Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #1 Μαλβίνα Κάραλη)

Ο θάνατος των διασήμων είναι πάντα αιφνίδιος. Και, όπως η ζωή τους έτσι και ο θάνατός τους δεν μπορεί παρά να είναι δημόσιος: έχω βρεθεί με παρέες που ενθουσιάζονται με σχετικές συζητήσεις. Και, κάποιες φορές, ενθουσιάζομαι κι εγώ. Με εξιτάρουν πράγματα ασήμαντα: το πώς και πού το έμαθα, τι θυμάμαι από τις αντιδράσεις –τις δικές μου, των άλλων, των Μέσων. Κάποιες φορές αντιμετωπίζω τους νεκρούς σαν λογοτεχνικούς ήρωες που ο θάνατός τους δεν είναι πραγματικός.
Παλιά, ακούγοντας τους κλισέ τηλεοπτικούς επικήδειους, σκεφτόμουν: συγκατοικούν πράγματι ο Φρέντυ Γερμανός στην περίφημη «Γειτονιά των Αγγέλων» μαζί με τον Τσαρούχη και την Ρένα Παγκράτη, κι αν ναι, μπορεί να γίνει ριάλιτι;
Όμως πλέον η επιδερμικότητα και η, τολμώ να πω, μακάβρια ευφορία με την οποία αντιμετώπιζα τον χαμό διασήμων ανθρώπων ανήκουν στο παρελθόν - και γι’ αυτό ευθύνεται μάλλον η πλήρης συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας. Η παιδική αφέλεια έχει δώσει τη θέση της σε μια μελαγχολία ύπουλη, αλλά πότε-πότε δημιουργική.

#1 Μαλβίνα Κάραλη. Παρασκευή 7 Ιουνίου 2002


Είδα το Mea Culpa σ’ ένα ταξίδι στην Αθήνα. Αυτή η άγνωστή μου μαυροφορεμένη γυναίκα στον καθρέπτη με την Αλίκη. Δεν πιάναμε Seven X - δεν την ξαναείδα για χρόνια. Ψάχνω παλιά της άρθρα, διαβάζω τα βιβλία. Έγκλημα της Δευτέρας (ξενυχτούσα κρυφά), εξώφυλλο 01, Βίοι Αγίων στο Σταρ, φωτογραφίες στο περιοδικό Σινεμά που έβαλα στους τοίχους, Ζωή Χαρισάμενη στο φεστιβάλ - επειδή είχε γράψει το σενάριο. (Τα θυμάμαι με λάθος σειρά.) Novelty κινήσεις, μαγειρική, λαϊκά σε κέντρα (κι η φάρσα ότι θα την έπιανε η αστυνομία κι αυτή κλωτσούσε). Καλοκαίρι στην Χαλκιδική και πιάναμε sky στο ραδιόφωνο -Ανεβάσαμε Λιγάκι τα Ρολά- ταξιτζήδες, φυλακισμένοι κι ο Βελουχιώτης. Σατανικά διασκεδαστική πριν τα δελτία – ποίηση, καλιαρντά κι επικαιρότητα. Χαριτόπουλος: στα εξώφυλλα των Σοκ και Ciao: “Π.. με ξεφτίλισες”. Προτίμησα να μην μάθω. Στο (Symbol). Ανταποκρίσεις από Ν. Υόρκη, φωτογραφίες με νυφικά και παρελάσεις. Δεν πήγαινε το μυαλό μου. Επιστροφή στην Ελλάδα, σε παράθυρο των ειδήσεων, πώς έχει αδυνατίσει, τι κομψή! Φωτογραφίες σε κοσμικές στήλες αγκαζέ με τον Μενέλαο Καραμαγγιωλη. Πιο πολύ, πιο πολλοί. Εκπομπή στο Extra του Κουρή - η πιο low budget εκπομπή ever και στο σήμα ο καπνός απ’ το τσιγάρο της. Συνεντεύξεις με τον Χρονά, τον Έβερτ, τον πλαστικό της χειρούργο.
Και μετά ξαναπήγα στην Αγγλία για μεταπτυχιακό. Και δεν είχα ιδέα. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει και την επομένη έφευγα για Ελλάδα. Κι έρχεται sms που λέει απλά: «Πέθανε η Μαλβίνα». Απλά.
Δεν το πιστεύω ούτε για μια στιγμή. Όπως λέγαν και στο Καλημέρα Ζωή ‘δεν το χωράει ο νους μου’.
Γυρνώντας την επομένη στην Ελλάδα είχα σχεδόν χάσει την είδηση. Κρεμάστηκα στα δελτία ειδήσεων - ίσως το είχαν ήδη πει. Αγόρασα μια Χώρα της Κυριακής -απ’ ότι αποδείχτηκε η Μ. κυνηγημένη, έγραφε στον Τράγκα- είχε ένα κακόγουστο συλλεκτικό ένθετο με στήλες και φωτογραφίες. Αγόρασα το Ciao (ή το Σοκ) που είχε ανατριχιαστικό ρεπορτάζ απ’ το νεκροκρέβατο. Το βράδυ κλιπάκι στον Θέμο, από παλιά συνέντευξη που του πετούσε νερό στα μούτρα. Τράγκας, Ciao, Θέμος: δεν ήταν πρέπον tribute για τη Μαλβίνα αυτό! (Θα περνούσε καιρός μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία με το εξαίσιο τεύχος του Οδός Πανός και με το περσινό Σαββατογεννημένη.)
[Για βδομάδες, μην πω μήνες δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ότι όλοι συνεχίζαμε τη ζωή μας κι η Μ. δεν ήταν στον πλανήτη. Τώρα που πέρασαν λίγα χρόνια μου συμβαίνει το αντίθετο: Με εκπλήσσει το ότι κάποτε η Μαλβίνα υπήρξε, το ότι κάποτε έζησε στον πραγματικό κόσμο. Νιώθω λες κι ήταν πλάσμα της φαντασίας μου, ένα καλό όνειρο σε παράλληλο σύμπαν. Και αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν μπας και πείσω τον εαυτό μου κυρίως, ότι τελικά, όντως, υπήρξε στ’ αλήθεια.]