Έντεκα (φλάσμπακ για το Π/Σ/Κ)

[είναι η δεκαπενθήμερη στήλη που κάθε δεύτερη Παρασκευή δημοσιεύει ό,τι βρίσκω σε συρτάρια δεκαετιών γεμάτα ενθύμια και κουφά αποκόμματα - λίγο πριν τα πετάξω. Δεν πρόκειται βέβαια να πετάξω το παραπάνω ενθύμιο που βρήκα προχτές και που όταν το έψαχνα για να δέσει με την προσωπική ιστορία αυτού του ποστ δεν το έβρισκα]

-----------------


[1995, φοβερή φωτο απ' το HEAT: μ' αρέσει που κοροϊδεύαμε τον ηλικιωμένο που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο. Πού να ξέραμε ότι το ίδιο ίσχυε και για την Ανν-Νικόλ]
--


[Πάντα φρόντιζε να το τονίζει στο Ερωτοδικείο η κυρία Κουφοπούλου: "Εγώ φτιάχνω τα ρούχα μου, μόνη μου!]
--


[Καρτ ποστάλ, Οδός Πανός. O Don McCullin φωτογραφίζει τη Marianne Faithfull στο Τείχος του Βερολίνου]
--


[Απόκομμα από Ελευθεροτυπία, τέλη '90ς - και μη χειρότερα]
--


[Μέσα '90ς, το Ποπ Κορν γιορτάζει τα 20, τότε, χρόνια εκπομπής του Πετρίδη]
--


[Απ' το Q, 1999. Ίσως η καλύτερη ολοσέλιδη διαφήμιση δίσκου ever.]
--


[Από την ταινία Μικρόκοσμος, 1996. Μπαίνοντας στο σινεμά σου έδιναν αυτό, το 'σενάριο' της ταινίας]
--


[από μισοσκισμένο παιδικό βιβλίο]
--


[ΑΚΡΙΒΩΣ 22 χρονια πριν: έκθεση στην οποία έπρεπε να περιγράψουμε τις μεταβολές του καιρού]
--


[παστρικές]
--


[Tο πιο απίθανο πρωτοσέλιδο εφημερίδας. Επίσης η πιο ακριβή διαφήμιση όλων των εποχών - και όπως το θέτει η ίδια με σεμνότητα "the most colossal and convincing"]
-------------------------------

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

The Museum of Me!



Στα τέλη του περασμένου αιώνα άνοιξε ένα περίεργο, θεματικό μουσείο στο Λονδίνο, στο Oxo Tower, δίπλα στον Τάμεση. Λεγόταν The Museum Of…και κάθε μερικούς μήνες μεταμορφωνόταν εξ ολοκλήρου. Στην αρχή έγινε The Museum of… Collectors, μετά νομίζω Museum of … Emotions και στο τέλος Museum of…Me. Όλοι οι όροφοι και οι χώροι μεταμορφώνονταν ανάλογα με την περίσταση. Στο Museum of Me πήγα με τη μαμά και την αδερφή μου που είχαν έρθει για επίσκεψη στο Λονδίνο.
Το κόνσεπτ ήταν το εξής: σε κάθε χώρο υπήρχαν ένα σωρό διαδραστικά εκθέματα που ζητούσαν απ’ τον επισκέπτη (τον “Me” του τίτλου) να αφήσει στοιχεία της προσωπικότητά του. Να απαντήσει σε ερωτήσεις, να βιντεοσκοπηθεί σε κουβούκλια, να φτιάξει λουλούδια, να γράψει στον τοίχο, να τραγουδήσει, να φωτογραφηθεί, να απαντήσει σε εξαιρετικά προσωπικές ερωτήσεις, να μιλήσει για τα όνειρά του και λοιπά. Σ’ όλα αυτά έπρεπε να γράψεις οπωσδήποτε το όνομά σου. Με το κλείσιμο του Μουσείου όλα αυτά θα φυλάσσονταν σαν Time Capsule σε αποθήκες, και ΜΕΤΑ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΑ ΞΑΝΑΝΟΙΓΕ παρουσιάζοντας όλα τα κομμάτια του εαυτού τους που άφησαν οι επισκέπτες εκείνο το καλοκαίρι του 1999. Ήταν φυσικά συγκλονιστικό να συμμετέχω σ’ αυτήν την έκθεση κάτω απ’ αυτήν την προοπτική, ότι ο 71χρονος εαυτός εαυτός μου το καλοκαίρι του 2049 θα ξαναταξίδευε στο Λονδίνο και αναζητώντας τα στοιχεία θα συνέθετε τα θραύσματα του 20χρονου Άρη, τα βίντεο με την οικογένεια, τα σαχλά ερωτικά γράμματα, το λεύκωμα με τις απαντήσεις, τις φωτογραφίες στο μισοσκότεινο θάλαμο.

Δεν ξέρω αν θα ζω τότε. Και δεν ξέρω αν τυχόν μας κορόιδεψαν και δεν γίνει καν ξανά η έκθεση. Δεν υπάρχει, όμως, ομορφότερο πράγμα απ’ την ελπίδα.