Έντεκα της Δευτέρας [ΚΥ 78]

1) ΚΥ 78 γράφει στο εξώφυλλό του ο νέος δίσκος των Κόρε Ύδρο (του γκρουπ που δεν δίχασε τους κριτικούς) που μόλις κυκλοφόρησε - τη Μεγάλη Βδομάδα. Ο τίτλος είναι "Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78" [και ένα απ' αυτά είμαι κι εγώ.]

Αν και είναι τεράστιος σε διάρκεια (και προς το τέλος κάνει ίσως μια κοιλιά) πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα, μουσικό, ποιητικό, οπτικό. Κρατάει -και αναμασάει ηδονικά- όλα τα καλά στοιχεία των προηγούμενων δίσκων τους αλλά τα πάει ένα βήμα παραπέρα.

Είναι βέβαια ψέμα, αλλά μερικές φορές νιώθω πως το μουσικό σύμπαν των Κόρε Ύδρο αποτελείται από μία μελωδία, από μία κεντρική ιδέα. Μέσα σ' αυτήν την επαναλαμβανόμενη ασφάλεια γνώριμων ήχων και προβλέψιμα απρόβλεπτων σκέψεων οι παραλλαγές είναι άπειρες - και η ζεστασιά που προσφέρουν μοναδική. Όσο για την παραγωγή, δεν έχω λόγια, είναι πραγματικά απίστευτη.

Τα τελευταία χρόνια οι νέοι δίσκοι των αγαπημένων μου καλλιτεχνών με ψιλοαπογοητεύουν με μαθηματική ακρίβεια - ο ένας μετά τον άλλο. Δεν περίμενα ότι οι Κόρε Ύδρο θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τόσο καλό, σχεδόν όσο ο προηγούμενος καταπληκτικός δίσκος τους (Φτηνή Ποπ για την Ελίτ).

Απίστευτο, κι όμως τα κατάφεραν.



2) Τα δύο διαστημόπλοια της αποστολής STEREO έχουν εισέλθει σε μια μυστηριώδη περιοχή του διαστήματος, για να αναζητήσουν τα κατάλοιπα ενός αρχαίου πλανήτη που κάποτε στρεφόταν γύρω από τον Ήλιο όχι πολύ μακριά από τη Γη. Αν μπορέσουν να βρουν κάτι, θα μπορούσαν να λύσουν ένα μεγάλο αίνιγμα - την προέλευση της Σελήνης. (Δεν είναι επιστημονική φαντασία)

3) O Dan Brown είναι, λέει, μια μηχανή γραψίματος. Έγραφε με άνεση το ένα στερεοτυπικό μυθιστόρημα μετά το άλλο, όλα με θρησκευτικές ή πολιτικές συνομωσίες, όλα γεμάτα με εύκολα και προβλέψιμα (αλλά συναρπαστικά σε ένα βαθμό) κλισέ.
Αυτό που με ιντριγκάρει εμένα όμως (και δεν αναφέρεται συχνά) είναι ότι μετά την τεράστια παγκόσμια συγγραφική του επιτυχία με το Da Vinci Code που κυκλοφόρησε το 2003, ο Νταν Μπράουν δεν κυκλοφόρησε τ.ί.π.ο.τ.α.
Υποθέτωντας ότι ο Μπράουν έχει ένα ταλέντο και μια ευκολία στο να βγάζει τέτοιου είδους βιβλία με τη σέσουλα (το ένα μετά το άλλο τα έβγαζε μέχρι και τον Κώδικα ΝτΒ.) η σιωπή του μου έκανε πάντα εντύπωση.

Από το 2003 έχουν περάσει έξι χρόνια. Τα περισσότερα απ' αυτά ο εκδοτικός του οίκος ήλπιζε πως, να, τώρα, σε μερικούς μήνες η κότα με τα χρυσά αυγά θα παραδώσει ένα ακόμα best-seller δισεκατομμυρίων.
Ένα βιβλίο του, το Solomon Key, έχει ανακοινωθεί εδώ και πολλά χρόνια, και η ημερομηνία κυκλοφορίας του αλλάζει συνέχεια, αλά Chinese Democracy, κάθε χρόνο το βάζουν στο πρόγραμμα και μετά το ξαναναβάλλουν.
Μυστήριο: χόρτασε από λεφτά; στέρεψε από έμπνευση; βαριέται; τι;
Αυτά σκεφτόμουν μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όταν ξαφνικά…

4)

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ταίριαζαν αυτοί οι δύο: Ο David Lynch σκηνοθετεί το πρώτο βίντεοκλιπ του Moby απ' τον καινούριο του δίσκο. [Επίσης: οι δυο τους συζητούν στον ιντερνετικό τηλεοπτικό σταθμό του Lynch.]

-------

εισιτήρια (που κοστίζουν 12 ευρώ, τα έσοδα στον τραπεζικό λογαριασμό της Κούνεβα) προπωλούνται στο vinyl microstore, διδότου 34 - εξάρχεια. / femprokuneva@gmail.com

-------

5) Έχω μια φίλη που γράφτηκε στην υπηρεσία Ωροσκοπίων του google και κάθε μέρα της έρχεται το ζώδιό της. "Είναι απίστευτο", μου λέει κάθε φορά, "πάντα τα βρίσκει όλα, έχω δοκιμάσει δεκάδες διαφορετικά ωροσκόπια αλλά αυτό του google πάντα πέφτει μέσα". Και μετά μου εξηγεί πώς κάποιες ασαφείς παραινέσεις και κάποιες αφηρημένες, γενικόλογες προβλέψεις συνδέονται με την καθημερινότητά της. Δεν είμαι σίγουρος αν πιστεύει κατά λέξη το google ωροσκόπιο της και αν κανονίζει τις αποφάσεις της ανάλογα, αλλά σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν.

Η Little Boots, η νεαρή ποπ τραγουδίστρια, έγραφε μεταξύ σοβαρού και αστείου στο twitter της για το ωροσκόπιο που της ερχόταν κάθε μέρα απ' το google. Είχε πραγματικά παθιαστεί, πιθανότατα -όπως η φίλη μου- ένιωθε πως κάθε μέρα αυτό το ωροσκόπιο φτιάχνεται ειδικά γι' αυτήν, πως πάντα έπεφτε μέσα και τα έβρισκε όλα. Μέχρι που...

από μήνυμά της στο twitter της: OMG! Ι've been obsessed with daily google horoscopes all year... I just realised I've been signed up to fucking gemini, not taurus!!!!!!!!!

6)

Πάνω η συγκινητική, τελευταία πρώτη σελίδα της εφημερίδας Rocky Mountain News, που έκλεισε οριστικά τον Φεβρουάριο, λίγο πριν κλείσει τα 150 χρόνια της. [Διαβάζεται, μεγάλη, σε άλλο παράθυρο]

Αν και δεν ήμουν αναγνώστρια των «Νέων των Βραχωδών Ορέων» (γράφει στο εξαιρετικό της άρθρο στην Καθημερινή η Μαριάννα Τζιαντζη) και προσωπικά δεν θα μου λείψουν, ο επικήδειός τους με συγκίνησε:

«Θα σκορπιστούμε για πάντα», γράφουν οι συντάκτες. «Μένουν οι ιστορίες που έχουμε αφηγηθεί εμείς και χιλιάδες άνδρες και γυναίκες δημοσιογράφοι πριν από εμάς... Σας αποχαιρετούμε με λύπη γιατί ξέρουμε ότι μας περιμένουν πάρα πολλά που αξίζει να τα πει κανείς αλλά δεν θα είμαστε εδώ για να το κάνουμε... όμως θα βρείτε νέους τρόπους για να αφηγηθείτε τις δικές σας ιστορίες».

7) ΟΙ ΠΡΟΒΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ Ή ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΑΣ Ή ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ! (φωτορεπορτάζ)
-
-


8) Bits & Pieces: [(πάνω, ένα απίθανο εύρημα του panic! Η πανελίστρια του άλτερ Σταματίνα Τσιμτσιλή όπως ήταν πριν από καμιά δεκαετία -και παραπάνω. Από το περιοδικό 01, στην μετά Τσαγκάρ. εποχή του εννοείται. Δεν είναι μόνο η φωτογραφία! Είναι και το απίστευτο κείμενο διανθισμένο με δεκάδες απίθανες ξένες λέξεις της τότε rave κουλτούρας! Διαβάστε το εδώ] /// τόιοϊοϊνγκ! (Be careful what you wish for) /// Εδώ (και πάλι) η Λιλιπούπολη! Η θεατρική εκδοχή της αγαπημένης ραδιοφωνικής εκπομπής ξεκινάει από το Μαρούσι και θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα /// Για το πολύ ενδιαφέρον περιοδικό Apartamento (που έχει εικόνες από και θέματα για πολύ καθημερινά διαμερίσματα) διάβασα στο Όζον, (ένα περιοδικό που εδώ και τόσα χρόνια παραμένει εξαιρετικό). Εδώ είναι το σάιτ του πρώτου περιοδικού κι εδώ του δεύτερου. ///

[νομίζω ότι το κομψό διάφανο αδιάβροχο κάνει το όλο πράγμα να μοιάζει με φουτουριστική haute couture επίδειξη!]

(συνέχεια των bits & pieces) /// Απ' ό,τι φαίνεται, ο σπουδαίος Εμμανουήλ Κριαράς, όχι μόνο ζει ακόμα (!) αλλά είναι και πολύ δημιουργικός. Και, τώρα, στα 103 του χρόνια εκδίδει την αυτοβιογραφία του. [Μίλησε στην Ελευθεροτυπία.] /// (kapetank) ποσο καραγκιοζης εχει γινει ο billy corgan? διαφημιση για το Action Wrestling's chanel http://tinyurl.com/cwxtue /// Η πρώτη κυρία του Καμερούν κλέβει την παράσταση! (με τη φινέτσα, το λουκ και τα μαλλιά της) /// η εβελίνα παπαντωνίου, στο blog του kanye west! /// Τέλειο αφιέρωμα για τους New Romantics, στης ‘Α, Μπα?’ /// J. G. Ballard R.I.P. (στο συναρπαστικό re:LAUNCH του greekgaylolita). /// Ο Guardian μας λέει πώς να κερδίσουμε το Βραβείο Πούλιτζερ για Θεατρικό Έργο με πέντε (όχι και τόσο απλές) κινήσεις...

YΓ. Τα Bits & Pieces γίνονται καθημερινά. Σύντομα στο Twitter μου…
--

9) To περιοδικό HIGHLIGHTS άλλαξε σχήμα και μορφή (και άλλα). Πριν, μου έδινε την αίσθηση πως ποτέ δεν θα καταφέρω να το διαβάσω ολόκληρο, πάντα περνούσε το δίμηνο κι έβγαινε το επόμενο τεύχος. Τώρα είναι απλά τέλειο!

10)
(Τι να πει κανείς για τον Σανιδά; Μάλλον τίποτα... Ας πω καλύτερα για την Bea Arthur)

11) Η Bea Arthur που έπαιζε την Ντόροθι στο Golden Girls είχε το ρόλο του Straight Man. Δεν έχει σχέση με σεξουαλικότητα ο όρος, σημαίνει απλώς τον ηθοποιό που είναι σοβαρός και πότε πότε εξοργισμένος, δίνοντας χώρο στους πιο τρελούς χαρακτήρες να οργιάσουν. Η Ντόροθι έλεγχε πάντα τα άλλα τρία Χρυσά Κορίτσια, κατσούφιαζε μ’ αυτά που άκουγε, έκανε την έκπληκτη και την αυστηρή. Ο ρόλος της ποτέ δεν ήταν συμβατικά αστείος – η φωνή της λογικής πάντα χαλάει την παρέα. (Παρ’ όλα αυτά ήταν η αγαπημένη μου).

Όταν έμαθα πως η Bea Arthur πέθανε χτες στα 87 της χρόνια έψαξα στο YouTube γι’ αυτήν. Και βρήκα πως το αυστηρό της ύφος δεν ήταν αστείο μόνο στα Χρυσά Κορίτσια αλλά και σ’ ένα σωρό άλλα πράγματα.

Ας πούμε, υπήρχε ένα επεισόδιο της σειρά Maude στην οποία η Bea Arthur έψαχνε απεγνωσμένα χόρτο για να βοηθήσει ένα γειτονόπουλο της. Από αυτή τη σκηνή, κάποιος απομόνωσε τις ατάκες της και έκανε μια σειρά από τηλεφωνικές φάρσες, στις οποίες η Bea ζητά επιτακτικά μαριχουάνα. Ξεκαρδιστικό.

--
Υπάρχουν κι άλλα με την Bea Arthur, μια παρωδία του Sex & the City στην οποία παίζει την Κάρι, ένα κλιπ από έναν καταστροφικό τηλεμαραθώνιο, και φυσικά οι σκηνές απ’ τα Golden Girls…

----------------------------------------------------


!αδάμοδβ ήλακ
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [religulous]

1) Περιέργως βρίσκω πως είναι πολύ ταιριαστό τώρα, Μεγάλη Βδομάδα, να πάει κανείς στο σινεμά για να δει το Religulous.
Στο ντοκιμαντέρ που τώρα παίζεται και στην Αθήνα ο κωμικός Bill Maher εξετάζει την θρησκευτική παράνοια του πλανήτη, συναντώντας ηγέτες οργανωμένων θρησκειών, πιστούς που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ακόμα και τα πιο εξωφρενικά παραμύθια, έναν Ιησού του Λούνα Παρκ και άλλους πολλούς.
Είναι μια δυνατή, ξεκαρδιστική ταινία -και δεν την κάνει ξεκαρδιστική η ιδιότητα του Maher- τέλεια, απ’ την αρχή ως το τέλος.

[Χτες, στη χώρα μας, είδα μια απ’ τις πιο Religulοus σκηνές – τέτοιες άγιες μέρες… Ο Άνθιμος ήταν σε μεσημεριανάδικο του Άλτερ, με τις τελευταίες κουτσομπόλες!, και έδινε συνέντευξη με τίτλο «Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος σχολιάζει όλα τα τηλεοπτικά πρόσωπα!». (Σχεδόν βλάσφημο!)

Είπα ότι το Religulous ταιριάζει στη Μεγάλη Βδομάδα. Επίσης ταιριάζουν: η προσφορά ανιδιοτελούς -κι όχι λόγω φόβου ή πίστης- αγάπης, η χαρά που τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι δίπλα μας, η συμπόνια που θεωρητικά κηρύττουν οι θρησκείες (χωρίς όμως τα αίσχη τους), η επανεκτίμηση της μαγείας της καθημερινότητας (που είναι η μεγαλύτερη μαγεία του κόσμου επειδή είναι η μόνη αληθινή, η μόνη που έχουμε.)

Όσο είμαστε ζωντανοί, κάθε βδομάδα είναι μια Μεγάλη Εβδομάδα, με τις δυσκολίες αλλά κυρίως με τις χαρές.


τώρα στις αίθουσες

--------

2) (από #) Bird song radio
Τον Ιανουάριο του 2008 ένας ψηφιακός ραδιοφωνικός σταθμός ονόματι "One world" ανέστειλε τη λειτουργία του λόγω βαρετού προγράμματος.
Μέχρι να κανονιστεί η αντικατάσταση του έπαιζε ένα εικοσάλεπτο κελάηδισμα.
Ξεκίνησε σαν κάτι προσωρινό, σαν αστείο, όμως η απήχηση που είχε στο κόσμο το έκανε να εξελιχθεί σε ένα απο τα μεγαλύτερα ιντερνετικά ραδιόφωνα με 500.000 φανατικούς ακροατές.
"Με χαλαρώνει", "Με αυτό ξεκουράζομαι", "Πάω κατευθείαν για ύπνο". Με αυτά τα λόγια οι ακροατές του Βird song radio σχολιάζουν τον αγαπημένο τους σταθμό.
"Ο ήχος της εξοχής προσθέτει χαρακτήρα σε ένα δωμάτιο", είπε ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας Τέρυ Πράτσετ ο οποίος δηλώνει γοητευμένος απο το σταθμό.

*Ζωντανή μετάδοση: Bird song radio

--
3) Ο Νάνος Βαλαωρίτης γράφει στο GK.

--

4) Η Βιβιάν Γουέστγουντ μιλάει στην Σάντυ Τσαντάκη της Καθημερινής: «Τίποτα δεν γεννιέται από το κενό».
[Ορκίζομαι ότι το είδα/άκουσα με τα μάτια μου: στις ειδήσεις του Σταρ την περασμένη εβδομάδα: «Καλεσμένη στην Designers Week της Αθήνας θα είναι η Vivienne Westwood, η οποία είναι ευρέως γνωστή στη χώρα μας από τη συμμετοχή της στην κινηματογραφική μεταφορά της σειράς Sex & the City.» Ναι! Γι’ αυτό το cameo δευτερολέπτων είναι γνωστή η Vivienne Westwood, μπράβο στους ρεπόρτερ του Σταρ!]
--

5) Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω τόσο σύντομα για κάποιο θέμα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, αλλά μ’ αυτές τις χαριτωμένες φωτογραφίες και με το παρακάτω βίντεο… ε, δεν μπορώ να κρατηθώ.



ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΡΚΟΥΔΩΝ

Το πρωί του Σαββάτου, 11 Απριλίου θηλυκή αρκούδα με 2 μικρά ηλικίας μόλις 3-4 μηνών «εισέβαλε» σε εκτροφείο αγριογούρουνων, λίγα μόλις χιλιόμετρα δυτικά της Πτολεμαΐδας. Η αρκούδα πέρασε άνετα το χαμηλό φράχτη σε αναζήτηση τροφής, αφήνοντας έξω τα αρκουδάκια της να περιμένουν. Η ύπαρξη υποτυπώδους ηλεκτρικής περίφραξης στο εκτροφείο με μία μόλις σειρά σύρματος (απαιτούνται τουλάχιστον τέσσερις σειρές και με διαφορετική διάταξη) δεν εμπόδισε καθόλου την αρκούδα.

Παρά την άμεση υπόδειξη του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ να απομακρυνθούν όλοι οι παρευρισκόμενοι ώστε η αρκούδα να αισθανθεί ασφαλής και να επιστρέψει στα μικρά της, ο ιδιοκτήτης του εκτροφείου είχε ήδη συλλάβει και απομακρύνει τα μικρά.



Στις 18.30, ώρα που ξεκινάει το σούρουπο -οπότε η αρκούδα ξανακινείται με άνεση καθώς είναι από φύση νυκτόβιο και μοναχικό ζώο- τα αρκουδάκια τοποθετήθηκαν σε ξύλινη κατασκευή κοντά στο σημείο εισόδου της αρκούδας στο εκτροφείο και απομακρύνθηκε ακόμη και η ομάδα ειδικών του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ που μαζί με τον θηροφύλακα διαχειρίστηκαν όλη την επιχείρηση διάσωσης της οικογένειας αρκούδων.

Στις 10.30 το βράδυ η αρκούδα αισθάνθηκε πια ασφαλής, βγήκε από το εκτροφείο πήρε τα μωρά αρκουδάκια και η οικογένεια τελικά επανενώθηκε και απομακρύνθηκε στην ευρύτερη περιοχή Άσκιου Όρους.


(τα αρκουδάκια, στην αρχή του βίντεο, είναι απίστευτα χαριτωμένα – και φοβισμένα)
--

6) Όταν πριν από 2.5 μήνες άρχισε η προπώληση των εισιτηρίων για τη συναυλία των AC/DC στην Αθήνα είδα στα δελτία ειδήσεων (μάλλον υπερβολικά) ρεπορτάζ με τις ουρές ανθρώπων που περίμεναν να βγάλουν εισιτήριο. «Το μεγαλύτερο πλήθος όλων των εποχών», έλεγαν τα ρεπορτάζ, «πολύ μεγαλύτερες ουρές απ’ τη Μαντόνα, η ζήτηση για τη συναυλία της δε συγκρίνεται με το χαμό που γίνεται τώρα για τους AC/DC.»
Με μπόλικη χαιρεκακία πολλά blogs ειρωνεύτηκαν τη Μαντόνα και την ψεύτικη μουσική της (εκθειάζοντας την αυθεντική χέβι μέταλ των AC/DC) και προέβλεπαν πως οι AC/DC θα ξεπουλούσαν σε λιγότερο χρόνο από τις τρεις ημέρες που χρειάστηκε η Μαντόνα.

Με μπόλικη λοιπόν χαιρεκακία ας πω κι εγώ δύο πράγματα: 1) H συναυλία τους, δυόμιση μήνες μετά όχι μόνο δεν έχει γίνει sold out, αλλά υπάρχουν εισιτήρια για όλες τις κατηγορίες όρθιων και καθιστών. Το live τους διαφημίζεται και τώρα που μιλάμε με έντυπες καταχωρήσεις παντού. 2) Όσοι το σκέφτεστε να πάτε, μπορείτε να αγοράσετε κάποιο απ’ τα αρκετά εισιτήρια που υπάρχουν στο TicketPro. Κάντε το. Θα είναι κρίμα το «αυθεντικό χέβι μέταλ σούπεργκρουπ» που θα ξεφτίλιζε τη Μαντόνα να παίξει τον άλλο μήνα μπροστά σε άδεια καθίσματα και σε μισογεμάτη αρένα…
--

7)

Αυθεντικό ή παρωδία; Παρανοϊκό φιλμ προπαγάνδας των '60ς ενάντια στα ναρκωτικά. Μια αθώα κοπέλα παίρνει ένα τριπάκι και ζει μια απίστευτη περιπέτεια με ένα hot-dog (το οποίο και δολοφονεί).
--

8) To google πλέον βγάζει προτεινόμενες αναζητήσεις (σχετικές με το πόσες φορές έχει ψαχτεί κάτι) όταν πας να γράψεις μια λέξη. Μου είχε φανεί πολύ αστείο κάτι που είχε γράψει ο Mr. Arkadin, ότι δηλαδή όταν πήγε να πληκτρολογήσει Slumdog Millionaire το google του πρότεινε με τη μία τη φράση «Slumdog Millionaire Torrent», δηλαδή να θέλεις να αγιάσεις και να μη σ’ αφήνουν. {Τελικά νομίζω ότι κρατήθηκε και το είδε στο σινεμά.] Πριν που πήγα να ψάξω κάτι που άρχιζε με το γράμμα Φ το google μου έβγαλε και μου πρότεινε με τη μία: «φαψεβοοκ.ψομ» (προφανώς από κατά λάθος πληκτρολογήσεις του facebook.com στα ελληνικά.)

Αυτό μου θύμισε την συζήτηση «Ποιος σκοτώνει τη γλώσσα» που έγινε με τον Λύο Καλοβυρνά στην Καβάλα και διοργανώθηκε απ’ τον απίστευτα δημιουργικό (και εξαιρετικό) πολιτιστικό σύλλογο Διαδρομές. Όταν συζητήθηκε το θέμα των greeklish εγώ σκεφτόμουν τι άτυχοι είμαστε που (κομπιουτεριστικά μιλώντας) είμαστε δίγλωσσοι και πρέπει συνέχεια να αλλάζουμε τη γλώσσα στο πληκτρολόγιο. Το να πατάς alt και shift κάθε λίγο και λιγάκι, μια για να γράψεις μια λέξη στα αγγλικά, μια για να συνεχίσεις στα ελληνικά, μετά έναν ξένο τίτλο, μετά κάτι ελληνικό πάλι, μετά μια διεύθυνση στα αγγλικά, τώρα δε που τα vista γυρνούν από μόνα τους συνέχεια τη γλώσσα στα ελληνικά κάθε φορά που ανοίγεις ένα νέο παράθυρο ή που πηγαίνεις απ’ το ένα στο άλλο… Πώς μετά να μην υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που γράφουν κατά λάθος «φαψεβοοκ.ψομ»;! Και πώς να μην πεις «δε γαμιέται» όταν γράφεις στο msn και τελικά αποφασίζεις να το αφήσεις στ’ αγγλικά και να γράψεις greeklish.

Ζηλεύω πολύ τους άγγλους, που δε χρειάζεται ποτέ μα ποτέ να αλλάζουν γλώσσα στο πληκτρολόγιο. Μια φορά πριν λίγες μέρες έγραφα με το χέρι ένα σημείωμα. Ήθελα να γράψω σε μια συνάδελφο “σου τηλεφώνησε ο τάδε απ’ το περιοδικό Marketing Week, πάρ’ τον όταν μπορέσεις”. Με το που έγραψα τη λέξη περιοδικό κι ετοιμαζόμουν να γράψω με το στυλό τη φράση Marketing Week, κόλλησα. Τα δάχτυλά μου, μηχανικά, πήγαν να πιάσουν ένα αόρατο ποντίκι, πήγαν να χτυπήσουν τα εικονικά πλήκτρα alt και shift για να μπορέσω να γράψω την αγγλική φράση – και μετά να το ξαναγυρίσω στα ελληνικά!

Μου πήρε καναδυό δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πόσο στόκος ήμουν, κι ότι γράφοντας με το χέρι δε χρειαζόταν να αλλάξω κάποιο mode (πέρα απ’ το εγκεφαλικό), ότι μπορούσα να γράφω και στις δύο γλώσσες κατευθείαν…

9)
Bits & Pieces: (Θοδωρής Τενέζος, 6Oη μέρα απεργίας πείνας, απίστευτη πασχαλινή ανθρωποθυσία. http://www.stopcartel.org/). /// Για τις απίστευτες αυξήσεις στα ταξί - και την είσοδό τους στις λεωφορειολωρίδες προσυπογράφω με χίλια χέρια αυτό το κείμενο: Ταξί αυξηση 33% Just Say No. Επίσης κάτι για τις λεωφορειολωρίδες. (Μιλάμε για τις πιο άστοχες κυβερνητικές προεκλογικές κινήσεις ever! Πότε θα φύγουν επιτέλους;) /// Aπό του M.Hulot: το ep των φανταστικών ήχων με κομμάτια από το 2007. το έδωσε δώρο το mic την προηγούμενη πέμπτη στο πάρτι τους στο soul. στο τελευταίο κομμάτι ακούγεται η φλέρυ νταντωνάκη να απαγγέλλει το fool on the hill των beatles στα ελληνικά. απέραντα χωράφια /// είναι η πέγκυ ζήνα η νέα lady gaga? και, επίσης, της γράφει τραγούδια ο Μάνος Ελευθερίου? (ωχ) /// Από σήμερα: Η Δευτέρα του μεγάλου αδελφού /// Γιατί ο Ραβέλ δεν «πουλάει» στην Ελλάδα /// Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος γράφει στην Καθημερινή για το νέο (υποψήφιο για Ευρωπαϊκό βραβείο) κτίριο των εκδόσεων Πατάκη στην Πειραιώς. /// 10 hottest cartoon characters /// θα βγει ποτέ (επιτέλους) ο δίσκος του Dr. Dre? /// Πάσχα για τα παιδιά. /// art of mirrors (του derek jarman) /// Εθνικό είναι κάθε τι αληθινό (Μuppet Show) /// La Roux - Quicksand (μ' αρέσει γιατί μου θυμίζει το When Doves Cry του Πρινς.)

10) SOUTH PARK MURDERED ME LAST NIGHT
Για την (εν μέρει μόνο) δικαιολογημένη ματαιοδοξία του Kanye West είχα γράψει ένα ολόκληρο ‘Ποστ Μέσα Στο Ποστ’. Τη ματαιοδοξία του λοιπόν κορόιδεψε το προχτεσινό επεισόδιο του South Park.


(απ’ το τέλος του επεισοδίου)

Πώς αντέδρασε ο Kanye; Τα έσπασε όλα στο καμαρίνι του ή έβαλε τα κλάματα; Ή μήπως ανέβασε ένα απροσδόκητο ποστ στο blog του;

11)
"A song to make your day" (εμένα μου την έφτιαξε)

-----------------------------------------------------------



!ςέτροιγ ςέλακ
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [Rewind!]

[νωρίτερα από ποτέ edition]

1) Δεν ξέρω ποιο είναι το ρεκόρ για τις περισσότερες συνεχόμενες ακροάσεις του The Way it Used To Be των Pet Shop Boys, όμως νομίζω ότι το έσπασα σ’ ένα ταξίδι με τρένο τις προάλλες, πηγαίνοντας στην Αθήνα.

[Τελικά μόνο όταν ταξιδεύω μόνος με τρένο προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω – και όσο περισσότερο διαρκεί η διαδρομή τόσο το καλύτερο. Σ’ αυτό το ταξίδι διόρθωσα κάτι χειρόγραφά μου για να στείλω το νέο βιβλίο στον εκδότη (κάτι που βαριόμουν εδώ και μήνες να κάνω), άκουσα λίγο Terry Pratchett στ’ ακουστικά, ξανάκουσα το Lunar Park του Μπρετ Ήστον Έλλις σε audiobook, τέλειωσα τα αγρίως απίθανα Ημερολόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου και είδα και λίγο την κινούμενη φύση έξω απ’ το παράθυρο.]

Και, εκτός απ’ όλα αυτά, όπως είπα και πριν, έσπασα το νοητό ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων ακροάσεων του The Way it Used To Be των Pet Shop Boys απ’ τον νέο τους δίσκο. Το τραγούδι είχε ένα άλφα hype από πίσω του, και υπέθετα ότι όταν τελικά το άκουγα στο cd θα απογοητευόμουν.

Το αντίθετο! Μέσα στα πέντε λεπτά του συμπυκνώνει όλη την ποπ ιδιοφυΐα των PSB. Μια καινούρια ανακάλυψη κάθε φορά που το άκουγα ενώ προσπαθούσα να χαρτογραφήσω στο μυαλό μου την ασυνήθιστη δομή του, απόηχοι απ’ το It’s A Sin και το Domino Dancing, εικόνες ταξιδιών, το παρελθόν που μένει ως ανάμνηση, η μοναξιά του Being Boring (με δυνατό μπιτ τώρα), το ανθρώπινο άγγιγμα που ζωντανεύει τις αναμνήσεις, διαφορετικά ρεφρέν, ένα φευγαλέο όνειρο, η μουσική που αρχίζει και σταματά, η αστραφτερή -αλλά τόσο μελαγχολική!- παραγωγή, και μόνο στο τέλος μια χαραμάδα ελπίδας, “rewind, and try again”. Rewind.

Ποιο είναι το θέμα όμως: Κατά σατανική σύμπτωση η παραγωγή του τραγουδιού είναι τέτοια που αν με το που θα τελειώσει το ξαναβάλεις από την αρχή γίνεται κάτι τέλειο. Τα τελευταία δευτερόλεπτά του ταιριάζουν τόσο πολύ με τα πρώτα του (σαν η αρχή να είναι η φυσική συνέχεια του τέλους) που στα αυτιά μου αυτό ηχεί μαγικό.

Κι έτσι, στο τρένο, όταν περνούσαμε τα τούνελ και το φως διαδεχόταν το σκοτάδι – και καθώς η φωνή έσβηνε κι η μουσική σταματούσε (πριν τελειώσει όμως τελείως το κομμάτι) , ξαναπατούσα αμέσως το πλέι. “Rewind, and try again”. Και το μπιτ ξανάρχιζε.

Σα να μην είχε σταματήσει ποτέ.

2)

Λύο Καλοβυρνάς rules!
Ο πολιτιστικός σύλλογος Διαδρομές παρουσιάζει τον συγγραφέα των βιβλίων «Πλαθολόγιο Λέξεων» και «Στα πρόθυρα Γραμματικής Κλίσης» Λύο Καλοβυρνά σε μια εκδήλωση με τίτλο «Ποιος σκοτώνει τη γλώσσα;». Θέμα: Πλάθουμε τη γλώσσα ή μας πλάθει αυτή; Γλωσσικός ρατσισμός και λέξεις από άλλους κήπους.
Για τον συγγραφέα θα μιλήσει (και θα διασκεδάσει στην Καβάλα!) ο Άρης Δημοκίδης συγγραφέας και αρθρογράφος.
Παρασκευή10 Απριλίου 2009 και ώρα 20:30
Στην αίθουσα της Νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Όλη η εκδήλωση θα μεταδοθεί ζωντανά από το ίντερνετ, στη διεύθυνση του Πολιτιστικού Συλλόγου Διαδρομές http://www.diadromes.net/ με δυνατότητα παρεμβάσεων και σχολίων απ’ όσους επιλέξουν να την παρακολουθήσουν διαδικτυακά.


3) Στο blog του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ υπάρχει ένα θέμα για κυνηγούς που σκοτώνουν λύκους. Πιο σοκαριστική κι απ’ την φωτογραφία ενός δολοφονημένου λύκου είναι μια άλλη, πραγματικά απίστευτη εικόνα: Μια φωτογραφία που κυκλοφορούσε τον τελευταίο καιρό σε κινητά, στο Καρπενήσι.
Ένας περήφανος κυνηγός έχει σκοτώσει 5-6 λύκους και κάθεται επάνω τους. Το πρόσωπό του είναι χαμογελαστό, γεμάτο υπερηφάνεια. Οι συγχωριανοί του τον κοιτούν με θαυμασμό και επιδοκιμασία. Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ ζητεί την παρέμβαση του εισαγγελέα, και δημοσιεύει την φωτογραφία με το πρόσωπο του έλληνα κυνηγού, χωρίς να κρύψει ή καλύψει τα χαρακτηριστικά του. Εδώ.

4)

τέσσερα μωρά γελάνε. (για σένα μαμά)

5) Στο βιβλίο "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο (και άλλες κλινικές ιστορίες)" υπήρχε μια αληθινή ιστορία για τους τροφιμους ενός ψυχιατρείου: είχαν μια συγκεκριμένη νευρολογική πάθηση και δεν καταλάβαιναν τα λόγια των άλλων, μπορούσαν όμως να αντιληφθούν πότε κάποτε κάποιος έλεγε ψέματα - βλέποντας το πρόσωπό του καθώς μιλούσε.

Νομίζω ότι τους έβαζαν στην τηλεόραση τον Reagan, χωρίς ήχο, και καθώς οι ασθενείς τον έβλεπαν να ανοιγοκλείνει το στόμα του -και μάλιστα μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, αυτά που πιθανώς λεγόταν κάποιο ψέμα- ξεκαρδίζονταν, έπεφταν κάτω απ' τα γέλια.

Δεν έχω παθολογικά νευρολογικά προβλήματα (μάλλον) ούτε ο Πρωθυπουργός μας λέει ψέματα (μάλλον). Όμως, πραγματικά, λατρεύω να τον βλέπω με κλειστό τον ήχο. Αν τον δεις να μιλάει χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ή τι (δεν) έχει κάνει, βλέπεις έναν άνθρωπο αποφασιστικό. Γενναίο, ντόμπρο, ξεκάθαρο, που δεν ανέχεται φαινόμενα διαφθοράς, που αντί να τα κουκουλώνει τα φέρνει με τόλμη στο φως! Κουνάει τα στιβαρά του χέρια του με τρόπο σταράτο. Ξέρει τι λέει, ξέρει τι κάνει - και θα κάνει το σωστό. Στο αποφασιστικό του βλέμμα διακρίνω μια ενόχληση: είναι και αυστηρός - γνωρίζει τη σωστή, υπεύθυνη κατεύθυνση και απαιτεί κοιτάζοντάς μας πατρικά (αλλά κάπως τσαμπουκαλεμένα) να τον ακολουθήσουμε. Βλέποντας τον Καραμανλή χωρίς ήχο νιώθω πως μας κυβερνάει ένας μεγάλος ηγέτης, που πάντα είναι ξεκάθαρος, απόλυτα σωστός και υπεύθυνος.
Δεν μπορώ να ξέρω αν οι εξαιρετικά διορατικοί και προικισμένοι ασθενείς του βιβλίου "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο" θα πείθονταν από το δυναμικό και εξαιρετικά ηγετικό του ύφος. Ή αν θα φαντάζονταν ότι αυτός ο άνθρωπος, (παρ' όλο το υποκριτικό του ταλέντο και την εξαιρετική γλώσσα του σώματος) δεν έχει σχέδιο, δεν έχει κάνει έργο και, στην τελική, είναι πολύ πιο τεμπέλης απ' τον μέσο πρωθυπουργό ή/και άνθρωπο.
(Κυρίως όμως δεν μπορώ καν να εικάσω την αντίδραση των ασθενών όταν θα μάθαιναν ότι αυτός ο άνθρωπος δηλώνει ότι κουράστηκε κι από πάνω...)
6)

Μια απίστευτη φωτογραφία.
1926: Η Κου Κλουξ Κλαν ξέρει να διασκεδάζει… (από το www.georgakopoulos.org)
7) “Νόμιζα ότι ήμουνα ο μόνος που είχε την απορία, αλλά ερευνώντας στο Ιντερνετ, ανακάλυψα ότι το θέμα ανησυχεί και άλλους (τρελούς) :ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΚΛΑΙΡΗ ΚΑΤΑΣΑΝΤΩΝΗ ;Η ηθοποιός που έπαζε την "Ελένη" (σύζυγο του "Ιάσωνα" Παύλου Ευαγγελόπουλου) στο σήριαλ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ.Νομίζω ότι μετά το ΡΕΤΙΡΕ άνοιξε η γη και την κατάπιε ...”
Αυτά έγραφε κάποιος σ’ ένα φόρουμ (την Κλαίρη Κατσαντώνη την είχαμε ψάξει και απ’ το enteka, μάταια.) Η Ιφιμέδεια μου έδωσε το λινκ αυτού του φόρουμ: στις πέντε σελίδες του, με τρόπο ερασιτεχνικά αστείο, διαδραματίζεται ένα εύθυμο δράμα αντάξιο του Ρετιρέ. Στις πρώτες σελίδες κόσμος αναρωτιέται για τα whereabouts της ηθοποιού, αναπαράγει φήμες και ελπίδες. Και καθώς περνούν τα χρόνια (και οι σελίδες του συγκεκριμένου θέματος) το παζλ αρχίζει να ενώνεται, το μυστήριο μοιάζει να ξεδιαλύνεται – και στο τέλος η (θετική) ανατροπή!
8)

Είναι δυνατόν να είναι αληθινό; 2007, Anna Vissi Performing at the Greek Parade (Via #)
9) Bits & Pieces: trains' flipside /// Γιατί πιστεύει ο εικαστικός Μίλτος Μανέτας πως το Ίντερνετ είναι μια χώρα που μόλις ανακαλύψαμε, η νέα Αμερική; (συνέντευξη) /// Κάποτε τους παρουσιαστές πλαισίωναν οι «γλάστρες», οι οποίες παρ’ ό,τι είχαν στόμα δεν είχαν μιλιά. Τότε δεν είχαμε καταλάβει πόσο τυχεροί ήμασταν… (Κ. Βίδος: Για τους πανελίστες) /// yes /// ένα βιβλιοπωλείο "κόσμημα" στη Θεσσαλονίκη /// Quentin Tarantino’s fight with a movie reviewer during tv interview /// Μία ακόμη φορά ο Σταμάτης Φασουλής απέδειξε ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κατασκευάζει σουξέ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ως φιλοδοξία, γίνεται όμως ανασταλτικό όταν υπαγορεύει ολόκληρη τη δημιουργία ενός καλλιτεχνικού προϊόντος [του Κλουβιού με τις Τρελές]. Σαν καπάτσος πολιτικός που φροντίζει να πει και να δείξει κάτι για όλα τα γούστα και να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο οικοδομεί αυτό το στενάχωρο σύμπαν μικροαστικής αισθητικής που θα κερδίσει την ψήφο του «μέσου θεατή». Επιτέλους, κύριε Φασουλή! Τολμήστε! Και ας χάσετε το στέμμα... [ouch!] /// ένα μπλογκ με απίστευτο ύφος: vapsomalliades /// sounds cliche ///
10) ένα τέλειο μικρό σκαντζοχοιράκι

11)

Είναι ζωντανή. Και θα είναι στο Κύτταρο. (Απ’ τα τέλη του μήνα!)

---------------------------------------------------

!ay ees
.
.