Έντεκα (φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν -και μια πονεμένη ιστορία)

.

**Τις τελευταίες ημέρες έβλεπα πως δεκάδες άνθρωποι έμπαιναν στο μπλογκ ψάχνοντας στο google για τη Ναν Γκόλντιν. Τέτοιες μαζικές αναζητήσεις ατόμων σημαίνουν συνήθως μόνο ένα πράγμα: ότι το πρόσωπο μόλις πέθανε. Τρομαγμένος έψαξα να δω αν έπαθε κάτι η Γκόλντιν. Ευτυχώς όχι. Η εξήγηση ήταν ευχάριστη: μόλις άνοιξε μια νέα έκθεση στην Αθήνα, παρουσία της, και προφανώς πολύς κόσμος ενδιαφέρθηκε να μάθει στο ίντερνετ περισσότερα γι' αυτήν. Έτσι, με ιδιαίτερη ανακούφιση, αναδημοσιεύω ένα ποστ που είχα φτιάξει το 2006...

 ----

Ήταν τέλη Μαρτίου του 2002, μια απ' τις τελευταίες μέρες της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της Αμερικανίδας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν στο Μουσείο Whitechappel στο Λονδίνο κι ο Γ. κι εγώ κοιτούσαμε τις τελευταίες φωτογραφίες στον τοίχο.

[Είχα μάθει την Γκόλντιν -όπως και τους περισσότερους- απ’ το 01, κι είχα εκτιμήσει το στυλ της: φωτογράφιζε τους φίλους της και την ταραγμένη καθημερινότητά της με τρόπο μοναδικό. Μετά είχα πάει σε εκθέσεις, είχα διαβάσει συνεντεύξεις, είχα αγοράσει βιβλία, είχα δει ντοκιμαντέρ -καθώς και την εξαιρετική ταινία High Art που ήταν κάπως βασισμένη στη ζωή της.]



Η έκθεση είχε τελειώσει όταν ξαφνικά η ίδια η Ναν Γκόλντιν πέρασε από δίπλα μας. Την παρακολούθησα και είδα πως μπήκε σε μια αίθουσα έξω απ’ την οποία υπήρχε πόστερ: "Σήμερα: συζήτηση με την Γκόλντιν και προβολές ταινιών. Είσοδος ελεύθερη." Τελείως ανέλπιστο.



Η ώρα όμως είχε ήδη περάσει, περιμέναμε κόσμο στο σπίτι (και μάλιστα δική μου φίλη) κι ο Γ. είπε ότι πρέπει να φύγουμε – είχαμε ήδη αργήσει. Δεν πτοούμαι όμως από κάτι τέτοια: έστειλα τον Γ. στο σπίτι για να ανοίξει στη φίλη μου και υποσχέθηκα -ψευδώς- ότι σε μισή ώρα θα πήγαινα κι εγώ. Η εκδήλωση ήταν φανταστική, [είχε έρθει ειδικά γι’ αυτήν απ’ τις Η.Π.Α.], η τέλεια κατάληξη μιας δίωρης περιήγησης στα οπτικά άπαντά της.

Μίλησε για αρκετή ώρα, αποκάλυψε πράγματα, έγιναν ερωτήσεις. Μετά, είπε, θα δούμε ταινιάκια που επέλεξε η ίδια και κάναμε διάλειμμα. Βγήκα στο δρόμο για τσιγάρο, αλλά κυρίως για να την κατασκοπεύσω. Μιλούσε με μια φίλη (την ίδια ώρα που δεχόμουν εξοργισμένα τηλεφωνήματα απ’ το σπίτι, για το ότι είχα αργήσει) κι αναρωτιόμουν αν είχα το θάρρος να της μιλήσω.



Το είχα: μου υπέγραψε το πρόγραμμα και την ρώτησα κάτι χαζά που ρωτάνε οι φαν. «Α!», μου λέει στο τέλος. «Τώρα αρχίζει το καλό. Οι ταινίες των φίλων μου που θα δείξουμε είναι φανταστικές. Πρέπει να τις δεις οπωσδήποτε!». Ντράπηκα να της πω ότι έπρεπε να φύγω και ξαναμπήκα μέσα, πιστεύοντας ότι, οκ, βίντεο-αρτ είναι, δεν θα κρατήσει πολύ. Πέρασε μια ώρα, κι άρχισα να ανησυχώ. Από Whitechappel για Kilburn Park ήθελα περίπου 45 λεπτά - έπρεπε να είχα φύγει πριν ώρες.



Σε κάποια στιγμή αρχίζει μια ταινία με κάποιον που κοιτάει τη θάλασσα. Βλέπω το πρόγραμμα: η διάρκειά της ήταν 135 λεπτά!

«You will love my friends movies!» αντήχησαν σε φλάσμπακ τα λόγια της στ’ αυτιά μου. «You have to see them all!»



Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς∙ έπρεπε να φύγω. Όμως, έτσι όπως συμβαίνει μερικές φορές σε όνειρα, δεν μπορώ να κουνηθώ. Κάθομαι σε μια στενή σειρά από καρέκλες, και για να βγω πρέπει να περάσω από όλους τους καθισμένους, αλλά και από την ίδια την Γκόλντιν, που καθόταν στην ακριανή καρέκλα. Κατόπιν έπρεπε να ανοίξω την πόρτα, που ήταν δίπλα στην οθόνη, (ακριβώς μπροστά απ' την καρέκλα της φωτογράφου) και να βγω στο δρόμο. Δυσκολεύτηκα να σηκωθώ: πριν λίγο δήλωνα μεγάλος θαυμαστής και ανυπομονούσα να δω τις ταινίες των φίλων της, και τώρα ήμουν ο μόνος που υποθετικά βαρέθηκε και σηκωνόταν να φύγει!



Μόλις πέρασα από μπροστά της, έστρεψα αλλού το κάπως ντροπιασμένο βλέμμα μου, αλλά πρόλαβα να δω (και δεν ήταν η ιδέα μου) την γνήσια απορία στο πρόσωπό της.

«Ωραία τα κατάφερα πάλι» σκέφτηκα, καθώς κατέβαινα τρέχοντας στο σταθμό του μετρό...




------------------------------------------

[Έρωτες, αρρώστια, χαρές, λύπες, πάρτι γενεθλίων, κακοποίηση, χορός, ναρκωτικά, ξέγνοιαστα απογεύματα στην παραλία, κηδείες φίλων, σεξ, πικ-νικ στο δάσος, οι φίλοι της, η ζωή της. Η Nan Goldin συνεχίζει να καταγράφει τη ζωή της. «Μου φαίνεται απίστευτο ότι είμαι ζωντανή», λέει και για να πείσει τον εαυτό της τραβάει ένα snapshot ακόμη.]



*nan goldin "the ballad of sexual dependency" Ένα εξαιρετικό φιλμάκι που έπαιζε τότε στην έκθεση στο Whitechappel, με μία πολύ σημαντική διαφορά: εκεί ακουγόταν το All By Myself στη φοβερά σπαρακτική εκτέλεση της Eartha Kitt, εδώ είναι Downtown της Petula Clark.

----------------------------------------------

.

.

.

.

Έντεκα (για τους Αόρατους Ρεπόρτερ)

.




1) Όπως πάντα, η διαδικασία που ακολουθώ για τα ποστ που φτιάχνω για τα βιβλία μου είναι, για μένα, εξαιρετικά διασκεδαστική. Όταν κάποιο βιβλίο έχει εκδοθεί, κι εγώ δεν μπορώ πια να αλλάξω ούτε την υπόθεση ούτε τις λέξεις του, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το αναλύσω με τα δωρεάν εργαλεία της ποπ κουλτούρας, να το ταυτίσω με μνήμες, να το ταιριάξω με μουσικές και εικόνες, να εντοπίσω τα υποσυνείδητα paraphernalia του, να καταγράψω τα παράπλευρα τρίβιά του. Να κάνω δηλαδή ένα καλειδοσκοπικό, αυτοαναφορικό μίνι αφιέρωμα σ' αυτό, για να πω ένα πολύχρωμο Αντίο σε μια ιστορία που διαδραματίστηκε και γιγαντώθηκε στο μυαλό μου, αλλά τώρα πια ανήκει στο εγκεφαλικό μου παρελθόν...



2) ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και μόνο ένα κορίτσι μπορεί να τον βοηθήσει… Η Ελένη, το νέο μέλος της μυστικής δημοσιογραφικής ομάδας, θα ταξιδέψει σ' όλο τον κόσμο ψάχνοντας την αλήθεια. Φωτογραφίσεις μόδας, ποδοσφαιρικοί αγώνες, εναέρια γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών, κρυμμένα στοιχεία, εξωφρενικά τηλεπαιχνίδια, διάσημοι σταρ, κυνηγητά που κόβουν την ανάσα: τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την Ελένη. Έχει μόνο επτά ημέρες για να γυρίσει τον πλανήτη και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της – και δε σκοπεύει να χάσει ούτε λεπτό!


3) Σημείωση: οι Αόρατοι Ρεπόρτερ δεν έχουν μαγικές δυνάμεις, μόνο το μυαλό τους. Ούτε αόρατοι μπορούν να γίνουν στην πραγματικότητα. Είναι όμως τόσο υπεράνω υποψίας (ως παιδιά) που κανείς δεν τους προσέχει ούτε τους δίνει σημασία, κι έτσι μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν έρευνες και να πείθουν με την υποτιθέμενη αθωότητα και άγνοιά τους ακόμα και τους πιο δύσκολους μάρτυρες να τους μιλήσουν.




4) Υποσυνείδητες επιρροές: τα ταξίδια του ρεπόρτερ Ρουλταμπός, Ντόναλντ Ντακ, Αγκάθα Κρίστι, οι εφημερίδες και τα blogs, η ταινία Velvet Goldmine (με το δημοσιογράφο που ψάχνει τον εξαφανισμένο Bowie παίρνοντας συνεντεύξεις), βιβλία pulp συνομωσιολογίας, το enteka, ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες, το Lost, τα Media Trip μου, η Φρουτοπία και ο Πίκος Απίκος… Κυρίως όμως οι εμπειρίες μου στα ΜΜΕ και τα όνειρα που έκανα μικρός - τότε που ήθελα να γίνω δημοσιογράφος-ανταποκριτής από διάφορα μέρη του κόσμου. (Τελικά έγινα δημοσιογράφος-ανταποκριτής απ’ το γραφείο του σπιτιού μου. Κράτησα όμως σφιχτά τη φαντασία μου.)




5) Το εξώφυλλο του βιβλίου φιλοτέχνησε η σπουδαία εικονογράφος Ναταλία Καπατσούλια που έχει φτιάξει δεκάδες τέλεια εξώφυλλα – και ήταν συνεργάτης του καταπληκτικού περιοδικού «Το Ρόδι». [πάνω το πρώτο, δοκιμαστικό σχέδιο με μολύβι] Δούλεψε εξαιρετικά την ιδέα μου για ένα εξώφυλλο-πρωτοσέλιδο εφημερίδας, φόρματ που θα διατηρηθεί και στα υπόλοιπα βιβλία της σειράς (όταν τα γράψω), όπου θα αλλάζουν βέβαια οι κεντρικές ειδήσεις και ο βασικός ήρωας.


6) Από συνέντευξή μου στην Μερόπη Κοκκίνη:

-Διαβάζουν ενήλικοι τα βιβλία σας;

Το ελπίζω, μιας και θεωρώ πως οι μεγάλοι χρειαζόμαστε αγχολυτικές βουτιές στην δημιουργική αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας. Οι Αόρατοι Ρεπόρτερ, απ’ ό,τι μου λένε, διαβάζονται το ίδιο ευχάριστα και από παιδιά αλλά και από ενήλικους και αυτό δεν είναι τυχαίο: ο σκοπός μου ήταν να γράψω μια σύγχρονη, καλειδοσκοπική ιστορία με γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφική αφήγηση που να αφορά μικρούς και μεγάλους.





7) Παγκόσμιο Νευρικό Γέλιο στον αέρα της τηλεόρασης: δημοσιογράφοι δεν μπορούν να σταματήσουν να γελάνε. Κορέα / Γερμανία / Ρωσία / Αμερική [+ η ρεπόρτερ που γελάει καθώς ανακοινώνει μια είδηση φριχτής δολοφονίας.]





8) Bits + Pieces: (φωτο πάνω: οι παλιοί και η καινούρια) /// Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη φίλη Ελένη Χοντολίδου, για χίλιους δυο λόγους. /// Τα κεντρικά γραφεία των Αόρατων Ρεπόρτερ (που είναι στην οδό Βουλής) είναι από κάθε άποψη εμπνευσμένα απ’ τα γραφεία της Lifo… /// Ο ήρωας-ποδοσφαιριστής λέγεται Αλέξης Αλεξίου - μόνο μετά έμαθα πως ένας συνονόματός του έπαιζε παλιά καταπληκτική μπάλα… /// Τα κινηματογραφικά στούντιο της Μόσχας που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία είναι, φυσικά, υπαρκτά: στα Mosfilm γυρίστηκαν ιστορικές ταινίες του Άιζενσταϊν και του Ταρκόσφκι. Σήμερα γυρίζονται πια κυρίως δευτεροκλασάτες ρωσικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας – και σε μια τέτοια αναγκάζεται να παίξει η ηρωίδα για να πλησιάσει έναν ύποπτο παραγωγό κινηματογράφου. /// Η έμπνευση για τις σκηνές στις φαβέλες της Βραζιλίας μάλλον μου ήρθε από μια συνέντευξη (πόστ μέσα στο ποστ) που είχα πάρει απ’ τον ιδρυτή ραδιοφωνικού σταθμού στις φαβέλες που έδινε την ευκαιρία στους νέους της περιοχής να συμμετέχουν δημιουργικά. /// Μια ακροστιχίδα…




9) Σε πέντε πόλεις ταξιδεύει η ηρωίδα ψάχνοντας τα ίχνη του εξαφανισμένου ποδοσφαιριστή. Στο Λονδίνο αναζητά την κρυμμένη μνηστή του, στη Νέα Υόρκη αναγκάζεται να υποδυθεί το μοντέλο παιδικών ρούχων της Ντόνα Κάραν, στη Μόσχα παίζει σε ταινία στα Mosfilm, στο Τόκιο παίρνει μέρος σε ψυχεδελικό τηλεπαιχνίδι με ουράνια τόξα, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο αναζητά στοιχεία στην παραλία Κόπα Καμπάνα αλλά και σε μια απ’ τις φτωχότερες φαβέλες.

[Πέντε webcams που μας στέλνουν ζωντανά εκεί: Λονδίνο - Trafalgar Square webcam / Νέα Υόρκη – Times Square webcam (καταπληκτική) / Μόσχα – Bell Tower webcam / Τόκιο – Tokyo Skyline webcam / Ρίο Ντε Τζανέιρο – Copacabana webcam / +1: Αθήνα – Ακρόπολη webcam ]




10) Αληθινές αναφορές: σε αντίθεση με άλλα βιβλία μου που διαδραματίζονται σε άγνωστα μέρη και σε ασαφής εποχές, αυτό είναι γεμάτο πραγματολογικά στοιχεία: οι ήρωες παίζουν σε αληθινές ταινίες, πηγαίνουν σε πάρτι της Μαντόνα, νικούν ή χάνουν σε πραγματικούς τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, διαβάζουν την Καθημερινή, την Ελευθεροτυπία και τα Νέα, βρίσκουν στοιχεία στους δρόμους των πόλεων, γράφουν σε υπαρκτά blog, συναντούν πραγματικούς διάσημους. Και, ειρήσθω εν παρόδω, προσπαθούν να ξεσκεπάσουν συνομωσίες που όντως υπάρχουν, και να αποτρέψουν εγκλήματα εναντίον παιδιών που, δυστυχώς, γίνονται (και συνεχίζουν να γίνονται) και στην πραγματική ζωή.



11) Τρεις είναι οι βασικοί ήρωες: η αντικοινωνική, μοναχική ρεπόρτερ Ελένη, ο πετυχημένος ποδοσφαιριστής Αλέξης (που θα προτιμούσε να ήταν σκηνοθέτης), και ο μυστηριώδης αρχηγός των Αόρατων Ρεπόρτερ Φίλιππος. Να κι ένα ημιψυχολογικό τεστ: Με ποιον ήρωα του βιβλίου θα γινόσασταν κολλητοί;


------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Υποθετικό σάουντρακ και εικονογράφηση

Έντεκα κάπως αψυχολόγητες -αλλά υποσυνείδητα σωστές- επιλογές για ένα υποθετικό soundtrack του βιβλίου συνδυασμένες με έντεκα εικόνες που θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει πηγή έμπνευσής του.



the xx - intro


Anne Clark - The Hardest Heart (Ambient Mix)


gossip - heavy cross


Michael Jackson - Stranger in Moscow


Cindy Lauper - Girls just wanna have fun


Nits - The Young Reporter


Fatboy Slim - Praise you


D. Bowie + Pet Shop Boys - Hallo Spaceboy


Pulp - Common People (Motiv8 mix)


Lily Allen - Back to the start!


+ Το μπλογκ των Αόρατων Ρεπόρτερ


Κατοχύρωσα τη διεύθυνση που έχουν και οι ΑΟΡ στο βιβλίο και έχω ξεκινήσει ένα νέο, σχεδόν καθημερινό, μπλογκ με bits + pieces που ίσως ενδιαφέρουν τα παιδιά – και όχι μόνο. Επιστημονικές ανακαλύψεις, θέματα για το περιβάλλον και την καθημερινότητα, κόμικς, εντυπωσιακές εικόνες, παιχνίδια.

Η φιλοδοξία μου είναι να διαβάζεται τακτικά από παιδιά που θα εμπνέονται απ’ τα θέματά του, και που οι γονείς τους θα είναι ήσυχοι πως τα παιδιά τους διαβάζουν κάτι που είναι για την ηλικία τους και που, δυνητικά, θα αυξήσει τη δημιουργικότητά τους και την όρεξή τους για διάβασμα. Τέλος, μ’ αυτό το μπλογκ, θα ήθελα να διαλύσω και κάποιους μύθους σχετικά με την ολοκληρωτική ακαταλληλότητα του ίντερνετ για τα παιδιά. Πιθανότατα δεν θα καταφέρω τίποτα απ’ τα παραπάνω, αλλά μέχρι να παραδεχτώ την ήττα μου…


ρίξτε μια ματιά (κι ένα bookmark) εδώ: *Aόρατοι Ρεπόρτερ*



!dne eht
.
.
.άρης δημοκίδης, εκδόσεις μεταίχμιο, 2010
.

Έντεκα της Δευτέρας [τίποτα]

.

!!!


1) Καλή εβδομάδα!

Να μια αληθινή ιστορία: σ’ ένα τυροπιτάδικο του Βόλου που ήμουν τις προάλλες μπήκε μια ζητιάνα. Ο μόνος που την βοήθησε ήταν ένας παπάς, και όχι μόνο δίνοντάς της λεφτά. Μίλησε μαζί της, κάτι τη συμβούλεψε και στο τέλος της αγόρασε να φάει.

Και τότε σκέφτηκα: γίνεται να παραμείνουν μόνο τέτοιοι άνθρωποι στην Εκκλησία, και όλοι οι υπόλοιποι που βγαίνουν στην τηλεόραση κηρύττοντας το μίσος και γκρινιάζοντας για την φορολόγησή τους να πάνε (μεταφορικώς προφανώς) στο διάολο;


2) POWERPLAY



*Ryan Bingham, "The Weary Kind", απ’ το soundtrack του Crazy Heart. Άκουσα λίγα δευτερόλεπτά του τραγουδιού στην απονομή των Όσκαρς (από φέτος δεν βάζουν ολόκληρα τα υποψήφια τραγούδια, οι ανόητοι, για να γλιτώσουν χρόνο - πάλι όμως το όλο πράγμα κράτησε αρκετά πάνω από 3 ώρες). Αμέσως μετά του έδωσαν και το βραβείο Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού.
Ο τραγουδιστής το παίζει λίγο περισσότερο βραχνός απ’ ό,τι πρέπει, παρ’ όλα αυτά το λάτρεψα αμέσως (παραγωγή και σύνθεση του υπερσπουδαίου T-Bone Burnett) και το βάζω powerplay της εβδομάδας γιατί, όπως λέει και το κλισέ των κριτών στα ριάλιτι, η μουσική του με ταξίδεψε…



3) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει μετά τη δημοσίευση του ποστ) /// Πάνω η ερώτηση της δεκαετίας απ’ τον πάντα μαχητικό ερευνητή Κώστα Χαρδαβέλα. // Kαι μόνο το ότι ο Μπαράκ Ομπάμα τα έβαλε με τα λόμπι των ασφαλιστικών εταιριών και με τους πουλημένους στις φαρμακοβιομηχανίες Ρεπουμπλικάνους ήταν κάτι το σημαντικό. Το ότι τελικά τους νίκησε είναι κάτι το ιστορικό! /// Δικάζεται ομόφυλο ζευγάρι στο Μαλάουϊ (θα τους βοηθήσει η Μαντόνα;) // Επιστρέφει το θρυλικό φιλμ Polaroid // Συνεχίζονται οι σχιζοφρενικές αποφάσεις του ΕΣΡ... ///


4) Ερώτηση Κρίσεως.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Επέλεξα κάπως αυθαίρετα μερικούς από τους πιο γνωστούς ζωγράφους. (Μπορείτε να προσθέσετε και όποιους άλλους επιθυμείτε.)

Προσοχή: μπορείτε να ψηφίσετε παραπάνω από έναν, απλώς τικάρετε τα ονόματα όσων σας αρέσουν.


-
+ κάπως άσχετο:



[Αν διαβάζετε το ποστ από τον google reader μάλλον θα χρειαστεί να μπείτε στο μπλογκ για τη φόρμα ψηφοφορίας.]


5) Αποτελέσματα προηγούμενης ερώτησης κρίσεως.



Τα 15 ελληνικά τραγούδια της Γιουροβίζιον σε αντίστροφη μέτρηση:

15. Opa – Γιώργος Αλκαίος (2010)
14. Everything – Α. Βίσση (2006)
13. Ώτο-Στοπ – Ά. Βίσση (1980)
12. Shake It – Σ. Ρουβάς (2004)
11. Τσάρλι Τσάπλιν – Τάνια Τσανακλίδου (1978)
10. Κρασί, θάλασσα και τ’αγόρι μου – Μαρινέλλα (1974)
9. Stop – Bang (1987)
8. Secret Combination - Καλομοίρα (2008)
7. Το δικό σου αστέρι – Μαριάννα (1989)
6. Μάθημα Σολφέζ - Διάφοροι (1977)
5. Σωκράτη Eσύ Super Star – Ελπίδα (1979)
4. Die for you – Antique (2001)
3. My Number One – Ε. Παπαρίζου (2005)
2. S.A.G.A.P.O. – Μ. Ρακιντζής (2002)

1. Ανοιξη – Σοφία Βόσσου (1991)



*Παρατηρήσεις: Περίπου 320 ψήφοι. Πολύ χαμηλά τα τραγούδια της Βίσση, δύο μόνο ψήφοι για τον Αλκαίο (και απ’ τη στιγμή που η ΕΡΤ είχε το θράσος να μην ανακοινώσει επίσημα τις ψήφους, ούτε καν τη σειρά, συνεχίζω να μην πιστεύω ότι όντως κέρδισε το Ώπα). Έκπληξη μεγάλη το ότι ο Ρακιντζής παραλίγο θα έβγαινε νούμερο ένα, δεν ξέρω αν τον ψηφίσατε στ’ αλήθεια ή επειδή η εμφάνισή του ήταν, ας πούμε, καλτ. Πολύ ψηλά και το Σωκράτη Εσύ Σούπερ Σταρ, 31 χρόνια μετά.

Στην κατηγορία ‘other’ γράψατε: «Χωρίς Σκοπό-Χρήστος Κάλοου», «Όλου του κόσμου η ελπίδα – Κλεοπάτρα» (ωραίο), «Μοιαζουμε - Τάκης Μπινιάρης (1985)», «Δεν ξερω κανενα απο τα παραπανω» (ναι καλά), «never let you go, κακή σκηνική, καλό τραγούδι».

Αυτό που ψήφισα εγώ ήταν «Το δικό σου αστέρι» της Μαριάννας (1989). Μου θυμίζει τόσα πολλά απ’ τη τότε ζωή μου που καλύτερα ας μην αρχίσω.

+ Media Trip: o ελληνικός τελικός της γιουροβίζιον.


6) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



"The only way to get rid of a temptation is to yield to it."


7) Lena Tube

Η ΕΡΤ έχει και τη Eurovision έχει όμως και τα Ημερολόγια. Χάρη λοιπόν στην ΕΤ1, το Σαββατοκύριακο, είδα τη Λένα Πλάτωνος στην τηλεόραση. Και την ευχαριστώ θερμά (την ΕΤ1).

Παίχτηκαν δύο συναρπαστικές σαρανταπεντάλεπτες εκπομπές, μία το Σάββατο -έχασα το μεγαλύτερο μέρος της, αν την έχει κανείς ας πει- και μία την Κυριακή. Ήταν κάτι σπάνιο και πανέμορφο.

Λοιπόν, ο ρυθμός με τον οποίο επινοώ και προσθέτω νέες στήλες στο μπλογκ (και κυρίως ο ρυθμός με τον οποίο τις ξεχνάω αμέσως μετά) έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, οπότε δεν πειράζει να προσθέσω άλλη μία. Το Lena Tube ξεκινάει εδώ και τώρα.



«Λένα Πλάτωνος - Εμιγκρέδες της Ρουμανίας: Το βίντεο καταγράφηκε το 1987 από τηλεοπτική εκπομπή με τραγούδια της Πλάτωνος. Η ποιότητα της εικόνας δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά έπειτα από τόσα χρόνια η αναλογική βιντεοκασέτα έχασε το χρώμα της...»

[κι όμως, αυτά τα ξαφνικά και στιγμιαία ξεσπάσματα ηλεκτρονικών, ρετροφουτουριστικών χρωμάτων κάνουν την ασπρόμαυρη ταλαιπωρημένη κόπια ακόμα καλύτερη!]

-

8) Bits + Pieces:
Ένα παλιό μυστήριο λύθηκε: οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης Πον-Σεντ-Εσπρί που το 1951 εμφάνισαν συμπτώματα ομαδικής υστερίας δεν είχαν φάει «καταραμένο ψωμί». Στην πραγματικότητα τους ψέκασαν με LSD! /// Θεσσαλονίκη: Στις ράγες ξανά το τρενάκι της ΧΑΝΘ (θα είμαι ο πρώτος στην ουρά) /// Flying around the world /// Η Πόπη Διαμαντάκου γράφει για την τηλεόραση καλύτερα απ’ όλους. Παράδειγμα; /// Πανέξυπνη τέχνη με κασέτες. /// Μόδα, γκλάμουρ και γελοίες πόζες! /// Οld but fabulous: Obscure 80s' Soviet Ad. /// Όποιος θέλει μπορεί να γίνει τραγουδιστής κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα με τον Θάνο Καλλίρη (!). [Αλήθεια] /// "Η καθαρογραφή της εκκλησιαστικής περιουσίας στην Ελλάδα δείχνει να είναι ισοδύναμης δυσκολίας με την αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος." (η συνέχεια) /// Αν και οι αποδείξεις για το ότι πάτησε ο άνθρωπος στο φεγγάρι είναι συντριπτικές, δεν μπόρεσα να μην περάσω πάνω από δύο ώρες διαβάζοντας όλες τις θεωρίες συνομωσίας που υποστηρίζουν το αντίθετο. Εθιστική, επινοημένη λογοτεχνία online. /// Τα χρώματα της Βασιλικής Κοσκινιώτου /// Η πιο απίθανη (και εξοργιστική) είδηση της περασμένης εβδομάδας: Δεν ήρθε η Ντιόν Γουόργουικ με πρόφαση τις απεργίες /// Η Σελάνα Βροντή γύρισε ένα τέλειο ντοκιμαντέρ για τον γάτο της, τον Ζορό. /// O WinterAcademy πήγε κάθε μέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (Θεσνίκης) ώστε να μη χρειάζεται να πάμε εμείς (!). /// Ο Κυνόδοντας πάει καλά έξω, και μάλιστα, όπως λέει το fimotro, θα παίζεται και στην Αγγλία από τις 32 Απριλίου (!) /// Μια νέα συνέντευξη του Θεσσαλονικιού λογοτέχνη και δημοσιογράφου Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Μιλάει (στον υποφαινόμενο) για το αφηγηματικό του σύμπαν, τους πρωτότυπους τίτλους των έργων του και τα τουλάχιστον δέκα μυθιστορήματα που κρύβονται σε κάθε πολυκατοικία της χώρας. /// Καταπληκτικό βίντεο: Όλο Το Σύμπαν /// Η πιο ενδιαφέρουσα είδηση της εβδομάδας ήταν, για μένα, αυτή για τους δημοσιογράφους ρομπότ. Ήδη υπάρχει ένα πρόγραμμα χάρη στο οποίο ο ψηφιακός δημοσιογράφος συλλέγει πληροφορίες, γράφει κείμενα και βάζει φωτογραφίες. Το (τρομακτικό αλλά και συναρπαστικό) μέλλον είναι ήδη εδώ. Να πώς. ///


9) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(σήμερα η Μαρία Γ. γράφει για το όνειρο που είδε τις προάλλες, σχετικό με τη σειρά Seinfeld)

Ήμουν στην Αθήνα και υποτίθεται πως είχε σε κάποιο μουσείο έκθεση για το Seinfeld και θα ήταν εκεί και ο πρωταγωνιστές της σειράς. Πήγα συνοδευόμενη από τον George!
Πάμε στην έκθεση λοιπόν και είναι όλοι εκεί και ο σκηνοθέτης. Κάποια στιγμή βλέπω την ‘Α-μπα?’, την χαιρετάω και μιλάμε για λίγο ενθουσιασμένες για την έκθεση και για το Seinfeld… Λίγο μετά βγαίνω έξω για να πάρω κάτι από το αυτοκίνητό μου και βλέπω παρκαρισμένα πάρα πολλά φορτηγά, πράγμα που μου φάνηκε εξαιρετικά περίεργο και επικίνδυνο για το μικρό μου αυτοκίνητο.

Και ξαφνικά βλέπω όλα τα φορτηγά να μετατρέπονται σε Τransformers και να κάνουν μετατροπές και στο αμάξι μου. Μου φάνηκε πολύ περίεργο και πήγα και ρώτησα κάτι ρομποτάκια που ήταν εκεί αν θα μπορέσουν να το ξανακάνουν όπως πριν. Μου απάντησαν ναι και γύρισα ήσυχη στην έκθεση.
Μιλάω λίγο με την ‘Α-μπα?’ και μετά βγαίνουμε μαζί έξω και τότε τα transformers είχαν αγριέψει και μας πυροβολούσανε… Τελικά όμως ήρθε ο Larry David, τους μίλησε λίγο, τους ηρέμησε και όλα καλά.
Μετά ξύπνησα...


*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com


10) Totally looks like…




11) ΑΓΑΠΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Πώς πέρασα την περασμένη εβδομάδα:

Δευτέρα, από Θεσνίκη πηγαίνω με τρένο προς Βέροια. Κατεβαίνω στον Λουτρό Βέροιας, η στάση τελείως ερασιτεχνική σε κάτι χωράφια και χωρίς καμία ταμπέλα που να επιβεβαιώνει ότι κατέβηκα σωστά. (Ο οδηγός υποτίθεται ότι φώναζε τις στάσεις, αλλά άκουγες απ’ τα μεγάφωνα ένα περίπλοκο «μγχφφ»). Υπέροχο σχολείο, στην παρουσίαση είχαν προτζέκτορα και έδειχναν το enteka στα παιδιά και προσπάθησα να αλλάξω κουβέντα και να βγάλω το enteka απ’ την οθόνη. Μετά εκδήλωση στη βιβλιοθήκη Βέροιας – η πιο ωραία βιβλιοθήκη που έχω δει, έχει και wii. Το βράδυ βόλτα στην Ελιά, στην κορυφή ενός γκρεμού με πανοραμική θέα: τα πέρα χωριά από ψηλά έμοιαζαν με μακρινά νησάκια φωτος.

 
[Στο λεωφορείο απαγορεύονται και άλλα πέρα απ’ το κάπνισμα]

Τρίτη, Βέροια, εκδηλώσεις σε σχολεία, Κτελ για Θεσνίκη, εκδήλωση για την Άλκη Ζέη στην Πυξίδα. Όλη τη μέρα σκεφτόμουν την καλύτερή μου φίλη που έμαθα ότι είναι στο νοσοκομείο μετά από ατύχημα - μίλησα μαζί της, περιμένει να εγχειριστεί.

Τετάρτη, με τον Γ. πάμε από τη Θεσνίκη στο Βόλο. Τα Τέμπη είναι κλειστά, ταξιδεύουμε από πρωτότυπους δρόμους. Βόλτες στην παραλία, φαΐ στο noodle bar, Τζούλια στην TV.

Πέμπτη. Ξύπνησα στις 7.20 (ώρα σοκ για το σύστημά μου) και πήγα για ένα εξάωρο σε σχολείο στον Αλμυρό Βόλου. Ένιωσα την αγωνία των παιδιών για τους αυριανούς βαθμούς, χάρηκα όταν ενθουσιάστηκαν που εξαιτίας της παρουσίασής μου θα έχαναν τεστ ιστορίας. Όλα πήγαν καλά με την εγχείρηση της Κ. Το βράδυ στο Βόλο φάγαμε στην Πίτα του Παππού που, δυστυχώς, δεν υπάρχει στη Θεσνίκη - και πρέπει να υπάρξει.


[γάτα κοιμάται σε γλάστρα έξω απ’ τα Goody’s του Βόλου]

Παρασκευή μεσημέρι, φεύγουμε απ' το Βόλο. Για πολλές μέρες προσπαθούσα να ξεφορτωθώ ένα βαρύ αντικείμενο που δεν χρειαζόμουν πια και, φεύγοντας, το άφησα στο ξενοδοχείο, κρύβοντάς το μάλιστα σ’ ένα συρτάρι για να μη το βρουν αμέσως. Δέκα λεπτά μετά το check out οι ξενοδόχοι με πήραν τηλέφωνο, χαρούμενοι που με πρόλαβαν, και μου είπαν ότι ξέχασα κατά λάθος κάτι στο δωμάτιο! Μισοντροπιασμένος πήγα πάλι πίσω, το πήρα και το πέταξα χειρονακτικά στα σκουπίδια κάνοντας «τσκ, τσκ, τσκ». Στα Κτελ Βόλου δωρεάν wifi, μετά από μέρες είδα το email μου, μου είχε έρθει απ’ την εικονογράφο το εξώφυλλο του νέου βιβλίου, που βγαίνει τον Απρίλιο.
(π α ν έ μ ο ρ φ ο εξώφυλλο). Το απόγευμα πάλι Θεσνίκη.


[Κτελ Βόλου]

Το Σ/Κ ξεκούραση, launch my line, και τεράαααστιο κόλλημα με ένα παιχνίδι που έδωσα με λινκ την περασμένη βδομάδα, την κρεμάλα με φράσεις απ’ την ποπ κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών...


-------------------------------------------



¡¡¡
.
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [έκπληξη]

.

!!!


1) Η Άλκη Ζέη έχει γράψει μερικά απ’ τα καλύτερα ελληνικά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, το Καπλάνι της Βιτρίνας, το Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου, κλπκλπκλπ. Η μαμά μου έσπρωχνε την αδερφή μου κι εμένα στα καλά παιδικά βιβλία και πάντα ήμουν ευτυχής που τα είχα διαβάσει μικρός. Δεκαετίες μετά θα ανέφερα την Άλκη Ζέη (όπως και τη Ζωρζ Σαρή) ως ίνδαλμα μου και μεγάλη επιρροή στα δικά μου παιδικά βιβλία.

Σήμερα η Άλκη Ζέη είναι 85 χρονών, εγώ 31 και, πώς τα φέρνει η τύχη, θα συναντηθούμε ξαφνικά και (για μένα) ανέλπιστα. Δεν ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να συμβεί για να εννοώ τη φράση «μεγάλη μου τιμή», πάντως αυτή την Τρίτη θα έχω την χαρά, ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων, να την παρουσιάσω και να μιλήσω γι’ αυτήν στην εκδήλωση που διοργανώνεται γι’ αυτήν και στην οποία η ίδια θα συμμετέχει.

Εν συντομία λοιπόν: Άλκη Ζέη live, Θεσσαλονίκη βιβλιοπωλείο Πυξίδα (Π. Ιωακείμ, περιοχή Α. Σοφίας), Τρίτη 16/3 στις 7 μ.μ.


2) POWERPLAY



Στην πολύ αρχή τους οι Chumbawamba έπαιζαν πολιτικοποιημένο μελωδικό πανκ. Μετά έγιναν πιο ποπ και κάπως διάσημοι. Μετά, στις αρχές των ’00ς η μουσική τους έγινε σχεδόν ακαπέλα. Τα τελευταία χρόνια βρήκαν τη χρυσή τομή με την mid tempo ακουστική ποπ τους, τις υπέροχες μελωδίες, τους στίχους που λένε ιστορίες και τις αρμονικές φωνές τους. Ο νέος τους δίσκος είναι υπέροχος και τον ακούω κάθε μέρα. Σημερινό powerplay είναι ένα τραγούδι που υποστηρίζει ότι “sometimes a melody is louder than a shout” – και έχει απόλυτο δίκιο.





3) Eρώτηση κρίσεως:

Καλύτερη ελληνική συμμετοχή στη Γιουροβίζιον;

(Ψηφίζετε όσα τραγούδια θέλετε απ’ τη λίστα ή προσθέτετε «other». Εδώ μπορείτε να τ’ ακούσετε όλα – αλλά και να δείτε όλες τις συμμετοχές, μήπως θελήσετε να προσθέσετε κάποιο εκτός απ’ τα παρακάτω. Ναι, τον Αλκαίο τον έβαλα για πλάκα.)







4) Αποτελέσματα προηγούμενης ερώτησης κρίσεως

Αγαπημένα φιλμ που κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας;



Απ’ την αρχή έγινε μεγάλη μάχη. Τώρα που γράφω αυτό, το American Beauty περνάει για δύο ψήφους τη Σιωπή των Αμνών και αν σκεφτεί κανείς ότι συνολικά είχαμε πάνω από 630 ψήφους η διαφορά είναι στα όρια του στατιστικού λάθους. Ακολουθεί το Φόρεστ Γκαμπ και μετά, αρκετά πίσω, όλες οι υπόλοιπες ταινίες. Στις τελευταίες θέσεις, εκτός απ’ το Σικάγο και την Miss Daisy είναι ο Κέβιν Κόστνερ, ο Μελ Γκίμπσον και ο Μονομάχος. (Συνειδητοποίησα ότι καμία απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες των τελευταίων 20 χρόνων δεν πήρε το Όσκαρ – απ’ αυτές πάντως ψηφίζω τη Σιωπή των Αμνών.)

Οι πάνω από 630 ψήφοι σας έβγαλαν τα εξής αποτελέσματα, απ’ το 20 στο 1.

20. Σικάγο (2002)
19. Ο Μονομάχος (2000)
18. Driving Miss Daisy (1989)
17. Braveheart (1995)
16. Χορεύοντας με τους Λύκους (1990)
15. Ο Ερωτευμένος Σέξπηρ (1998)
14. Οι Ασυγχώρητοι (1992)
13. O Πληροφοριοδότης (2006)
12. Τιτανικός (1997)
11. A Beautiful Mind (2001)

10. Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (2007)
9. Slumdog Millionaire (2008)
8. Lord of The Rings 1 (2003)
7. Crash (2005)
6. Η Λίστα του Σίντλερ (1993)
5. Million Dollar Baby (2004)
4. Ο Άγγλος Ασθενής (1996)
3. Φόρεστ Γκαμπ (1994)
2. Η Σιωπή των Αμνών (1991)

1. American Beauty (1999)




5) Αυτοαναφορικό Φλασμπάκ

Πριν από ένα χρόνο στο enteka:
Ποιήματα απ’ τις φυλακές ανηλίκων Θεσσαλονίκης // Meditation Flower // Ρετρό tv themes παιδικών σειρών // Αγαπημένα ποιήματα // Χατζηγιάννης = Morrissey? // κλπκλπ
Μάρτιος 2009

Πριν από δύο χρόνια στο enteka:
Το εξώφυλλο της χρονιάς // Ονειρικές διαφημίσεις // Ένα παλιό 01, απ’ το 1995 // Ρετροφουτουριστικές ‘80ς διαφημίσεις // Αγαπημένα οσκαρικά τραγούδια // κλπκλπ
Μάρτιος 2008

Πριν από τρία χρόνια στο enteka:
Συνεντεύξεις που πήρε η Μαρία Ρεζάν // Αγαπημένα tv themes σειρών // Ερωτοδικείο, Μάρτιος 1997 // Εικόνες του Ιερώνυμου Μπος // Τέλεια ντοκιμαντέρ // κλπκλπ
Μάρτιος 2007


6) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ


Monty Python - Agatha Christie Sketch


-


7) Bits + Pieces #1: Εικόνα πάνω απ’ το Simpsonized Lost, εκεί έχει κι άλλες. /// Ο νεαρός (βραβευμένος) σχεδιαστής μόδας Δημήτρης Ζαφειρίου μόλις άνοιξε το δικό του μπλογκ με λέξεις και εικόνες για τη μόδα. Με γεια! /// Ο Δήμαρχος της Καλαμαριάς (της περιοχής που μένω) παραιτήθηκε μετά από έντεκα χρόνια και τώρα έχουμε έναν καινούριο. Δεν είναι τυχαία η σημειολογία της φωτογραφίας παράδοσης του Δήμου, ο παλιός χαμογελάει ανακουφισμένος και χαρούμενος ενώ ο καινούριος είναι το λιγότερο συννεφιασμένος… [Απ’ την άλλη μπορεί αυτό το κατσούφικο να είναι το μόνιμο στυλ του.] /// Μοιάζει με (θρασύτατο) ανέκδοτο: Με εγκύκλιο συμβάλλει η Εκκλησία στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση! /// Anna Nicole Smith – Η όπερα /// Τι εκνευριστικό που μεταγλωττίζονται όλες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων στα ελληνικά σινεμά! /// To καταπληκτικό razblog (εμένα με υπνώτισε). /// Ένα παρανοϊκό σπίτι. /// ΑΧΡΩΜΑΤΟΨΙΑ /// Τι γίνεται αν πέσει ένα κλαδί πάνω σε δύο καλώδια? /// Λογοτεχνικά περιοδικά: Θερμοκήπια υπό εξαφάνιση; /// Οι θετικές ειδήσεις για τους γκέι αποσιωπούνται στη χώρα μας. Παράδειγμα; /// Το πιο ενδιαφέρον με τις (φαντασμαγορικά κιτς) θεματικές σουίτες του ξενοδοχείου που υποτίθεται ότι γύρισε η Τζούλια την ταινία της είναι πως υπάρχει δωμάτιο με θέμα Roberto Cavali. (Όλες αξίζουν πάντως) /// Τελικά είναι επίσημο: η συνέντευξη αλλά και οι επαναλήψεις της συνέντευξης του Μίκη στη Βίκυ Φλέσσα θα κρατήσουν τουλάχιστον άλλα τέσσερα χρόνια. /// (Προτιμώ τη συνέντευξη των φανταστικών Φανταστικών Ήχων) /// Νέα εκδοχή για το τεράστιο και φωτεινό περιστρεφόμενο γοβάκι του Καρύδα Θεσσαλονίκης… /// Ένα τρίωρο στον κόσμο της Αννίτας Πάνια: Media Τrip – Ζαμανφού.


8) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



Patriotism is the virtue of the vicious.


9) Η φετινή τελετή των Όσκαρ μου άρεσε. Πολύ. Το καλύτερο σημείο, νομίζω, ήταν όταν τίμησαν τον μακαρίτη τον John Hughes βγάζοντας τους μικρούς ή έφηβους (τότε) ηθοποιούς που έπαιζαν στις ταινίες του, μεγάλους σήμερα, απ’ τη Μόλι Ρινγκουολντ μέχρι τον Μακόλεϊ Κάλκιν. Μου άρεσε που τίμησαν ένα σκηνοθέτη εφηβικού σινεμά που έφτιαξε τόσες καλές «νεανικές» ή «παιδικές» ταινίες, από το Pretty in Pink και το Μόνος στο Σπίτι μέχρι το αριστούργημά του, το Breakfast Club - μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών.

Τέλος πάντων. Χάρηκα που η ταινία που υποστήριζα, το Precious, πήρε δυο βραβεία και θυμήθηκα πως εκεί έπαιζε και η Μαράια, η γνωστή Μαράια. Μετά το Glitter ήταν πολύ επικίνδυνο να την βάλεις να παίξει σε ταινία (πόσω μάλλον σε καλή ταινία). Κι όμως, παρά το ότι την αντιπαθώ, πρέπει να πω πως ήταν καλή στο ρόλο της. Και γι’ αυτό και πριν από δυο μήνες πήρε κι ένα βραβείο.

Εκεί θέλω να καταλήξω, σ’ εκείνο το βραβείο.


(Απ’ τις πιο ντροπιαστικές, μεθυσμένες παραλαβές βραβείου έβερ.)


---



10) Bits + Pieces #2: (για την φωτο πάνω: Γωγώ περαστικά!) /// «Κυριακάτικο πρωινό. Μετά την εκκλησία. Χτυπά το κουδούνι της πόρτας. Κλείνω τον ήχο της τηλεόρασης... Μείνετε λίγο μέσα και δείτε τηλεόραση. Έρχομαι!» /// Αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα μπορούσατε να είχατε σχεδιάσει μετά απο ένα οκτάωρο εξαντλητικής εργασίας στον υπολογιστή σας, εάν αντί για το ποντίκι κρατούσατε στο χέρι σας μία πένα; (ιδού) /// Πειραγμένα τρέιλερ: Good Will Hunted – τρέιλερ του Good Will Hunting φτιαγμένο σαν αστυνομικό θρίλερ. Επίσης: Saved by the Bell: Brokeback Style, ο Ζακ και ο Σλέιτερ απ’ το Πριν Χτυπήσει το Κουδούνι κι ένας έρωτας που δεν υπήρξε ποτέ. Ή μήπως υπήρξε; /// /// fuzzyburlesque /// Μια παλιά συνέντευξη του μυστηριώδη συγγραφέα με το ψευδώνυμο Σταύρος Κρητιώτης (το πιο πρόσφατο βιβλίο του κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις Τόπος, είναι για τον μυστικό κωδικοποιημένο κόσμο του Ροΐδη και είναι εξαιρετικό). /// Είναι απίστευτο αλλά με το που θα κυκλοφορήσει κάποια φάρσα ή ψευδής είδηση [όπως αυτή] στο ίντερνετ, αμέσως όλα τα πατριωτικά σάιτ (μη πούμε για τον απίθανο Μητροπολίτη Καλαβρύτων) θα την αναμεταδώσουν ως αληθινή. /// Στο Μεσαίωνα θα μ' έκαιγαν σαν μάγισσα (μια κάπως παλιά συνέντευξη της Μαρίας Μήτσορα). /// Απ’ τις ιστορίες μου με ξετρελαίνουν! Βρήκα δακτυλογραφημένα όνειρα. /// Ένα τριβια γι’ αυτήν: η Ελευθεροτυπία ήταν η πρώτη αθηναϊκή εφημερίδα που καθιέρωσε το μονοτονικό. //// ΑΥΤΟ! //// ΕΚΕΙΝΟ //// ΕΝΑ ΑΛΛΟ //// ΚΙ ΑΛΛΟ //// ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ //// ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟ //// ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ! //// ΑΛΗΘΕΙΑ! ///


11) Totally Looks Like…






(Κάπως επίκαιρο: μόνο ο μεγάλος Τιμ Μπάρτον δικαιούται να κλέβει τον εαυτό του)


ΥΓ. καλή βδομάδα!

-------------------------------------------------



!!!
.
.
.