Thursday, August 23, 2007

Έντεκα (αγαπημένοι μου χαρακτήρες απ’ τους Simpsons)

img364


Στο imdb στη σελίδα της ταινίας των Simpsons διάβασα μια κριτική (που ευτυχώς δεν είχε spoiler). Ένας ενθουσιασμένος θεατής έγραφε: «κάποιοι φανς της σειράς πιθανώς θα απογοητευτούν επειδή ο αγαπημένος τους χαρακτήρας μπορεί να μην εμφανίζεται καθόλου ή να εμφανίζεται για ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα, όμως θα ήταν αδύνατο η ταινία να ικανοποιήσει τους πάντες. Οι Simpsons έχουν εκατοντάδες χαρακτήρες και ο καθένας απ’ αυτούς έχει τους δικούς του θαυμαστές∙ το να ενσωματωθούν εμβριθώς όλοι αυτοί οι χαρακτήρες στην ταινία θα την έκανε τεράστια σε διάρκεια καθώς και μάλλον ασυνάρτητη». [Και αφού έχει πει όλα αυτά προς υπεράσπιση της ταινίας, δεν κρατιέται και κλείνει την κριτική του λέγοντας: «Το μόνο δικό μου παράπονο είναι ότι δεν έδειξαν καθόλου τον Sideshow Bob». (!)]
Αυτό με έκανε να σκεφτώ τους δικούς μου αγαπημένους χαρακτήρες, ενώ το ίδιο βράδυ είδα ένα όνειρο στο οποίο η προβολή της ταινίας κατέληξε σε φαντασμαγορική τρισδιάστατη παράσταση, όπου το υπόλοιπο κοινό του κινηματοθεάτρου (εκτός από μένα δηλαδή) αποτελούνταν από εκατοντάδες χαρακτήρες της σειράς, οι οποίοι μάλιστα έπαιζαν τους ρόλους τους απ’ τα καθίσματά τους.

Υπάρχουν λοιπόν αυτοί:

simpsons

[και οι αγαπημένοι μου είναι ο Homer κι η Lisa]


Και μετά υπάρχουν κι αυτοί:



1) groening_comics_rot Ned Flanders Ο καλός γείτονας-πατέρας-Χριστιανός, ιδιοκτήτης του μαγαζιού για αριστερόχειρες. [του έχω αφιερώσει και ολόκληρο ποστ] Μιλάει συνέχεια με υποκοριστικά και χώνει στις προτάσεις του διάφορα diddley idly doo’s. Σ’ ένα επεισόδιο αποκαλύπτεται το γιατί: οι χίπηδες γονείς του τον μεγάλωσαν με πλήρη ελευθερία και ως παιδί ήταν ένας μικρός σατανάς, βανδάλιζε ότι έβρισκε μπροστά του κλπ. Σε κάποια στιγμή έκανε κάποια επίπονη θεραπεία κι από τότε κάθε φορά που πήγαινε να βρίσει ή να εκραγεί το καταπίεζε και στη θέση της βρισιάς έλεγε τα ασυνάρτητα, αλλά επιφανειακά καλοσυνάτα diddly, fiddly και doodle του. ΘΕΪΚΟ: Everyone Loves Ned Flanders! [αλλά και Everyone Hates Ned Flanders]



2) ralph Ralph Wiggum Ο αινιγματικός γιος του αστυνομικού Wiggum (άλλος αγαπημένος χαρακτήρας). Με μια πρώτη ματιά μοιάζει αυτιστικός ή/και καθυστερημένος, με μια δεύτερη (όπως υποστηρίζει και κάποιος στη Wikipedia) πρόκειται για παιδί με προβλήματα μάθησης αλλά με ζωηρή φαντασία, εύστοχο χιούμορ, και καλλιτεχνική φλέβα. /// Το βιντεάκι The Best of Ralph Wiggum έχει δύο εκατομμύρια χιτς στο YouTube. /// Το ’05 οι Bloodhound Gang κυκλοφόρησαν το τραγούδι Ralph Wiggum οι στίχοι του οποίου είναι από ατάκες του Ralph.


3) BurnsExcellentSticker Montgomery Burns. Ο θείος Σκρουτζ της σειράς, αμοραλιστής κάνει τα πάντα για να ξεζουμίσει τους υπαλλήλους του στο πυρηνικό του εργοστάσιο (και κάθε φορά αντικρίζει τον Χόμερ σαν να τον βλέπει για πρώτη φορά). Σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού Forbes ο Mr. Burns είναι ο δεύτερος πλουσιότερος Fictional Character που υπάρχει με περιουσία που αγγίζει τα 16.8 δις δολάρια. Η αγαπημένη μου στιγμή του ήταν όταν προσπαθούσε να πείσει τον Χόμερ να μην τον μηνύσει για ένα ατύχημα, λέγοντάς του ότι μόλις κέρδισε ένα μεγάλο χρηματικό βραβείο. Ο Χόμερ ρωτάει πώς λέγεται το βραβείο κι ο Mr. Burns αγχωμένος επινοεί εκείνη τη στιγμή έναν τίτλο, κομπιάζοντας μετά από κάθε λέξη στην αγωνία του να βρει την επόμενη. Το αποτέλεσμα ήταν: «The First Annual Montgomery Burns Award for Outstanding Achievement in the Field of… Excellence!" [Και μετά φυσικά αναγκάστηκε να διοργανώσει ολόκληρη τελετή-υπερπαραγωγή για να του το δώσει.]


4) milhouse Millhouse Van Houten Ταυτίζομαι με τον Millhouse γιατί είναι λίγο nerd, κάπως ευαίσθητος και υποχόνδριος. Δεν ταυτίζομαι (θέλω να πιστεύω) γιατί είναι χαζούλης και βρέχει το κρεβάτι του. [τρίβια, τη φωνή του Μ. κάνει η Πάμελα Χέιντεν /// είναι από τους ελάχιστους χαρακτήρες των Simpsons που έχει φρύδια /// δύο ψιλοχάλια κουκλάκια Millhouse: Ένα / Δύο /// the Millhouse Files]


5) 120px-Timothy_Lovejoy Rev Lovejoy: Ο αιδεσιμότατος του Springfield, έξω απ’ την εκκλησία του οποίου υπάρχει πάντα πινακίδα με τις πιο κουφές ανακοινώσεις. Μ’ αρέσει γιατί έχει αυτό το μπλαζέ, σχεδόν κουλ ύφος, ότι ναι μεν πρέπει να κατακεραυνώσει τους αμαρτωλούς, αλλά βαριέται κιόλας λίγο και περιμένει να γυρίσει σπίτι να παίξει με τα τρενάκια του πίνοντας ουίσκι [και υπομένοντας την κουτσομπόλα γυναίκα του]. Για να ξυπνά όσους κοιμούνται στην Κυριακάτικη λειτουργία έχει κάποια κουμπάκια με προηχογραφημένους ήχους όπως μια ντίσκο σφυρίχτρα ή σειρήνα ασθενοφόρου. Ο κυνισμός του για τη Βίβλο είναι παροιμιώδης ("Have you ever really read this thing? Technically, we're not allowed to go to the bathroom!") Κορυφαία του στιγμή: όταν ο Ned Flanders παθαίνει μια θρησκευτική κρίση στη μέση της νύχτας αρπάζει το τηλέφωνο (έχει τον Rev. Lovejoy περασμένο στα τηλέφωνα ανάγκης μαζί με την αστυνομία και την πυροσβεστική), τηλεφωνεί στον ιερέα ξυπνώντας τον. «Ned», του λέει αυτός απηυδησμένος, «have you ever thought of switching religion? There are other good denominations, you know…» [Επίσης, το επεισόδιο Homer the Heretic συμπυκνωμένο σε 60 δευτερόλεπτα /// Η εκκλησία του Springfield είναι πιστό αντίγραφο του ναού που ‘εμφανίζεται’ στην ταινία “The Graduate”]


6) sherriterri Sherri and Terri Δίδυμα κοριτσάκια με μωβ μαλλιά, συμμαθήτριες του Bart, που μάλλον τον αντιπαθούν και εξαπολύουν βιτριολικές λεκτικές επιθέσεις εναντίον του. Ο Groening εμπνεύστηκε τις δίδυμες από τα κοριτσάκια της Κραυγής του Κιούμπρικ. Αγαπημένη σκηνή: ο Principal Skinner επιλέγει τους μαθητές που θα σωθούν από επικείμενη πυρηνική καταστροφή ακολουθώντας τον στο ασφαλές καταφύγιο. Η λίστα με τους αξιόλογους για να επιζήσουν μαθητές περιλαμβάνει την Lisa, τον Μάρτι και την Sherri (“but not Terri”) χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Στο άκουσμα αυτού η Terri κατσουφιάζει ενώ ακούγεται και το off camera («Ha - Ha!») γέλιο του Nelson.


7) comicbookguy Comic Book Guy Ο 45χρονος παρθένος και ευτραφής ιδιοκτήτης του μαγαζιού με τα συλλεκτικά κόμικς και αντικείμενα, δεν έχει δική του ζωή, ντύνεται σαν χαρακτήρας κόμικς και πηγαίνει σε όλα τα συνέδρια των απανταχού geeks για το Σταρ Τρεκ. Συχνά εμφανίζεται για να πετάξει κυνικές ατάκες όπως «Worst (κάτι) ever!», σατιρίζοντας τους φανατικούς των Simpsons που μετά το 1992 χρησιμοποιούσαν το newsgroup alt.tv.simpsons για να κριτικάρουν τα επεισόδια που δεν τους άρεσαν (χρησιμοποιώντας συνήθως τη φράση Worst Episode Ever, την οποία έκτοτε και με περίσσιο αυτοσαρκασμό έβαζαν συχνά οι σεναριογράφοι στο στόμα του Comic Book Guy. [Σατίρισε επίσης αυτούς τους φανς παραλλάσσοντας το όνομα του newsgroup σε “alt.nerd.obsessive”.] Μια ατάκα του απ’ την ταινία. (καθώς ετοιμάζεται για την καταστροφή του πλανήτη): «I've spent my entire life doing nothing but collecting comic books... and now there's only time to say... LIFE WELL SPENT!» [μυστήριο: ο comic book guy στον ουρανό του εικονικού Springfield, σε ένα απ’ τα αγαπημένα μου παιχνίδια /// the internet king]


8) krusty46_gif Krusty the Clown [ο κλόουν που τα γράφει όλα με Κ (αντί για C) - ένα ατυχές παράδειγμα είναι το σόου που έκανε κάποτε στο Apollo Theatre, το Krusty's Komedy Klassic show (KKK)] Εμφανισιακά είναι ίδιος ο Χόμερ, μεταμφιεσμένος και μια αρχική σκέψη ήταν να αποτελεί την μυστική ταυτότητά του. Με το να μην είναι αστείος ως κλόουν είναι απ’ τους πιο αστείους χαρακτήρες. [το απόλυτο crossover παιχνίδι: Krusty vs. Peter Griffin /// o Bart κι η Lisa συναντούν το ίνδαλμά τους για πρώτη φορά (από το σόου της Tracey Ullman πριν οι Simpsons αποκτήσουν τη δική τους σειρά) /// Ο μεγάλος ανταγωνιστή του Krusty, o Gabbo! [Homer: “He ’ll tell us what to do!”] //// To χαρακτηριστικό γέλιο του Krusty: από ένα παιδάκι, από κάτι μεθυσμένες, από έναν δαιμονισμένο, και από έναν γελοίο.


9) 3f31_troy Troy McClure Ξεπεσμένος ηθοποιός (στερεοτυπικά Χολιγουντιανός) που εμφανίζεται σε τοπικές παραγωγές βήτα διαλογής, κυρίως εκπαιδευτικά βίντεο ή διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ. Μ’ αρέσει που παρουσιάζει τα πιο απίθανα προγράμματα ξεκινώντας πάντα λέγοντας “Hi, I'm Troy McClure. You may remember me from such films/ videos/ infomercials as...” και λέει δυο τρεις απίθανους τίτλους. Ο χαρακτήρα και η φωνή του McClure βασίστηκαν στους παλιούς ηθοποιούς Troy Donahue και Doug McClure. Μάλιστα η κόρη του δεύτερου είχε αποκαλύψει ότι ο πατέρας της γελούσε πολύ με την παρωδία του κι ότι όλη η οικογένειά του τον αποκαλούσε Troy McClure πίσω απ’ την πλάτη του. Ο ηθοποιός που έπαιζε τον McClure, ο γνωστός κωμικός Phil Hartman πέθανε το 1998 [για την ακρίβεια δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του] κι ως ένδειξη σεβασμού οι σεναριογράφοι δεν ξαναεμφάνισαν ποτέ τον Τroy McClure επιλέγοντας να μην προσλάβουν αντικαταστάτη για τη φωνή του. Έτσι αυτός ο ήρωας χάθηκε για πάντα. The Best of Troy Mcclure


10) barney_gumble Barney Gumble: Κολλητός του Χόμερ, αλκοολικός (νομίζω ότι τώρα το ‘χει κόψει). Στον πρώτο κύκλο ήταν ξανθός (άλλωστε στον πρώτο κύκλο όλα είναι λάθος, ο Χόμερ έχει άλλη φωνή, ο Σμίθερς είναι μελαμψός κλπ). Λέει τις πιο αστείες ατάκες, κυρίως όταν δεν πολυκαταλαβαίνει ή μπερδεύει πρόσωπα. Σε κάποια βραβεία συναντά τον μουσικό David Crosby και φωνάζει: «David Crosby! You’re my hero». «So you like my music?» χαίρεται ο Crosby κι ο Barney απαντά: «What?!... You’re a musician?». Μονάχα σε λίγα επεισόδια μπορέσαμε να δούμε την πραγματική, ευαίσθητη και καλλιτεχνική φύση του, δηλαδή την υπέροχη φωνή του όταν τραγουδούσε με τους B-Sharps [το Baby on Board ειναι το αγαπημένο μου Simpsons τραγούδι] και το πραγματικά εξαιρετικό φιλμάκι που γύρισε για το Φεστιβάλ του Σπρίνγκφιλντ με θέμα τη αλκοολισμό και τη μοναξιά του. [Το χαρακτηριστικό του catchphrase (μαζί με τις ατάκες και των υπολοίπων πρωταγωνιστών).]



11) sideshow_bob Sideshow Bob: Ήταν στο καστ του Krusty the Clown, αδικήθηκε από την κοινωνία (και τον Μπαρτ) και ορκίστηκε εκδίκηση. Από τότε, και περίπου μια φορά το χρόνο, καταφέρνει να αποδράσει από τη φυλακή με σκοπό να δολοφονήσει τον Μπαρτ, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο αισθηματίας, καλλιεργημένος, wannabe-δολοφόνος προόριζε τον εαυτό του για καλύτερα πράγματα: κρουαζιέρες με ηχητική υπόκρουση όπερα, βραδιές σε πολυτελή θέατρα, και, πιθανώς, μια θέση στην κυβέρνηση. Τη φωνή του Sideshow Bob κάνει ο γνωστός Kelsey “Frasier” Grammer που πέρσι κέρδισε και Emmy γι’ αυτόν το ρόλο. [Η fictional ειρωνεία είναι ότι και ο Sideshow Bob σε ένα επεισόδιο κερδίζει Emmy για τη δουλειά του ως sidekick στο Krusty Show, αλλά επειδή ήταν στη φυλακή του το πήραν πίσω].

--------------------------------------------
[αυτοί που δε χώρεσαν: Dr. Nick Riviera [Hi, everybody!], οι εξωγήινοι Kang & Kodos, ο Νέλσον (χα-χα!), ο τηλεπαρουσιαστής Kent Brockman [που αναγγέλοντας το νικητή του μεγάλου λαχείου συνειδητοποιεί ότι αυτός κέρδισε και πίσω του στην οθόνη βγαίνει φωτογραφία των –προ δευτερολέπτων πανηγυρισμών του- με λεζάντα Winner], ο σκύλος της οικογένειας Santa's Little Helper, ο Itchy (αλλά όχι ο Scratchy), o Apu [που συναντά τον Elton John και φωνάζει «Oh my God! Elton John» κι ο τραγουδιστής [πραγματικό όνομα Reginald Kenneth Dwight] απαντά χαρούμενος: «That’s my name!... Well… not really», ο hillbilly Cletus με τα 41 παιδιά του, η μαμά του Principal Skinner, η καθηγήτρια Edna Krabappel, ο πλούσιος Τεξανός που πυροβολεί στον αέρα χορεύοντας, οι losers Lion Hutz και o Gil που δε στεριώνουν σε καμία δουλειά, ο Ιταλός σεφ Luigi Risotto που αφού πάρει τις παραγγελίες σχολιάζει (εκτός πλάνου αλλά φωναχτά) τους πελάτες, και ο Tibor, συνάδελφος του Χόμερ στο εργοστάσιο και συνήθης αποδιοπομπαίος τράγος που επειδή δεν μιλά αγγλικά τον κατηγορούνε συνέχεια για κάθε τους λάθος (όμως τελικά παίρνει προαγωγή πριν τον Χόμερ)… ]
----------------------------------------------------

[και τώρα REST!REST!REST!]

Monday, August 20, 2007

Έντεκα (της Δευτέρας)

img248
Damn, that Music Made my Day

1) Την περασμένη βδομάδα σκεφτόμουν τους Simpsons και κρυφοκοίταξα τη θέση εργασίας μιας συναδέλφου – έβλεπε στο pc μια πειρατική κόπια της ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΩΝ SIMPSONS! Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιο επεισόδιο και κοιτούσα τον Homer που ‘χε αγκαλιά ένα γουρουνάκι προσπαθώντας να καταλάβω από ποιο season ήταν, μετά μου είπε ότι είχε κάποιος είχε κατεβάσει την ταινία κι αν ήθελα να μου τη δώσει [14 μέρες πριν την προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους.] Δεν δέχτηκα, εννοείται: έχω δει εκατοντάδες επεισόδια Simpsons στην τηλεόραση ή στο pc, αυτό είναι για σινεμά/μεγάλη οθόνη και μόνο. Της ζήτησα να μην μου πει τίποτα σχετικό και σταμάτησα να κοιτάζω προς το μέρος της. Την άκουγα μόνο κάθε τόσο να ξεκαρδίζεται και να λέει πράγματα όπως «δεν το πιστεύω έχει και ελληνικά! Σουβλάκι του Δημήτρη!» –πραγματικό βασανιστήριο. [Το μόνο που την άφησα να μου πει ήταν ότι καθώς ξεκινούσε η ταινία έδειχνε τον Bart να γράφει εκατό φορές τιμωρία στον πίνακα κάτι του στιλ «Δεν θα κατεβάσω την ταινία των Simpsons απ’ το ίντερνετ»]

--
2) Πάντως ένα απ’ τα τρέιλερ που κυκλοφορεί εδώ και μήνες έχει την πιο αστεία σκηνή που έχω δει όλη τη χρονιά. Ο Χόμερ πάνω σε έλκηθρο που το σέρνουν κάτι σκυλιά: “RUN! RUN! RUN!» φωνάζει καθώς τα μαστιγώνει. Και στην επόμενη σκηνή έχουν σταματήσει για να ξεκουραστούν. «REST! REST! REST!» φωνάζει καθώς συνεχίζει να τα μαστιγώνει… [εδώ] Με την ευκαιρία να πω ότι μετά το επόμενο ποστ που φυσικά θα είναι για τους Simpsons θα υπάρξει μια σύντομη διακοπή για σύντομες διακοπές [REST!REST!]

--
3) Top 10 Banned Books of the 20th Century
img358
--
4) Εκλογές λοιπόν, για να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις. Που, όποιος έχει καταλάβει ποιες ήταν (είναι) τελικά αυτές οι μεταρρυθμίσεις ας πει. Speak now or forever hold your peace…
--
5) The Worst Interviewer in the World (μάλλον δεν έχουν δει τη Γεωργία Μπάρκα)
--
6) bITS and pieces: Kanye West & Takeshi Murakami = ??? [ο Kanye West είναι αυτή την εβδομάδα στο Νο1 της Αγγλίας με το Stronger, πειράζοντας το Harder Better Stronger Faster των Daft Punk, που στο παρελθόν είχε πειράξει και ο Pharrell με το ρεμίξ των Neptunes] /// ΔIAΛEIMMA AΠΟ TIΣ ΔIAΦΗΜΙΣΕΙΣ /// "30 χρόνια από τότε που ο Έλβις εγκατέλειψε το κτίριο..." (από τον zelig) /// Η χειρότερη ιδέα όλων των εποχών μόλις επέστρεψε... /// http://ost-dreams.blogspot.com/ /// Ετοιμάζομαι και φέτος για την πιο out of character ετήσια καλοκαιρινή διασκέδαση μου…
--
7) Φανς του Morrissey σχολιάζουν τον καβγά Morrissey – Madonna στο Morrissey-Solo: “He loves to dance to Madonna's biggest hits on the dancefloor at Caligula's nightclub on a Friday night... He once caught the eye of a man whilst twirling to Who's That Girl?".
Kαι κάποιος άλλος απορώντας για τον ξαφνικό τσακωμό τους γράφει: "I sense a duet..."
--
8) Το compact disc έγινε 25 χρονών! (λέει κανείς compact disc σήμερα;). Το BBC έχει ένα αφιέρωμα απ' το οποίο έμαθα ότι το πρώτο cd που κυκλοφόρησε ήταν το Visitors των Abba και ότι η αρχική σκέψη για τα cd ήταν να 'ναι 60λεπτα. Ο λόγος που τελικά κρατούσαν 74 λεπτά ήταν ώστε να χωρούν ολόκληρη την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν! [Και προχτές, 25 χρόνια μετά, τα (πειρατικά) CD [και η αστυνομία] ήταν αυτά που ώθησαν τον 25χρονο Νιγηριανό να πηδήξει από τον πρώτο όροφο καφετέριας στην Καλαμαριά για να αποφύγει τη σύλληψη. Και έχασε τη ζωή του. Διάβασα ότι έγιναν συμπλοκές στην Καλαμαριά, διάβασα όμως επίσης ότι έλληνες κάτοικοι της περιοχής ενώθηκαν στα αφρικάνικα μοιρολόγια με τους νιγηριανούς που πενθούσαν το φίλο τους... To όνομά του ήταν Τόνι Ονούα.]
dspphoto
--
9) Νέα εκπομπή θα αρχίσει η Έλλη Στάη στον άλφα. Retro: προτάσεις για το όνομα της εκπομπής απ’ το, σχεδόν θρυλικό, intvduals .
--
10) Ok, μόνο απ’ την espresso θα μπορούσε κανείς να μάθει ότι η Queen Latifah είναι στη χώρα μας (και ποζάρει σαν τρελή στους έλληνες φωτογράφους) ή ότι ο περίφημος Κώστας Μυλωνάς είναι στη φυλακή!
--
11) Από την ενότητα Embarrassing Weed Confessions του Popbitch newsletter. JB writes: "I was a runner for a film that Brad Pitt was starring in [Devil’s Own, ‘97]. I was told to collect him and co-star Harrison Ford and take them on set. I open the door to Pitt's trailer and stick my head in, calling out 'Mr. Pitt?’. I get about two steps in and I see Brad Pitt smoking a HUGE joint. He asks me if I want to finish the joint with him and passes it to me, warning me to go easy as it's strong. 21 year-old me tries to be cool so I suck down some giant lungfuls. Four minutes later I can't even move. Brad eventually asks if I'm OK. I have to say I'm not. Brad tells me not to worry, to chill out in the trailer for a while, and that he'll take my little buggy and collect Harrison Ford. He'll just say on set that he sent me off to do an errand for him. It took me about half an hour before I could even pretend to be normal. I stagger back to the set. Nobody bats an eyelid."
------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ*
Ποια είναι λοιπόν αυτή η April March που λέει το Chick Habit;

42 χρονών σήμερα, πραγματικό όνομα Elinor Blake, γεννημένη στην Καλιφόρνια. Ζει στο Ohio με τον άντρα της [τον μουσικό Warren Zanes, που είναι αντιπρόεδρος εκπαίδευσης στο Rock & Roll Hall of Fame – αναρωτιέμαι αν υπάρχει κρεβατομουρμούρα το βράδι, «εμένα πότε θα με βάλετε στο Rock & Roll Hall of Fame??»]
Από παιδί η April March είχε ψύχωση με τη γαλλική κουλτούρα και στο γυμνάσιο αξιοποίησε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών ζώντας για μερικούς μήνες στη Γαλλία.
Σπούδασε σχεδιασμό κόμικς και κινουμένων σχεδίων. Την δεκαετία του ’80 δούλεψε στα Archie Comics και στο παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα του Pee Wee Herman “Pee-wee's Playhouse”. Λίγο αργότερα μετέτρεψε τη Μαντόνα σε καρτούν για τους τίτλους αρχής της ταινίας της Who’s that Girl, ενώ η δουλειά της χρησιμοποιήθηκε και στο κλιπ του τραγουδιού.
Μετά πήγε στο πρόγραμμα Character Animation της Disney στην Καλιφόρνια, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε με γκρουπάκια που ’χαν ονόματα όπως The Pussywillows και The Shitbirds.
Απ’ το 1994 η April March κάνει σόλο καριέρα γράφοντας συχνά μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (π.χ. έγραψε αυτούς τους τίτλους αρχής για το ‘I am Weasel’ του Cartoon Network.) Η αγάπη της για τη Γαλλία είναι πανταχού παρούσα - ο πρώτος της δίσκος λεγόταν «Gainsbourgsion!» Το 1995 διασκεύασε το Laisse tomber les filles του Gainsburg (και στα αγγλικά με δικούς της στίχους ως Chick Habit). Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στην τέλεια ταινία ‘But I’m a Cheerleader’ το 1999, και φυσικά φέτος το αλίευσε ο Ταραντίνο για το κλείσιμο του Death Proof.
Στο επίσημο site της γράφει εδώ και μήνες ότι έχει ένα δίσκο έτοιμο συμπληρώνοντας: «We're in the process of scouting for the right label for it.», που μάλλον σημαίνει ότι ο δίσκος είναι στο συρτάρι γιατί καμιά εταιρία δεν ενδιαφέρεται να το κυκλοφορήσει. Μάλλον όμως αυτό θα αλλάξει σύντομα… [περισσότερα στο myspace της]

Wednesday, August 15, 2007

Έντεκα (live εμφανίσεις της Madonna)

img321

Την Πέμπτη η Madonna έχει γενέθλια. Σχεδόν κάθε χρόνο τα θυμάμαι. Όταν το 1988 ήταν τα τριακοστά της γενέθλια είχα διαβάσει κάτι που με πείραξε πολύ, ότι δηλαδή γέρασε, ότι οι γυναίκες στην ποπ έχουν ημερομηνία λήξης (τα 30) κι ότι σίγουρα θα αποσυρθεί μιας και είχε βγει καινούρια φουρνιά ανταγωνιστριών [όπως οι 16χρονες Tiffany & Debbie Gibson, ή η νεότερή της και arch-rival τότε Whitney Houston - ακόμα και για την Μαρτίκα έγραφε].

img312

Λίγα χρόνια μετά, το ‘92 το Smash Hits ξέγραφε για χιλιοστή φορά τη Madonna με διάφορα ‘Oi Grandma!’ [ακόμη πιο μετά την εποχή των Spice Girls θα της έδινε το παρατσούκλι 'Old Spice']. Στα μέσα των ‘90ς, (τότε που η καριέρα της είχε «τελειώσει στ’ αλήθεια αυτή τη φορά») ελληνική εφημερίδα την αποκαλούσε «γριά κότα χωρίς το ζουμί» [λες και ήταν 60 χρονών, 37 ήταν!]

img317

Το '95 είχε ήδη "παραγκωνιστεί" απ’ τις νεότερες M. Carey και Janet Jackson, ενώ με το που έκλεισε τα 40 υπήρχαν φήμες ότι παρατούσε την ποπ μουσική για πιο adult contemporary ακούσματα, για να ανταγωνιστεί την τότε arch-rival Celine Dion [η Μαντόνα απάντησε σ΄ αυτό με το Ray of Light]. Και βέβαια μετά ήταν οι 16χρονες Britney & Christina, μετά η φρέσκια μίμος Gwen Stefani, μετά η Shakira, η Beyonce. Όλες ήταν νεότερες και όλες ήταν η Νέα Μαντόνα. [και την περασμένη βδομάδα η Rhianna δήλωσε πως θέλει να γίνει η "μαύρη Μαντόνα".]
Την Πέμπτη η Μαντόνα γίνεται 49 και το αν της φαίνεται ή όχι είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κουβαλάει μαζί της αυτό το μυαλό που την έκανε Νο1 για σχεδόν 25 χρόνια. Και μ’ ένα νέο δίσκο έτοιμο για το φθινόπωρο αποδεικνύει σε όλους τους άσχετους που την ξέγραφαν κατά καιρούς λόγω της ηλικίας της [ακόμη κι όταν ήταν μόλις 30!] ότι, τελικά, ήταν όντως άσχετοι. [Ευκαιρία για τις αγαπημένες μου live εμφανίσεις από συναυλίες της διανθισμένες με κουφά αποκόμματα απ’ το αρχείο μου]
img339

1) Holiday [Like a Virgin Tour, 1985.] Η πρώτη περιοδεία της. Γεμάτη γκέτες, σταυρούς και περίεργα ‘80ς κουρέματα και ντυσίματα τα οποία εν πολλοίς αυτή καθόρισε. To Holiday, μια πραγματική μουσικοχορευτική ΓΙΟΡΤΗ. “Now put your hands together…And get up off your seats… (δείχνοντας τη γιαγιά της στο κοινό) ”That goes for you too grandma!” Ο διάττων αστέρας ‘Μαντόνα’ είχε έρθει για να μείνει.

img307

2) Open Your Heart [Who’s that Girl tour, 1987, την εποχή που έλεγες ότι δεν μπορεί να γίνει πιο πετυχημένη]. Το live του κομματιού είναι βασισμένο στο βίντεο-κλιπ, η Μαντόνα είναι η slut που χορεύει αισθησιακά σε κλαμπ αλλά νικάει η αγνή πλευρά του εαυτού της και χορεύει με τον πιτσιρίκο.

img313

3) Like a Virgin [Blond Ambition tour 1990] H περίφημη masturbation σκηνή για την οποία πήγαν να τη συλλάβουν. Φοβερή εκτέλεση με ανατολίτικη παραγωγή.

img297

4) Like a Prayer [Blonde Ambition tour, 1990.] Σε τέλειο ρεμίξ (και στην αρχή medley με το τραγούδι στο οποίο συνεργάστηκε με τον Prince). Ντυμένη στα μαύρα φορώντας έναν τεράστιο σταυρό. Φοβερά δυναμική εκτέλεση σ’ ένα σκηνικό σκοτεινό που φωτίζεται με εκατοντάδες κεριά. Πριν από 17 χρόνια, τέλη Αυγούστου εκείνη η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από τη Βαρκελώνη σ’ όλη την Ελλάδα από την τηλεόραση του Αντ1 – με τον σχολιασμό του Ιωσήφ Αβραάμογλου. (Τι βραδιά!)

img350

5) Justify My Love [Girlie Show, 1993] Εικαστικά συναρπαστική εμφάνιση, το τραγούδι παίζει στην ρεμίξ εκδοχή του William Orbit πολλά χρόνια πριν συνεργαστούν στον Ray of Light δίσκο. Εκπληκτικό. [Απ’ την ίδια συναυλία, παρόμοιο αλλά και τελείως διαφορετικό: Bye Bye Baby. Ντυμένη σαν τη Μαρλέν Ντίντριχ παρουσιάζει το πικάντικα αστείο σόου με τα αγόρια και τα κορίτσια, ένα πανέξυπνο μεταμοντέρνο καμπαρέ, μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της.]

img305

6) Fever [Girlie Show, 1993.] Κάθε κίνηση είναι μελετημένη στην εντέλεια και ταιριάζει με τα ηχητικά εφέ. Στην πασαρέλα με δυο ημίγυμνα μοντέλα με σλιπάκια, άψογη χορογραφία, ενδεικτική της Sex περιόδου της. Και στο τέλος χάνεται στις φλόγες. Οι θεατές που είναι μπροστά απ’ τη σκηνή μοιάζουν απαθείς: ούτε χέρια στον αέρα, ούτε χορός – όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής απ’ το σόου της Μαντόνα κάθεσαι απλώς με ανοιχτό το στόμα και κοιτάς μαρμαρωμένος, σα χαζός.

img329

7) Drowned World [Drowned World tour, 2001.] (έτσι ξεκινάει η συναυλία). Οκ, ήμασταν μπροστά-μπροστά στη σκηνή, σχεδόν πρώτη σειρά [στο Βερολίνο, 21 Ιουνίου ‘01] και περιμέναμε ανυπόμονα όταν όλα σκοτείνιασαν. Διαστημικοί κατάσταση: διάφορες οθόνες τρεμόπαιξαν, ασαφείς ήχοι ακούστηκαν, χορευτές εμφανίστηκαν από παντού. Το άτομο Μαντόνα, που μέχρι τότε υπήρχε μόνο εικονικά στη φαντασία μου ως το άθροισμα εκατοντάδων διαφορετικών περσόνων υπήρχε στ’ αλήθεια και το περιμέναμε να πεταχτεί από κάποιο σημείο της σκηνής, χωρίς να ξέρουμε από πού θα μας έρθει. Και, ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα στους καπνούς βλέπω τη φιγούρα για την οποία τόσα είχα δει/διαβάσει/ακούσει, τη Μαντόνα με τη φυσική της, επιτέλους, υπόσταση, να πλησιάζει προς το μέρος μας και να ανυψώνεται αργά και ηδονιστικά. Είναι αυτονόητο, ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου.

img310

8) Frozen και Sky Fits Heaven [Drowned World Tour, 2001.] Σχεδόν back to back και στη συναυλία αυτά τα δύο τραγούδια αποτελούν μέρος της ‘τίγρης και δράκος’ ενότητας που ήταν και η πιο εντυπωσιακή στη συναυλία. Στο Frozen [με το ρεμίξ των Stereo MCs] οι οθόνες φτιάχνουν το πιο τέλειο, ποιητικό σκηνικό - όλη η σκηνή είναι ένας σκοτεινός παράδεισος κι η Μαντόνα με μαύρα μαλλιά και το πιο τεράστιο φόρεμα που έχει βάλει ποτέ (που βγαίνει κιόλας) ‘χορεύει’ πολεμικές τέχνες. Το υπερθέαμα συνεχίζεται (και γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό) με το Sky Fits Heaven, οι ιπτάμενες χορογραφίες του οποίου απλά ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

img298

9) Vogue [Re-invention Tour, 2004.] Ένας πανκ αναγεννησιακός πίνακας, ένας καταιγισμός καθαρόαιμων ποπ εικόνων και ήχων. Δεν την αποκαλούν για πλάκα Βασίλισσα της Ποπ.

img326

10) Future Lovers [Confessions Tour, 2006] Έτσι ξεκινάει η συναυλία και βγαίνει η Μαντόνα στη σκηνή, εν μέσω πανικού. Μια ντισκομπάλα κατεβαίνεικατεβαίνεικατεβαίνει, στέκεται για λίγο – και ξαφνικά ανοίγει. Απ’ τα καλύτερα openings συναυλιών της. (Η παραγωγή του τραγουδιού στο δίσκο ήταν βασισμένη στο I Feel Love. Σ’ αυτό το live η Μαντόνα το τραβάει στα άκρα μπλέκοντας το τραγούδι της μ’ αυτό της Donna Summer.)

img345

11) Live to Tell [Confessions Tour, 2006.] Η πολυσυζητημένη σκηνή με τη σταύρωση, οπτικά εκπληκτική, ένα φως που τυφλώνει. Γι’ αυτό είναι κορυφαία η Μαντόνα εδώ και τόσες δεκαετίες: ποτέ δεν παίζει τα τραγούδια όπως είναι, πάντα τα ντύνει θεατρικά και πάντα βάζει άλλες μουσικές εκτελέσεις, τελείως διαφορετικές απ’ αυτές του δίσκου. Εδώ δένει την κλασική της μπαλάντα με samples που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε κι ο Dj Shadow, κάνοντας το Live to Tell δέκα φορές πιο ενδιαφέρον μουσικά.

img304

Monday, August 13, 2007

Έντεκα (της Δευτέρας)

scan0007

1) Ωραία! Αρχίζει κανονικά η κυνηγετική περίοδος. Καμία περιβαλλοντική καταστροφή δεν συνέβη, καμία ανάγκη για συμβολικές, έστω κινήσεις απ' την πλευρά της πολιτείας - η ζωή και το κυνήγι συνεχίζεται…

2) Το εκνευριστικό παιδί της Greenpeace: πολύ σωστό το μήνυμα, όμως προς το τέλος (με όλα τα τσατισμένα ρουθουνίσματα, τα σφιγμένα χείλη και την ηθικολογία) το χαλάει τελείως. Και καλά ανατρεπτικό με κάνει να μη θέλω να νοιαστώ καθόλου για το μέλλον του, να πω, δεν μας παρατάς κι εσύ κι ο γρύλλος σου. [Τουλάχιστον οι εγγραφές στην Greenpeace έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, πράγμα καλό.]

3) Death Proof’s Chick Habit vs. Faster Pussycat Kill Kill

4) Sally Spectra gives Stephanie Forrester a special haircut

5) To πιο αστείο και εύστοχο ποστ για το περίφημο βιβλίο της Ιστορίας

6) Bits & Pieces: τέλειο ποστ απ’ το WinterAcademy: Revisiting the Classics /// Jarvis Cocker - Help the Muthafuckin Aged /// ποστ/ιστορία που μ’ άρεσε /// ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ (ΠΡΩΗΝ) ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥ /// «Ο πεθερός μου πριν κοιμηθεί έβγαζε το σώβρακο και το κρέμαγε στον καλόγερο»! ( # Από τα διδακτικά θέματα του «Κους κους»)

7) Όλα τα λεφτά το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας εν μέσω της [too little too late] παροχολογίας Καραμανλή: έχει τα ψεύτικα μεγάλα λόγια του πριν γίνει Πρωθυπουργός, τότε που κατηγορούσε άλλους ως αρχιερείς της διαπλοκής, πριν μας δείξει τα δικά του χάλια. Σεπτέμβριος του 2003: «Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη στη διάρκεια της τετραετίας και όχι της προεκλογικής περιόδου… Τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, ο κ. Σημίτης θυμήθηκε τάχα ότι υπάρχουν και οι πολίτες. Ότι υπάρχουν Έλληνες, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας... Αυτό είναι εμπαιγμός. Αυτό είναι προεκλογικό προσωπείο και όχι κοινωνικό πρόσωπο... Ελληνίδες, Έλληνες, θέλω να σας μιλήσω από καρδιάς για το πώς αντιλαμβάνομαι προσωπικά την κοινωνική πολιτική... Κοινωνική πολιτική δεν είναι οι αποσπασματικές παροχές της τελευταίας στιγμής. Η κοινωνική πολιτική δεν είναι λαχείο που κληρώνει κάθε 4 χρόνια, όταν αρχίζουν οι προεκλογικές υποσχέσεις. Η πραγματική κοινωνική ευαισθησία αποδεικνύεται στην πράξη, στη διάρκεια της κυβερνητικής τετραετίας και όχι στις αρχές της προεκλογικής περιόδου".

8) Morrissey and Siouxsie interlude video

9) "Η τραγουδίστρια έπρεπε να διακόψει το μπάνιο της"!

10) Ο Μαντόνα εναντίον του Μέριλυν Μάνσον [δεν είναι τυπογραφικό λάθος]

11) Ημέρα των Αριστερόχειρων σήμερα, χρόνια μας πολλά. Διαβάστε: Έντεκα (ξεχωριστοί αριστερόχειρες) 1) Douglas Coupland 2) M. MacLuhan 3) Obama Barack 4) Harold Crick 5) Germaine Greer 6) Douglas Adams 7) Ned Flanders 8) MC Escher 9) Χ.Κ. Άντερσεν 10) Woody Allen 11) Φρ. Νίτσε (και Hendrix)

-------------------------------------------------------------
*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΜΟΥ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
bart_simpsons
Μπήκα στον μίζερο χώρο της Διεύθυνσης Συγκοινωνιών, κοντά στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Πλησίασα το σωστό γκισέ, είδα την ξινισμένη 60αρα που καθόταν στο γραφείο, αρκετά μακριά απ’ το τζάμι που μας χώριζε. Έβγαλα από την τσέπη μου ένα περίστροφο (γεμάτο με σφαίρες - έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει τυχαία). Με θόρυβο (ΝΤΡΑΝΓΚ!) το ακούμπησα πάνω στο γκισέ κι άρχισα να το χαϊδεύω με νόημα, όποτε το έκρινα απαραίτητο. Η κυρία Στεργίου, αυτή η ξινισμένη υπάλληλος του γκισέ 07 με ρώτησε: «Τι θα θέλατε;» Της έδειξα τα χαρτιά και εξήγησα σαν να μιλούσα σε μωρό. «Μα», μου λέει «λείπουν αυτά κι αυτά.» «Όχι», της λέω «εδώ είναι». Πήρε τα χαρτιά και τα εξέτασε προσεκτικά. Τα κοίταξε όλα για λίγο και στο τέλος, κοιτώντας μια εμένα και μια το περίστροφο μου, μου είπε: «Πρέπει όμως το όχημα να περάσει ταξινόμηση. Θα πάτε μια άλλη μέρα στο γραφείο τάδε, θα την κάνετε και μετά θα είστε έτοιμος για να ξανάρθετε σε μένα.» «Μα έχει γίνει ταξινόμηση, να!». «Σωστά, αλλά ξέρετε, για τους τάδε και δείνα λόγους πρέπει να ξανακάνετε και μετά να ξαναπεράσετε από εδώ μια άλλη μέρα για να σας εξυπηρετήσω».
…..

Τα πράγματα φυσικά δεν έγιναν έτσι. Δεν είχα περίστροφο κι έτσι η σνομπ υπάλληλος με το μικρότερο attention-span όλων των εποχών [για να της αποσπάσω δυο κουβέντες έπρεπε να τραβήξω την προσοχή της, ξανά και ξανά και ξανά], μετά από κάθε γενικόλογο χρησμό που μουρμούριζε μέσα απ’ τα δόντια της [«τι ‘ναι αυτά τα χαρτιά», «ποιος στα ‘δωσε», «δεν κάνουν»] μου γυρνούσε την πλάτη, χωρίς κάποια εξήγηση. Αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, ή να κοιτάξει όλα τα χαρτιά. Όταν έβρισκα τα έγγραφα που κατ’ αυτήν δεν είχα, πεισμωμένη αρνιόταν να τα αναγνωρίσει και ξανάφευγε.

Η δουλειά μ’ αυτό το πιστοποιητικό δεν ήταν δική μου, εξυπηρέτηση έκανα σε άλλους κι έτσι δεν το πήρα κατάκαρδα, ούτε έβαλα τις φωνές. Απλά ήθελα να ξέρω τι να πω στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου: για ποιο λόγο δεν έγινε η δουλειά, τι έλειπε και τι έπρεπε να γίνει από δω και πέρα. Τα ρώτησα αρκετές φορές, αλλά η υπάλληλος με το short attention span, γυρνούσε για ένα δευτερόλεπτο, μουρμούριζε κάτι κι όταν της έλεγα να το επαναλάβει για να το σημειώσω έκανε ότι δεν άκουγε.

Στην ιστορία της πρώτης παραγράφου όλα τα ονόματα και καταστάσεις ανήκουν στην σφαίρα της πραγματικότητας [εκτός απ’ το περίστροφο]. Φεύγοντας απ’ την άχρηστη αυτή υπηρεσία της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης σκεφτόμουν ότι μόνο με ένα περίστροφο θα είχε γίνει η δουλειά μου, ή μάλλον δεν θα είχε γίνει καν αλλά τουλάχιστον θα είχα μια μίνιμουμ δόση πληροφόρησης και μια αυτονόητη αν και ελάχιστη εξυπηρέτηση.

Στην φαντασίωσή μου με το περίστροφο δεν πυροβολώ την Στεργίου. Ούτε καν την υποχρεώνω -έτσι έντρομη όπως θα είναι- να μου βγάλει το πιστοποιητικό ή να μου λύσει το πρόβλημα. Όχι: την βάζω να μου εκθέτει το πρόβλημα (που η ίδια έχει ψιλοεπινοήσει) με λόγια απλά, με κουβέντες που έχουν συνοχή, απαντώντας στις 2-3 ερωτήσεις μου χωρίς απορριπτικές αποχωρήσεις, χαρίζοντάς μου τριάντα συναπτά δευτερόλεπτα. Δυστυχώς, ακόμη και η καλπάζουσα φαντασία μου δεν μπορούσε να σκαρώσει πιο ευτυχισμένο χάπι-εντ στην όλη υπόθεση.

Wednesday, August 08, 2007

Έντεκα (ταξίδια σε μια μέρα - summer edition)

Μιας και είμαι υπέροχα εγκλωβισμένος σ' ένα άδειο σχεδόν γραφείο [η άδειά μου αργεί ακόμα] έκαναν ένα γύρο στις ψηφιακές παραλίες του πλανήτη, σε καλοκαιρινούς παραδείσους που θα ήθελα να είμαι. Να τα αποτελέσματα:

1) Χαβάη
hawai

2) Ήλιος

sun

3) Niagara Falls
niagara falls

4) Σαντορίνη

santorini

5) Σεϋχέλλες

seychelles

6) Fanny Bay, Αυστραλία

fanny bay

7) Νίκαια, Γαλλία

nice, france

8) Canary Islands

canary

9) Venice Beach

venice

10) Bora Bora - Polynesia

bora bora

11) Epcot Disney, Florida

epcot


[δείτε επίσης Έντεκα ταξίδια σε μια μέρα - ανοιξιάτικη εκδοχή]

-----------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Epcot vs. Celebration
800px-022306-CelebrationFL06

[φωτο: η "πόλη" Celebration στην Φλόριντα των Η.Π.Α.]

Η Epcot [Experimental Prototype Community of Tomorrow ] ήταν το όνειρο του Walt Disney: ήθελε να φτιάξει μια πόλη φουτουριστική, με απίθανα μοντέρνα κτίρια, πλήρη δικτύωση, state-of-the-art τεχνολογία, υπολογιστές παντού (δεκαετίες πριν το ίντερνετ). Θα ήταν αφιερωμένη στις κουλτούρες όλου του κόσμου [καταπολεμώντας το ρατσισμό] και θα ήταν το εργαστήρι των νέων τεχνολογιών [καταπολεμώντας την τεχνοφοβία]. Κάποτε όμως ο Disney πέθανε και οι διάδοχοί του δεν θέλησαν να φτιάξουν μια κατοικίσιμη πόλη σ’ αυτά τα πρότυπα. Έφτιαξαν μεν το θεματικό πάρκο EPCOT που είναι πολύ μοντέρνο κτλ, όμως η κατοικίσιμη πόλη που κατασκεύασαν ήταν τελικά το ακριβώς αντίθετο του οράματος του Disney.

Η Celebration, Florida είναι ένα πρότυπο πόλης. Μια Λιμνούπολη κολλημένη στα αμερικάνικα ‘50ς: πανέμορφη, ειδυλλιακή, ασφαλής, νοσταλγική. Επίσης είναι, εξαιρετικά οπισθοδρομική. «Ξαναζήστε τη μαγεία που χάθηκε, την Αμερική της τάξης και ασφάλειας» είναι το μότο της και στα πανάκριβα σπιτάκια της καλωσόρισε κατοίκους απ’ όλο τον κόσμο που ήθελαν να ζήσουν στην απόλυτη suburbia. Αρκεί βέβαια οι κάτοικοι να ήταν λευκοί, οικογενειάρχες και εύποροι. Τα συμβόλαια που υπογράφουν είναι εξαιρετικά δεσμευτικά: δεν επιτρέπεται να βάψεις τίποτα, να αλλάξεις τίποτα, δεν επιτρέπειται να παρεκλίνεις απ’ την προαποφασιμένη και προκατασκευασμένη εικόνα αμερικάνικης ευδαιμονίας. Στο αποστειρωμένο περιβάλλον της όλοι είναι χαμογελαστοί. Από τους υπονόμους ακούγεται muzak, τα πυροτεχνήματα πέφτουν σχεδόν κάθε βράδι και οι νοικοκυρές φτιάχνουν πίτες που τις αφήνουν στο παράθυρο.

Αν δε σταματήσω τώρα θα γράψω χιλιάδες λέξεις. Το ‘χω κάνει άλλωστε στο παρελθόν μιας και είχα κάνει εκτενείς έρευνες για την πόλη [για το essay του μεταπτυχιακού μου που πασπαλίστηκε με έννοιες όπως hyperreality και simulacra, ενώ, χρόνια μετά, ανέλυσα το θέμα σε σχετικό άρθρο σ’ ελληνικό περιοδικό].

Ας βάλω μόνο ένα απ’ τα αγαπημένα μου τραγούδια, μια πανέμορφη mock-country μπαλάντα των Chumbawamba που περιγράφει την νοσταλγία για το «αληθινό», το «πιο αληθινό κι απ’ το αληθινό», που, τελικά, είναι το Απόλυτο Fake.

Chumbawamba – Celebration, Florida

The good folks pull together, It's July 4th forever
Down in Celebration, Florida
The neighbors bring you coffee, And everyone's always happy

Down in Celebration, Florida
There's a bake sell at the schoolhouse, And they're selling innocence

They're keeping out the deviants, To protect the residents
Of Celebration, Celebration, Florida
They're buying up nostalgia, For a time they can't remember

Down in Celebration, Florida
They're sharing homemade corn chips, Even the dogs get facelifts

Down in Celebration, Florida
There's nation fighting nation, There's kids with malnutrition

But not in Celebration, Florida
Social engineering, It gives you that fuzzy feeling

Down in Celebration, Florida
There's a bake sell at the schoolhouse, And they're selling innocence
They're keeping out the deviants, To protect the residents οf Celebration, Celebration, Florida