Έντεκα (στο ραδιοφωνο - 11's Carnival)

[ένα κείμενο με αφορμή το φετινό 11's Carnival, ένα mixtape που θα παιχτεί στον Ρόδον FM την τσικνοπέμπτη.]

Μέναμε δίπλα στο σχολείο μου μέχρι και που τελείωσα το δημοτικό. Τότε μετακομίσαμε, πάλι στην Καλαμαριά αλλά αρκετά πιο μακριά. Μετά εγώ Λονδίνο. Μετά Βερολίνο. Μετά πάλι Λονδίνο. Μετά οι γονείς μου μετακόμισαν στο Κέντρο, αλλά -πώς τα φέρνει η ζωή- εγώ μετακόμισα ξανά (λόγω έρωτα) εκεί απ’ όπου νόμιζα ότι είχα αποχωρήσει για πάντα πριν από δεκαετίες. Μένω λοιπόν πάλι σχεδόν δίπλα στο παλιό μου δημοτικό.

Συχνά περνάω από μπροστά του. Πολλά έχουν αλλάξει αλλά η Πολλαπλή [έτσι λέγαμε το μεγάλο γυμναστήριο στο οποίο κάναμε και τα Αποκριάτικα πάρτι] είναι εκεί. Και προχτές, καθώς περνούσα έξω απ’ το σχολείο οι πόρτες της αυλής ήταν ανοιχτές. Προσπέρασα τα παιδιά που έπαιζαν μήλα στην αυλή που έπαιζα κι εγώ πριν από τουλάχιστον 20 χρόνια και πλησίασα την Πολλαπλή. Δεν το περίμενα αλλά η πόρτα ήταν ανοιχτή.

Σ’ ένα άκρως κινηματογραφικό δευτερόλεπτο είδα τον τεράστιο άδειο χώρο να γίνεται πολύχρωμος: κομφετί έπεφτε απ’ τον αέρα, μπαλόνια έσπαγαν χωρίς να κάνουν κανέναν ήχο, ιπτάμενες σερπαντίνες ξετυλίγονταν σε αργή κίνηση, τραγούδια που τότε μου φαινόταν τέλεια έσκαγαν απ’ τα παλιομοδίτικα ηχεία, και παιδιά (εκατοντάδες παιδιά) ντυμένα καουμπόηδες, χαβανέζες, πριγκίπισσες και πανκ, χόρευαν χαρούμενα, χωρίς να έχουν ιδέα ακόμα απ’ τα της ζωής – ενώ νόμιζαν ότι τα ήξεραν όλα.

Και άφησα την παραίσθηση να με καταπιεί.

Φτιάχνοντας το δίωρο μουσικό πρόγραμμα της Τσικνοπέμπτης για τον Ρόδον FM είχα στο μυαλό μου την τεράστια αίθουσα γυμναστηρίου με τις κερκίδες, είχα στο μυαλό μου εμένα δέκα χρονών, τους συμμαθητές και τότε φίλους – που σήμερα δεν βλέπω σχεδόν ποτέ.

Διάλεξα τα κυρίως ρετρό και trash τραγούδια και σκεφτόμουν τον Γιάννη Αχτ. τον πρώτο nerd φίλο μου, με απίθανα ψηλό IQ, που τότε είχε ήδη κομπιούτερ και πήγαινα σπίτι του να δούμε το Απίστευτα κι Όμως Αληθινά και να παίξουμε επιτραπέζια [πριν χρόνια με εντόπισε μέσω της δουλειάς μου σε εφημερίδες και μου έστειλε ένα μέιλ αλλά αμέλησα να βρεθούμε, και μάλλον η Στιγμή έχει περάσει]. Την Ελένη Μπ. απ’ τις πιο αγαπημένες φίλες, ξανθιά, όμορφη και έξυπνη, που ανταλάσσαμε τα εξωσχολικά μας βιβλία και στήναμε μαζί σχολικές εφημερίδες. Τον Αργύρη Ιμσ. που πάντα μαλώναμε για το αν είναι καλύτερος ο Bruce Springsteen ή η Μαντόνα, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και κάποιες φορές κάναμε κοπάνα για να πάμε με το λεωφορείο στις συγκεντρώσεις του Πασόκ ή της ΝΔ στην Πλατεία Αριστοτέλους -ως χάπενινγκ.

Τον Γιώργο Μαυρ., τον πιο στενό μου φίλο τότε, που βλεπόμαστε μερικές φορές αλλά δεν είναι το ίδιο με τότε που πηγαίναμε για ξεκαρδιστικά κάλαντα, ή παίρναμε φάρσες. Τον Αλέξη Δεμ. που τον φωνάζαμε Μάικλ Τζάκσον γιατί μιμούνταν τον αγαπημένο του σταρ και που η τύχη το έφερε πρόπερσι να βρεθώ στο γάμο του, στην εκκλησία δίπλα στο παλιό σχολείο μας, εκεί που μας πήγαιναν κάποια πρωινά και χάναμε μάθημα. Σκεφτόμουν την Χριστίνα Καμ. που είχε στριμένο ύφος αλλά κι ένα τέλειο μαύρο χιούμορ που μας έμπλεκε πάντα σε περιπέτειες. Την Ελένη Ζαφ. που ήταν η μόνη που διάβαζε εφημερίδες και ανταλλάσαμε συνέχεια πληροφορίες και μια φορά κάναμε κοπάνα και κατεβήκαμε στο κέντρο με τα πόδια (μιάμιση ώρα μας πήρε) για να δούμε στο Ηλύσια το Ghostbusters 2…

Και σκεφτόμουν ότι, να, ήμασταν πάλι όλοι μαζί στην Πολλαπλή, στο Αποκριάτικο πάρτι του σχολείου και δεχόμασταν αμάσητα κάθε μουσική επιλογή που έπαιζε το κασετόφωνο γιατί δε μας ένοιαζε, αρκεί να ήταν ‘ξένη μουσική’, απλά βρισκόμασταν σε μια πολύχρωμη ντισκοτέκ που έπαιζε τα Παπάκια δέκα φορές στη σειρά, απ’ τις ντισκοτέκ που θέλαμε να πάμε αλλά ήμασταν πολύ μικροί και δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Μια φορά το χρόνο, στην καρναβαλίστικη ‘ντισκοτέκ’ του 13ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς, τα όνειρά μας έμοιαζαν εφικτά και τα χορεύαμε απροσποίητα, χωρίς να μας νοιάζει ποιος μας έβλεπε, κάνοντας ταυτόχρονα πρόβες για την υπέροχη ντισκοτέκ της Ζωής των Μεγάλων, που, δε μπορεί, κάποτε θα μας δεχόταν στην ελκυστική αγκαλιά της…

[*Τσικνοπέμπτη, στις 7 το απόγευμα. 11’s Carnival @ ΡοδονFM. /// Listen Live] -