Έντεκα (αγαπημένα μου τραγούδια με samples)

Το All Over The World, ένα τραγούδι απ’ τον νέο δίσκο των Pet Shop Boys, θα περιέχει ένα sample [δεν ξέρω από ποια εκτέλεση] αυτού του κομματιού του Τσαϊκόφσκι. Με αφορμή αυτό χάθηκα στο λαβύρινθο των τραγουδιών που αποτελούνται από samples, των τραγουδιών που έγιναν samples σε άλλα – και των διαφορων ιστοριών γύρω απ’ αυτά.

[Τραγούδια με sample = τραγούδια που χρησιμοποιούν αυτούσιο κομμάτι της αυθεντικής παραγωγής ενός άλλου τραγουδιού (επίσημες κυκλοφορίες, όχι mash-ups ή διασκευές ή ρεμίξ). Ελπίζω ότι αυτά που διάλεξα δεν παραβιάζουν κάποιον κανόνα…]

1) Madonna - Hung Up [2005]
Πιστεύω πως εδώ έγινε η πιο έξυπνη χρησιμοποίηση sample όλων των εποχών. Χωρίς το sample του Gimme Gimme Gimme των Abba [1979] το Hung Up θα ήταν απλά ένα φανταστικό ποπ τραγούδι. Με το sample όμως…

2) Pm Dawn - Set Αdrift on a Μemory Bliss [1991]
Χτισμένο με samples από το True των Spandau Ballet [1983], το είχα σε 7ιντσο σινγκλάκι, (και θυμάμαι ότι ακουγόταν το ίδιο καλά και ανάποδα…).

3) Utah Saints - Something Good [1992]
Απ’ τα πιο αγαπημένα μου, βασίζεται στο Cloudbusting της Kate Bush [1985]. Οι Utah Saints ήταν τέλειο '90ς συγκρότημα, σχεδόν όλα τα τραγούδια τους είχαν πανέξυπνα samples. Ένα άλλο τους που με ξετρέλαινε ήταν το What Can You Do For Me? που είχε ένα πειραγμένο sample απ’ τη φωνή της A. Lennox στο There Must Be An Angel των Eurythmics.



4) Timelords (KLF) – Doctorin the Tardis [1988]
Στις πρώτες δουλειές τους οι KLF έκλεβαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε, τους έκαναν μήνυση, τα άλλαζαν, τα ξαναέβαζαν κ.ο.κ. Μεγάλη ιστορία. Σ’ αυτό το τραγούδι (που το ηχογράφησαν ως Timelords και ήταν το πρώτο τους Νο1 στην Αγγλία) σαμπλάρουν την σατανική μουσική της σειράς Dr. Who.

5) Kanye West – Stronger [2007]
Ο Κanye West ράπαρε πάνω στο τραγούδι των Daft Punk – Harder, Better, Faster, Stronger [2001], με εντυπωσιακά αποτελέσματα. [+++]

6) Neneh Cherry - Buffalo Stance [1988]
Είναι, σε μεγάλο βαθμό, βασισμένο στο Buffalo Girls του Malcom McLaren, το οποίο είναι πολύ προχωρημένο για την εποχή του [1982], όπως πάντα ήταν και ο ίδιος ο Malcom McLaren. [Άλλη μεγάλη ιστορία.] Μόνο αυτό το τραγούδι του χρησιμοποιήθηκε από τουλάχιστον 20 καλλιτέχνες -μέχρι σήμερα, στα εξής τραγούδια: 2 Live Crew’s “Mr. Mixx on the Mix!” / Beastie Boys’s “59 Chrystie St.” / Eminem’s “Without Me” / Beatnuts’s “Third of the Trio” / Beatnuts’s “World's Famous” / Beatnuts’s “World's Famous_ Intro” / Chubb Rock’s “The Big Man” / Das EFX’s “Baknaffek” / Das EFX’s “They Want EFX” / De la Soul’s “Baby, Baby, Baby” / DJ Honda’s “Roc Raida Intro” / Dr. Octagon’s “Real Raw” / Hammer’s “It's All Good” / Jungle Brothers’s “Tribe Vibes” / Meat Beat Manifesto’s “10 X Faster than the Speed of Love” / Neneh Cherry’s “Buffalo Stance” / Poison Clan’s “Put Shit Pass No Ho” / Skee-lo’s “I Wish” / Smif-n-Wessun’s “Let's Git It On” / Sublime’s “Doin' Time” / Super Cat’s “Ghetto Red Hot” / The Coup’s “Gunsmoke” / X-Clan’s “Grand Verbalizer, What Time is It?”.

7) Portishead – Glory Box [1994]
Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως η μουσική του βασίστηκε στο Ike's Rap ΙΙ του Isaac Hayes [1971].
Την ίδια περίπου εποχή βγήκε και το Hell is Round the Corner του Tricky που έχει το ίδιο ακριβώς sample. Μέχρι πρόσφατα νόμιζα ότι είχαν ανταλλάξει μουσική επειδή ήταν όλοι απ’ το Bristol και ήταν φίλοι ή κάτι τέτοιο... Δεν είχαν ιδέα, ούτε οι Portishead ούτε ο Tricky για αυτή τη σύμπτωση - μέχρι που πλέον ήταν πολύ αργά. Το άλμπουμ του Tricky ηχογραφήθηκε πρώτο, αλλά το Glory Box γράφτηκε πρώτο.)

8) A Tribe Called Quest - Can I Kick it? [1991]
Απ’ τα πολύ αγαπημένα μου, με sample από το Walk on the Wild Side του Lou Reed [1972].

9) Massive Attack - Man Next Door [1998]
Από παλιά αναρωτιόμουν ποιο είναι καλύτερο, αυτό που σαμπλάρει ή αυτό που σαμπλάρεται. (10.15 Saturday Night των Cure, [1979]).



10) DJ Shadow - The Organ Donor [1996]
Καλά, ολόκληρος ο δίσκος ‘Entroducing…’ είναι εξαιρετικός, θεωρείται ο πρώτος δίσκος που φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου από samples άλλων κομματιών (εδώ η ιστορία του). Το Organ Donor έχει samples από τα εξής: 1) Someone-Bill & Tim 2) Tears-Giorgio Moroder 3) PM or Later (Instrumental) - The New Breed, 4) There's a DJ in Your Town - Samson & Delilah. Το πιο σημαντικό απ’ τα τέσσερα είναι αυτό που έδωσε τη μελωδία και το οργανάκι στον DJ Shadow, δηλαδή το Tears του Giorgio Moroder [1972].

11) Vanilla Ice – Ice Ice Baby [1990]
Το sample είναι βέβαια από το Under Pressure των Queen και του Bowie [1981]… Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα ο Vanilla Ice κατάκλεψε το Under Pressure αλλά χωρίς να το σαμπλάρει ακριβώς – πρόσθεσε μια νότα στο τέλος της μουσικής φράσης και μετά ισχυρίστηκε ότι αυτή η έξτρα νότα έκανε το τραγούδι του διαφορετικό! (Τελικά συμβιβάστηκε εξωδικαστικά κι έδωσε ένα ποσοστό των πωλήσεων στους συνθέτες του Under Pressure.) Την ίδια περίπου εποχή Νο1 παντού ήταν και ο μεγάλος αντίπαλός του, ο Mc Hammer με το U Can’t Touch This [1990], που είχε sample από το Super Freak του Rick James [1981].

----------------------------------------------------------------------

[Κάπως Άσχετο: Μια φίλη μου μού έδειχνε κάποια παλιά home videos που είχαν γυριστεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σε μια απ’ τις κασέτες κάποιος είχε βιντεοσκοπήσει ένα πάρτι γενεθλίων της. Α’ γυμνασίου πρέπει να πήγαινε τότε. Έβλεπες καμιά δεκαριά έξαλλα παιδιά να τρώνε δρακουλίνια και να γελάνε. Και τότε κάποιο απ' αυτά έβαλε στο πικάπ το Ice Ice Baby, που τότε είχε πρωτοβγεί. Τα παιδιά εκστασιάστηκαν κι άρχισαν να χορεύουν σαν τρελά, μαζί τους φυσικά και η μικρή εορτάζουσα φίλη μου, που ήξερε (και φώναζε) απέξω όλο το ραπ.

Κοίταξα την τριαντάχρονη πλέον φίλη μου δίπλα μου κι έβαλα τα γέλια – τώρα πλέον ακούει άλλα πράγματα, και ίσως ντράπηκε και λίγο που στα 12 της τα 'δινε όλα με Vanilla Ice. «Δες μας!» μου είπε δείχνοντας τον πρώην εαυτό της και τους μικρούς συμμαθητές της στην οθόνη, «χοροπηδάμε, ουρλιάζουμε, παραληρούμε από εορταστικό ενθουσιασμό!...» Το ξανασκέφτηκε λίγο και είπε: «Δεν είναι απίστευτο που κάποτε είχαμε τόση ενέργεια από μόνοι μας; Που μπορούσαμε και διασκεδάζαμε έτσι, τόσο φυσικά, ούτε αλκοόλ ούτε τίποτα; Που χαιρόμασταν αβίαστα, χωρίς την παραμικρή ψυχική προσπάθεια;!»]


*εικόνες
**sampling
*** Πάσχος Μανδραβέλης
****αγαπημένα τραγούδια με samples – προσθέστε ελεύθερα.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [φουπ!]

This summary is not available. Please click here to view the post.

Έντεκα (όχι πια σπάνια) βίντεο του Andy Warhol.

Ο Andy Warhol ήταν ένας απ’ τους (λίγους) ήρωές μου. Στα 18 μου τον έκανα το θέμα της τελικής μου εργασίας στο foundation. Διάβασα βιογραφίες του, τα ημερολόγιά του, συνάντησα ανθρώπους που τον ήξεραν, αγόρασα παλιά Interview, είδα τις ταινίες. Και μπήκα, με τα χίλια, στον κόσμο του.

Υπήρχαν πολλά πράγματα στα οποία διαφέραμε, κυρίως στο ότι αυτός είχε όντως ταλέντο και στο ότι ήθελε να είναι διάσημος, μια ψυχρή money-making machine. Ταυτιζόμουν όμως πολύ με το ότι ήταν ένας παρατηρητής - και ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα πάντα. Κι ενώ μπορούσε να διαλέξει μόνο ένα επάγγελμα και να μείνει εκεί, αυτός ήθελε να είναι και ζωγράφος και συγγραφέας, φωτογράφος, δημοσιογράφος, σεναριογραφος, μάνατζερ, παραγωγός μουσικών συγκροτημάτων, επιχειρηματίας, τηλεπαρουσιαστής, θεατρικός παραγωγός, γλύπτης, σκηνοθέτης κινηματογράφου... Όπως ο Αναγεννησιακός Άνθρωπος που αρνήθηκε να επιλέξει μόνο μια μορφή τέχνης καταδικάζοντας τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του, έτσι κι ο Warhol ποτέ δε σταμάτησε να οραματίζεται καινούριους τρόπους για να αξιοποιήσει τα ταλέντα – και τα χόμπι του.

(Και, έτσι ήθελα να γίνω κι εγώ όταν μεγαλώσω, να ασχολούμαι ταυτόχρονα με χίλια αντικρουόμενα πράγματα, να μετατρέψω όλα μου τα χόμπι σε δημιουργικά επαγγέλματα – να κάνω πολλά και διάφορα.)

Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρω το υλικό για την εργασία – τότε που δεν είχα ίντερνετ. Γι' αυτό έκανα άλλες πατέντες: Την ημέρα της παρουσίασης «εξέδωσα» την εργασία μου σε μια δεκαεξασέλιδη μακρόστενη απομίμηση του περιοδικού 'Andy Warhol's Interview' (με όλες τις στήλες αλλά και τις διαφημίσεις) και μοίρασα τα τεύχη στους συμφοιτητές. Επίσης γύρισα μια ταινία με πρωταγωνιστές δυο φίλους (τον Χρίστο και την Κατερίνα), που παίχτηκε τη μέρα της παρουσίασης, ένα μονoπλανο που περιείχε -σε αναπαράσταση- 10 απ’ τις πειραματικές ταινίες του Warhol σε τρία λεπτά (Blowjob, το Kούρεμα, Sleep, ο Μario τρώει μια μπανάνα, Empire State Building κλπ.)

Πού θέλω να καταλήξω. Αν έπρεπε σήμερα να κάνω την ίδια εργασία θα την τελείωνα σε μια βδομάδα το πολύ. Θα εκτύπωνα (και θα αντέγραφα!) χιλιάδες σχετικές σελίδες, κι όσο για τα πλάνα, απλώς θα έμπαινα -όπως μπήκα το πρωί- στο YouTube και θα έβρισκα 7,390 βιντεάκια σχετικά με τον καλλιτέχνη.

Ευτυχώς που δεν είχα ίντερνετ τότε. Ευτυχώς που δεν ξεπέταξα (με όλη την βιαστική επιφανειακότητα του διαδικτύου) εκείνη την εργασία.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι σήμερα δεν πέρασα ένα ευχάριστο και σουρεαλιστικό πρωινό βρίσκοντας ένα σωρό σπάνια πράγματα στο YouTube. (Σπάνια για την προ-youtube εποχή. Σήμερα σχεδόν τίποτα δεν είναι σπάνιο. Ευτυχώς.)]

--------------------------------------------------------

Έντεκα (όχι πια σπάνια) βίντεο σχετικά με τον Andy Warhol

1) Vexations: Από μια μαραθώνια (19 ωρών) συναυλία στην Tate Modern του Λονδίνου. Σε μια μεγάλη οθόνη παιζόταν το Sleep, μια απ’ τις πιο γνωστές πειραματικές ταινίες του Warhol στην οποία ο φίλος του (John Giorno) κοιμάται για ατελείωτες ώρες. (To έργο που παίχτηκε ήταν το Vexations του Satie. Γράφτηκε το 1893, ανακαλύφθηκε το 1949 από τον John Cage και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1963, με τον Warhol στο κοινό.)
*Άλλες μονοθεματικές, πειραματικές, ταινίες του Warhol που υπάρχουν στο YouTube: Empire State Building /// Kiss /// Mario Eating A Banana /// Blowjob /// Bob Dylan /// Eat /// Salvator Dali Screen Test

2) Σ' ένα δωμάτιο του Chelsea Hotel: H Nico τραγουδάει ζωντανά το Chelsea Girls, ενώ παίζονται σκηνές απ’ την περίφημη ομώνυμη ταινία.

3) Τηλεοπτικές συνεντεύξεις του Warhol (φοβερό λέγειν).

4) O Warhol ως ηθοποιός στο «Πλοίο της Αγάπης» - Warhol on The Love Boat

5) Andy Warhol and Jean-Michel Basquiat, filmed in 1986

6) http://www.youtube.com/watch?v=DYQHASveWIg (Signing and selling Interview Magazine, NYC, 1977)

7) Andy Warhol Eats a Hamburger

8) Andy Warhol Japanese TDK Ad

9) Andy Warhol paints Debbie Harry on an Amiga

10) Andy Warhol in Japan (1974)

11) Η Dawn French και η Jennifer Saunder σε μια παρωδία του Factory και της ζωής του Warhol στα ‘60ς.

-------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!



Οι Απαραίτητες Μπανάνες του Andy Warhol
Μια αληθινή ιστορία.

Τη μέρα που θα γύριζα το ταινιάκι για την παρουσίαση της εργασίας (10 ταινίες του Warhol σε μονόπλανο τριών λεπτών) είχα σχεδιάσει τα πάντα. Πόσες πρόβες θα κάνουμε, πώς θα πάει η κάμερα απ' το ένα δωμάτιο του σπιτιού στο άλλο κλπ. Επίσης είχα φροντίσει πολύ τα props. Μια πορνοταινία που θα έπαιζε στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια του Kitchen, εικόνες του Empire State Building, ψαλίδια για κούρεμα. Και μερικές μπανάνες.

Οι μπανάνες (ή έστω μία μπανάνα) ήταν κάτι το φοβερά απαραίτητο μιας που μία απ' τις ταινίες του Warhol την οποία θα κόπιαρα είχε έναν τύπο που έτρωγε μια μπανάνα για μισή ώρα. Επειδή είχα ξεχάσει να πάρω μπανάνες τηλεφώνησα νωρίς το πρωί στους δύο 'ηθοποιούς' το Χρίστο και την Κατερίνα, να φέρουν αυτοί. Δεν έφεραν. Και οι δύο διηγήθηκαν απίθανες ιστορίες για το πώς ο μπακάλης τους είχε κλείσει, αυτοκτονήσει ή σταματήσει να φέρνει μπανάνες για πάντα.

Πήγα στη γειτονιά. Και τα τρία μπακάλικα είχαν έλλειψη μπανανών. Γύρισα σπίτι και πήγαμε με τα πόδια σ' ένα σούπερ-μάρκετ. Τίποτα. Ξαναγυρίσαμε σπίτι και ψάξαμε για κάποιο άλλο σούπερ-μάρκετ στο Χρυσό Οδηγό.

"Μήπως έχετε μπανάνες;" ρώτησα την κάπως έκπληκτη κυρία που σήκωσε το τηλέφωνο. "Περιμέντε να πάω να δω", είπε στο τέλος. Η ώρα είχε ήδη περάσει. Οι γονείς μου όπου να 'ναι θα γυρνούσαν σπίτι και τα περίφημα γυρίσματά μας δεν είχαν καν ξεκινήσει. "Έχουμε μπανάνες ναι!" μου είπε στο τέλος και πανηγυρίσαμε σεμνά.

Και οι τρεις μας τρέξαμε προς το σούπερ μάρκετ. [Πηγαίνοντας βρήκα έναν γνωστό που υποστήριζε ότι οι γονείς μου του είχαν πει να περάσει απ' το σπίτι για να πάρει ένα τραπεζάκι. Γύρισα πάλι στο σπίτι καθώς οι άλλοι έτρεχαν στο σούπερ-μάρκετ και, ναι, του έδωσα ένα τραπεζάκι. Μετά ξαναβγήκα να τους βρω]. Το σούπερ-μάρκετ είχε μόλις πουλήσει σε άλλους τις τελευταίες του μπανάνες, μου είπαν ο Χρίστος και η Κατερίνα που γύριζαν απογοητευμένοι. Ήταν πολύ κακό για να είναι αληθινό.

Αποφασίσαμε να χωριστούμε. Ο Χρίστος θα πήγαινε προς Σοφούλη, η Κατερίνα προς Βυζάντιο κι εγώ προς το γήπεδο του Απόλλωνα. Το αστείο δεν ήταν πια αστείο - ήταν εκνευριστικό, και οι δικοί μου θα γυρνούσαν σε ένα μισάωρο. Πήγα σε διάφορα μέρη, όπως και οι άλλοι δύο και δεν βρήκα πουθενά μπανάνες. Τα νεύρα μου ήταν στα τελευταία τους.

Και τότε...

..."Μπανάνες, οι καλές μπανάνες, δύο κατοστάρικα το κιλό, εδώ οι καλές μπανάνες…!"

Επέστρεφα σπίτι και σχεδόν είχα χαθεί όταν άκουσα αυτή τη μελωδική φωνή να έρχεται σαν από μηχανής θεός μέσα από ένα μπουκωμένο μεγάφωνο.

" Εδώ οι καλές μπανάνες..."

Η πηγή της Φωνής δεν φαινόταν πουθενά. Απλώς άκουγα τη Φωνή. Άρχισα να τρέχω στα γύρω δρομάκια ψάχνοντας το Ντάτσουν που, αν ήταν ποτέ δυνατόν, έμοιαζε να πουλάει μόνο το πολυπόθητο (και επίμαχο) φρούτο! Έπεσα πάνω στην Κατερίνα που τρέχοντας έψαχνε κι αυτή: "Το ακούς;;!! Μπανάνες!! Πού στο διάολο είναι;"

Όσο στρίβαμε στα διάφορα στενά του Καραμπουρνακίου τόσο απομακρυνόταν η Φωνή - ένας πραγματικός λαβύρινθος. Τρέξαμε πάνω κάτω για πολύ ώρα, μερικές φορές νομίζαμε ότι το Ντάτσουν ήταν δίπλα μας, άλλες ότι το είχαμε χάσει για πάντα. Κάπου πετύχαμε το Χρίστο που κι αυτός γυρνούσε άπραγος και προσπαθούσε τρέχοντας να εντοπίσει το αμάξι που πουλούσε μπανάνες.

"Να τος!" φώναξα τελικά, όταν τον είδα να στρίβει την Καλλίδου και να φεύγει αναπτύσσοντας ταχύτητα. "Τον χάνουμε!".

Αρχίσαμε πάλι να τρέχουμε, φωνάζοντάς του: "Περίμενεεεε". Μόνο πριν βγει στον κεντρικό κατάλαβε ο οδηγός/μπακάλης ότι τρία καταϊδρωμένα παιδιά τον κυνηγούσαν σαν τρελά βγάζοντας απελπισμένα ουρλιαχτά.

Ο άνθρωπος πάτησε φρένο, βγήκε απ' το αμάξι και μας περίμενε. Όταν κάποτε φτάσαμε (στα πρόθυρα νεανικού εμφράγματος) ο μανάβης μάς κοίταξε καλά καλά και, με ειλικρινή απορία, είπε: "Συγνώμη δηλαδή, τώρα εσείς με κυνηγούσατε επειδή θέλατε μπανάνες;"

"Ναι! Ένα κιλό!"

Μας έδωσε ένα κιλό καθώς έλεγε ότι ποτέ δεν είχε τόσο επίμονους και απελπισμένους πελάτες, και συνέχισε το δρόμο του...

Όταν βρεθήκαμε με τις μπανάνες στο χέρι, και καθώς βλέπαμε τον από μηχανής μπανανά να χάνεται στα ενδότερα της Καλαμαριάς καθίσαμε σ' ένα πεζούλι και γελάσαμε για είκοσι λεπτά.

Μετά πήγαμε σπίτι και γυρίσαμε την ταινία. Μία από τις μπανάνες πρωταγωνίστησε στο φιλμάκι (για περίπου δέκα δευτερόλεπτα). Τις υπόλοιπες τις φάγαμε με γνήσια απόλαυση, σα να γευόμασταν ένα ντελικατέσεν φαγητό των εκατό χιλιάδων δραχμών. Ο Andy Warhol ίσως θα αντιδρούσε με ένα πνιχτό γελάκι. Εναλλακτικά, θα ανασήκωνε αδιάφορα τους ώμους.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [ΣΚΡΦΤΡ!]

1) Καλή βδομάδα! Τρία πράγματα που σκέφτομαι τώρα: Α) Επιτέλους Ομπάμα. Β) Μια φίλη μου έλυσε την απορία της περασμένης εβδομάδας σχετικά με τον Αντώνη Σαμαρά: «Επειδή αναρωτιόσουν... Η μισή γραμμή σχέσης του νέου υπουργού Πολιτισμού με τον πολιτισμό βρίσκεται στο βιογραφικό του: "Από την πλευρά της μητέρας του είναι δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα!" Νιώθεις πιο ήσυχος τώρα? J. Γ) Κατά σατανική σύμπτωση χρειάζονται Έντεκα Κλικ για να καταλάβει κανείς ότι ‘Internet Is Shit’.

2) To Σαββατοκύριακο είδα στα στατιστικά του blog ότι δεκάδες άνθρωποι μπήκαν στο enteka έχοντας γράψει στο google τη φράση “Μαρία Ρεζάν”. (Ακόμα και η ίδια μου η μητέρα, όπως θα μάθαινα αργότερα!) Το ενδιαφέρον των αναγνωστών για τη Ρεζάν οφειλόταν σίγουρα στο ότι το Σάββατο, το κανάλι της Βουλής, είχε σε επανάληψη συνέντευξη που είχε πάρει απ’ τη Μαρία Ρεζάν η Έλενα Ακρίτα στις αρχές της δεκαετίας.

Είδα το τελευταίο μισάωρό της και ξαναθυμήθηκα όχι μόνο την αυτοβιογραφία της Ρεζάν που είναι απ’ τις πιο τρυφερές αυτοβιογραφίες ever αλλά και πόσο αγαπώ το βιβλίο με τις συνεντεύξεις που έπαιρνε στα ’80ς από σημαντικούς ανθρώπους για το κρατικό ραδιόφωνο. Είχα γράψει ένα ποστ κάποτε με αποσπάσματα από συνεντεύξεις που είχε πάρει – και αυτό το συγκεκριμένο ποστ (Έντεκα (συνεντεύξεις Χωρίς Πρόγραμμα από τη Μαρία Ρεζάν) βγαίνει πρώτο-πρώτο στις αναζητήσεις του google, αν γράψεις Μαρία Ρεζάν, πράγμα που αν το σκεφτώ (σ’ ένα δεύτερο επίπεδο) είναι μάλλον ντροπιαστικό - θα περίμενε κανείς να υπάρχουν πιο σημαντικά ντοκουμέντα για την σημαντική δημοσιογράφο στην πρώτη σελίδα του google, πέρα απ’ τα δικά μου αποσπάσματα και την αναγγελία θανάτου της από διαφορετικές εφημερίδες. Ψάχνοντας όμως περισσότερο βρήκα κάτι καλό:


(Ένα δεκάλεπτο απόσπασμα από μια συνέντευξη του Χατζιδάκι στη Ρεζάν το 1984!)

3) Ευτυχώς αθωώθηκε η παράσταση «Εγώ είμαι το θείο βρέφος». Διαβάζω το πιο αστείο: Στο Πλημμελειοδικείο εμφανίστηκε μόνο η μία εκ των δύο μηνυτριών, η Ιωάννα Παπανδρέου (…) Παραδέχτηκε ότι όχι μόνο δεν είδε την παράσταση που μήνυσε, αλλά ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει το έργο. «Τόσα άτομα που κάναμε τέτοια φασαρία έξω από το θέατρο λέτε να είχαμε άδικο;» ρώτησε αφελέστατα, για να εισπράξει απ' την έδρα την κοφτή απάντηση: «Ναι, είχατε άδικο!».


4) Bits & Pieces #1: «Ο άντρας που με χτύπησε φορούσε γκρίζα ρούχα αστυνομικού». Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται και στην πίσω σελίδα ενός φύλλου χαρτιού που κόπηκε βιαστικά από ένα μπλοκάκι, στο επισκεπτήριο της εντατικής του Ευαγγελισμού, όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα, που δίνει γενναία τη μάχη της, με μια κίνηση του χεριού της ζήτησε να γράψει. /// Τι είναι αυτό; Μια ακόμα, υπέροχη, ταινία μικρού μήκους από τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο. /// Η σπάνια συνέντευξη της δημοσιογράφου Αριστέας Μπουγάτσου, στη Lifo. /// Από ένα κείμενο για τη Λιάνα Κανέλλη έπεσα σε μια -σχεδόν μυθιστορηματική!- έρευνα για τον περίεργο κύριο «Κυδωνιάτη». /// Ας είμαστε καλοί για χάρη της καλοσύνης και μόνο: «Μάλλον δεν υπάρχει Θεός. Σταματήστε να ανησυχείτε λοιπόν και ζήστε τη ζωή σας»! ///Ο Δ. Αναστασόπουλος, με αφορμή τη συναυλία των Public Enemy στην Αθήνα, τα χώνει άσχημα σε μερικούς έλληνες ράπερς (υποθέτω σ’ αυτούς με τα γελοία ονόματα και σ’ αυτούς που ξεκίνησαν σαν στέρεο νόβα και μετά ψωνίστηκαν όσο δεν πάει!). Απολαυστικό! /// Άντε, Κόρε Ύδρο, βγάλτε επιτέλους το δίσκο! /// Mark Ryden’s wondertoonel.com /// Στο winter culture κάθε εικόνα οδηγεί σε ένα απίθανο λινκ. /// O Μπένγιαμιν για τη βία.

5) Πριν δέκα χρόνια έκανα erasmus στο Βερολίνο. Το (λονδρέζικο) πανεπιστήμιό μου με έστειλε εκεί με τη διαβεβαίωση πως τα τρία μαθήματα που θα κάνω είναι όλα στα αγγλικά. Αυτή ήταν μια ανακούφιση γιατί παρ’ όλο που είχα -και έχω- μπαμπά καθηγητή γερμανικών ποτέ δεν ήμουν καλός στη γλώσσα (έκανα on & off αρκετά χρόνια γερμανικά, αλλά πάντα μαλώναμε με το μπαμπά μου και ποτέ δεν τα μάθαινα στ’ αλήθεια.)

Την πρώτη μέρα που πήγα στο «International Students Office» για να κανονίσω τα πρακτικά θέματα διαπίστωσα πως κανείς απ’ τους εργαζόμενους (που πληρώνονταν για να υποδεχτούν τους ξένους φοιτητές) δε μιλούσε αγγλικά. Ούτε λέξη! Προσπάθησα να πω πράγματα στα γερμανικά αλλά όλοι γελούσαν.

Στο τέλος μια κοπέλα με πλησίασε, μου είπε ότι μιλούσε λίγα αγγλικά και έγινε για λίγο η διερμηνέας μου. «Απίστευτο», της είπα μετά, «απ’ όλο το γραφείο Ξένων Σπουδαστών, μόνο μια υπάλληλος ξέρει έστω και λίγα αγγλικά!». Αυτή γέλασε και είπε: «Μα δεν κατάλαβες. Δεν είμαι υπάλληλος του International Office. Η καθαρίστρια του κτιρίου είμαι!»

Φυσικά κανένα μάθημα δεν ήταν στα αγγλικά. Και απ’ τη στιγμή που δεν μπορούσα να δηλώσω ούτε ένα μάθημα, θα έπρεπε να γυρίσω αμέσως στο Λονδίνο. Μερικές μέρες πριν φύγω πήγα απελπισμένος στον υπεύθυνο του τμήματος Media. Μιλούσε αγγλικά. Για την ακρίβεια ήταν Άγγλος. «Υπάρχει ένα μάθημα που είναι στα αγγλικά», μου είπε ντροπαλά. «Αλλά δεν ξέρω αν…» «Θα το κάνω!» του είπα χαρούμενος. «Είναι όμως στον τομέα των Queer Studies…» «Ωραιότατα».

Κι έτσι κάθε Δευτέρα βράδυ πήγαινα στο Hackescher Markt, σε μια πολύ αστεία σοφίτα με μεγάλα παράθυρα (με το χιόνι να πέφτει μονίμως έξω, σαν σκηνοθετημένο). Gay Visibility and Invisibility in American Cinema λεγόταν το μάθημα και σε μια μεγάλη οθόνη που ήταν στη μέση της σοφίτας είδαμε ένα σωρό ωραίες ταινίες, όλο το εξάμηνο.

Κάπου το πάω με όλο αυτό το παραλήρημα αναμνήσεων: Η καλύτερη ήταν αυτή που είδαμε στο αποχαιρετιστήριο μάθημα. Ήταν το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ The Times of Harvey Milk. Σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ (και φυσικά στη ζωή του Harvey Milk) βασίστηκε η νέα ταινία του Gus Van Sant, που παίζεται τώρα. Και ακόμα κι αν δεν είναι το Milk τόσο συγκλονιστικό όσο το The Times of Harvey Milk -θα το διαπιστώσω σύντομα-, είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια δυνατή και συγκινητική ταινία.

6)
optical illusion.
Κοιτάς στο κέντρο της οθόνης για 50 δευτερόλεπτα και μετά, αμέσως κοιτάς γύρω σου το δωμάτιο να αναπνέει και να κουνιέται. (Έχω δει πολλά παρόμοια, αυτό είναι ίσως το καλύτερο).

7) Διάβασα στο blog του Νικήτα Κλιντ, ένα άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο» και τελειώνει έτσι:

«Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

[όλο εδώ]



8) Αυτόφωρο, Ερωτοδικείο, Συμπόσιο, Σικέ Ιστορίες, Στην Πόλη των Παραισθήσεων, αλλά και ταινίες όπως οι παραπάνω: όλο το αυθεντικό, vintage trash της χώρας συγκεντρωμένο στο http://trashmania.wordpress.com/ .

[Επίσης: Υπάρχει στο YouTube και ένα απόσπασμα από παλιά εκπομπή της Λαμπίρη με καλεσμένο τον Μίστερ Μπούτια («Μη με λέτε Μίστερ Μπούτια»). Ποιος μπορεί να βρει ποια είναι η άλλη καλεσμένη που είναι μαζί τους στο στούντιο; ΚΟΥΪΖ!]

9) «Τι θα τον έχουν άραγε κάνει τον σκηνοθέτη στη χώρα του; Ακόμα θα τον κινάγανε!» ψιθύρισε η Α. καθώς βλέπαμε το Waltz with Bashir, το εξαιρετικό animated ντοκιμαντέρ του Ισραηλινού Άρι Φόλμαν, στο οποίο παρουσίαζε θηριωδίες Ισραηλινών εναντίον Παλαιστινίων - χωρίς να μασάει τα λόγια του. «Γιατί; Έχει το Ισραήλ παράδοση λογοκρισίας;» αναρωτήθηκα, «εννοώ ακούμε συχνά για Κινέζους σκηνοθέτες στην εξορία, για Ιρανούς που οι ταινίες τους δεν παίζονται ποτέ στη χώρα τους, για Άραβες που στοχοποιούνται με εντολές θανάτου. Άραγε, πώς αντιμετώπισε το Ισραήλ τις αλήθειες του Άρι Φόλμαν;»



Όταν τελείωσε η ταινία και έπεφταν τα γράμματα (ευτυχώς το Ολύμπιον δεν τα κόβει!) πήραμε την απάντησή μας: το Ισραήλ όχι μόνο δεν προσπάθησε να διώξει τον Φόλμαν (ζει με την οικογένειά του στο Τελ Αβίβ!), όχι μόνο δεν λογόκρινε την ταινία του (παίχτηκε το καλοκαίρι εκεί με επιτυχία), αλλά στήριξε και χρηματοδότησε το φιλμ με ένα σωρό τρόπους, Υπουργεία, Φεστιβάλ, Οργανισμούς, Εβραϊκά Ινστιτούτα – ένα σωρό Ισραηλινοί οργανισμοί αναφέρονταν στους τίτλους τέλους. [Παρ’ όλα αυτά, οι ηγεσίες της χώρας δεν βάζουν με τίποτα μυαλό!]

Το γεγονός ότι μια ταινία που καταδικάζει (έμμεσα και άμεσα) τόσο πολύ το Ισραήλ στηρίχτηκε απ’ την χώρα κι ότι ο σκηνοθέτης όχι μόνο δεν τρέχει να κρυφτεί αλλά ζει και εργάζεται στο Τελ Αβίβ (εκεί έφτιαξε και το πρώτο, αυθεντικό In Treatment), νομίζω λέει πολλά. [Περισσότερα, βέβαια, θα έλεγε το τέλος του πολέμου.]

[Η εξαιρετική μουσική του Max Richter από το Waltz with Bashir.]


10) Bits & Pieces #2: Αυτό το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, η 2η Διεθνής Έκθεση Παιδικού κι Εφηβικού Βιβλίου (το δικό μου πράγμα είναι την Κυριακή στη 1). Στην Helexpo στο Μαρούσι ένας πολύχρωμος κόσμος βιβλίων και εκδηλώσεων. /// Θεσσαλονίκη: Έντεκα (τόσο εξοργιστικές που είναι αστείες) φωτογραφίες από την πόλη του αυτοκινήτου! Εδώ. /// Η Λώρη Κέζα μιλάει για το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού ‘Να Ένα Μήλο’ και τις αλλαγές στη φιλοσοφία και το περιεχόμενό του. Να ένα διαφορετικό μήλο. /// O Γιώργος Χρονάς συνάντησε την Καίτη Ντάλη. /// Τα παραμύθια του Τεξ Έιβερι /// Ο δημιουργός του «Εξάντα» Γιώργος Αυγερόπουλος μιλάει για τη χρονιά που έφυγε. /// Ο Αγών Μου, του Αδόλφου Χίτλερ, και η κυκλοφορία του στην Ελλάδα. /// Στην πραγματικότητα η Tori Amos λέγεται Myra Ellen, ο Afrika Bambaataa λέγεται Kevin Donovan (!!), ο Bono - Paul David Hewson, η Dido - Florian Cloud de Bounevialle Armstrong, η Enya - Eithne Ni Braona, ο MC Hammer - Stanley Kirk Burrel, η Chaka Khan - Carole Yvette Marie Stevens, ο Marilyn Manson - Brian Hugh Warner. Τα εκατοντάδες αληθινά ονόματα μουσικών – εδώ.

11)
Κι άλλες ’80s διαφημίσεις. [Οι χυμοί Φλώρινα! Είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν, και ήταν και οι πιο δημοφιλείς εδώ πέρα εκείνη την εποχή. Πολύ πιασάρικο τραγούδι!]

-------------------------------------------------------------------------


ΥΓ. Το επόμενο ποστ την Πέμπτη: ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης remixed με 11 περίεργα βίντεο και μια (αληθινή) ιστορία για το κυνήγι μιας Απαραίτητης Μπανάνας.


ΑΤΤΕΝΤΙΟΝ!
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [αρχή]

1) Ένα μήνα είχα να γράψω κάτι καινούριο εδώ. Blogger’s block, ας πούμε. Ξεκινούσα να γράψω και δεν έβγαιναν οι προτάσεις, όχι μόνο σαν να μην είχα έμπνευση (και όρεξη) αλλά σαν να μην ήξερα καν να γράφω – από άποψη γραμματικής και συντακτικού. Θυμάμαι: Κάποτε η αδερφή μου είχε τελειώσει τη μετάφραση και την επιμέλεια ενός μεγάλου και δύσκολου βιβλίου, μετά από μήνες ή χρόνια. Μετά -και για πολύ καιρό- είχε μια απέχθεια για τον γραπτό λόγο, αρρώσταινε σχεδόν στη σκέψη να διαβάσει οτιδήποτε, κυρίως όμως δεν μπορούσε να γράψει ούτε καν ένα σημείωμα, ούτε ένα sms!

Τέλος πάντων, αυτές τις γιορτές προσπάθησα να μην γράψω και πολλά (δύσκολο, οι σκέψεις μου και η φαντασία μου συνήθως τρέχουν στο χαρτί ή το πληκτρολόγιο σαν -μολυσμένο;!- νερό της βρύσης) και το ίδιο θα προσπαθήσω κι από δω και μπρος. Παρ’ όλα αυτά, επειδή το blogger’s block μάλλον μου πέρασε, μπορώ με μια άλφα χαρά να πω πως πλέον εκτός απ’ το Έντεκα της Δευτέρας θα ανεβάζω κι άλλα ποστ μέσα στην εβδομάδα. Όσο για τα υπόλοιπα γραψίματα, βιβλία για παιδιά και ενήλικους, άρθρα, παραμύθια, συνεντεύξεις κλπ… πιστεύω ότι η έμπνευση θα ξανάρθει σύντομα.

Αν μπορούσα να κάνω μια σχετική ευχή για τον εαυτό μου θα ήταν: λίγα και καλά. Όμως ξέρω ότι δεν θα κρατηθώ, ούτε φέτος – θα επιλέξω και πάλι να γράψω πολλά και κακά! Αν μπορούσα να κάνω μια γενικότερη ευχή για όλους όσους διαβάζουν αυτό το ποστ θα ήταν: χαρά, λύσιμο όλων των ψυχολογικών προβλημάτων, αιώνια ζωή, αλλά και όμορφα όνειρα - που άλλωστε είναι και δωρεάν. Καλή χρονιά!


2) Οι ανιψιές μου, Εύα και Άρτεμη, μόλις γιόρτασαν τα γενέθλιά τους. Είναι μαζί μας εδώ και ένα χρόνο. (Και τις έβαλα εξώφυλλο σ΄ ένα έντυπο που αγαπούσα πολύ στα ‘90s.)

[D.I.Y.]

3) Η συναυλία της Anne Clark τον περασμένο μήνα ήταν υπέροχη (ωραίοι και οι Elica ως support). Το καλύτερο για μένα ήταν ότι, χωρίς προσπάθεια και χωρίς να πάμε καν νωρίς ήμασταν μπροστά-μπροστά. Το ότι υπήρχε η πιθανότητα να έβλεπα οποιοδήποτε καλλιτέχνη από τόσο κοντά ήταν κάτι που σχεδόν είχα ξεχάσει φέτος, με συναυλίες όπως της Μαντόνα ή των Στέρεο Νόβα που δεν έβλεπα την τύφλα μου. // Τώρα που είπα Στέρεο Νόβα: πολύ μ’ άρεσε το ένθετο που έκαναν στη Lifo, αλλά και το βιβλιαράκι του Βικτώρια (και το ίδιο το Βικτώρια). Όσο για το πάρτι που έπαιξαν λάιβ… ήταν μια σουρεαλιστική περιπέτεια μ’ όλα αυτά που έγινα - πάλι καλά που προλάβαμε να φτάσουμε! Πολύ ωραίο πάρτι, μετά τους συγκινητικούς Στέρεο Νόβα χορέψαμε με την (τέλεια, απρόβλεπτη) μουσική του Ηλία Φραγκούλη.

4)
Παλιές ελληνικές διαφημίσεις (1987-1991)

5) Πότε άραγε θα γίνει ένας ανασχηματισμός που θα πάρει στα σοβαρά το Υπουργείο Πολιτισμού; Πότε θα γίνει Υπουργός κάποιος που θα έχει την, ΕΛΑΧΙΣΤΗ, τυπική έστω, σχέση με τον πολιτισμό; Την τελευταία πενταετία είχαμε για υπουργό τον Καραμανλή (!), τον Τατούλη, τον Βουλγαράκη, τον Λιάπη (ας μην αναφέρω καν το όνομα Ζαχόπουλος), και τώρα, εξαιτίας και μόνο εσωκομματικών θεμάτων, έχουμε τον Σαμαρά. [Ναι, διάβασα το βιογραφικό του σε διάφορες πηγές (να μία), και δεν βρήκα ούτε μισή αράδα που να δείχνει πως αυτός ο άνθρωπος έχει οποιαδήποτε σχέση με την Τέχνη…]


6) Bits & Pieces #1: Στο Art-House, υπέροχη παράσταση το Αγαπώ Αγαπώ Αγαπώ Αυτόν τον Άντρα από την ομάδα Akazoo, βασισμένη σε κείμενα απ’ το blog του apsoy, αλλά και του Ορέστη Μεσοχωρίτη: σωστές δόσεις γέλιου, παράνοιας, πικρής αλήθειας. /// Έρχεται ο νέος δίσκος του Morrissey, μια ενδιαφέρουσα φασαριόζικη επανάληψη κατά τη γνώμη μου. (Τουλάχιστον όμως σε άλλους αρέσει πολύ!) /// «Οι συνθετικοί» /// Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός. (Κι όμως, είναι αληθινός!) Jeronimo groovy ///101 Zen Ιστορίες, εδώ. /// Οι λίστες με τα αγαπημένα βιβλία δεκάδων ελλήνων συγγραφέων. /// Το διάβασμα πολλαπλασιάζει τη ζωή μας. /// O Παραμυθάς ξανά στην τηλεόραση! (Σε κανάλι που δεν πιάνω) /// Τα λογότυπα των χολιγουντιανών στούντιο, οι ιστορίες και η εξέλιξή τους. /// Αν κάποιος δεν άκουσε αυτές τις μέρες το πώς οραματιζόταν το 2009 ο Τουρνάς πριν από δεκαετίες, να. /// Συχνά-πυκνά κάποιος λέει ακριβώς αυτά ακριβώς που νιώθω, και με πολύ καλύτερη διατύπωση. (Ο Θωμάς Σιώμος στη στήλη του Όσα Παίρνει ο Βαρδάρης.)

7) Στις αποφάσεις μου για το 2008 είχα βάλει το να αρχίσω το Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο (του Προυστ). Απέτυχα παταγωδώς και δε διάβασα ούτε μία από τις 2.900 σελίδες του – όπως απέτυχα παταγωδώς στην προσπάθεια ανάγνωσης και του Οδυσσέα του Τζόις. Με την είσοδο του 2009 όμως ξεκίνησα τον Προυστ (έχω τους τόμους στα αγγλικά) και κάτι περίεργο συνέβη. Νομίζω ότι βρήκα την Αγία Γραφή μου!

Το διαβάζω αργά (αλλά σταθερά) και –ας πούμε- γαληνεύει κάπως η ψυχή μου, με τον ίδιο τρόπο που άλλοι διαβάζουν μια σελίδα της Βίβλου την ημέρα. Λίγο-λίγο, παίρνοντας μια τζούρα συγκεχυμένων αναμνήσεων και εικόνων – και νιώθοντας μια περίεργη δύναμη μετά. Είναι νωρίς ακόμα βέβαια και το αξιογέλαστο είναι πως βρίσκομαι ακόμα στις 30 πρώτες σελίδες: Στη φάση που ο Προυστ επί 50 (τουλάχιστον) σελίδες στριφογυρίζει ξάγρυπνος και σκέφτεται ότι δεν τον πιάνει ύπνος – έχω φτάσει δηλαδή εκεί που έφτασαν και οι περισσότεροι αναγνώστες πριν τα παρατήσουν τελείως. (Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι δίνουν τόση έμφαση στις δεκάδες σελίδες της αϋπνίας του ήρωα. Αν δεν είχε αϋπνία αρχή-αρχή του βιβλίου μπορεί να μην την είχε προσέξει κανείς.)

Υπολόγισα ότι διαβάζω περίπου μία (τεράστια και πυκνογραμμένη στα αγγλικά) σελίδα την ημέρα. Δεν είμαι καλός στα μαθηματικά (για την ακρίβεια είμαι κακός) αλλά αν τα μέτρησα σωστά θα τελειώσω όλους τους τόμους του βιβλίου σε 7 χρόνια και 8 μήνες, δηλαδή τον Σεπτέμβριο του 2016, λίγο μετά τα 38α γενέθλιά μου…

8) Αλλά και κάτι άλλο το οποίο ήθελα να μοιραστώ με το blog μου (αλλά και με τον μελλοντικό εαυτό μου, μιας και σταμάτησα, καλώς ή κακώς, να κρατάω συστηματικό ημερολόγιο από τότε που άρχισα το enteka): Ξεκίνησα να ακούω audiobooks. Πέρασα τα άπαντα της Sue Townsend στο mp3 player μου και ακούω τα βιβλία της στο λεωφορείο, περπατώντας στην παραλία, ή λίγο πριν κοιμηθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση η φωνητική ανάγνωση βιβλίων μέσω ακουστικών να αντικαταστήσει το χειροπιαστό διάβασμα, τουλάχιστον για μένα, πάντως το πρώτο ηχο-βιβλίο που άκουσα, το Number 10, δίπλα σ’ ένα τζάκι, σ’ ένα εξοχικό τα Χριστούγεννα, ήταν περίεργα εθιστικό. Αφού έκλεινα το βιβλίο (το γουόκμαν δηλαδή) ένιωθα πως η ιστορία και οι λέξεις του βιβλίου γινόταν ένα με το μυαλό μου. Σαν μια ηχώ που έμενε μέσα στο σώμα μου, ή, να το πω αλλιώς, σαν να μου είχες κάνει ένεση με το περιεχόμενο του βιβλίου, κι αυτό απλωνόταν σιγά-σιγά στο αίμα μου...


9) Η πιο ωραία κάρτα που πήρα στις γιορτές (με το ταχυδρομείο) ήταν αυτή που μου έστειλε η Ιφιμέδεια. Πραγματικά υπέροχη: Θα ήθελα να τη σκανάρω, όμως το τρισδιάστατο του πράγματος θα χανόταν (γι’ αυτό βάζω μια τελείως άσχετη εικόνα του Mark Ryden). Το πιο ωραίο sms που μου έστειλαν για χρόνια πολλά μου ήρθε απ' την Μαριάνθη Κεφάλα. [Έχει πλάκα πως -παρεμπιπτόντως- η Μαριάνθη Κεφάλα ήταν το μοναδικό πράγμα στη λιτή λίστα που έκανε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, με τίτλο BEST OF 2008.] Το νέο που μου είπε (η Μ. Κεφάλα) είναι πως κάνει τα χαρτιά της για να μπει στο Σύλλογο Καλλιτεχνών. Ό,τι κι αν είναι αυτό! [[[Διάβασα ότι, συνολικά, 311,52 εκατομμύρια γραπτά μηνύματα έστειλαν οι Έλληνες απ’ την παραμονή των Χριστουγέννων ως και την Πρωτοχρονιά.]]]

10) Απ’ τα πιο φοβερά γεγονότα των ημερών είναι φυσικά το δράμα της καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα η οποία έκανε το «λάθος» να μιλήσει για τις συνθήκες εργασίας της (τους) και ως συνδικαλίστρια απειλούσε να αποκαλύψει τα στραβά των εργοδοτών της. Αντιγράφω από την Καθημερινή:

Εκείνη η βάρδια, στις 22 Δεκεμβρίου, την είχε κουράσει περισσότερο από άλλες. Όσο και να κινείσαι, όταν δουλεύεις από τις 5.30 έως τις 11.30 μ. μ. στο σταθμό των ΗΣΑΠ, που μπάζει από παντού, παγώνεις. Αλλά γιατί κλαίγεται; H εταιρεία δεν πρόκειται να τη γυρίσει πρωί. Eδώ, απέλυσαν τη μάνα της και δεν κουράζονται να της στέλνουν εξώδικα. Το τελευταίο ήταν για ένα μήλο που έτρωγε «εν ώρα εργασίας». Θα κάνουν τα πάντα για να την εξαναγκάσουν να φύγει. Και χθες, όταν τους είπε ότι κλέβουν το δώρο των εργαζομένων, γιατί άλλα γράφουν στα χαρτιά τους κι άλλα δίνουν από τα Ταμεία, μόνο που δεν την πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.

Αλλιώς φανταζόταν τη ζωή της όταν έπαιρνε το πτυχίο. Αλλιώς ονειρευόταν την Αθήνα όταν περιμένοντας στην ατέλειωτη ουρά της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια με την κνίζκα (βιβλιάριο με τη βαθμολογία των εξετάσεων) στο χέρι προγραμμάτιζε να κατέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα όχι ως εργάτρια, αλλά ως φοιτήτρια. Μήπως, όμως, ήταν καλύτερα όταν δούλευε στο σούπερ μάρκετ; Eυτυχώς, στο Ωνάσειο ήταν όλοι τόσο καλοί με τον Εμανουέλε, τον γιο της. Αλλά, τι θέλει και τα θυμάται;

Πολύ κρύο αυτό το βράδυ. Ίσως να φταίει που ξεσυνήθισε τον βουλγαρικό χειμώνα. Έκλεισε για λίγο τα μάτια. Αχ, ο βουλγαρικός χειμώνας. Μια φευγαλέα εικόνα από το Βελίκο Τέρνοβο και το πανεπιστήμιο όπου σπούδασε Ιστορία. Ειδυλλιακά σοκάκια, πανέμορφα χιονισμένα βουνά…

Ήταν 12 παρά κάτι όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα κατέβηκε στο σταθμό των Πετραλώνων και ανηφόρισε τη Δρυόπων, όπως κάθε βράδυ. Ακόμη κι όταν την προηγουμένη εκμυστηρευόταν στην κυρα-Ελένη, τη μάνα της, ότι «ένας τύπος με μουστάκι» την παρακολουθούσε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτοί οι δύο άνδρες που έπεσαν μπροστά της λίγο πριν στρίψει στην Τρώων θα άλλαζαν για πάντα τη ζωή της. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τις τηλεφωνικές απειλές το καλοκαίρι.

Η επίθεση κράτησε λίγα λεπτά. Tο βιτριόλι δρα ακαριαία. Όμως αυτοί, για να είναι απόλυτα σίγουροι, της άνοιξαν το στόμα να το πιει. Έφτασε μέχρι τον οισοφάγο…

[Προσπάθεια ενίσχυσης της ίδιας και της οικογένειάς της: Λογαριασμός στην Τράπεζα Πειραιώς: 5012 019021 277 (DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA). Αξίζει. Ό,τι μπορεί ή νιώθει ο καθένας. /// Επίσης:

11) Bits & Pieces #2. Ανασκοπήσεις: Αυτή που (και) φέτος μ’ άρεσε πιο πολύ, δημοσιεύτηκε στο Winter Academy. *** Το σάουντρακ μιας παράξενης χρονιάς. *** Μια ανασκόπησή (μου). Η Θεσσαλονίκη το 2008 - με τα μάτια των άλλων.] /// Τι να περιμένουμε για τη μουσική του 2009; Αυτά, λέει ο Winter Academy, ενώ το BBC ζήτησε από 150 ανθρώπους της μουσικής να ψηφίσουν νέους μουσικούς για να αναδειχθεί το ΤΟΠ-15. Στην κορυφή αναδείχτηκε η τραγουδίστρια Little Boots απ’ την οποία περιμένουν (και περιμένω!) πολλά. Εδώ είναι το myspace της. (Επιτέλους, η ποπ ξαναέρχεται στον πλανήτη!) /// Κάποιος ακολούθησε τις συνταγές-συμβουλές των Στε για την πρώτη μέρα του χρόνου. Και κάποιος άλλος διάβασε στις γιορτές το Νησί των Χριστουγέννων! /// Νέα χριστουγεννιάτικα τραγούδια (πόσο παράταιρα μοιάζουν τώρα…) Αυτό των Killers (μαζί με E. John και Neil Tennant) και Αυτό του George Michael, που το έδωσε δωρεάν στη σελίδα του τη μέρα των Χριστουγέννων. /// Η περίφημη συνέντευξη της Μόνικα και κάποιες από τις αντιδράσεις. (Δεν είναι πάντως κακό να τα λέει κάποιος όπως τα νιώθει – αν τα λέει από μόνος του βέβαια.) /// Εξαιρετικά: Ο Δρόμος, οι Ώρες, το Δάσος, και ο Ωκεανός.
--------------------------------------------------


!αδάμοδβ ήλακ
.
.

Έντεκα (αλλόκοτες εικόνες της Diane Arbus)

Πριν 10 χρόνια νοικιάσαμε, μαζί με τη φίλη και συμφοιτήτριά μου Γκρατσιέλλα, ένα μικρό διαμέρισμα στο Βόρειο Λονδίνο, μεταξύ Arnos Grove και Bounds Green. Είχαμε διάφορα προβλήματα εκεί: το μετρό ήταν μακριά, οι γείτονες μας τη λέγαν για τη φασαρία, η αστυνομία μας κυνηγούσε (ή έτσι νομίζαμε) γιατί δεν πληρώναμε την άδεια της τηλεόρασης, η ίδια η τηλεόραση χαλούσε συνέχεια και έπρεπε να σηκωθείς, να την πλησιάσεις, να την χτυπήσεις με δύναμη - και να ελπίσεις για το καλύτερο.

Ζούσαμε ήδη μερικούς μήνες εκεί όταν ανακαλύψαμε ψηλά σε μια ντουλάπα κούτες που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι. Ήταν γεμάτες φωτογραφίες. Φωτογραφικούς θησαυρούς. Δεκάδες εμφανισμένα φιλμ (από σκυλάκια μέχρι συναυλία του Bowie στα '70ς), παλιά φωτογραφικά περιοδικά και μερικά βιβλία. Η λέξη «πλιάτσικο» περιγράφει επαρκώς αυτό που κάναμε.

Εκει βρήκα (και σύντομα άρχισα να διαβάζω) τη βιογραφία της Diane Arbus, την οποία δεν είχα καν ακουστά. Μυθιστορηματική ζωή, απίστευτη – δεν μου κάνει καθόλου έκπληξη που έγινε ταινία (Fur – με τη Νικόλ Κίντμαν). Κόρη πάμπλουτων με ροπή προς το περίεργο και το σκοτεινό, ζει μια απίστευτη διπλή καλλιτεχνική ζωή. Το πρωί φωτογραφίζει υψηλή μόδα και τους πλούσιους της Νέας Υόρκης, το βράδυ γυρίζει στα τσίρκα, στα freak shows, στα στέκια των τραβεστί και των περιθωριακών. Έκρυβε την προσωπική της δουλειά. Μόνο μετά το θάνατό της παρουσιάστηκαν όλες οι φωτογραφίες της.

Μισούσε τις παραγγελίες των περιοδικών, τα πορτρέτα διασημοτήτων και την κάλυψη κοσμικών εκδηλώσεων. Αλλά τα έκανε. Τους έβγαζε όμως σαν τέρατα, από περίεργες γωνίες με περίεργους φωτισμούς - ακριβώς τη στιγμή που χαλάρωναν κι έδειχναν το πραγματικό τους πρόσωπο. [Διαβάζοντας αυτά στο κλεμμένο βιβλίο το μυαλό μου είχε πάει στη φωτοστήλη Society του (Symbol)]. Πολλές φορές πήγαινε σε αποστολές, τέλειωνε σε πέντε λεπτά με τις παραγγελίες (πχ. την όμορφη φύση της Φλόριντα) κι έτρεχε εκεί γύρω να βγάλει τα δικά της (πχ. την κοντινή παραλία γυμνιστών).

Το στιλ της είναι χαρακτηριστικό. Τετράγωνες φωτογραφίες με πλαίσιο, πάντα ασπρόμαυρες. Το πρόβλημα όμως με το βιβλίο ήταν ακριβώς αυτό: δεν είχε φωτογραφίες της τέχνης της - ίσως λόγω copyright, ίσως απλώς έλειπαν οι σελίδες. Είχα μάθει πλέον και την παραμικρή λεπτομέρεια της μποέμ ζωής της όταν επιτέλους είδα τις εικόνες της. Άρχισα να δανείζομαι λευκώματα απ’ τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου και χωρίς να το σκεφτώ αποφάσισα να κάνω την πτυχιακή μου πάνω στην πρόσληψη του έργου της. Πέρασα μερικούς μήνες διαβάζοντας οτιδήποτε σχετικό και κυρίως Susan Sontag, η οποία είχε γράψει πολλές φορές για την Άρμπους. [Μια μέρα είδα την Sontag στην Τέιτ – ξεπέρασα τον εαυτό μου πηγαίνοντας να της μιλήσω. Της είπα για την εργασία και μου έδωσε συμβουλές (!) και καναδυό quotes που μου είπε να τα βάλω, μαζί με reference σ’ αυτήν. Το reference δεν το έβαλα, δεν νομίζω να με πίστευαν οι καθηγητές.] Η εργασία πήρε μέτριο βαθμό.

Δεκάδες είναι οι συγκλονιστικές, για μένα, εικόνες της και αρκετές βρίσκονται πιο κάτω και μεγαλώνουν σε άλλο παράθυρο. Οι πιο δυνατές όμως είναι αυτές που τράβηξε λίγο πριν το θάνατό της (οι 4 τελευταίες που έχω βάλει). Πήγε μια μέρα σε ένα άσυλο ατόμων με διανοητική καθυστέρηση και τους παρακολούθησε να μασκαρεύονται, να τρέχουν, να παίζουν, να γελούν. Είναι οι πιο αλλόκοτες, οι πιο ανθρώπινες φωτογραφίες που έχω δει.

κλικ
.

Έντεκα (φλασμπακ για το Π/Σ/Κ)

[Το ποστ -που γράφτηκε τον Ιανουάριο του '08- μεταδίδεται σε επανάληψη.]

Περίληψη προηγουμένων: Αποκόμματα, ενθύμια, φωτογραφίες μπαίνουν στο ψηφιακό χωνευτήρι: για χρόνια, όλα περίμεναν υπομονετικά σε κάποιο συρτάρι να έρθει η στιγμή τους - να τους δοθεί η ευκαιρία να λάμψουν. Αποφάσισα σ' αυτή τη στήλη να σκανάρω, χωρίς ειρμό και συνοχή οτιδήποτε είχα κρατήσει σε συρτάρια [τα random περιεχόμενα των τρισδιάστατων ημερολογίων μου] -και αυτό να είναι το τελευταίο βήμα ανακύκλωσής τους πριν πεταχτούν στα σκουπίδια...

---------

[1991, πρόσκληση για πάρτι συμμαθήτριας -που εικάζω ότι σήμερα θα εργάζεται ως διαφημίστρια/υπευ. μάρκετινγκ]

[1991 -yea, right]

[Το τετράστιχο που υπήρχε στο ημερολόγιο τοίχου την ημέρα της γέννησής μου]

[χωρίς λόγια]

[σπάνια φωτο από παλιά Ελευθεροτυπία]

[1996: εκείνο το μήνα τελείωσε το σχολείο – για πάντα.]

[Jackson Pollock (στο γραμματόσημο του κόψαν το κάπνισμα)]

[Ιστορική κοινοβουλευτική στιγμή , ο περίφημος «Καλπογιάννης».]

[Flyer για πάρτι του λονδρέζικου I.C.A. με σκηνή από το Flesh του Warhol (βαμμένη γαλάζια)]

[Εξαιρετικά καλτ συσκευασία με πανί (που την κράτησα unopened)]

[Διαφήμιση από Μίκυ Μάους των '80s]

--------------------------------------------------------

*ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ*

(μεγαλώνει σε άλλο παράθυρο)

THREE D - PLEASURE

Τo 1992, στη Χαλκιδική, η ξαδέλφη μου κι εγώ "πήραμε" από το τοπικό περίπτερο ένα Penthouse. Ήταν κάτι πρωτοφανές για μας -και απόλυτα απαγορευμένο. Το Penthouse έμοιαζε στα μάτια μας το πιο προκλητικό πορνοπεριοδικό κι εμείς είχαμε διαπράξει την Απόλυτη Αμαρτία. Η εφηβική έξαψη ήταν μεγάλη, με τον καιρό όμως διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο περιοδικό που τότε τόσο συγκλονιστικό μου είχε φανεί ήταν ό,τι πιο σοφτ μπορούσε να υπάρξει και, έχοντας βρει και καλύτερα, προφανώς χωρίς πολλή σκέψη το πέταξα. Αυτό που κράτησα όμως, και γέλασα πολύ βρίσκοντάς το στο συρτάρι τις προάλλες, ήταν η σελίδα που μας είχε εντυπωσιάσει περισσότερο κι από τα διάφορα γυμνά συμπλέγματα του centerfold.

Μια πρώιμη τρισδιάστατη εικόνα, πριν τις πολύχρωμες μαγικές εικόνες του 01 ή των ημερολογίων τοίχου που αγόραζα μετά μανίας για να δω, αν αλληθώριζα σωστά, μια φάλαινα ή ένα σπιτάκι, το Penthouse ήταν πρωτοπόρο. Περάσαμε πολλές ώρες τότε με το ασπρόμαυρο 3D στερεόγραμμά του, κυρίως για να καταλάβουμε τι έπρεπε να κάνουμε: οι οδηγίες έλεγαν να δούμε τις δυο βούλες στην κορυφή σα μία και να αλληθωρίσουμε. Πρώτη κατάφερε να το δει η ξαδέλφη μου. «Κάτι σχηματίζεται», μου είπε, «κάτι βγαίνει προς τα έξω, σαν να γίνεται ανάγλυφο…» Την έσπρωξα για να δω κι εγώ: «Μα πώς το βλέπεις δεν καταλαβαίνω…». «Ωχ, ωχ να! σχηματίστηκε!». «Μα, τι είναι; Πες μου!». Αυτή ανοιγόκλεισε τα μάτια της, για να βεβαιωθεί ότι είχε δει καλά και φώναξε: «Δυο βυζιά είναι!! Χωρίς πρόσωπο ή σώμα. Είναι δυο τεράστια βυζιά που γεμίζουν ολόκληρη την εικόνα!»

-

[**Τα προηγούμενα φλασμπακ: ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε [κι ένα περσινό -όταν δεν είχα ακόμη σκάνερ]