Έντεκα της Δευτέρας [εγώ όχι]

1) Βρήκα πως λέγεται αυτό το πρόβλημα που έχω: Too Many Ideas Syndrome (TMIS). Μπορεί να ακούγεται δημιουργικό και ωραίο αλλά δεν είναι: σκορπίζομαι σε πολλά και διαφορετικά, θέλω να κάνω πολλά ταυτόχρονα (παιδικά βιβλία, συνεντεύξεις, παραμύθια, ποστ, νέες στήλες, βιογραφίες, περιοδικά, νέα μπλογκς, μυθιστορήματα, σενάρια, άρθρα, κλπ) και συνέχεια μου έρχονται νέες ιδέες - χωρίς πάντα να προλαβαίνω να ολοκληρώνω τις προηγούμενες. [Το μόνο καλό είναι πως ξέρω να τα βάζω σε μια σειρά -και πως είμαι σχετικά γρήγορος. Και τώρα βρήκα και μια λίστα με λύσεις για το TMIS…]

2) Αυτό που μ’ άρεσε πιο πολύ στους Animal Collective (τους οποίους εκθείασε ο M.Hulot) ήταν κάτι που το βρήκα σχεδόν αστείο. Κάνουν οι ίδιοι ήχους και φωνητικές λούπες, απ’ αυτές που ακούς στα ρεμίξ τραγουδιών, επαναλαμβανόμενους φωνητικούς ήχους – και πολύ πετυχημένους. Φράσεις που συνήθως στους δίσκους (αλλά και στα live) γίνονται ηλεκτρονικά, εδώ τις λένε οι ίδιοι, πενήντα «open up your» στη σειρά, ή συνεχόμενες κραυγές. Τέλος πάντων, πολύ μου άρεσαν και μιας και δεν πήγα να τους δω live, είδα στο youtube το σετ τους στο φεστιβάλ midi, και το καταδιασκέδασα.
Αυτό είναι το Brother Sport

3) ΦΛΑΣΜΠΑΚ – Πριν 20 χρόνια (Οκτώβριος του 1988). Αντιδράσεις πιστών στην προβολή του Τελευταίου Πειρασμού / Όλοι μιλάνε για το περίφημο 1992 και την είσοδό μας σε κάτι ευρωπαϊκό / Πεθαίνει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης / Η Θάτσερ επισκέπτεται τον Παπανδρέου στο νοσοκομείο Χέρφιλντ – λίγο μετά αυτός γίνεται καλά και επιστρέφει. Κατεβαίνοντας απ’ το αεροπλάνο κάνει το περίφημο νεύμα στη μέλλουσα γυναίκα του / Πέφτει η χούντα του Πινοσέτ / Στο Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης παίζει ο θίασος Ταγκάνκα Μόσχας το «Μπόρις Γκουντούνοφ» του Πούσκιν. (Και την ίδια ώρα στη Μόσχα ο Γκορμπατσόφ -ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ- γίνεται αρχηγός κράτους. Και λίγοι φαντάζονται τη συνέχεια…)

4) Επίσης, πριν από ακριβώς 20 χρόνια ο ανταγωνισμός Δημάρχου (Κούβελας) και ΕΡΤ (Πασόκ) για το ποιος θα φέρει στην πόλη τα καλύτερα δορυφορικά κανάλια μας χάρισε το MTV, το οποίο ήταν η απάντηση του στα δορυφορικά Sky και Super Channel του Δημάρχου. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, άρχισε το ελληνικό MTV που όμως, αυτή τη φορά, δεν πιάνουμε καν στη Θεσ/νίκη - μόνο μέσω Nova.

5) Θεσσαλονίκη: To καφέ/μπαρ De Facto έγινε 25 χρονών! Την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, παίζουν εκεί οι (καταπληκτικοί) Your Hand In Mine.


6) ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο Sananda Maitreya? (σοκ!)


7) Σ’ αυτή τη φωτογραφία βλέπουμε μια εθελόντρια του ΜακΚέιν. Ένας αφροαμερικανός τη λήστεψε, κι όταν είδε πως είχε ένα αυτοκόλλητο που υποστήριζε τον ΜακΚέιν και την Πέιλιν, την έσπασε στο ξύλο. «Να υποστηρίζεις τον Ομπάμα!» της ούρλιαξε και της χάραξε ένα ανάποδο B (απ’ το Barrack) στο μάγουλό της. Την άφησε αιμόφυρτη και ανήμπορη στην άκρη του δρόμου.

Σπάραξε η καρδιά μου όταν είδα τη φωτογραφία της (κυρίως γιατί μου θυμίζει την Ναν Γκόλντιν σε ένα ανάλογο φωτο-πορτρέτο της, τότε που είχε βγάλει φωτογραφία του εαυτού της όταν ο φίλος της την έσπασε στο ξύλο). Η γυναίκα έτρεξε στην αστυνομία και κατήγγειλε τον μαύρο ληστή-οπαδό του Ομπάμα. Ο ΜακΚέιν και η Πέιλιν έτρεξαν να της συμπαρασταθούν. Ήταν μάλλον απαίσιο: το να τη δείρουν έτσι μόνο και μόνο επειδή ήταν συντηρητική.

[Λίγες μέρες μετά, οι κάμερες της περιοχής στην οποία η κοπέλα κακοποιήθηκε έδειξαν πως κανένας μαύρος δεν υπήρχε, καμία κακοποίηση δεν έλαβε χώρα και πως η ίδια, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να προκαλέσει συμπάθεια για την καμπάνια του ΜακΚέιν, ζωγράφισε μόνη της το ανάποδο Β στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου της. Αυτή, με βαριά καρδιά, τα παραδέχτηκε όλα. Συνεχίζει όμως να μου θυμίζει τη Ναν Γκόλντιν.]


8) Πιθανότατα είναι όλο επινοημένο. Όμως το παραπάνω άρθρο είναι και ένα ενδιαφέρον (έστω και κάκιστο) διήγημα της εποχής μας. [όχι στην εικόνα - εδώ]


9) Τόσες δεκαετίες μετά – και ακόμα να μου φύγει η μελωδία απ’ το μυαλό… (To Ξύδι Τοπ)

10) «Εγώ αν πετύχαινα τη Madonna στις audition του «Χ factor» θα την έκοβα», είπε η κριτής του X-Factor (που ήταν βαρετό, άνευρο και σκοτεινό) και υπεύθυνη γραφείου Τύπου του ΑΝΤ1 Κατερίνα Γκαγκάκη. Δε χρειάζεται να πούμε πως αυτό λέει περισσότερα για την κ. Γκαγκάκη (και το πόσο ικανή θα ήταν στη δουλειά της) παρά για τη Madonna... [Η Γκαγκάκη είναι η ίδια που σοκαρίστηκε με τις Μέδουσες (βλέπε εδώ, στο τέλος του ποστ)]


11) Bits & Pieces: If I was elected president I would tattoo an American flag with the words, "In God we trust," on the forehead of every atheist.-- Chuck Norris /// Ο Ρινγκο Σταρ των Beatles τα πήρε με τους θαυμαστές του. /// Λογοτεχνικές διαμάχες (σήμερα: ρετρό) Η κριτική Μαρωνίτη, η αντεπίθεση Ιωάννου ///Το Δύο της Αρλέτας /// Να οι λέξεις που δεν θέλει να ξανακούσει ο schottkey /// Μια γάτα, η Νόρα παίζει πιάνο. (sort of) /// Ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης κάνει περιοδεία στην Αμερική και κρατάει σημειώσεις στο blog του... /// η βία των βιντεοπαιχνιδιών /// Ζώα που χωράνε στην παλάμη /// http://trashmania.wordpress.com/ /// Top 10: Τα αγαπημένα τραγούδια του barrack obama και του john mccain

*extra: (Αν θέλετε) Δηλώστε την υποστήριξή σας προς τον έλληνα ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, Λύο Καλοβυρνά και τη μη κυβερνητική οργάνωση Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το HIV/AIDS, οι οποίοι πρόσφατα δέχτηκαν αγωγή από τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ επειδή κατήγγειλαν τη ρητορική μίσους του μητροπολίτη εναντίον των γκέι. Η εκδίκαση της αγωγής είναι προγραμματισμένη για τις 2 Φεβρουαρίου 2009. Οι υπογραφές που δεν δημοσιοποιούνται στο ίντερνετ, μαζεύονται εδώ.



-----------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

To αυτονόητο πάτημα του κουμπιού

(και μερικές ψεύτικες, αλλά κάπως αστείες, anti-obama φωτογραφίες)

Όσο μεγαλύτερη διαφορά στα γκάλοπ έχει ο Ομπάμα (τον οποίο και υποστηρίζω) τόσο πιο πολύ πιστεύω ότι θα χάσει. Και αν τελικά έχανε δεν θα κατηγορούσα ούτε τη χριστιανική δεξιά ούτε τον υποσυνείδητο λευκό ρατσισμό, ούτε τη βρώμικη προπαγάνδα αυτών που προσπαθούν να ταυτίσουν τον Ομπάμα με τον Οσάμα.

Θα κατηγορούσα τους έξυπνους, προοδευτικούς ανθρώπους.

Και στις δύο προηγούμενες εκλογές, οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών νικούσαν στα γκάλοπ. Όμως, πολλοί από τους ανοιχτόμυαλους ψηφοφόρους, την ημέρα των εκλογών, δεν πήγαν καν να ψηφίσουν. Δεν είχαν ισχυρό κίνητρο. Δεν είναι πλάκα: θυμάμαι πριν τις προηγούμενες εκλογές, ο Τζον Κέρρυ νικούσε στα γκάλοπ τον Μπους. Διάβαζα τότε το μπλογκ του Moby ο οποίος κάθε μέρα έγραφε μοιρολατρικά:

«Δεν έχουμε καμία ελπίδα. Οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι νιώθουν ασφαλείς στο μικρόκοσμό τους. Οι συντηρητικοί νιώθουν συνέχεια πως απειλούνται: από τα πάντα. Και έτσι οργανώνονται. Οι εκκλησίες κινητοποιούν τις τεράστιες κοινότητες τους, θρησκόληπτοι ρατσιστές προετοιμάζονται μήνες πριν, η αμερικανική δεξιά τρέχει να ψηφίσει ακόμα και αν χρειαστεί να συρθεί στα γόνατα, σαν να εξαρτάται η ζωή της απ’ αυτό. Παίρνουν τηλέφωνα, παίρνουν ανήμπορους συγγενείς τους μαζί, περιμένουν όλοι αυτή τη μέρα με κομμένη την ανάσα. Νιώθουν οποιαδήποτε –προοδευτική- αλλαγή σαν μαχαίρι στο λαιμό τους. Και κάνουν τα πάντα για να την αποτρέψουν. Με λίγα λόγια, ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ κάνουν το αυτονόητο: πηγαίνουν όντως να ψηφίσουν αυτόν που θέλουν.»

Και, φυσικά, πολύ καλά κάνουν. Αντίθετα, πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι -που συχνά μπορούν πιο εύκολα να προσαρμοστούν σε οποιεσδήποτε συνθήκες και να φτιάχνουν τον προσωπικό τους μικρόκοσμο, μπορεί να θέλουν τον Γκορ, τον Κέρρυ ή τον Ομπάμα, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, όχι τόσο ώστε να κάνουν register (να γραφτούν στους εκλογικούς καταλόγους).

Κοιτώντας τις δημοσκοπήσεις βλέπει κανείς πως ο Ομπάμα έχει μεγάλο προβάδισμα στους πολίτες της Αμερικής. (Ναι, αλλά δεν έχουν κάνει register όλοι αυτοί.) Αν δούμε όλους αυτούς που έχουν κάνει register θα δούμε πως και πάλι ο Ομπάμα έχει βάδισμα. Αν όμως δούμε τις δημοσκοπήσεις αυτών που, έχοντας κάνει register, δηλώνουν ότι την άλλη Τρίτη θα πάνε, σίγουρα, να ψηφίσουν, τότε η υπόθεση γίνεται ντέρμπι. Έτσι έγινε και με τον Γκορ, έτσι και με τον Κέρρυ. Οι πολίτες τους ήθελαν, αλλά τελικά βαρέθηκαν να ψηφίσουν – και απ’ αυτούς που ψήφισαν οι περισσότεροι ήταν παθιασμένοι συντηρητικοί.

Είναι μάλλον άχρηστες οι δημοσκοπήσεις. Γιατί, ενώ οι προοδευτικοί άνθρωποι της Αμερικής είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους Άλλους (κι ας έχουμε διαφορετική αντίληψη στην Ελλάδα για τα «Αμερικανάκια», την τύφλα μας δεν ξέρουμε) και θέλουν τον Ομπάμα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν τον θέλουν τόσο ώστε να κάνουν register, ρισκάροντας το να καλεστούν κάποτε ως ένορκοι στα δικαστήρια. Δεν τον θέλουν τόσο ώστε όταν κάνουν register να βεβαιωθούν πως θα πάρουν άδεια απ’ τη δουλειά για να δείξουν χειροπιαστά την προτίμησή τους.

Πολλοί απ’ αυτούς που απαντούν στις δημοσκοπήσεις (και πριν από οκτώ και πριν από τέσσερα χρόνια) θεωρητικά υποστήριζαν τους αντιπάλους του Μπους, και υποστηρίζουν τον αντίπαλο του ΜακΚέιν και της Πάλιν. Θεωρητικά. Γιατί πρακτικά, μέχρι να έρθει η επόμενη Τρίτη δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι εκείνη την ημέρα θα ξυπνήσουν, θα βγουν στο δρόμο, θα πάνε στο εκλογικό κέντρο και θα πατήσουν το αναθεματισμένο κουμπί (πόσο μάλλον που έχουν σίγουρη τη νίκη του Ομπάμα, «θα τον ψηφίσουν οι άλλοι», σκέφτονται).

Ενώ αντίθετα μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι υποστηρικτές του ΜακΚέιν και της Πάλιν, αυτοί που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους, θα το πατήσουν εκείνο το κουμπί.

Μακάρι ο Μπαράκ Ομπάμα, φέτος να εμπνεύσει και να πείσει. Να πείσει όχι τόσο την Αμερική, αλλά τους ίδιους τους οπαδούς του. Και αυτοί να κάνουν, τελικά, αυτό που πραγματικά θέλουν. Δηλαδή το αυτονόητο. Δεν αρκεί απλά να τον θέλουν. Θα κάνουν τον κόπο να τον ψηφίσουν; Μακάρι!