Monday, July 28, 2008

Έντεκα της Δευτέρας (πλέι)

img015

........................... ..πλέι
.
1) Τα έχω λίγο χαμένα: τους τελευταίους μήνες έχω μαζέψει τόσο υλικό για το blog που όταν το βλέπω αποκαρδιώνομαι. Απλά δεν μπορώ να το κουμαντάρω – απ’ τη μία δε θέλω να ανεβάσω κάτι πρόχειρο, κι απ’ την άλλη θέλω να επεξεργαστώ όλα αυτά που έχω μαζέψει (αυτή άλλωστε είναι η χαρά κι η ανταμοιβή μου από όλο αυτό).
Κι όσο βαριέμαι να στήσω τα ποστ τόσο γιγαντώνονται τα πιθανά θέματα και η κατάσταση αρχίζει να μου θυμίζει αυτό το τηλεφώνημα που σκοπεύεις να κάνεις σε κάποιον φίλο αλλά όσο το αργείς τόσο πιο δύσκολο γίνεται και ντρέπεσαι όλο και πιο πολύ και στο τέλος δεν παίρνεις ποτέ και λες κι από πάνω ‘εσύ κι ο γρύλος σου’. [Άσε που μόλις θυμήθηκα ότι είχα αρχίσει και εκείνη τη σειρά με τα 11 καλοκαιρινά βίντεο-κλιπ - τα 2/3 του καλοκαιριού πέρασαν κι εγώ είχα ξεχάσει και την ύπαρξή της ακόμα!] So be it.

2) To Golden Girls πάντα μου δημιουργούσε μια αίσθηση ασφάλειας – με τη ζεστασιά του αλλά και με όλα τα κλισέ του. Τις προάλλες πέθανε μία απ’ τις τέσσερις, η Estelle Getty: έπαιζε την μεγαλύτερη σε ηλικία (και μαμά της Ντόροθι) τη Σοφία που είχε πάντα μια κακιά, καυστική κουβέντα για όλους. Η Getty ήταν 84 χρονών το οποίο σημαίνει ότι όταν έπαιζε στη σειρά ήταν 6O! (Χάρη στο μακιγιάζ και την άσπρη περούκα φαινόταν 8Oάρα). Ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία με τις άλλες, και μάλιστα ήταν ένα χρόνο μικρότερη απ’ ό,τι η ηθοποιός που έπαιζε την κόρη της στη σειρά! Ο θάνατός της ανακοινώθηκε στην πρώτη σελίδα του site της, όπου και υπάρχει και μια φωτογραφία της για το πώς ήταν στ’ αλήθεια όταν έγινε 8O – και δεν μοιάζει και πολύ με την αποικόνιση της 8Oάρας που έπαιζε στα Χρυσά Κορίτσια… [R.I.P.]

(H Σοφία διηγείται την ερωτική της σχέση με τον Πάμπλο Πικάσο.)

3) «Θα καταθέσω την ψυχή μου». «Σήμερα το βράδυ θα καταθέσω τη ψυχή μου, σας το ορκίζομαι, κι η ψυχή μου είναι μεγάλη, γι’ αυτό και θα χρειαστεί αντοχή από τον κόσμο, γιατί θα φύγουμε το πρωί από τη συναυλία». Κατάθεση ψυχούλας (και απειλή πολύωρου μουσικού εφιάλτη) απ’ τον τραγουδιστή της αγάπης, Γιάννη Πάριο.

4) Αυτός ο αρκούδος κάθεται σε αυτή την πολυθρόνα εδώ και 2 ημέρες έξω από το σπίτι μου. Πρώτη φορά βλέπω τόσο λυπημένα σκουπίδια.
P23-07-08_15_44 P23-07-08_15_44[01]
[gsus, Σκουπίδια.]

5) Πριν από ακριβώς 25 χρόνια, στις 27 Ιουλίου του 1983 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος της Μαντόνα που αρχικά είχε το εξώφυλλο που φαίνεται στην παρακάτω οθόνη. Περιείχε τραγούδια οπως τα: Holiday, Lucky Star, Borderline, Everybody, Burning Up - αλλά και το δικό μου αγαπημένο I Know It. Σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια μετά από εκείνο τον πρώτο δίσκο η Μαντόνα είναι ακόμα παντού (και σύντομα και εδώ).

I know it, 1983

6) H ‘Α, μπα?’ έβαλε για πρώτη φορά βιντεάκι στο blog της – και είναι τέλειο! Ένα φοβερό τρίλεπτο κολάζ από παίκτες αμερικάνικων ριάλιτι που νομίζουν ότι είναι και πολύ πρωτότυποι και μάγκες, αλλά στην πραγματικότητα επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια την πιο κλισέ ατάκα των ριάλιτι. «I'm not here to make friends!»


7) Bits & Pieces: Ο μεθοδικός κι επίμονος εισαγγελέας Ζορμπάς διώχνεται κακήν-κακώς την ίδια ώρα που ο (σύμφωνα με τη ζούγκλα) ψεύτης Κουκοδήμος επιστρέφει. Now that’s what they call Justice… /// Οι υποψηφιότητες για τo Mercury Prize (θα ψήφιζα Alison Krauss και Burial) /// Εντάξει να μην αναγνωρίζεις την τεράστια αξία του, αλλά το να έχεις και άσχημα πράγματα να πεις (στα σχόλια) για τον Γιάννη Πετρίδη είναι μάλλον κουφό! /// Ο Σταύρος Κούλας γράφει για το Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ που κινδυνεύει να μην πραγματοποιηθεί. /// Ο αδερφός της Μαντόνα μιλάει γι’ αυτήν και για το βιβλίο του στο οποίο την κατακρεουργεί… /// Είναι γεγονός: η αληθινή ζωή είναι καλύτερη από την τέχνη. Παπάς πήγε για αγιασμό σε κατάστημα pet-shop στη Χαλκίδα και φεύγοντας έκλεψε μια κουρευτική μηχανή! /// Καμιά φορά τα λόγια είναι περιττά.. Έντεκα υπέροχα μουσικά κομμάτια, χωρίς λόγια, στην καρδιά του καλοκαιριού. Winter Academy’s 11-instrumentals ///

8) elliniko xorio Μέσω ενός ποστ της Ροδιάς διάβασα την ιστορία του ζωγράφου Γεράσιμου Στέρη. (Πρόσφατα η ΕΤ1 έπαιξε και σχετικό ντοκυμαντέρ το οποίο, βλακωδώς, το έχασα. Τώρα είδα ότι γίνεται και έκθεσή του στο Ναύπλιο, μέχρι το Νοέμβριο. Στην εικόνα πάνω είναι η ζωγραφιά του «Ελληνικό Χωριό», και, ναι, μακάρι να υπήρχαν ελληνικά χωριά που μοιάζουν έτσι.

9)
Αυτό το καλοκαίρι θα ήθελα να ήμουν στην παρέα των παιδιών του Θησαυρού της Βαγίας.

10) Κάνω μια ωραία πατέντα τα Σαββατοκύριακα. Παρασκευή μεσημέρι, μετά τη δουλειά, πηγαίνω στη Χαλκιδική και κάθομαι μέχρι το Σάββατο μεσημέρι, ένα διήμερο γεμάτο θάλασσα και ξεκούραση. Μετά επιστρέφω στη Θεσ/νικη το Σάββατο και χαίρομαι το διήμερό μου στην πόλη. Αποτέλεσμα: δύο διήμερα στο ίδιο Σαββατοκύριακο, που ψυχολογικά σημαίνει Δύο Σαββατοκύριακα. Πώς πέρασα τα Δύο Σαββατοκύριακά μου - μέχρι 111 λέξεις: ταξιδεύοντας προς και από Χαλκιδική άκουσα τα πιο πρόσφατα cd των Chumbawamba και ξαναθυμήθηκα γιατί τους αγαπώ τόσο. Είδα δεκάδες πανό του Λάος που έγραφαν: "Μας κλέβουν τις δουλειές μας, και την αξιοπρέπειά μας." (Ποιοι; Ο νοών νοείτο.) Έζησα με αγαπημένα πρόσωπα, πήγαμε θερινό στον Ιντιάνα Τζόουνς που μου θύμισε Έριχ φον Νταίνικεν, μπάνια, διάβασμα της -συναρπαστικής- αλληλογραφίας του Καπότε. Θεσ/νικη: dvd με το Project Runway, η Γκρατσιέλλα στην Ινδονησιακή τηλεόραση, ο Τσίπρας πήγε με την καλύτερη συνοδεία που έχει πάει κανείς στην δεξίωση του Προέδρου (και μπράβο του!), κυριακάτικες εφημερίδες, περπάτημα στην πλαζ, το φινάλε του Make me a Supermodel, προσπάθεια για σωστές αναπνοές.

11)

the rip. Οι Portishead στο Later with Jools Holland – και επιτέλους δεν κόβουν το τραγούδι εκεί που αρχίζει το καλό… [επίσης: Mysteries, πάλι στο Later // Έντεκα (live εμφανίσεις από τα αρχεία του "Later…")]

--------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Λένα Πλάτωνος

naftemporiki
[η λεζάντα της Ναυτεμπορικής: Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Λένας Πλάτωνος. Στην πίσω πλευρά γράφει ο πατέρας της: «Το Λενάκι, τριάμισι χρονών, στο πρώτο του κονσέρτο...»]

Σήμερα το βράδυ θα δούμε τη Λένα Πλάτωνος στο Ηρώδειο. Εδώ και χρόνια οι δημόσιες εμφανίσεις της ήταν σπάνιες – πόσο μάλλον οι συναυλίες της. «Η αναγέννηση της Πλάτωνος» έγραφε κάποιος φέτος και είχε δίκιο: ένας νέος δίσκος-επιστροφή στην ποιητική ηλεκτρόνικα, η παρουσίασή του στον Ιανό (με την ίδια να λέει στο ετερόκλητο κοινό που μαζεύτηκε εκεί: «Μου δίνετε δύναμη για να συνεχίσω. Και θα συνεχίσω!»), μουσική για το θέατρο, δισκογραφικά σχέδια για το άμεσο μέλλον, πολλές και καλές συνεντεύξεις - και τώρα μια συναυλία στο Ηρώδειο με εκλεκτούς καλεσμένους. Αλλά την ίδια ως πρωταγωνίστρια.

Μερικές φορές υπάρχει τεράστια εκτίμηση για κάποιους ανθρώπους αλλά αυτοί δεν το ξέρουν. Πηγαινοέρχονται πένθιμα στα σκοτεινά σπίτια τους πιστεύοντας πως είναι ξεχασμένοι απ’ το θεό και το κοινό. Η Λένα Πλάτωνος δεν είναι απ’ αυτούς. Και εννοείται ότι το ίντερνετ έπαιξε το ρόλο του: επέτρεψε σ’ αυτούς που την εκτιμούν να το δηλώσουν δημοσίως, να τη γνωρίσουν, να της πάρουν συνεντεύξεις, να προβάλουν τη μουσική της καριέρα, να της στείλουν μηνύματα και email αγάπης.
Ήταν χαρούμενη (όπως δήλωσε στη Lifo) που τόσα νέα παιδιά ήθελαν να γίνουν φίλοι της στο MySpace συμπληρώνοντας ότι πάντα διάβαζε τα μηνύματά τους και αυτό της έδινε δύναμη. [Με το που το είχα διαβάσει είχα αμέσως φτιάξει MySpace που μέχρι τότε το σνόμπαρα, έγινα «φίλος» της, της έστειλα ένα μήνυμα εκτίμησης και μετά δεν το ξαναχρησιμοποίησα ποτέ. Μόλις τώρα μπήκα στο υποτιθέμενο MySpace μου και είδα ότι έχω να κάνω sign in από τις αρχές Απριλίου.] Και κάτι άσχετο: σε ένα κείμενο του Γιώργου Χρονά για την Πλάτωνος διάβασα ότι ο αγαπημένος της αριθμός είναι το έντεκα...

apoxroseis.blogspot.com

Ακολουθεί ένα κείμενο που έγραψα για το Muzine με τίτλο…


ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Είχα κάποτε ένα φίλο που μου είχε περιγράψει την πρώτη του επαφή με τη Λένα Πλάτωνος ως «τραυματική». Μου είχε πει λοιπόν ότι κάποτε, στο γυμνάσιο, αρχές '90ς (ήταν δεν ήταν 14 χρονών), βρέθηκε σε μια πολύ καλλιτεχνική και ψευτομποέμ παρέα. Οι άλλοι κάπνιζαν και έλεγαν ένα σωρό ακατανόητες λέξεις, ένας μάλιστα απ' αυτούς αυτοαποκαλούνταν 'ο Ποιητής'. Ήταν ένας μουσάτος 17χρονος με φθαρμένη καμπαρντίνα, που υποτίθεται ότι έγραφε νυχθημερόν και υπέφερε για την Τέχνη του. [Ο φίλος μου ποτέ δεν έμαθε το πραγματικό του όνομα.]

Φορούσαν όλοι μαύρα και μιλούσαν για ψυχικές διαταραχές και αυτοκτονίες όπως άλλοι της ηλικίας τους μιλούσαν για το Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς και το 21 Jump Street. Ο φίλος μου είχε νιώσει πολύ κλειστοφοβικά όταν πήγε μια μέρα μαζί τους στο Υπόγειο, ένα αραχνιασμένο δωματιάκι που μαζεύονταν σαν παρέα – κι ενώ ένιωθε περίεργα (και ίσως φταίγαν οι καπνοί απ' τα περίεργα τσιγάρα που κάπνιζαν οι άλλοι) έκανε υπομονή∙ ήταν λίγοι οι συμμαθητές με κάποιες πνευματικές ή καλλιτεχνικές ανησυχίες και απ' ό,τι μου έλεγε δεν ήθελε (ακόμα) να γίνει ο στερεοτυπικός loner του Γυμνασίου.

Κάθισε λοιπόν για καναδυό ώρες στο Υπόγειο, καθώς οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τον εμπλέξουν σε συζητήσεις για το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και την Αμερικάνικη Υποκουλτούρα. «Ο Μόρισεϊ θα σ' αρέσει πολύ» του είπε ένας κι έβαλε έναν δίσκο των 33ων στροφών στο πικάπ. Ο φίλος μου μίσησε αυτόματα τον Μόρισει (μίσος που δεν θα κρατούσε για πάντα) κυρίως επειδή ήξερε πως έπρεπε να του αρέσει. Μετά ο Ποιητής άναψε μερικά κεριά, έκλεισε το φως και διάβασε ένα σωρό ποιήματα που είχε γράψει, τα περισσότερα θανατηφόρα, για μια χαμένη αγάπη που λεγόταν Λάουρα. «Άμα θέλετε να διασκεδάσετε, τι κάνετε;» ρώτησε ο φίλος μου, και οι υπόλοιποι τον κοίταξαν καχύποπτα. «Η διασκέδαση είναι μια έννοια υπερτιμημένη» του είπε ο Ποιητής. «Δεν διασκεδάζουμε! Φοράμε μαύρα, αναλογιζόμαστε την θλιβερή καθημερινότητα και απαισιοδοξούμε. Και αυτό μας γεμίζει.»

Ο απογευματινός πεσιμισμός στο Υπόγειο ολοκληρώθηκε με την ακρόαση ενός δίσκου της Λένας Πλάτωνος. Ο φίλος μου κάθισε σιωπηλός (αν και κόντευε να τον πιάσει νευρικό γέλιο) καθώς οι υπόλοιποι, μ' ένα θλιμμένα καταφατικό βλέμμα στα πρόσωπά τους, άκουγαν αργά ηλεκτρονικά τραγούδια με αστείους στίχους για Ρουμάνους και για ασανσέρ. «Είναι φοβερή» είπε ο Ποιητής. «Σου μεταδίδει συμπυκνωμένο όλο το μηδενισμό, όλη την ψυχασθένεια του Ατόμου». Ο φίλος μου προφασίστηκε κάτι σημαντικό και πήγε σπίτι του τρέχοντας βάζοντας την τηλεόραση για να δει το Golden Girls και να ξεπλύνει την στενάχωρη, σκοτεινή αίσθηση του Δήθεν.

Χρόνια μετά, ξανάκουσε Λένα Πλάτωνος, όχι πλέον για να φανεί κουλ ή/και ψαγμένος, αλλά επειδή το ήθελε. Ανακάλυψε ότι τελικά ο πεσιμισμός κι η ψυχασθένεια δεν υπήρχαν (στα αυτιά του τουλάχιστον) σε κανένα κομμάτι του έργου της Πλάτωνος. Απ' ό,τι ο φίλος μου μού είπε αργότερα, ακούγοντας τον ίδιο δίσκο που χρόνια πριν είχε υπομείνει στο Υπόγειο, αλλά και άλλους, αυτός διέκρινε μια δύναμη ψυχής, είδε εικόνες ήλιου και αισθάνθηκε αισιόδοξος. Τελικά έγινε φαν όχι για να εντυπωσιάσει άλλους, αλλά γιατί ένιωθε πως η μουσική της και –κυρίως- οι στίχοι της τον έκαναν να αισθάνεται χαρούμενος και λίγο πιο δυνατός.



[Εντάξει, είναι προφανές ότι είναι γραμμένο έτσι λόγω της αγάπης μου για τα κλισέ, αλλά ας το πω: αυτός ο φίλος μου, ήμουν εγώ.]


greek-lolita.blogspot.com
Lena Platonos: Date / Ραντεβού (σήμερα Δευτέρα στο Ηρώδειο. Στις 9.)


update: ή μάλλον όχι. κανένα update τώρα. δεν υπάρχουν λόγια, ας φροντίζατε να έρθετε
http://www.myspace.com/lenaplatonos
.

17 comments:

Rodia said...

Είδες τι παθαίνεις για να τα θέλεις όόόλα τέλεια; Μπερδεύεσαι! :)))

Μου άρεσε το αρκουδάκι, αν και πονεμένο το καημένο...

Το ντοκυμαντέρ για το Στέρη το έχω γράψει αλλά δεν ξέρω πώς να στο στείλω.

Διαβάζω την "Πιανίστρια" αυτές τις μέρες και μου έχει κοπεί η ανάσα. Καλύτερα που τη διαβάζω τώρα, για το καράβι έχω φυλάξει άλλα βιβλία -ευτυχώς!

Καλή βδομάδα εντεκαράκι μου :)

Α, μπα? said...

Επιτέλους! (για το ποστ)

τα σχόλια για τον Πετρίδη στο τέλος με στενοχώρησαν-πα πα πα, τι χολή!

για το ποστ στο ποστ είμαι τόσο αφελής, (το ήξερα), δεν καταλαβα ότι ο φίλος ήσουν εσύ! τι να έχει απογίνει ο "Ποιητής" σήμερα?

Anonymous said...

To shmerino post mou thymise na sou pw oti pernaw kai se diavazw kathe evdomada anelipws, mia prwth grhgorh anagnwsh, meta xanagyrnaw gia na tsekarw ta links. kai se eucharistw pou grafeis opws grafeis, dineis mia poiothta sthn hmera mou. (stenahwrethika me to arkoudaki, ma na mh vrethei ena paidi ths geitonias na to yiothethsei?)

ce_ said...

"πλέι", όπως λέμε σε γαλάζια πελάγη;

Nikos M. said...

πρώτη φορά αφήνω σχόλιο εδώ αν και σε διαβάζω εδώ και κάτι μήνες
μετά από προτροπή του lolita.
ίσως ήταν το βιντεάκι στο 9 που με έκανε να πώ ένα γεια στα φανερά.
να είσαι καλά!

Ιφιμέδεια said...

@Α, μπα?

Δεν κρατιέμαι να μη σου απαντήσω τι έχει απογίνει ο Ποιητής -αν και είμαι πολύ σίγουρη ότι υποψιάζεσαι.

Ο Ποιητής λοιπόν έχει τζιπ, φοράει Λακόστ και έχει δίπλα του ένα γκομενάκι ανεγκέφαλο για να του υπομνήσκει ότι ο ίδιος έχει εγκέφαλο (γεμάτο σκατά αλλά δεν έχει σημασία).

Εντάξει προδόθηκα. Ο Ποιητής είναι υπαρκτό πρόσωπο του πολύ κοντινού περιβάλλοντός μου! Στο κινητό μου το τηλέφωνό του το έχω στο 'Π', "ποιητής".

@Έντεκα:

Τι ωραίο καλοκαιρινό ποστ!! Να μας γράψετε πώς περάσατε στην Πλάτωνος

enteka said...

ροδιά, καλή βδομάδα :) (και καλή ανάγνωση στο καράβι)

α,μπα?, απίστευτα τα σχόλια για τον πετρίδη; shameless

donnabella, γέλασα λίγο στη σκέψη ότι αυτό το ποστ έδωσε "ποιότητα στη μέρα" κάποιου, και αφού γέλασα, χάρηκα :)

νίκο μ. Φέρνει τόσες αναμνήσεις το βίντεο #9...

ιφιμέδεια, λολ, δεν ξέρω τι απέγινε αλλά μάλλον θα έχεις δίκιο... :)



ce_, μπα δεν έχω τόσο συνδυαστικό μυαλό, play σήμαινε, αλλά και η εκδοχή σου μ' αρέσει!

etalon said...

σ ευχαριστω για το σχολιο η εκπληξη μου εξαιρετικα ευχαριστη οτι εσυ κι ο συντακτης του υπεροχου κειμενου στο muzine ειναι το ιδιο προσωπο.
ελπιζω πως ησουν εκει
ελπιζω να θυμομαστε αυτη τη βραδυα
για παντα
σαν τατουαζ χαραγμενο στο πιο σκοτεινο σημειο μας.

enteka said...

εννοείται πως ήμουν εκεί - και πως δεν ξεχνιέται κάτι τέτοιο..

fieryfairy said...

H Sofia itan kai mena i agapimeni mou, ti krima...RIP

Oso gia ton aderfo tis Madonna, den exw diavasei to vivlio, ala diavasa arthro ston observer pou egrafe oti telika den leei kai tipota to tragiko kai apla epimenei sunexeia oti den ton plirwne kala. Oi "apokalipseis" symfwna me tin dimosiografo itan nothing we couldnt have guessed ourselves.

WinterAcademy said...

επειδη λειπω απο την πολη δεν ειχα την ευκαιρια να διαβασω τα f.p. των τελευταιων εβδομαδων, οποτε εστω κ καθυστερημενα ενα εχω να πω
α) καιρος ηταν
β) καλη επιλογη

δυο ειχα να πω τελικα

[κι ενα τριτο: thanks.. as always]

gay super hero said...

Βαριέμαι πολύ τα τοτέμ. Ο Πετρίδης κάνει τόσο κακό στη μουσική που αγαπάει όσο και το Τρίτο Πρόγραμμα στην κλασική μουσική. Αποστειρωμένη σοβαροφάνεια για τους "γκουρμέ" της μουσικής.

Για τον Τσίπρα είχε ένα πολύ ωραίο σχόλιο το Απέναντι Πεζοδρόμιο. 'Αραγε θα πήγαινε ποτέ στο Προεδρικό Μέγαρο με συνοδεία έναν άντρα; 'Η μήπως ο περίφημος "προοδευτισμός" μας πάντα εξαντλείται σε ευκολίες; Εκτός από τους μετανάστες υπάρχουν και έλληνες πολίτες που έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους υπόλοιπους.

enteka said...

fieryfairy, ναι αυτά διάβασα κι εγώ, παρ' όλα αυτά είχαν κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον ... :)

winter, να 'σαι καλά

gay super hero, απαπα.. τι γκρίνια :) για τον τσίπρα αν ήταν γκέι θα είχε σίγουρα νόημα και τότε θα το ξανασυζητούσαμε. Για τον Πετρίδη, αν διαβάσεις το ποστ μου που ήταν αφιερωμένο σ' αυτόν θα δεις ότι ακριβώς γι' αυτό μ' αρε΄σει: γιατί παρά τα χρόνια και τη θέση του ΔΕΝ είναι ούτε αποστειρωμένος ούτε σοβαροφανής, αντίθετα, χωρίς να χάνει το μέτρο θα βάλει και spice girls και sabrina και ό,τι χρειαστεί και ό,τι παίζεται στα τσαρτς. Το να λες ότι κάνει κακό στη μουσική το βρίσκω μάλλον υπερβολικό και σίγουρα αδικαιολόγητο.

Stratos Bacalis said...

Καλή η επιλογή της συνοδού από Τσίπρα αλλά κάποιος πρέπει να το μάθει να ντύνεται... Η ψευδοαντικομφορμιστική ενδυμασία τζην και σακάκι (πανάκριβο) άνευ γραβατας σε μπλακ-τάι πρόσκλησηυ είναι το λογότερο αγένεια προς τον οικοδεσπότη σου.

gay super hero said...

Ελπίζω ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι αρχηγοί να μην διάβασουν αυτό σου το σχόλιο.

Δηλαδή ένας αρχηγός κόμματος πρέπει να είναι ο ίδιος γκέι για να στηρίξει έμπρακτα ή συμβολικά τα δημοκρατικά δικαιώματα μιας μειοψηφίας; Και την κ. Σάνκο για ποιο λόγο τη συνόδευσε; Μήπως είναι μετανάστης ο ίδιος;

Με το σχόλιο του Sandman διαφωνώ. Τόσο ο Α.Τ. όσο και η συνοδός του ήταν μάλλον το πιο καλοντυμένο ζευγάρι της βραδιάς.

Τώρα αν είναι γκρίνια ότι δεν αντέχω τα λιβανίσματα τραγουδοποιών της δεκαετίας του 80, ραδιοφωνικών παραγωγών της δεκαετίας του 70 κτλ κτλ που διαβάζω σε πολλά μπλογκ με απελπιστική συχνότητα, then so be it.

enteka said...

so be it
let it be

ZlatkoGR said...

Άργησα λίγο λόγω διακοπών. Χαίρομαι που γυρίζοντας υπάρχει νέο post να διαβάσω!