Έντεκα της Δευτέρας (του Πάσχα)

*NEO (+ εορταστικό) ποστ την τετάρτη 7 μαϊου

--

--

(γιώργο χρόνια πολλά!)

1) Σήμερα βγαίνει το Hard Candy της Madonna. Σήμερα βγαίνει και το Third των Portishead. Το ένα είναι ψιλομέτριο, το άλλο όχι. Το ένα θα πάει Νο1 παντού, το άλλο όχι. Όπως και να ‘χει πάντως σήμερα είναι Μεγάλη Μέρα για τα μουσικά μου γούστα και τις ποπ αναφορές μου. (Αν ήταν ανοιχτά και τα δισκάδικα…)

2) Για μια βδομάδα τα δελτία ειδήσεων έλεγαν για τους κινδύνους των βεγγαλικών, το πόσο παράνομα είναι κλπ. Και μετά τα ίδια δελτία εκστασιασμένα δείχνουν συνέχεια τα τοπικά έθιμα και τα εντυπωσιακά βεγγαλικά και τον ιστορικό «πόλεμο στρακαστρούκας σε νησί» κλπ. (Και ας μην ανοίξουμε καν το θέμα: «’Ιερό’ φως, αεροπορία και τιμές αρχηγού κράτους!»)

3) Διάβασα για ένα καινούριο βιβλίο, που λέγεται «Εγώ, ο Πύρρος» του Ρ.Γ. Σκουτέλα και δεν αντιλέγω ότι είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο για το μεγάλο στρατηλάτη. Ο τίτλος του όμως με έκανε να σκεφτώ το εξής αξίωμα: «Όταν ένα βιβλίο έχει τίτλο ‘Εγώ ο Τάδε’ κατά πάσα πιθανότητα έχει γραφτεί από οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον ίδιο τον Τάδε.» /// Θυμάμαι το «Εγώ, η Μάρθα Φρόιντ» της Φωτεινής Τσαλίκογλου. Έτσι όπως το είδα εγώ, όλο το βιβλίο ήταν μια αφήγηση της βιογραφίας του Φρόιντ από την «Εγώ η Μάρθα Φρόιντ» με κάποιες εμβόλιμες ατάκες του στυλ: «Ο Φρόιντ έκανε αυτό, αυτό κι αυτό και τότε, εγώ η Μάρθα Φρόιντ, τον κοίταξα με υπερηφάνεια» ή «Ο άντρας μου εξέτασε τους ασθενείς κι εγώ η Μάρθα Φρόιντ πήγα να μαγειρέψω» κ.ο.κ. [Ένα εύστοχο βιβλίο (όντως, η Μ. Φρόιντ ήταν στη σκιά του άντρα της) αλλά όχι και τόσο συναρπαστικό ως ανάγνωσμα. ]

4)
[30'' με το πιο νυσταγμένο γατάκι του κόσμου]

5) Η Julie Burchill είναι θρυλική δημοσιογράφος της Αγγλίας, κάτι ανάμεσα σε Μαλβίνα Κάραλη και Βίκυ Μιχαλονάκου – με ότι αυτό συνεπάγεται. [Πριν 10 χρόνια είχα πάει και σ’ ένα πάρτι προς τιμήν της στο ICA. Μια κοπέλα με ρώτησε καναδυό πράγματα και την επόμενη βδομάδα διάβασα ‘δηλώσεις’ του «22year-old student Aris» στο περιοδικό Heat.) Η βιογραφία της είχε τίτλο I Knew I Was Right, αλλά παρά την μυθιστορηματική της ζωή ήταν δυστυχώς βαρετή, όπως και σχεδόν όλα τα βιβλία της. Τώρα γράφει στον Observer και την περασμένη εβδομάδα έκραξε -όσο δεν πάει- τη Μαντόνα.

6) Η πιο καλτ διαφήμιση που είδα φέτος, στο (καλό) free-press Green. Πρέπει να μεγαλώσει σε άλλο παράθυρο για να αποκαλύψει το -σχεδόν παρανοϊκό- μεγαλείο της...

7) Η απόλυτη καταξίωση: Ίσα κι όμοια!
Το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Σ' ένα ράφι βιβλιοθήκης μαζί με τους ήρωές μου. Διακρίνονται βιβλία των Warhol, Τσαγκαρουσιάνου και Δημοκίδη. Ίσα κι όμοια! [not]

(από εδώ)

8) Bits & Pieces: Θεωρία συνομωσίας! Ο Άρης δεν είναι κόκκινος πλανήτης - οι εικόνες είναι πειραγμένες από τη NASA. Γιατί; /// «αλήθεια, φως και ζωή είναι μόνον ο Κύριος Ημών Ιησούς ΧΡΙΣΤΟΣ». Ολόκληρη η βλακώδης απόφαση δικαστή για το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου - εδώ (μπόνους: η αγωγή Κούγια vs Βατίδου) ///3 νέες ταινίες με μουσική από τους Massive Attack /// Beijing Olympic Chief Linked to Torture /// Ηταν θέλημα Θεού, λέει η ΕΡΤ για έναν Μητροπολίτη που σώθηκε από αεροπορικό. Μήπως τότε ήταν Θέλημα Θεού και η πτώση του Σινούκ η οποία στοίχισε τη ζωή στον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας και σε άλλα 17 μέλη της συνοδείας του το 2004?? ///

9)(Ένα τραγούδι γεμάτο φωνητικά samples μ' ένα βίντεοκλιπ που υποτίθεται μας δείχνει την πηγή τους. Αξεπέραστο: The Avalanches - Frontier Psychiatrist, 2001)

10) Έντεκα (μικροί φόνοι). Το πρώτο βιβλίο της Βάσιας Τζανακάρη επηρεασμένο και απ' τη μουσική του Νικ Κέιβ. Και αν τυχόν είναι αυτή η Βάσια Τζανακάρη που φαντάζομαι (που έγραφε για μουσική στον Εξώστη και είχε αναστατώσει μια σύσκεψη στο πρώτο τεύχος του soul με μια κακή κριτική της για τον Ian Brown) τότε έχω να πω πως είναι και γαμώ τα άτομα και ότι θα διαβάσω το βιβλίο οπωσδήποτε.

11) Το νέο τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ: Το παλιό (και κατά καιρούς αγαπημένο μου) περιοδικό γιορτάζει τα 200 τεύχη. Δίνει Μπέργκμαμ και Short-Bus, έχει αρχειακά αφιέρωμα στα 200 τεύχη του (αλλά και στα 200 «καλύτερα»φιλμ), έχει και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα. Όμως για μένα το highlight είναι μια συνέντευξη του Αγγελόπουλου, τον οποίο επί 200 τεύχη το περιοδικό σνόμπαρε -και αντιστρόφως. Δεν είναι μια συνέντευξη αγιογραφία (το αντίθετο ίσως), τον ρωτούν για όλους και για όλα. Ένα εξαιρετικό τεύχος που θέλω πραγματικά να το προτείνω σε όλους, χωρίς ιδιοτέλεια ή χωρίς να έχω να κερδίσω κάτι.

----------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

(Έχοντας να κερδίσω κάτι και με μπόλικη ιδιοτέλεια συνεχίζω το αφιέρωμα στα όνειρα με αφορμή το πιο πρόσφατο βιβλίο μου «Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων»)



Όνειρα που άλλαξαν τον κόσμο
Υπάρχουν όνειρα που έγραψαν ιστορία, γιατί με τον τρόπο τους επηρέασαν αυτούς που τα είδαν. Σ’ αυτό το λινκ (http://www.brilliantdreams.com/product/famous-dreams.htm) υπάρχουν 12 τέτοια, διάσημα όνειρα. Αυτό που βοήθησε τον Paul McCartney να γράψει το Yesterday, αυτό που ενέπνευσε τη Mary Shelley για το βιβλίο της Frankenstein, ένα όνειρο που οδήγησε σε βραβείο Νόμπελ, ένα όνειρο που απέφερε εκατομμύρια κ.α.

+ κι ένα όνειρο που άλλαξε τον κόσμο (μου)

Υπάρχουν διάφορα όνειρα που με επηρέασαν. Μερικές φορές μου δίνουν ιδέες για κείμενα (όπως αυτό με την Jane Fonda), άλλες φορές μου λύνουν προβλήματα ή μου βγάζουν στην επιφάνεια θέματα που καταπίεζα.

Όμως το Όνειρο Που Μου Άλλαξε τη Ζωή είναι ένα και μοναδικό. Ας περιγράψω λίγο τη ζωή μου την περίοδο που το είδα. Τέλος καλοκαιριού του 1995, λίγο πριν αρχίσει η Τρίτη Λυκείου – και πριν αρχίσω φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές. Από μικρός είχα αποφασίσει πως το όνειρό μου ήταν να γίνω δημοσιογράφος, και από σχετικά νωρίς προετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις της 3ης Δέσμης. Ήμουν πολύ καλός στην Έκθεση, η Ιστορία μου άρεσε, από ξένες γλώσσες πήγαινα καλά. Με φόβιζε βέβαια λίγο η διαδικασία των Πανελληνίων. Ήξερα πως οι βαθμοί για την 3η δέσμη (πόσο μάλλον για τη σχολή ΜΜΕ) ήταν πολύ υψηλοί, ο κόπος μεγάλος, το φροντιστήριο δύσκολο, τα μαθήματα στο σχολείο απαιτητικά.

Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος να κλειστώ στο σπίτι για καναδυό -τουλάχιστον- χρόνια ή να ζήσω την τελευταία χρονιά του σχολείου σαν να είναι θρίλερ. Και αρχίζοντας να διαβάζω Αρχαία, δυστυχώς με έπιανε ο ύπνος (όπως και με κάθε τι που κουράζει το μυαλό μου). Ήμουν πολύ πιεσμένος αλλά (εκτός του ότι δεν το καταλάβαινα συνειδητά) τι άλλο μπορούσα να κάνω; Θα απογοήτευα τους γονείς, θα απογοήτευα τον εαυτό μου και τα όνειρά μου: το ότι θα διάβαζα για την 3η δέσμη κι ότι θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο ήταν κάτι ήδη αποφασισμένο -με τη συναίνεσή μου. Όση τεμπελιά κι αν είχα δεν ήθελα να την αφήσω να φανεί.

Η μαμά μου ήταν στην κλινική για μια μικροεπέμβαση κι έτσι πήγα με τον μπαμπά μου στο φροντιστήριο και γράφτηκα. Πήρα το πρόγραμμα της 3ης Δέσμης, διαπίστωσα ότι θα ήμουν σ’ όλη την Τρίτη λυκείου σε διαφορετικό τμήμα με τον κολλητό μου (που θα πήγαινε 4η δέσμη επειδή ήταν πιο εύκολη) και πήγα στην κλινική για επίσκεψη. Προσπαθούσα να μη σκεφτώ τις εκπαιδευτικές και ψυχολογικές περιπέτειες. Τις είχα -αναγκαστικά- αποδεχτεί.



Το ίδιο βράδυ είδα ένα όνειρο. Περπατούσα σε έναν χωματόδρομο. Αριστερά και δεξιά μου υπήρχαν τρομακτικά σκοτεινά δέντρα, με μυτερά κλαδιά γυμνά από φύλλα. Συνάντησα την ξαδέρφη μου. «Τι θα κάνεις με τις Πανελλαδικές;» με ρώτησε. Το σκέφτηκα λιγάκι και τις είπα: «Ξέρεις τι; Θα παρατήσω το φροντιστήριο και την 3η Δέσμη. Θα πάω αύριο στο σχολείο για να κάνω αίτηση αλλαγής, και θα ζητήσω να μπω στην 4η Δέσμη. Θα διαβάζω ελάχιστα και θα διασκεδάζω συνέχεια. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα γραφτώ σ’ ένα foundation και μετά θα πάω να σπουδάσω Μ.Μ.Ε. στο Λονδίνο, χωρίς Πανελλαδικές, χωρίς μαθήματα που δε με ενδιαφέρουν, χωρίς βασανιστική παπαγαλία ή δυσάρεστες αγχωτικές μέρες σε σχολεία και φροντιστήρια. Και στο Λονδίνο θα αλλάξει όλη μου η ζωή και θα γίνω ευτυχισμένος.» Με το που είπα αυτά η φύση γύρω μου άνθισε. Κι εγώ άρχισα να υπερίπταμαι πάνω απ’ το έδαφος. Δεν πετούσα ακριβώς, ήμουν απλώς ψηλότερα απ’ το έδαφος, σαν να κολυμπούσα...



Το πρωί που ξύπνησα δεν θυμόμουν το όνειρο. Ήμουν πολύ ευδιάθετος αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω την πηγή ευτυχίας. Πήγα στην κλινική, όλα είχαν πάει καλά με τη μαμά μου. «Χαρούμενος μοιάζεις, όχι σαν τον τελευταίο καιρό», μου είπε. Κάθισα για πολύ ώρα. Για πάντα θα θυμάμαι τη στιγμή μου καθισμένος σε μι άβολη καρέκλα του δωματίου και από κάποιον απροσδιόριστο συνειρμό θυμήθηκα το όνειρο. Ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός. «Όχι ρε γαμώτο!» φώναξα με απελπισία. «Τι έγινε;» τρόμαξε η μαμά μου. «Όνειρο ήταν μαμά, πού να σου λέω τώρα, νόμιζα ότι είχε γίνει στ’ αλήθεια αλλά ήταν απλώς όνειρο.»

Μου ζήτησε και της το περιέγραψα. Ήμουν αξιολύπητος. «Γιατί δεν το προσπαθείς;» μου είπε προς έκπληξή μου. Πού να το προσπαθούσα… Τη Δευτέρα άρχιζε το φροντιστήριο, δυο μήνες πριν είχα δηλώσει Δέσμη, ήταν κάτι που (θεωρητικά) όλοι θέλαμε, το Λονδίνο θα έβγαινε πανάκριβο και δεν τα είχαμε…

Μετά από λίγο ήρθε ο μπαμπάς μου. Γέλασε πολύ με το όνειρο. «Ήρθε λοιπόν η Παναγία στον ύπνο σου ε; Και σου έδωσε θεϊκό σημάδι… "Άρηηη, άλλαξε Δέσμη"…» Αφήσαμε μόνη τη μαμά, με πήγε με το μηχανάκι διαδοχικά στο σχολείο και στο φροντιστήριο, και, ναι, σε κείνο το (κρίσιμο, ας πούμε) σταυροδρόμι της ζωής μου, όλα άλλαξαν.

[Το είχα ξαναγράψει: Δύο χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα, καθώς τελικά ετοιμαζόμουν να φύγω για πρώτη φορά μόνος μου στο εξωτερικό και πηγαίνοντας για τις σπουδές ΜΜΕ στο Λονδίνο, η μαμά μου μού χάρισε ένα βιβλίο για τις πρώτες μέρες. Στην πρώτη σελίδα μου είχε γράψει την εξής αφιέρωση: «Δεν πρέπει να ονειρεύομαι για σένα. Μόνο να σου δίνω την ευκαιρία να ονειρεύεσαι εσύ - και να κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω να βγουν αληθινά τα όνειρά σου.»]

-----------------------------------


!αδάμοδβ ήλακ