Έντεκα (live εμφανίσεις της Madonna...)

Το έντεκα της δευτέρας αναβάλλεται λόγω ωραίας/εξαντλητικής συναυλίας. Νέο ποστ την πέμπτη.

[πάντα τέτοια, και του χρόνου!]

.
Την Σάββατο, αν δε βρέξει, η Madonna θα είναι εδώ. Ενώ δεν θα έπρεπε.

Αν πιστεύαμε τα μακρύ και το κοντό του καθενός δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει (καλλιτεχνικά) για πάνω από έξι μήνες. Ή έστω για πάνω από δύο άλμπουμ. Όταν το 1988 έγινε 30 έγραφαν ότι γέρασε, ότι οι γυναίκες στην ποπ έχουν ημερομηνία λήξης (τα 30) κι ότι σίγουρα θα αποσυρθεί μιας και είχε βγει καινούρια φουρνιά ανταγωνιστριών [όπως οι 16χρονες Tiffany & Debbie Gibson, ή η νεότερή της και arch-rival τότε Whitney Houston - ή η Μαρτίκα].
.

.
Λίγα χρόνια μετά, το ‘92 το Smash Hits ξέγραφε για χιλιοστή φορά τη Madonna με διάφορα ‘Oi Grandma!’ [ακόμη πιο μετά την εποχή των Spice Girls θα της έδινε το παρατσούκλι 'Old Spice']. Στα μέσα των ‘90ς, (τότε που η καριέρα της είχε «τελειώσει στ’ αλήθεια αυτή τη φορά») ελληνική εφημερίδα την αποκαλούσε «γριά κότα χωρίς το ζουμί» [λες και ήταν 60 χρονών, 37 ήταν!]
.

.
Το '95 είχε ήδη "παραγκωνιστεί" απ’ τις νεότερες M. Carey και Janet Jackson, ενώ με το που έκλεισε τα 40 υπήρχαν φήμες ότι παρατούσε την ποπ μουσική για πιο adult contemporary ακούσματα, για να ανταγωνιστεί την τότε arch-rival Celine Dion [η Μαντόνα απάντησε σ΄ αυτό με το Ray of Light].

Και βέβαια μετά ήταν οι 16χρονες Britney & Christina, μετά η φρέσκια μίμος Gwen Stefani, μετά η Shakira, η Beyonce. Όλες ήταν νεότερες και όλες ήταν η Νέα Μαντόνα. [Πρόσφατα και η Rhianna δήλωσε πως θέλει να γίνει η "μαύρη Μαντόνα".]

Και κάθε τόσο η καριέρα της βάλτωνε, κάθε τόσο ξοφλούσε και ξεπερνιόταν από την εποχή της, κάθε τόσο όλα τελείωναν...
.
Άφωνη, ατάλαντη, γριά, δημιούργημα του μάρκετινγκ, εμπορικό τρικ, σαπουνόφουσκα.
.
Ναι, καλά.

-----------------------------------------

[Περιμένοντας το Μεθαύριο να έρθει: Ευκαιρία για τις αγαπημένες μου live εμφανίσεις από συναυλίες της (με χρονολογική σειρά συναυλιών) διανθισμένες με κουφά αποκόμματα απ’ το αρχείο μου.]


1) Holiday [Like a Virgin Tour, 1985.] Η πρώτη περιοδεία της. Γεμάτη γκέτες, σταυρούς και περίεργα ‘80ς κουρέματα και ντυσίματα τα οποία εν πολλοίς αυτή καθόρισε. To Holiday, μια πραγματική μουσικοχορευτική γιορτή και μάλιστα στην πόλη που μεγάλωσε. “Now put your hands together…And get up off your seats… (δείχνοντας τη γιαγιά της στο κοινό) ”That goes for you too grandma!”


2) Open Your Heart [Who’s that Girl tour, 1987, την εποχή που έλεγες ότι δεν μπορεί να γίνει πιο πετυχημένη]. Το live του κομματιού είναι βασισμένο στο βίντεο-κλιπ, η Μαντόνα είναι η slut που χορεύει αισθησιακά σε κλαμπ αλλά νικάει η αγνή πλευρά του εαυτού της και χορεύει με τον πιτσιρίκο.


3) Like a Virgin [Blond Ambition tour 1990] H περίφημη masturbation σκηνή για την οποία πήγαν να τη συλλάβουν. Φοβερή εκτέλεση με ανατολίτικη παραγωγή.


4) Like a Prayer [Blonde Ambition tour, 1990.] Σε τέλειο ρεμίξ (και στην αρχή medley με το τραγούδι στο οποίο συνεργάστηκε με τον Prince). Ντυμένη στα μαύρα φορώντας έναν τεράστιο σταυρό. Φοβερά δυναμική εκτέλεση σ’ ένα σκηνικό σκοτεινό που φωτίζεται με εκατοντάδες κεριά. Πριν από 18 χρόνια, τέλη Αυγούστου εκείνη η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από τη Βαρκελώνη σ’ όλη την Ελλάδα από την τηλεόραση του Αντ1 – με τον σχολιασμό του Ιωσήφ Αβραάμογλου. (Τι βραδιά!)

+ από ένα σχόλιο που άφησε μόλις η Ιφιμέδεια (που δε μπόρεσε να βρει εισιτήριο).

"Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη βραδια της live μετάδοσης στον Αντ1 από τη Βαρκελώνη. Η μαμά μου σιδερώνει, εγώ στημένη οκλαδόν στον καναπέ να δω τη συναυλία. Χτυπάει το κουδούνι! Είναι μιά ενοχλητική συμμαθήτρια που of all days αποφασίζει να έρθει πρώτη φορά σπίτι μου 'να κάτσουμε'. OMG! Της λέω σαφώς ότι θέλω να δω τη συναυλία αλλά σε όλη τη διάρκειά της μου μιλάει!! Μαρία όπου κι αν είσαι εύχομαι να μην έχεις βρει ούτε εσύ εισιτήριο για τη συναυλία!"


5) Justify My Love [Girlie Show, 1993] Εικαστικά συναρπαστική εμφάνιση, το τραγούδι παίζει στην ρεμίξ εκδοχή του William Orbit πολλά χρόνια πριν συνεργαστούν στον δίσκο Ray of Light . Εκπληκτικό. [Απ’ την ίδια συναυλία, παρόμοιο αλλά και τελείως διαφορετικό: Bye Bye Baby. Ντυμένη σαν τη Μαρλέν Ντίντριχ παρουσιάζει το πικάντικα αστείο σόου με τα αγόρια και τα κορίτσια, ένα πανέξυπνο μεταμοντέρνο καμπαρέ, μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της.]


6) Fever [Girlie Show, 1993.] Κάθε κίνηση είναι μελετημένη στην εντέλεια και ταιριάζει με τα ηχητικά εφέ. Στην πασαρέλα με δυο ημίγυμνα μοντέλα, άψογη χορογραφία, ενδεικτική της Sex περιόδου της. Και στο τέλος χάνεται στις φλόγες. Οι θεατές που είναι μπροστά απ’ τη σκηνή μοιάζουν απαθείς: ούτε χέρια στον αέρα, ούτε χορός – όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής απ’ το σόου της Μαντόνα κάθεσαι απλώς με ανοιχτό το στόμα και κοιτάς μαρμαρωμένος, σα χαζός.


7) Drowned World [Drowned World tour, 2001.] (έτσι ξεκινάει η συναυλία). Οκ, ήμασταν μπροστά-μπροστά στη σκηνή, σχεδόν πρώτη σειρά [στο Βερολίνο, 21 Ιουνίου ‘01] και περιμέναμε ανυπόμονα όταν όλα σκοτείνιασαν. Διαστημικοί κατάσταση: διάφορες οθόνες τρεμόπαιξαν, ασαφείς ήχοι ακούστηκαν, χορευτές εμφανίστηκαν από παντού. Το άτομο Μαντόνα, που μέχρι τότε υπήρχε μόνο εικονικά στη φαντασία μου ως το άθροισμα εκατοντάδων διαφορετικών περσόνων υπήρχε στ’ αλήθεια και το περιμέναμε να πεταχτεί από κάποιο σημείο της σκηνής, χωρίς να ξέρουμε από πού θα μας έρθει. Και, ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα στους καπνούς βλέπω τη φιγούρα για την οποία τόσα είχα δει/διαβάσει/ακούσει, τη Μαντόνα με τη φυσική της, επιτέλους, υπόσταση, να πλησιάζει προς το μέρος μας και να ανυψώνεται αργά και ηδονιστικά. Είναι αυτονόητο, ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου.


8) Frozen και Sky Fits Heaven [Drowned World Tour, 2001.] Σχεδόν back to back και στη συναυλία αυτά τα δύο τραγούδια αποτελούν μέρος της ‘τίγρης και δράκος’ ενότητας που ήταν και η πιο εντυπωσιακή στη συναυλία. Στο Frozen [με το ρεμίξ των Stereo MCs] οι οθόνες φτιάχνουν το πιο τέλειο, ποιητικό σκηνικό - όλη η σκηνή είναι ένας σκοτεινός παράδεισος κι η Μαντόνα με μαύρα μαλλιά και το πιο τεράστιο φόρεμα που έχει βάλει ποτέ (που βγαίνει κιόλας) ‘χορεύει’ πολεμικές τέχνες. Το υπερθέαμα συνεχίζεται (και γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό) με το Sky Fits Heaven, οι ιπτάμενες χορογραφίες του οποίου απλά ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.


9) Vogue [Re-invention Tour, 2004.] Ένας πανκ αναγεννησιακός πίνακας, ένας καταιγισμός καθαρόαιμων ποπ εικόνων και ήχων.


10) Future Lovers [Confessions Tour, 2006] Έτσι ξεκινάει η συναυλία και βγαίνει η Μαντόνα στη σκηνή, εν μέσω πανικού (κι εμείς, στο στάδιο, κρατήσαμε την αναπνοή μας). Μια ντισκομπάλα κατεβαίνεικατεβαίνεικατεβαίνει, στέκεται για λίγο – και ξαφνικά ανοίγει. Απ’ τα καλύτερα openings συναυλιών της. (Η παραγωγή του τραγουδιού στο δίσκο ήταν βασισμένη στο I Feel Love. Σ’ αυτό το live η Μαντόνα το τραβάει στα άκρα μπλέκοντας το τραγούδι της μ’ αυτό της Donna Summer.)


11) Live to Tell [Confessions Tour, 2006.] Η πολυσυζητημένη σκηνή με τη σταύρωση, οπτικά εκπληκτική, ένα φως που τυφλώνει. Γι’ αυτό είναι κορυφαία η Μαντόνα εδώ και τόσες δεκαετίες: ποτέ δεν παίζει τα τραγούδια όπως είναι, πάντα τα ντύνει θεατρικά και πάντα βάζει άλλες μουσικές εκτελέσεις, τελείως διαφορετικές απ’ αυτές του δίσκου. Εδώ δένει την κλασική της μπαλάντα με samples που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε κι ο Dj Shadow, κάνοντας το Live to Tell δέκα φορές πιο ενδιαφέρον μουσικά.

------------------------------------------------------------


[Ελένη Πετροπούλου, όποια κι αν είσαι, το 1989 έστελνες γράμματα σε περιοδικά ρωτώντας αν θα έρθει για συναυλία. Ελπίζω να είσαι γερή, δυνατή και να έχεις εισιτήριο για το Σάββατο. Το αξίζεις!]

Έντεκα της Δευτέρας [velvet bus]

1) Όταν ήμουν πολύ μικρός είχα ένα βασικό όνειρο: να συναντήσω τα στρουμφάκια. Ήμουν στο τσακ να στείλω γράμμα στο «Πέσ'το και θα γίνει». Το είχα γράψει και ζητούσα απ’ την Τζοβάνα Φραγκούλη να με πάει στο Στρουμφοχωριό - ήμουν τόσο μικρός που όντως πίστευα ότι το Στρουμφοχωριό υπήρχε στ’ αλήθεια. Οι γονείς μου το πήραν χαμπάρι και μου πρότειναν να αλλάξω τη διατύπωση του γράμματος ώστε να κάνω την πραγματοποίηση της επιθυμίας μου πιο πιθανή.

Τελικά έγραψα κάτι του στυλ: «Θα ήθελα να με πάτε σε κάποιο πολυκατάστημα ή πλατεία ή θεματικό πάρκο σχετικό με τα Στρουμφάκια… κλπ». Το έστειλα το γράμμα, αλλά παρ’ όλο που το Είπα, αυτό ποτέ δεν Έγινε. [Είδα πως το Σ/Κ στη Αθήνα είχαν γεμίσει μια πλατεία με Στρουμφάκια. Και, προφανώς, έστω και με δραματική καθυστέρηση δεκαετιών, θα ήθελα να ήμουν εκεί.]

2) Κανονικά, σελίδες που είναι τόσο δυνατές και τόσο συγκινητικές όπως αυτή εδώ θα έπρεπε να απαγορευτούν απ’ το ίντερνετ…

3)
Πριν από ακριβώς 25 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1983 (την περίοδο που η Μαντόνα έκανε την πρώτη της επιτυχία) στο Ολυμπιακό Στάδιο ο Σαββόπουλος παρουσίαζε το νέο του δίσκο. Ήταν μια τέλεια συναυλία που έμεινε ιστορική, όχι μόνο επειδή ήταν η ΠΡΩΤΗ που έγινε ποτέ στο Ολυμπιακό Στάδιο.
25 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2008…

Υ.Γ. [Φάκελος Ελληνίδες Τραγουδίστριες: Όσες νομίζουν ότι είναι καλύτερες απ’ τη Μαντόνα την βρίζουν. Όσες νομίζουν ότι είναι χειρότερες της την εκθειάζουν. Από την Ελευθεροτυπία.]

4) Το 1983 το Γκάντι, η ταινία του Richard Attenborough κέρδισε 8 Όσκαρ και μάλιστα τα σημαντικότερα. Την ίδια χρονιά το «ΕΤ ο Εξωγήινος» του Σπίλμπεργκ κέρδισε τέσσερα μικρά βραβεία (ήχος, εφέ κλπ). Και, μπορεί το Γκάντι να ήταν εξαιρετικό αλλά αυτή ήταν σίγουρα μια απ’ τις μεγαλύτερες αδικίες των Όσκαρς ever.

Και έρχεται τώρα, 25 χρόνια μετά ο Richard Attenborough να πει ότι το Γκάντι, η πολυβραβευμένη ταινία του ήταν σαφώς υποδεέστερη απ’ τον ΕΤ. «Πήγαμε να το δούμε στο σινεμά, λίγο πριν τα βραβεία και σκεφτήκαμε, αυτό είναι: το ΕΤ πρέπει να πάρει το Όσκαρ», λέει τονίζοντας ότι μπορεί το δικό του φιλμ του να ήταν μια καλή αφηγηματική ταινία αλλά η ταινία του Σπίλμπεργκ (“genius!”) ήταν ένα “extraordinary piece of cinema”. Πόση δύναμη θέλει για να τα πεις όλα αυτά;

5) Bits & Pieces: Με (ή χωρίς) μικρόφωνο: Karaoke online. /// Ελληνικές ταινίες, δωρεάν, στην οθόνη του υπολογιστή: από το Συνοικία το Όνειρο μέχρι το Σπιρτόκουτο, κι από τη Γλυκιά Συμμορία μέχρι την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά. Εδώ. /// Το νέο πρόγραμμα του Radio Bubble έχει πολλές εκπλήξεις… (και το καλύτερο είναι ότι μπορείς να ακούς τις εκπομπές όποτε θέλεις, πχ τώρα ακούω αυτήν) /// Σύνδρομα οικουμενικής συνωμοσίας, του Umberto Εco /// Η Πατριδογνωσία του Νάνου Βαλαωρίτη. /// Μια αναμενόμενη είδηση-βόμβα και μια μη αναμενόμενη φωτοβομβίδα (και μερικές απ’ τις πιο αστείες φωτοβομβίδες) /// Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού MUZINE. Είναι, όπως πάντα, εξαιρετικά χορταστικό. /// Ένα μουσείο χωρίς πίνακες: Το πρώτο, εξ ολοκλήρου, ψηφιακό μουσείο Τέχνης στο χωριό Χύδηρα της Λέσβου. /// Τι περιμένει συνήθως να δει κάποιος σε ένα χιπ - χοπ βίντεο? Πάντως όχι αυτό. /// Ο Douglas Coupland παίρνει συνέντευξη απ’ τον Morrissey (2006) /// 54 μήνες ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - 45 ΣΚΑΝΔΑΛΑ !!! [Ποιο είναι το ρεκόρ?]

6) Καλά, τι drama queen η Μάρα Ζαχαρέα! Θίχτηκε, λέει και εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Τελείως.Ή όλα ή τίποτα: είτε θα είναι παρουσιάστρια/σχολιάστρια ειδήσεων (και μάλιστα όχι τόσο αντικειμενική πια) είτε θα πάει σπίτι της. Δεν υπάρχουν άλλοι τομείς στη δημοσιογραφία, μόνο να είσαι πρωτοκλασάτος τηλεραδιοαστέρας. Δεν θα μπορούσε να κάνει ξανά ρεπορτάζ, δε θα μπορούσε να έχει μια άλλη δημοσιογραφική εκπομπή, δε θα μπορούσε να παίρνει συνεντεύξεις ή δεν θα μπορούσε καν να γίνει μια αντικειμενική σχολιάστρια στις ειδήσεις. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει στη δημοσιογραφία εκτός από αυτό που έκανε τώρα, οπότε την παράτησε τελείως. [Φυσικά, το σωστό θα ήταν να φύγει ο σύζυγός της, μιας που μας λέει ότι τόσο νοιάζεται για τα δικαιώματα των γυναικών...] +bonus

7) Έγραφα (όχι εδώ, στη lifo) για τη συναυλία του Σάκη Παπαδημητρίου που θα γινόταν στα αρχαία της Ναυαρίνου. Τελικά πήγαμε και ήταν πολύ όμορφα: τα αρχαία ήταν φωτισμένα με διαφορετικές δέσμες χρωμάτων, μια πραγματικά απόκοσμη κι εντυπωσιακή εμπειρία. Μακάρι να γίνουν κι άλλες εκδηλώσεις εκεί σύντομα.

[Και θυμήθηκα μια πολύ ρεζιλευτική σκηνή από τα ‘90ς με τον ίδιο μουσικό, απ’ αυτές που συχνά-πυκνά γίνονται στη Θεσ/νικη [κατάσχεση του βιβλίου Sex της Madonna, κάψιμο του Μν του Μ. Ανδρουλάκη, θέμα με τον σημαιοφόρο Οδυσσέα Τσενάι κλπ]. Η χρονιά ήταν το 1995 και η τοπική Εκκλησία ήθελε να μετατρέψει το μνημείο της Ροτόντας σε ναό, αποκλείοντας κάθε άλλη χρήση του. Ένα απόγευμα, κι ενώ στο μνημείο γινόταν μια τζαζ συναυλία πιάνου του Σάκη Παπαδημητρίου, εξαγριωμένοι ζηλωτές μπήκαν στη Ροτόντα και μοίρασαν απλόχερα χριστιανική αγάπη. Οι σκηνές στα δελτία ειδήσεων ήταν ξεκαρδιστικές - αλλά και σοκαριστικές: οι πιστοί διέκοπταν βάναυσα τη συναυλία και εκτόνωναν την ιερή τους οργή πάνω στο πιάνο (!) σπρώχνοντάς το έξω απ’ τη Ροτόντα και βαρώντας το με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους…]

8) ΒΡΕΙΤΕ ΤΗ ΛΕΞΗ

[ποια λέξη ψάχνουμε; via (για την ιστορία, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε, είναι η λέξη αρκούδα)]

9) Το UBU είναι ένα θησαυροφυλάκιο γνώσης γεμάτο φιλμ και ντοκιμαντέρ για τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες και στοχαστές. Αυτά που είδα από κει τα τελευταία χρόνια: Francis Bacon / J.G. Ballard / Stan Brakhage / Jean Baudrillard / William S. Burroughs / John Cage / Yves Klein / James Joyce / Peter Greenaway / Allen Ginsberg /Gilbert & George / Alberto Giacometti / Salvador Dalí / Tacita Dean / Jacques Lacan / Gregory Markopoulos / Jonas Mekas / Yoko Ono / Nam June Paik / Robert Rauschenberg / Man Ray / Terry Riley / Karlheinz Stockhausen / Sam Taylor-Wood / Sam Taylor-Wood / Bill Viola / Andy Warhol / Και υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες για να δω. Όλη η λίστα.

10) Πλέιμπακ, λέει, τραγούδησε η J-Lo και θυμήθηκα όλους τους αστικούς μύθους για το πλέιμπακ που διαιωνίζονταν στα ‘80ς όταν κάποιοι με διαφορετικά μουσικά γούστα τσακώνονταν. Ας πούμε είχαμε δυο παθιασμένους μουσικόφιλους, ο ένας πχ. με τους Duran Duran κι ο άλλος με τους Depeche Mode. Και τσακώνονταν:
«Ρε συ, οι Depeche Mode δεν είναι καν μουσικοί. Ο φίλος μιας φίλης της ξαδέρφης μου τους είδε στη Γερμανία και κόπηκε το πλέιμπακ και έγιναν ρεζίλι.» «Ψέμματα σου είπαν! Εγώ είδα τους Duran Duran στην Αμερική και κόπηκε ο ήχος κι αυτοί ανοιγόκλειναν ακόμα τα στόματα και τους γιουχάραμε!».

[Πάντως απ’ όλα τα πλέιμπακ που έχουν αποκαλυφθεί ζωντανά στον αέρα, νομίζω ότι το παρακάτω είναι το πιο εξωφρενικό]

11) Πέρασαν 11 καλοκαίρια από την (επίσημη, σε βιβλίο) κυκλοφορία του και πρόσφατα το ξαναδιάβασα: Το «Ο Τυχερός Αριθμός του Δόκτορος Μπου», που έγραψε ο Λένος Χρηστίδης, είναι το καλύτερο διήγημα που συνάντησα ποτέ!

------------------------------------------------------



*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Στις Νύχτες Πρεμιέρας την Παρασκευή θα παιχτεί το ντοκιμαντέρ Velvet Bus της Γκρατσιέλλας Κανέλλου. Είναι το δεύτερο ντοκιμαντέρ της για την ελληνική μουσική σκηνή μετά το The Approaching of the Hour που (παρ)ακολούθησε τους Raining Pleasure στις συναυλίες τους, «φωτίζοντας» παράλληλα την αγγλόφωνη μουσική σκηνή της Ελλάδας.

Πριν από πέντε μήνες, τέσσερα συγκροτήματα (My Wet Calvin, Victory Collapse, The Boy, The Callas) μπήκαν στο λεωφορείο και αφού πήγαν Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Γιάννενα, Πάτρα, Λαγκάδια και Ηράκλειο, κατέληξαν στο Gagarin της Αθήνας. Αυτό το δεκαήμερο κινηματογραφήθηκε και είναι τώρα είναι έτοιμο (με γραφικά της Ιλένιας Λέκκα).

Κι επειδή η Γκρατσιέλλα είναι φίλη μου εδώ και έντεκα χρόνια και πάντα πίστευα σ’ αυτήν [όπως έγραψα και σ’ αυτό το ποστ στο οποίο περιέγραψα τη γνωριμία και τη φιλία μας], είπα να της πάρω μια συνέντευξη. Και αυτή η συνέντευξη έχει τον λιτό, και κυριολεκτικό τίτλο...

.

Έντεκα ερωτήσεις (στην Γκρατσιέλλα Κανέλλου)

1) Tώρα που είσαι απέξω, πώς θα περιέγραφες το Velvet Bus;

To Velvet Bus είναι ένα λεωφορείο που ταξίδεψε για 10 μέρες στην Ελλάδα, με επιβάτες 4 συγκροτήματα, ηχολήπτες, δημοσιογράφους και φίλους. Σκοπός του ήταν να συναντηθεί με κόσμο (κοινό) και εκτός Αθήνας.

Η ταινία Velvet Bus είναι στην ουσία η καταγραφή όλης αυτής της πορείας με μια γερή δόση συναισθημάτων. Δηλαδή σκοπός της είναι να παρασύρει τον θεατή σ' αυτό το ταξίδι και να τον κάνει μέρος της παρέας που δημιουργήθηκε στην πορεία.

2) Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό ντοκιμαντέρ;

Νομίζω το Screaming Masterpiece, για την μουσική σκηνή της Ισλανδίας. Μοναδικά τοπία, ιδιαίτερες μουσικές, καταπληκτικά γυρίσματα. Ήταν μαγικό!

3) Πες ότι σου δίνω εκατομμύρια δολάρια και πρόσβαση σε όποιον μουσικό θέλεις. Για ποιον θα γύριζες ντοκιμαντέρ και πώς περίπου θα ήταν;

Μάλλον θα έσπαγα το ποσό σε μικρότερα, θα σταματούσα να δουλεύω και θα αφοσιωνόμουν στο να κάνω μόνο ντοκιμαντέρ. Μουσικά, ιδανικά. Αλλά μόνο με Έλληνες καλλιτέχνες. Υπάρχει πολύ υλικό. Θα ήταν ευτυχία και τιμή για μένα να έκανα κάτι για τους Στερεο Νόβα και για τις Τρύπες. Διαφορετικοί αλλά μοναδικοί και οι δύο για την πορεία της ελληνικής μουσικής.

4) Θυμάμαι καλά ή είναι η ιδέα μου πως, παλιά, όταν δούλευες στο Mad, τις βραδινές ώρες έβαζες στα κρυφά καλά βίντεο-κλιπ; (Στέρεο Νόβα και τέτοια.)

Χαχα! Καλά θυμάσαι! Τότε η ροή του Mad έπαιζε ακόμα από κασέτες και ναι μεν υπήρχε playlist αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο αυστηρά (πλέον όλα είναι ψηφιακά και παίζουν όλα από server που σημαίνει ότι μπορείς να κολλήσεις το σύστημα).

Ήμασταν λοιπόν μια παρέα -σκηνοθέτες, ροή, μοντέρ- που ξενυχτούσαμε μοντάροντας live που μας άρεσαν κτλ. Πηγαίναμε λοιπόν στην ροή και κάναμε κανονικό πρόγραμμα! Απίστευτες εποχές! Ρομαντικές και ξένοιαστες! Το αστείο είναι ότι μας έπαιρναν και φίλοι που έβλεπαν κι έκαναν παραγγελιές.

5) Ποια είναι η αγαπημένη σου συναυλία, και γιατί;

Εδώ θα σε ξεμπροστιάσω! Καθαρά για συναισθηματικούς λόγους, αγαπημένη συναυλία είναι ένα secret gig του David Bowie στο Λονδίνο, νομίζω το '99. 'Ήμασταν συμφοιτητές και συγκάτοικοι. Με παίρνεις λοιπόν τηλέφωνο μια μέρα κατενθουσιασμένος ότι ανακάλυψες στα αζήτητα μιας εφημερίδας μια ανακοίνωση για ένα secret gig του Bowie. Θα με περίμενες να γυρίσω σπίτι να πάρουμε να κλείσουμε εισιτήρια.

Φτάνω αλλά ως δια μαγείας είχες “χάσει” την εφημερίδα! Υστερία επί 2! Επόμενη σκηνή: Βράδυ, κρύο, έξω στον κάδο. Εγώ με γάντια κουζίνας στα χέρια, εσύ με φακό και κάμερα! Εγώ η μισή μέσα στον κάδο, εσύ να γελάς! Φυσικά το live ήταν υπέροχο…

6) (Θυμάμαι που, αφού κατά λάθος έχασα την Evening Standard, πανικοβληθήκαμε σα να είχαμε χάσει το δελτίο του Προπό που είχε πιάσει 13άρι. Ευτυχώς που δεν είχε περάσει το σκουπιδιάρικο ακόμα...) Το αγαπημένο σου βιβλίο;

Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης – Σώτη Τριανταφύλλου. Γιατί απλά δεν ήθελα να τελειώσει!

7) Η καλύτερη ανάμνηση από το ταξίδι του Velvet Bus;

Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, γιατί πραγματικά όλο το ταξίδι ήταν υπέροχο. Είναι η όλη αίσθηση του να είσαι στο δρόμο, μακριά από την καθημερινότητα σου. Να είσαι σε μια μουσική περιοδεία και να αλλάζεις πόλεις και παραστάσεις κάθε μέρα. Να σου τυχαίνουν απρόοπτα. Να γνωρίζεις κάθε μέρα και καλύτερα τους συνεπιβάτες σου. Να γελάς. Να κουράζεσαι και να νομίζεις ότι αν για μια μέρα δεν κοιμηθείς παραπάνω από 5 ώρες θα κλατάρεις. Αλλά να μην συμβαίνει, γιατί όλο αυτό είχε τόση ενέργεια που δεν σε άφηνε να “πέσεις”. Ήταν σαν ένεση αδρεναλίνης!

8) Πώς βλέπεις την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή σήμερα, τρία χρόνια μετά το Approaching; Αν έπρεπε να το ξαναγυρίσεις τώρα θα άλλαζες κάτι;

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω αν έχει υπάρξει εξέλιξη τέτοια ώστε να είναι άξια αναφοράς. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες/group (όχι όλα το ίδιο παραγωγικά), αρκετές αξιόλογες δουλειές και τα ΜΜΕ ασχολούνται πολύ περισσότερο μαζί τους. Όσο αφορά την αντιμετώπιση του κοινού, δεν ξέρω αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα.

Αν έπρεπε να ξαναγυρίσω το The Approaching of the Hour, σήμερα ασφαλώς και θα άλλαζα και θα πρόσθετα μουσικούς και σχήματα που έχουν προκύψει. Το 2005 ήθελα να αποτυπώσω την σκηνή τότε. Ανάλογα θα λειτουργούσα και σήμερα. Θα παρέθετα το παρόν.

9) Στα δύο ντοκιμαντέρ σου κινηματογράφησες τη σκηνική παρουσία αλλά και τη ζωή των συγκροτημάτων. Πώς αντιμετώπισαν οι μπάντες την κάμερα (και τη φυσική σου παρουσία);

Tους Raining Pleasure νομίζω τους πήρε περισσότερο καιρό να προσαρμοστούν και με εμένα αλλά κυρίως με την κάμερα. Πιστεύω όμως ότι έφταιγα κι εγώ γιατί δεν ήμουν τόσο χαλαρή όσο αυτή την φορά. Ήμουν κι εγώ αμήχανη λόγω έλλειψης ανάλογης εμπειρίας. Στο Velvet Bus κι εγώ και ο Δημήτρης (Κοτσέλης) ήμασταν μέρος της περιοδείας εξ αρχής. 'Ήταν και διαφορετικές οι συνθήκες. Δεν εισχωρούσες στην ζωή του άλλου αλλά ήσουν κι εσύ μέρος του project…

10) Σχέδια για το μέλλον;

Σε πρώτη φάση, να βγω, να χαλαρώσω, να ξαναδώ τους φίλους μου, που μου έχουν λείψει τόσο πολύ. Να κοιμηθώ χωρίς άγχος! Να μην κάνω τίποτε όλη μέρα! Μακροπρόθεσμα , πολλά όμορφα ντοκιμαντέρ…

11) Πόση αγωνία είχες τη στιγμή που παιζόταν το Approaching of the Hour στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης και στις Νύχτες Πρεμιέρας Αθήνας; Πόση αγωνία θα έχεις την Παρασκευή το βράδυ στην πρεμιέρα του Velvet Bus?

Στο Approaching η αγωνία μου δεν περιγράφεται! Ένιωθα σαν να έδινα εξετάσεις!
Τώρα ναι μεν έχω αγωνία αλλά σε πιο νορμάλ επίπεδα. Άλλωστε είμαι τόσο κουρασμένη που δεν έχω κουράγιο να έχω αγωνία. Έχω μόνο άγχος, πολύ, για το τεχνικό κομμάτι. Ότι αυτό που είδαμε στα μόνιτορ, αυτό θα δει κι ο θεατής στην προβολή. Ότι ο ήχος θα είναι αυτός που ακούσαμε στο στούντιο. Ότι ο προτζέκτορας θα είναι καλός και δεν θα προκύψει τίποτα τεχνικής φύσης τελευταία στιγμή.

Ήταν οι πιο “δύσκολοι” τρεις μήνες της ζωής μου, νομίζω. Χρειάστηκε πλήρης αφοσίωση και φυσικά θυσίες. Ήταν αγώνας δρόμου - ένα στοίχημα για μένα! Όμορφο στοίχημα όμως!

[velvet bus, στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτή την Παρασκευή στον Απόλλωνα, στις 22.30]

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------





!αδάμοδβ ήλακ

Έντεκα (αγαπημένα μου βίντεοκλιπ της Madonna, #4-7)

(τα βίντεοκλιπ από το #1 ως το #3 είναι εδώ)

-


4) Frozen (1998)

Ήταν μια ακόμα περίοδος που η Madonna είχε ξοφλήσει και ο νέος της δίσκος Ray of Light υποτίθεται ότι θα το άλλαζε αυτό και θα την έκανε ξανά megastar. Είχα κατέβει στο TV-room της εστίας του πανεπιστημίου γιατί το BBC θα έδειχνε σε πρώτη μετάδοση το βίντεοκλιπ του πρώτου τραγουδιού. Παρακάλεσα να βάλουμε για 5 λεπτάκια το άλλο κανάλι, αλλά αυτοί που ήταν ήδη εκεί βλέπαν ένα τηλεπαιχνίδι και χλεύασαν εμένα και τη Μαντόνα. Με το ζόρι δέχτηκαν να δούμε την πρώτη μετάδοση. Όταν το βίντεοκλιπ τελείωσε αυτοί που την κορόιδευαν είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα, όχι μόνο για το κλιπ αλλά και για το τραγούδι. Γύρισα στο δωμάτιό μου και ήμουν πια σίγουρος: η Madonna σε μερικές μέρες θα ξαναήταν η μαζική megastar που είχαμε γνωρίσει στα '80s. [Φακτ! Παρωδία.]




5) Material Girl (1984)
Απ’ τα πρώτα βίντεοκλίπ της που είχα δει. [Φακτ! Στα γυρίσματά του γνώρισε τον Σον Πεν.]




6) Like A Prayer (1989)
Εκείνo το πρωί είχα ξυπνήσει από τις 7 και ήμουν κολλημένος στο Super Channel. Πρώτα είδα τη διαφήμιση της Pepsi κι έτσι πρωτοάκουσα μέρος του τραγουδιού. Μετά πέρασαν ώρες αγωνίας και βαρεμάρας μέχρι που στις 12.30 βγήκε ένα προχειροφτιαγμένο σήμα που έλεγε World Premiere. Είχα φέρει το κασετόφωνο κοντά στην τηλεόραση για να ηχογραφήσω το νέο τραγούδι, σοκαρίστηκα όμως τόσο πολύ με το εκπληκτικό βίντεοκλιπ που ξέχασα να πατήσω το rec. [Φακτ! Το σκηνοθέτησε η Mary Lambert, που έκανε κι άλλα κλιπ της Madonna όπως τα Material Girl, La Isla Bonita, και Like a Virgin]



7) Erotica (1992)
Είχε τοτε τα Σαββατοκύριακα στο MTV μια εκπομπή με πρώτες μεταδόσεις που λεγόταν XPO. Εκείνο το Σάββατο μεσημέρι στις 2.30 στρώθηκα για να το δω. Το προανναγγέλουν, αρχίζει, δείχνει τίτλους αρχής, δείχνει κάτι ασπρόμαυρα «όργια», σαν outtakes φωτογράφησης, δείχνει τίτλους τέλους και τελειώνει. (μέσα σε 20 δευτερόλεπτα). «Για να το δείτε όλο», λέει η Πιπ Νταν, «πρέπει να δείτε την επανάληψη της εκπομπής μας τα μεσάνυχτα. Είναι ακατάλληλο». Όταν οι γονείς μου πήγαν για ύπνο, έτρεξα στο σαλόνι και το πρόλαβα στο τσακ. Μ’ αρέσει γιατί είναι επίτηδες κακότεχνο, σαν σοφτ ταινία της δεκαετίας του ’70. [Φακτ! Το βίντεο-κλιπ παίχτηκε μόνο τρεις φορές στο Αμερικάνικο MTV, πριν απαγορευτεί δια παντώς. Έχει σκηνές από τις φωτογραφίσεις για το βιβλίο SEX και είναι απ’ αυτά που τα βλέπεις δεκαπέντε χρόνια μετά και λες: «Είναι δυνατόν; Αυτό ήταν το hardcore βίντεο που απαγορεύτηκε; Αυτό δεν έχει καν γυμνό, μόνο κάτι αστείες, ψευδοπροκλητικές σκοτεινές σκηνές!»]

-----------------------------------------------

**extra

Οι περιπέτειες του SEX στη χώρα μας




Τις προάλλες διάβασα μια λίστα του bookfinder με τις δέκα δημοφιλέστερες αναζητήσεις βιβλίων που βρίσκονται εκτός κυκλοφορίας. Το πιο περιζήτητο και σπάνιο βιβλίο ήταν και φέτος το Sex της Madonna.



Κι όλο αυτό μου θύμισε την δική μου ιστορία: Γενάρης του 1993, το Sex είναι παντού στις ειδήσεις, αλλά δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Περιμένω με αγωνία. Ξαφνικά μαθαίνω μέσω γνωστού ότι ήρθαν μερικά αντίτυπα σ’ ένα κεντρικό δισκάδικο της Θεσσαλονίκης – στην Πλατεία Αριστοτέλους. Με το που το ακούω αυτό πανικοβάλλομαι. Παίρνω τηλέφωνο και μου λένε ότι υπάρχει, όμως είμαι μόνο 14 χρονών και δεν μπορώ να τ’ αγοράσω. Βάζω μια φίλη της αδερφής μου να πάρει τηλέφωνο και να κρατήσει ένα αντίτυπο για να πάει να το πάρει «ο μικρός της ξάδελφος», κάνω και κάποια άλλα κόλπα (μεταξύ των οποίων και κοπάνα απ’ το σχολείο) και τρέχω στο δισκάδικο με το λεωφορείο, αγωνιώντας μήπως έχει τελειώσει. «Μην ανησυχείς έχουμε πολλά» μου λένε.

Πληρώνω 17.000 δρχ (τότε!) και τους ζητάω να μου το κρατήσουν για να το πάρω την επόμενη ημέρα (θα πήγαινα σινεμά με την οικογένεια και ήθελα να κρύψω και ότι το αγόρασα, και το πόσο κόστισε). Κοιμάμαι λοιπόν, ξυπνάω, μπαίνω στον δισκάδικο. «Καλά είσαι πολύ τυχερός που σου το κρατήσαμε χτες σε συρτάρι», μου λένε. «Γιατί;» «Δεν είδες ειδήσεις; Απαγορεύτηκε στην Ελλάδα! Εισαγγελική παρέμβαση. Ήρθαν χτες βράδυ στο κλείσιμο αστυνομικοί και μας κατέσχεσαν όλα τα αντίτυπα. Μόνο ένα έμεινε, το δικό σου που ήταν κρυμμένο!».

Ήταν αλήθεια. Τελωνειακοί άνοιξαν τις συσκευασίες στο αεροδρόμιο και μετά από μια πρόχειρη σύσκεψη αποφάσισαν -μόνοι τους!- ότι ήταν άσεμνο και απαγόρευσαν την είσοδό του SEX στη χώρα! Ειδοποιήθηκε η αστυνομία και κατασχέθηκαν όσα αντίτυπα είχαν ήδη εισχωρήσει στην Θεσσαλονίκη. Τις επόμενες μέρες έγινε μεγάλη συζήτηση στις εφημερίδες (αλλά και στο ελληνικό ίντερνετ που έκανε μάλλον τα πρώτα του βήματα) για τη λογοκρισία κι ο κατά τα άλλα συντηρητικός πρόεδρος της γνωμοδοτικής επιτροπής, καθηγητής Πιπερόπουλος, αφού εξέτασε το βιβλίο αποφάνθηκε ότι η μεν γλώσσα του θα ήταν αστεία και για μαθητή δημοτικού οι δε εικόνες πολύ λιγότερο hardcore απ’ αυτές εντύπων που κυκλοφορούσαν κανονικά στα περίπτερα. Παρ’ όλα αυτά η ζημιά είχε γίνει και το Sex δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα στην Ελλάδα, ούτε και μεταφράστηκε στα ελληνικά όπως ήταν η αρχική σκέψη.



Το βιβλίο ήταν αρκετά εντυπωσιακό. Όντως το γυμνό του δεν ήταν καθόλου hardcore, τα κείμενα όμως είχαν πλάκα: όνειρα της Μαντόνα με την Σίντυ Λόπερ, εξομολογήσεις στον ψυχαναλυτή, πικάντικες ιστορίες, αλληλογραφία ερωτικών εξομολογήσεων, ημερολογιακές καταχωρήσεις, ένα μάλλον αστείο φωτορομάντζο - κι ένα cd μ’ ένα τραγούδι, το Erotic (εκδοχή του Erotica, αλλά καλύτερη κατά τη γνώμη μου). Το σπιράλ δέσιμο του Warholικού μεταλλικού βιβλίου καταστράφηκε απ’ το πρώτο ξεφύλλισμα. Κατά τα άλλα, αν και έχω να το κοιτάξω εδώ και μια δεκαετία, είναι ένα τρόπαιο στο σπίτι μου, απομεινάρι μιας εποχής που όντως υπήρχαν σπάνια (έστω και trashy) πράγματα για να κυνηγήσεις…



*Η ιστορία του βιβλίου
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [reworks]

1) "Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: το σκέιτμπορντ δεν μου αρέσει", γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην Καθημερινή, σ’ ένα άρθρο για τους σκέιτερς της Πλατείας Συντάγματος. "Μικρός, και με μοναδικά κίνητρα τον παιδικό ενθουσιασμό και τη μόδα της εποχής, είχα πείσει τους γονείς μου να μου αγοράσουν ένα σκέιτ…" [η συνέχεια εδώ]
Λοιπόν, το κείμενο του Δ. Ρηγόπουλου μου θύμισε κάτι δικό μου, μια μικρή ανούσια ιστορία που συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του ’80:

Γύρω στο '89 είχα πάει με τον μπαμπά μου στο Λαμπρόπουλο για Πρωτοχρονιάτικα δώρα. Επηρεασμένος απ' τον Bart Simpson δήλωσα πως ήθελα ένα σκέιτμπορντ. Ο μπαμπάς μου παραξενεύτηκε, κυρίως επειδή ήξερε το αντιαθλήτικό του χαρακτήρα μου.
"Σίγουρα το θέλεις;"
"Σίγουρα".
Πήγαμε εκεί που τα είχαν κι άρχισα να κοιτάζω τα χρώματα. Μετά από πολλή σκέψη διάλεξα ένα που έμοιαζε μ' αυτό του Bart Simpson. Φτάνοντας στο ταμείο ο μπαμπάς έκανε μια τελευταία προσπάθεια.
"Το θέλεις επειδή έχεις σκοπό να εξασκηθείς και να το χρησιμοποιείς; Ή θα το πάρουμε τζάμπα και θα σκονίζεται στη ντουλάπα;"
Το σκέφτηκα λίγο. Και συνειδητοποίησα πως, φυσικά, δεν είχα καμία όρεξη να προπονούμαι για μέρες ή βδομάδες μέχρι να γίνω λίγο καλός, και μετά να πέφτω, να χτυπάω κλπ.
"Δεν το θέλω", κατέληξα, "θα σκονίζεται στη ντουλάπα".

Ανακουφισμένοι και οι δύο το γυρίσαμε αμέσως πίσω στη θέση του. Τελικά, νομίζω ότι μου πήραν ένα αρμόνιο.


2) Τελικά υπάρχει Θεός - και έχει έναν πολύ μεγάλο φακό

3) Στις εκδηλώσεις των Δημητρίων (Κιρι Τε Κανάουα, Preisner κλπ) πήγαινε είτε ο Δήμαρχος ή ο Αντιδήμαρχος κι έβγαζαν μεγάλους λόγους σε κοινό που είχε ακούσει τα πάντα για τα οικονομικά σκάνδαλα τους -κι έτσι τους περιγελούσε. Και πώς να μην το κάνει όταν υπάλληλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης έστρωσαν κόκκινο χαλί για να πάει ο Δήμαρχος στο βήμα και να μιλήσει, και το μάζεψαν μόλις κάθησε στη θέση του?! [είναι αλήθεια!] To Reworks είναι υπό την αιγίδα των Δημητρίων: άραγε θα στρωθεί κόκκινο χαλί για τον Παπαγεωργόπουλο καθώς αυτός θα προλογίζει τον Daddy G. των Massive Attack, ή θα δώσει ο Γάκης αναμνηστική φολκλόρ πλακέτα στον Jimi Tenor καθώς αυτός θα του εξηγεί τι εννοεί στο Sugardaddy και γιατί ‘he likes it somehow’;
Μάλλον όχι, πιθανότατα δεν θα πάει κανείς απ’ το Δήμο στο καλύτερο φεστιβάλ της πόλης που γίνεται αυτήν την Παρασκευή και το Σάββατο.

reworks 2008!

4) Μήπως σε κάποιο από τα τεύχη παλιών περιοδικών που μπορεί να έχετε -περιόδου 1975-76 κατά προσέγγιση- υπάρχει μία παλιά διαφήμιση του Old Navy, με έναν καπετάνιο να καπνίζει ένα τσιγάρο με θέα τη θάλασσα; Υπήρχαν 2-3 διαφορετικές διαφημίσεις με τον ίδιο που τότε κυκλοφορούσαν σε όλα τα περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας (Εικόνες, Ταχυδρόμος, Cosmopolitan...). Αν κάποιος βρει κάτι, ας με βοηθήσει να βοηθήσω την κοπέλα που το ψάχνει – υπάρχει λόγος! enteka11@gmail.com

5) Ο Κάφκα, λέει, ήταν ξενύχτης και τακτικός θαμώνας οίκων ανοχής. Στην καλύτερη περίπτωση, προτιμούσε τους εύκολους στόχους: λαϊκά κορίτσια. Από σερβιτόρες μέχρι αποτυχημένες ηθοποιούς, τη συντροφιά των οποίων απολάμβανε στα εστιατόρια με τα περίφημα σεπαρέ της εποχής και σε δωμάτια ξενοδοχείων. Ενα τέτοιο κορίτσι φωτογραφήθηκε μαζί του – μόνο που στη συνέχεια, η μισή φωτογραφία… λογοκρίθηκε. Ετσι, η γνωστή φωτογραφία του χαμογελαστού(!) Κάφκα με το καπέλο και το σκύλο στα δεξιά του περιείχε στην πραγματικότητα και μια άσημη, λησμονημένη αρτίστα, ονόματι Hansi Szokoll. Ο Hawes είναι ίσως ο πρώτος που δημοσιεύει ολόκληρη τη φωτογραφία, όχι επειδή την ανακάλυψε πρώτος αλλά επειδή κανένας άλλος βιογράφος ή μελετητής δεν τόλμησε(;) να μας δείξει τον Κάφκα παρέα με μια κοπέλα που ίσως σήμερα να χαρακτηρίζαμε bimbo.


6) Σε όλα αυτά που μαθαίνουμε για τα οικονομικά αίσχη των Μονών ας προστεθεί κι αυτό: η μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους διεκδικεί ένα κτήμα στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου στεγάζεται εδώ και 46 χρόνια κατασκήνωση για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η Μονή επικαλείται «χρυσόβουλα» των ετών 1419 και 1448 και σκοπεύει, αφού γκρεμίσει την κατασκήνωση των ΑΜΕΑ να εκμεταλλευτεί εμπορικά τον χώρο.
Την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου εκδικάζεται η υπόθεση στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Πολυγύρου και οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες θα είναι εκεί για να διαδηλώσουν.
Εκεί όμως θα είναι και πολίτες της Μεταμόρφωσης (το Σαββατοκύριακο γέμισε αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί) αλλά και όλης της Χαλκιδικής, πολίτες που βλέπουν το Άγιο Όρος να επεκτείνεται επικίνδυνα -και υπερβολικά κερδοφόρα- και τις κυβερνήσεις να σκύβουν, συνήθως, το κεφάλι. [όλη η είδηση]


7) δύο λεπτά κλασικών ελληνικών διαφημίσεων για παιδιά [1987]

8) Σήμερα αρχίζει το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα! Θα 'θελα να 'μουν εκεί.

9) μάλλον ντροπιαστική Θεσσαλονίκη by night.


10) Bits & Pieces: ...οπότε ας προσθέσω και τον Burial στους Έντεκα (καλλιτέχνες υποψήφιους για το Mercury Prize που ήθελα να κερδίσουν αλλά δεν). /// Ενώ επιτέλους βγήκε το Spores του δημιουργού των Sims, το Πρώτο Θέμα ανακάλυψε σαδιστικές δολοφονίες στους Sims. [Πρέπει να έχεις κάπως περίεργο μυαλό για να τα σκεφτείς (ή/και να τα γράψεις) όλα αυτά…] /// Το ‘Αντίο’ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην Ελευθεροτυπία… /// Έλληνες χάκερς έβαλαν ένα μήνυμα στην σελίδα του CERN. (Ίσως το πιο εσωστρεφές μήνυμα του κόσμου.) /// Ψηφίστηκε ως o πιο περίεργος τίτλος βιβλίου των τελευταίων τριάντα χρόνων: Greek Rural Postmen and their Cancellation Numbers. /// Ενώ ο Δημοσθένης Κούρτοβικ έπιασε και το θέμα της Βίλας Κομπρέ, στο blog του ο Αλέξης Σταμάτης (που ετοιμάζεται για τέλεια περιοδεία) δίνει τις δικές του απαντήσεις… ///

11) Πώς πέρασα το ΠΣΚ: Στην Διεθνή Έκθεση την Παρασκευή ήταν μάλλον απογοητευτικά. Είχε όμως λίγη πλάκα γιατί είδαμε τον Γιώργο Παπανδρέου και θυμηθήκαμε αυτά που δείχνουν οι ειδήσεις, που περπατάει και πετάγονται τίμιοι λαϊκοί άνθρωποι που τον πλησιάζουν, τον πιάνουν απ’ τον ώμο και του λένε χαρούμενοι «Πρόεδρε…! Προχώρα…!» η «Πρόεδρε…! Άλλαξέ τα όλα!…» Τέτοια φανταζόμασταν να του λέμε και σκάγαμε στα γέλια κάθε φορά που πέφταμε πάνω του σε διαφορετικά μέρη της Έκθεσης. Και μετά είδαμε ότι μαζί του ήταν και ο Τσοχατζόπουλος, οπότε στις νέες μας φαντασιώσεις σκεφτόμασταν ότι, με πολύ λαϊκό τρόπο, θα πηγαίναμε, θα τον χτυπούσαμε φιλικά στον ώμο και δείχνοντάς του τον Τσοχατζόπουλο θα του λέγαμε: «Πρόεδρε…! Έτσι θα τ’ αλλάξεις όλα;…!»
[Μετά στο Θέατρο Κήπου για την Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου, που ήταν όντως πολύ ωραία. Το Σαββατοκύριακο πήγα στη Χαλκδική να δω τους γονείς, ωραία μπάνια στη θάλασσα, βόλτες, trivial, ωραία οδήγηση, διάβασμα εκατό εφημερίδων κλπ.]


καλή βδομάδα!

------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Για σήμερα κανονίσαμε με την φίλη μου Pink Freud που βλέπει πρώτη όλα τα τέλεια trash αμερικάνικα ριάλιτι να μας γράψει κάτι για την έναρξη της σεζόν, γι' αυτά που (τουλάχιστον οι δυο μας) περιμένουμε φέτος. Και αυτό το κάτι έχει τίτλο...


Reality Junkies Of The World Unite!

(από την Pink Freud)

Η φετινή χρονιά θέλοντας και μη άρχισε... Ένα από τα καλά φυσικά αυτού του γεγονότος είναι η νέα τηλεοπτική σεζόν, που πιθανότατα θα αποτελέσει για κάθε αυτοαποκαλούμενο TV freak όπως εγώ, που σέβεται τον εαυτό του, μια διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά και από τα διανοουμενίστικα κόμπλεξ που όλοι μας ενίοτε κουβαλάμε όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε ότι έχουμε εθιστεί σε κάποιο reality, ή ότι εχθές το απόγευμα όταν γυρίσαμε από την κατά τα άλλα πνευματική και δημιουργική μας δουλειά, προτιμήσαμε να δούμε το καινούριο επεισόδιο America’s Next Top Model, από το να διαβάσουμε την Μαύρη Βίβλο της Ψυχανάλυσης ή κάποιο άλλο τέτοιο βαρυσήμαντο βιβλίο που τσιμπήσαμε από την Πολιτεία ή τα Fnac και μας περιμένει παρακλητικά στο κομοδίνο του κρεβατιού μας...


Μιλάω αποκλειστικά όμως για την αμερικάνικη τηλεοπτική σεζόν, διότι την ελληνική τηλεόραση δεν την αντέχω...Όχι μόνο γιατί είναι χαμηλή σε ποιότητα (αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, και άλλωστε πολλές από τις σειρές για τις οποίες θα μιλήσω παρακάτω δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρεσβεύουν και το απαύγασμα της αισθητικής η της υψηλής νοημοσύνης), αλλά επειδή είμαι και ’γω ένας από τους δυστυχείς οργανισμούς που μετά από αρκετά χρόνια στο Λονδίνο γύρισα στην Αθήνα, προσπαθώ με νύχια και δόντια, τουλάχιστον όσα στοιχεία μπορώ από την πραγματικότητα μου να μην μου υπενθυμίζουν ότι ζω σε αυτήν την πόλη-χώρα ή τουλάχιστον να λειτουργούν ως οχήματα διαφυγής και ως φυσικά αντικαταθλιπτικά! Σε αυτό το post συνεννοήθηκα με τον Έντεκα να πω για πέντε από τα πολυαναμενόμενα (τουλάχιστον απο εμένα) reality που ξεκίνησαν φέτος είτε επιστρέφοντας με καινούριες σεζόν, ή που θα ξεκινήσουν μέσα στο φθινόπωρο. Αν δεν θέλετε να μάθετε τι γίνεται στα πρώτα επεισόδια LOOK AWAY NOW!

Janice Dickinson’s Modeling Agency Season 4 (Τρίτες, OXYGEN):

The Bitch is back! To γνωστό self-proclaimed πρώτο supermodel του 20ου αιώνα, που ξανάγινε γνωστή από εμφανίσεις της σε reality όπως το Surreal life, αλλά κυρίως από τη συμμετοχή της ως κριτής στο America’s Next Top Model της Τyra Banks, μέχρι τον 4ο κύκλο όπου οι δυο τους έγιναν μπίλιες και όπου η Tyra πέταξε την Janice έξω από την σειρά εξαιτίας της αθυροστομίας, της αυθάδειας, και της κακής συμπεριφοράς της, με συνέπεια από τότε να ξεκινήσει ένα never ending rivalry μεταξύ τους...

Βέβαια η Janice δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια, έφτιαξε το δικό της reality show, στο οποίο την βλέπουμε να προσπαθεί να στήσει το δικό της modeling agency, και να επιβιώσει στον κόσμο των ατζέντηδων δουλεύοντας παράλληλα και ως μοντέλο (να σημειώσουμε ότι τώρα είναι 50). Αν η Janice, σε όλα τα προηγούμενα seasons ήταν bitch (κάτι το οποίο παραδεχόταν και η ίδια, αλλά μόλις κάποιος άλλος της το έλεγε, έστω και χαριτολογώντας, αυτή μπορεί και να του έτρωγε το κεφάλι...), σε αυτό, το 4ο είναι Uber Bitch. Στο πρώτο επεισόδιο φτιάχνει ένα τεράστιο σπίτι για να μπορούν να μείνουν μέσα τα μοντέλα της, με όλα τα κομφόρ βέβαια, πισίνες, γιακούζι και δεν συμμαζεύεται.

Για διακοσμητή προσλαμβάνει none other από τον αδερφό της Madonna, ο οποίος τυγχάνει να είναι και κολλητός της Janice και έτσι όπως τον παρουσιάζουν στο show και πολύ γνωστός διακοσμητής! (μέχρι χθες έγραφε βιβλία εκθέτοντας την αδερφή του μπας και βγάλει κάνα φράγκο!). Όμως, there is a catch! H Janice θα μένει μαζί με τα μοντέλα για να διαβεβαιώσει ότι θα τρώνε αυτά που τους λέει και ότι θα γυμνάζονται τις ώρες που πρέπει! Πέρα από αυτό όμως, μέσα στο boudoir της ο καλός αδελφούλης της Madonna, της έφτιαξε ένα ολόκληρο κρυφό σύστημα παρακολούθησης, όπου η Janice μπορεί να παρακολουθεί όλο το σπίτι από το πρωί ως το βράδυ και να μην της ξεφεύγει τίποτα! (δηλ. για το αν τα μοντέλα της επιδίδονται σε όργια παντός τύπου, ή για το αν την κακολογούν).

Ένα μίνι Big Brother μέσα στο reality, Big Janice! Κατά την προετοιμασία του σπιτιού και του ‘μυστικού’ του, αλλά και καθώς η Janice παρακολουθεί τα πρώτα ‘παραστρατήματα’ λέει με την κλασσική υπερβολική bitchy χαιρέκακη φωνή της ‘Let the games begin!’ ή και το καλύτερο ‘HEADS WILL ROLL!’ . We love to hate you Janice!

America’s Next Top Model Cycle 11 (Τετάρτες, CW)

Δεν νομίζω ότι η Τάρα χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις...Όσοι δεν την έμαθαν από το μόντελινγκ, από τις εμφανίσεις της σε ταινίες και σε σειρές (έχει υπάρξει το love interest του Fresh Prince of Bell Air σε κάποια επεισόδια), ή από το rivalry της με την Naomi Campbell (πήγε να γίνει Ναόμι στη θέση της Ναόμι), σίγουρα θα την έχει πάρει το μάτι σας στο Σκαϊ όπου βάζει όλους τους κύκλους του ANTP.
14 αδιαμόρφωτες βλαχαδερές κοπέλες από όλες τις γωνιές της Αμερικής βρίσκονται μπροστά στο έλεος των κριτών (Tara included) κάθε εβδομάδα, αφού έχουν μεταλλαχθεί, εξευτελιστεί, μαλλιοτραβηχτεί αναμεταξύ τους μέσα στο σπίτι όπου ζουν, και φωτογραφηθεί από τους τοπ φωτογράφους του industry, όπου και φυσικά διώχνονται από το show μια μια, μέχρι να μείνουν στο τέλος οι δυο που κατάφεραν να επιβιώσουν όλο αυτό το γκλαμουράτο βασανιστήριο. Η μια που θα κερδίσει κλείνει συμβόλαια, βγαίνει σε εξώφυλλα κλπ κλπ. You know the drift.

Φυσικά εμείς βλέπουμε τη σειρά για άλλους λόγους. Διότι ακόμα και τώρα πια, στον ενδέκατο κύκλο, οι ‘μοντέλες’ ακόμα τσιρίζουν υστερικά με τον ίδιο ενθουσιασμό που τσίριζαν οι πρόγονοί τους στον πρώτο κύκλο κάθε φορά που τους έρχεται Tara mail, ή που μαθαίνουν ότι θα πάνε κάπου ή ότι θα πάρουν κάποιο δώρο. Και το βλέπουμε επίσης, για να παρακολουθούμε -από επιστημονικό πια ενδιαφέρον- την μεγαλομανία της Tara να...μεγαλώνει κύκλο με τον κύκλο (να μην μιλήσουμε για τον σχεδόν αστείο πια ναρκισσισμό της, o οποίος επιδεικνύεται περίτρανα με τον τρόπο που φροντίζει να υπάρχουν φωτογραφίες της σε κάθε γωνιά του σπιτιού, αλλά και το καλύτερο, που μετά από κάθε φωτογράφηση που έχουν κάνει οι κοπέλες, βλέπουμε και μια φωτογραφία περίπου στο στυλ της φωτογράφησης αυτής με την Τάρα, τόσο επιτηδευμένη, που υποτίθεται ότι είχε τραβηχτεί άλλη εποχή, αν και εγώ είμαι σίγουρη ότι έγινε ειδικά για το εκάστοτε επεισόδιο, σαν να μας λέει οτι ‘καλά όλα αυτά αλλά...Tara does it better!’) καθώς ρίχνει όλο και περισσότερα λεφτά στην παραγωγή, και επεκτείνει την Tara empire όλο και περισσότερο (φυσικά έχει κάνει και talk show, απορώ πως το αμφισβητείτε!

Σε ένα επεισόδιο του talk show της μάλιστα έχει ως καλεσμένο ένα πλαστικό χειρούργο για να αποδείξει ότι το στήθος της είναι αληθινό, και όχι σιλικονάτο, μέχρι που παίρνει και το χέρι του γιατρού και το βάζει στο βυζί της και λέει ΄Μα πιάσε!’, για να καταρρίψει όλες τις κακές γλώσσες που λένε ότι έχει κάνει αυξητική στήθους. Όπως καταλαβαίνετε η γυναίκα προσφέρει κοινωνικό έργο...). Σε αυτόν τον κύκλο μια από τις κοπέλες έχει μια ‘ιδιαιτερότητα’ ίσως πιο ενδιαφέρουσα από προηγούμενες (είχαμε και λεσβίες στην Τάρα, και δίδυμες). Αυτή όμως είναι trans-gender! Και είναι και συμπαθέστατη! Εγώ ελπίζω να μην φύγει νωρίς πάντως! You can be on TOP!

STYLISTA (πρεμιέρα 22/10, Τετάρτες, CW)

Καινούρια σειρά από τους παραγωγούς του America’s Next Top Model και Project Runway (άλλη αγαπημένη σειρά, με την οποία κανείς μπορεί να φάει τρελό κόλλημα, τώρα στην Αμερική παίζεται το season 5). Αν το ‘ο Διάβολος φοράει Prada’ ήταν reality, θα ήταν το Stylista! Έντεκα φιλόδοξοι φαν της μόδας, διαγωνίζονται για μια πολυπόθητη θέση συντάκτη στο περιοδικό Elle. Δουλεύουν ως βοηθοί της Anne Slowey, διευθύντρια Fashion News του Elle, fashion icon, και φυσικά απαιτητική as hell!

Οι διαγωνιζόμενοι κάθε εβδομάδα πρέπει να διεκπεραιώσουν κάποιο task, και αυτός που αποτυγχάνει απολύεται από την Joe Zee, την διευθύντρια του Δημιουργικού τμήματος του Elle, μέχρι ο τελευταίος εναπομένων τελικά παίρνει «προαγωγή» για την πολυπόθητη θέση, που είναι και όνειρο ζωής. Το βραβείο περιλαμβάνει, εκτός από την θέση συντάκτη στο Elle (με μισθό βέβαια), και ένα πληρωμένο συμβόλαιο για ένα υπέροχο διαμέρισμα στο Μανχάταν (τον μισώ ήδη, όποιος και αν κερδίσει), όπως επίσης και $100,000 να ξοδέψει στο H&M (τώρα τον μισώ ακόμα περισσότερο). Μέσα στους executive producers και η Tara, μη χάσει!

Gimme my reality Show! (πρεμιέρα 11/10, κάθε Σάββατο, Fox Reality)


Καινούριο δευτεροκλασάτο reality και με τι τέλεια ιδέα! Επτά διασημότητες (δεύτερης κατηγορίας) διαγωνίζονται για να κερδίσουν το δικό τους reality show στο Fox Reality Channel ! Reality εις το τετράγωνο! Συνήθως οι δεύτερης κατηγορίας διασημότητας έκαναν τη ζωή τους reality, με την ελπίδα ότι κάποιος θα τους ξαναθυμηθεί ή θα τους ξαναγαπήσει, ή ότι για κάποιο λόγο θα θέλει να τους δει να τσακώνονται μα την γυναίκα τους ή με τον κηπουρό, εδώ όμως τελείως απροκάλυπτα πια, μπαίνουν στη διαδικασία να διαγωνιστούν κιόλας για το αν θα μπορέσουν τελικά να αναβιώσουν την ήδη υπό εξαφάνιση καριέρα τους...

Paris Hilton’s My New BFF (πρεμιέρα 30/9, Τρίτες, MTV)


Η Πάρις ( μια από τις μεγάλες μου αντιπάθειες) δεν χρειάζεται συστάσεις όπως και η Τάρα, αν και η ίδια είμαι σίγουρη ότι θα τις ήθελε! Η Πάρις βαρέθηκε την Νικόλ Ρίτσι (ειδικά τώρα που νοικοκυρεύτηκε, και την Britney ειδικά τώρα που ξαναστράφηκε στον Θεό απ’ ότι φάνηκε απο τα MTV Video Awards) και θέλει μια καινούρια καλύτερη φίλη. Και την θέλει τώρα! Και φυσικά επειδή βαριέται να μπαίνει στη διαδικασία και να δοκιμάζει τη σχέση της και να δει αν της πάει ένας άνθρωπος όπως όλος ο φυσιολογικός ο κόσμος, μα τι λέω, για την Πάρις μιλάμε, στήνει ένα ολόκληρο reality, παίρνει και άλλη δύναμη στα χέρια της, και κάθε της τερτίπι γίνεται νόμος με ένα απλό sms στις 18 πιθανές BFFs (best friends forever), και θεός φυλάξει αν η Πάρις δεν μείνει ευχαριστημένη!

Από ένα απομονωμένο VIP control room, η Πάρις ελέγχει όλες τις διαγωνιζόμενες και κάνει όλα τα ανάλογα κατινίστικα σχόλια για την κάθε μια. Και αν κάποια από τις BFFs δεν την ικανοποιήσει ένα απλό ‘βαριέμαι’ με sms μπορεί να σημάνει το τέλος της. Αλλά τα 14 κορίτσια και τα (flamboyant) αγόρια, θα πρέπει να κάνουν και κάτι παραπάνω από το να διασκεδάζουν την απαιτητική ντίβα, θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν στο ακραίο lifestyle της. Κάθε εβδομάδα η Πάρις θα βάζει δοκιμασίες στους ελπιδοφόρους BFFs που πρέπει να επιστρατεύσουν την γοητεία τους, την εξυπνάδα τους και την ομορφιά τους για να προχωρήσουν στον επόμενο γύρο. Μπορεί να τους καλέσει σε ένα κλαμπ και απλά να «ξεχάσει» να βάλει το όνομά τους στο guest list αλλά παρ’ όλα αυτά να έχει την απαίτηση να μπουν στο κλαμπ, ή να τους παίρνει μαζί της στο Τόκυο χωρίς βαλίτσες και να τους ζητάει να είναι έτοιμοι για το κόκκινο χαλί με το που προσγειώνονται...

Το κοινό μπορεί και παρακολουθεί τι γίνεται μέσα στο σπίτι και πίσω από τις κάμερες, ειδικά μέσα από το μπάνιο του σπιτιού που υπάρχουν two way mirrors (aka gossip central) ή από ένα burn book που όλοι θάβουν όλους μέσα. Φυσικά η Πάρις αποφασίζει ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει...οπότε ποιος ξέρει τι μπορεί να την ικανοποιήσει τελικά και τι ζητάει από μια φίλη... (άλλο λίγο και θα κλάψω από την συγκίνηση). Εγώ πάντως και να με πλήρωνες δεν θα ήθελα να είμαι η φίλη της Paris, θα προτιμούσα να είμαι η BFF του Στάλιν!
----

*Έπονται και άλλα post με περισσότερα reviews & rants για καινούρια reality και σειρές!

Καλή τηλεοπτική χρονιά σε όλους!
(pink freud)

Έντεκα (αγαπημένα μου βίντεο-κλιπ της Madonna, #1-3)

Είμαι μεγάλος φαν της Μαντόνα. Και παλιά ήμουν δέκα φορές περισσότερο. Κρατούσα κάθε απόκομμα, έπαιρνα κάθε single, ήξερα ανά πάσα στιγμή τα πάντα.

Τα πρώτα χρόνια του ίντερνετ βρήκα τη χαρά μου. Δε χρειαζόταν πια να ψάχνω αγωνιωδώς πράγματα ή να ξοδεύω τα λεφτά μου. Κάπου εκεί όμως χάθηκε και το συλλεκτικό μου ενδιαφέρον. Η χαρά του να βρω ένα απόκομμα ή να ακούσω το νέο της δίσκο μειώθηκε δραστικά όταν πλέον όλα ήταν στο πιάτο: όλα τα mp3 πριν κυκλοφορήσουν, εκατοντάδες φωτογραφίες, 61 εκατομμύρια site γι’ αυτήν. Το παιχνίδι μου δεν είχε πια λόγο ύπαρξης, η υπερπροσφορά έκαμψε τη ζήτησή μου.

Μέχρι το 1987 για να δεις κάποιο βίντεο-κλιπ της θα έπρεπε να περιμένεις μία ή και δέκα βδομάδες μήπως και το έπαιζε το Μουσικόραμα. Αργότερα οι πιθανότητες πολλαπλασιάστηκαν: δορυφορικά μουσικά κανάλια, ιδιωτική τηλεόραση, βίντεο και dvd – και τώρα πια youtube. Κάτι που πριν από 25 χρόνια (όταν η Μαντόνα γύρισε το πρώτο της κλιπ) έμοιαζε αδύνατο, σήμερα είναι πραγματικότητα. Μπορώ να βρω οποιοδήποτε κλιπ της, δωρεάν και σε δευτερόλεπτα, και (βάζοντάς το στο blog) να το θυμίσω και σε άλλους. Έτσι έφτιαξα τη λίστα με τα 11 αγαπημένα μου βίντεο κλιπ της.

[Με τυχαία, όπως πάντα, σειρά. Προσθέστε ελεύθερα]


1) Papa Don’t Preach (1986)
Μουσικόραμα, στα μέσα των ‘80ς, ένα απ’ τα πρώτα κλιπ με υπόθεση που είχα δει, ο χορός που τα κορίτσια προσπαθούσαν να μιμηθούν στα πάρτι, μια μπλούζα Italians Do It Better, ταξίδι στο χωροχρόνο. [Φακτ! Το αγόρι που έπαιζε το φίλο της Μαντόνα και πατέρα του παιδιού της, ο Alex McArthur, έγινε στη συνέχεια ήσσονος σημασίας ηθοποιός και παίζει ακόμα σε ταινίες και σειρές. Νάτος.]

2) Rain (1993)
Βίντεο μέσα στο βίντεο. Η Μαντόνα παίζει την Μαντόνα που γυρίζει ένα βίντεο-κλιπ στην Ιαπωνία και ο θεατής βλέπει τη δράση κυρίως πίσω από τις κάμερες. Ο σκηνοθέτης του υποτιθέμενου βίντεο-κλιπ είναι ο Ryuichi Sakamoto ενώ το κανονικό κλιπ σκηνοθέτησε ο εκπληκτικός Mark Romanek [Φακτ! Γυρίστηκε όλο ασπρόμαυρο (διευθυντής φωτογραφίας ο Χάρι Σαββίδης) και μετά το χρωματίστηκε από πάνω, με το χέρι.]



3) Justify my love (1990).
Ένα βράδυ είχα ανοιχτά χωρίς ήχο τα «Νέα του Αντ1 στις 8.30» όταν είδα το Τέρενς Κουίκ να χαμογελάει πονηρά κι από κάτω να γράφει «πρώτη μετάδοση: το προκλητικό βίντεο κλιπ της Μαντόνα». Τα Νέα του Αντ1 ήταν το μόνο μέρος που δεν περίμενα να δω το Justify My Love πρώτη φορά και μάλιστα ολόκληρο. Ασπόμαυρα Μοντινό συμπλέγματα σε ξενοδοχείο – το κλιπ απαγορεύτηκε απ’ το MTV, βγήκε σε video-single και πούλησε εκατομμύρια..



-------------------------------------------------

*BONUS

Έντεκα (τραγούδια που νομίζω πως θα ‘πρεπε να είχαν βγει σε single - αλλά δε βγήκαν)


(Ένας πίνακας – γαμήλιο δώρο στη Μαντόνα και τον Σον Πεν από τον A. Warhol και τον Keith Haring, 1985.)

Αν αντί για τις γνωστές επιτυχίες με τις οποίες έχτισε την καριέρα της, η εταιρία της με είχε χρίσει υπεύθυνο για την επιλογή των singles της όλα θα ήταν διαφορετικά. Φυσικά, κοιτώντας των κατάλογο των επιτυχιών της, βλέπει κανείς ότι ως επί το πλείστον βγήκαν σε single όλα τα σωστά κομμάτια, όλα τα σουξέ. Παρουσιάζοντας έντεκα τραγούδια που δεν κυκλοφόρησαν επίσημα και δεν έγιναν βίντεο-κλιπ (αλλά κατά τη γνώμη μου έπρεπε), προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν η αντίληψή μου γι’ αυτήν αν αντί για τα Vogue, Like A Virgin, Like A Prayer, Hung Up, Frozen και Music, είχε κυκλοφορήσει σε single αυτά:

1. I Know It [απ’ το Madonna, 1983]
2. Over & Over [Like a Virgin, 1985] Elp;izo να μη βρεθεί κάποιος διαβασμένος που θα ξέρει ότι το 1985 "Over and Over": Italy and Philippines (vinyl single)
3. Till Death Do Us Part [Like a Prayer, 1989]
4. Spanish Eyes [Like a Prayer, 1989]
5. Sky Fits Heaven [Ray of Light, 1998]
6. Skin [Ray of Light, 1998]
7. Paradise (Not For Me) [Music, 2000] Μάλλον το καλύτερο τραγούδι που ηχογράφησε ποτέ.
8. Impressive Instant [Music, 2000] (Η Madonna ήθελε αυτό ως τέταρτο single απ’ το Music η εταιρία της όμως το έβρισκε πολύ «προχωρημένο και αντιεμπορικό». Της επέβαλλαν να βγάλει το πιο ποπ και «εύκολο» Amazing. Αυτή προσπάθησε να το σαμποτάρει και αρνήθηκε να γυρίσει βίντεο-κλιπ. Η εταιρία αποφάσισε να κυκλοφορήσει το Amazing με βίντεο-κλιπ τη live ερμηνεία του στην περιοδεία που τότε έκανε η Madonna. Τότε αυτή, για να το αποτρέψει αυτό, έβγαλε το Amazing απ’ το setlist της τουρνέ και σταμάτησε να το τραγουδάει τελείως. Τελικά δεν βγήκε τέταρτο single απ’ το Music…)
9. I Deserve It [Music, 2000]
10. Easy Ride [American Life, 2003]
11. Forbidden Love [Confessions on a Dancefloor, 2005]


+ Κι ένα που δε νομίζω ότι θα έπρεπε να βγει σε single (δεν είναι αρκετά εμπορικό) αλλά είναι απ’ τα πιο όμορφα και ατμοσφαιρικά τραγούδια της. Αυτό που έκλεινε το Erotica.


Secret Garden, 1992.

.

Έντεκα της Δευτέρας [upload]

[έχω υπερβολικά πολλά να γράψω. κάθε Δευτέρα και Πέμπτη θα τα κάνω όλα upload, εδώ]

1) Τη φετινή σεζόν ελπίζω: να διορθώσω και να παραδώσω το «1987-1990», υγεία και χαρά στην οικογένεια, να γράψω (δημοσιογραφικά) πράγματα που μ’ αρέσουν κι εδώ και αλλού, να μην ακυρωθεί η συναυλία της Μαντόνα την τελευταία στιγμή, να πουλήσει έντεκα εκατομμύρια αντίτυπα το επερχόμενο Χρυσό Βουνό, να κάνω τα ταξίδια που πρέπει, να τελειώσει ομαλά ο (υποτίθεται) γρουσούζικος έβδομος χρόνος της σχέσης, να γράψω το βιβλίο με τα αυτοβιογραφικά διηγήματα, να πάρω διάδρομο γυμναστικής, να διαβάζω περισσότερο στο χαρτί απ’ ό,τι στην οθόνη, να βλέπω ωραία όνειρα και όταν ξυπνάω να τα θυμάμαι...

2) Μια επιστήμονας του CERN σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξηγήσει στο ευρύ κοινό το πείραμα που θα γίνει, έφτιαξε ένα χίπ-χοπ βίντεο (αρκετά πιασάρικο), κάνοντας στην ουσία Επιστήμη για τις Μάζες. Το πείραμα του CERN αρχίζει μεθαύριο! Αν μας φάνε οι μαύρες τρύπες, χάρηκα για τη γνωριμία ;)

3) [αυτό το θέλω]

4) Δύο πρόσφατες εικόνες απ’ τα δελτία ειδήσεων. Α) Η Σάρα Πέιλιν με όλες τις ηλίθιες ιδέες της να κρατάει ένα όπλο και να πυροβολάει γελώντας, για διασκέδαση. Β) Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος να βραβεύεται στα Πρέσπεια, στη Φλώρινα - εκεί που ανεκδιήγητοι «πιστοί» με τη βοήθεια του Αυγουστίνου Καντιώτη τον κυνηγούσαν και τον ξεφτίλιζαν 10-15 χρόνια πριν: και τώρα οι Φλωρινιώτες όρθιοι, θριαμβευτικά τον χειροκροτούν... (Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.)

5) Bits & Pieces: (φωτο 1926, Νέα) ///Galactic mantra /// Ντόγια Καρολίνη, Αθήναιος, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Αρχοντή Κόρκα, Αύγουστος Κορτώ, Γιώργος Ματζουρανίδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Αλέξης Σταμάτης, Σώτη Τριανταφύλλου, Αχιλλέας Χεκίμογλου, M. Hulot: όλοι αυτοί γράφουν στο Π! /// MTV GREECE. Τα πρώτα λεπτά του νέου καναλιού (Τι υπέροχη είδηση θα ήταν αυτή, πριν 15-20 χρόνια!…) /// To Open Mag είναι σχεδόν έτοιμο. http://www.openmag.gr/ /// Ο Π. Κοροβέσης στο ιντερνετικό ραδιόφωνο… /// In a World Without Don LaFontaine, Film Won't Be as Much Fun [και επίσης, για τη Φωνή: Έντεκα (ετερόκλητα κινηματογραφικά τρέιλερ)] /// FETAMANIA, μια πραγματικά εξωφρενική διαφήμιση για ελληνική φέτα, που παίζεται και στο CNN.

6) Θα μπορούσαν να είχαν γνωριστεί και νωρίτερα μιας και είχαν σπουδάσει κι οι δυο δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Όμως η Del Martin γνώρισε και ερωτεύτηκε την Phyllis Lyon στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μαζί δούλευαν ως δημοσιογράφοι σε περιοδικά του Σιάτλ. Το 1953 την ημέρα των ερωτευμένων η Del Martin εγκαταστάθηκε στο σπίτι της συντρόφου της, για να περάσουν μαζί την υπόλοιπή τους ζωή. Και σχεδόν τα κατάφεραν.
Πριν από τρεις μήνες, στις 16 Ιουνίου η πολιτεία της Καλιφόρνιας νομιμοποίησε το γάμο ομοφυλόφιλων.
Το πρωί εκείνης της μέρας οι δυο γυναίκες, στηριγμένες η μία στην άλλη, πήγαν στο Δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν το πρώτο, ιστορικό ζευγάρι που θα παντρευόταν και το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο με φωτορεπόρτερ, κάμερες και ανθρώπους που κρατούσαν πολύχρωμες, εορταστικές σημαίες. Στο ίδιο πεζοδρόμιο ήταν και μερικοί "μέσοι" Αμερικανοί (αυτοί που πιθανότατα θα βγάλουν τον ΜακΚέιν τον Νοέμβριο) που φώναζαν συνθήματα εναντίον του ζευγαριού, κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «Θα καείτε στην κόλαση».
Με τρεμάμενα βήματα η Del Martin και η Phyllis Lyon ανέβηκαν τα σκαλιά και επισημοποίησαν, χωρίς ντροπή ή φόβο, μια σχέση που ήδη μετρούσε 58 χρόνια αγάπης.
Βγαίνοντας απ’ το Δημαρχείο δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλές δηλώσεις - προσπάθησαν, αλλά απλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κλαίνε από χαρά.

Πριν από δέκα ημέρες, στις 27 Αυγούστου, η Del Martin έφυγε από τη ζωή. Ήταν 87 χρονών. Είχε προλάβει να κάνει όλα όσα ήθελε.
.

7) Secret (1993) Ένα απ’ τα καλύτερα βίντεο-κλιπ της Madonna. Δε χώρεσε σε λίστα που ετοιμάζω, κι έτσι το βάζω εδώ.
.
8) Ακούγεται απίθανο, αλλά ο John Landis (σκηνοθέτης του Τρελού Θηριοτροφείου, των Blues Brothers και διάφορων άλλων ‘80ς αμερικανιών) ήταν μόλις κριτής στο φεστιβάλ της Βενετίας! Στο σάιτ του BBC ο Landis έγραψε για τις φετινές εμπειρίες του:
We saw a movie in which a daughter murders her friend. The night before we saw a film in which a father murders his children. And the night before that we saw a movie in which a daughter murders her mother and her lover.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν μόνο ταινίες με δολοφονίες συγγενών. Γράφει ο Landis πιο κάτω:
So far this year the films have all been interesting. Tonight, we saw a Japanese anime about a fish (Hayao Miyazaki's Ponyo on the Cliff by the Sea). And then we had sushi. We really did! I was thinking, 'this is ironic'. [Η είδηση για μένα είναι ότι επέστρεψε ο τέλειος Γιαπωνέζος κινηματογραφιστής Miyazaki που έκανε το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων και το Κινούμενο Κάστρο. Το (κάπως πειραγμένο) τρέιλερ της νέας του ταινίας που μόλις έκανε πρεμιέρα στη Βενετία είναι εδώ.]

9) Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Aπό συνέντευξη του έντεχνου τραγουδοποιού Παντελή Θαλασσινού στο περιοδικό Μύθος. Τον ρωτάνε αν πιστεύει στο Θεό και αυτός ξεκινάει να δώσει μια μάλλον ανορθόδοξη και αντισυμβατική απάντηση, αλλά στην πορεία αρχίζει να φοβάται μήπως παρεξηγηθεί. Και επειδή φρικάρει μη θεωρηθεί άθεος ή 12θεϊστής, στη συνέχεια κάνει μια πατριωτική ανατροπή, σχεδόν 180 μοιρών!

n
(+ bonus: η άποψη που έχει 24χρονη, χαμογελαστή κατά τα άλλα, κοπέλα για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό...)

.
10) Το βιβλίο του Μπρετ Ίστον Έλλις έγινε ταινία που θα παιχτεί σύντομα και αυτό είναι το πόστερ του. Απ' τα εξυπνότερα φετινά κινηματογραφικά πόστερ και taglines. [τρέιλερ]


11) Πέρσι τέτοια εποχή στο Έντεκα της Δευτέρας: LIVE FROM VIENNA! Λίγες μέρες πριν τις εκλογές: η φαντασίωσή μου για μια χωροταξική ουτοπία που θα ήταν ένα συνονθύλευμα από αγαπημένες μου περιοχές πόλεων / πώς περνούσαμε στη Βιέννη /το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας / το παιδικό βιβλιο της Σύλβια Πλαθ / παράπλευρες χασισοαπώλειες από τις φωτιές στην Ηλεία / ο θάνατος του Νίκου Νικολαϊδη / και φωτογραφικό αφιέρωμα με τα εξώφυλλα εφημερίδων πριν και μετά τις εκλογές του 2004. [Το περσινό ποστ εδώ.]


-------------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Κριτική στην κριτική της κριτικής των κριτικών (!)


Θα το πω κατευθείαν, χωρίς περιστροφές. Η Χρύσα Δημουλίδου μου έστειλε ένα μέιλ με τον τίτλο «ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!»

Και τώρα θα το πω απ' την αρχή, (με περιστροφές!). Στα δύο προηγούμενα ποστ αναφέρθηκα στη μπεστ-σέλερ συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου. Στο ένα ποστ έβαλα ένα out-of-this-world εξαγριωμένο email που είχε στείλει στο περιοδικό Index μετά από μια κακή κριτική. Στο άλλο ποστ ζήλεψα αλλά και ειρωνεύτηκα τα εκατοντάδες email λατρείας που στέλνουν οι αναγνώστες της στο φόρουμ της (και παρέθεσα και το ξεκαρδιστικό μήνυμα αγάπης που της έστειλε η Στέλλα Μπεζαντάκου).
Θα περίμενε κανείς ότι αν ποτέ τα διάβαζε αυτά η Χ.Δ. θα τα ‘παιρνε στο κρανίο και θα μου έστελνε ένα email με τα κλασικά κεφαλαία γράμματα στο οποίο θα με ξεφτίλιζε κανονικά.
Δεν έγινε ακριβώς έτσι (αν και τα χαρακτηριστικά κεφαλαία της δεν αλλάζουν ποτέ!).

Από Χρύσα Δημουλίδου, 31 Αυγούστου, 6.36 PM
Θέμα: ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
ΤΟ BLOG ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!! ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΙ ΑΣ ΕΙΣΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.
ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΩ. ΤΟΥΣ ΓΚΑΡΝΤΑΣΙΔΕΣ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ. ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ
ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Εννοείται ότι τα έχασα λίγο. Της απάντησα στο email (και, μιας και τη βρήκα συμπαθητική, η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε) λέγοντάς της πως χαιρόμουν που αντιδρούσε έτσι αυτή τη φορά, με καλά μάλιστα λόγια για κάποιον που την «πίκρανε». [Σε παρόμοιο θέμα με τη Λένα Μαντά το bookworm ήταν μάλλον πιο συνεπές και αυστηρό.]

Μεταξύ των άλλων απάντησε ότι το καλό είναι για να λέγεται («ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΩ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ») αλλά και είπε ότι την περίοδο του δημοσιεύματος στο Index της είχαν συμβεί διάφορα και αντέδρασε νευριασμένα. («ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΡΟΜΠΑ. ΠΗΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΩ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΣΕΡΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΔΥΣΚΟΛΟ. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ».)

Όλο αυτό είναι ένα από τα κουφά που έχει το blogging. Πολύ συχνά γράφω κάτι για κάποιον που δεν έχει σχέση με τα blogs -οπότε θεωρώ ότι δεν θα το διαβάσει ποτέ- και μετά από λίγο μου απαντάει ο ίδιος. Είναι, μάλλον, σουρεαλιστικό. (Μόνο να μη μου γράψει ο Π. Θαλασσινός!)
Όσο για το κεντρικό νόημα της συγκεκριμένης ιστορίας (και μοιάζει λίγο με χρήσιμο κλισέ-μάθημα ζωής) είναι πως τελικά μόνο η ψυχραιμία και η ανωτερότητα μπορεί να αποστομώσει μια αρνητική κριτική. Ή, ακόμα κι αν δεν αποστομώσει (άλλωστε ακόμα δεν έχω διαβάσει τα βιβλία!), θα δείξει μια διαφορετική πλευρά του θιγόμενου - σαφώς πιο δυνατή και ενδιαφέρουσα. Και καλά λόγια να μην είχε πει η Χ.Δ. για το blog, μετά την μάλλον ψύχραιμη απάντησή της δεν θα μπορούσα παρά να την δω με άλλο μάτι.

*Αν αυτή ήταν μια καλοπροαίρετη «λογοτεχνική διαμάχη» (κι εγώ ένας απλός συγγραφέας παιδικών βιβλίων είμαι...) που άρχισε και τέλειωσε με χιούμορ και καλή καρδιά, υπάρχουν άλλες σαφώς πιο ενδιαφέρουσες αυτή την εποχή – και δεν μιλάω μόνο για τη διαμάχη περί ελληνικότητας ή για το θέμα με το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη. [Μην μπούμε καν στις θεατρικές διαμάχες του καλοκαιριού!]

Ένας απ’ τους πιο σημαντικούς βιβλιοκριτικούς, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, πρότεινε τον πιο πρωτότυπο τρόπο για να απαντήσεις στους κριτικούς όταν τους θεωρείς κακοπροαίρετους: πριν λίγες εβδομάδες έγραψε στα Νέα ένα σκοτεινό παραμύθι με δύο αποδέκτες…

ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι, κακούλικα και τα δύο, μουλωχτά, φθονερά κι εκδικητικά. Τι να κάνουν, τι να κάνουν, όταν μεγαλώσουν, για να νιώθουν σπουδαίοι και να τους υπολογίζουν οι άλλοι, αποφάσισαν να γίνουν κριτικοί. ΄Άλλωστε δεν έμαθαν να κάνουν και τίποτε άλλο. Σαν ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, χώθηκαν σ΄ εφημερίδες, περιοδικά, επιτροπές βραβείων, παντού όπου μπορούσαν, για να παινεύουν από εκεί όσους ταίριαζαν με τα χνώτα τους και να κατασπαράζουν όσους δεν χώνευε το ξινό στομάχι τους.

Επειδή όμως καθένας από τους δύο χωριστά δεν αισθανόταν αρκετά δυνατός (όλα κι όλα, δεν τους έλειπε το γνώθι σαυτόν), αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους: συναντιούνταν και συσκέπτονταν πριν γράψουν κριτική για ένα βιβλίο, ώστε να συμπίπτουν απολύτως τόσο στις γενικές όσο και στις επιμέρους κρίσεις τους (…)
Ώσπου αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας τούς έκανε απρόσεκτους: άρχισαν να πέφτουν σε κραυγαλέες ανακρίβειες, πραγματολογικής μάλιστα φύσεως, για τα βιβλία που είχαν προαποφασίσει ν΄ απορρίψουν, πράγμα βέβαια αναπόφευκτο, αφού τα διάβαζαν με κλειστά μάτια.

Το αποκορύφωμα της απροσεξίας τους, όμως, ήταν ότι έφτασαν στο σημείο ν΄ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου! Ας πούμε, παραμορφώνει ο ένας σιαμαίος το όνομα κάποιου μυθιστορηματικού χαρακτήρα, κάνοντάς το από βουλγαρικό (λέμε τώρα...) ιταλικό, και τον ακολουθεί τυφλά ο άλλος σιαμαίος! Κι έτσι, τα όποια προσχήματα αμεροληψίας και σοβαρότητας των δύο κριτικών πνίγηκαν μέσα στα χάχανα του σιναφιού τους...

Διάβασα λοιπόν αυτό και φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ποιοι είναι οι κριτικοί ούτε ποιο λάθος έκαναν. Μέχρι που διάβασα στον Ελεύθερο Τύπο το σχόλιο του Κ. Κατσουλάρη, το οποίο διευκρινίζει πως οι δύο κριτικοί έγραψαν για βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ και κρατώντας μια αρκετά αντικειμενική στάση καταλήγει:

Λαβή για το απροκάλυπτα επιθετικό σχόλιο του Κούρτοβικ ήταν το γεγονός ότι οι δύο κριτικοί, στα πρόσφατα κείμενά τους, «έφτασαν στο σημείο ν’ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου». Εν προκειμένω, αλλοίωσαν ελαφρώς το όνομα ενός χαρακτήρα από το βιβλίο του Κούρτοβικ, του Βούλγαρου ποιητή Ντίμτσο Ντεμπελιάνοφ, κάνοντάς το ο ένας «Ντεμελιάνο» και η άλλη «Ντεμπελιάνο».
Δεν συμφωνούμε με το ύφος του σχολίου του Κούρτοβικ. Ούτε επίσης θεωρούμε επαρκή δικαιολογία την προσωπική πικρία και το αίσθημα αδικίας (που στην περίπτωσή του ισοδυναμεί με βεβαιότητα) που τον εξώθησε στο «outing» – για να δανειστούμε μια λέξη που ήταν της μόδας μερικά χρόνια πριν. Ωστόσο έχουμε την αίσθηση, ή μάλλον το φόβο, ότι αυτά που καταγγέλλει, πέρα από ενδεχόμενες υπερβολές και τους οπωσδήποτε ανοίκειους χαρακτηρισμούς, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας του.

Το outing στους δύο κριτικούς το έκανε λοιπόν ο Δ. Κούρτοβικ σύμφωνα με τον Κ. Κατσουλάρη. Ναι, όμως αν είσαι λίγο κουτσομπόλης (και έχεις και κάποια ιντερνετικά ένστικτα Ηρακλή Πουαρώ) το κείμενο του Ελεύθερου Τύπου μπορεί να είναι το στοιχείο που οδηγεί στη λύση του εγκλήματος…

Έβαλα τις δύο λάθος λέξεις στο google: η λέξη Ντεμελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του αγοριού-κριτικού και η λέξη Ντεμπελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του κοριτσιού-κριτικού (σήμερα βγάζει επιπλέον και όσους ασχολήθηκαν με το θέμα). Λύθηκε λοιπόν το μυστήριο, απλά κι ωραία κι ανέλπιστα. Χάρη στο google έμαθα ποιοι είναι οι δύο γνωστοί κριτικοί του παραμυθιού.

Είχα σκοπό να περιγράψω μόνο τα γεγονότα, αλλά ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση: διάβασα τις δύο αρνητικές κριτικές που λέει ο κύριος Κούρτοβικ αλλά -τουλάχιστον στα μάτια μου- δεν μου φάνηκαν να υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Για να μπερδευτούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα οι δύο κριτικοί είχαν γράψει πολύ καλές κριτικές για το προηγούμενο βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ... Επίσης, στο ίδιο τεύχος του Διαβάζω που έγραψε ο Κ. Κατσουλάρης για τα «δάνεια» του Αλέξη Σταμάτη έγραψε και ο Αλέξης Σταμάτης για άλλο θέμα. Όμως όπως λέει ο ίδιος αν και επιθυμούσε να απαντήσει στο ίδιο τεύχος στα περί δανείων, «ο συντάκτης τού "Διαβάζω", αν και ειδοποιήθηκα εγκαίρως για τη συγγραφή του άρθρου, για λόγους που δεν με εκπλήσσουν καθόλου, με εμπόδισε στο να έχω τη δυνατότητα να απαντήσω στο ίδιο τεύχος.»

Είναι αυτό που λέμε «μπέρδεμά». Και βλέποντάς τα απέξω δεν μπορείς παρά να ελπίσεις ότι δε χαλιούνται καρδιές γι’ αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο σημαντικό: αν υπάρχουν πικρίες, ή παρατηρήσεις ή κριτικές να δημοσιεύονται, ναι, αλλά να μη χαλιούνται καρδιές. Κατά τα άλλα όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα αληθινά παραλογοτεχνικά) θα ήταν πρώτης τάξεως μαγιά για ένα μυθιστόρημα…

[Το βιογραφικό (και η ζωή) του Κ. Κατσουλάρη ξεκινάει επίσης μυθιστορηματικά, για να μην πω κινηματογραφικά: “Γεννήθηκα στο νοσοκομείο της Άρτας την 21η Απριλίου του 1968. Ήταν Κυριακή του Πάσχα, κι επειδή η Ανάσταση του Χριστού συνέπεσε με την πρώτη επέτειο της «ανάστασης του έθνους», οι γονείς μου ανταμείφθηκαν με ένα αρνί”. (τέλειο! #) ]

[επίσης: Συγγραφείς VS κριτικών / Κριτική στην κριτική της κριτικής]


---------------------------------------------------------


Υ.Γ. I wish that they’d sacked me – and leave me to sleep

Πέρσι, όταν επέστρεψα στη δουλειά (και στο blog) μετά από τις διακοπές, στο πρώτο ποστ είχα βάλει ένα τραγούδι σε mp3, το Πάμε για Δουλειά της Μαριάννας Τόλη. Το έβαλα με όλες τις ειρωνικές προθέσεις: έχει εξοργιστικά ανόητους στίχους (αλλά τελείως catchy μουσική) που σκοπό έχουν να εμψυχώσουν τους εργαζομενους, στην πραγματικότητα όμως προκαλούν γέλιο και ΤΕΡΑΣΤΙΑ τάση για τεμπελιά. Ένας ύμνος στον καπιταλισμό, μια εκνευριστική ωδή στην «κεφάλια μέσα» κατάσταση της κοινωνίας, η ρουτίνα της δουλειάς που πρέπει να τη δεχτούμε αδιαμαρτύρητα. [Όλο κάτι τέλειο συμβαίνει στην αφηγήτρια αλλά ξαφνικά πρέπει να φύγει, να παρατήσει τη διασκέδαση για να πάει για δουλειά, πράγμα το οποίο δέχεται όχι μόνο αδιαμαρτύρητα αλλά και σχεδόν με ηδονικό μαζοχισμό.]

Φέτος θα ήθελα να σηματοδοτήσω τη νέα μου εργασιακή σεζόν με κάτι τελείως διαφορετικό απ’ το τραγούδι της Μ. Τόλη. Το "I wish that they’d sack me and leave me to sleep" των Chumbawamba (που έτσι κι αλλιώς ως συγκρότημα είναι εναντίον της μη απολαυστικής/δημιουργικής εργασίας) έχει ως ήρωα έναν ταλαίπωρο εργαζόμενο που ξυπνάει ανόρεχτος για δουλειά. Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας βλέπει έξω απ’ το παράθυρό του τη βροχή να πέφτει. Και όπως όλοι μας, δε θέλει να σηκωθεί.

Θέλει να επιστρέψει στο κρεβάτι του, να χορτάσει ύπνο. Σκέφτεται πως οι πέντε απ’ τις επτά μέρες της εβδομάδας δεν είναι δικές του. Πως μέχρι να γυρίσει σπίτι η μέρα έχει σχεδόν φύγει. Εύχεται η βροχή να μπορούσε να ξεπλύνει αυτό το καθημερινό οκτάωρο. Και στο τέλος, τελείως αγουροξυπνημένος σκέφτεται με παράπονο: μακάρι να με απέλυαν και να μ’ άφηναν να κοιμηθώ!

Δεν ταυτίζομαι τελείως. Τυχαίνει η καθημερινή μου δουλειά να είναι και απολαυστική και δημιουργική, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως το τραγούδι των Chumbawamba, με την θλιμμένη αλλά πανέμορφη μελωδία του είναι ό,τι πρέπει για να αυτοσαρκαστείς, τη μέρα που επιστρέφεις στη δουλειά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές...

(κλικ στον τίτλο)

♫♫I wish that they’d sack me, and leave me to sleep♫♫

Six in the morning don’t want to wake, sun laying low and the world sleeping late
Hate like the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Five days from seven the week’s hardly mine, the alarm clock’s gone over to enemy lines
Waste my time working for cowards and creeps, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Rain strikes the window heralds the day, rain won’t you wash these eight hours away?
Rain feeds the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Birds on the windowsill sing in the dawn, by the time that I’m home all this day will be gone
Spend my life sowing what others will reap, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep...

--------


Καλό φθινόπωρο σε όλους! Τα καλύτερα (στη ζωή) έρχονται.
.
.