονητικά τον Ιησού του φωνάζει: «Προδότη! Λιποτάκτη! Το πόστο σου ήταν πάνω στο σταυρό!»

Και καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μαθητές του ενώνονται με τον Ιούδα ο Ιησούς μετανιώνει, παρ' όλες τις χαρές, τους έρωτες, τις συγκινήσεις - αυτός μετανιώνει. Σχεδόν λιποθυμάει κι όταν ανοίγει τα μάτια του είναι μόνος του – και είναι νέος. Βρίσκεται ακόμη πάνω στο σταυρό. Φουσκώνει το στήθος του, κοιτάζει τον ουρανό, και συνεχίζει από κει που έμεινε: «… Λαμά Σαβαχθανί».

Και το βιβλίο τελειώνει ως εξής:

Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε πού βρισκόταν, ποιος ήταν και γιατί πονούσε. Άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε∙ όχι, όχι δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης∙ όχι, όχι, ήταν καρφωμένος στο σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του∙ με μια αστραπή, τη στιγμή που φώναξε «Ηλί, Ηλί» και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε∙ ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά, ψέματα τα χούφταλα, ξεφτιλισμένα γεροντάκια, που τον φώναζαν άναντρο, λιποτάκτη, προδότη∙ όλα, όλα, φαντάσματα του Πονηρού. Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο.
Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει, δόξα σοι ο Θεός!
Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά: "Τετέλεσται!"
Κι ήταν σαν να 'λεγε:
Όλα αρχίζουν.

17 comments:

fieryfairy said...

to telos tou 'Savvato vrady..' ontws mou eixe meinei aksexasto otan to prwtodiavasa kai to thewrousa apo ta kalitera finale pou exw diavasei

oso gia kati pou diavasa teleutaia,an kai diavazw peri ta dyo bilbia tin imera tis teleutaies vdomades, nomizw to overload de mou epitrapei na stathw se ena..nevermind

Miss Anthropy said...

"Σφίγγοντας το ακουστικό, σήκωσα το κεφάλι και προσπάθησα να δω τι υπήρχε γύρω από τον τηλεφωνικό θάλαμο. Που ήμουν; Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Που ήταν αυτό το μέρος; Οι σκιές αμέτρητων περαστικών περνούσαν δίπλα μου βιαστικά οδεύοντας στο πουθενά. Κι από τη νεκρή καρδιά αυτού του μέρους που όνομα δεν είχε, αυτού του μέρους που μέρος δεν ήταν, φώναξα τη Μιντόρι ξανά και ξανά με όλη μου τη δύναμη. "
από το Νορβηγικό δάσος, του Χαρούκι Μουρακάμι...το τελευταίο βιβλίο του καλοκαιριού...

Anonymous said...

Η δεύτερη παράγραφος του ποστ θα μπορούσε να διδάσκεται ως ο ορισμός της τελευταίας παραγράφου των μυθιστορημάτων...

Θα παραθέσω εδώ το τέλος από το "Μπαουντολίνο" του Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος έχει ασχοληθεί με το θέμα και θα εβρισκε πολύ του γούστου του το κείμενό σου. Το βιβλίο το τελείωσα μόλις σήμερα, ξαναδιαβάζοντάς το μετά από 7-8 χρόνια:
" [Νικήτας Χωνιάτης, ο Βυζαντινός ιστορικός στον οποίο αφηγείται ο Μπαουντολίνο την απίθανη ιστορία του, αφού έχει αποφασίσει ότι δεν θα συμπεριλάβει στο έργο του τα όσα άκουσε από τον Μ.:] "Ήταν όμορφη ιστορία. Κρίμα που δε θα τη μάθει κανείς."
[Παφνούτιος, φίλος του Χωνιάτη:] "Μη νομίζεις ότι είσαι ο μοναδικός συγγραφέας ιστοριών στον κόσμο. Αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος, μεγαλύτερος ψεύτης από τον Μπαουντολίνο, θα την αφηγηθεί."

Anonymous said...

Έχω μείνει άναυδη με αυτό σου το ποστ, enteka. Ιδιαίτερα το τέλος μέσα στο τέλος είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και καλογραμμένα πράγματα που διάβασα τελευταία. Η αναμετάδοσή σου μεταφέρει άψογα την ένταση και την αμεσότητα του "περασμού". Να μας αφηγείσαι συχνότερα. :)

Και η δική μου συνεισφορά.
1)ΕΡΩΤΗΣΗ: Και η λογοτεχνία;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θα έπρεπε να μιλάμε για λογοτεχνία, αλλά για εκδόσεις. Αυτό μετράει σήμερα. Υπήρχε, λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό η λογοτεχνία κι όλα τα άλλα ήταν το περίττωμά της, η γεωγραφία ήταν το περίττωμα του Ιουλίου Βερν. Μόλις ο Βερν ταξίδεψε, βγήκε από το σπίτι του και πήρε το αεροπλάνο, άρχισε η αντίστροφη πορεία.
(Χρήστος Βακαλόπουλος -- Υπόθεση Μπεστ-σέλλερ)

2)Στο τελωνείο του Πειραιά ένας ελεγκτής ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παντιέρα που 'χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.
Τη χαρακτήρισε «αντικείμενο άνευ αξίας» και την ξανάβαλε στη θέση της.
(Νίκος Καββαδίας -- Λι)

3)«Ακριβώς... Αλλά, γιε μου, είναι αστείο να φαντάστηκες ορισμένα πράγματα που είμαι σίγουρη ότι δεν σου τα διηγήθηκα ποτέ. Φυσικά δεν έχουν καμμά σημασία... Τι παράξενο πράγμα που είναι τα όνειρα! Πώς είναι δυνατόν να εφεύρει κανείς μια ιστορία στην οποία υπάρχουν αληθινά στοιχεία --και που ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί-- και τόσες μεγάλες ανοησίες όπως το τρένο, το γεφύρι και το υπόγειο;»

Αχάριστη ανθρωπότητα! Αυτό είναι το ευχαριστώ προς το Διάβολο!
(Φερνάντο Πεσσόα- Η ώρα του Διαβόλου)

4)Στο τέλος τούτων των βασανιστικών ημερών, πήρε το τελειωμένο πορτραίτο, το έβαλε μέσα στην άδεια κουζίνα και κλείδωσε την πόρτα. Ποτέ δεν το έδειξε σε κανέναν. Μετά πήρε ένα βερονάλ και κοιμήθηκε μια μέρα και μια νύχτα. Όταν ξύπνησε σηκώθηκε, πλήθυκε, ξυρίστηκε, φόρεσε καθαρά ρούχα, τράβηξε για την πόλη και αγόρασε φρούτα και τσιγάρα για να τα προσφέρει στη Τζίνα.
(Έρμαν Έσσε -- Το τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ)

5)Ο Τόμας γύρισε το κλειδί και άναψε το φως. Είδε δυο κρεβάτια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, κοντά στο ένα ήταν ένα κομοδίνο με μια λάμπα. Μια μεγάλη νυχτερινή πεταλούδα, τρομαγμένη απ' το φως, έφυγε απ' το αμπαζούρ και βάλθηκε να πετάει γύρω γύρω στο δωμάτιο. Από κάτω έφθανε μακρινός ο ήχος του πιανου και του βιολιού.
(Μίλαν Κούντερα -- Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι)

Κι αν είχα κουράγιο θα μετέγραφα και τα φινάλε του "On the Road" του Κέρουακ και της "Γραφής" του Φλούσερ (κι ας μην είναι λογοτεχνία).

[Δεν φταίω εγώ, εσείς είπατε ότι "επιβάλλεται". :)]

Trilian said...

Αχ πάλι που θα έγραφα γι αυτο το τέλος του Τελευταίου πείρασμου το ανέβασες... φτου παλι δεν πρόλαβα... κάποια στιγμή θα σου στείλω φωτογραφία αυτό το τέλος όπως το έχω φανταστει ;)

zisis said...

Νομίζω ότι το τέλος του 1984 του Τζορτζ Όργουελ μού έχει μείνει περισσότερο:
Αλλά όλα ήταν εντάξει, όλα πήγαιναν καλά, ο αγώνας είχε τελειώσει. Είχε κερδίει τη μάχη με τον εαυτό του. ΑΓΑΠΟΥΣΕ το Μεγάλο Αδερφό.


Θα πρόσθετα επίσης και τη Μουσική του Πεπρωμένου του Πολ Όστερ:
Δεν υπήρχε χρόνος να σταματήσει, δεν υπήρχε χρόνος να εμποδίσει το επικείμενο, κι έτσι αντί να κοκαλώσει τα φρένα, σανίδωσε το γκάζι. Άκουσε το Μερκς και τον Φλόιντ να ουρλιάζουν από πολύ μακριά, όμως οι φωνές τους ηχούσαν φιμωμένες, πνιγμένες στη βουή του αίματος στο κεφάλι του. Κι ύστερα ο προβολέας καταύγασε πάνω του, κι ο Νας έκλεισε τα μάτια του, μη μπορώντας να αντέξει άλλο εκείνο το φως.


Και το Άρωμα του Πατρίκ Ζισκίντ:
Όταν τελικά τόλμησαν και είδαν ο ένας τον άλλον, στη αρχή δειλά κι ύστερα στα ίσια, χαμογέλασαν. Ένιωθαν αφάνταστη περηφάνια. Για πρώτη φορά στη ζωή τους είχαν κάνει κάτι από αγάπη.

Anonymous said...

Υπεροχο το θέμα του ποστ(και το ίδιο το ποστ φυσικά)
Ναπροσθέσω δυο?
"Φίλησε τα κλειστά του μάτια και σηκώθηκε. Ο Βελούτθα, με την πλάτη ακουμπισμένη στο μάνγκο, την είδε να φεύγει.
Είχε ένα μαραμένο ρόδο στα μαλλιά της.
Στράφηκε προς το μέρος του και ξανάπε, άλλη μια φορά:"Νάλε"
"Αύριο."
Ο θεός των μικρών πραγμάτων Αρουντάτι Ρόι
και: (προσοχή είναι σπόιλερ!)
"είσαι έτοιμος Έρνεστ?
ο Έρνεστ ξανακούνησε το κεφάλι
-Είσαι σίγουρος?
Ο Έρνεστ χαμογέλασε με κατανόηση.Και με αρκετή ικανοποίηση - πάντα υποπτευόταν ότι η Κάρολυν είχε κρατήσει κρυφές κάποιες πλευρές της. Πήρε το σημειωματάριο του, βούλιαξε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και είπε:"Πάντα έτοιμος για την αλήθεια"
Στο ντιβάνι- Ίρβιν Γιάλομ

Anonymous said...

Υπάρχει επίσης κι αυτό:
http://www.multiforums.gr/art/viewthread.php?tid=1791

azrael said...

Το τέλος του αγαπημένου μου "Συνομωσία του Σύμπαντος" των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι:

"Χαμήλωσα τα μάτια μου. Καθόμουν συσπειρωμένος κρατώντας σφιχτά τον άσπρο φάκελο πάνω στο στομάχι μου με τα δυό μου χέρια και επαναλάμβανα συνέχεια: "Από τότε δεν απλώνονται μπροστά μου παρά ανώμαλα, ελικοειδή, ξεχασμένα απ' το Θεό μονοπάτια..."

Απίθανο βιβλίο , αν και το απόσπασμα out-of-context ίσως να μην σας λέει και πολλά...

Είχα γράψει και ένα μικρό αρθράκι για το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα στο μπλογκ μου εδώ

gay super hero said...

"Οι δύο άνδρες οίτινες την εκυνήγουν έριψαν μίαν τουφεκιάν δια να την πτοήσουν. Είτα ηκούσθησαν αι φωναί των, φωναί αλαλαγμού και βεβαίας νίκης...

Δεν είχε πλέον έδαφος να πατήση. Εγονάτισεν. Εις το στόμα της εισήρχετο το αλμυρόν και πικρόν ύδωρ.

Tα κύματα εφούσκωναν αγρίως ως να είχον πάθος. Εκάλυψαν τους μυκτήρας και τα ώτα της. Τη στιγμήν εκείνην το βλέμμα της Φραγκογιαννούς αντίκρυσε το Μποστάνι, την έρημον βορειοδυτικήν ακτήν όπου της είχον δώσει ως προίκα έναν αγρόν, όταν νεανίδα την υπάνδρευσαν και την εκουκούλωσαν και την έκαμαν νύφην οι γονείς της.

Ω να το προικιό μου! είπε.

Αυταί υπήρξαν αι τελευταίαι λέξεις της. Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον εις το πέραμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης."

"Η Φόνισσα" Αλ. Παπαδιαμάντης


"Ψυχή μικροσκοπική, ψυχή άστατη και τρυφερή, συντρόφισσα του κορμιού μου που σε φιλοξένησε, θα κατέβεις τώρα σε τόπους σκοτεινούς, σκληρούς και γυμνούς όπου θα πρέπει να ξεχάσεις τα παιχνίδια του άλλοτε. Για μια στιγμή ακόμα ας κοιτάξουμε μαζί αυτές τις γνώριμες όχθες, τα αντικείμενα που το δίχως άλλο δεν πρόκειται να αντικρίσουμε ξανά... Ας προσπαθήσουμε να υποδεχτούμε το θάνατο με τα μάτια ανοιχτά..."

"Τα απομνημονεύματα του Αδριανού" Μ. Γιουρσενάρ

"Ι will come" said Peter, but he sat on for a moment. What is this terror? what is this ecstasy? he thought to himself. What is it that fills me with extraordinary excitement?

It is Clarissa, he said.

For there she was."

"Η κυρία Νταλογουέι" Βιρτζίνια Γουλφ

enteka said...

[υπερ-ευχαριστώ!]

silent stelios said...

αρχη: "Η μητερα πεθανε σημερα. Μπορει και χθες, δεν ξερω.Πηρα ενα τηλεγραφημα απο το ασυλο: 'Μητερα απεβιωσε.Κηδεια αυριο.Θερμα συλληπητηρια.΄Αλλα αυτο δεν μιλαγε συγκεκριμενα. Γιατι μπορει να ηταν και για χθες."

τελος: "Και εγω ενιωσα ετοιμος να ξαναζησω το καθετι.Θαρεις κι αυτος ο μεγαλος θυμος με ειχε απολυτρωσει απο το κακο, με ειχε αδειασει απο ελπιδα. Μπροστα σε τουτη τη φορτωμενη σημαδια και αστρα νυχτα, ανοιγομουνα για πρωτη φορα στην τρυφερη αδιαφορια του κοσμου.Τον δοκιμαζα τοσο ομοιο με εμενα, τοσο αδερφικο, που στο τελος ενοιωσα πως ημουνα ακομα. Και για να ελθει η τελεια πληρωση, η ολοκληρωση, για να αισθανθω λιγοτερο μονος, δε μου απομενε παρα να ευχηθω να μαζευτουν πολλοι θεατες τη μερα της εκτελεσης μου και να με υποδεχτουν με κραυγες μισους."

απο τον Ξενο του Καμυ. Η αρχη, το τελος και ολο το ενδιαμεσο.

Anonymous said...

ωωωω τι τέλειο θέμα! να και το δικό μου:
"Βάζω το "got to get you off my mind" του Solomon Burke, και όλοι προσπαθούν να το χορέψουν, μερικοί από καθήκον, αν και μονάχα οι καλύτεροι χορευτές μπορούν να βγάλουν κάτι απ'αυτό. Κανείς στην αίθουσα δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι τέλειος χορευτής ή έστω μέτριος. Όταν η Λόρα ακούει τις πρώτες νότες, στροβολίζεται και γελάει και σηκώνει τον αντίχειρά της πολλές φορές και τότε σκέφτομαι τι κασέτα θα της γράψω, με πολλά τραγούδια που ξέρει και πολλά απ'αυτά που θα έβαζε εκείνη αν ήταν ντισκ τζόκει. Απόψε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, καταλαβαίνω πως γράφονται τέτοιες κασέτες."

High fidelity, Nick Hornby

Anonymous said...

«Αλλο:

> Ο,τι αρχίζει ωραίο...

...τελειώνει με πόνο<


Εγχειρίδιο οδοντιατρικής.»

Από τον σύνδεσμο που έδωσε ο Anonymous. :)))))))))))))

(Enteka, ελπίζω να μην καταχρώμαι τη φιλοξενία σου, αλλά αυτό το θέμα είναι τόοοσο τέλειο.)

Anonymous said...

Neddy Nelson: Ask yourself: What did i eat for breakfast today? What did i eat for dinner last night?
You see how fast reality fades?

Tina Something (Party Crasher): What would i change? The next Party Crash night, anytime any gaddamn Maserati or Rolls-Royce pulls up to the curb, I'm climbing inside.
The rest of you gaddamn losers - enjoy your death.

[An Oral Biography of Buster Casey- RANT by Chuck Palahniuk]

episis, ti symptwsi! k emeis grapsame x8es gia tin agatha christie, alla under a slightly different light.. :)

enteka said...

(καταχραστείτε ελεύθερα τον "χώρο". πολύ μ' αρέσουν τα σχόλια)

:)

Anonymous said...

I'm planning to buy Apple iPhone 8 GB which is launching soon in India. Can any one tell me what will be the price of it in Mumbai.And also let me know is it a good phone or not anyone have used it please share your experience. Also give price of 16GB. Please!



________________
[url=http://unlockiphone22.com]unlock iphone[/url]