Έντεκα της Δευτέρας [upload]

[έχω υπερβολικά πολλά να γράψω. κάθε Δευτέρα και Πέμπτη θα τα κάνω όλα upload, εδώ]

1) Τη φετινή σεζόν ελπίζω: να διορθώσω και να παραδώσω το «1987-1990», υγεία και χαρά στην οικογένεια, να γράψω (δημοσιογραφικά) πράγματα που μ’ αρέσουν κι εδώ και αλλού, να μην ακυρωθεί η συναυλία της Μαντόνα την τελευταία στιγμή, να πουλήσει έντεκα εκατομμύρια αντίτυπα το επερχόμενο Χρυσό Βουνό, να κάνω τα ταξίδια που πρέπει, να τελειώσει ομαλά ο (υποτίθεται) γρουσούζικος έβδομος χρόνος της σχέσης, να γράψω το βιβλίο με τα αυτοβιογραφικά διηγήματα, να πάρω διάδρομο γυμναστικής, να διαβάζω περισσότερο στο χαρτί απ’ ό,τι στην οθόνη, να βλέπω ωραία όνειρα και όταν ξυπνάω να τα θυμάμαι...

2) Μια επιστήμονας του CERN σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εξηγήσει στο ευρύ κοινό το πείραμα που θα γίνει, έφτιαξε ένα χίπ-χοπ βίντεο (αρκετά πιασάρικο), κάνοντας στην ουσία Επιστήμη για τις Μάζες. Το πείραμα του CERN αρχίζει μεθαύριο! Αν μας φάνε οι μαύρες τρύπες, χάρηκα για τη γνωριμία ;)

3) [αυτό το θέλω]

4) Δύο πρόσφατες εικόνες απ’ τα δελτία ειδήσεων. Α) Η Σάρα Πέιλιν με όλες τις ηλίθιες ιδέες της να κρατάει ένα όπλο και να πυροβολάει γελώντας, για διασκέδαση. Β) Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος να βραβεύεται στα Πρέσπεια, στη Φλώρινα - εκεί που ανεκδιήγητοι «πιστοί» με τη βοήθεια του Αυγουστίνου Καντιώτη τον κυνηγούσαν και τον ξεφτίλιζαν 10-15 χρόνια πριν: και τώρα οι Φλωρινιώτες όρθιοι, θριαμβευτικά τον χειροκροτούν... (Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.)

5) Bits & Pieces: (φωτο 1926, Νέα) ///Galactic mantra /// Ντόγια Καρολίνη, Αθήναιος, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Αρχοντή Κόρκα, Αύγουστος Κορτώ, Γιώργος Ματζουρανίδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Αλέξης Σταμάτης, Σώτη Τριανταφύλλου, Αχιλλέας Χεκίμογλου, M. Hulot: όλοι αυτοί γράφουν στο Π! /// MTV GREECE. Τα πρώτα λεπτά του νέου καναλιού (Τι υπέροχη είδηση θα ήταν αυτή, πριν 15-20 χρόνια!…) /// To Open Mag είναι σχεδόν έτοιμο. http://www.openmag.gr/ /// Ο Π. Κοροβέσης στο ιντερνετικό ραδιόφωνο… /// In a World Without Don LaFontaine, Film Won't Be as Much Fun [και επίσης, για τη Φωνή: Έντεκα (ετερόκλητα κινηματογραφικά τρέιλερ)] /// FETAMANIA, μια πραγματικά εξωφρενική διαφήμιση για ελληνική φέτα, που παίζεται και στο CNN.

6) Θα μπορούσαν να είχαν γνωριστεί και νωρίτερα μιας και είχαν σπουδάσει κι οι δυο δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Όμως η Del Martin γνώρισε και ερωτεύτηκε την Phyllis Lyon στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μαζί δούλευαν ως δημοσιογράφοι σε περιοδικά του Σιάτλ. Το 1953 την ημέρα των ερωτευμένων η Del Martin εγκαταστάθηκε στο σπίτι της συντρόφου της, για να περάσουν μαζί την υπόλοιπή τους ζωή. Και σχεδόν τα κατάφεραν.
Πριν από τρεις μήνες, στις 16 Ιουνίου η πολιτεία της Καλιφόρνιας νομιμοποίησε το γάμο ομοφυλόφιλων.
Το πρωί εκείνης της μέρας οι δυο γυναίκες, στηριγμένες η μία στην άλλη, πήγαν στο Δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν το πρώτο, ιστορικό ζευγάρι που θα παντρευόταν και το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο με φωτορεπόρτερ, κάμερες και ανθρώπους που κρατούσαν πολύχρωμες, εορταστικές σημαίες. Στο ίδιο πεζοδρόμιο ήταν και μερικοί "μέσοι" Αμερικανοί (αυτοί που πιθανότατα θα βγάλουν τον ΜακΚέιν τον Νοέμβριο) που φώναζαν συνθήματα εναντίον του ζευγαριού, κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «Θα καείτε στην κόλαση».
Με τρεμάμενα βήματα η Del Martin και η Phyllis Lyon ανέβηκαν τα σκαλιά και επισημοποίησαν, χωρίς ντροπή ή φόβο, μια σχέση που ήδη μετρούσε 58 χρόνια αγάπης.
Βγαίνοντας απ’ το Δημαρχείο δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλές δηλώσεις - προσπάθησαν, αλλά απλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κλαίνε από χαρά.

Πριν από δέκα ημέρες, στις 27 Αυγούστου, η Del Martin έφυγε από τη ζωή. Ήταν 87 χρονών. Είχε προλάβει να κάνει όλα όσα ήθελε.
.

7) Secret (1993) Ένα απ’ τα καλύτερα βίντεο-κλιπ της Madonna. Δε χώρεσε σε λίστα που ετοιμάζω, κι έτσι το βάζω εδώ.
.
8) Ακούγεται απίθανο, αλλά ο John Landis (σκηνοθέτης του Τρελού Θηριοτροφείου, των Blues Brothers και διάφορων άλλων ‘80ς αμερικανιών) ήταν μόλις κριτής στο φεστιβάλ της Βενετίας! Στο σάιτ του BBC ο Landis έγραψε για τις φετινές εμπειρίες του:
We saw a movie in which a daughter murders her friend. The night before we saw a film in which a father murders his children. And the night before that we saw a movie in which a daughter murders her mother and her lover.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν μόνο ταινίες με δολοφονίες συγγενών. Γράφει ο Landis πιο κάτω:
So far this year the films have all been interesting. Tonight, we saw a Japanese anime about a fish (Hayao Miyazaki's Ponyo on the Cliff by the Sea). And then we had sushi. We really did! I was thinking, 'this is ironic'. [Η είδηση για μένα είναι ότι επέστρεψε ο τέλειος Γιαπωνέζος κινηματογραφιστής Miyazaki που έκανε το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων και το Κινούμενο Κάστρο. Το (κάπως πειραγμένο) τρέιλερ της νέας του ταινίας που μόλις έκανε πρεμιέρα στη Βενετία είναι εδώ.]

9) Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Aπό συνέντευξη του έντεχνου τραγουδοποιού Παντελή Θαλασσινού στο περιοδικό Μύθος. Τον ρωτάνε αν πιστεύει στο Θεό και αυτός ξεκινάει να δώσει μια μάλλον ανορθόδοξη και αντισυμβατική απάντηση, αλλά στην πορεία αρχίζει να φοβάται μήπως παρεξηγηθεί. Και επειδή φρικάρει μη θεωρηθεί άθεος ή 12θεϊστής, στη συνέχεια κάνει μια πατριωτική ανατροπή, σχεδόν 180 μοιρών!

n
(+ bonus: η άποψη που έχει 24χρονη, χαμογελαστή κατά τα άλλα, κοπέλα για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό...)

.
10) Το βιβλίο του Μπρετ Ίστον Έλλις έγινε ταινία που θα παιχτεί σύντομα και αυτό είναι το πόστερ του. Απ' τα εξυπνότερα φετινά κινηματογραφικά πόστερ και taglines. [τρέιλερ]


11) Πέρσι τέτοια εποχή στο Έντεκα της Δευτέρας: LIVE FROM VIENNA! Λίγες μέρες πριν τις εκλογές: η φαντασίωσή μου για μια χωροταξική ουτοπία που θα ήταν ένα συνονθύλευμα από αγαπημένες μου περιοχές πόλεων / πώς περνούσαμε στη Βιέννη /το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας / το παιδικό βιβλιο της Σύλβια Πλαθ / παράπλευρες χασισοαπώλειες από τις φωτιές στην Ηλεία / ο θάνατος του Νίκου Νικολαϊδη / και φωτογραφικό αφιέρωμα με τα εξώφυλλα εφημερίδων πριν και μετά τις εκλογές του 2004. [Το περσινό ποστ εδώ.]


-------------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Κριτική στην κριτική της κριτικής των κριτικών (!)


Θα το πω κατευθείαν, χωρίς περιστροφές. Η Χρύσα Δημουλίδου μου έστειλε ένα μέιλ με τον τίτλο «ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!»

Και τώρα θα το πω απ' την αρχή, (με περιστροφές!). Στα δύο προηγούμενα ποστ αναφέρθηκα στη μπεστ-σέλερ συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου. Στο ένα ποστ έβαλα ένα out-of-this-world εξαγριωμένο email που είχε στείλει στο περιοδικό Index μετά από μια κακή κριτική. Στο άλλο ποστ ζήλεψα αλλά και ειρωνεύτηκα τα εκατοντάδες email λατρείας που στέλνουν οι αναγνώστες της στο φόρουμ της (και παρέθεσα και το ξεκαρδιστικό μήνυμα αγάπης που της έστειλε η Στέλλα Μπεζαντάκου).
Θα περίμενε κανείς ότι αν ποτέ τα διάβαζε αυτά η Χ.Δ. θα τα ‘παιρνε στο κρανίο και θα μου έστελνε ένα email με τα κλασικά κεφαλαία γράμματα στο οποίο θα με ξεφτίλιζε κανονικά.
Δεν έγινε ακριβώς έτσι (αν και τα χαρακτηριστικά κεφαλαία της δεν αλλάζουν ποτέ!).

Από Χρύσα Δημουλίδου, 31 Αυγούστου, 6.36 PM
Θέμα: ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
ΤΟ BLOG ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!! ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΙ ΑΣ ΕΙΣΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.
ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΩ. ΤΟΥΣ ΓΚΑΡΝΤΑΣΙΔΕΣ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ. ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ
ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Εννοείται ότι τα έχασα λίγο. Της απάντησα στο email (και, μιας και τη βρήκα συμπαθητική, η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε) λέγοντάς της πως χαιρόμουν που αντιδρούσε έτσι αυτή τη φορά, με καλά μάλιστα λόγια για κάποιον που την «πίκρανε». [Σε παρόμοιο θέμα με τη Λένα Μαντά το bookworm ήταν μάλλον πιο συνεπές και αυστηρό.]

Μεταξύ των άλλων απάντησε ότι το καλό είναι για να λέγεται («ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΩ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ») αλλά και είπε ότι την περίοδο του δημοσιεύματος στο Index της είχαν συμβεί διάφορα και αντέδρασε νευριασμένα. («ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΡΟΜΠΑ. ΠΗΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΩ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΣΕΡΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΔΥΣΚΟΛΟ. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ».)

Όλο αυτό είναι ένα από τα κουφά που έχει το blogging. Πολύ συχνά γράφω κάτι για κάποιον που δεν έχει σχέση με τα blogs -οπότε θεωρώ ότι δεν θα το διαβάσει ποτέ- και μετά από λίγο μου απαντάει ο ίδιος. Είναι, μάλλον, σουρεαλιστικό. (Μόνο να μη μου γράψει ο Π. Θαλασσινός!)
Όσο για το κεντρικό νόημα της συγκεκριμένης ιστορίας (και μοιάζει λίγο με χρήσιμο κλισέ-μάθημα ζωής) είναι πως τελικά μόνο η ψυχραιμία και η ανωτερότητα μπορεί να αποστομώσει μια αρνητική κριτική. Ή, ακόμα κι αν δεν αποστομώσει (άλλωστε ακόμα δεν έχω διαβάσει τα βιβλία!), θα δείξει μια διαφορετική πλευρά του θιγόμενου - σαφώς πιο δυνατή και ενδιαφέρουσα. Και καλά λόγια να μην είχε πει η Χ.Δ. για το blog, μετά την μάλλον ψύχραιμη απάντησή της δεν θα μπορούσα παρά να την δω με άλλο μάτι.

*Αν αυτή ήταν μια καλοπροαίρετη «λογοτεχνική διαμάχη» (κι εγώ ένας απλός συγγραφέας παιδικών βιβλίων είμαι...) που άρχισε και τέλειωσε με χιούμορ και καλή καρδιά, υπάρχουν άλλες σαφώς πιο ενδιαφέρουσες αυτή την εποχή – και δεν μιλάω μόνο για τη διαμάχη περί ελληνικότητας ή για το θέμα με το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη. [Μην μπούμε καν στις θεατρικές διαμάχες του καλοκαιριού!]

Ένας απ’ τους πιο σημαντικούς βιβλιοκριτικούς, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, πρότεινε τον πιο πρωτότυπο τρόπο για να απαντήσεις στους κριτικούς όταν τους θεωρείς κακοπροαίρετους: πριν λίγες εβδομάδες έγραψε στα Νέα ένα σκοτεινό παραμύθι με δύο αποδέκτες…

ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι, κακούλικα και τα δύο, μουλωχτά, φθονερά κι εκδικητικά. Τι να κάνουν, τι να κάνουν, όταν μεγαλώσουν, για να νιώθουν σπουδαίοι και να τους υπολογίζουν οι άλλοι, αποφάσισαν να γίνουν κριτικοί. ΄Άλλωστε δεν έμαθαν να κάνουν και τίποτε άλλο. Σαν ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, χώθηκαν σ΄ εφημερίδες, περιοδικά, επιτροπές βραβείων, παντού όπου μπορούσαν, για να παινεύουν από εκεί όσους ταίριαζαν με τα χνώτα τους και να κατασπαράζουν όσους δεν χώνευε το ξινό στομάχι τους.

Επειδή όμως καθένας από τους δύο χωριστά δεν αισθανόταν αρκετά δυνατός (όλα κι όλα, δεν τους έλειπε το γνώθι σαυτόν), αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους: συναντιούνταν και συσκέπτονταν πριν γράψουν κριτική για ένα βιβλίο, ώστε να συμπίπτουν απολύτως τόσο στις γενικές όσο και στις επιμέρους κρίσεις τους (…)
Ώσπου αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας τούς έκανε απρόσεκτους: άρχισαν να πέφτουν σε κραυγαλέες ανακρίβειες, πραγματολογικής μάλιστα φύσεως, για τα βιβλία που είχαν προαποφασίσει ν΄ απορρίψουν, πράγμα βέβαια αναπόφευκτο, αφού τα διάβαζαν με κλειστά μάτια.

Το αποκορύφωμα της απροσεξίας τους, όμως, ήταν ότι έφτασαν στο σημείο ν΄ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου! Ας πούμε, παραμορφώνει ο ένας σιαμαίος το όνομα κάποιου μυθιστορηματικού χαρακτήρα, κάνοντάς το από βουλγαρικό (λέμε τώρα...) ιταλικό, και τον ακολουθεί τυφλά ο άλλος σιαμαίος! Κι έτσι, τα όποια προσχήματα αμεροληψίας και σοβαρότητας των δύο κριτικών πνίγηκαν μέσα στα χάχανα του σιναφιού τους...

Διάβασα λοιπόν αυτό και φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε ποιοι είναι οι κριτικοί ούτε ποιο λάθος έκαναν. Μέχρι που διάβασα στον Ελεύθερο Τύπο το σχόλιο του Κ. Κατσουλάρη, το οποίο διευκρινίζει πως οι δύο κριτικοί έγραψαν για βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ και κρατώντας μια αρκετά αντικειμενική στάση καταλήγει:

Λαβή για το απροκάλυπτα επιθετικό σχόλιο του Κούρτοβικ ήταν το γεγονός ότι οι δύο κριτικοί, στα πρόσφατα κείμενά τους, «έφτασαν στο σημείο ν’ αντιγράφουν ακόμα και τα λάθη ο ένας του άλλου». Εν προκειμένω, αλλοίωσαν ελαφρώς το όνομα ενός χαρακτήρα από το βιβλίο του Κούρτοβικ, του Βούλγαρου ποιητή Ντίμτσο Ντεμπελιάνοφ, κάνοντάς το ο ένας «Ντεμελιάνο» και η άλλη «Ντεμπελιάνο».
Δεν συμφωνούμε με το ύφος του σχολίου του Κούρτοβικ. Ούτε επίσης θεωρούμε επαρκή δικαιολογία την προσωπική πικρία και το αίσθημα αδικίας (που στην περίπτωσή του ισοδυναμεί με βεβαιότητα) που τον εξώθησε στο «outing» – για να δανειστούμε μια λέξη που ήταν της μόδας μερικά χρόνια πριν. Ωστόσο έχουμε την αίσθηση, ή μάλλον το φόβο, ότι αυτά που καταγγέλλει, πέρα από ενδεχόμενες υπερβολές και τους οπωσδήποτε ανοίκειους χαρακτηρισμούς, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας του.

Το outing στους δύο κριτικούς το έκανε λοιπόν ο Δ. Κούρτοβικ σύμφωνα με τον Κ. Κατσουλάρη. Ναι, όμως αν είσαι λίγο κουτσομπόλης (και έχεις και κάποια ιντερνετικά ένστικτα Ηρακλή Πουαρώ) το κείμενο του Ελεύθερου Τύπου μπορεί να είναι το στοιχείο που οδηγεί στη λύση του εγκλήματος…

Έβαλα τις δύο λάθος λέξεις στο google: η λέξη Ντεμελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του αγοριού-κριτικού και η λέξη Ντεμπελιάνο μου έβγαλε μόνο το κείμενο του κοριτσιού-κριτικού (σήμερα βγάζει επιπλέον και όσους ασχολήθηκαν με το θέμα). Λύθηκε λοιπόν το μυστήριο, απλά κι ωραία κι ανέλπιστα. Χάρη στο google έμαθα ποιοι είναι οι δύο γνωστοί κριτικοί του παραμυθιού.

Είχα σκοπό να περιγράψω μόνο τα γεγονότα, αλλά ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση: διάβασα τις δύο αρνητικές κριτικές που λέει ο κύριος Κούρτοβικ αλλά -τουλάχιστον στα μάτια μου- δεν μου φάνηκαν να υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Για να μπερδευτούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα οι δύο κριτικοί είχαν γράψει πολύ καλές κριτικές για το προηγούμενο βιβλίο του Δ. Κούρτοβικ... Επίσης, στο ίδιο τεύχος του Διαβάζω που έγραψε ο Κ. Κατσουλάρης για τα «δάνεια» του Αλέξη Σταμάτη έγραψε και ο Αλέξης Σταμάτης για άλλο θέμα. Όμως όπως λέει ο ίδιος αν και επιθυμούσε να απαντήσει στο ίδιο τεύχος στα περί δανείων, «ο συντάκτης τού "Διαβάζω", αν και ειδοποιήθηκα εγκαίρως για τη συγγραφή του άρθρου, για λόγους που δεν με εκπλήσσουν καθόλου, με εμπόδισε στο να έχω τη δυνατότητα να απαντήσω στο ίδιο τεύχος.»

Είναι αυτό που λέμε «μπέρδεμά». Και βλέποντάς τα απέξω δεν μπορείς παρά να ελπίσεις ότι δε χαλιούνται καρδιές γι’ αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο σημαντικό: αν υπάρχουν πικρίες, ή παρατηρήσεις ή κριτικές να δημοσιεύονται, ναι, αλλά να μη χαλιούνται καρδιές. Κατά τα άλλα όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα αληθινά παραλογοτεχνικά) θα ήταν πρώτης τάξεως μαγιά για ένα μυθιστόρημα…

[Το βιογραφικό (και η ζωή) του Κ. Κατσουλάρη ξεκινάει επίσης μυθιστορηματικά, για να μην πω κινηματογραφικά: “Γεννήθηκα στο νοσοκομείο της Άρτας την 21η Απριλίου του 1968. Ήταν Κυριακή του Πάσχα, κι επειδή η Ανάσταση του Χριστού συνέπεσε με την πρώτη επέτειο της «ανάστασης του έθνους», οι γονείς μου ανταμείφθηκαν με ένα αρνί”. (τέλειο! #) ]

[επίσης: Συγγραφείς VS κριτικών / Κριτική στην κριτική της κριτικής]


---------------------------------------------------------


Υ.Γ. I wish that they’d sacked me – and leave me to sleep

Πέρσι, όταν επέστρεψα στη δουλειά (και στο blog) μετά από τις διακοπές, στο πρώτο ποστ είχα βάλει ένα τραγούδι σε mp3, το Πάμε για Δουλειά της Μαριάννας Τόλη. Το έβαλα με όλες τις ειρωνικές προθέσεις: έχει εξοργιστικά ανόητους στίχους (αλλά τελείως catchy μουσική) που σκοπό έχουν να εμψυχώσουν τους εργαζομενους, στην πραγματικότητα όμως προκαλούν γέλιο και ΤΕΡΑΣΤΙΑ τάση για τεμπελιά. Ένας ύμνος στον καπιταλισμό, μια εκνευριστική ωδή στην «κεφάλια μέσα» κατάσταση της κοινωνίας, η ρουτίνα της δουλειάς που πρέπει να τη δεχτούμε αδιαμαρτύρητα. [Όλο κάτι τέλειο συμβαίνει στην αφηγήτρια αλλά ξαφνικά πρέπει να φύγει, να παρατήσει τη διασκέδαση για να πάει για δουλειά, πράγμα το οποίο δέχεται όχι μόνο αδιαμαρτύρητα αλλά και σχεδόν με ηδονικό μαζοχισμό.]

Φέτος θα ήθελα να σηματοδοτήσω τη νέα μου εργασιακή σεζόν με κάτι τελείως διαφορετικό απ’ το τραγούδι της Μ. Τόλη. Το "I wish that they’d sack me and leave me to sleep" των Chumbawamba (που έτσι κι αλλιώς ως συγκρότημα είναι εναντίον της μη απολαυστικής/δημιουργικής εργασίας) έχει ως ήρωα έναν ταλαίπωρο εργαζόμενο που ξυπνάει ανόρεχτος για δουλειά. Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας βλέπει έξω απ’ το παράθυρό του τη βροχή να πέφτει. Και όπως όλοι μας, δε θέλει να σηκωθεί.

Θέλει να επιστρέψει στο κρεβάτι του, να χορτάσει ύπνο. Σκέφτεται πως οι πέντε απ’ τις επτά μέρες της εβδομάδας δεν είναι δικές του. Πως μέχρι να γυρίσει σπίτι η μέρα έχει σχεδόν φύγει. Εύχεται η βροχή να μπορούσε να ξεπλύνει αυτό το καθημερινό οκτάωρο. Και στο τέλος, τελείως αγουροξυπνημένος σκέφτεται με παράπονο: μακάρι να με απέλυαν και να μ’ άφηναν να κοιμηθώ!

Δεν ταυτίζομαι τελείως. Τυχαίνει η καθημερινή μου δουλειά να είναι και απολαυστική και δημιουργική, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως το τραγούδι των Chumbawamba, με την θλιμμένη αλλά πανέμορφη μελωδία του είναι ό,τι πρέπει για να αυτοσαρκαστείς, τη μέρα που επιστρέφεις στη δουλειά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές...

(κλικ στον τίτλο)

♫♫I wish that they’d sack me, and leave me to sleep♫♫

Six in the morning don’t want to wake, sun laying low and the world sleeping late
Hate like the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Five days from seven the week’s hardly mine, the alarm clock’s gone over to enemy lines
Waste my time working for cowards and creeps, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Rain strikes the window heralds the day, rain won’t you wash these eight hours away?
Rain feeds the river runs heavy and deep, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep

Birds on the windowsill sing in the dawn, by the time that I’m home all this day will be gone
Spend my life sowing what others will reap, oh I wish that they’d sack me and leave me to sleep...

--------


Καλό φθινόπωρο σε όλους! Τα καλύτερα (στη ζωή) έρχονται.
.
.