Έντεκα (σκοτεινές εικόνες του Francis Bacon)

Το στούντιό του F. Bacon, όπως το άφησε.

Tate Gallery (νυν Tate Britain), 1997. Με μια φίλη (αυτήν από την Μ. Μάνσον ιστορία) είμαστε στα εγκαίνια της έκθεσης για το βραβείο Turner. Kοιτάμε μια τα έργα-υποψηφιότητες και μια τις διασημότητες, τους διάφορους καλλιτέχνες-σταρ της Brit Art. Η Μαρία μου λέει ξαφνικά "Ωχ δες εκεί, ο Francis Bacon!".
Κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου γιατί βλέπω όντως το ίνδαλμά μας, τον Francis Bacon να συζητάει με πολλούς ανθρώπους της Τέχνης μεταξύ των οποίων και ο John Maybury.

Εν τω μεταξύ ο Bacon ήταν νεκρός για πάνω από πέντε χρόνια.

Ξέραμε ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει, κι όμως, αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε από αίθουσα σε αίθουσα υπνωτισμένοι.
Έπινε λευκό κρασί, γελούσε και μιλούσε λίγο ασυνάρτητα, όπως σ’ ένα ντοκιμαντέρ που είχε παιχτεί με αφορμή την επετείου του θανάτου του και που είχαμε δει πριν μια βδομάδα.
Περισσότερο απ’ όλα τα εκθέματα φάνηκε να του αρέσει το βίντεο της Gillian Wearing που τελικά κέρδισε το βραβείο – αυτό με τους αστυνομικούς σε ακίνητη οικογενειακή βιντεο-φωτογραφία.

[Λίγους μήνες μετά λύθηκε η απορία μας. Στο Love is the Devil, την βιογραφική ταινία για τον Bacon που γύριζε τότε ο Maybury πρωταγωνιστούσε ο Derec Jacobi, ο άνδρας που είδαμε στην Tate και που έμοιαζε πραγματικά (μην πω ανατριχιαστικά) πολύ με τον νεκρό ζωγράφο.]


9.500 λέξεις για τον Bacon.

[Όταν σκέφτομαι τον Bacon, σκέφτομαι -φυσικά- τα τρίπτυχα και όλες τις σπουδές στα εφιαλτικά και αλλόκοτα φωτεινά δωμάτια-σκηνές που εξέφρασαν την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης. Για αλλαγή αποφάσισα αυτή τη φορά να βγω έξω απ’ τα πορτοκαλί δωμάτια με τους κύκλους στο πάτωμα και να βρω τα -ακόμη πιο σκοτεινά- αριστουργήματά της υπόλοιπης δουλειάς του.]

Έντεκα (τι έγινε μετά: #1 Boney M)

[Μια πολύ περιστασιακή θεματική εντεκάδα]

Οι Boney M δε μ' αρέσουν κ α θ ό λ ο υ. Τα τραγούδια τους τα βρίσκω εκνευριστικά κλπ. Κάνοντας όμως μια 'έρευνα' για ένα περιοδικό πριν χρόνια (για το "πού ήταν τότε διάφορα φαντάσματα του παρελθόντος"), ανακάλυψα μια απίστευτα μπερδευτική και αστεία ιστορία. Το κομμάτι των Boney M. δεν χωρεσε στη δημοσίευση, αλλά πάντοτε ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον. Να η ευκαιρία.



Το λαμπερό ντίσκο γκρουπ με την καρναβαλίστικη διάθεση και τις πιασάρικες επιτυχίες μεσουρανούσε στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Rivers of Babylon, Rasputin, Ma Baker, Daddy Cool. Μπορεί τα τραγούδια τους να 'έμειναν', οι ίδιοι όμως μπερδεύτηκαν αρκετά, κυρίως με το θέμα του Ονόματος.
Πολλά και διάφορα συνέβησαν στους Boney M: ο τραγουδιστής Bobby Farrell απολύθηκε το 1981 και αντικαταστάθηκε από τον Reggie Tsiboe, ξαναγύρισε όμως το 1985. Το 1986 το γκρούπ διαλύθηκε αλλά ξαναενώθηκε με την αυθεντική του σύνθεση το 1988.

Κι εδώ τα πράγματα περιπλέκονται: Η Liz Mitchell φεύγει το 1989 και φτιάχνει τη δική της εκδοχή των Boney M μαζί με τον Reggie Tsiboe, ενώ ο (παραγωγός) Farian κρατάει την ‘αυθεντική’ εκδοχή του γκρουπ παράλληλα. Τότε ξεκίνησε μια μεγάλη δικαστική διαμάχη ανάμεσα σε όλα τα μέλη, τους παλιούς και τους καινούριους (και κάποιους ακόμη που ήθελαν να εμφανίζονται ανά τον κόσμο ως "οι αυθεντικοί Boney M"). Με μια απόφαση στα πρόθυρα της hyperreality που θα σόκαρε τον Baudrillard αλλά και τον Walter Benjamin ο Δικαστής τελικά κατοχύρωσε το όνομα και στα τέσσερα (!) μέλη των πρώτων Boney M, που σήμαινε ότι ο καθένας από τους τέσσερις μπορούσε να το χρησιμοποιεί για το δικό του γκρουπ, χωρίς να διευκρινίζει αν είναι παλιός, καινούριος, αυθεντικός ή ψευδεπίγραφος.

Από το 1994 υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές εκδοχές των Boney M που εμφανίζονται live σ’όλο τον κόσμο πάντα πείθοντας ότι είναι οι πραγματικοί και μοναδικοί Boney M. Σαν μίμοι των εαυτών τους, ούτε οι ίδιοι ξέρουν ποιοι είναι οι πραγματικοί, ανοιγοκλείνουν με το αζημίωτο τα στόματά τους στις ίδιες και τις ίδιες επιτυχίες.

[Update: πριν από μερικά χρόνια υπήρχαν τέσσερις εκδοχές του γκρουπ (το κάθε μέλος είχε κι από ένα συγκρότημα, νοικιάζοντας παράλληλα άλλα τρία μέλη) και γυρίστηκε και σχετικό ντοκιμαντέρ για τις διαμάχες τους. Ούτε καν θυμάμαι ποια version του γκρουπ ήρθε στην Ελλάδα πέρσι και τραγούδησε στην πρεμιέρα του Fame Story 4, εικάζω ότι ήταν αυτή του Farrel - ο οποίος είπε "μαλάκα, γαμώ την παν*γία σου" στον αέρα και μετά έκλαιγε κι έλεγε ότι δεν ήξερε τι σήμαινε αυτό που του το είχαν μάθει ναυτικοί. Χαρακτηριστικό είναι ότι ούτε οι εκπομπές αλλά ούτε τα blogs που κάλυψαν τότε το θέμα δεν αναφερόταν σ' αυτόν με τ' όνομά του ("ο τραγουδιστής των Boney M"), γιατί προφανώς δεν ήξεραν ποιος απ' όλους ήταν - κι επίσης δεν υποψιάζονταν το πόσοι πολλοί υπάρχουν.]

Έντεκα (αγαπημένα μου τραγούδια από ταινίες)

[εικόνα: Yves Klein - Monochrome Blue (1959)]

[UPDATE: Το file της εκπομπής είναι εδώ]

Έχω ένα πρόβλημα στο να διαχωρίζω τη ζωή μου χρονικά: «τότε ήμουν τόσο και μου άρεσε αυτό», «μετά ήμουν τόσο και άκουγα το άλλο». Αισθάνομαι ένα με κάθε χρονικό κομμάτι του εαυτού μου και δύσκολα παύει να μου αρέσει κάτι που μου άρεσε στο παρελθόν. Φυσικά οι προτεραιότητες αλλάζουν – δεν ακούω απαραίτητα τα ίδια μ’ αυτά που άκουγα όταν ήμουν 20 ή 10. Όταν όμως πέσω σ’ ένα παλιό cd που είχα λιώσει ή όταν ακούσω μια μουσική απ’ την παιδική μου ηλικία (που να μου άρεσε τότε όμως) νιώθω περίεργα, αλλά όμορφα. Κι έτσι φτιάχνοντας μια 'κασέτα' για τον ΡόδονFM σκέφτηκα πως δεν υπάρχει λόγος να μη βάλω στην εκπομπή κινηματογραφικά κομμάτια που μου άρεσαν κατά καιρούς, σε οποιαδήποτε ηλικία.
Συχνά τροποποιούμε την περιγραφή των γούστων μας απ’ το τι θεωρούμε cool αυτή τη στιγμή για μας, απ’ το τι ακούμε τώρα. Η παρακάτω λίστα -όπως και οι περισσότερες σ’ αυτό το μπλογκ- δεν έχει φτιαχτεί μ’ αυτά τα κριτήρια.

(Ακολουθούν έντεκα από το ‘mix tape’ μου που θα παιχτεί σήμερα Τετάρτη βράδυ, 11 με 1 στον ΡόδονFM.)

1) XPaul Evans - Happy Go Lucky [PECKER] Μ’ αυτό το τραγούδι ξεκινάει το Pecker του John Waters (με τον καλύτερο τρόπο). Χαζοχαρούμενη ‘50ς αμερικανιά που δεν είχα ακούσει ποτέ – με το που τελείωνε (κρατά λιγότερο από δύο λεπτά) ο Waters το ξανάβαζε ώστε να καλύψει όλους τους τίτλους της αρχής.
2) A. Lennox - Love Song for a Vampire [DRACULA] Για μένα το καλύτερο και πιο ταιριαστό τραγούδι από ταινία. Αποδίδει ηχητικά τις φουρτουνιασμένες οπτικές αλλαγές, το σκοτάδι που γίνεται φως και μετά πάλι σκοτάδι. Και το βίντεο-κλιπ άψογο.
3) H. Grant - Pop Goes My Heart [MUSIC & LYRICS] Δεν έχω δει την (περσινή) ταινία, έδινε όμως το τραγούδι ο vague tourist κι εξηγούσε: υποτίθεται ότι είναι ένα κομμάτι των ‘80ς του παλιού συγκροτήματος του πρωταγωνιστή ο οποίος τώρα προσπαθεί να ξανακάνει επιτυχία. Το Pop Goes My Heart απ’ ό,τι καταλαβαίνω γράφτηκε πρόσφατα αλλά συμπεριλαμβάνει όλα τα ’80ς κλισέ σε βαθμό κακουργήματος και είναι υπέροχα πειστικό.
4) Primal Scream - Come Together [HUMAN TRAFFIC] Όταν τελειώνει το Human Traffic, κάποιοι ήρωες αποφασίζουν να αποτραβηχτούν από τη νύχτα και τα drugs, κάποιοι όχι. «Παρ’ όλα αυτά, η παρέα δεν θα διαλυθεί, θα ‘μαστε πάντα μαζί, ένα», ακούγεται ο αφηγητής καθώς ξεκινά το μαγικό Come Together (Together as one), που συνεχίζεται μέχρι τους τίτλους του τέλους.
5) Sonny & Cher - I Got you Babe [GROUNDHOG DAY] Στη Μέρα της Μαρμότας ο Μπιλ Μάρεϊ ξυπνάει κάθε μέρα στο ίδιο χωριό, την ίδια ακριβώς μέρα. Κάθε πρωί το ράδιο-ξυπνητήρι του χτυπάει και ο ραδιοσταθμός παίζει το I Got You Babe. Μετά από δεκάδες ομοιόμορφα ξυπνήματα (και αφού ο ήρωας έχει αγαπηθεί, σπάζοντας το ξόρκι), ο Μάρεϊ ξυπνάει σίγουρος ότι η μέρα έχει αλλάξει. Tο ραδιόφωνο παίζει πάλι το I Got You Babe, από διαφορετικό σημείο όμως. «Βαρεθήκαμε να παίζουμε συνέχεια αυτό το τραγούδι» λένε οι DJs και το happy end επιβεβαιώνεται.
6) Enigma - Carly's Song [SLIVER] Το Sliver το είδα σ’ ένα θερινό στη Χαλκιδική και με είχε φουντώσει ιδιαίτερα. Η αγαπημένη μου (non sexual) σκηνή πάντως είναι όταν η Σάρον Στόουν (Carly) βγαίνει στο μπαλκόνι του τέλειου διαμερίσματός της, στην κορυφή ενός τεράστιου ουρανοξύστη στον οποίο θα ήθελα να μένω, νύχτα, και κοιτάζει προς τα κάτω, κι ενώ η κάμερα κινείται ατμοσφαιρικά ακούγεται το μελαγχολικό Age of Loneliness (Carly’s Song).
7) Siouxsie & the Banshees - Face to Face [BATMAN RETURNS] Στο δεύτερο Batman, αυτό του Tim Burton, ακούγεται το τέλειο τραγούδι της Siouxsie (σε μια σκηνή 30 δευτερολέπτων σ’ ένα χορό του Penguin) που γράφτηκε από τον Danny Elfman και την ίδια ειδικά για το φιλμ. Την παραγωγή έκανε ο αγαπημένος μου Stephen Hague.
8) Simple Minds - Don't you forget about me [BREAKFAST CLUB] Είδα πολύ μικρός το Breakfast Club και κάπως ταράχτηκα με τα εφηβικά προβλήματα (τα οποία δε θα με απασχολούσαν για πολλά χρόνια ακόμη). Το τραγούδι του συγκλονιστικού τέλους έχει σφραγίσει για μένα την ταινία – δεν μπορώ να το σκεφτώ αυθύπαρκτο.
9) Masked Ball [EYES WIDE SHUT] Η μοναδική σκηνή που μ’ άρεσε στο Μάτια Ερμητικά Κλειστά είναι όταν ο Τομ Κρουζ παρακολουθεί έκπληκτος (και υπό τους ήχους αυτού του σατανικά ατμοσφαιρικού κομματιού) την ιεροτελεστία μασόνων με μάσκες και τα επακόλουθα όργια.
10) M. Faithfull - Who Will Take My Dreams Away [CITY OF LOST CHILDREN] Από την αριστουργηματική Πόλη των Χαμένων Παιδιών (των Ζενέ και Καρό), ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους Μ. Faithfull και μουσική Angelo Badalamenti.
11) Team America - Montage [TEAM AMERICA] Από την εντυπωσιακή ταινία με μαριονέτες των δημιουργών του South Park. Χρησιμοποιείται σε σκηνή που βλέπουμε (χάρη σ’ ένα μοντάζ-κλιπ) το πώς οι ήρωες προπονούνται και γίνονται όλο και καλύτεροι καθώς περνάει ο χρόνος. Η σκηνή αλλά και το τραγούδι (σε ύφος Eye of the Tiger) είναι μια παρωδία του φιλμικού ‘τρυκ’ της συρραφής σκηνών προπόνησης. Κι όταν τελειώνει αρχίζει να σβήνει η μουσική κάνοντας fade out όπως σ’ όλα τα τραγούδια του είδους κι ακούγεται όλο και χαμηλότερα η φωνή που τραγουδάει “always fade out in a montage… if you fade out it seems that a long time has passed…”


[έγινα και μίνι πόστερ. μόλις ήρθε στο μέιλ μου από το Ρόδον. το βρήκα άψογο!]

XMontage
The hours approaching, to give it your best
You've got to reach your prime.
That’s when you need to put yourself to the test
And show us a passage of time
Were going to need a montage (montage)
Sure a lot of things happing at once,
Remind everyone what’s going on (what’s going on)
And when every shot you show a little improvement
Just show it all or it will take to long
That’s called a montage (montage)
Ooh we want montage (montage)
And anything that we want to know
From just a beginner to a pro,
You want a montage (montage)
Even Rocky had a montage (montage)
(Montage...montage)
Always fade out in a montage, If you fade out ιt seem like more time has passed - in a montage…

(προσθέστε ελεύθερα τα δικά σας αγαπημένα από ταινίες)

[εικόνα: Yves Klein - Air Architecture, 1958.]

*ListenLive: Και τα 31 τραγούδια, την Τετάρτη 30/5 ώρα 11μ.μ. --> εδώ (Και το playlist εδώ.)

Έντεκα (αγαπημένα βίντεο-κλιπ της Bjork)

Τα βίντεο-κλιπ της Bjork (τα περισσότερα φτιαγμένα από εξαιρετικούς σκηνοθέτες) είναι, κατά τη γνώμη μου, καθαρή τέχνη. Με την επίσημη εικαστική έννοια.

Να τα έντεκα αγαπημένα του Y.K. όπως τα επέλεξε ενώ χαζεύαμε (σ)το Υoutube χτες το απόγευμα:

Bachelorette
All is Full of Love
It’s Oh So Quiet
Army of Me
Joga
Violently Happy
Human Behavior
Earth Intruders
Who is it
Possibly Maybe
Hyperballad

-------------------------------------------------

*Οι σκηνοθέτες:

Spike Jonze: [It’s Oh So Quiet]. Πριν παντρευτεί τη Σοφία Κόπολα και γυρίσει δύο απ’ τις εξυπνότερες ταινίες όλων των εποχών (Being John Malkovich και Adaptation), έκανε σημαντικότατα κλιπ όπως το Cannonball των Breeders, το Sabotage των Beastie Boys, το Praise You του Fatboy Slim, το Da Funk των Daft Punk και ένα απ’ τα αγαπημένα μου βίντεο-κλιπ ever, το Buddy Holly των Weezer.

Chris Cunningham: [All is full of Love]. Μέσα σε 3 χρόνια (’96-’99) ο Cunningham έκανε μεταξύ των άλλων τα εξής: Come to Daddy (αλλά και Windowlicker) του Aphex Twin, Only You των Portishead, Frozen της Madonna, Come on my Selector των Squarepusher, και βέβαια το All is Full of Love της Bjork. To 1999 παράτησε τα βίντεο-κλιπ για να ασχοληθεί με τις ταινίες και την βίντεο-αρτ κι έκανε μονάχα ένα one-off κλιπ, πέρσι, για το Sheena is a Parasite των Horrors.

Jean-Baptiste Mondino: [Violently Happy]. Ο σπουδαίος Γάλλος φωτογράφος, 58 χρονών σήμερα, έχει οπτικοποιήσει έξι βίντεο-κλιπ της Μαντόνα, έχει βραβευτεί απ’ το MTV για το Boys of Summer του D. Henley, δούλεψε πολύ με Γάλλους καλλιτέχνες κι έφτιαξε ένα απ’ τα πιο σημαντικά κλιπ των ‘90ς, το I’ve Got you Under my Skin της Ν. Cherry.

Stephane Sednaoui: [Possibly Maybe]. Avant-garde φωτογράφος μόδας (και διασημοτήτων) που απ’ τις αρχές των ‘90ς γυρίζει και βίντεο-κλιπ. Φημολογείται ότι τα είχε με τη Bjork, την Kylie και την Laeticia Casta. Η νέα του δουλειά παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή στο Museum of Contemporary Art της Σανγκάης. Γύρισε βίντεο-κλιπ για τους πάντες (U2, Red Hot Chili Peppers, Depeche Mode, Madonna, Kylie, R.E.M., Beck, Massive Attack αλλά και Traci Lords).

Michel Ocelot: [Earth Intruders]. Σπουδαίος εναλλακτικός παραμυθάς που με τα κινούμενα σχέδιά του έχει φτιάξει ‘σχολή’. Δικά του είναι το Kirikou and the Sorceress και το φετινό Azur et Asmar. Φέτος έκλεισε τα 64 και μόλις γύρισε το πρώτο βίντεο-κλιπ της ζωής του για το νέο single της Bjork, Earth Intruders. Το Michel Ocelot είναι ψευδώνυμο, το πραγματικό του όνομα δεν είναι γνωστό.

Dawn Shadforth: [Who is it]. Βραβευμένη Βρετανίδα γλύπτρια που παράτησε τα εικαστικά για τη σκηνοθεσία βίντεο-κλιπ (και κέρδισε ακόμα περισσότερα βραβεία). Είναι απ’ τους ελάχιστους σκηνοθέτες που μοντάρει μόνη της τη δουλειά της. Έχει δουλέψει με: Goldfrapp, Primal Scream, Kylie Minogue, Moloko, Peaches & Iggy Pop, και Geri Halliwell (!)

Michel Gondry: [Bachelorette / Hyperballad / Joga / Army of Me / Human Behavior]. Σκηνοθετούσε βίντεο-κλιπ γαλλικών γκρουπ (μεταξύ των οποίων και του δικού του) όταν τον ‘ανακάλυψε’ η Bjork. Τεχνίτης απ’ τους λίγους, πρωτοπόρησε το 1995 με το Like a Rolling Stone των Stones (η τεχνική του -‘bullet time’- χρησιμοποιήθηκε αργότερα στο Matrix), ενώ στη συνέχεια δούλεψε με τους Daft Punk, Radiohead, Chemical Brothers, White Stripes, Devendra Banhart κ.α. Σήμερα κάνει ταινίες: κέρδισε Όσκαρ Σεναρίου -μαζί με τον Τσάρλι Κάουφμαν- για το Eternal Sunshine of a Spotless Mind το οποίο σκηνοθέτησε όπως και το περσινό The Science of Sleep. Σ’ ένα χρόνο βγαίνει η νέα του ταινία Be Kind Rewind με την εξής φοβερή υπόθεση: Όταν κατά λάθος καταστρέφονται όλες οι βιντεοκασέτες ενός βίντεο-κλαμπ, και για να ικανοποιήσουν την πιο πιστή πελάτισσα (μια ηλικιωμένη με άνοια) οι δύο υπάλληλοι του μαγαζιού αποφασίζουν να φτιάξουν σπιτικά remakes των αγαπημένων της ταινιών (Robocop, Lion King, Back to the Future κ.α.) ελπίζοντας ότι η πελάτισσα δεν θα καταλάβει τη διαφορά.

[Η βιντεογραφία της Bjork είναι εδώ]

Έντεκα (Χρυσοί Φοίνικες απ' το παρελθόν)

Μια φορά πήγα στις Κάννες, αλλά όχι σε περίοδο φεστιβάλ. Δεν ξέρω αν θέλω να πάω: η υπερπροσφορά ταινιών και events με αγχώνει: πάντα θα πιστεύω ότι στη δίπλα αίθουσα παίζει κάτι καλύτερο, πάντα θα αγχώνομαι ότι δεν θα προλάβω να κάνω τίποτα. [Δικαιολογίες, φυσικά.]
Στο τέλος της εβδομάδας θα ξέρουμε την ταινία που θα κερδίσει τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, ψάχνοντας όμως τους παλιότερους νικητές δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πόσες αγαπημένες μου ταινίες κέρδισαν κάποτε το βραβείο. Τις πασπάλισα με μερικά τρίβια (των φιλμ ή της ζωής μου) κι άρχισα να ονειρεύομαι ότι αυτή τη στιγμή είμαι στις Κάννες – δεν φαντασιώνομαι όμως τις σκοτεινές αίθουσες, αλλά τη μεγάλη παραλία με την ωραία θάλασσα, που κολύμπησα πριν πολλά πολλά χρόνια. [Καλές οι ταινίες, καλύτερα τα μακροβούτια!]

1) Blowup, 1967, M. Antonioni. [Ο Αντονιόνι ήθελε να χρησιμοποιήσει τους Velvet Underground σε μια σκηνή, όμως ο κιθαρίστας St. Morisson δεν μπορούσε να ταξιδέψει στην Αγγλία λόγω της καταδίκης του για ναρκωτικά. Τελικά χρησιμοποιήθηκαν οι Yardbirds: ο Jimmy Page κι ο Jeff Beck παίζουν δίπλα-δίπλα κι ο Beck στο τέλος σπάει τελετουργικά την κιθάρα του. Όλη η σκηνή εδώ]
2) Paris, Texas, 1984, W. Wenders. [Οι Travis αναφέρουν ως πηγή του ονόματός τους τον κεντρικό ήρωα, οι Texas τον τίτλο του φιλμ. Τέλος, οι Primal Scream χρησιμοποίησαν ως sample τη φωνή της Ναστάζια Κίνσκι απ’ την ταινία στην πρώτη εκδοχή του τραγουδιού τους Come Together, από το άλμπουμ Screamadelica. (Το γιαπωνέζικο τρέιλερ εδώ)]
3) Wild at Heart, 1989, D. Lynch. [Δεν το είδα στην εποχή του, τότε έβλεπα μόνο παιδικά και κωμωδίες (κι ακόμη βλέπω). Θυμάμαι που το είχε δει η αδερφή μου στο σινεμά, εκτός των άλλων γιατί στις διαφημίσεις έλεγε «Η ταινία που αναστάτωσε τις Κάννες και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα». Γύρισε πίσω εξοργισμένη και μου διηγήθηκε με κάθε σπλάτερ λεπτομέρεια το πόσο απαίσιο ήταν, λέγοντάς μου να μην το δω ποτέ! Ευτυχώς δεν την άκουσα.(Chris Isaak – Wicked Game: το βίντεο κλιπ απ’ την ταινία, σκηνοθετημένο απ’ τον Lynch.]
4) sex, lies, and videotape, 1989, S. Soderbergh. [(Βιντεοταινία, λοιπόν, κι όχι βιντεοταινίες.) Μ’ αυτό το φιλμ -και χάρη στην mainstream επιτυχία του- ξεκίνησε ο κατακλυσμός των ’90ς ανεξάρτητων αμερικανικών ταινιών. Μια ατάκα απ’ την ταινία (της πρωταγωνίστριας Andie Mac Dowell) υπάρχει σε sample (εδώ αρχίζει το déjà vu) στο τραγούδι των Primal Scream, Come Together από το άλμπουμ Screamadelica – είναι η φωνή που λέει "That's beautiful... That's really beautiful."]
5) Barton Fink, 1991, J. & E. Coen. [Σάρωσε τα βραβεία των Καννών εκείνη τη χρονιά: Ταινία, Σκηνοθεσία, Ηθοποιός, η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Οι αδερφοί Κοέν καταπολέμησαν το δικό τους writer’s block κι εμπνεύστηκαν το σενάριο της ταινίας μετά από επίσκεψή τους στο σινεμά της γειτονιάς. Είδαν το Baby Boom με την Ντ. Κίτον. (Μια σκηνή ονείρου εδώ)]
6) The Piano, 1993, J. Campion. Η πρωταγωνίστρια Χόλι Χάντερ ήταν η τέταρτη επιλογή της Κάμπιον. Οι τρεις πρώτες: 1) Sigourney Weaver 2) Juliette Binoche 3) Jennifer Jason Leigh. (Το βίντεο-κλιπ: M. Nyman - The heart asks the pleasure first]
7) Pulp Fiction, 1994, Q. Tarantino. [Πιστέψαμε το hype και τρέξαμε να το δούμε ο κολλητός μου κι εγώ, στο Φαργκάνη. Μας άρεσε πολύ, δεν άρεσε όμως στον τρίτο της παρέας που μας φορτώθηκε: αφού παραδέχτηκε ότι ήταν μια απ’ τις πρώτες ταινίες που έβλεπε στη ζωή του (!) μας σκουντούσε συνέχεια. «Μα καλά, αφού ο Τραβόλτα πέθανε πριν, πώς τώρα ζει;» /// Μια άλλη φορά, πάλι μέσα των ’90ς, ο κολλητός μου έφερε μαζί μας δυο κορίτσια από το χωριό Κλεισούρα: δεν είχαν ξαναμπεί σε σινεμά στη ζωή τους. Όταν τελείωσε η ταινία (κάτι του στιλ Τρελές Σφαίρες) σηκώθηκαν και χειροκρότησαν. Ο φίλος μου καταντράπηκε, εγώ τις βρήκα σχεδόν συγκινητικές.]
8) Underground, 1995, E. Kusturica. [Περισσότερο από το νικητή συζητήθηκε ο ‘ηττημένος’. Θυμάμαι τα ρεπορτάζ των ειδήσεων: «Ήμουν προετοιμασμένος για τον Χρυσό Φοίνικα» δήλωσε ο Θ. Αγγελόπουλος τη βραδιά της τελετής, καθώς παραλάμβανε τον Αργυρό Φοίνικα - και μερικοί απ’ το κοινό τον γιούχαραν. Λίγο μετά δήλωσε στις ελληνικές κάμερες: «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Τέσσερα χρόνια μετά πήρε τελικά τον Χρυσό Φοίνικα για το Αιωνιότητα και Μια Μέρα – τη μοναδική του ταινία που δεν μου άρεσε.]
9) Secrets & Lies, 1996, M. Leigh. Στις 26/3/97 περίπου σαράντα μέλη της θρησκευτικής αίρεσης “Heaven’s Gate” αυτοκτόνησαν μαζικά στην Καλιφόρνια, περιμένοντας τον κομήτη Halle Bopp πεπεισμένοι ότι οι ψυχές τους θα έμπαιναν σε διαστημόπλοιο, το οποίο πίστευαν ότι κρυβόταν πίσω απ’ τον κομήτη και μετέφερε τον Ιησού. Λίγες μέρες πριν, στις 19/3/97, το σύνολο της ομάδας πήγε σινεμά και είδε την ταινία του M. Leigh ‘Secrets and Lies’. Μετά την ταινία δείπνησαν σε πιτσαρία.]
10) Dancer in the Dark, 2000, L.V.Trier. [Ο τίτλος προέρχεται από ένα στίχο της Joni Mitchell: My old man/He's a singer in the park/He's a walker in the rain/He's a dancer in the dark. (Η Mitchell ερμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι στο τηλεοπτικό σόου του Johnny Cash, εδώ)].
11) Elephant, 2003, G.V. Sant. [Greek Connections. Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, άνοιξη του ’05: Με αφορμή την επίσκεψη στην τάξη του κινηματογραφιστή Harry Savides, η Michelle Macrakis γράφει μια κριτική ανάλυση του Elephant.]

*Όλες οι ταινίες που κέρδισαν ποτέ Χρυσό Φοίνικα είναι εδώ – προσθαφαιρέστε ελεύθερα.

Έντεκα (της Δευτέρας)

1) Σύντομη υποκειμενική ανασκόπηση της 4ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου Θεσσαλονίκης: Υπέροχος χώρος, ψιλόβροχο, δωρεάν είσοδος, Πέτρος Μάρκαρης, ομιλίες, εκθέσεις, το βιβλίο Νιλς Χόλγκερσον, ντοκιμαντέρ, Θανάσης Βαλτινός, μια τεράστια κότα (άνθρωπος με στολή) που ήθελα να αγκαλιάσω, η Σώτη Τριανταφύλλου, νεράιδες –που αποδείχτηκαν γνωστές, φυλλάδια σε σακούλες, πάρα πολλά φυλλάδια, η λέσχη ανάγνωσης του Soul, στο Φινλανδικό περίπτερο συζήτηση για Μούμιν, η Βέφα Αλέξιάδου στα ροζ με προβολείς επάνω της, φοβερές εικονογραφήσεις παιδικών, «ο Κόσμος είναι επίπεδος», άψογος επαγγελματισμός, λογοτεχνική όαση.
[Φοβερή Σκηνή: Κοπέλα ενθουσιάζεται με βιβλίο και το δείχνει στο φίλο της. «Ααα, γίογκα!!!». Αλλά πλησιάζοντας πιο κοντά, απογοητευμένη: «Ααα… Γκόγια.»]

2) Έψαχνα φανατικά μια θεωρία συνομωσίας με τον αριθμό 11 και χάρη στο πρόβατο τη βρήκα. To The Secret Behind the Number 11 (φωτο)τελειώνει ως εξής: "Στείλτε αυτό σ' όσους ξέρετε και σε 11 λεπτά θα πάρετε μια συμπαθητική έκπληξη, εάν όχι θα πάρετε τον κλονισμό της ζωής σας σε 11 λεπτά."

3) Ο Αντώνης Τσιπρόπουλος είναι αθώος και αυτό το ξέρει όποιος έχει μπει στο ίντερνετ έστω και μία φορά (κι ας μην ξέρει ότι το ξέρει). Υπογραφές που συγκεντρώθηκαν μέχρι στιγμής: 987. Μπορείτε να υπογράψετε εδώ.

4) Περιμένω με αγωνία την ταινία των Simpsons. [και το Inland Empire περίμενα με αγωνία - κι ακόμα περιμένω…] Κι ενώ γίνεται διαγωνισμός μεταξύ των διαφορων υπαρκτών Springfield για το ποιο θα φιλοξενήσει την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, η Fox κινήθηκε νομικά για να απαγορεύσει την ιντερνετική παρωδία ‘OJ Simpsons’, με πενιχρά αποτελέσματα: Όλα τα «επεισόδια» είναι ακόμα στο YouTube.

5) Bits & Pieces: Νέα έκθεση στο αγαπημένο μου μουσείο: Το Herakleidon, μετά τον Escher, τον Vasarely και τον Ξενάκη παρουσιάζει: ADOLF LUTHER (1912-1990) «Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ» Φωτοαντικείμενα, κατοπτρικά αντικείμενα, επιδαπέδιοι & αιωρούμενοι φακοί, αρχιτεκτονικές συνθέσεις, χώρος λέηζερ, ακουαρέλες, (περισσότερα) /// Άξιος συνεχιστής του Jerry Falwell (δείτε παρακάτω) o Στέλιος Παπαθεμελής καταφέρεται εναντίον του θεσσαλονικιώτικου gay film festival. /// Το σταυρόλεξο που έφτιαξε ο Μπιλ Κλίντον για τους New York Times /// Πάλι από New York Times: Η Θεσσαλονίκη είναι το Seattle των Βαλκανίων (!) /// Δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσει: κατά τη γνώμη μου ο Πάνος Μεταξόπουλος είναι η πιο γελοία περσόνα της Ελληνικής Τηλεόρασης ///

6) Η νέα μόδα στην Τσιμισκή: αποστεωμένοι ζητιάνοι με αναπηρικά καροτσάκια. Καθώς περπατούσα το πρωί, μια μαμά έσπρωχνε το γιο (που δεν είχε πόδια) με το καροτσάκι στο πεζοδρόμιο πριν τη Βενιζέλου. Μια γυναίκα με μηχανάκι (στην πίσω θέση ο γιος της) έχει ανέβει στο πεζοδρόμιο και μαρσάρει κανονικά, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στους πεζούς. Μητέρα και γιος στο μηχανάκι έφτασαν πίσω απ’ τη μητέρα που έσπρωχνε το καροτσάκι του γιου (τι συμβολισμός! σαν από τραγικό μυθιστόρημα). Και τότε, αυτή στο μηχανάκι δυσφορώντας φωνάζει: «Κουνήσου! Μου κλείνεις το δρόμο!» και μαρσάρει. Η ζητιάνα προσπαθεί να κουμαντάρει το καροτσάκι. Όταν τελικά η ανυπόμονη μοτοσυκλετίστρια κοντεύει να περάσει φωνάζει κάτι του στιλ: «Μπλέξαμε τώρα και με τους βρωμοζητιάνους!». Δεν μιλάω και πολύ συχνά αλλά αυτή τη φορά φώναξα – και το φχαριστήθηκα: «Καλά, δεν ντρέπεσαι; ΕΧΕΙΣ ΑΝΕΒΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΙ ΟΔΗΓΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ??!!»

7) Πριν καιρό η μαμά μου διάβασε για τους Street Panthers, την ομάδα της Θεσσαλονίκης για τα δικαιώματα των πεζών. [Κολλούν αυτοκόλλητα που λένε «Είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου γουστάρω», σε αυτοκίνητα που κλείνουν στάσεις, διαβάσεις, χώρους αναπήρων ή αφήνουν μηδαμινό χώρο στα πεζοδρόμια.] Όλοι στην οικογένεια ξέραμε πως αυτή η ομάδα ήταν ό,τι έπρεπε για τη μαμά: είχαμε βαρεθεί να την ακούμε να βρίζει χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Της αγόρασα αυτοκόλλητα και τώρα είναι ευτυχισμένη: έχει πάρει πολύ σοβαρά τις οδηγίες κι έτσι έχει κολλήσει μόνο 2-3 εδώ και μήνες - μόνο σε παρκαρίσματα που βγάζουν μάτι. [Χτες είδα και αυτό το βίντεο. Το blog: StreetPanthers – Οργισμένοι Πεζοί]

8) Οι Σωστές Απαντήσεις στο κουίζ του προηγούμενου ποστ: 1. Άντι Γουόρχολ – Η Φιλοσοφία του Α. Γουόρχολ 2. Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου – Σπίτι για Πέντε 3. Ναστραδίν Χότζας 4. Όσκαρ Γουάιλντ – Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι 5. Τσαρλς Μπουκόφσκι – Pulp 6. Έλενα Ακρίτα – Η Έλενα στη Χώρα των Θαυμάτων 7. Χρ. Χωμενίδης – Η Φωνή 8. Ρεϊμόν Κενό – Η Ζαζί στο μετρό 9. Λένος Χρηστίδης – Ψυχ 10. Σώτη Τριανταφύλλου – Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης 11. Αγκάθα Κρίστι – 10 Μικροί Νέγροι. [μπράβο στους νικητές– ξέρετε ποιοι είστε. Το jpg για σας.]

9) Αντίο λοιπόν Jerry Falwell: Ως μεγιστάνας τηλευαγγελιστής ήσουν ο αρχηγός της δεξιοχριστιανικής Ηθικής Πλειοψηφίας των Η.Π.Α. Πολέμησες με τόλμη οτιδήποτε δεν καταλάβαινες κι έσυρες στα δικαστήρια τον Larry Flint και το περιοδικό του Hustler. Με εντυπωσιακή ρώμη κατακεραύνωσες τις αμβλώσεις, την ισότητα των δύο φύλων, τους gay, την ανεξιθρησκία. Το 1999 εντόπισες τη ρίζα του κακού στην παιδική σειρά του BBC Teletubbies κατηγορώντας τον Tinky Winky ως gay-πρότυπο και απειλή για τις αθώες ψυχούλες των παιδιών μας. Μας μαγνήτισες από τηλεοράσεως με τους πύρινους λόγους σου, με το καλοσυνάτο βλέμμα σου. Μας ένωσες και μας εμψύχωσες λίγες μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 όταν δήλωσες πως ο Θεός τιμώρησε την Αμερική για την ανοχή της στις φιλελεύθερες ιδέες, τις φεμινίστριες και τους γκέι. Σε ευχαριστούμε που με τον οργανισμό Family Values συσπείρωσες ξανά τη χριστιανική δεξιά χαρίζοντας τη δεύτερη τετραετία στον G.W. Bush. Η ζωή τελείωσε για σένα την περασμένη βδομάδα, ευτυχώς όμως χάρη στην γεμάτη αγάπη και κατανόηση δράση σου η κληρονομιά σου θα επηρεάσει και τις επόμενες γενιές. Τώρα σίγουρα θα έχεις περάσει τις πύλες του παραδείσου και θα ξεκουράζεσαι στα καταπράσινα λιβάδια, πλάι στους αιώνιους μικρούς καταρράκτες. Αντίο, λοιπόν, Jerry Falwell, κι ευχαριστούμε για όλα.

10) Όπως τα Στρουμφάκια, λέγεται ότι ήταν κομμουνιστική προπαγάνδα, ο Τεν Τεν λέγεται ότι ήταν αντικομουνιστική προπαγάνδα. (Διαβάζοντάς τον τώρα, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω όντως κάποιον ρατσισμό για τους διάφορους λαούς που επισκέπτονται οι ήρωες.) Anyway, ήταν απ’ τα αγαπημένα μου κόμικς και δεν έγινα ρατσιστής, οπότε μικρό το κακό. Ξαφνικά κάτι έγινε στο Χόλιγουντ και όλοι (Σπίλμπεργκ και Πίτερ Τζάκσον δηλαδή) θέλουν να κάνουν τον Τεν Τεν ταινία. [εικόνα: ο Μιλού σε χαρτάκια LSD – από εδώ]

11) Κάποτε, και για καναδυό χρόνια δούλεψα στο Μουσείο Παιδικής Τέχνης του Λονδίνου - μια δουλειά που μου πήγαινε. [Αγαπημένη κλισέ φράση απαξίωσης της σύγχρονης τέχνης: «Ε, αυτό μπορεί να το κάνει κι η τρίχρονη κόρη μου!» ή «Έτσι ζωγραφίζει κι ο πεντάχρονος γιος μου». Ήρθα σε επαφή με εκατοντάδες ζωγραφιές μικρών καλλιτεχνών και δυστυχώς, όχι, η πλειοψηφία των τρίχρονων γιών καλώς ή κακώς ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ ζωγραφίζει έτσι.] Παρ’ όλα αυτά όταν διάβασα για τα 20 χρόνια του Ελληνικού Παιδικού Μουσείου δε μπόρεσα να μη χαρώ. Εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια.
---------------------------------------------------------

+ ποστ μέσα στο ποστ

Έντεκα (τρίβιαλ πράγματα που έμαθα από το αγγλικό Weakest Link)
[από τον futurenow]

*To 2006 το Ρωσικό κοινοβούλιο απέρριψε το αίτημα να στείλει τη Madonna στο διεθνή διαστημικό σταθμό για τουρισμό.
*Στην Οδύσσεια του Ομήρου υπάρχει λεπτομερή περιγραφή του πως να φτιάξει κανείς φέτα.
*Η Πάτσι Κένσιτ έπαιξε τον πρώτο της ρόλο όταν ήταν μόλις τεσσάρων χρονών στην ταινία Big Bugsy.
*H αγγλική λέξη «disaster» είναι ελληνική. (ο Δις-Αστήρ, δυσοίωνο άστρο)
*Η ηλεκτρική καρέκλα εφευρέθηκε από έναν οδοντογιατρό.
*Οι αστερίες δεν έχουνε εγκέφαλο.
*Το πραγματικό όνομα της Barbie είναι Barbara Millicent Roberts.
*Zorro στα Ισπανικά σημαίνει αλεπού.
*Οι πολικές αρκούδες είναι αριστερόχειρες.
*Ο Jim Morrison ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που έχει συλληφθεί ποτέ επί σκηνής.
*Popephobia/Παποφοβία είναι η φοβία με τους Πάπες.

Έντεκα (βιβλία αναζητούν συγγραφείς - ΚΟΥΪΖ)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Θεσσαλονίκη είναι ο παράδεισος των βιβλίων: λίγο πριν την κλασική έκθεση βιβλίου στην παραλία έχουμε και τη διεθνή έκθεση στη ΔΕΘ (μέχρι την Κυριακή). Πέρσι έγραψα εντυπώσεις, αναμνήσεις κλπ. Φέτος έγραψα ένα κουίζ, εμπνευσμένο απ’ το διαγωνισμό του 9.58 FM: απ’ ό,τι κατάλαβα διαβάζουν ένα απόσπασμα βιβλίου στον αέρα και οι ακροατές που αναγνωρίζουν το συγγραφέα κερδίζουν δώρα. (Στο δικό μου κουίζ το βραβείο είναι η Ηθική Ικανοποίηση: αν αναγνωρίσετε ή αν θέλετε να μαντέψετε, σας περιμένω στα comments.)


[Οι σωστές απαντήσεις στο Έντεκα της Δευτέρας.]

#1 Μια εταιρία ενδιαφέρθηκε πρόσφατα να αγοράσει την «αύρα» μου. Δεν ήθελαν το προϊόν μου. Έλεγαν συνέχεια: «Θέλουμε την αύρα σας». Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ήθελαν. Ήταν όμως διατεθειμένοι να πληρώσουν πολλά γι’ αυτό.

#2 Εγώ ξαναείμαι ο Άρης και ξαναμιλάω στο Φίφη και σήμερα έβαλα καινούργια κασέτα, να μπορώ να κάνω εγγραφή και απ’ τις δύο πλευρές, γιατί είμαι πολύ χαρούμενος. Τόσο χαρούμενος που αδύνατο να χωρέσει η χαρά μου μόνο στη μία πλευρά.

#3 Σε μια στιγμή σταματάει στο πηγάδι, οπότε κοιτάζοντας μέσα, βλέπει στο νερό έκπληκτος το είδωλο του φεγγαριού. -Το φεγγάρι έπεσε στο πηγάδι! φωνάζει και τρέχει μέσα στο σπίτι και ξυπνάει τη γυναίκα του. Παίρνει ένα τσιγκέλι, το δένουν σε μια τριχιά, το ρίχνουν στο πηγάδι και τραβούν μήπως και το βγάλουν έξω.

#4 Και, σίγουρα, η ζωή ήταν γι’ αυτόν η πρώτη και καλύτερη Τέχνη κι όλες οι άλλες τέχνες φαίνονταν να μην είναι τίποτ’ άλλο από μια προπαρασκευή για τη ζωή. Η Μόδα, που κάνει το πραγματικά φανταστικό να παίρνει για μια στιγμή παγκόσμιο χαρακτήρα κι ο Δανδισμός, που με τον τρόπο του είναι μια προσπάθεια να επιβεβαιωθεί η απόλυτη επικαιρότητα της ομορφιάς, ήταν φυσικό να τον γοητεύουν.

#5 Βγήκα στο δρόμο και έδωσα ένα δολάριο στον πρώτο ζητιάνο που συνάντησα. Στον δεύτερο είπα πως έδωσα ένα δολάριο στον πρώτο. Στον τρίτο το ίδιο κτλ.

#6 – Και ο Γιωργάκης μου είπε να του πάρουμε την «Εμμανουέλλα Νο 2».
Το ότι ο Γιωργάκης, ο ξαδελφούλης της είναι 8 ετών δεν φάνηκε να την προβληματίζει ιδιαίτερα. Ομολογώ ότι βρέθηκα σε απόλυτη αμηχανία.
-Και γιατί τη Νο2 ειδικά; ψέλλισα
-Γιατί την Νο1 την έχει δει πριν δυο χρόνια.

#7 Τι έχει αυτός ο μικροψώλης και με κάνει αγνώριστη; Μπροστά στα μάτια της, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο έλαμψε μια γαλάζια φλόγα. Ξεπηδούσε απ’ το στόμα του ταξιτζή, έφτανε ως το ταβάνι κι εκεί κοβόταν σε δέσμες που χτυπούσαν στους τοίχους και πολλαπλασιάζονταν έπ’ άπειρον. Είναι το χάρισμα! συνειδητοποίησε.

#8 Η Ζαζί περιμένει αλλά τίποτα δε φαίνεται να ’χει κουνηθεί. Είναι το σπίτι της Ωραίας Κοιμωμένης του δάσους. Η Ζαζί ξανακάθεται για να διηγηθεί στον εαυτό της το σχετικό παραμύθι παρεμβάλλοντας και γκρο πλαν διάσημων ηθοποιών. Χάνεται για λίγο μέσα στο μύθο, αλλά τελικά ανακτώντας το κριτικό της πνεύμα καταλήγει να δηλώσει πως είναι μαλακίες τα παραμύθια με τις νεράιδες, κι αποφασίζει να βγει.

#9 Ανοίγω τηλεόραση. Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Πολλά κορίτσια μαζεμένα. Όμορφα, νέα, τέλεια. Χορεύουν άγαρμπα, τραγουδούν άνοστα, υπάρχουν άδικα. Κρατιούνται χέρι-χέρι όλα μαζί και τραγουδούν. Σα να φοβούνται. Σα να θέλουν να μείνουν μαζί, κοντά-κοντά, δίπλα-δίπλα, για να μην τις πειράξει κανείς.

#10 Με τα χάπια είχα πάψει να βλέπω όνειρα: σ’ όλη μου τη ζωή έβλεπα φαντασμαγορικά, συγκινητικά όνειρα, όνειρα γελαστά κι αστεία∙ κι όμως εκείνες τις μέρες δεν έβλεπα πια τίποτα. Κι είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα δει το όνειρο με τον Νίκυ και το κόκκινο αυτοκίνητο…

#11 Μπήκε ο Άρμστρονγκ. Με κομμένη την ανάσα… -Ο στρατηγός Μακάρθουρ, ψέλλισε. -Είναι νεκρός! αναφώνησε έντρομη η Βέρα. -Ναι, είπε ο Άρμστρονγκ. Έμειναν αμίλητοι. Για πολλή ώρα…


[*Πριν από ένα χρόνο: Έντεκα ατάκες για βιβλία.]

Έντεκα (απροσδόκητα mash-up)

Η Κατερίνα μού έγραψε -και μου χάρισε- τέσσερα cd [φωτο: τα 4 εξώφυλλα, © Κατ.], το καθένα με διαφορετικό κόνσεπτ. Το κοινό στοιχείο τους είναι τα άπειρα, τέλεια mash-up που ξέρει ότι μ' αρέσουν. Τα mash-up (ή bastard-pop) παντρέυουν τα φωνητικά ενός τραγουδιού με τη μουσική ενός άλλου, συνήθως από διαφορετικά είδη, δημιουργώντας συχνά ταιριαστούς συνδυασμούς, αστείους όσο και απρόσμενους. Με το ζόρι διάλεξα έντεκα, απ' τα cd της Κατερίνας. [αριστερό κλικ για play, δεξί για save as]



1) HOT LIKE SUNDAY - Morrissey vs. Snoop Dogg [Everyday is like sunday & Drop it like it's hot]
2) UNFINISHED MESSAGE - Massive Attack vs. Grandmaster Flash [Unfinished sympathy & The Message]
3) BILLIE SPIRIT - Michael Jackson vs. Nirvana [Billie Jean & Smells like teen spirit]
4) CAN'T GET ICE OUT OF MY HEAD - Kylie vs. Vanilla Ice [Can't get you... & Ice ice baby]
5) ELEANOR CICCONE - Beatles vs. Madonna [Eleanor rigby & Ray of light]
6) A HIDDEN FOREST - Bjork vs. The Cure [Hidden place & The Forest]
7) JOLEEN'S NEW DOGG - Dolly Parton vs. Dr. Dre [Joleen & The Next episode]
8) GIRLS ON MY NECK, MY BACK - Duran Duran vs. Khia [Girls on film & My neck, my back]
9) MADAME MADONNA - Felix Da Housecat vs. Madonna [Madame Hollywood & Hollywood]
10) WHERE IS MY WORLD - Pixies vs. Beastie Boys [Where is my mind & In a world gone mad]
11) SOMEONE ELSE'S SONNET - Laurie Anderson vs. Bjork [Someone else's dream & Sonnet]


Στην Wikipedia υπάρχει και η εκτενής ιστορία του είδους: από την Musique concrete, την Break-In των '50s και την xenochrony του Zappa, μέχρι τους KLF, τους Negativland και το Tom's Diner των 90'ς. Κι απ' το 2 Many DJs, τον Richard X, και τους ερασιτέχνες του Napster και του Audiogalaxy στα video mash-up του MTV.

*Δείτε επίσης: Ένα mash-up την ημέρα (+ διαγωνισμός) στο blog Από τις 4 στις 5

Έντεκα (της Δευτέρας)

[Το οικογενειακό δέντρο του Ντόναλντ Ντακ είναι εδώ]

1) Καλή βδομάδα. Σ’ αυτό το ποστ για τον ζωγράφο I. Bosch ο driver under influence άφησε το πρώτο του (και τελευταίο) comment στο μπλογκ μου, λέγοντας: «Ενδιαφέρον έχει και το βιβλίο Ο Αλγόριθμος Της Μελαγχολίας όπου οι πίνακες του [Bosch] είναι μέρος ενός αστυνομικού παζλ.» Σκέφτηκα να το αγοράσω αλλά ξέχασα να το σημειώσω. Διάβασε όμως το comment ο φίλος μου ο Γ. και το σημείωσε αυτός: ένα μήνα μετά μου έκανε το βιβλίο δώρο για τα γενέθλιά μου. Μόλις το τελείωσα: driver under influence – και Γ.- ευχαριστώ!

2) [Από το on-off] «Το μυστικό σε μια συνέντευξη είναι να κάνω μικρές ερωτήσεις. Αν μια ερώτηση είναι πάνω από δύο προτάσεις, τότε δεν έχω κάνει σωστά τη δουλειά μου», δήλωσε ο Λάρι Κινγκ όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Αυτά στην Αμερική. Γιατί εδώ οι δικοί μας τηλεαστέρες μιλάνε ένα τέταρτο και μετά κάνουν την ερώτηση.

3) Διαβάζω για τα κατορθώματα των Love Boat Orchestra στην Αθήνα (ένα,δύο, τρία, τέσσερα, πέντε) και χαίρομαι που μπορώ να πω I told you so! Δεν ξέρω πώς και τι παίξαν στην Yurovision, πάντως την τελευταία φορά που τους είδα, Χριστούγεννα, στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος έξω από ένα ψιλικατζίδικο, ήταν φο-βε-ροι: το λουκ, τα props, τα τραγούδια, οι διακοπές για διαφημίσεις, το τηλεμάρκετινγκ, ο χορός! [Φακτ! Κατηγόρησα την τραγουδίστρια για την καταστροφή του μπλογκ μου σ’ αυτό το ποστ (ύποπτος #3). Ήταν εντελώς αθώα.]

4) Ο Γιάννης Πετρίδης στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη των ΝΕΩΝ: Ο Χατζιδάκις σού έδωσε την πρώτη ευκαιρία; Ναι, το 1975. Ερχόμασταν απ΄ τη χούντα, σκοτεινά χρόνια και έκανα την πρώτη πρωινή εκπομπή 7 με 10. (…) Εγώ γκαζωμένος έπαιζα αμερικάνικα κομμάτια. Πρόσεξε, τώρα, 1975... Κάποια στιγμή άρχισαν να φωνάζουν. «Αμερικανάκι» και τέτοια; Ναι. Και μας φώναξε μια μέρα ο Χατζιδάκις εμένα και τον Κώστα Ζουγρή, που ήμασταν από τότε συνεργάτες, και λέει θα πάτε το απόγευμα 4 η ώρα, που γυρίζουν οι νέοι απ΄ το σχολείο. [32 χρόνια μετά είναι ακόμα εκεί. Από τις 4-5 στην ΕΡΑ1 - και μετά στο Τρίτο.] /// Δείτε επίσης: Έντεκα (για τον Γιάννη Πετρίδη).

5) Το ραδιόφωνο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας: "Το ArtwaveRadio είναι ένας διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός ο οποίος διευθύνεται από καλλιτέχνες και (..) αποτελεί μια ηχητική πλατφόρμα για τη δημιουργία και την ανάδειξη πρωτότυπου καλλιτεχνικού έργου, ενώ, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και σπάνιες ηχογραφήσεις, συζητήσεις, DJs και ροή από mp3." (listen online).

6) Ψίθυροι εδώ και σχεδόν μια δεκαετία για την Άννα Παναγιωταρέα στη Θεσσαλονίκη: για την αλματώδη άνοδό της στην πανεπιστήμιακή ιεραρχία της πόλης, τη συμπεριφορά της σε συναδέλφους, τις ακαδημαϊκές της ικανότητες… Το λιγότερο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να βάλω ακόμα ένα λινκ στην περίφημη ανοιχτή επιστολή του Δε Μασάμε Ρε στην κυρία Παναγιωταρέα. (φωτο: 1990-Χάρρυ Κλυνν)

7) [Από την καθημερινή] Ο πρώην σκηνοθέτης Πίτερ Γουάιτχεντ έγραφε το 1968 για την απόφασή του να σταματήσει να κάνει ταινίες: "Το να στέκεις και να παρατηρείς είναι μια μορφή αποξένωσης. είχα φτάσει σ' ένα σημείο που δεν μπορούσα να κάνω οτιδήποτε χωρίς να το συνδέσω με την πιθανότητα ή την ανάγκη να το κινηματογραφήσω. Κόντευα να τρελαθώ. έκανα ζουμ, άκουγα, μόνταρα, με τα μάτια και τα αυτιά μου. Δεν ένιωσα μεγαλύτερη έκσταση παρά τη στιγμή που πήρα την απόφαση να σταματήσω να γυρίζω ταινίες [και να φροντίζω γεράκια στη φύση]". (παραλληλισμοί με blogging?)

8) Με αφορμή τη γυναίκα μαραντόνα στο ποστ της προηγούμενης Δευτέρας ο iblog, που σπουδάζει στην Αγγλία, μου ζήτησε να τον ενημερώσω για όλες τις trash εξελίξεις. Πέρασα τα ίδια: όταν ήμουν στην Αγγλία (κουλτούρα άφθονη εκεί) για κάποιο περίεργο λόγο αυτά που πραγματικά μου έλειπαν απ’ την Ελλάδα ήταν τα χειρότερά της. Iblog, 21 στιγμές του Je t’aime για σένα: 1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 – 8 – 9 – 10 – 11 – 12 – 13 – 14 – 15 – 16 – 17 – 18 – 19 – 20 – 21

9) Ως γνωστόν ο Ανδρέας Εμπειρίκος ήταν σημαντικός ποιητής, πρωτοπόρος σουρεαλιστής και ο πρώτος ψυχαναλυτής στην Αθήνα του '40. Νομίζω ότι ως σουρεαλιστής θα διασκέδαζε με την επόμενη είδηση [από New York Daily News]. Andrew Embiricos, 21, (photo) is a junior New York socialite. He is the son of Princess Yasmin Aga Khan [and] a grandson of Rita Hayworth. By tradition of the Aga Khan blood line, he is a direct descendant of the Prophet Muhammad. Also, he is an amateur gay porn star, uploading videos to the Internet with names like "Chelsea Bareback Whores." (συνέχεια)

10) [From the Vaults of My Memory] H αρχική πρόταση για την τηλεοπτική εκπομπή εκπομπή Nothing Special του Andy Warhol στα μέσα των ‘60ς: Πέντε κάμερες θα τοποθετούνταν σ' ένα σπίτι, και θα κατέγραφαν την nothing special καθημερινότητα των κατοίκων. Οι ήρωες θα έτρωγαν, θα μιλούσαν, θα μάλωναν, θα έκαναν έρωτα, θα βλέπαν τηλεόραση - ό,τι δηλαδή έκαναν σε πραγματικό χρόνο και στις πρώτες ταινίες του καλλιτέχνη. Φυσικά η ιδέα απορρίφθηκε από όλα τα μεγάλα κανάλια της Αμερικής ως αντιεμπορική.]

11) Bits & Pieces: Απίστευτο κι όμως αληθινό! Μόλις άνοιξε ένα νέο ελληνικό μπλογκ που ονομάζεται enteka (!!!) /// Μια τέλεια ιδέα: Humor Workshop /// 11 ημέρες δόξας απ’ το ημερολόγιο του Φρ. Αλβέρτη /// Γνωστές Ταινίες σε Πέντε Δευτερόλεπτα /// Ο Ροδον FM στην Eλευθεροτυπία /// 11 καλλιτέχνες στη γειτονιά: η αίθουσα τέχνης της Ρεββέκας Καμχή κάνει στρατηγική τοποθέτηση έργων της Ναν Γκόλντιν, του Αράκι, του Τίλμανς (και άλλων 8) σε ψιλικατζίδικα, φούρνους και πάρκινγκ. Η τυχερή γειτονιά είναι το Μεταξουργείο.

----------------------------------------------------------------

[ποστ μέσα στο ποστ] Απάντησα σε 11 απ' τις 28 ερωτήσεις του Προυστ επειδή μου το ζήτησε η Ιφιμέδεια (εγώ προτείνω urbane71).

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι; Να είμαι στο σπίτι μου και να μη χρειάζεται να βγω, παρά μόνο άμα θέλω.
5. Το βασικό ελάττωμά σας; Πολλά: αδράνεια, τεμπελιά, δεν επιβάλλομαι εύκολα στον εαυτό μου, έλλειψη σχεδίου και φιλοδοξίας.
6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια; Σ’ αυτά που έχουν καλή εξήγηση.
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα; Αυτοί που γράφουν καλά κι έχουν πολλές ιδέες – και δεν αφήνουν κυβερνούν τα λεφτά τη ζωή τους.
11. Ποιαν αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα; ... και σε μια γυναίκα; Εξυπνάδα, έλλειψη αλαζονείας.
15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε; Άντριαν Μολ - Σου Τάουνσεντ
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος; A. Warhol
19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας; Τη συνεχή αισιοδοξία μου.
26. Ποιο είναι το μόττο σας; Forget the future / Live for today
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Ανώδυνα και μετά τα 100 μου.
28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει; (As if!) Ποιος είναι ο τίτλος μιας ταινίας που έδειξε η ΕΤ3 πριν 10 χρόνια, που την ψάχνω χρόνια: νομίζω ‘70ς αγγλική, χωρίς πολλούς διαλόγους, κάποιος ανακάλυπτε ότι κάτι περίεργο γίνεται σ’ ένα κτίριο και φωτογράφιζε γυναίκες που έμπαιναν εκεί. Μέσα στο κτίριο ανακάλυψε ένα σωρό άντρες που είχαν ασθενήσει λόγω πυρηνικών και η κυβέρνηση τους έκρυβε, μόνο οι δικοί τους τούς επισκέπτονταν.

Έντεκα (μεταφυσικές εικόνες του Giorgio De Chirico - και ένα όνειρό του)

Τον περασμένο μήνα πήγα στην έκθεση του Ντε Κίρικο στην Αθήνα [Αθηναΐς, έως τις 30 Ιουνίου]. Είχε έργα της βήτα περιόδου του, κυρίως επαναλήψεις. Παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξε ούτε ένας πίνακας που να προσπέρασα. Καθόμουν αρκετή ώρα μπροστά στον κάθε ένα κι έπλαθα πιθανές ιστορίες για ηλιόλουστα κυριακάτικα μεσημέρια σε ανησυχητικά ήσυχες πλατείες.

Τυχαίνει να τελειώνω τώρα την αυτοβιογραφία του, ένα βιβλίο συναρπαστικό, αλλά μάλλον απομυθοποιητικό. Με δυο λόγια: ηλικιωμένος ζωγράφος, πικραμένος με τους πάντες, ευλογάει τα γένια του επί 300 σελίδες, κράζοντας το σύνολο των υπόλοιπων ζωγράφων, φανερώνοντας το πόσο ψωνισμένος ήταν [σαν τον Νταλί – αλλά χωρίς καθόλου χιούμορ] και αποκαλύπτοντας μια μεγαλομανία που αγγίζει τα όρια του γελοίου. Φυσικά, μ’ αυτό το χαρακτήρα ο Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ένας σπουδαίος καλλιτέχνης.




Ένα όνειρο από την αυτοβιογραφία του:

Ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα, σε μια εξοχή κοντά στην Αθήνα. Έβλεπα τα δέντρα και τα φυτά που είχα δει στην παιδική μου ηλικία κι ο τόπος που βρέθηκα στο όνειρό μου ήταν ένας τόπος που είχα πάει μια φορά για να ζωγραφίσω ένα τοπίο με ένα φίλο μου.Έβλεπα στο όνειρο τις ελιές και τα πεύκα έτσι όπως και τότε, την εποχή της μακρινής εκείνης ηλικίας κι έβλεπα ανάμεσα απ’ τα δέντρα το πισω μέρος μιας εκλλησουλας που ήταν σοβατισμένη με ρόδινο χρώμα και διέρκρινα την προεξοχή του μικρού ιερού και μία πλαινή πορτούλα, έτσι όπως τις έιχα δει και ζωγραφίσει τόσα χρόνια πριν.
Ξαφνικά ανάμεσα στις ελιές φάνηκε η μητέρα μου. Θέλησα να την πλησιάσω αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ, θέλησα να τη φωνάξω αλλά μου έλειπε η φωνή. Μια μεγάλη στεναχώρια, μια μεγάλη αγωνία μου έσφιγγε την καρδιά. Είδα τη μητέρα μου που έμοιαζε πολύ γριά, τόσο δα μικρή, σκυφτή, αδύναμη, που δεν στεκόταν σταθερά στα πόδια της… είδα τη μητέρα μου που πέρασε σα σκιά κι έπειτα εξαφανίστηκε. Ξύπνησα γεμάτος αγωνία και κλαίγοντας και με την φοβερή σκέψη ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει εκείνη τη στιγμή. Πραγματικά, όταν περίπου 10 μέρες αργότερα διάβασα το γράμμα του αδερφού μου (…) κατάλαβα ότι είχε γίνει ακριβώς έτσι.