Έντεκα της Δευτέρας [η νέα σεζόν]

γεια!


1) Το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού το Έντεκα της Δευτέρας έκανε ψυχαναγκαστική χρήση της κανονικής του άδειας, πράγμα αρκετά ψυχοφθόρο για μένα. Κάθε τόσο διάβαζα ή σκεφτόμουν πράγματα κι έλεγα «γρήγορα, να το βάλω στο έντεκα της δευτέρας» και μετά σκεφτόμουν πως έπρεπε να επιμείνω στην ξεκούρασή μου και κρατούσα την είδηση ή/και τη σκέψη κάπου στην άκρη – στο word document που μαζεύω υλικό.

Δεν ξεκουράστηκα ιδιαίτερα ακόμα, αλλά από δω και πέρα είμαι αποφασισμένος. Και, το ξέρω, το Έντεκα της Δευτέρας (μαζί με τα άλλα, πολλά, ποστ που ετοιμάζω για κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη) θα είναι και πάλι μόνο η ξεκούραση και η εκτόνωσή μου, όπως ήταν όταν πρωτοάνοιξα το μπλογκ. Αυτό είχε κρατήσει για ένα εξάμηνο – τότε που δεν δούλευα 9-5 καθημερινά και είχα άπλετο χρόνο για, τελείως άχρηστη, δημιουργικότητα. Η νέα σεζόν του enteka (για μένα τουλάχιστον) θα είναι η πιο χαρούμενη και διασκεδαστική μέχρι στιγμής. Και η πιο ελεύθερη.



2) Να ζούσε ο Τίμοθυ Λίρυ να το δει αυτό! Ριμέικ για την πιο ακραία παραισθησιογόνα ταινία όλων των εποχών: τώρα το Yellow Submarine σε 3D! [πάνω ένα απόσπασμα απ' την πρωτότυπη ταινία, το When I'm 64, που προς το τέλος έχει και την πιο τέλεια καταμέτρηση απ' το 1 ως το 64.]


3) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: [ειδήσεις που θα προκύπτουν αφότου ανέβηκε το ποστ θα μπαίνουν εδώ – έτσι το ποστ θα ανανεώνεται στη διάρκεια όλης της εβδομάδας. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από πανέξυπνο υπεύθυνο καλού κυριακάτικου ενθετου ο οποίος όταν εγώ απόρησα που είχε κλείσει από την Τρίτη το τεύχος που θα κυκλοφορούσε την Κυριακή γέλασε σαρδόνια (από μέσα του) και μου απάντησε ξερά: «Ναι – καυτή επικαιρότητα.»]


4) TOTALLY LOOKS LIKE…

(magic!)


5) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ:

Οι καθημερινοί αναγνώστες εφημερίδων είναι είδος προς εξαφάνιση, οι περισσότεροι τις διαβάζουν online, ή τις παίρνουν το Σ/Κ για τις προσφορές. Στην εποχή μας είναι πολυτέλεια κάποιος να παίρνει κάθε μέρα την εφημερίδα του, και να βρίσκει το χρόνο να αφοσιωθεί σ’ αυτήν. Ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους – και τώρα που είμαι αργόσχολος και πάλι αποφάσισα να γίνω ένας απ’ αυτούς. Σκέφτηκα πως θα ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα (για μένα) αν αγόραζα κάθε μέρα της εβδομάδας μια συγκεκριμένη εφημερίδα.

Θα τρελαινόμουν; Θα διαφωτιζόμουν; Θα εθιζόμουν; Θα έπιανε η πλύση εγκεφάλου; Θα πειθόμουν ποτέ να ψηφίσω Καραμανλή; Πώς, τελικά, θα ήταν η καθημερινότητά μου;

Το πείραμα άρχισε πριν λίγο καιρό και το ημερολόγιο αυτού του, μάλλον παράξενου, case study δημοσιεύεται κάθε εβδομάδα στη Lifo. Οπότε ένα επιπλέον (έκτακτο) έντυπο ποστ θα υπάρχει κάθε Πέμπτη εκεί. [Στο επόμενο τεύχος η εβδομάδα μου με «Τα Νέα». Όμως από σήμερα και μέχρι την Κυριακή θα αγοράζω, θα διαβάζω εξονυχιστικά (και ουσιαστικά θα ζω με) την ΑΥΡΙΑΝΗ! Ελπίζω να μην το ‘χάσω τελείως και να ζήσω για να αφηγηθώ την εμπειρία…]


Ξεκίνησα με την ‘Απογευματινή’ και η εβδομάδα μου ήταν γεμάτη με γκριμάτσες του Καραμανλή, μελοδραματικές ιστορίες, υποκειμενικές πολιτικές κρίσεις, εφιάλτες με σαρανταποδαρούσες, περίεργα σύννεφα στην παραλία, αλλεπάλληλα άρθρα για τους κινδύνους του προστάτη και χαμογελαστές φωτογραφίες πολιτευτών της ΝΔ. Όλες οι περιπέτειές μου εδώ:

[ΜEDIA TRIP] Μια εβδομάδα στον κόσμο της εφημερίδας "Απογευματινή"

---


6) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ.
(Η εικόνα πάνω είναι από έργο της Ειρήνης Ευσταθίου, της φετινής νικήτριας του βραβείου ΔΕΣΤΕ.)

*Σήμερα ένα όνειρο που έστειλε ο Passenger

Είμαι σε ένα μπαλκόνι και από κει βλέπω τέσσερεις ανελκυστήρες - είναι από αυτούς που είναι όλο γυαλί και βρίσκονται στο εξωτερικό του κτηρίου. Αντί να κινούνται κατά μήκος του τοίχου όμως είναι δεμένοι με χοντρές αλυσίδες στην οροφή του κτηρίου. Ξαφνικά πετάγεται απο το πουθενά ο Harvey Keitel και προσγειώνεται πάνω σε έναν απο αυτούς. Τον ξεδένει από την αλυσίδα αλλά ο ανελκυστήρας δεν πέφτει κάτω, αιωρείται αψηφώντας την βαρύτητα. Ο Harvey πετάγεται και στο δεύτερο και κάνει το ίδιο πράγμα αλλά όταν πηδάει στο τρίτο τα βρίσκει δύσκολα, η αλυσίδα είναι σφιχτή και δεν ξεδένεται με την πρώτη. Αρχίζει τότε να κτυπά δυνατά το πόδι του ωσάν και κάτι έχει κολλήσει και αν βάλει αρκετή δύναμη θα ξεκολλήσει και θα απελευθερωθεί όπως τα άλλα.
Ξαφνικά γυρίζει πάνω και με βλέπει και κάνει μια γκριμάτσα του στυλ "Δεν θα με μαρτυρήσεις έτσι;". Κάνω το κεφάλι μου κάτω για να του δείξω ότι δεν θα το πω σε κανένα και μετά του κάνω και το thumbs up για επιβεβαίωση.
Φαίνεται ότι τον πείθω και συνεχίζει με την δουλειά του. Τελικά τα καταφέρνει και με τον τρίτο και ξυπνάω ακριβώς στο σημείο που ελευθερώνει και τον τέταρτο ανελκυστήρα…

-

(έπαιξαν διάσημοι στα όνειρά σας; στείλτε τα εδώ.)
-


7) Bits + Pieces: (η φωτογραφία πάνω είναι από ένα κείμενο που με έκανε να αναφωνήσω: ‘Εύγε Δέσποινα Τριβόλη!’) /// Όλα έτοιμα για την έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν; /// Ο Νίκος Βατόπουλος γράφει για τον τίτλο της νέας ταινίας του Χάρρυ Πόττερ. /// «Η ποιοτική δημοσιογραφία δεν είναι φθηνή», είπε ο Ρούπερτ Μέρντοχ μέσα στο καλοκαίρι, και αποφάσισε να χρεώνει τις επισκέψεις στις ποιοτικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες της “The Sun” και των “News of the World” (et al.) /// Ιστορίες καθημερινής αγένειας, από την Γιούλη Επτακοιλη /// (όπως στα βραβεία του mtv) ο Kanye διακόπτει διάφορα πράγματα... /// "Κανείς δεν ξέρει τι κρύβουν οι άνθρωποι! Οι όψεις μεταποιούνται πια τόσο εύκολα, που η εσωτερική ζωή παραμένει μυστικότερη από ποτέ."... [Ιστορίες που μου είπε ένα παιδί που έκατσε δίπλα μου ] /// Exhibition ventures into the mind of director Tim Burton /// Aπόσπασμα από το ντοκιμαντέρ "Visit to Picasso" που γυρίστηκε το 1950 από τον Paul Haesaerts. /// Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα των τελευταίων χρόνων στο πρώτο της μυθιστόρημα-έκπληξη. (θα μαντέψετε ποια είναι?) /// Massive Attack – ακούστε το νέο EP. /// H νέα Miss Marple (και όλες οι παλιές) /// πιο ενδιαφέρον από ποτέ: το (ψεύτικο) twitter του Κώστα Καραμανλή. /// η παγκόσμια συνομωσία των διασκευών συνεχίζεται, στο cover-lovers. /// Τα Μεγαλύτερα Μυθιστορήματα Στην Αγγλική Γλώσσα /// ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΠΝΙΖΕI? /// (φοβερό?!) /// τέλειο αφιέρωμα: τραγούδια για το Βερολίνο. /// Καταπληκτική ανάλυση του νέου Παπακαλιατικού Trailer (frame by frame) /// Οι έντεκα αγαπημένες μου ταινίες του John Hughes [R.I.P.]. Sixteen Candles (1984), The Breakfast Club (1985), National Lampoon's European Vacation (1985), Weird Science (1985), Pretty in Pink (1986), Ferris Bueller's Day Off (1986), She's Having a Baby (1988), National Lampoon's Christmas Vacation (1989), Home Alone (1990), Home Alone 2: Lost in New York (1992), Maid in Manhattan (2002)


8) Quote-Of-The-Week


(Από επεισόδιο των Simpsons)
Scully: Homer, we're going to ask you a few simple 'yes or no' questions. Do you understand?
Homer: Yes. (lie detector blows up)


9) FLASHBACK!

# ΠΡΙΝ από ένα χρόνο στο enteka
Αφιέρωμα στη Μαντόνα /// Έντεκα της Δευτέρας /// Κριτική στην κριτική των κριτικών (+ Χρύσα Δημουλίδου saga…) /// Το Velvet Bus /// Μακάρι να με άφηναν να κοιμηθώ και να μην πάω στη δουλειά /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2008]

# ΠΡΙΝ από δύο χρόνια στο enteka
Διάφορα Έντεκα της Δευτέρας /// Favela Radio /// Πρωτοσέλιδα εφημερίδων πριν και μετά από τις εκλογές του 2000 και του 2004 /// porno for pyros (χωρίς να φαντάζεται κανείς το φετινό σίκουελ) /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2007]

# ΠΡΙΝ από τρία χρόνια στο enteka
11 ύποπτοι για την εξαφάνιση του μπλογκ μου /// Πετρίδης /// gay-friendly ταινίες /// αναμνήσεις απ’ την καριέρα του Χάρρυ Κλυνν /// 11 φοβίες /// google referrals /// κ.α.
[ΣΕΠΤ. 2006]

10) Θέλω αυτή τη γάτα! [via α,μπα?]

-

11) ΕΡΕΥΝΑ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

(επιχειρώντας μια ψιλοεπιστημονική στατιστική ανάλυση του γούστου των αναγνωστών του enteka.)

Ένα χρόνο μετά τη συναυλία της στην Αθήνα κυκλοφορεί το διπλό best of της με 34 απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Όσο κι αν σνομπάρονται, τα τραγούδια της Madonna ακούστηκαν ως σάουντρακ σε στιγμές της ζωής κάθε ανθρώπου. Διάλεξα έντεκα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της -που περιλαμβάνονται στο Celebration- και περιμένω με ενδιαφέρον να δω τι θα πει η σιωπηλή πλειοψηφία…



-
------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!


ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ
(φωτογραφίες γιώργος κ.)

Παλιά είχα σχεδόν έτοιμο (στο μυαλό μου) ένα σενάριο για ταινία που θα διαδραματιζόταν στην πλατεία Ναυαρίνου της Θεσσαλονίκης. Θα ξεκινούσε στο σήμερα, με αφορμή το re-opening ενός παλιού μπαρ που υπήρχε εκεί τη δεκαετία του '80. Ο ήρωας θα είχε ραντεβού, 20 χρόνια μετά, με παλιούς φίλες και φίλες, για να πάνε όλοι μαζί στο μπαρ που είχαν φάει τη νεότητά τους και είχε παραμείνει κλειστό για δεκαετίες - μέχρι απόψε. Και περιμένοντάς τους θα ξεκινούσε η κανονική ταινία, ένα γιγάντιο φλάσμπακ σε εκείνα τα χρόνια, γυρισμένο όλο -και μόνο- στην πλατεία Ναυαρίνου, εκεί που (ουσιαστικά) ζούσαν τότε.



Μόνο στο τέλος, (κι αφού θα είχαμε δει όλη την ιστορία της παρέας και αφού ξαναγυρνούσαμε στο σήμερα -στον ήρωα να περιμένει τους παλιούς φίλους στην πλατεία Ναυαρίνου) θα αποκαλυπτόταν ποιοι τελικά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα - και πώς νιώθουν για την καινούρια τους ζωή, επιστρέφοντας στο παρελθόν. Το τέλος δεν θα ήταν γλυκόπικρο ή μελό, θα ήταν γλυκό. Και αισιόδοξο.



Αυτή ήταν η -προ 15ετίας- ιδέα μου, φτιαγμένη για τον κινηματογράφο, αλλά παιγμένη μόνο στο μυαλό μου, με όλες τις ασπρόμαυρες και έγχρωμες λεπτομέρειές της. Ποτέ δεν έγραψα το σενάριο, και μάλλον ποτέ δε θα το γράψω - ξέρω πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι να γυριστεί μια ταινία και δεν έχω και πολλές αυταπάτες ότι το σενάριο θα ήταν καλό ή ότι τέλος πάντων θα γινόταν πραγματικά ποτέ ταινία. Και είμαι και τεμπέλης.



Τα θυμήθηκα όμως όλα αυτά όταν είδα στο μπλογκ του m.hulot ένα χιπ-χοπ βίντεοκλιπ του Λόγος Απειλή. Στο τραγούδι γκρινιάζει για τους άλλους ράπερς που δεν μιλούν για κοινωνικά θέματα. [Άσχετη γενίκευση που στηρίζεται σε όσο ελληνικό χιπ χοπ έχω ακούσει στη ζωή μου: πολλά κομμάτια της ελληνικής ραπ είναι τόσο αυτοαναφορικά που πολλές φορές ο μόνος τρόπος για να ακουστούν τα 'κοινωνικά θέματα' είναι να θάψεις τους άλλους που δεν τα αναφέρουν ή να παινευτείς επειδή τα αναφέρεις εσύ. Το να γράψει κάποιος ένα τραγούδι για τα 'κοινωνικά θέματα' αυτά καθ' αυτά θεωρείται, ίσως, περίπλοκο.]



Τέλος πάντων, το βίντεοκλιπ είναι απ' τα πιο καλογυρισμένα που έχω δει, ένα μίνι έργο τέχνης. Και το πιο ενδιαφέρον (γι' αυτό θυμήθηκα και το σκονισμένο, υποθετικό μου σενάριο) είναι πως γυρίστηκε στη Ναυαρίνου, σε κάθε γωνιά της - όποιος έχει περάσει από εκεί σίγουρα θα αναγνωρίσει τις εικόνες. Μέχρι να καταλάβω ότι ήταν γυρισμένο εκεί ένιωθα ένα περίεργο deja vu, τα πλακάκια του πεζοδρομίου, μια βιτρίνα, ένας υπερμεγέθης παπαγάλος πάνω σε περίπτερο, ένα σοκάκι, μια λάμπα.



Ένιωσα σα να ήμουν εγώ ο (ενήλικας πια) ήρωας του σεναρίου, σα να είδα με νέα, φρέσκα μάτια την παιδική και νεανική μου ηλικία χωρίς όμως να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Σκόρπιες ασήμαντες εικόνες, η παιδική (μου) χαρά και το συντριβάνι με το αγοράκι, τότε που ήμουν 8 και ποθούσα τα ξένα μουσικά περιοδικά του βιβλιοπωλείου Κεντρί, τότε που είχα πέσει κατά λάθος στα αρχαία, ένα εφηβικό ραντεβού στο Φρουτότυπο, η αστυνομία, το μαγαζί της μαμάς μου, τα γέλια στο κλειστό πια σινεμά Ναυαρίνον, οι παλιοί μου φίλοι – που κάποιοι, ευτυχώς, είναι και τωρινοί μου φίλοι. Δεν άκουγα τους στίχους του τραγουδιού, κοιτούσα μόνο τις αποστασιοποιημένες (αλλά τόσο αλλόκοτα οικείες!) εικόνες και ζούσα αλλεπάλληλα, σχεδόν οργασμικά, φλασμπακ - τελώντας σε πλήρη σύγχυση σα να είχα πάρει κάποιο εξωφρενικό ναρκωτικό.

Και αφού το βίντεοκλιπ τέλειωσε το ξαναείδα. Και η αίσθηση, χάρη σε ένα σωρό εγκεφαλικούς δικούς μου λόγους, δεν ήταν μελό ή γλυκόπικρή. Ήταν γλυκιά. Και για πρώτη φορά εδώ και καιρό ήταν ξεκάθαρη -και σαρωτικά- αισιόδοξη.
.
.
-----------------------------------------
.

!ςυολό εσ αιοτέτ ατνάπ
.
.
.