Έντεκα της Δευτέρας [ποπ φόβος]

!!!


1) Οι ποπ επιτυχίες γίνονται από φόβο!

Άλλο να το υποψιάζεσαι κι άλλο να το μαθαίνεις από επίσημα χείλη:
Ερευνητές απευθύνθηκαν σε νεαρά άτομα ηλικίας 12-17 ετών, ζητώντας τους να ακούσουν διάφορα τραγούδια της ποπ μουσικής σκηνής και έπειτα να εκφράσουν τη γνώμη τους για αυτά. Διαπίστωσαν ότι η άποψή τους άλλαζε όταν πληροφορούνταν τον βαθμό δημοφιλίας που είχε το κάθε κομμάτι στους συνομηλίκους τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αν κάποιος έφηβος διαπιστώσει ότι ένα τραγούδι που του αρέσει δεν είναι δημοφιλές στους υπολοίπους της ηλικίας του αλλάζει γνώμη, αφού ο εγκέφαλός του μεταφράζει αυτή τη διαφοροποίηση σε ένα είδος «κοινωνικού τρόμου», με αποτέλεσμα να ακολουθεί και εκείνος τις μουσικές προτιμήσεις της πλειοψηφίας. #


2) Είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του!

(Οι κριτικές δίσκων του Γιώργου Ε. Παπαδάκη στην Ελευθεροτυπία συνεχίζονται. Αναρωτιέμαι αν θα τρόμαζαν τους έφηβους κι αν θα τους άλλαζαν γνώμη… )

Σήμερα μια κριτική του, για τον πρώτο δίσκο της Αρετής Κετιμέ. Ο τίτλος της κριτικής ενδεικτικός:

«Οι φωνητικές αρετές της Αρετής αναμένονται».

“Ως παραγωγή, πάντως, είναι ενδεικτικός των προδιαγραφών που θέλει να επιβάλει η νέα τάξη πραγμάτων στην ελληνική δισκογραφία: φτήνια και προχειρότητα. Δεν πρόκειται για συνέπεια της οικονομικής κρίσης, αλλά για συνειδητή απροκάλυπτη και ενίοτε χυδαία υποτίμηση της τέχνης. […] Δυστυχώς, το ταλαντούχο κορίτσι ατύχησε στον πρώτο δίσκο του: κακές ηχογραφήσεις, κλισέ ενορχηστρώσεις, αμήχανες επιλογές.”


3) POWERPLAY



Sophie Ellis-Bextor – Bittersweet (H pop στα καλύτερά της με το πιο πιασάρικο ρεφρέν που άκουσα τελευταία. Και να μην άρεσε σε κανέναν άλλον δεν θα άλλαζα γνώμη.)


4) Στον κόσμο των διαφημίσεων του Άλτερ

Το Άλτερ έχει κάποια σχέση με μια δισκογραφική, με εκδοτικούς οίκους, με ραδιόφωνα, με εφημερίδες. Κι έτσι, ίσως με ευνοϊκούς όρους, διαφημίζει ένα σωρό προϊόντα, συνήθως πολιτιστικά. Αυτές οι «εσωτερικές» διαφημίσεις παίζονται ξανά και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που μαθαίνεις απέξω τα τραγούδια, μέχρι που θες να αγοράσεις τα Λάχανα και Χάχανα (και τα Χάχανα και Λάχανα) προκειμένου να τους βουλώσεις το στόμα, μέχρι που εύχεσαι να μην είχε γραφτεί ποτέ εκείνο το βιβλίο για την Αϊμέ που σημαίνει μάνα ή γυναίκα.



(η συνέχεια στο Media Trip)


5) Αποτελέσματα Ερώτησης Κρίσεως:

Αγαπημένοι Σκηνοθέτες;

Πάνω από 530 ψήφοι έκριναν το αποτέλεσμα ως εξής:

15. Darren Aronofsky
14. John Waters
13. Hitchcock
12. Θ. Αγγελόπουλος
11. Steven Spielberg
10. Lars von Trier
9. Ingmar Bergman
8. Martin Scorsese
7. Federico Fellini
6. David Lynch

5. Pedro Almodovar
4. Stanley Kubrick
3. Quentin Tarantino
2. Tim Burton

1. Woody Allen


Μπράβο Woody!

(Εγώ ψήφισα Woody Allen και David Lynch. Επίσης ψηφίστηκαν οι: Jim Jarmusch / Ridley Scott / neil jordan / David Fincher / Jean Luc Godard / Luis Bunuel / Frank Darabont / παζολινι / Zhang Yimou / Loach / Coppola / Keaton / Kurosawa / Γαβράς / Krzysztof Kieslowski / / Herzog / Gaspar Noe / Richard Kelly / Wes Anderson / Wong Kar Wai / Sofia Coppola / Terry Gilliam / Richard Curtis / Roman Polanski / terence davis / John Cassavetes / kim-ki duk / Coen Brothers / Charlie Kaufman / Μπιλυ Γουαιλντερ)


6) Ερώτηση Κρίσεως:

Ποιο είναι το αγαπημένο σας κανάλι; (Επιλέγετε όσα θέλετε ή προσθέτετε και κάποιο που δεν υπάρχει. Για όσους δεν βλέπουν τηλεόραση υπάρχει η επιλογή «κανένα».)




.


7) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ



(Φλασμπακ από κάτι που ποτέ δεν είχα δει. Κάποιος απομόνωσε τη λέξη Boogedy κάθε φορά που αναφερόταν στην ομώνυμη τρας ταινία φτιάχνοντας ένα σουρεαλιστικό, παρανοϊκό κολάζ.)


8) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



There are only two kinds of people who are really fascinating: people who know absolutely everything, and people who know absolutely nothing.


9) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(σήμερα όνειρο που είδε η Έλσα)

Κάθομαι σ' ένα από τα γνωστά καράβια-μπαράκια του Θερμαϊκού και διαβάζω ήρεμα ένα μάθημα της σχολής μου, γιατί την επόμενη μέρα θα εξεταζόμουν.

Όντας προσηλωμένη στη μελέτη, παρατηρώ με τη γωνία του ματιού ότι έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την παραλία, οπότε δε χάνω χρόνο και τρέχω να βρω τον καπετάνιο του πλοίου.

Προς έκπληξή μου, καπετάνιος με λευκή στολή και ανάλογη ναυτική περιβολή είναι... ο Παρτσαλάκης. Τον ρωτάω όλο αγωνία γιατί απομακρυνθήκαμε από την παραλία και πότε θα γυρίσουμε, γιατί δίνω μάθημα την επόμενη, για να πάρω την απάντηση, συνοδευμένη από γαλήνιο χαμόγελο, ότι "σε 100 ώρες φτάνουμε Καναδά!". Ξύπνησα κάπου μεσοπέλαγα, κάνοντας κουπί μέσα σε μια σωσίβια λέμβο με παρέα τα βιβλία μου...


*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com

10) Πραγματικά εξοργιστικό: Οι τρανσέξουαλ είναι μόνο για μετά τα μεσάνυχτα;

Μόνο παραλογισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η απόφαση του ΕΣΡ να συσκεφθεί για να επιβάλλει πρόστιμο στην απογευματινή εκπομπή του Σεργουλόπουλου και της Μπακοδήμου επειδή είχαν ως καλεσμένη στην εκπομπή τους την κα Μπέτυ Βακαλίδου που έπαιζε στην επιτυχημένη ταινία ΣΤΡΕΛΛΑ. Η ΣΤΡΕΛΛΑ η οποία έχει 11 υποψηφιότητες στα φετινά βραβεία της Ακαδημίας Ελληνικού Κινηματογράφου αναφέρεται στη ζωή μιας τρανσέξουαλ.

Η κα Βακαλίδου, λοιπόν, με σοβαρότητα και διακριτικότητα μίλησε για την ταινία στην οποία είναι υποψήφια για το βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου αλλά μας έδειξε με την παρουσία της ότι υπάρχουν σε αυτή την κοινωνία τρανσέξουαλ σοβαρές, με σεμνό ντύσιμο, επίπεδο και με εικόνα 180 μοίρες διαφορετική από την εικόνα των έξαλλων και προκλητικών γυναικών με πλαστικά στήθη που όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας. Σε αυτή λοιπόν την υποκριτική κοινωνία, η κα Βακαλίδου αποτέλεσε λάθος παράδειγμα για το σοβαροφανές ΕΣΡ το οποίο κάλεσε τους συντελεστές της εκπομπής για απολογία.

[αίσχος]

11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ:

Το ΠΣΚ μου το πέρασα στην Έκθεση Βιβλίου. Παρουσιάσεις, νέα βιβλία, το χάι τεκ περίπτερο της Κίνας, γνωριμίες, συζητήσεις, παλιοί γνωστοί, ιδέες για νέα βιβλία, ένα κοκτέιλ πάρτι (κι ένα ελαφρύ μεθύσι), παρακολούθηση εκδηλώσεων, αντικρουόμενοι στόχοι, συγγραφείς που εκτιμώ: όλα έχουν γίνει ένα σύννεφο στο μυαλό μου και με δυσκολία τα ξεχωρίζω. (Ανυπομονώ να τα ξαναζήσω του χρόνου.)


-----------

+ + + + Η νέα στήλη, στην ουσία ένα μικρότερο, καθημερινό  ‘Έντεκα της Δευτέρας’, συνεχίζεται. Αν απολαμβάνετε το μπλογκ, βάλτε και τη στήλη στα bookmarks για να τη διαβάζετε καθημερινά.  ;)

*Bits and Pieces*


---------------------------------------------------



!!!
.
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [ιδεοληψία]

.
.
.
Νέο ποστ το απόγευμα.
Μέχρι τότε...
BITS AND PIECES
.
.
.
.

!!!


1) Είδα ένα φοβερό ντοκιμαντέρ για τη θεραπεία της ιδεοληψίας, στο κανάλι της Βουλής (παραγωγή του Channel 4). Είχαν βρει τρεις ψυχικά ασθενείς που είχαν δοκιμάσει τα πάντα για να απαλλαγούν απ’ τις εμμονές τους και τους έκλεισαν σ’ ένα σπίτι με κάμερες και ψυχοθεραπευτές. Οι δύο απ’ τους τρεις έτρεμαν τη σκόνη και τα μικρόβια το τρίτο άτομο όμως, ο άντρας, είχε και το περισσότερο ενδιαφέρον.

Ζούσε σε συνεχή αγωνία που κατέστρεφε τη ζωή του, προσπαθώντας να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή με μολύβια και χαρτιά. Ο λόγος; Φοβόταν πως αν είχε ένα χαρτί στο χέρι του θα έγραφε μία ομολογία κάποιου εγκλήματος που δεν είχε διαπράξει ποτέ. Πίστευε δηλαδή ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ομολογήσει κάποια δολοφονία και μετά να στείλει το χαρτί στην αστυνομία - και να συλληφθεί.

Έτσι διπλοέλεγχε κάθε επιφάνεια στην οποία θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι χωρίς να το καταλάβει και ζούσε σε μόνιμη κατάσταση πανικού. Μετά από συνεδρίες οι ψυχοθεραπευτές τον κατάφεραν να γράψει μία καρτ ποστάλ στη γυναίκα του. Έτρεμε καθώς την έγραφε και πήγε να τη στείλει ρίχνοντάς την σε ταχυδρομικό κουτί. Πριν την ρίξει θέλησε να την ελέγξει, να δει μήπως τυχόν είχε γράψει κάτι που δεν έπρεπε, μήπως ομολογούσε κάποιο ανύπαρκτο φόνο του. Εκτός απ’ το χαρτί φοβόταν και τις βιντεοκάμερες, μη τυχόν και μαγνητοσκοπήσει τον εαυτό του να περιγράφει τα εγκλήματά του και στείλει στην αστυνομία την κασέτα. Πρόκειται βέβαια για την πιο παράξενη, περίπλοκη και μυθιστορηματική ιδεοληψία που έχω ακούσει. Είναι κάτι που δεν θα μπορούσες να επινοήσεις ακόμα και να ήθελες.

Μέρα με τη μέρα βελτιωνόταν, στο τέλος τον έπεισαν να γράψει σ’ ένα χαρτί μια ομολογία εγκλήματος, ότι τάχα χτύπησε μια κοπέλα και να πάει να το αφήσει σ’ έναν κεντρικό δρόμο. Ο μεγαλύτερος φόβος του πραγματοποιήθηκε, και νικήθηκε, όταν συνειδητοποίησε ότι ακόμα και να ομολογούσε κάτι στην αστυνομία, αφού ήταν αθώος θα τη γλίτωνε.

Η ιστορία του όμως δεν είχε ευχάριστο τέλος, τα θέματά του ήταν αρκετά βαθύτερα – ο φόβος του χαρτιού και του μολυβιού ήταν απλώς ένας τρόπος εκδήλωσής τους. Το ντοκιμαντέρ-ριάλιτι γυρίστηκε το 2005 και δεν έχω ιδέα τι απέγινε. Αν ήταν ήρωας μυθιστορήματος πιθανότατα θα διέπραττε κάποιο αληθινό έγκλημα, θα έγραφε μια ομολογία και θα την έστελνε στην αστυνομία. Και τη στιγμή που θα έκλειναν οι πόρτες της φυλακής πίσω του και οι δεσμοφύλακες θα τον οδηγούσαν στο κελί του, θα συνειδητοποιούσε ανακουφισμένος πως, ναι, η ιδεοληψία του είχε μυστηριωδώς, επιτέλους εξαφανιστεί.


2) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ


(κι άλλες ελληνικές διαφημίσεις απ' τα τέλη των '80ς)


3) Είναι να μη σε πιάσει στο στόμα του!
(όπου διαβάζουμε άρθρα του μουσικοκριτικού της Ελευθεροτυπίας Γιώργου Ε. Παπαδάκη)

Σήμερα: Κάπως ειρωνική κριτική για το δίσκο του Παναγιώτη Λευθέρη ΣΥΝΑΞΙΣ.
Ο Μεσαίωνας και η κατά φαντασίαν παράδοση

«Οσον αφορά τους φίλους της παραδοσιακής μουσικής προς τους οποίους επίσης απευθύνεται η έκδοση αυτή του «Σείριου», αυτοί είναι αμφίβολο αν θα ικανοποιηθούν με τη γραφική και «εξευγενισμένη», τάχα, εκδοχή της. Με μια κατά φαντασίαν αναφορά στο λαό και στη μουσική του.» Κλπ.

Υπήρξε συνέχεια. Έξαλλος με την κριτική ο συνθέτης του εν λόγω δίσκου Παναγιώτης Λευθέρης έστειλε ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας στην «Ε» επειδή, μεταξύ των άλλων, θεωρεί πως ο κριτικός δίνει λάθος πληροφορίες και «χρησιμοποιεί την υποτιθέμενη κριτική πάνω στην δουλειά μας σαν όχημα για να αναπτύξει τις απόψεις του για το ποιά μουσική είναι "ελληνική" και ποιά όχι. Απορώ μάλιστα που η "προοδευτική" Ελευθεροτυπία έχει τέτοιους αρθρογράφους - "ιεροεξεταστές".»

(Το ενδιαφέρον είναι ότι, κατά τα άλλα, ο δίσκος πήρε εξαιρετικές κριτικές, απ’ τον Ζήλο και το Δίφωνο μέχρι την Καθημερινή και τον Ήχο.)


4) Totally looks like




5) Σε ένα ελληνοκεντρικό ιστολόγιο έσκασε η είδηση σαν βόμβα: ο Καβάφης, λέει, είχε υπογράψει το 1928 επιστολή υπέρ της “Ένωσης Ελλήνων Φασιστών”, μαζί με άλλους επιφανείς Αλεξανδρινούς. Και, το χειρότερο, το άρθρο συνοδευόταν από ακαταμάχητα τεκμήρια: σκαναρισμένη τη σελίδα από την αθηναϊκή εφημερίδα Σκριπ με κείμενο και την υπογραφή του.

Ο Νίκος Σαραντάκος, δεν το πίστεψε ούτε στιγμή και σαν ένας σύγχρονος (και αληθινός) Ηρακλής Πουαρώ προσπάθησε να λύσει το μυστήριο. Η έρευνά του ήταν συναρπαστική και τα αποτελέσματα απρόβλεπτα…


6) POWERPLAY

 

Το νέο βίντεοκλιπ των Κορε Ύδρο, Χωρίς Επίκληση, με την απίθανη ανατροπή προς το τέλος…


7) Η προηγούμενη Ερώτηση Κρίσεως: Τα αποτελέσματα!

Είχα ρωτήσει ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας απ’ τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Είχαμε πάνω από 700 (!) ψήφους. Και να τα αποτελέσματα σε αντίστροφη καταμέτρηση.

15. Julio Iglesias
14. Celine Dion
13. Bee Gees
12. Elton John
11. Nana Mouskouri
10. AC/DC
9. Michael Jackson
8. Elvis Presley
7. Madonna
6. ABBA

5. Led Zeppelin
4. The Rolling Stones
3. Queen
2. Pink Floyd




1. Beatles

Δίκαια νίκη νομίζω, κι εγώ αυτούς θα ψήφιζα απ’ τους ‘καλούς’ (γιατί γενικότερα ψηφίζω Μαντόνα). Μου κάνει εντύπωση ότι οι αναγνώστες του enteka ακούν τόσο πολύ ροκ - δεν το περίμενα…


8) Νέα Ερώτηση Κρίσεως.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ;



Ήταν δύσκολο να επιλέξω εγώ τις επίσημες υποψηφιότητες, η αρχική μου λίστα είχε πάνω από πενήντα ονόματα, κράτησα 14, περισσότερο στην τύχη, ψηφίζετε ΟΣΟΥΣ σας αρέσουν και φυσικά προσθέτετε στο «other» όσους αγαπημένους σας δεν βρήκατε στην παρακάτω λίστα… [όσοι δε βλέπουν το poll κλικ εδώ]

.


9) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(η Ροζίτα Σώκου εμφανίστηκε σε όνειρο του ντροπαλού)


Βρίσκομαι σε ένα λεωφορείο, το οποίο είναι σχετικά γεμάτο και καθώς είμαι λίγο πιασμένος κάθομαι κάτω στο δάπεδο. Μπαίνει μέσα ένας ζητιάνος/απόκληρος κλπ, που όλοι τον κοιτάμε με το κλασσικό μίγμα συμπόνιας, απέχθειας, λύπησης, ανακούφισης για τον εαυτό μας (εμείς ευτυχώς είμαστε καλύτερα κλπ). Κάθεται σχετικά κοντά μου.

Σε κάποια στάση ανεβαίνει στο λεωφορείο η Ροζίτα Σώκου. Μου συστήνεται φιλώντας μου το χέρι και ρωτά, πώς πρόκειται να περάσω την βραδιά μου. Τής λέω και στην ακόλουθη διαμαρτυρία μου ότι δεν είμαι και ο Πάπας για να μου κάνει χειροφιλήματα παρατηρεί ότι έχει χαθεί η ευγένεια από την εποχή μας κλπ. Ανταποδίδω και εγώ, λοιπόν, για να είμαι σύμφωνος με τους κανόνες της ευγενείας και τότε ο ζητιάνος μού χτυπά το χέρι, λέγοντας ότι αυτά είναι ψευδοαστικές μπαρούφες…


*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com


10) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



When we blame ourselves, we feel that no one else has a right to blame us.
-
-




11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ: 
 Πήγα στο αεροδρόμιο, σχεδόν για μια μέρα, για τη στήλη μου στην Παράλλαξη. Κάθε μήνα πηγαίνω σε ένα σημείο της πόλης και κάθομαι απ’ το πρωί ως το βράδυ καταγράφοντας τις εμπειρίες μου. (Στο αεροδρόμιο γινόταν ο κακός χαμός λόγω του ηφαίστειου.) / Εκδήλωση με τη Σώτη Τριανταφύλλου στην Πυξίδα, εξαιρετική. Λίγες ώρες μετά σε άλλο βιβλιοπωλείο εκδήλωση δική μου. Βαριόμουν να πάω, νύσταζα, κι ήθελα να δω την αδερφή μου. Περιέργως ήταν τέλεια. Και γυρνώντας σπίτι με το ταξί, πρόσεξα για πρώτη φορά την θέα απ’ τον περιφερειακό. Υπνωτίστηκα σχεδόν, η Θεσσαλονίκη με τα σπίτια της που γέμιζαν κάθε εκατοστό του χώρου μου φάνηκε στ’ αλήθεια πανέμορφη. / Τώρα που είπα Θεσσαλονίκη: την Πέμπτη αρχίζει η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, στη Δ.Ε.Θ. Υπάρχουν ένα σωρό ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις (το πρόγραμμα εδώ). ‘Εχω κι εγώ αλλά το σημαντικό είναι πως το Σάββατο στις 6 είναι η παρουσίαση του «Ο Δικτυωμένος Εαυτός» (εκδ. Τόπος) του Ντέιβι Γουάιντερ για το οποίο θα μιλήσουν μπλόγκερς και άνθρωποι που έχουν πολλαπλές διαδικτυακές ταυτότητες… / Πήγα στο σπίτι της μαμάς μου, είχε τις εγγονές της και ήταν και οι τρεις (οι δίδυμες και η μαμά μου δηλαδή) υπέροχες. Μετά χάλασε το πλυντήριο κι έριχνε λίτρα νερού σ’ όλη την κουζίνα. Η όλη φάση θύμιζε Μικρό Νικόλα, μόνο που εδώ ΔΕΝ έφταιγε το παιδί (εγώ). / Την Κυριακή το βράδυ, αφού έγραψα ένα σωρό κείμενα είδα την Παταγονία, χάνοντας έτσι τη συνέντευξη της Ζυράνας Ζατέλη που έπαιζε στην ΕΤ1 χωρίς να το ξέρω. Ήταν μεγάλη ειρωνεία της τύχης, μιας και την Παταγονία την κορόιδευα σε παλιό Media Trip αλλά συνεχίζω να την βλέπω! [Έγραψα και για το People, ελπίζω να μην με τσακώσουν οι παπαράτσι του να το διαβάζω εθισμένος στα κρυφά.] Ευτυχώς ο Πάνος μου είπε ότι θα την είχε σε επανάληψη και την είδα μετά. / Άκουσα στο radiobubble το melodrama remix, αλλά και την παρέα των bookcrossers, που με αφορμή το 5ο Ελληνικό Συνέδριο Bookcrossing που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη (21-24 Μαΐου) μίλησαν για την τέλεια συνήθειά τους… / Κοιμήθηκα 10 ώρες. Επιτέλους.


-----


+ Bits and Pieces

 Δεν υπάρχουν Bits and Pieces σήμερα στο ποστ, γιατί μόλις  άλλαξε κάτι... Ένα ακόμα spin-off του blog είναι γεγονός. Από σήμερα τα Bits and Pieces απέκτησαν τη δική τους, ξεχωριστή, καθημερινή στήλη στην πρώτη σελίδα της Lifo - εκεί δεξιά, θα τα βρείτε.

Και θα τα βρίσκετε εκεί κάθε μέρα. H σύντομη αλλά υπερπλήρης εκδοχή των bits and pieces που θα ανεβαίνει στην πρώτη σελίδα του lifo.gr θα είναι μάλλον αρκετά διασκεδαστική και ενημερωμένη. Μάλλον. Ένας τρόπος υπάρχει για να διαπιστωθεί αυτό...





*Bits and Pieces – Το ταξίδι αρχίζει.


--------------------------------------------------



¡¡¡
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [Άνοιξη]

.

!!!


1) Διαβάζω εδώ και χρόνια τις κριτικές του Γιώργου Ε. Παπαδάκη στην Ελευθεροτυπία. Γράφει για ελληνικούς δίσκους – μερικοί του αρέσουν, άλλοι όχι. Τις σφαγιαστικές κριτικές του όμως τις διαβάζω από μουσικοφιλική διαστροφή και με ιδιαίτερη κουτσομπολίστικη απόλαυση. Αισθάνομαι όπως αυτοί που βλέπουν ένα δυστύχημα στο δρόμο και παρ’ ό,τι το θέαμα είναι ιδιαιτέρως δυσάρεστο δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους απ’ το τρακαρισμένο αυτοκίνητο.

Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις χειρότερες κριτικές του φτιάχνοντας μια νέα στήλη που τις επόμενες εβδομάδες θα παρουσιάσει μερικά απ’ τα πιο hardcore κείμενα του Παπαδάκη. Η στήλη αυτή θα έχει τον τίτλο…

"Είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του"

Η πρόσφατη κριτική του (σωστή, λάθος, δεν έχει σημασία) αφορούσε τον τελευταίο δίσκο της Μαριώς. Ο τίτλος του άρθρου τα λέει σχεδόν όλα...

Κουρασμένη και τσιριχτή


(Μερικά quotes)

Όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ακούγεται κουρασμένη και μακράν του μέτρου και της οικονομίας στην ερμηνεία της, αν μπορούμε να μιλήσουμε εδώ για ερμηνεία. Σκληρή, ανοικονόμητη, τσιριχτή με πολλές εκφραστικές (τάχα) υπερβολές, λαρυγγισμούς και άτεχνες «τζαλγκάντζες».

Σε αρκετά τραγούδια περισσεύει η αίσθηση (και η αισθητική) μιας -ας μου επιτραπεί να πω- «μαγαζίδικης» εκτέλεσης, οι ψεύτικοι λυγμοί, οι φωνασκίες, τα «πλαστικά» αμάν αμάν π.χ. στο «Θα σπάσω κούπες» που εκτιμώ πως πρέπει να πάρει το βραβείο της χειρότερης εκτέλεσης στη δισκογραφία.

Το ρεπερτόριο, από την άλλη, συμπληρώνει την απογοήτευση. […] Μαζί με τις εμμονές του καλλιτέχνη επιλέγεται ό,τι γενικώς αρέσει στους μεθυσμένους θαμώνες ή τι νομίζει ο κάθε «μαέστρος» ή μαγαζάτορας πως αρέσει.

Τα μόνα στοιχεία που, ας πούμε, ενοποιούν το... έργο είναι οι μέτριες και κακές εκτελέσεις και ο εξαιρετικά κακός ήχος (πρόχειρη και όχι ζωντανή ηχογράφηση θα τη λέγαμε), θύμα του οποίου είναι το μπουζούκι που ακούγεται άδειο, ξερό, ηλεκτρικό και μίζερο.

Το ένθετο μας δείχνει τον ορισμό της φτήνιας (ένα χαρτί διπλωμένο στα τρία) με τις κλισέ φωτογραφίες κι ένα παλιομοδίτικο κείμενο της μάνατζερ κ. Ντόρας Ρίζου, με γραφικότητες, ωραιοποιήσεις και ισχυρισμούς-μυθεύματα. Επιθυμεί να πιστέψουμε, π.χ., πως η Μαριώ δεν λαμβάνει, λέει, μεγάλα μεροκάματα. Μα αν δεν λαμβάνει μεγάλα μεροκάματα τραγουδώντας δίπλα στη χλιδή της Αννας Βίσση, τότε τι είδους μανατζεριλίκι είναι αυτό;

*Κουρασμένη και τσιριχτή

[To “Είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του” συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα.]


2) POWERPLAY

Είδα μια καταπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων. Το Secret of Kells (φετινή υποψηφιότητα για Oscar), είναι ένα εικαστικό διαμάντι και ασχολείται με το πώς φτιάχτηκε το περίφημο Book of Kells (του οποίου η ενδιαφέρουσα ιστορία είναι εδώ). Ένα μικρό, αλλόκοτο, αιθέριο τραγούδι σφηνώθηκε το ίδιο βράδυ στο μυαλό μου.



(εδώ extended)


3) Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι μια κινούμενη ταμπέλα «applause» (αλλά και πραγματικός καλλιτέχνης).

Υποστηρίζω ότι οι πιο προβλέψιμες στιγμές της ρουτίνας του είναι όταν τον πιάνει η απελπισία την οποία πετυχημένα μεταδίδει και σε μας: «Κυρία μου, το ξέρω, σε χτυπάνε από παντού, είσαι σ' ένα τούνελ, όπου και να πας τοίχος, έτσι όπως μας έχουν κάνει δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ζητάμε λίγο αέρα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ!». (Αν αυτά δεν προκαλούν κρίση στους καταθλιπτικούς, πίεση στους υπερτασικούς και πόνους στους καρδιακούς, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να τα προκαλέσει!)

Όταν η γκρίνια τελειώνει, μπαίνουν κλιπάκια ενός τηλεοπτικού γιατρού που λέει σόκιν χαζομάρες (με την ελπίδα να τον παίξει ο Λαζόπουλος) ή της Μπεζαντάκου που πέφτει από άλογα (με την ελπίδα να την παίξει ο Λαζόπουλος). «Δες, κυρία μου, δες με τι ασχολούνται», λέει κάθε τόσο απελπισμένος, «εδώ ο κόσμος καίγεται και δες με τι ασχολούνται». Εννοείται ότι αυτή είναι μονάχα η εισαγωγή, που στην πραγματικότητα υπονοεί: «Τώρα θα ασχοληθώ κι εγώ μ' αυτά». Και ασχολείται. Σχεδόν όσο μια κουτσομπολίστικη εκπομπή και απ' αυτή την άποψη θυμίζει λίγο σεμνότυφο θείο που ξεφυλλίζει με λαχτάρα το «Playboy», κάνοντας ταυτόχρονα «τσκ τσκ» για τα αίσχη που βλέπει...

(*η συνέχεια στο Media Trip: Στον Κόσμο του Αλ Τσαντίρι News)



4) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει μετά τη δημοσίευση του ποστ) Πάνω, η Grace Jones. /// H φωτογράφος Ναν Γκόλντιν μιλά στην Μαργαρίτα Πουρνάρα της Καθημερινής: "Δεν ήμασταν περιθώριο, αλλά κέντρο του κόσμου." /// Χτες οι Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν για τις Κούκλες και τα drag show εκεί. Δεν τα έχω δει live ποτέ, αλλά μ' άρεσε πολύ η Μαρκέλλα που κάνει την Τάνια Τσανακλίδου: έδειξε ένα απόσπασμα και ήταν καταπληκτική. Και το πιο ωραίο ήταν πως έλεγε ότι πάντα λάτρευε την Τσανακλίδου και έκανε σόου ντυμένη σαν αυτήν και ένα βράδυ η Τσανακλίδου πήγε στις Κούκλες, ανέβηκε στη σκηνή, με τη Μαρκέλλα, και τραγουδήσανε μαζί... ///


5) Αποτελέσματα προηγούμενης Ερώτησης Κρίσεως.

Στο προηγούμενο γκάλοπ έψαχνα τους αγαπημένους ζωγράφους των αναγνωστών του enteka. Οι σχεδόν 540 ψήφοι καταμετρήθηκαν παρουσία συμβολαιογράφου [not] και μπορώ να σας παρουσιάσω με αντίστροφη καταμέτρηση τα αποτελέσματα…

18) Georgia O'Keeffe
17) Piet Mondrian
16) Fernando Botero
15) Jackson Pollock
14) Amedeo Modigliani
13) Andy Warhol
12) Pablo Picasso
11) Frida Kahlo

10) Hieronymous Bosch
9) Leonardo da Vinci
8) Edward Hopper
7) Rene Magritte
6) Γιάννης Τσαρούχης
5) Caravaggio
4) Salvador Dali
3) Francis Bacon
2) Gustav Klimt



1) Vincent van Gogh


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

*Άλλοι που ψηφίστηκαν: Juan Miro (x4), Μόραλης (x3), Rembrandt (x2), Paul Klee (x2), E. Munch (x2), Vassili Kantinsky (x2), A. Kubin, Ν. Γύζης, Κ. Βολανάκης, Β. Χατζής, Ι. Αλταμούρας, E. Manet, M. C. Escher, Βασιλική Κοσκινιώτου, Lucien Freud, Egon Schiele, Bruegel, Jack Vettriano, Henry Matisse, Caspa David Friedrich, Ακριθάκης, Paul Gaugin, Rene Magritte, Goya, Pierre-Auguste Renoir, ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΣΑΠΗΣ

**Εγώ θα ψήφιζα Magritte, Escher (που είχα ξεχάσει να τους βάλω στην κεντρική λίστα), το νούμερο ένα μου όμως, από τότε που ήμουν μικρός είναι ο Andy Warhol. Ο Warhol πάτωσε στην ψηφοφορία, όπως περιέργως και ο Πικάσο. Ο Μοντιλιάνι προστέθηκε από τόσους πολλούς [δεν υπήρχε ως επιλογή] που τελικά μπήκε στη λίστα – και όχι μόνο αυτό, ξεπέρασε και τέσσερις επίσημους υποψηφιους. Έκπληξη για μένα ήταν το σουξέ του Francis Bacon, μπράβο αναγνώστες.


6) ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ

[Αν το poll δε φαίνεται στον google reader μπείτε στο μπλογκ.]

Μόνο 15 ονόματα (τραγουδιστές, τραγουδίστριες, γκρουπ) έχουν πουλήσει μέχρι στιγμής πάνω από διακόσια εκατομμύρια δίσκους. Ποια απ’ αυτά σας αρέσουν πιο πολύ; Επιλέγετε ΟΣΑ θέλετε – και με την ευκαιρία βλέπετε και ποιοι είναι οι 15 πιο πετυχημένοι καλλιτέχνες όλων των εποχών. Υπάρχουν εκπλήξεις αλλά και ελληνική συμμετοχή… .




7) Είδα σ' ένα ελληνικό σάιτ το παρακάτω απίστευτο βίντεο. Αν δεν το έχετε πετύχει δείτε το, κρατάει 30 δευτερόλεπτα. Είναι μια φάρσα Γάλλου περαστικού στον οδηγό ενός λεωφορείου, μια φάρσα που καταλήγει σε κάτι απίστευτο.





8) Η χειρότερη γελοιογραφία της χρονιάς;

Ο Παπανδρέου και ο Χριστός



Χρειάστηκε να το διαβάσω δύο φορές, όχι για να καταλάβω το «αστείο» (που ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει) αλλά για να πιστέψω ότι το παραπάνω πράγμα μπήκε σε εφημερίδα το 2010 - και μάλιστα σε καλή εφημερίδα.
.




9) Bits And Pieces!

(Για όσους είδαν πιο πριν το βίντεο με το ατύχημα που προκάλεσε ο Γάλλος περαστικός, ας δώσω και το λινκ που αποκαλύπτει πώς κινηματογραφήθηκε αυτό το ψεύτικο βίντεο, μιας και κανένα ατύχημα δε συνέβη, Γάλλοι φοιτητές το έφτιαξαν με εφέ. Το αστείο είναι πως το πρωτοείδα σε ενημερωτικό ελληνικό σάιτ που δεν το είχε ψάξει και το είχε περάσει για αληθινό, είχε βάλει και τον εξοργισμένο τίτλο "Ο Μαλάκας του Μήνα" κλπ. Τέλος πάντων, έτσι φτιάχτηκε...) 

Οι New York Times ανεβάζουν κάθε μέρα ένα βίντεο (μίνι ριάλιτι) με το πώς φτιάχνεται το πρωτοσέλιδο της κάθε έκδοσης και με σκηνές απ’ τις συσκέψεις τους. Είναι συναρπαστικό: Οι Ρεπόρτερ της Νέας Υόρκης [+ "Οι πληροφορίες που περιέχονται στους New York Times μιας εβδομάδας είναι περισσότερες από τις πληροφορίες που μάθαινε ένας άνθρωπος του 18ου αιώνα σε ολόκληρη τη ζωή του". #] /// μωρό μαζοχιστής. /// Ο απίθανος κύριος Γκορ Βιντάλ /// O Athensville περιγράφει αλλά και βαθμολογεί τις συμμετοχές του Design Walk. /// To Τούρκικο Star Wars /// Άνοιξη στην Αθήνα είναι… /// Υπεραστικό κορίτσι, το blog. /// ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τον Μίκη Θεοδωράκη που περιλαμβάνει και μια κουφή ιστορία για τον Μπιθικώτση... /// Γιατί πρέπει να διαβάσεις το blog της Λένας Μαντά /// Για μένα ξένος δεν είναι αυτός που είναι από άλλη χώρα. Ξένος είναι αυτός που δεν ξέρω. # /// Η ομορφιά του Σάκη αναγνωρίστηκε διεθνώς (και απ’ τον Perez Hilton). /// Σύγχρονο, παράξενο, καταπληκτικό: αυτό το μπλογκ. /// Και ξαφνικά, ABBA REUNION? /// Φλασμπάκ για μια απ' τις σημαντικότερες παραστάσεις που παίχτηκαν ποτέ στην Ελλάδα, Το Μεγάλο μας Τσίρκο, τριαντατόσα χρόνια μετά. /// Γιατί να μάθει κάποιος Εσπεράντο; (Σχεδόν με έπεισε). /// Οι μέρες της Άννας Βίσση στη Θεσσαλονίκη τώρα, όπως τις αφηγείται στο Twitter της. /// Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μάλκομ ΜακΛάρεν στο Vice (2007). + Something's Jumping In Your Shirt /// Απίθανο λουκέτο σε γκαλερί της Αθήνας και μια επικίνδυνη αποστολή… /// Η απίστευτη ιστορία μιας ψεύτικης συνέντευξης του Φίλιπ Ροθ – και ό,τι ακολούθησε… /// Η Pyongyang (κι η Β.Κορέα μαζί), είναι ένας άλλος πλανήτης. Δεν είμαι καν σίγουρος αν αυτές οι τροχονόμοι είναι πραγματικοί άνθρωποι ή ρομπότ. /// Δύο άντρες έκλεβαν σιδηροδρομικές ράγες (!). /// Η γάτα που στέκεται όρθια ///

10) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success.


11) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ

Είδα τη συνέντευξη της αγαπημένης μου Αρλέτας στο Η Ζωή είναι Αλλού (και συμπάσχω με την Κυριακοπούλου, η Α. ήταν αρκετά δύσκολη ως συνεντευξιαζόμενη). Στο σημερινό Ποπ Φλασμπακ έχουμε κάτι απ’ τα ‘70ς, την Αρλέτα να τραγουδά το Μη Μιλάς Άλλο για Αγάπη του Σαββόπουλου.




Η εικόνα είναι τελείως σέπια. Πιο σέπια δε γίνεται. Ένα μεθυστικό σέπια σε βαθμό (παλιού Kodak) κακουργήματος.

--------------------------------------------------



¡¡¡
.
.
.
.

Έντεκα Αφιέρωμα! [το φαγητό στην Ένιντ Μπλάιτον]

.

(το -επισκέψιμο- παλιό σπίτι της Μπλάιτον στο Buckinghamshire)


Οι Μυστικοί Επτά, τα Πέντε Λαγωνικά, οι Πέντε Φίλοι: οι ήρωες της βρετανίδας Ένιντ Μπλάιτον (1897 – 1968) που ζούσαν περιπέτειες και έλυναν μυστήρια, διαβάστηκαν από εκατομμύρια παιδιά (και στην Ελλάδα, απ’ τις εκδόσεις Gutenberg). Τα τελευταία χρόνια ξαναδιαβάσα τα βιβλία της που τόσο μου άρεζαν όταν ήμουν μικρός και τόσο με επηρέασαν. Δεν έχουν αντέξει στο χρόνο: συνεχείς επαναλήψεις, σταθερή μανιέρα, προβλέψιμες εξελίξεις. Κι όμως, στον κόσμο της υπάρχει μια καθησυχαστική ηρεμία και ασφάλεια.



Άλλο θέλω να πω όμως: το φαγητό! Τι είναι αυτό το πράγμα με το φαγητό; Ξοδεύονται άπειρες, εμμονικές σελίδες χωρίς προφανή λόγο. Νόμιζα ότι ήμουν μόνο εγώ, όμως με ενδελεχή έρευνα ανακάλυψα πως δεκάδες κριτικοί λογοτεχνίας και θεωρητικοί τόνισαν το ρόλο των τροφίμων στα βιβλία της. Άλλοι την κατηγορούν πως με ήρωες που τρώνε συνέχεια τεράστιες ποσότητες (αλλά παραμένουν λεπτοί) ανέθρεψε γενιές υπέρβαρων παιδιών, άλλοι πιστεύουν πως είχε παιδικά απωθημένα λαιμαργίας. Κάποιος έγραψε πως λόγω της έλλειψης τροφίμων κατά τον πόλεμο ήθελε να προσφέρει ελπίδα στους μικρούς αναγνώστες ενώ μία ερευνήτρια που διάβασε όλα τα βιβλία της σε ένα μήνα πρόσεξε πως ασυναίσθητα έβαλε τέσσερα κιλά.

Είναι πραγματικά γελοίο: κάθε πρωινό, γεύμα, απογευματινό και δείπνο περιγράφεται με την παραμικρή λεπτομέρεια και με κάθε υπερβολή - ακόμα κι όταν υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα της πλοκής που περνιούνται στο ντούκου.

Κρατάω την πλήρη έρευνά μου για μελλοντική (ακαδημαϊκή ή ποπ) δημοσίευση και γράφω μόνο το συμπέρασμά μου. Δεν είναι μόνο πως η απόλαυση των ηρώων μοιάζει οργασμική, είναι και η τεχνική της Μπλάιτον που θεωρεί πως με το φαί και τις σκανδαλιστικές περιγραφές του δίνει στους αναγνώστες αυτό που θέλουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Ναι, καταλήγω: το φαγητό στα παιδικά βιβλία της Ένιντ Μπλάιτον είναι ό,τι είναι το σεξ στην ενήλικη λογοτεχνία...


---------------------------------------


* CASE STUDY: Ένα τελείως τυχαίο παράδειγμα της χρήσης του φαγητού στη δουλειά της Μπλάιτον.



Το βιβλίο που διάβασα πρόσφατα (που μάλιστα δεν είναι και το πιο «γεμάτο» με γαστρονομικές αναφορές) λέγεται Oι Πέντε Φίλοι σε Δυσκολίες. Σκάναρα αποσπάσματα με φαγητό - σκηνές που, κατά τα άλλα, δεν παίζουν κανένα ρόλο στην πλοκή. Μοιάζουν με τσόντες, με κομμάτια που προστέθηκαν εκ των υστέρων στην υπόθεση και είναι χαρακτηριστικά της εμμονής που ανέφερα πιο πάνω. Διαβάζονται και σαν εξωφρενικό έργο τέχνης.

























(Διευκρινίζω ότι η υπόθεση του συγκεκριμένου βιβλίου -τα παιδιά ερευνούν κάτι περίεργες λάμψεις που βγαίνουν από ένα παλιό σπίτι- δεν έχει καμία σχέση με το φαγητό.)























































(Πλέον το κείμενο διαβάζεται ως ένα παρανοϊκό κολάζ - μια ολοκαίνουρια, μπερδεμένη, μεταμοντέρνα αφήγηση.)





















(Ναι, είναι στ’ αλήθεια όλα απ’ το ίδιο βιβλίο)



































---------------------------------------------


ηξερΌ ήλαΚ
.
.
.
.