Έντεκα της Δευτέρας [back to white]

βαμπ?!?

1) Τις τελευταίες βδομάδες έπαθα overdose από βραβεία και σόου. Και κατέληξα: τίποτα δεν με εκνευρίζει περισσότερο από παρουσιαστές που τη λένε στο κοινό όταν αυτό δεν χειροκροτάει ζωηρά. ["δε σας ακούω, τι πάθατε;" "κουραστήκατε; άντε να ξυπνάμε!" "ζεστό χειροκρότημα!" κλπ] Δεν είναι μόνο τρομερά αγενές και killjoy, αλλά τραβάει και την προσοχή του τηλεθεατή στο ότι το κοινό είναι ψόφιο - γεγονός που μπορεί να μην είχε προσέξει ή να είχε αποδώσει στην κακή τηλεοπτική ηχητική.

2) The Tube / Max Headroom / Queer as Folk / Θεματικές Βραδιές / Simpsons / Countdown / Ali G / Ντοκιμαντέρ / Chris Morris’ Brass Eye / Big Brother / Trigger Happy TV / Ό,τι πιο ποιοτικό, ό,τι πιο εμπορικό: Το Channel 4 έγινε 25 χρονών!

3) Η 'A, μπα?' σήμερα: ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ (φωτο: το πιο ματαιόδοξο εξώφυλλο όλων των εποχών) αρχαία ματαιοδοξία… (πλαστική χειρουργική στα βυζαντινά χρόνια) / Ντουμπάι: Ματαιοδοξία στην Αρχιτεκτονική (το 8ο θαύμα) / b-movie με νόημα / ‘Ματαιοδοξία και απληστία’ – Μπέρτραντ Ράσελ / the book of snobs του William Thackeray / ένα optical illusion με τίτλο “All is Vanity”.

4) Υπάρχει αυτός ο τέλειος δίσκος που λέγεται "A date with John Waters". Ο σκηνοθέτης έχει διαλέξει τα αγαπημένα του τραγούδια. Είναι κυρίως παλιά και quirky, όπως κι αυτά που ακούγονται στις ταινίες του. Πατώντας τους τίτλους μπορείτε να ακούσετε τρία απ' αυτά. Tonight You Belong To Me / Johnny Are you Queer? / If I Knew you Were Coming I'd Have Baked a Cake (!).

5) Παρακαλούνται: Ο Λένος Χρηστίδης να γράψει καινούριο βιβλίο. /// Εκδοτικός οίκος να βγάλει τα άπαντα του Πασκάλ. /// Η ΕΤ3 να ξαναπροσλάβειτο Mixer του Π. Νεράντζη. ///Η Μαργαρίτα Καραπάνου να τελειώσει το περίφημο βιβλίο θρίλερ της. /// Η Λένα Πλάτωνος να κάνει ηλεκτρονικό δίσκο. /// Η Πάρις Χίλτον να αποσυρθεί απ’ τη δημόσια ζωή. /// Ένα μουσείο να κάνει ρετροσπεκτίβα του ggl. /// O Morrissey να έρθει για συναυλία. /// Οι διακοπές των Χριστουγέννων να έρθουν νωρίτερα και να κρατήσουν 2 μήνες /// Το '2' του Παπαϊωάννου να παιχτεί στη Θεσσαλονίκη (ή έστω να βγει σε βίντεο) /// Ο enteka να σταματήσει τις απαιτήσεις του.

6) Χαρά στο κουράγιο του: Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είδε όλο το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης και το περιέγραψε με χειρουργική (ποιητική αλλά και ξεκαρδιστική) ακρίβεια ως «το πιο νοσηρό πράγμα που έχω δει πρόσφατα. Ακριβώς διότι υποδυόταν το υγιές.» [Το άρθρο]

7) Είδαμε πριν λίγο καιρό ένα ντοκιμαντέρ του Louis Theroux, απ’ τη γνωστή σειρά του για το BBC. Το Most Hated Family in America περιέγραφε τη ζωή μιας οικογενειακής αίρεσης, κάτι υπερσυντηρητικοί τρελάρες που πιστεύουν ότι ο Θεός τιμωρεί τους στρατιώτες που πολεμούν στο Ιράκ επειδή είναι όλοι τους γκέι – περίεργη λογική αλλά την υποστηρίζουν ένθερμα και μάλιστα διαδηλώνουν έξω απ’ τις κηδείες των στρατιωτών. Ήταν ένα τραγικά αστείο ντοκιμαντέρ. Πριν λίγες ημέρες ένα δικαστήριο τους καταδίκασε (επιτέλους) και τώρα πρέπει να βρουν 11 εκατ. δολάρια. [ένα απόσπασμα από το The Most Hated Family in America]

8) Τα βίντεο της εβδομάδας: Rammstein - Ich Will, Winnie the Pooh version [ιδιοφυές!!] / O Andy Warhol παρουσιάζει τον Joe D’ Allesandro: Πώς να γοητεύσεις μια γυναίκα. /// David Bowie – The Man Who Sold the World [Klaus Nomi version] // Από το Fast Show: Ένα τοκ-σόου για την οικονομία που εξελίσσεται σε κάτι απίθανο! // Γιατί απαγορεύουν συνέχεια αυτό το βίντεο απ’ το youtube?

9)
[από εδώ]

10) H Ann Coulter είναι μια θλιβερή φιγούρα των Αμερικάνικων μίντια: εμφανίσιμη συντηρητική σχολιάστρια και συγγραφέας που γράφει ημιρατσιστικά ποστ στο site της. ΟΜΩΣ: πριν λίγες μέρες ανέβασε ένα ποστ-ανοιχτή επιστολή στο site της που ανακοίνωνε ότι ήταν τελικά ηθοποιός που με την απίθανη περσόνα «Ann Coulter – Conservative Racist» έσπαγε πλάκα εις βάρος των media εδώ και έντεκα χρόνια. «Στην αρχή ήταν ενδιαφέρον το να δω πώς ο κόσμος θα αντιδρούσε όταν θα χρησιμοποιούσα διαστρεβλωμένη λογική και φτωχά καλυμμένη μισαλλοδοξία. Τώρα βαρέθηκα να ζω αυτή τη διπλή, ψεύτικη ζωή.» [ανατροπή στην ανατροπή - όπως αποκαλύφθηκε τελικά αυτή η ανοιχτή επιστολή ήταν ψεύτικη, γραμμένη από χάκερς που «πείραξαν» τη σελίδα της. Λίγες ώρες μετά η πραγματική Ann Coulter συνέχισε το πραγματικό της blog. ]

11) Σνομπ, ντροπαλός, αντικοινωνικός ή απλά αναβλητικός? Μέχρι προχτές δεν είχα συναντήσει κανέναν blogger. – Μέχρι 111 λέξεις. Θρίαμβος! Βρέθηκα με την Ιφιμέδεια μπροστά στο Λευκό Πύργο: αναγνωριστήκαμε αμέσως – και όχι μόνο χάρη στα βιβλία/σινιάλα που κρατούσαμε και δωρίσαμε ο ένας στον άλλον. Πήγαμε στο καφέ του Βασιλικού θεάτρου: ήταν εξωπραγματικό να μιλάω με κάποιον που γνώριζε έννοιες όπως «μόνιτορ» και θυμόταν ιστορίες απ' τα ελληνικά blogs. Μιλούσαμε για 3 ώρες, τα δικά μας, σοβαρά, χαζά, Ρετιρέ και Δεν ήξερες Δεν Ρώταγες, βιβλία και ταξίδια. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια – πράγμα που, εδώ που τα λέμε, ισχύει.

------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ*
ευρωπαϊκά βραβεία mtv

Τα ΕΜΑ's του MTV διοργανώθηκαν πρώτη φορά το 1994 στο Βερολίνο (στην ιστορική Πύλη του Βρανδεμβούργου) ως απάντηση στα VMA του αμερικάνικου MTV. Πέρα απ’ τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα τους η βασική τους διαφορά με τα VMA ήταν ότι βραβεύουν τη μουσική και όχι τα βίντεο-κλιπ αλλά και ότι γίνονται κάθε χρόνο σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Έχουν γίνει ψιλοχάλια τελευταία (όπως και τα VMA). Με αφορμή όμως την αποτρόπαια (αλλά, εν τούτοις, πολύ ενδιαφέρουσα) εμφάνιση της Amy Winehouse στα ΕΜΑ’s της περασμένης βδομάδας, προσπάθησα να θυμηθώ και να βρω live εμφανίσεις που –για μένα- σημάδεψαν αυτά τα βραβεία.

1. Hung Up – Madonna [Lisbon, 2005]


2. Bjork – Big Time Sensuality [Berlin, 1994]


3. Robbie Williams & Kylie Minogue - Kids [Stockholm, 2000]


4. Britney Spears - Baby One More Time [Dublin, 1999]


5. Beastie Boys - An Open Letter To NYC [Rome, 2004]


6. George Michael – Jesus To a Child [Berlin, 1994]


7. U2 - Beautiful Day [Stockholm, 2000]


8. Gorillaz - Feel Good, Inc [Lisbon, 2005]


9. Rammstein – Du Hast [Milan, 1998]


10. Röyksopp - Poor Leno [Barcelona, 2002]


11. Madonna – Music [Stockholm, 2000]

BONUS! Η εμφάνισή της Α. Winehouse στα βραβεία της περασμένης εβδομάδας ήταν πραγματικά σοκαριστική: τραγούδησε όσους στίχους θυμόταν (κυρίως τα φωνήεντα). Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να τη λυπηθώ. Έκλεισα προς το δεύτερο. Μην ξεχνάμε ότι, όπως και τώρα, και στo Mercury Prize τραγούδησε την τελευταία στιγμή και μάλιστα σε μια περίοδο γεμάτη ηρωίνη, tabloid και κέντρα αποτοξίνωσης. Κι όμως εκεί ήταν όχι μόνο φοβερή επαγγελματίας, αλλά έκανε και την πιο δυνατή, συγκινητική εμφάνιση της ζωής της. Τις προάλλες όμως… Amy Winehouse - Back to Black [Munich, 2007]

*Δείτε επίσης: Έντεκα (συναρπαστικές στιγμές απ’ τα 25 χρόνια του MTV)