Έντεκα (φλάσμπακ για το Π/Σ/Κ)

περίληψη προηγουμένων: Αποκόμματα, ενθύμια, φωτογραφίες μπαίνουν στο ψηφιακό χωνευτήρι: για χρόνια, όλα περίμεναν υπομονετικά σε κάποιο συρτάρι να έρθει η στιγμή τους - να τους δοθεί η ευκαιρία να λάμψουν. Αποφάσισα κάθε δεύτερη Παρασκευή (σ' αυτή τη στήλη) να σκανάρω, χωρίς ειρμό και συνοχή οτιδήποτε είχα κρατήσει σε συρτάρια -και αυτό να είναι το τελευταίο βήμα ανακύκλωσης πριν τα σκουπίδια...
-



φοβερό διαφημιστικό gimmick: ο Χίτσκοκ σε ρόλο φονιά/καθηγητή
-

(χωρίς λόγια)
-

Στην Αγγλία μάθαμε με έξαψη για το χαστούκι στο book-signing της Δήμητρας Λιάνη. Την ίδια μέρα χάρη στο παραπάνω απόκομμα πληροφορηθήκαμε ότι η Μόνικα, το πρόσωπο της χρονιάς, θα υπέγραφε το δικό της βιβλίο κάπου στο Λονδίνο. Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτήκαμε να πάμε και να τη χαστουκίσουμε λέγοντας "ντροπήσουντροπήσουντροπήσου". Δεν το κάναμε, αλλά ξέραμε ότι αν θέλαμε να γίνουμε παγκοσμίως γνωστοί αυτή ήταν η ευκαιρία μας.
-

φωτογραφία που κατα λάθος μου δόθηκε μαζί με το εμφανισμένο φιλμ μου, μέσα '90ς.
-

αν τη θυμάστε (και από τα ηχογραφημένα τηλεφωνήματα), αυτή είναι η πιο καλτ μάρτυρας-κλειδί ever, από την υπόθεση Βάσιας Παναγοπούλου και Απόστολου Δοξιάδη.
-

απ' το Σινεμά, ό,τι πιο τέλειο έχει ειπωθεί γι' αυτούς που δίνουν υπερβολικά πολλά στοιχεία στις κριτικές τους.
-

Αυτά που θυμάμαι απ' την παραμονή πρωτοχρονιάς '96-'97: Η πόλη μας γινόταν πολιτιστική πρωτεύουσα, όλοι ήταν στους δρόμους, συναυλίες παντού, μετά τον Μπομπ Γκέλντοφ αντίστροφη μέτρηση απ' την Ειρήνη Παπά, ακούγαμε τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ λόγω της ομίχλης, χάθηκα με όσους ήμουν, κατέληξα στο άγαλμα Μ. Αλεξάνδρου βλέποντας τους Στέρεο Νόβα, όταν εξαντλήθηκα γύρισα σπίτι και συνέχισα να βλέπω τους Σ.Ν. στην Ετ3.
-

[Αφιερωμένο σε μένα]
-

Στα καλλιτεχνικά της Α' Γυμνασίου έπρεπε να ζωγραφίσουμε ένα τραγούδι. Είναι το 7 days του Στινγκ, δεν θυμάμαι πια αν είναι ένα 7ήμερο απ' τη ζωή του Στινγκ ή ενός φαν του που το Σάββατο πήγε στη συναυλία του.
-

Το εξώφυλλο του δίσκου και οι επιλογές του συγγραφέα.
-

Δεν θα κρατούσα κάτι τόσο γκραν-γκινιόλ όσο μια οδοντοακτινογραφία μου αν δεν είχε συμβεί το εξής αστείο: όταν την είδε ο οδοντογιατρός μου είπε ότι ένας συγκεκριμένος φρονιμίτης θα μου δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα και έπρεπε να τον βγάλω αμέσως. Έκανα την επέμβαση με ό,τι αυτή συνεπάγεται, πήγα μια βδομάδα μετά και αυτός παίρνοντας την ακτινογραφία έκανε μια μικρή παύση. Μετά γυρνώντας τη διαφάνεια ανάποδα έκανε άλλη μια μικρή παύση. Τέλος είπε: "την είχα δει ανάποδα, έπρεπε να σου είχα βγάλει τον πάνω αριστερά, όχι τον κάτω δεξιά..."
----------------------------------------------------------
**ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ**
Το ICA έπαιζε ως ταινία την τηλεοπτική σειρά Kingdom του Λαρς Φον Τρίερ χωρισμένη σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος κρατούσε 5.30 ώρες και το δεύτερο 5 ώρες. Λόγω της φυσικής μου απέχθειας για ταινίες που κρατάνε πάνω από 2 ώρες [υπάρχουν κι εξαιρέσεις], ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω κι ετοιμάστηκα να πετάξω το flyer. Κάποιος μου είπε κάτι όμως κι αποφάσισα να δω έστω το δεύτερο μέρος μόνο -όσο αντέξω κι ας φύγω. Πήγα λοιπόν κι ήταν απ' τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου: οι 5 ώρες πέρασαν σαν σινεφίλ σίφουνες. Ήταν μεγάλη βλακεία που πήγα στο 2ο μέρος, σκεφτόμουν, τώρα δεν έχει νόημα να τα δω με λάθος σειρά και να πάω και στο πρώτο. Σιγά που δεν είχε νόημα. Το επόμενο απόγευμα ήμουν πάλι εκεί, για άλλες 5μιση ώρες - ήταν ίσως το καλύτερο κινηματογραφικό διήμερο της ζωής μου.