Έντεκα της Δευτέρας [τα ίδια]

(μεγάλα ποστ για να κρατάνε μέρες)

1) Θυμάμαι πριν 5-6 χρόνια, την περίοδο που ο συγγραφέας Douglas Coupland έκανε παγκόσμια περιοδεία στα βιβλιοπωλεία (και τον είχαμε συναντήσει στο Borders του Λονδίνου - μια αξέχαστη συνάντηση με τον κωδικό Left-Handed Conspiracy που είχα περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια). Στο site του έγραφε σχεδόν κάθε μέρα τις εντυπώσεις του από τις πόλεις και τις παρουσιάσεις, τα ξενοδοχεία και τους ανθρώπους. Πολύ τον ζήλευα. [Η δική μου Περιοδεία είναι μάλλον Παρωδία μπροστά στη δική του. Δεν έχω Τόκιο, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, έχω ωραία σχολεία σε Θάσο, Κατερίνη, Καλαμαριά, Χαριλάου κλπ (και τον Μάιο Αθήνα) αλλά, παρ’ όλα αυτά η καθημερινότητά μου και η επαφή με τα παιδιά είναι τόσο αστεία και σουρεαλιστική που αν δεν είχα ήδη μπλογκ θα άνοιγα προχτές ένα για να τα γράφω όλα εκεί, σαν τον Coupland. Επειδή όμως στο enteka προσπαθώ, με νύχια και με δόντια, να κρατήσω την ισορροπία που είχα απ’ την αρχή (60% αυτοαναφορικότητα 40% όχι) θα συνεχίσω -την ώρα των παρουσιάσεων- να κρατάω σημειώσεις και κάποτε, κάπου θα τις αξιοποιήσω.]

2) H Καθημερινή το ’82 αποκάλυψε τη φιλοβασιλική γιάφκα στην ΕΡΤ1 και τα Νέα τον πρόλογο Παπανδρέου στα Απομνημονεύματα Καραμανλή. Πιο μετά μαθεύτηκε ότι ο Κοσκωτάς αγόρασε τον Ριζοσπάστη και τον Δημοκρατικό Λόγο. Η Αυριανή έγραψε πρώτη για τον αφορισμό Τρίτση απ’ την Ιερά Σύνοδο, η Ελευθεροτυπία για το Σισμίκ που βούλιαξε στην Τένεδο, ενώ η Μεσημβρινή είχε πρώτη την είδηση για την έξοδο της χώρας μας απ’ το Νάτο. Και το 1988 σε ένα απ’ τα πιο αξιομνημόνευτα και μακάβρια πρωτοσέλιδα η Ελεύθερη Ώρα έγραφε για τη δολοφονία του εκδότη της Γρηγόρη Μιχαλόπουλου με 32 σφαίρες! [αυτά και άλλα πρωταπριλιάτικα αστεία των εφημερίδων εδώ. // Επίσης: Δίωξη σε δημοσιογράφο για Πρωταπριλιάτικο κείμενο.

3)
No1 στην Αγγλία πριν από ακριβώς 20 χρόνια
31/3/1988 Pet Shop Boys - Heart

4) Απ’ τη μία βλέπω τα μακεδονικά χάπενινγκ του Ψωμιάδη και φρίττω. Απ’ την άλλη βλέπω τις πιέσεις των ΗΠΑ. Κάτι απίθανοι διπλωμάτες με συγκαταβατικό και ειρωνικό ύφος λένε «αν είναι δυνατόν να δημιουργείτε τόση μανούρα σε όλους για ένα εσωτερικό σας πρόβλημα, ασήμαντο για όλους εκτός από σας». Ωραία! Μιλάει και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που (πέρα απ’ τα καλά της) αν είναι να υπερασπιστεί εσωτερικό της πρόβλημα ή δικό της συμφέρον μπορεί να κάνει πολέμους, παρανομίες, βασανισμούς, προπαγάνδες, δικτατορίες και διασπάσεις χωρών… Για τα δικά της συμφέροντα. Αν όμως μιλήσουν άλλοι για κάποιο δικό τους συμφέρον –όσο χαζό και να είναι αυτό- οι ΗΠΑ έχουν το απίστευτο θράσος να του τη λένε κιόλας!


5) Σε χαρτί και στο μεγάλο, φυσικό μέγεθός του είναι ακόμα καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση, για μένα, το Εξώφυλλο της Χρονιάς.

6) Διάβασα στο Βήμα το Η νέα «βόμβα» με τα ομόφυλα ζευγάρια (που υπογράφει ο Π. Τσιμπούκης). Έχει πλάκα που όταν αναφέρεται οποιοδήποτε δικαίωμα των γκέι (ή και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ετερόφυλα ζευγάρια), πέραν του ότι χαρακτηρίζεται «Βόμβα», οι πέντε στις έξι παραγράφους αφορούν την Εκκλησία. «Απειλεί και βρίζει ο ένας παπάς», «ταράχτηκε ο τάδε Άγιος», «αγρίεψε ο άλλος Σεβασμιότατος», «στενοχωρέθηκε ο δείνα Μητροπολίτης»… [Χάριν συγκρουσιακού εφέ σχεδόν όλα τα ΜΜΕ νομιμοποιούν την ψευδαίσθηση της Εκκλησίας ότι πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε κάθε νόμο που αφορά τους υπόλοιπους. Ευχή: ας έχει την άποψή της, και ας την εφαρμόζουν πρώτα τα μέλη της (η υποκρισία εκεί περισσεύει). Και, μακάρι και τα δελτία να ασχολούνταν με την είδηση -όπως εδώ η ωραία επανασχεδιασμένη Ελευθεροτυπία- κι όχι τόσο με τις φρίκες που τρώνε όσοι (για να το πω κομψά) δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι.]

7) Bits & Pieces: Βγήκε το νέο Muzine. Ανάμεσα στους άλλους γράφω κι εγώ, στη στήλη ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΠΑΝ, με αφορμή τη φοβερή δήλωση-πρόβλεψη του ανθρώπου που απέριψε τους Beatles μετά από οντισιόν τους το 1962: «"We don't like their sound, and guitar music is on the way out." (Dick Rowe, υπεύθυνος της δισκογραφικής Decca). /// Η τρισδιάστατη συναυλία των U2 μου άλλαξε όντως την οπτική για το σινεμά. Το γιατί στα σχόλια αυτού του ποστ. /// Αλαζονικός ο Σύριζα λένε κάποιοι του Πασόκ. Οι ίδιοι που για πάνω από δέκα χρόνια αποκαλούσαν το Συνασπισμό «περιθώριο» και στελέχη του «ρετάλια της αριστεράς»! [Αλαζόνας – it takes one to know one] /// ο Γολγοθάς ενός τυφλού στη Θεσσαλονίκη /// Η Ελληνοφρένεια παραμένει μια απ’ τις πιο (εκούσια) αστείες εκπομπές της TV.

8) ΜΙΑ ΣΑΧΛΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ είδηση, πρώτη φορά από εδώ - με μοναδικό σκοπό να δω σε πόσες μέρες θα την κλέψει το δελτίο του Σταρ: To νέο τραγούδι του απαίσιου James Blunt είναι κλεμμένο απ' το Everything της Άννας Βίσση. Δεν κάνω πλάκα (ή μάλλον κάνω, πιθανώς είναι σύμπτωση το πόσο μοιάζουν), ακούστε το εδώ, δεν είναι μόνο το ρεφρέν είναι και η γέφυρα.


9) Η ‘Α, Μπα?’ ταξιδεύει στην Αμερική: Σήμερα, Λας Βέγκας! (Περίληψη προηγουμένων: στο προηγούμενο Έντεκα της Δευτέρας η 'Α, Μπα?' μας έστειλε ανταπόκριση απ’ το Σαν Φρανσίσκο. Μόλις ήρθε νέο τηλεγραφικό email.) «Τώρα είμαι στο λας βέγκας, είναι ένα ψεύτικο όνειρο πολύ καλά κατασκευασμένο για να μοιάζει αληθινο, εχει τουρίστες με βερμούδες ανάκατα με νύφες που βγαίνουν από παντού-όλα αυτά είναι μέσα στην έρημο- το ξενοδοχείο μας είναι απομίμηση όλης της βενετίας! Το συγκρότημα στους κουλοχέρηδες είναι καταπληκτικό -επιτέλους μπορούμε να καπνίσουμε και να πιούμε με την ησυχία μας- είναι ένα λούνα παρκ για μεγάλους!». [στη φωτογραφία, η πιο τέλεια πισίνα του κόσμου που βγαίνει έξω απ' τη σουίτα Playboy και υπερίπταται στο κενό, στην κορυφή του ξενοδοχείου Palms στο Λας Βέγκας.]

10) Είδα το πιο αστείο προϊόν, μια καρέκλα που κουνιέται κυκλικά, με το πιο αστείο ινφομέρσιαλ (στο οποίο εργαζόμενοι σε γραφείο προσπαθούν να γραπώσουν φακέλους καθώς η καρέκλα τους απομακρύνει) και μέσω αυτού βρήκα και ανάλογο blog, το http://infomercial-hell.com/blog/ που είναι σωστό χρυσωρυχείο [όπως άλλωστε και το blog του gsus που είναι πάντα γεμάτο με ξεκαρδιστικά παρανοϊκές ανακαλύψεις.]

11) Μια απίθανη είδηση! (την έμαθα απ' το cbox του arxediamedia). Μια ηχογράφηση που έκανε το 1860 ένας άσημος Γάλλος εφευρέτης, σ' ένα μηχάνημα με κερί που δεν είχε καν τη δυνατότητα να κάνει αναπαραγωγή των ήχων που ηχογραφούσε, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν την εφεύρεση του φωνογράφου από τον Τόμας Έντισον, ανακαλύφθηκε στο Παρίσι και παίχτηκε για πρώτη φορά από Αμερικανούς ερευνητές. Όλη η είδηση εδώ, και η ηχογράφηση εδώ. [επίσης, το νευρικό γέλιο που έπιασε παρουσιάστρια του BBC Radio 4 αφού διάβασε την είδηση]

---------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

*ΕΝΤΕΚΑ (ΟΝΕΙΡΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ)


εκτός συναγωνισμού: η διαφήμιση της Pepsi με τον Μάικλ Τζάκσον γυρίστηκε το 1992 υπό τους ήχους του 'Who Is It?' και λέγεται DREAMS. Την βρήκα ανέλπιστα καλή (για την εποχή) με πολύ ονειρικά -στερεοτυπικά σχεδόν- οπτικά εφέ.

1. McDonalds: The Dream Touch 1985. Εξαιρετικά καλτ διαφήμιση στην οποία ο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ λέει σε άλλους δύο σιχαμένους τύπους των McDonalds πως ό,τι αγγίζουν στα όνειρά τους θα γίνεται cheeseburger. Και τότε ο ένας απ’ τους άλλους μασκαράδες αρχίζει να ονειρεύεται, και…

2. Microsoft Zune Dreams: Νεαρός σε λεωφορείο κρατά το (κινητό; I-pod) της Microsoft και εισβάλει στην οθόνη του ξεκινώντας ένα όνειρο με τα απαραίτητα μυστηριώδη, σουρεαλιστικά στοιχεία.

3. C6 Corvette: A Boy's Dream Ένα αγόρι βλέπει στο όνειρό του ότι οδηγάει μια Corvette υπό τους ήχους των Stones. Η διαφήμιση αποσύρθηκε (λογικό). Σλόγκαν τέλους: The official car of your dreams

4. Time to Dream - Αmerican Εxpress Ο σκηνοθέτης M. Night Shyamalan σε ένα ονειρικό ψευδο-Lynchικό σύμπαν περίεργου εστιατορίου…

5. Ameriprise Financial Dream Ο ηθοποιός Dennis Hopper σ’ ένα ονειρικό λιβάδι μας λέει ότι δεν είναι αργά για να εκπληρώσεις τα όνειρά σου (παίρνοντας δάνειο ή κάτι τέτοιο).

6. Vintage: Barbie's Dream House, 1960s

7. Vintage: Barbie’s Dream Cottage 1983

8. Dream Away 1984 Απίθανο 80ς μίνι-infomercial που λέει πώς να χάνουμε κιλά καθώς ονειρευόμαστε…

9. Little Nemo: The Dream Master NES Κάποιου είδους ‘80ς ηλεκτρονικό παιχνίδι, στην έξυπνη διαφήμιση του οποίου ένα (πλήρως τεχνολογικά εξοπλισμένο) βαν εντοπίζει παιδιά που κοιμούνται στα σπίτια τους και καταγράφει (ή και επηρεάζει) τα όνειρά τους.

10. VW Beetle Σε τι χρώμα ονειρεύεστε; ρωτάει η διαφήμιση καθώς αυτοκίνητα αλλάζουν χρώμα και ακούγεται το Little Fluffy Clouds των Orb.
What color do you Dream in? orb little fluffy clouds

11. "Dream" Nike Commercial O Michael Jordan που σε κάποια στιγμή παράτησε το μπάσκετ, προσπάθησε να παίξει baseball, ψιλοξεχάστηκε και μετά επέστρεψε στο μπάσκετ εδώ αυτοσαρκάζεται: «Είδα ένα περίεργο όνειρο» μας λέει καθώς παίζουν εικόνες αρχείου πειραγμένες έτσι ώστε να μοιάζουν με όνειρο. «Είδα ότι παράτησα το μπάσκετ, έγινα δευτεροκλασάτος παίκτης μπέιζμπολ, έτρωγα φτηνά γεύματα σε άθλια μέρη και μικρές πολιτείες. Και μετά επέστρεψα… Το φαντάζεστε;»

-----------------------------

++++
Το Ονοματεπώνυμο

Αν μου έλεγαν πριν δύο χρόνια ότι θα διάβαζα κάποτε ένα ποστ που έχει ως τίτλο το Ονοματεπώνυμό μου μπορεί και να πάθαινα συγκοπή. Η απόλυτη (και με κάθε κόστος) ανωνυμία μου ήταν σχεδόν ο μοναδικός σκοπός του blog. [Όχι μόνο από φόβο, αλλά και από αντικοινωνικότητα.] Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Διάβαζα ήδη για 2 χρόνια τα ελληνικά blogs και -φυσικά- είχε φοβηθεί το μάτι μου.

Πριν δυο χρόνια, με πολύ λιγότερα blogs στον αέρα, γίνονταν πόλεμοι μεγατόνων. Οι καβγάδες ήταν καθημερινοί, τα αλληλοouting έδιναν κι έπαιρναν, απειλές για μηνύσεις, κόσμος έλεγε ότι απολύθηκε ή ότι τον ξυλοφόρτωσαν μπράβοι του αντίπαλου μπλόγκερ. Μια κατάσταση επιφανειακά διασκεδαστική, αν ήσουν απέξω και την παρακολουθούσες όπως ένα ριάλιτι ή έναν καβγά Θέμου – Μάκη στα παράθυρα, αλλά ταυτόχρονα εφιαλτική και αποκαρδιωτική. Τσακωμοί επειδή ο ένας δεν έβαλε στα λινκς του τον άλλο, επειδή κάποιος σχολίασε αρνητικά σε μπλογκ τρίτου κάποιο ορθογραφικό λάθος, καβγάδες για οτιδήποτε που συχνά κατέληγαν επί προσωπικού.

Και μια μέρα, όλα σταμάτησαν. Ή, να το πω αλλιώς, σταμάτησαν να είναι στο οπτικό μου πεδίο.

Ήταν η εποχή που έκλεισε (μ’ έναν άλλο αλησμόνητο ιντερνετικό καβγά) το υπέροχο εργαλείο που λεγόταν Μόνιτορ. Το Μόνιτορ είχε χίλια καλά, αλλά, χωρίς να το θέλει είχε κι ένα κακό: την γνώση του πού (ανά πάσα στιγμή) γινόταν ένας καβγάς. Σε όσους καθημερινά το παρακολουθούσαμε να ανανεώνει τα καινούρια ποστ, οι τσακωμοί, οι απειλές και οι εκβιασμοί ήταν μπροστά στα μάτια μας, όλη την ώρα. [Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και για τα 'ευγενή' θέματα.]

Έγραφε λοιπόν κάποιος κάτι, μάζευε πολλά linkblogs (ή κανένα), άλλαζε η γραμματοσειρά, έβλεπε κάποιος το ποστ κι έγραφε κάτι εναντίον του. Ο πρώτος (που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να μην διάβαζε ποτέ το μπλογκ του δεύτερου) το 'βλεπε κατευθείαν στο Μόνιτορ και ανταπαντούσε. Γινόταν λοιπόν ένα θυμωμένο πινγκ-πονγκ όπου σύντομα συμπαθούντες του πρώτου έγραφαν τα δικά τους hate-posts για τον δεύτερο και το αντίστροφο και όλα φαίνονταν στο Μόνιτορ σε πραγματικό χρόνο, κείμενα γεμάτα χολή αλλά και αίσθηση του Δικαίου που ίσως δεν μπορούσε να βρει διέξοδο παρά μόνο στις εικονικές ψηφίδες.

Άρχιζαν τα links και τα quotes τα «εγώ έχω περισσότερους αναγνώστες από σένα», πλακώναμε όλοι οι κουτσομπόληδες να δούμε τι γίνεται πάλι (σχεδόν κάθε βδομάδα ξεκινούσε ένας καινούριος Πόλεμος, συχνά εμφύλιος!), άρχιζαν κι οι ανώνυμοι να κράζουν -συχνά γιατί απλά ήθελαν να τσιγκλήσουν τις αντιμαχόμενες πλευρές, κόσμος στεναχωριόταν, μπλογκς έκλειναν με ασήμαντες ή σημαντικές αφορμές και δεν ξανάνοιγαν ποτέ (ή ξανάνοιγαν συνέχεια), συμμαχίες φτιάχνονταν για να δοκιμαστούν στην επόμενη γωνία κλπκλπ.

Έκλεισε λοιπόν το Μόνιτορ, τα μπλογκς από χίλια έγιναν 30.000 χιλιάδες, κι ο καθένας πλέον ξέρει ποιους διαβάζει (συνήθως αυτούς που του αρέσουν πραγματικά). Ακόμα και να σε βρίσει κάποιος μπορεί να μη το μάθεις ποτέ, ενώ σχεδόν κανείς πια δεν περιμένει τους «εχθρούς» του με το δάχτυλο στη σκανδάλη, ελπίζοντας για το παραμικρό στραβοπάτημά τους.

Ξεκίνησα λοιπόν το enteka σε μια ωραία αλλά αγχωτική εποχή και παρ’ όλο που έγραφα έτσι κι αλλιώς με τρόπο καλοπροαίρετο και τόνιζα την υποκειμενικότητα των απόψεων μου, πάντα φοβόμουν ότι ένας μεγάλος πόλεμος θα ξεσπούσε εξαιτίας μου, ότι αν μαθευόταν πως ήμουν δημοσιογράφος θα υπήρχε η αίσθηση ότι με καθοδηγούν συμφέροντα, ότι θα με απέλυαν απ’ τη δουλειά μου (που δεν είχα!) ότι οι πρώην μου θα μιλούσαν στην Espresso, ότι οι (ανύπαρκτοι!) εχθροί μου θα δολοφονούσαν τους δικούς μου κι ότι τελικά θα γέμιζε το ίντερνετ με -καθόλου κολακευτικές- φωτογραφίες μου, με το Ονοματεπώνυμό μου από κάτω.

Οκ, τα παραλέω -για μελοδραματικό, μάλλον, εφέ- αλλά αυτό είναι αλήθεια: όταν η εποχή των Μεγάλων και Άχρηστων Πολέμων τελείωσε θέλησα να τελειώνω κι εγώ με την ανωνυμία. Κι όταν παρουσιάστηκε μια ευχάριστη αφορμή το έκανα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου περίμενα μια Καταστροφή, που τελικά ποτέ δεν ήρθε. Οι απωθημένες μου φοβίες απ’ την εποχή της κλωτσοπατινάδας των Άλλων διαλύθηκαν σαν σαπουνόφουσκες.

Αν πριν από δυο χρόνια έβλεπα ακόμα και ένα τόσο κολακευτικό και όμορφο ποστ όπως είναι το «Άρης Δημοκίδης» θα χλώμιαζα. Σήμερα, τολμώ να πω, ενθουσιάστηκα.

--

(!αδάμοδβ ήλακ)

Έντεκα της Δευτέρας [neverlandbynight]

1) Μια παλιά αραβική παροιμία: "Αν ο φίλος σου είναι καμωμένος από μέλι δεν χρειάζεται και να τον φας."

2) Το Marketing Week έχει κάθε βδομάδα τη στήλη «Πριν 23 χρόνια» με ειδήσεις που είχαν δημοσιευτεί στην Διαφημιστική Εβδομάδα (τον προπομπό του σημερινού περιοδικού). Τον Μάρτιο του 1985 δημοσιεύτηκε η εξής (σχεδόν επιστημονικής φαντασίας, τότε) είδηση: Η Guardian στο ηλεκτρονικό κύκλωμα πληροφόρησης! Η Guardian δίνει το παράδειγμα στις άλλες ανταγωνίστριες εφημερίδες με την απόφασή της να μπει στον κόσμο των ηλεκτρονικών μέσων έκδοσης. Η Guardian είναι η πρώτη βρετανική εφημερίδα που επιχειρεί τέτοιο πράγμα. Αυτό σημαίνει ότι άνδρες και γυναίκες του επιχειρηματικού κόσμου, δημοσιογράφοι και ερευνητές τρεχουσών υποθέσεων θα μπορούν να παίρνουν και να αναλύουν τη δημοσιογραφική ύλη της εφημερίδας και την αρθρογραφία της με τη χρήση ενός απλού πληκτρολογίου και μιας οθόνης! 11/3/1985

3) Παρά τις καλές προθέσεις του εξαιρετικά ελπιδοφόρου νέου Αρχιεπίσκοπου, [και χάρη στον Άνθιμο, που απ’ ό,τι φαίνεται λύνει και δένει] η επίσημη Eκκλησία ξαναέδειξε το γνωστό, αποκρουστικό της πρόσωπο - ξαναέγινε αυτό που όλοι ξέρουμε και (σχεδόν) όλοι αποφεύγουμε…

4) Από τα ΜΜΕ: «επιτέλους μίλησε ο Ομπάμα έτσι - ένας πολιτικός του 2008 όχι ένας ψευτοκαουμπόι του 1844», «ίσως η σημαντικότερη ομιλία που δόθηκε ποτέ», «μιλώντας για τα φυλετικά θέματα ο Ομπάμα έκανε ανθρώπους -ανεξάρτητα απ’ το χρώμα τους- να κλάψουν μπροστά στις τηλεοράσεις τους», «ένας λόγος σχεδόν καλύτερος κι απ’ το I Had A Dream». Ήταν στ’ αλήθεια μια τόσο σημαντική και ιστορική ομιλία αυτή της περασμένης εβδομάδας; Η απάντηση είναι ναι.


5) Από ένα ποστ της ‘Α, μπα?’: O φωτογράφος Jonathan Haeber έκανε κάποια περίεργη συμφωνία (με το διάβολο) και πήρε άδεια να φωτογραφίσει το σπίτι του Michael Jackson, το Neverland Ranch, τη νύχτα. Ο Michael γλύτωσε την κατάσχεση στο τσακ γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειο που ήταν γύρω στα 20 εκατ. δολάρια αλλά φαίνεται έχει ακόμα κάποιους πλούσιους φίλους που τον βοήθησαν. Οι φωτογραφίες είναι το ιδανικό σκηνικό για θρίλερ με κανίβαλους κλόουν και παιδάκια ζόμπι. Αν θέλετε να δείτε κι άλλες, μπείτε εδώ.

6) Η ίδια η 'Α, Μπα?' είναι τώρα στην Αμερική, σ' ένα ταξίδι που πολύ το ζηλέυω, Λος Άντζελες, Λας Βέγκας (whatever happens in Vegas stays in Vegas, που λένε και τα κουνελάκια του Mansion). Τώρα είναι στο San Francisco και μου έστειλε την εξής ανταπόκριση για την πόλη: δεν ξέρω τι να πρωτογράψω... όλα τα στερεότυπα που είχα ως τώρα, ισχύουν: η πόλη είναι αριστερή, χίππικη και κατά τόπους γκέι-τρομερή κουλτούρα, ανηφόρες, κατηφόρες, πολλές γέφυρες-άνθρωποι κάνουν σερφ στα παγωμένα νερα-ο ωκεανός κάνει θόρυβο σαν εκατό τρένα-μέσα στην πόλη έχει πάρκα που έχουν μέσα κογιότ-το φαγητό είναι ιταλογαλλοαμερικάνικο με μεξικάνικες επιρροές-στα μπαρ ζητάνε ταυτότητα για να πιεις και καπνίζεις μόνο στο δρόμο-τα αμερικάνικα είναι η πιο εύκολη γλώσσα του κόσμου-το "μαλάκας" είναι διεθνής λέξη-η Golden Gate είναι ένα όνειρο και πάνω έχει ταμπέλες που σε αποτρέπουν από το να αυτοκτονήσεις(απευθείας τηλέφωνο με ψυχίατρο, χωρίς πλάκα)-στη μεξικάνικη συνοικία ακούς παντού μεξικάνικη μουσική και οι άνθρωποι δε μιλάνε αγγλικά-οι νέοι εκεί σε κοιτούν με μισό μάτι οι υπόλοιποι είναι απολύτως φιλικοί-τα τατουάζ δίνουν και παίρνουν, γενικά νιώθω σα να παίζω σε ταινία...

7) Με αφορμή το προηγούμενό μου ποστ για το 01, ο cobden έγραψε ένα πολύ ωραίο κείμενο για το περιοδικό Κόμιξ. [πάντως στη μεγάλη διαμάχη μεταξύ κόμιξ και μίκυ μάους στηρίζω το δεύτερο...]


8) μέσω mhulot: κάποιος είδε το κορίτσι των ονείρων του στο μετρό της νέας υόρκης. δεν της μίλησε. μετά έσπασε το κεφάλι του και για να τη βρει έφτιαξε ένα σκίτσο [αυτό πιο πάνω] και ένα site που ζητούσε να επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικά ή με mail. αυτή είδε το μήνυμά του, επικοινώνησε και αυτός έγινε ευτυχισμένος. κι έκλεισε το site. η συνέχεια άγνωστη, αλλά ας πούμε ότι έχει happy end.

9) Bits & Pieces: “Το blogging στην Ελλάδα : Προφίλ, κίνητρα και πρακτικές των ελληνόφωνων bloggers”. Του Ζαφείρη Καραμπάση, στο http://ereuna.wordpress.com/ /// Εξαιρετικό ποστ του schottkey για τον Arthur C. Clarke /// Το Ποπο Culture γιορτάζει! /// To παλιό και καλό free-press της πόλης, η Παράλλαξη, έχει πλέον και σάιτ. /// Μέσω gsus: Το σύνδρομο του Timbaland (αλλά και του Θανάση Λάλα) /// Ανακαλύφθηκε ένα πορτρέτο του Μότσαρτ (και αξίζει εκατομμύρια)

10) 50 χρόνια απ’ τη γέννηση του Κιθ Χάρινγκ

11) Το νέο cd των Portishead που βγαίνει τέλη Απριλίου είναι για μένα Αριστούργημα. Τα πρώτα πέντε-έξι τραγούδια (και τα τελευταία) είναι τριπ-χοπ με άλλα όργανα, παραγωγές υπέροχες. Κάπου στη μέση υπάρχουν πιο ψυχεδελικές στιγμές -μια αλλαγή για το συγκρότημα. Και κάπου εκεί υπάρχει ένα πανέξυπνο τραγούδι το Machine Gun, με παραγωγή στα όρια της παραφροσύνης. Και αυτό, το τέλειο αλλά τελείως αντιεμπορικό και όχι και πολύ αντιπροσωπευτικό για το δίσκο τραγούδι βγάζουν ως πρώτο single. Εμπορική αυτοκτονία (όπως και το βίντεο-κλιπ) αλλά τι να κάνεις; Μεγάλα παιδιά είναι. Αλλού το πάω εγώ, απ’ τα πολλά διαμάντια του δίσκου αυτό που μου έμεινε απ’ την πρώτη ακρόαση πιο πολύ λέγεται The Rip και κάτω υπάρχει ένα όμορφο, ερασιτεχνικό, βίντεο κλιπ του. Ξεκινάει αργά, στο αιθέριο ύφος του Mysteries, αλλά σύντομα ανεβάζει κάπως στροφές κάνοντάς το το αγαπημένο μου τραγούδι γι’ αυτή την Άνοιξη. Μακάρι μόνο, όταν προς το τέλος μπαίνει το συνθεσάιζερ, να κρατούσε καναδυό (ή και δέκα!) λεπτά ακόμα…

Portishead - The Rip

------------------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

σελίδες ονείρων στην τύχη

Με αφορμή τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων ανεβάζω διάφορα ποστ για τα όνειρα. Για σήμερα έκανα stumbleupon. [Μια διαδικασία που με την τυχαία λογική της με είχε βοηθήσει και σ’ άλλο ποστ.] Ακολουθούν οι έντεκα πρώτες σελίδες σχετικές με όνειρα (έκανα εξειδικευμένο stumble με λέξη κλειδί το ‘dreams’) με τη σειρά που μου βγήκαν.

Ένα: Δέκα μεγάλες ανακαλύψεις που έγιναν χάρη σε όνειρα.

Δύο: Η μαγνητοσκόπηση των ονείρων μας (όχι τόσο μακρινή επιστημονική φαντασία όσο ακούγεται)

Τρία: Lucid Dreams

Τέσσερα: Πώς να θυμόμαστε τα όνειρά μας.

Πέντε: Καρλ Γιουνγκ και όνειρα

Έξι: Δέκα αλήθειες για τα όνειρα (και, ναι, οι τυφλοί έχουν όνειρα)

Επτά: Επεισόδιο του 1961 απ’ το Twilight Zone με τίτλο Shadow Play [“Trapped in a recurring nightmare, a man tries to persuade those who are sentencing him to death that the whole scenario is not real. Will they ever listen?”] Σε τρία μέρη στο youtube, ένα, δύο, τρία.

Οκτώ: All my dreams play in reverse...

Εννιά: Ονειρεμένος Κήπος;

Δέκα: Μαντόνα και Όνειρα

Έντεκα: bleed the dream Warhol

---

+++ χτες το περιοδικό soul είχε πάρτι για τα 2 χρόνια του. στην πραγματικότητα το πρώτο τεύχος βγήκε αρχές Δεκέμβρη του '05 οπότε δεν ξέρω γιατί δεν γιόρτασε τα 2.5 που είναι και πιο κοντά. είπα για το πρώτο τεύχος και θυμήθηκα: το καλοκαίρι του '05, μόλις είχε 'σταματήσει' το cool και ετοιμαζόταν το soul, προσπαθούσα με διάφορα υποσυνείδητα κόλπα να τους πείσω να κάνουν πρώτο εξώφυλλο τη Μαντόνα που έβγαζε θα τότε το confessions. στο τέλος το πέτυχα κι έγραψα κι ένα cover story με (αν-ήταν-11-θα-ήταν-κατά-σύμπτωση) δημοσιεύματα που διαψεύστηκαν [από το γάμο της με τον Μάικλ Τζάκσον, τη συμμετοχή της στην Τελετή των Ολυμπιακών της Αθήνας και την υποτιθέμενη διαμονή της στο σπίτι του Γαβαλά στη Μύκονο μέχρι το ότι θα τραγουδούσε το theme του Τιτανικού και ότι θα έπαιζε τη Σαμάνθα στο Sex & The City.] Τέλως πάντων τα χρόνια πέρασαν και το Soul τώρα έχει καλύτερο λογότυπο, παραμένει πάντως ένα καλό ευρωπαϊκό περιοδικό που γράφεται στη Θεσσαλονίκη. Στο τρέχον τεύχος έγραψα για τη Ναν Γκόλντιν (κρατιέμαι εδώ να μη σχολιάσω την -κατά λάθος σκανδαλώδη- επιλογή των φωτογραφιών) αλλά κι ένα κείμενο για το βιβλίο, που μπορεί κανείς να το διαβάσει κάνοντας κλικ εδώ και όχι στην παρακάτω εικόνα. (καλή βδομάδα!)

Έντεκα (θέματα από ένα 01 του '95)

τεύχος 17, Μάιος 1995, δρχ. 1000 (εξωφυλλο: keith haring)

Θυμάμαι καλά την πρώτη συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος που διάβασα. Την είχε δώσει στον Κ. Βήτα, στο 01 και είχε τίτλο «Μπορώ να σας Υπνωτίσω...» Ετοιμάζοντας ένα ποστ για την τραγουδίστρια έψαξα το συγκεκριμένο τεύχος, και ξαναδιάβασα τη συνέντευξη. Με την ευκαιρία όμως ξαναδιάβασα και όλο το περιοδικό. Και δεν κρατήθηκα…

Το 01 με βρήκε στην εφηβεία μου. Και όπως έχω ξαναπεί μου έμαθε σχεδόν όλα αυτά που σήμερα θεωρώ σημαντικά. Το περίμενα κάθε μήνα με λαχτάρα – αλλά και με τεράστια αγωνία: πίστευα ότι το κάθε τεύχος του ήταν το τελευταίο (παιδική φοβία λόγω του ΔΥΟ), πως κάτι θα γινόταν και δεν θα ξαναέβγαινε. Όταν ερχόταν η μέρα να κυκλοφορήσει δεν το έβρισκα. Κι οι μέρες περνούσαν (πάντα καθυστερούσε) και πίστευα ότι αυτό ήταν, οι φήμες που άκουγα και διάβαζα ήταν αληθινές. Μετά όμως το βλεπα στο περίπτερο κι ησύχαζα - το έπαιρνα και ο μήνας μου γινόταν πιο φωτεινός. [Εκτός από ένα μήνα, τότε που οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που μακάρι κάποτε να γράψω τη βιογραφία του 01 και να την ανακαλύψω.]

Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω χιλιάδες πράγματα για το 01, την εποχή του και την επιρροή του, αλλά -επειδή τα κρατάω για το βιβλίο-βιογραφία ;)- ας πω μόνο το εξής: Για κάποιο λόγο μου έλειπαν καναδυό τεύχη και τα έψαχνα σε παλαιοπωλεία. Βρίσκω το ένα κάποτε στα τέλη ’90ς και βλέπω ότι κοστίζει 5.000 δραχμές. Εν τω μεταξύ δίπλα του άλλα περιοδικά της ίδιας εποχής έκαναν 400 ή 500 δραχμές. «Γιατί το 01 κάνει τόσο και τα άλλα τόσο; Επειδή είναι σπάνιο;» ρωτάω τον υπάλληλο «Όχι μόνο», είπε αυτός και κόμπιασε λίγο. Και μετά σαν να ήταν αυτονόητο (που μάλλον ήταν) είπε: «Κάνει ένα πεντοχίλιαρο ενώ τα άλλα ένα πεντακοσάρικο επειδή αυτό ήταν τουλάχιστον 10 φορές καλύτερο».

1) Ταυτότητα και Editorial. Στην ταυτότητα μεταξύ των άλλων ονομάτων διαβάζω: Εκδότης-Διευθυντής Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Art Director Γιάννης Καρλόπουλος. Υπεύθυνος Ύλης Γιάννης Παπαϊωάννου. Συντάκτες Κωνσταντίνος Βήτα, Δημήτρης Πολιτάκης, η (φοβερή!)Μερόπη Κοκκίνη, Γιώργος Λυκουρόπουλος. Συνεργάτες Dj Dennis, Θανάσης Λάλας (!), Lemon Kitten, Μιχάλης Μητσός, Σώτη Τριανταφύλλου, Φώτης Τσιμέλας, Αλέξανδρος Ψυχούλης κ.α. Στο editorial που το σκάναρα και είναι εδώ [1, 2] ο Τσαγκαρουσιάνος γράφει για μια σουρεαλιστική μέρα στα ελληνικά δικαστήρια και εξηγεί γιατί, τελικά, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί σ’ έναν κόσμο εγκληματιών παρά σ’ έναν κόσμο εισαγγελέων. [Άσχετο: οι διευθύνσεις email ήταν τότε τεράστιες! Κάτω απ’ την υπογραφή του διαβάζουμε tsagar@athena.compulink.forthnet.gr.]

2) Στήλη Αναγνωστών με τίτλο 'Η Εκδίκηση του Αναγνώστη', ανάμεσα σε μια ολοσέλιδη διαφήμιση με στερεογράμματα. Δεκάδες επιστολές, φαξ και email που λένε: ότι το φτηνό [ανακυκλωμένο] χαρτί του περιοδικού είναι τέλειο, ότι η παλαιότερη συνέντευξη του Αλέξη Μπίστικα συγκλονιστική, ότι ο Κ. Βήτα τους τα έπρηξε με τις μουσικές κριτικές και να μην είναι απόλυτος σαν ιεροεξεταστής του Μεσαίωνα, ότι δεν θέλουν άλλη Ρούλα, ότι το rave δεν είναι σκοπός ζωής, ότι τα ρεπορτάζ μόδας είναι τέλεια γιατί δε διαιωνίζουν το γελοίο γκλάμουρ, ότι τους βρήκαν και τους διαβάζουν στο ίντερνετ απ’ το ‘94. [Το 01 ήταν το πρώτο ελληνικό περιοδικό που μπήκε στο ίντερνετ στη διεύθυνση http://www.compulink.forthnet.gr topic: magazines.]

3) Απ’ το «Τι δε θα αντέχαμε αυτό το μήνα»: να ανοίξει κι άλλο μπαρ στου Ψυρρή – το Παρισάκι των Αθηνών / να επανεμφανιστεί ο Παπαθεμελής καθ’ οποιονδήποτε τρόπο / να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά ο ταλαντούχος Ρήγας / Να διακομισθεί κι άλλος άταφος νεκρός του ροκ στην Αθήνα /.

4) Φοβερό τετρασέλιδο με τίτλο ΔΕΙΠΝΑ. (μία απ’ τις τέσσερις σελίδες πάνω), με αφορμή το Μυστικό Δείπνο και το Πάσχα. Ένα κολλάζ φωτογραφιών και ζωγραφιών, από Ναν Γκόλντιν και Ροδόλφο Βαλεντίνο μέχρι Ανρί Μπρεσόν και εντιτόριαλ μόδας στο Loaded.

5) Κείμενο του Διονύση Λαιμού (στην Κεντρική Αγορά) για τον Λάκη Λαζόπουλο που αν άλλαζες τη φράση ‘Δέκα Μικροί Μήτσοι’ με ‘Αλ Τσαντίρι Νιούζ’ θα μπορούσε να είχε δημοσιευτεί και σήμερα. Απόσπασμα: «[η εκπομπή] έδωσε στο Λάκη την ευκαιρία να σχολιάσει την πολιτική με δύναμη που θα ζήλευαν οι στρατωνισμένοι πολιτικοί σχολιαστές και οι ανακυκλωμένοι talk showmen. Παράλληλα είδαμε τον Λαζόπουλο να μετατρέπεται σε οιονεί πολιτικό, να διαχειρίζεται τις χορηγίες, να συντρέχει διάφορους αναξιοπαθούντες και εν γένει ν’ ανταποδίδει στην κοινωνία την γενναιοδωρία που εκείνη του έδειξε».

6) Απ’ το «Οι Θαμπές λέξεις της TV”: Αντικαταστείτε το ‘Άντρο Σατανιστών στο Παγκράτι’ με ‘Υπνοδωμάτιο 12χρονου χεβυμεταλά’. Το ‘Ελέγχει το παιχνίδι ο Αντρέας’ με ‘Αποφάσισε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι’. Το ‘Μεγάλη διπλωματική επιτυχία’ με ‘Επίδοση διαβήματος που δε διάβασε κανείς’. Το ‘Εκλεκτός καλεσμένος’ με ‘Ο μόνος που μας απάντησε στο τηλέφωνο’. Το ‘Σοκ! Γυναίκες αγαπούν γυναίκες’ με ‘Ο Τράγκας παίρνει από πίσω δύο ανυποψίαστες λεσβίες’. Το ‘Δημοφιλής και αγαπημένη καλλιτέχνιδα’ με ‘Ξεχασμένη τραγουδίστρια που προσπαθεί να επιστρέψει’.

7) Bits & Pieces: Κείμενο για τον Τζον Κασσαβέτη /// Τέλειο αφιέρωμα για τον Μίκυ Μάους /// Η Ατζέντα του Μήνα: Συναυλίες Deus και Dodgy, θεατρικά της Ασπασίας Κράλλη και του Διπλούς Έρως, έκθεση του Τάσου Παυλόπουλου /// H Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για την ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα /// Άρθρα για τον Tricky και τον Yves Klein, συνέντευξη του Wolfgang Tillmans και του Sven Vath. /// O Κ. Βήτα για το Κολωνάκι /// Μεγάλο αφιέρωμα στην μουσική Jungle /// Μόδα σε Λούνα Παρκ. ΟΙ νέες ταινίες (και αφιέρωμα στον John Waters) από τον Δημήτρη Πολιτάκη, οι νέοι δίσκοι από τον Κ. Βήτα (για Moby, Pj Harvey, το Medusa της Annie Lennox κ.α.) /// Κόμικ Tank Girl. /// Ξεχωριστή σελίδα για το ίντερνετ με τίτλο NET SURFING – Οδηγίες προς Κυβερνοναύτες. Διαβάστε την ολόκληρη εδώ.

8) Στήλη γνώμης 'Heavy Metal', με την αλα Barbara Kruger εικόνα του Παπανδρέου (πάνω). Για το Άσεμνο Γήρας γράφει ο Τσαγκαρουσιάνος: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου δύει σαν τελευταίος κροσσός ενός πυροτεχνήματος. Είδαμε την εκτόξευση, είδαμε τη λάμψη και τώρα μία-μία οι φωτεινές ακτίνες βυθίζονται στο νερό: η ικανότητά του να σαγηνεύει, η δυνατότητά του να διαισθάνεται τους Καιρούς, η επιθυμία του να ζει. […]» // Επίσης η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για τη Βία: «[…]Αν οι εξωγήινοι δουν ελληνική τηλεόραση θα βγάλουν το συμπέρασμα πως όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας, δίνουμε άνιση μάχη με τους δράκους και τους βιαστές, ενώ σε κάθε σκοτεινή γωνιά γαμιόμαστε αναφανδόν μέσα σ’ ένα όργιο από βρισιές και χαστούκια.[…]»

9) MEDIA: Το (σημαντικό για την εποχή) outing του Jann Wenner, εκδότη του Rolling Stone. Επίσης η στήλη “Xpress” (με την υπογραφή Hate Company). Αναφορά για νέα περιοδικά που ετοιμάζονται: το Ευ Ζην του Αθηνοράματος, το NUDE του Νίκου Σταθούλη (που αργότερα θα έκανε πάταγο με το πρώτο του τεύχος και τον «αδημοσίευτο» Ελύτη), το G του Βαλλιανάτου με art director τον Κούλα (που δε νομίζω ότι προχώρησε). Επίσης ειδήσεις και απόψεις για τα περιοδικά και τις εφημερίδες («Βρίσκει το ρυθμό του ο Γεωργελές στο Έψιλον»). Ολόκληρη η στήλη σκαναρισμένη εδώ.

10) Αφιέρωμα στο Trash από τον Δημήτρη Πολιτάκη. Λεπτομερής καταγραφή του «Μεγάλου Υπόκοσμου» του 1995 με ονόματα, φωτογραφίες και περιγραφές. Αναφέρονται οι: Διαφημίσεις μασαζοκαλσόν Σλιμ, Κατερίνα Σνάιντερ, Σπύρος Ρέβης, Θέμος Αναστασιάδης, Άννα Νικόλ Σμιθ, Καρλότα, Βαγγέλης Γιαννόπουλος, Κώστας Μυλωνάς κ.α. Ένα δισέλιδο εδώ: 1, 2.

11) Η πρώτη εμφάνιση της στήλης INFOTRASH από τη Βούλα Μπετόβεν, λίγο σαν πιτσιρίκος on acid, δέκα χρόνια πριν. [μαζί και λίγο από το Flesh Fan Club – οι αναγνώστες γυμνοί].

--------------------

ΕΠΙΣΗΣ!

Το κορυφαίο θέμα του τεύχους όμως είναι αυτό απ’ το οποίο ξεκίνησα. Η συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στον Κ. Βήτα με φωτογραφίες Σ. Στάβερη. Να δύο από τις 27 ερωταπαντήσεις:

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ήχοι; Όλοι μου αρέσουν, επίσης οι ήχοι της τέκνο, για να χορέψω τώρα θέλω τέκνο, ενώ παλιά ήθελα ας πούμε Grand Funk, Led Zeppelin ή Deep Purple. Στην τέχνη υπάρχει μια μεγάλη γκάμα και υπάρχουν κάποιοι ήχοι που ενοχλούν πολλούς ανθρώπους, αλλά εμένα μου αρέσουν αυτά τα εργοστασιακά πράγματα, όπως το industrial ambient.

Ποιες είναι οι μεγάλες σου αγάπες; Ο ιμπρεσιονισμός, η μπλε περίοδος του Πικάσο, ο Νταλί και ειδικά ένας πίνακας, όπου ένας άγγελος κάθεται στην άκρη μιας λίμνης. Ο Μοντιλιάνι, ο Καντίνσκυ, ο Μπραμς, ο Σούμαν, ο Μπαχ είναι ο πατέρας μου. Και πιο πολύ παππούς μου, ο Μπετόβεν είναι ένας φίλος που στέκεται σε δύσκολες στιγμές, ο Ραβέλ είναι ο πιο σεξουαλικός, ο Άλμπαν Μπεργκ απ’ τους ατονικούς, τα ηλεκτρονικά του Ξενάκη, η Γκρατζίνα και βεβαίως τα κατάβαθα της ψυχής μου είναι ο Αλέξανδρος Σκριάμπιν όπως και ο Ραχμάνινωφ. Η ρωσική σχολή είναι μέσα στο αίμα μου. Δεν καταλαβαίνω καθόλου την κινέζικη μουσική, αλλά, μ’ αρέσει η φιλοσοφία τους, η γραφή τους...

--

Έντεκα της Δευτέρας [+βίωση ή /κριση?]

1) Οι ταινίες που είδα φέτος στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: μία για τα lucid dreams και μια φυλή στη Μαλαισία που ελέγχει τα όνειρά της, το ‘Καθρέφτης και το Μαχαίρι’ για τη ζωή του Χατζιδάκι (εξαιρετικό, προσδοκώ και σίκουελ με έμφαση στον μεταπολιτευτικό του βίο), ταινίες για τους εθελοντές της περιβαλλοντικής ΜΚΟ Αρχέλων, για τρεις γυναίκες που γεννούν πρώτη φορά, για τα Σκυριανά αλογάκια, και η καλύτερη: το 'Fifth Bride', όπου ο σκηνοθέτης αναζητά τα ίχνη της χαμένης θείας του και ανακαλύπτει πως, μεταμορφωμένη – και σχεδόν φυλακισμένη, είναι μία από τις πέντε γυναίκες εκκεντρικού Ολλανδού ζωγράφου (του Χιου Χέφνερ των εικαστικών). [όπως πάντα τις καλύτερες ανταποκρίσεις έκανε ο winteracademy]

2) Αύριο Τρίτη θα είμαι 500τόσα χιλιόμετρα μακριά από κει που θέλω να ‘μαι. Στον Ιανό Αθήνας στις 8μμ παρουσιάζεται ο νέος δίσκος της Λένας Πλάτωνος Ημερολόγια. (Τσαγκαρουσιάνος, Χρονάς, Πετρίδης, Ξυδάκης κ.α.) Θέλω να γράψω για το δίσκο, αλλά αφενός θα περιμένω το επίσημο street-date [αύριο – αλλά ποιος ξέρει πότε θα τον φέρουν στην Θεσ/νικη] και αφετέρου πραγματικά είναι τόσο καλός που αυτή τη στιγμή δε βρίσκω λόγια.

3) O Sebastian Tellier με παραγωγή Daft Funk και ρετρό ηλεκτροπόπ ήχο και το τραγούδι Divine, πού???? --- στη Eurovision.


4) Σε συνέχεια του θέματος Madonna – Rock Hall of Fame. Εδώ είναι το βίντεο απ’ τη βραδιά με Iggy Pop &The Stooges (τους οποίους επέλεξε η Μαντόνα και ως ροκ άλλοθι αλλά και ως διαμαρτυρία που δεν έχουν μπει ακόμα στο Hall of Fame) να τραγουδούν το Burning Up και το Ray of Light.

5) gangsta rap generator

6) Εξαιρετικό κομμάτι στον Ταχυδρόμο: ο Ηλίας Κανέλλης κάνει μια ανασκόπηση στις περιπτώσεις μεταπολιτευτικής λογοκρισίας στην Ελλάδα: Ηλίας Πετρόπουλος, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Τρίτο Πρόγραμμα, Τελευταίος Πειρασμός, Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών Ταινιών, Δόμνα Σαμίου, κόμικς για τον Ιησού, Outlook, Αυτή είναι μια λογοκριμένη έκθεση, μέχρι και το πρόσφατο με το Τελλόγλειο και τον Πικάσο. [Διαβάζοντάς το ενισχύθηκε η πεποίθησή μου: Οκ, άλλο Πικάσο κι άλλο Στεφανή, όμως είναι τελείως άστοχο να υπερασπίζεσαι την ελευθερία στην τέχνη μόνο όταν σ’ αρέσει και εκτιμάς τη συγκεκριμένη τέχνη, και να υπερασπίζεσαι –με τον τρόπο σου- τη λογοκρισία όταν θεωρείς κάποιο έργο υποδεέστερο.]

7) Απ’ το ίδιο άρθρο, γραπτή δήλωση της Εύας Στεφανή με τίτλο ‘Δεν είναι καθόλου αστείο’: Σύμπτωμα και καθόλου αστεία είναι η εγκύκλιος του διευθυντή Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης λόγω της οποίας αποκλείστηκε η πρόσβαση στην έκθεση των σχεδίων του Πικάσο. Λιγότερο αστεία είναι η δήλωσή του: «Και επειδή είναι Πικάσο, τι να κάνουμε δηλαδή; (εφημ. Μακεδονία, 7/3). Αν ο υπουργός Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης, ο πολιτικός του προϊστάμενος, δεν ήταν ο άνθρωπος που απέσυρε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού ή ο άνθρωπος που είπε σε επιστημονικό συνέδριο την απίστευτη [fake] δεισιδαιμονία ότι τα ελληνικά είναι η γλώσσα των κομπιούτερ, θα έπρεπε να τον είχε απομακρύνει από αυτή τη θέση. Αλλά, ατυχώς, υπουργός είναι αυτός ο συγκεκριμένος…


8) (Από το Feeling Minnesota έμαθα την ύπαρξη της silent disco, που είναι η πιο αστεία και τέλεια ιδέα.)

9) Οκ, τώρα που -διαψεύδοντας τις προβλέψεις- ανέβηκε σε ακροαματικότητα ο Republic 100,3 (και, απ’ ό,τι είδα σκίζει στο target audience του) μήπως θα μπορούσε να βελτιώσει επιτέλους το site του; Δεν είμαι ο πρώτος που το λέει. [1, 2, 3, 4] Αν και οπτικά εξαιρετικό, είναι ίσως το πιο δύσχρηστο site της χώρας -και απορώ που δεν λένε να το αλλάξουν!

10) [Όντως, δε δίνει εύκολα συνεντεύξεις. Ο Λένος Χρηστίδης μιλάει στην Ελευθεροτυπία για το νέο του (ενδέκατο) βιβλίο «Μόνολογκ»]

11) Όταν αναφέρεται το θέμα των γκέι ζευγαριών και των δικαιωμάτων τους πολλοί (με τρόπο τελείως καλοπροαίρετο αλλά κάπως πατροναριστικό και μπερδεύοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα με τις δικές τους αρνητικές αντιλήψεις για το γάμο γενικά) λένε ότι δεν το περίμεναν αυτό απ’ τους γκέι – θα έπρεπε να πολεμούν το Σύστημα, να είναι αντισυμβατικοί, να ζουν ελεύθεροι σαν τα πουλιά (ακόμα κι αν αυτό μερικές φορές σημαίνει πάρκα, one night stand και μετέπειτα μοναξιά;)
Η απολύτως προσωπική μου άποψη είναι ότι όλοι -και κυρίως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι- μπορούν να επιλέξουν πώς θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, ακόμα κι αν άλλοι δε συμφωνούν με την επιλογή τους. Αρκεί βέβαια να τους δοθεί αυτό το δικαίωμα. Της επιλογής.

Μου έστειλαν με μέιλ ένα κείμενο για μια δράση (μαζική ανάρτηση) που γίνεται σήμερα Δευτέρα σε ελληνικά blogs, σχετικά με το νέο Σύμφωνο Συμβίωσης που αποκλείει τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια από δικαιώματα που (μερικά απ' αυτά τουλάχιστον) θα ήθελαν κάποτε να αποκτήσουν. (Όποιος συμφωνεί ας το προωθήσει/αναρτήσει. Το banner που εμφανίζεται σε όλες τις αναρτήσεις είναι του ggl. //Μια [όχι ακόμα πλήρης] λίστα με τα blog που συμμετέχουν εδώ.)

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ / A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Αρκετοί απ' αυτούς τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.
Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.
Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο.
Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους.
Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
[In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. Many of them face it daily from their families, in their social lives and in the professional field. But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back. According to press reports, the Greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the Greek Constitution, as well as European human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 European nations. The aim of this intervention is to make sure that European institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent. GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION]
------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Έντεκα (ρετροφουτουριστικές '80s διαφημίσεις)


Το σημερινό θέμα των διαφημίσεων επέλεξα να είναι «Τα ’80s και το Μέλλον». Όλα ξεκίνησαν όταν έπεσα στη διαφήμιση για τα παπούτσια Zita. Βασισμένη σ’ αυτό που τότε νόμιζαν ότι θα ήταν το Μέλλον, πασπαλισμένη με άφθονες δόσεις του τι πίστευαν πως ήταν χιπ στον υπόλοιπο κόσμο καταλήγει να είναι ξεκαρδιστική. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω το πώς έβλεπαν το Μέλλον οι διαφημίσεις των ’80ς, πώς αντιμετώπιζαν το Καινούριο και πώς ενσωμάτωναν την Ξενομανία της εποχής σε κλιπάκια των 30 δευτερολέπτων. Έτσι, οι περισσότερες απ’ τις έντεκα σημερινές διαφημίσεις είναι ρετροφουτουριστικές - με την πιο αστεία και αναχρονιστική έννοια της λέξης.


ΕΝΑ)
«Ζήτα σήμερα ό,τι θα φορεθεί αύριο», λέει μια φωνή που ψευδομιμείται τη φωνή ηλεκτρονικού υπολογιστή, σ’ αυτή τη διαφήμιση των αθλητικών παπουτσιών Ζita. Αυτά που θα φοριόταν «Αύριο» ήταν σπορτέξ με χρατς χρατς, αλλά και με κορδόνια με το λογότυπο Zita. Λεπτομέρεια που μ’ αρέσει – η φουτουριστική γραμματοσειρά στο τέλος -κι αυτή απομίμηση γραφής του PC.

ΔΥΟ) Διαφήμιση για τα ρούχα του Μινιόν. Ξεκινάει γλυκανάλατα μ’ ένα απαλό τραγουδάκι (‘γλυκές αναμνήσεις και μόδα μινιόν’) κι ένα παλιομοδίτικο ζευγάρι και ξαφνικά όλα αλλάζουν, κι έρχεται το Καινούριο! Ροκ μουσική με ‘νεολαιίστικους’ στίχους (‘ξέφρενα νιάτα, ξένοιαστα αγόρια, θεότρελα κορίτσια!’) ενώ τα ξέφρενα νιάτα διασκεδάζουν όπως υποτίθεται διασκέδαζαν οι νέοι τότε.

ΤΡΙΑ) Κλασική διαφήμιση για το Campari με υπόκρουση το Total Eclipse του Κλάους Νόμι. Δε μοιάζει ελληνική – κι όμως είναι, και είναι πολύ αντιπροσωπευτική μιας σειράς ελληνικών διαφημίσεων που έμοιαζαν λίγο γιάπικες, λες και ήταν γυρισμένες σε πολυτελή λοφτ του Μανχάταν: με νεόπλουτο χάι-τεκ και ακολουθώντας την τελευταία (τότε) λέξη της αμερικάνικης αισθητικής.

ΤΕΣΣΕΡΑ) Ξενομανία και τεχνολογίες του μέλλοντος με τον Ιππότη της Ασφάλτου και τον Κιτ στην αξέχαστη διαφήμιση της Express Service.

ΠΕΝΤΕ)
Συμπυκνώνει όλο τη θεωρία του σημερινού ποστ περί ρετροφουτουρισμού. Sanyo -τα τηλέφωνα του μέλλοντος.

ΕΞΙ) Την ξενομανία σατιρίζει η διαφήμιση για το Γάλα Δέλτα με τη βοήθεια της Μαντάμ Σουσού. Η Άννα Παναγιωτοπούλου και η υπηρέτριά της μιλάνε για το φρέσκο γάλα σε χαρτονένιο κουτι: «Τι σου είναι οι Ευρωπαίοι…» λέει η Μαντάμ Σουσού για να πληροφορηθεί ότι είναι απ’ την Ελλάδα. «Ελληνικό;» απαντάει. «Το’ χα καταλάβει πως η πτωχή Ελλάδα μας πήγε μπροστά».

ΕΠΤΑ) Πάλι για την ξενομανία: η Βαγγελίτσα (Άννα Βαγενά) μια γυναίκα απ’ το χωριό έρχεται σ’ επαφή με τα υπερσύγχρονα μηχανήματα τηλεοπτικού σταθμού και δίνει συνέντευξη στη διαφήμιση του γιαούρτιου Συνεργάλ. Εκπροσωπώντας τον μέσο Έλληνα της επαρχίας που με αμηχανία έβλεπε τις νέες τεχνολογίες και τα εισαγόμενα προϊόντα να γίνονται μόδα, η Βαγγελίτσα καταλήγει πως μόνο το Συνεργάλ της θυμίζει το στραγγιστό του χωριού της…

ΟΚΤΩ) Η διαφήμιση για το Τέταρτο, το περιοδικό του Μάνου Χατζιδάκι έδειχνε πώς θα μπορούσε να ήταν το μέλλον των εντύπων στα ‘80ς. Όμως, λίγο μετά, το περιοδικό έκλεισε –κι η Αυριανή άρχισε να πιάνει τον Χατζιδάκι στο στόμα της…

ΕΝΝΙΑ) Το μέλλον της τηλεόρασης: μια διαφήμιση για το ‘Μεγάλο Κανάλι’ (έτσι το προωθούσαν τότε γιατί ντρέπονταν για το ξενικό Mega) που παιζόταν για βδομάδες πριν την έναρξη του πρώτου ιδιωτικού σταθμού.

ΔΕΚΑ) Εμπνευσμένη (έστω και με λίγη καθυστέρηση) απ’ την ‘80ς ταινία 9.5 βδομάδες, η διαφήμιση για τα (υπερβολικά) τρεμουλιαστά ζελέ Γιώτης.

ΕΝΤΕΚΑ)
Πόσο δίκιο είχε! «Αυτό είναι το μέλλον», είχε πει κάποιος συγγενής μου στα μέσα των ’80ς. «Σε λίγα χρόνια δε θα χρειαζόμαστε τις δραχμές, θα κυκλοφορούμε όλοι με έντοκα γραμμάτια δημοσίου στην τσέπη». Οι εξωφρενικά ψηλοί τόκοι έπεσαν, τα γραμμάτια δημοσίου είναι στα αζήτητα, η δραχμή δεν μένει πια εδώ… Το μόνο memento που απέμεινε είναι αυτή η διαφήμιση που την θυμόμουν σχεδόν απέξω παρόλο που πέρασαν δυο δεκαετίες. (λανθασμένα το youtube την θεωρεί του 1991).
Ποιος πάνω από 20 χρονών δεν έχει σκεφτεί μια προσβλητική απάντηση στην ερώτηση… «Εσείς, άμα ήταν να αγοράσετε ένα εκατομμύριο δραχμές, πόσα θα δίνατε;»

Έντεκα της Δευτέρας [την Τρίτη]

Νέο cd Portishead = ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

1) Η καλύτερη δήλωση επανεκλογής που έχω ακούσει ποτέ. Ο Πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο (που στην πρώτη του τετραετία απέσυρε τα στρατεύματα απ’ το Ιράκ και βοήθησε τρομερά τις μειονότητες) δήλωσε προχτές το βράδυ μετά τη νίκη του: «Θα κυβερνήσω συνεχίζοντας τα πράγματα που κάναμε καλά και διορθώνοντας τα λάθη μας. Θα κυβερνήσω για όλους αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που δεν τα έχουν όλα.»

2) Κάθε φορά που κόβεται το ρεύμα σκέφτομαι -εκτός των άλλων- τις προεκλογικές δεσμεύσεις για το ασφαλιστικό! [αν δε συνέβαινε να είναι Πρωθυπουργός θα ήταν ένας κοινός ψεύτης]. Ένα βράδυ του τριημέρου στη Χαλκιδική που κόπηκε το ρεύμα βγήκα έξω και χωρίς τη φωτορύπανση τα αστέρια ήταν πιο εντυπωσιακά κι απ’ τους θόλους των αστεροσκοπείων - ώστε έτσι τα βλέπαν οι άνθρωποι των σπηλαίων και τα φοβούνταν και τα θεωρούσαν θεότητες…


3) Αν κάποιος μπορούσε να ευχηθεί στη Madonna «και εις ανώτερα» δεν μπορεί πια, τα Ανώτερα έγιναν χτες βράδυ με την εισαγωγή της στο Rock ‘n’ Roll Hall of Fame (και ακόμα αναρωτιέμαι αν την ψήφισε ή όχι ο Πετρίδης). Ποιους ευχαρίστησε; “The ones that said I was talentless, that I was chubby, that I couldn’t sing, that I was a one-hit wonder… They pushed me to be better, and I am grateful for their resistance.” // Το χορταστικό ρεπορτάζ απ’ τους New York Times // To induction της, όπως μεταδόθηκε ζωντανά απ' την τηλεόραση (ΕΝΑ / ΔΥΟ)

4) Τον τελευταίο καιρό ο Λαζόπουλος δεν είναι και τόσο σε φόρμα. Αντιθέτως τώρα ο pitsirikos -κυρίως όταν γράφει στα σοβαρά- είναι.

5) Η ΑΝΩΡΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ: «Η αναγνώριση της συμβίωσης αφορά τα ετερόφυλα ζευγάρια. Για όσους αγαπούν ανθρώπους του ιδίου φύλου συνεχίζεται η ίδια εκμετάλλευση. Πληρώνουν τα ταμεία τους, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα για το σύντροφό τους. Δεν έχουν δικαίωμα να παράσχουν ιατροφαρμακευτική βοήθεια όταν το έτερον ήμισυ μείνει άνεργο. Και όταν με κόπο αποκτήσουν μια περιουσία, δεν μπορούν με βεβαιότητα να ρυθμίσουν τα κληρονομικά τους (όλο και κάποιος αντιπαθής συγγενής [που πιθανώς τους έκραζε] θα εμφανιστεί να διεκδικεί μερίδιο). Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για όλα αυτά αφήνοντας κατά μέρος τα της κρεβατοκάμαρας, της θεολογίας και της κατινιάς;» # Λώρη Κεζα

6)
serenata και πάσης ελλάδος (1986)

7) Ωραία είδηση για να γίνει διήγημα: O ραδιοφωνικός Dj που ξέχασε να βγει στον αέρα!

8) Διαβάζοντας τη συγκλονιστική συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και αυτά που είπε για το MySpace της, για πρώτη και μοναδική φορά θα ήθελα να έχω ένα myspace, ή να το φτιάξω σε πέντε λεπτά, να γίνω «φίλος της», ο νούμερο 3001, να της στείλω ένα μήνυμα αγάπης που θα ξέρω ότι θα το διαβάσει, και να μην το ξαναχρησιμοποιήσω ποτέ.

9) Τι άτομο αυτός ο διευθυντής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης Θεόδουλος Ταπανίδης, που απαγόρευσε στους μαθητές γυμνασίων και λυκείων να επισκεφθούν την έκθεση χαρακτικών έργων του Πάμπλο Πικάσο! [Ουδέν κακόν αμιγές καλού: χάρη στις γελοιότητές του, ακούστηκε αυτή η καλή έκθεση στο Τελλόγλειο - και δεν έχουμε συχνά τέτοιες στην πόλη μας.


10) Bits & Pieces: Για την ταινία του μήνα στο Mega ψηφίζω το Big Fish του Tim Burton. // Ακυρώνεται η υποθαλάσσια της Θεσσαλονίκης – τουλάχιστον με την απαράδεκτη μορφή που θα είχε! Τώρα, γράφει η Ελευθεροτυπία επανεξετάζεται κι ελπίζω πραγματικά να γίνει πιο μεγάλη και πιο χρήσιμη – και φυσικά με σεβασμό στο περιβάλλον και τα διατηρητέα κτίρια του λιμανιού. // (Δυστυχώς το ξέχασα) Οι λογοτεχνικές συμμετοχές για την απίθανα χιονισμένη παπαράτσι-φωτογραφία της Ροδιάς. // Τι άτομο ο Ζουράρiς - ντροπή! // Sites Που Κάνουν Μόνο Ένα Πράγμα // how I dearly wish I was there // Stoned on judge judy // Pearl Jam - Misheard lyrics (έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνεις τι λέει)

11) Ο Μάρκος Μέσκος είναι απ’ τους σπουδαιότερους εν ζωή ποιητές, δυσκολοθώρητος όπως παραδέχεται κι η Ελευθεροτυπία σε μια σπάνια, πρόσφατη συνέντευξη που του πήρε με αφορμή την sold-out διάλεξή του στο Μέγαρο Μουσικής.
Εγώ όμως, αρχικά, δεν τον γνώρισα ως βραβευμένο ποιητή αλλά ως ένα γλυκύτατο, πανέξυπνο άνθρωπο που στις καλοκαιρινές διακοπές, (σ’ ένα όμορφο σπίτι στο πιο συναρπαστικό χωριό της Χαλκιδικής τον Παρθενώνα) ζωγράφιζε μικρά σε μέγεθος ονειρικά τοπία, σωστά κομψοτεχνήματα, (φαινομενικά) ναϊφ συνθέσεις που εξετάζοντάς τες από κοντά με άφηναν με ανοιχτό το στόμα.
Αυτά τα έργα -έντεκα απ’ τα οποία βάζω και σε μικρογραφίες που μεγαλώνουν σε άλλο παράθυρο- εκθέτει τώρα στη Θεσσαλονίκη, και είναι μια έκθεση που συστήνω ανεπιφύλακτα. Στο Ginger Oil [Π.Π. Γερμανού 23], μέχρι τις 6 Απριλίου.

------------------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Στους πρώτους μήνες του enteka (το 2006) είχα γράψει πολλά ποστ για όνειρα· κάποια τα δημοσίευσα και άλλα τα κρατούσα μισοτελειωμένα, σαν να μην είχα ισχυρό κίνητρο να τα ολοκληρώσω - όλο σκεφτόμουν καινούριες ιδέες για ποστ κι εκείνα έμεναν συνέχεια στο ψηφιακό συρτάρι. Τώρα έπεισα τον εαυτό μου πως το κίνητρο θα μπορούσε να είναι η ξεδιάντροπη διαφήμιση του νέου μου βιβλίου «Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων» κι έτσι, με αφορμή αυτό, μερικά απ’ τα προσεχή Ποστ Μέσα στα Ποστ θα είναι αφιερωμένα στα όνειρα.

LUCID DREAMS!

Μερικές φορές, όταν έβλεπα κάτι τρομακτικό (συνήθως σχετικό με ίλιγγο) την τελευταία στιγμή καταλάβαινα ότι ήταν όνειρο και ξυπνούσα αμέσως ανακουφισμένος. Άλλες φορές (πολύ πιο σπάνια) σ’ ένα ευχάριστο όνειρο ένας προβολέας ή μια δέσμη φωτός με τύφλωνε και, δυστυχώς, καταλάβαινα ότι ονειρευόμουν και πάλι ξυπνούσα. Δεν έδινα πολλή σημασία. Έτσι κι αλλιώς τα πιο ωραία όνειρα ήταν αυτά που τα πίστευα στ’ αλήθεια, κι όχι αυτά που χαλούσαν από τη συνειδητοποίηση της ψευτιάς τους.

Μέχρι που πριν από 10 χρόνια η κολλητή μου στο Λονδίνο (τότε έκανε το πρώτο της πτυχίο στην Ψυχολογία) έγραφε μια εργασία για τα όνειρα κι επειδή με ενδιέφερε η εικαστική πλευρά τους έριξα μια ματιά στα βιβλία του πανεπιστημίου. Τότε διάβασα και το Lucid Dreams (συνήθως μεταφράζονται «Συνειδητά Όνειρα», εγώ στο βιβλίο μου τα λέω «Φωτεινά» ή και «Μαγικά» όνειρα) του ψυχοφυσιολόγου Stephen LaBerge. Ένα σύγγραμμα που ερευνούσε την κατηγορία των ονείρων που καταλαβαίνουμε ότι ονειρευόμαστε και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να τα βλέπουμε. [Οι επιστημονικές εξηγήσεις και οι έρευνες πάνω στα Lucid Dreams είναι εδώ]

Η ιδέα μου άρεσε: ως γνωστόν τα όνειρα είναι οι καλύτερες και οι πιο ψυχεδελικές παραισθήσεις. Όταν όμως τα βλέπουμε τα θεωρούμε αληθινά κι έτσι δεν προσέχουμε τους μηχανισμούς τους και το εικαστικό τους σύμπαν. Αν όμως ξέραμε ότι βλέπαμε όνειρο θα το βλέπαμε με άλλα μάτια, θα είχαμε την ευκαιρία να εισχωρήσουμε στο υποσυνείδητό μας και με πλήρη επίγνωση να ζήσουμε πράγματα απίστευτα, φτιαγμένα απ’ τη δική μας φαντασία. [Άλλωστε ξέρουμε πόσο αληθινά μοιάζουν τα όνειρα - είναι σαν να τα ζούμε! Και σε αντίθεση με μια ταινία που απλώς την παρατηρούμε στα όνειρα νιώθουμε πως είμαστε σε τρισδιάστατο διαδραστικό κόσμο – και έχουμε και το σώμα μας μαζί!]

Με έκπληξη (και δυσπιστία) λοιπόν διάβασα τότε ότι τα Lucid Dreams μπορούν να ελεγχθούν κι άρχισα να ακολουθώ τις τεχνικές του βιβλίου. Το ίδιο βράδυ, κι ενώ έβλεπα πως ήμουν πάνω σε μια τεράστια ανεμόσκαλα και δεν μπορούσα να κατέβω κάτι έγινε και –επηρεασμένος από το βιβλίο- κατάλαβα ότι ήταν απλώς ένα όνειρο. Η συνειδητοποίηση δε με σόκαρε όπως άλλες φορές και καθησύχασα τον εαυτό μου καταφέρνοντας να μην ξυπνήσω (πράγμα που συνήθως είναι δύσκολο και που ακόμα και σήμερα δεν ελέγχω πάντα). Ήμουν λοιπόν ξύπνιος στο όνειρό μου, στην κορυφή της σκάλας και σύμφωνα με τους επιστήμονες μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Ξέροντας ότι ήταν όνειρο και δεν διέτρεχα αληθινό κίνδυνο, πήδηξα απ’ τη σκάλα στο κενό (η πιο τέλεια αίσθηση!) και στο τέλος προσγειώθηκα σ’ ένα λιβάδι. Κάπου εκεί έχασα το πρώτο ελεγχόμενο lucid dream που είδα στη ζωή μου και ξύπνησα. Τις επόμενες εβδομάδες είδα κι άλλα, και σιγά-σιγά άρχισα να τα ελέγχω πιο πολύ, έχοντας μάλιστα κι απαιτήσεις απ’ αυτά.

Με τα χρόνια άρχισα να σκέφτομαι και εκ των προτέρων πράγματα που θα ήθελα να κάνω όταν ‘ξυπνήσω’ στον ύπνο μου, ξέροντας ότι θα τα ζούσα σαν να ‘ταν τελείως αληθινά. Πολλά βράδια με το που έκανα ένα όνειρο lucid είχα και πρόγραμμα: πρώτα επέλεγα να πετάξω πάνω απ’ το Λονδίνο (κι αν ήθελα κατέβαινα και έκανα βόλτα στις αγαπημένες μου περιοχές), μετά πετούσα σε μια παραλία κι έκανα ιπτάμενα ακροβατικά πριν κάνω μπάνιο στη θάλασσα, πιθανώς κάποια συναυλία καλλιτέχνη που ήθελα να δω live, καμιά αισθηματική φαντασίωση, κάποιο ταξίδι στο διάστημα… Σύντομα ξέχασα τα νευροβιολογικά μοντέλα, τις επιστημονικές αναλύσεις και τη χρήση τους στην μελέτη των Rapid Eye Movements. Αυτό που με ενδιέφερε, αν τύχαινε να δω κάποιο τέτοιο όνειρο, ήταν να διασκεδάσω και να βρεθώ σ’ όποιον μαγικό ονειρόκοσμο ήθελα (έστω κι αν αυτός ήταν μια απολύτως επιστημονικά εξηγήσιμη κατασκευή του υποσυνειδήτου μου).

Όταν αποφάσισα να γράψω μια σειρά παιδικών κι εφηβικών βιβλίων (που στην πραγματικότητα απευθύνονται εξίσου ή και περισσότερο σε ενήλικες) ήθελα να είναι γεμάτα μαγεία και φαντασία. Όμως η ορθολογική μου φύση δεν μου επέτρεπε να γράψω τελείως απιθανότητες. Θεωρώ πως όλη η «μαγεία» είναι ήδη μέσα μας (και γύρω μας) και απλά δεν την έχουμε ανακαλύψει. Κι έτσι, όπως κι εγώ δεν είχα ιδέα μέχρι που διάβασα το βιβλίο που είχε η φίλη μου για το Πανεπιστήμιο, έτσι και τα δύο αδέρφια βασανίζονται από εφιάλτες μέχρι να βρουν ένα παλιό βιβλιαράκι με οδηγίες για το πώς θα κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα -μέσω των «μαγικών» ονείρων. [Οι οδηγίες είναι αληθινές, και παρμένες απ’ τις αναλύσεις του LaBerge – ήδη κάποιος μου είπε πως αφού διάβασε τη Χώρα των Μαγικών Ονείρων είδε lucid dream για πρώτη φορά στη ζωή του.] Ο μηχανισμός των lucid dreams ήταν ό,τι πρέπει για παιδικό βιβλίο: έδωσε την ευκαιρία στους ΣΤΕ να ζήσουν τις πιο πολύχρωμες περιπέτειες που είχαν φανταστεί ποτέ και τους βοήθησε να λύσουν τα μυστήρια, κάνοντας τελικά τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Μόνο που (και το ξέρω εγώ περισσότερο απ’ τους ήρωές μου) αυτό που μετράει πιο πολύ δεν είναι τόσο οι αντικειμενικά καλές εξελίξεις που μπορούν να συμβούν, αλλά η τελική συνειδητοποίηση πως μέσα μας βρίσκεται το κλειδί για κάθε μελλοντική στιγμή ευτυχίας. Κι έτσι, στο βιβλίο, τα δυο αδέρφια συνεχίζουν να ονειρεύονται ένα αύριο με καλύτερες συνθήκες ζωής αλλά δεν παραλείπουν να εκμεταλλευτούν αυτά που έχουν, ζώντας στο Εδώ και Τώρα. Και αυτή η γνώση που προήλθε απ’ τα Lucid Dreams, ότι τελικά η αληθινή ζωή (η μόνη ζωή που έχουμε!) είναι πιο συναρπαστική από κάθε όνειρο ή φαντασία, αποδεικνύεται το κλειδί για την πραγματοποίηση των πιο τρελών τους επιθυμιών.

Έντεκα (αγαπημένα οσκαρικά τραγούδια)

victor vasarely, 1963

Την περασμένη βδομάδα είδα τα Όσκαρ. Και η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς ήρθε στην κατηγορία καλύτερου τραγουδιού. Ανάμεσα στις παλιομοδίτικες υπερπαραγωγές της Ντίσνεϊ ξεχώριζε από 10 χιλιόμετρα μακριά το Falling Slowly απ’ την ‘μικρή’ ταινία Once, μ’ αυτήν την όμορφη εμφάνιση στην τελετή. Και προς γενική έκπληξη κέρδισε. [Η καλύτερη στιγμή των βραβείων ήταν, βέβαια, όταν η νικήτρια δεν πρόλαβε να μιλήσει γιατί την έκοψε η ορχήστρα και μετά τις διαφημίσεις, ευτυχώς, της ζήτησαν να ξαναβγει].
Ευκαιρία, σκέφτηκα, να χρησιμοποιήσω το blog με τον τρόπο που με χαροποιεί περισσότερο: να ξοδέψω ώρες ατελείωτες κάνοντας αυτό που μ’ αρέσει με το άλλοθι της ετοιμασίας ενός ποστ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είδα τη λίστα με όλα τα τραγούδια που ήταν ποτέ υποψήφια για Όσκαρ, άκουσα δεκάδες που δεν είχα ξανακούσει, είδα σε βίντεο τις εμφανίσεις στις τελετές, έκανα «έρευνα» γι’ αυτά που με ενδιέφεραν και γενικά πέρασα όμορφα. Και μετά -για να τελειώνω και να μου φύγει η υποχρέωση- έστησα αυτό το ποστ.

2000 I've Seen It All με την Bjork απ’ το Dancer in the Dark. (Μουσική Bjork & Thom Yorke, στίχοι Lars von Trier!) Έχασε απ’ το τραγούδι του Bob Dylan. Εδώ είναι η συναρπαστική εμφάνιση της Bjork στην τελετή, εμφάνιση που καπελώθηκε απ’ τα χαζά σχόλια για το πανέξυπνο φόρεμα.

1999 Blame Canada. Ένα τραγούδι απ’ το αριστουργηματικό μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων South Park: Bigger, Longer & Uncut, που ενώ είχε πολύ καλύτερα τραγούδια αυτό ήταν το υποψήφιο, τι να κάνουμε τώρα; Μέχρι την τελευταία στιγμή ακουγόταν ότι δεν θα το τραγουδήσουν κι ότι θα λογοκριθεί. Τελικά, απ’ ό,τι θυμάμαι, τις τελευταίες μέρες κάλεσαν το Robin Williams που μαζί με πολλούς άλλους έκανε την οσκαρική ερμηνεία της βραδιάς που στηλίτευε τη λογοκρισία. Φυσικά το τραγούδι έχασε, νικητής ήταν ο Φιλ Κόλινς με μια γλυκανάλατη σαχλαμάρα απ’ τα πιο safe κινούμενα σχέδια Ταρζάν της Ντίσνεϊ.

1993 Streets of Philadelphia από το Philadelphia. ένα πολύ ενδιαφέρον κλιπ από την Τελετή που περιλαμβάνει όχι μόνο τον Antonio Banderas (που έπαιζε και στην ταινία) να προλογίζει και τον Springsteen να τραγουδά για πρώτη φορά στα Όσκαρς (με το πρώτο του τραγούδι για ταινία) αλλά και τη Whitney Houston να ανακοινώνει το «the oscar goes to…», και τον Springsteen αφού την χαιρετά να κάνει το acceptance speech του.


1990 Sooner or Later – Madonna απ’ το Dick Tracy. Εκείνο το βράδυ η Μαντόνα δεν πήγε μόνη στην τελετή (η φωτo είναι από την είσοδό τους στην αίθουσα). Θυμάμαι ήμουν πρωινός στο σχολείο και στις 7 που ξύπνησα έβαλα κάποιο δορυφορικό κανάλι για να δω αν τυχόν είχε κερδίσει η Μαντόνα και την βλέπω να κάθεται και να χαριεντίζεται με τον Μάικλ Τζάκσον – που μέχρι τότε σνόμπαραν ο ένας τον άλλο, κι έτριβα τα μάτια μου απ’ την έκπληξη. Η εμφάνισή τους πυροδότησε φήμες ότι θα έκαναν ντουέτο στο Dangerous, ότι θα παντρεύονταν, ότι το κάναν για να τη σπάσουν στον Πρινς, κλπ. Τελικά το τραγούδι της Μαντόνα είχε όντως κερδίσει το Όσκαρ Τραγουδιού κι εδώ είναι η κλασική εμφάνισή της. [μ’ ένα σμπάρο δυο βραβευμένες ζωντανές εμφανίσεις της Μαντόνα στα Όσκαρ. Να και το δεύτερο Όσκαρ, 6 χρόνια μετά: You Must Love Me από την Εβίτα.]

1986 Take My Breath Away – Top Gun. Το βίντεο-κλιπ των Berlin με τις σκηνές απ’ την ταινία.

1984 Ghostbusters απ’ την ομώνυμη ταινία, Ray Parker Jr. (το all-star κλιπ). [Καλά στα ‘80ς σχεδόν κάθε υποψήφιο για Όσκαρ ήταν μεγάλη επιτυχία – όχι όπως τώρα που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους. Άλλες υποψηφιότητες εκείνη την περίοδο Glory of Love (Karate Kid II) // Nothing's Gonna Stop Us Now (Μανεκέν) // (I've Had) The Time of My Life (Dirty Dancing) // The Power of Love (Back to the Future) // Say You, Say Me (White Nights) // Footloose (Footloose ) / / Fame (Fame) // I Just Called to Say I Love You (The Woman in Red) // What a Feeling (Flashdance) // Eye of the Tiger (Rocky III) κ.α.].

1980 Nine to Five σε ερμηνεία (αλλά και στίχους και μουσική) της Dolly Parton. [τέλειο κλιπ του τραγουδιού απ’ την ταινία]

1960 Τα Παιδιά του Πειραιά απ’ το Ποτέ την Κυριακή. Για Χατζιδακικούς λόγους. [η σκηνή του τραγουδιού απ’ την ταινία.] /// WIKITRIVIA Manos Hadjidakis was the first to receive this award for a song originally written in a language other than English, in 1960 for "Never on Sunday" (Greek title "Ta Paidia toy Peiraia") from the Greek film Never on Sunday (Greek title Pote tin Kyriaki).]

1956 Whatever Will Be, Will Be (Qué Será, Será) με την Doris Day, απ’ την ταινία του Χίτσκοκ απ’ το The Man Who Knew Too Much. [εδώ η σκηνή του τραγουδιού απ’ την ταινία /// wikitrivia για τον αμφιλεγόμενο όρο Que Sera Sera /// η αγαπημένη μου διασκευή από Wax Tailor //

1939 Over the Rainbow απ’ το The Wizard of Oz με τη Judy Garland. [κέρδισε τότε το Όσκαρ και το 1999 ψηφίστηκε ως το Κινηματογραφικό Τραγούδι του Αιώνα απ’ το American Film Institute. /// Το τραγούδι στην ταινία]
----

*για κάποιο λόγο το Love that Will Never Grow Old αν και κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα (με μια τέλεια εμφάνιση της Emmylou Harris η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει στο YouTube) όχι μόνο δεν κέρδισε Όσκαρ, αλλά δεν ήταν καν υποψήφιο. Κάθε πηγή δίνει διαφορετικό λόγο, αλλά ο πιο πιθανός (και χαζός) είναι ότι δεν δικαιούνταν να είναι υποψήφιο γιατί παίχτηκε μόνο για δευτερόλεπτα στο Brokeback Mountain, σε μια σύντομη σκηνή οδήγησης.
**ολόκληρη η λίστα με τις δεκάδες υποψηφιότητες από τα ‘30s μέχρι σήμερα, και φυσικά τα 80 τραγούδια που κέρδισαν.
***προσθέστε ελεύθερα.

-----------------------------------------------

OSCAR ACCEPTANCE SPEECH!

Εδώ βρήκα για την πλατφόρμα που σου γράφει έναν Ευχαριστήριο Λόγο για τα Όσκαρ (συμπληρώνεις τα κενά) και να ο δικός μου:

Enteka's Acceptance Speech for the Oscar for Best Blog.

Thank you! Oh! Thank you! I can hardly breathe! I feel so blessed! And this statue - it's so shiny!

Oh, thank you again! I just want everyone to bow down before me and accept that even in my wildest hallucinations, I never would have frantically prayed that this could ever validate my mediocrity. And to the other second-rate nominees, I want each of you to know how totally vindicated your jealosy makes me feel right now!

You know, when they first told me I was nominated, I just had to take a minute and laugh about how great my fans have been. I guess it all just makes me feel kinda special.

You know, there are so many back-stabbing stalkers to thank! First off though, I want to thank the senile old bats of the Academy, who looked deep within their cold, black hearts before giving me this fantastic award! Also, I want to thank Jesus, for being such a powerful force in my life. And also the hooker with the heart of gold, who taught me to take life by the horns.

And finally, to all the Producers I slept with - I couldn't have done it without you! Thank you America, and good night!

[Oscar acceptance speech για όλους]

Έντεκα της Δευτέρας [i dream of spring]

i dream of Spring

1) Κάθε χρόνο ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Μιχάλης Δέλτα παίζουν (χωριστά) στο ArtHouse της Θεσσαλονίκης [μακάρι και μαζί]. Με αφορμή το επικείμενο best-of των Στέρεο Νόβα, ο Βαγγέλης Ρίσσος παρουσιάζει αύριο Τρίτη στο ArtHouse ένα μεγάλο Στέρεο Νόβα πάρτι, με (σχεδόν) όλα τα τραγούδια τους, φωτογραφίες, βίντεο και δώρα συλλεκτικά t-shirts και κονκάρδες. Στις 11 μ.μ.

2) Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ! Θυμάμαι το Πρώτο, τον παγωμένο Μάρτη του 1999. Μου είχε βγάλει διαπίστευση ο Εξώστης (η μοναδική διαπίστευσή μου μέχρι σήμερα – grrr), και ήταν κάτι πολύ καινούριο και exciting στην πόλη. Είδα δεκάδες ταινίες, έγραψα για μερικές στον Εξώστη, και πίστεψα (αυτό που πολύ έλεγαν) ότι μπορεί και να μη ξαναγίνει. Το Δέκατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ αρχίζει αυτή την Παρασκευή.

3) Από ένα παλιό Ποπάι - μια απίθανη ανακάλυψη [από m. parianos.]

4) Το κουίζ της εβδομάδας. «Νυμτιγθοιγε Θεμμασ». Ξέρει κανείς τι είναι αυτό και τι σημαίνει; Το έχετε δει πουθενά γραμμένο (στην tv); Και σε τελική ανάλυση, ενδιαφέρεται κανείς;

5) Στο προ-προηγούμενο ποστ έγραφα για τους παλιούς συμμαθητές και τα αποκριάτικα πάρτι του δημοτικού, [και μόλις έλαβα email από την ξανθιά, όμορφη και έξυπνη Ελένη που το διάβασε και μου έγραψε μετά από δεκαοκτώ χρόνια!!] και με λίγα λόγια έλεγα τι ωραία που ήταν στο σχολείο, τότε που ήμασταν αγνοί και αφελείς κλπ. Πάντα όμως υπάρχει και το flipside. Και το θυμήθηκα με αφορμή τα δύο (!) συλλαλητήρια για τη «Μακεδονία» που γίνονται αυτή την εβδομάδα στην πόλη.
Δεν υπάρχει γνωστός μου απ’ το Γυμνάσιο που να μη θυμάται με απέραντη ντροπή τη συμμετοχή μας στα συλλαλητήρια των αρχών των ’90ς. Κι όμως! Με τι ενθουσιασμό μας θυμάμαι να κατεβαίνουμε με τα πόδια στο κέντρο, δεκάδες σχολεία να ενωνόμαστε στη Βασιλίσσης Όλγας, να τραγουδάμε τη Μακεδονία Ξακουστή, με σημαίες στα χέρια και πλακάτ που φτιάχναμε αποβραδίς. Κι όταν φτάσαμε στην Αριστοτέλους!
Με τόσο κόσμο – αίσθηση σχεδόν οργασμική: σουβλάκια κερασμένα απ’ τους καθηγητές, spooky παπάδες στις εξέδρες, ο δήμαρχος Κοσμόπουλος ξεσηκώνει τα πλήθη με τον πατριωτικό του λόγο, ατμόσφαιρα γλεντιού. [Είπαμε - νέοι και αφελείς - αλλά όχι κι έτσι!]

6) FREEBLOGGERS Ανησυχία για την εν θερμώ νομοθετική ρύθμιση των blogs // "Εκβίασε και εσύ τον Χιώτη" - blog // Κάτω τα χέρια απ’ τα μπλογκ //

7) Χίλαρι and friend: ευτυχισμένες στιγμές στο Τέξας το 1972. Αύριο?

8) H Όλια Λαζαρίδου στα Νέα, για το αν καθώς μεγαλώνουμε το πράγμα δυσκολεύει: “Μεγαλώνοντας συσσωρεύεται η κούραση. Και σ’ αυτήν την κατσαρολίτσα που βράζει και την οποία έχει ο καθένας μας πρέπει να βάζεις από κάτω συνέχεια κάρβουνο. Να κρατάς τη θέρμανση σταθερή. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο κάρβουνο χρειάζεται. Συνέχεια! Γιατί αλλιώς επικρατεί ο νόμος της αδράνειας. Και όλα σε «τραβάνε»κάτω. Το «δωρεάν κύμα της ενέργειας που έχει κανείς στην αρχή, όταν είναι νέος, και τον πάει δεν υπάρχει πια όταν μεγαλώσεις”.

9) [Με αφορμή ένα καινούριο blog που λέγεται Beautiful South θυμήθηκα το σχετικά αθόρυβο αλλά πολύ όμορφο και μελωδικό συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Επειδή δεν υπάρχει στο youtube το αγαπημένο μου τραγούδι τους (το The Lure Of The Sea), βάζω το δεύτερο αγαπημένο μου, You Keep it All In.]

10) Την περασμένη βδομάδα η ‘Α, Μπα?’ έγραψε posts:
Για τo blog της Courtney Love [θαυμάστε τη ροή του λόγου, το άρτιο συντακτικό και τη βαθιά σκέψη.] /// Για την αγαπημένη της κατοικία, σχεδιασμένη στο LA το 1960 από τον Pierre Koenig [τέλειες φωτογραφίες] /// Για το σπίτι του Τσαρλς Μπουκόφσκι στο Λος Άντζελες που αυτή τη βδομάδα αποφασίζεται αν θα κατεδαφιστεί /// Για τον Peter Schiff, το αγόρι με το οποίο η Anne Frank ήταν ερωτευμένη όταν έγραφε το ημερολόγιο. Στο ποστ παρουσιάζεται και η μοναδική φωτογραφία του αγοριού. Η αποκάλυψη έγινε τώρα από παλιό του συμμαθητή, που ξαναδιάβασε το βιβλίο και έκανε το συνδυασμό μετά από 60 χρόνια. Ο Peter πέθανε το 1944 στο Auschwitz σε ηλικία 18 χρονών. /// Για τις επτά αδερφές Sutherland που έζησαν στο τέλος του 19ου αιώνα στο Lockport της Νέας Υόρκης και έγιναν γνωστές για τα (τρομακτικά) μακριά τους μαλλιά. Το ιστορικό τους και φοβερές φωτογραφίες. /// Πώς είναι σήμερα εμφανισιακά η Tiffany και ο Μίκυ Ρουρκ? /// (Το blog της ‘Α, Μπα?’ είναι εδώ!)

11) Δεν ξέρω, υποθέτω θα έχει και στην Αθήνα τέτοιες εκπομπές, αλλά η τοπική τηλεόραση της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτη: εξαιρετικά γελοίες lifestyle εκπομπές που παρουσιάζουν (επί χρήμασι) με τρόπο δήθεν σκαμπρόζικο διάφορα -κυρίως- δευτεροκλασάτα καφέ, μπαρ, έντεχνα κουτούκια, σκυλάδικα και κλαμπ σε απίθανες περιοχές της πόλης. Οι πιο γνωστές είναι αυτή με τον Μιναρετζή αλλά και αυτή με την Μπάρκα (την αδερφή της Τζούλιας). Μαγαζιά της συμφοράς -αλλά και mainstream- καταστασιακή σκηνοθεσία, θαμώνες ανατριχιαστικοί, ιδιοκτήτες ψιλομεθυσμένοι, κέφι βεβιασμένο - δεν θα πήγαινα στα μαγαζιά ακόμα κι αν με πλήρωναν.
Κι όμως τα βλέπω με απόλαυση. «Ενημερώνομαι» για το πώς διασκεδάζει ο πολύς κόσμος και νιώθω ότι μπαίνω στην οθόνη - για λίγο είμαι στα μαγαζιά, αλλά ταυτόχρονα είμαι αόρατος και στην ασφάλεια του καναπέ μου. Η αγαπημένη μου κλισέ-ατάκα δεν είναι μια απ’ τις κλασικές «εδώ περνάμε καλά!», «σωστό παλατάκι», «ο χώρος πρόσφατα ανακαινίστηκε», «το στολίδι της πόλης». Είναι όταν οι παρουσιαστές χαμογελώντας πλατειά λένε «Βρισκόμαστε στο [Τάδε Μαγαζί], εδώ στην Πλατεία Ωραιοκάστρου!» (Για κάποιο λόγο τα περισσότερα βρίσκονται, «εδώ!» στην πλατεία Ωραιοκάστρου, που ανάθεμα με αν ξέρω που είναι.) Αυτό το εδώ, -που το λένε με τόση φυσικότητα!- είναι που με πεθαίνει.
[Γράφοντας τα παραπάνω και κυρίως την πρώτη πρόταση συνειδητοποίησα πως όντως, θεωρώ πως σχεδόν όσοι με διαβάζουν είναι απ’ την Αθήνα (οκ, και κάποιοι απ’ τη Θεσσαλονίκη και το εξωτερικό). Ισχύει; Πολύ θα ήθελα να διαβάσω στα σχόλια εσάς που ζείτε σε άλλα μέρη της χώρας. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλους περίπου έτσι: «Τι; Απ’ την όμορφη Κατερίνη;; Την αγαπάμε την Κατερίνη!!» και «Τα φιλιά μας στη μαγευτική Τρίπολη!». Περιμένω.]

--------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Plaridel, Bulacan

To παιχνίδι στο οποίο με κάλεσε ο Mr. Arkadin λέει:

1.Μπαίνεις στη wikipedia..
2.Αναζητάς την επιλογή "random article" (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.
3.Πατάς άλλη μια φορά το "random article". Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.
4.Πατάς "random article" άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.
5.Καλείς άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο.

Λοιπόν, το όνομα του συγκροτήματός είναι Plaridel, Bulacan! Πήραμε το όνομά μας από έναν αστικό δήμο 80.000 κατοίκων στην περιοχή Bulacan που είναι στις Φιλιππίνες. Δεν έχουμε πάει ποτέ, αλλά μας άρεσε ο ήχος του (μπιουλάκαν!) και μάλλον ταιριάζει με την chill-out μπλακ μέταλ που παίζουμε.

Το όνομα του δίσκου είναι Wenzhou Sports Centre, απλούστατα γιατί όλος ο δίσκος είναι μια live ηχογράφηση από τη συναυλία που δώσαμε σ' αυτό το μεγάλο ανοιχτό στάδιο της Κίνας πέρσι, παρουσιάζοντας όλα μας τα τραγούδια.

Το tracklist του δίσκου: Τα έντεκα τραγούδια μας κινούνται σε downbeat black metal ρυθμούς και οι στίχοι αντανακλούν την αγάπη μας για το αίμα (δύο τίτλοι με την λέξη blood μέσα!), τις νυχτερίδες, και τις θεωρίες συνομωσίας.

1) Project 'S'
2) Independent Television Authority
3) Common Thick-thumbed Bat
4) Serik
5) Archie Campbell's Cove, Newfoundland and Labrador
6) Bloodshot
7) Colorado River Delta
8) Hanse Sail
9) The Mote in God's Eye
10) William Sadler Franks
11) Back to Blood Alley
+ (secret track Portrait of Seymour H. Knox)

[Δεν κρατήθηκα κι αφού βγήκαν οι 11 τίτλοι, πάτησα το random άλλη μια φορά για να βρω το secret track. Κι έπεσα πάνω στη φράση "Portrait of Seymour H. Knox". Διάβασα το λήμμα όπως και τα προηγούμενα και με χαρά ανακάλυψα έναν ωραίο πίνακα του Warhol, απ’ την περίοδο «ζωγραφίζω το πορτρέτο οποιουδήποτε με πληρώσει».]

*αν θέλουν ας πάρουν τη σκυτάλη οι: ιφιμέδεια, α-μπα?, beautifulsouth, m.hulot, ggl.