Έντεκα της Δευτέρας [Άνοιξη]

.

!!!


1) Διαβάζω εδώ και χρόνια τις κριτικές του Γιώργου Ε. Παπαδάκη στην Ελευθεροτυπία. Γράφει για ελληνικούς δίσκους – μερικοί του αρέσουν, άλλοι όχι. Τις σφαγιαστικές κριτικές του όμως τις διαβάζω από μουσικοφιλική διαστροφή και με ιδιαίτερη κουτσομπολίστικη απόλαυση. Αισθάνομαι όπως αυτοί που βλέπουν ένα δυστύχημα στο δρόμο και παρ’ ό,τι το θέαμα είναι ιδιαιτέρως δυσάρεστο δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους απ’ το τρακαρισμένο αυτοκίνητο.

Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις χειρότερες κριτικές του φτιάχνοντας μια νέα στήλη που τις επόμενες εβδομάδες θα παρουσιάσει μερικά απ’ τα πιο hardcore κείμενα του Παπαδάκη. Η στήλη αυτή θα έχει τον τίτλο…

"Είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του"

Η πρόσφατη κριτική του (σωστή, λάθος, δεν έχει σημασία) αφορούσε τον τελευταίο δίσκο της Μαριώς. Ο τίτλος του άρθρου τα λέει σχεδόν όλα...

Κουρασμένη και τσιριχτή


(Μερικά quotes)

Όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ακούγεται κουρασμένη και μακράν του μέτρου και της οικονομίας στην ερμηνεία της, αν μπορούμε να μιλήσουμε εδώ για ερμηνεία. Σκληρή, ανοικονόμητη, τσιριχτή με πολλές εκφραστικές (τάχα) υπερβολές, λαρυγγισμούς και άτεχνες «τζαλγκάντζες».

Σε αρκετά τραγούδια περισσεύει η αίσθηση (και η αισθητική) μιας -ας μου επιτραπεί να πω- «μαγαζίδικης» εκτέλεσης, οι ψεύτικοι λυγμοί, οι φωνασκίες, τα «πλαστικά» αμάν αμάν π.χ. στο «Θα σπάσω κούπες» που εκτιμώ πως πρέπει να πάρει το βραβείο της χειρότερης εκτέλεσης στη δισκογραφία.

Το ρεπερτόριο, από την άλλη, συμπληρώνει την απογοήτευση. […] Μαζί με τις εμμονές του καλλιτέχνη επιλέγεται ό,τι γενικώς αρέσει στους μεθυσμένους θαμώνες ή τι νομίζει ο κάθε «μαέστρος» ή μαγαζάτορας πως αρέσει.

Τα μόνα στοιχεία που, ας πούμε, ενοποιούν το... έργο είναι οι μέτριες και κακές εκτελέσεις και ο εξαιρετικά κακός ήχος (πρόχειρη και όχι ζωντανή ηχογράφηση θα τη λέγαμε), θύμα του οποίου είναι το μπουζούκι που ακούγεται άδειο, ξερό, ηλεκτρικό και μίζερο.

Το ένθετο μας δείχνει τον ορισμό της φτήνιας (ένα χαρτί διπλωμένο στα τρία) με τις κλισέ φωτογραφίες κι ένα παλιομοδίτικο κείμενο της μάνατζερ κ. Ντόρας Ρίζου, με γραφικότητες, ωραιοποιήσεις και ισχυρισμούς-μυθεύματα. Επιθυμεί να πιστέψουμε, π.χ., πως η Μαριώ δεν λαμβάνει, λέει, μεγάλα μεροκάματα. Μα αν δεν λαμβάνει μεγάλα μεροκάματα τραγουδώντας δίπλα στη χλιδή της Αννας Βίσση, τότε τι είδους μανατζεριλίκι είναι αυτό;

*Κουρασμένη και τσιριχτή

[To “Είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του” συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα.]


2) POWERPLAY

Είδα μια καταπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων. Το Secret of Kells (φετινή υποψηφιότητα για Oscar), είναι ένα εικαστικό διαμάντι και ασχολείται με το πώς φτιάχτηκε το περίφημο Book of Kells (του οποίου η ενδιαφέρουσα ιστορία είναι εδώ). Ένα μικρό, αλλόκοτο, αιθέριο τραγούδι σφηνώθηκε το ίδιο βράδυ στο μυαλό μου.



(εδώ extended)


3) Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι μια κινούμενη ταμπέλα «applause» (αλλά και πραγματικός καλλιτέχνης).

Υποστηρίζω ότι οι πιο προβλέψιμες στιγμές της ρουτίνας του είναι όταν τον πιάνει η απελπισία την οποία πετυχημένα μεταδίδει και σε μας: «Κυρία μου, το ξέρω, σε χτυπάνε από παντού, είσαι σ' ένα τούνελ, όπου και να πας τοίχος, έτσι όπως μας έχουν κάνει δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ζητάμε λίγο αέρα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ!». (Αν αυτά δεν προκαλούν κρίση στους καταθλιπτικούς, πίεση στους υπερτασικούς και πόνους στους καρδιακούς, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να τα προκαλέσει!)

Όταν η γκρίνια τελειώνει, μπαίνουν κλιπάκια ενός τηλεοπτικού γιατρού που λέει σόκιν χαζομάρες (με την ελπίδα να τον παίξει ο Λαζόπουλος) ή της Μπεζαντάκου που πέφτει από άλογα (με την ελπίδα να την παίξει ο Λαζόπουλος). «Δες, κυρία μου, δες με τι ασχολούνται», λέει κάθε τόσο απελπισμένος, «εδώ ο κόσμος καίγεται και δες με τι ασχολούνται». Εννοείται ότι αυτή είναι μονάχα η εισαγωγή, που στην πραγματικότητα υπονοεί: «Τώρα θα ασχοληθώ κι εγώ μ' αυτά». Και ασχολείται. Σχεδόν όσο μια κουτσομπολίστικη εκπομπή και απ' αυτή την άποψη θυμίζει λίγο σεμνότυφο θείο που ξεφυλλίζει με λαχτάρα το «Playboy», κάνοντας ταυτόχρονα «τσκ τσκ» για τα αίσχη που βλέπει...

(*η συνέχεια στο Media Trip: Στον Κόσμο του Αλ Τσαντίρι News)



4) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει μετά τη δημοσίευση του ποστ) Πάνω, η Grace Jones. /// H φωτογράφος Ναν Γκόλντιν μιλά στην Μαργαρίτα Πουρνάρα της Καθημερινής: "Δεν ήμασταν περιθώριο, αλλά κέντρο του κόσμου." /// Χτες οι Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν για τις Κούκλες και τα drag show εκεί. Δεν τα έχω δει live ποτέ, αλλά μ' άρεσε πολύ η Μαρκέλλα που κάνει την Τάνια Τσανακλίδου: έδειξε ένα απόσπασμα και ήταν καταπληκτική. Και το πιο ωραίο ήταν πως έλεγε ότι πάντα λάτρευε την Τσανακλίδου και έκανε σόου ντυμένη σαν αυτήν και ένα βράδυ η Τσανακλίδου πήγε στις Κούκλες, ανέβηκε στη σκηνή, με τη Μαρκέλλα, και τραγουδήσανε μαζί... ///


5) Αποτελέσματα προηγούμενης Ερώτησης Κρίσεως.

Στο προηγούμενο γκάλοπ έψαχνα τους αγαπημένους ζωγράφους των αναγνωστών του enteka. Οι σχεδόν 540 ψήφοι καταμετρήθηκαν παρουσία συμβολαιογράφου [not] και μπορώ να σας παρουσιάσω με αντίστροφη καταμέτρηση τα αποτελέσματα…

18) Georgia O'Keeffe
17) Piet Mondrian
16) Fernando Botero
15) Jackson Pollock
14) Amedeo Modigliani
13) Andy Warhol
12) Pablo Picasso
11) Frida Kahlo

10) Hieronymous Bosch
9) Leonardo da Vinci
8) Edward Hopper
7) Rene Magritte
6) Γιάννης Τσαρούχης
5) Caravaggio
4) Salvador Dali
3) Francis Bacon
2) Gustav Klimt



1) Vincent van Gogh


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

*Άλλοι που ψηφίστηκαν: Juan Miro (x4), Μόραλης (x3), Rembrandt (x2), Paul Klee (x2), E. Munch (x2), Vassili Kantinsky (x2), A. Kubin, Ν. Γύζης, Κ. Βολανάκης, Β. Χατζής, Ι. Αλταμούρας, E. Manet, M. C. Escher, Βασιλική Κοσκινιώτου, Lucien Freud, Egon Schiele, Bruegel, Jack Vettriano, Henry Matisse, Caspa David Friedrich, Ακριθάκης, Paul Gaugin, Rene Magritte, Goya, Pierre-Auguste Renoir, ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΣΑΠΗΣ

**Εγώ θα ψήφιζα Magritte, Escher (που είχα ξεχάσει να τους βάλω στην κεντρική λίστα), το νούμερο ένα μου όμως, από τότε που ήμουν μικρός είναι ο Andy Warhol. Ο Warhol πάτωσε στην ψηφοφορία, όπως περιέργως και ο Πικάσο. Ο Μοντιλιάνι προστέθηκε από τόσους πολλούς [δεν υπήρχε ως επιλογή] που τελικά μπήκε στη λίστα – και όχι μόνο αυτό, ξεπέρασε και τέσσερις επίσημους υποψηφιους. Έκπληξη για μένα ήταν το σουξέ του Francis Bacon, μπράβο αναγνώστες.


6) ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ

[Αν το poll δε φαίνεται στον google reader μπείτε στο μπλογκ.]

Μόνο 15 ονόματα (τραγουδιστές, τραγουδίστριες, γκρουπ) έχουν πουλήσει μέχρι στιγμής πάνω από διακόσια εκατομμύρια δίσκους. Ποια απ’ αυτά σας αρέσουν πιο πολύ; Επιλέγετε ΟΣΑ θέλετε – και με την ευκαιρία βλέπετε και ποιοι είναι οι 15 πιο πετυχημένοι καλλιτέχνες όλων των εποχών. Υπάρχουν εκπλήξεις αλλά και ελληνική συμμετοχή… .




7) Είδα σ' ένα ελληνικό σάιτ το παρακάτω απίστευτο βίντεο. Αν δεν το έχετε πετύχει δείτε το, κρατάει 30 δευτερόλεπτα. Είναι μια φάρσα Γάλλου περαστικού στον οδηγό ενός λεωφορείου, μια φάρσα που καταλήγει σε κάτι απίστευτο.





8) Η χειρότερη γελοιογραφία της χρονιάς;

Ο Παπανδρέου και ο Χριστός



Χρειάστηκε να το διαβάσω δύο φορές, όχι για να καταλάβω το «αστείο» (που ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει) αλλά για να πιστέψω ότι το παραπάνω πράγμα μπήκε σε εφημερίδα το 2010 - και μάλιστα σε καλή εφημερίδα.
.




9) Bits And Pieces!

(Για όσους είδαν πιο πριν το βίντεο με το ατύχημα που προκάλεσε ο Γάλλος περαστικός, ας δώσω και το λινκ που αποκαλύπτει πώς κινηματογραφήθηκε αυτό το ψεύτικο βίντεο, μιας και κανένα ατύχημα δε συνέβη, Γάλλοι φοιτητές το έφτιαξαν με εφέ. Το αστείο είναι πως το πρωτοείδα σε ενημερωτικό ελληνικό σάιτ που δεν το είχε ψάξει και το είχε περάσει για αληθινό, είχε βάλει και τον εξοργισμένο τίτλο "Ο Μαλάκας του Μήνα" κλπ. Τέλος πάντων, έτσι φτιάχτηκε...) 

Οι New York Times ανεβάζουν κάθε μέρα ένα βίντεο (μίνι ριάλιτι) με το πώς φτιάχνεται το πρωτοσέλιδο της κάθε έκδοσης και με σκηνές απ’ τις συσκέψεις τους. Είναι συναρπαστικό: Οι Ρεπόρτερ της Νέας Υόρκης [+ "Οι πληροφορίες που περιέχονται στους New York Times μιας εβδομάδας είναι περισσότερες από τις πληροφορίες που μάθαινε ένας άνθρωπος του 18ου αιώνα σε ολόκληρη τη ζωή του". #] /// μωρό μαζοχιστής. /// Ο απίθανος κύριος Γκορ Βιντάλ /// O Athensville περιγράφει αλλά και βαθμολογεί τις συμμετοχές του Design Walk. /// To Τούρκικο Star Wars /// Άνοιξη στην Αθήνα είναι… /// Υπεραστικό κορίτσι, το blog. /// ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τον Μίκη Θεοδωράκη που περιλαμβάνει και μια κουφή ιστορία για τον Μπιθικώτση... /// Γιατί πρέπει να διαβάσεις το blog της Λένας Μαντά /// Για μένα ξένος δεν είναι αυτός που είναι από άλλη χώρα. Ξένος είναι αυτός που δεν ξέρω. # /// Η ομορφιά του Σάκη αναγνωρίστηκε διεθνώς (και απ’ τον Perez Hilton). /// Σύγχρονο, παράξενο, καταπληκτικό: αυτό το μπλογκ. /// Και ξαφνικά, ABBA REUNION? /// Φλασμπάκ για μια απ' τις σημαντικότερες παραστάσεις που παίχτηκαν ποτέ στην Ελλάδα, Το Μεγάλο μας Τσίρκο, τριαντατόσα χρόνια μετά. /// Γιατί να μάθει κάποιος Εσπεράντο; (Σχεδόν με έπεισε). /// Οι μέρες της Άννας Βίσση στη Θεσσαλονίκη τώρα, όπως τις αφηγείται στο Twitter της. /// Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μάλκομ ΜακΛάρεν στο Vice (2007). + Something's Jumping In Your Shirt /// Απίθανο λουκέτο σε γκαλερί της Αθήνας και μια επικίνδυνη αποστολή… /// Η απίστευτη ιστορία μιας ψεύτικης συνέντευξης του Φίλιπ Ροθ – και ό,τι ακολούθησε… /// Η Pyongyang (κι η Β.Κορέα μαζί), είναι ένας άλλος πλανήτης. Δεν είμαι καν σίγουρος αν αυτές οι τροχονόμοι είναι πραγματικοί άνθρωποι ή ρομπότ. /// Δύο άντρες έκλεβαν σιδηροδρομικές ράγες (!). /// Η γάτα που στέκεται όρθια ///

10) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success.


11) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ

Είδα τη συνέντευξη της αγαπημένης μου Αρλέτας στο Η Ζωή είναι Αλλού (και συμπάσχω με την Κυριακοπούλου, η Α. ήταν αρκετά δύσκολη ως συνεντευξιαζόμενη). Στο σημερινό Ποπ Φλασμπακ έχουμε κάτι απ’ τα ‘70ς, την Αρλέτα να τραγουδά το Μη Μιλάς Άλλο για Αγάπη του Σαββόπουλου.




Η εικόνα είναι τελείως σέπια. Πιο σέπια δε γίνεται. Ένα μεθυστικό σέπια σε βαθμό (παλιού Kodak) κακουργήματος.

--------------------------------------------------



¡¡¡
.
.
.
.