Έντεκα άλμπουμς της χρονιάς και της δεκαετίας (και συνέντευξη των νικητών)

.
.
Με αφορμή την ετήσια ψηφοφορία που διοργάνωσε ο gone4sure και μόλις έληξε. Ακολουθούν αυτά που εγώ άκουσα πιο πολύ...


Οι δίσκοι της χρονιάς




1) Κόρε Ύδρο – Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του 1978.

2) Little Boots

3) Pet Shop Boys

4) Marsheaux

5) Editors

6) Lily Allen

7) Black Moth Super Rainbow

8) Αρλέτα

9) Μελίνα Τανάγρη

10) Gossip

11) Tori Amos

+ 12) White Lies, 13) Au Revoir Simone, 14) Rammstein, 15) Mos Def, 16) Air, 17) Method Man + Redman, 18) Ian Brown, 19) Bat For Lashes, 20) Morrissey
(Εκτός συναγωνισμού το Celebration, επειδή ήταν greatest hits.)


------------------------------------------------


Αγαπημένοι δίσκοι της δεκαετίας.



1. Κόρε Ύδρο – Φτηνή Ποπ Για την Ελίτ (2005)

2. Μadonna – Confessions on a dancefloor (2005)

3. Kate Bush – Aerial (2005)

4. Portishead – Third (2008)

5. Marilyn Manson – Holywood (2000)

6. Morrissey - Ringleader of The Tormentors (2006)

7. Λένα Πλάτωνος – Ημερολόγια (2008)

8. Chumbawamba – Singsong & a Scrap (2005)

9. Kanye West – 808 & Heartbreak (2008)

10. Daft Punk – Discovery (2001)

11. Air – Pocket Symphony (2007)

+12.Κόρε Ύδρο 1978 (2009), 13. Wax Tailor - Tales of the Forgotten Melodies (2005), 14. Pet shop boys - Fundamental (2006), 15. Marsheaux – Ebay Queen (2004), 16. Tenacious D - Tenacious D (2001), 17. Enya - A Day without Rain (2000), 18. Chumbawamba – The Boybands have won (2008), 19. Erasure – Loveboat (2000), 20. Ladytron – 604 (2001)

----------------------------------------------------------------------


*ποστ μέσα στο ποστ



 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ

Όταν έκανα τις λίστες και συνειδητοποίησα πως και στα δύο Νο1 μου ήταν οι Κόρε Ύδρο ζήτησα την αντίδρασή τους. Ο (συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής των Κ.Υ.) Παντελής Δημητριάδης ανταποκρίθηκε αμέσως και έτσι προέκυψαν οι...

Έντεκα (ερωτήσεις στους Κόρε Ύδρο)

1) Πόση σημασία έχει που δύο δίσκοι σας είναι Νο1 στις λίστες ενός τυχαίου ανθρώπου;
«Τυχαίου» υπό την έννοια ότι η κρίση του δεν είναι επισήμως επικυρωμένη; Όση θα είχε και για τις λίστες ενός «μη-τυχαίου».

2) Πείτε όλη την αλήθεια για τα παιδιά του 1978... [Τότε γεννήθηκα κι εγώ]
Δε θα συνηγορούσα στο ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια. Όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε κάπου, ο τίτλος του δίσκου είναι προβοκατόρικος. Προφανώς η δικιά μου αλήθεια ή η βασική αλήθεια του δίσκου είναι μια μεγάλη μπούρδα, ένα ψέμα, για άλλα παιδιά του ’78. Αναμφισβήτητα πάντως υπάρχει μια κοινή δεξαμενή βιωμάτων της παιδικής/εφηβικής ηλικίας (παιδικό πρόγραμμα ΕΡΤ, Τσέρνομπιλ, βιντεοκασέτα, στρωματσάδα, Αντρέας, MTV, σατανιστές, καταλήψεις, Σεξ την Τρίτη, αθλητές με μουστάκι, Γιουγκοπλάστικα, η φωνή του Νίκου Κατσαρού κ.λπ.), από την οποία όλοι όσοι ανήκουμε σ’ αυτή τη γενιά και μεγαλώσαμε στην Ελλάδα λίγο-πολύ έχουμε αντλήσει.

3) Τι ακούγατε μικροί; Τρασιές εννοώ...
Στη δεκαετία του 80 άκουγα πολύ Καλογιάννη, Πάριο και ιταλικό τραγούδι του χαμού (κυρίως Al Bano) από την τρέχουσα δισκοθήκη των γονιών μου. Θυμάμαι επίσης δίσκους του Πασχάλη, του Ανδρέα Μικρούτσικου και ότι άκουγα μαζί με την αδερφή μου το Μπανάκι Μανάκι του Μπουλά (το «Φλασάκι» μάς είχε σημαδέψει). Οι πρώτες κασέτες που αγόρασα εγώ, μαζί με την αδερφή μου, ήταν το Chorus των Erasure, που ήταν το πρώτο μου αγαπημένο συγκρότημα, και το Sugar Tax των OMD, που είχε μέσα 2-3 πολύ μεγάλα singles, απ’ ό,τι θυμάμαι.

4) Πώς είναι η ζωή στην Κέρκυρα; Θα την άφηνες ποτέ;
Κάποτε θυμάμαι ήταν ωραία. Τώρα απλά δεν είναι και άσχημα, μάλλον εν μέρει είναι άσχημα αλλά δεν ευθύνεται η Κέρκυρα γι’ αυτό, απλά τώρα που μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε πού βρισκόμαστε, γενικά. Δε θα την άφηνα, εκτός ίσως για χάρη του μοναδικού τόπου που έχει αποτελέσει για μένα δέλεαρ απειλώντας την παντοδυναμία Της μέσα μου, και είναι και αυτός νησί, αλλά μεγάλο.


 

5) Είναι αλήθεια Παντελή ότι δουλεύεις σε σχολείο; Τι κάνεις εκεί;
Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς διδάσκω ελληνικά σε μετανάστες. Τελευταία φορά εργάστηκα ως ωρομίσθιος (στην πραγματικότητα άμισθος, όπως έχει μέχρι στιγμής εξελιχτεί) στο σχετικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, που φέρει το όνομα Αχαιού ήρωα τον οποίο υποδύθηκα πρόσφατα, την περασμένη άνοιξη. Στο εν λόγω σχολείο γνώρισα, ως μαθητές, μερικούς από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, με κάποιους από τους οποίους μάλιστα διατηρώ έντονες διαπροσωπικές σχέσεις.

6) Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι απ' το Φτηνή Ποπ για την Ελίτ, και ποιο απ' το 1978;
Από τη ΦΠ μού είναι πολύ δύσκολο πια να ξεχωρίσω ένα συγκεκριμένο τραγούδι, θα ήταν μάλλον αυθαίρετο αν έλεγα ότι π.χ. το «Σπίτι» ή το «Άλλη Μια Νύχτα» ή ο «Εφιάλτης» επιβιώνει ισχυρότερα στην εκτίμησή μου. Από το 78 έχω μια ιδιαίτερη κλίση στο λευκό βινύλιο με τα «Πάσχα στο Ψυχιατρείο», «Εκεί που Αγαπήθηκαν» και (κυρίως) «Ήταν Όλα Αποφασισμένα» να είναι μάλλον τα αγαπημένα μου.

7) Ζείτε ποτέ καταστάσεις μόνο και μόνο για να τις κάνετε τραγούδι;
Θέλω να πιστεύω πως όχι, αλλά, εκ του πικρού αποτελέσματος, η απάντηση είναι μάλλον ναι...

8) Ποια άλμπουμ είναι στα Νο1 της δικής σας υποθετικής λίστας για καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς και της δεκαετίας;
Ακόμα δεν έχω εκπονήσει τις οριστικές μου, καθόλου υποθετικές, λίστες (θα τις δείτε στο http://www.koreydro.gr/ την τελευταία μέρα της δεκαετίας), αλλά με μια πρόχειρη αναμόχλευση θα έλεγα για τη χρονιά το The Boy (το ψήφισα μάλιστα πρόσφατα και στο Pitchfork) και για τη δεκαετία το Turn On the Bright Lights των Interpol.




9) Θα δώσετε καμιά συναυλία το 2010;
Πρώτα οι θεοί.

10) Υπάρχει κάποιο νέο πρότζεκτ των ΚΥ (ή μελών των ΚΥ?) 
Ως συνέχεια της προηγούμενης απάντησης, ναι. Σε προσωπικό επίπεδο, μουσικά, όχι.

11) Τώρα που έρχονται οι γιορτές, τι θα ευχηθείτε στους αναγνώστες του enteka;
Κάποτε, ο οικογενειακός μου δικηγόρος μού απηύθυνε σε ακραιφνή κερκυραϊκά την πιο ανατριχιαστικά γλυκιά ευχή που έχω ακούσει ποτέ για τις γιορτές: «Καλές γιορτάδες, α(ν) δέ σε δω» (λέω «ανατριχιαστικά» λόγω μιας οικογενειακής τραγωδίας που ακολούθησε μερικά χρόνια μετά)... Καλές γιορτάδες, λοιπόν, α δέ σας δω.
.
.
.
.
(πολλές ευχές και απ' το μπλογκ - σε όλους)
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [ποπκορνοκορδέλα;]

.



1) Μια φίλη μου περιέγραφε την καθημερινότητα στο σπίτι με το γιο της, που τώρα είναι λίγο κάτω από 2.5 ετών. «Κάνει μερικές φορές ποδήλατο στο σπίτι, ξέρεις, στα δωμάτια, στο σαλόνι, πάνω-κάτω και σε κάποιες στιγμές με βλέπει και σταματάει. Με κοιτά και με γνήσια απορία μου λέει: ‘Μαμά... Πού πάω;»

Το βρήκα απίθανα γλυκό και αστείο. Αλλά επίσης το βρήκα και κάπως υπαρξιακό: στ’ αλήθεια που πάει; Πού μπορεί να πηγαίνει μ’ ένα ποδήλατο μέσα σε τέσσερις τοίχους; Και γενικά, πού πάμε όλοι, όταν είμαστε εγκλωβισμένοι στους τέσσερις τοίχους της Καβαφικής πόλης, δηλαδή του εαυτού μας;

Τα ίδια συναισθήματα μου άφησε και η νέα ταινία του Γούντι Άλλεν “Whatever Works”. Είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης, ναι, αλλά την τελευταία δεκαετία πηγαίνω σε κάθε του ταινία σχεδόν από υποχρέωση. Αυτή όμως (που παίζεται τώρα και στους κινηματογράφους) ήταν για μένα το κάτι άλλο – μια επιστροφή στον παλιό καλό εαυτό του. Αστεία, ναι, αλλά κυρίως στοχαστική, έξυπνα στοχαστική και υπαρξιακή. Ένα αριστούργημα με τα απλούστερα υλικά: τα ανθρώπινα προβλήματα, την αισιοδοξία, τις υπαρξιακές ανησυχίες, την κλισέ διαπίστωση πως όλοι θέλουμε αγάπη και την θέλουμε τώρα και απορίες που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν αστείες (και οι απαντήσεις τους μοιάζουν προφανείς), αλλά ταυτόχρονα είναι βαθιά υπαρξιακές – η ταινία μοιάζει με το δίχρονο παιδί με το ποδήλατο που πάει πάει πάει αλλά τελικά δεν φτάνει πουθενά.

(Ή μάλλον φτάνει. Στην αγκαλιά της μητέρας του.)


2) Η γάτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου.




3) Για την ταινία ‘Στα Άκρα’ από εδώ: «Απλός, λιτός, δωρικός, σωστός. Ηθοποιός κανονικός ο Σάκης Ρουβάς» γράφει ο Δημήτρης Δανίκας στα ''ΝΕΑ''. «Μπήκα με προκατάληψη, καχυποψία και επιθετική μανία. Με το που πέρασαν τα πρώτα δέκα λεπτά άρχισα να τσιμπιέμαι μπας και μπήκα σε λάθος σινεμά. Με το που τέλειωσε η ταινία έμεινα να χάσκω σαν χάνος από την κωλοτούμπα του Σάκη Ρουβά. Να’ναι όλοι τους καλά. Ευχαριστώ από ψυχής πολύ βαθιά». Εντυπωσιασμένος και ο Γιάννης Ζουμπουλάκης γράφει στο ''ΒΗΜΑ'', «Ο Σάκης «έχει» το X-Factor και στην υποκριτική...με τον μεγαλύτερο έλληνα ποπ σταρ να τσαλακώνει υποδειγματικά την εικόνα του», ενώ ο Ρόμπυ Εκσιέλ γράφει στο ''ΕΘΝΟΣ'', «σ’έναν τολμηρό κόντρα ρόλο, επιδεικνύει άψογο έλεγχο στις εκφράσεις και τις χειρονομίες, στον λόγο και στις σιωπές».

(Αν και δυσκολεύομαι να τα πιστέψω, δεν τα αμφισβητώ μιας και δεν είδα την ταινία. Αλλά αν τελικά είναι τόσο καλός ηθοποιός γιατί δεν μπορεί να παίξει καλά το ρόλο τηλεπαρουσιαστή ριάλιτι;)



4) Μίνι σκάνδαλο στον χώρο των εικαστικών. Η (υπέροχη) Sam Taylor-Wood, 42, θα παντρευτεί τελικά τον φίλο της Aaron Johnson, 19. Όταν πρωτοέμαθα την Sam Taylor Wood ήταν παντρεμένη με τον γκαλερίστα της, τον σπουδαίο Jay Jopling. Πέρασαν πολλά μαζί (κυρίως την ασθένειά της που έφευγε και δυστυχώς ξαναρχόταν). Ήταν πολύ αγαπημένο ζευγάρι και ήθελα να μείνουν για πάντα μαζί. Με το που χώρισαν όμως πέρσι ανταγωνίζονται για το ποιος θα βρει μικρότερο σύντροφο. Ο Jopling τα έφτιαξε με την (κατά 22 χρόνια) μικρότερή του Lily Allen και τώρα η Sam παντρεύεται κάποιον που είναι 23 χρόνια μικρότερός της - άρα κερδίζει με διαφορά ενός χρόνου. Είμαι όμως σίγουρος ότι, εκεί, γύρω στα 50 τους, θα είναι και πάλι μαζί…



5) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ [Φωτο πάνω: Καυτή Διαφήμιση, το Νησί των Χριστουγέννων έχει φτάσει αισίως στην τρίτη του έκδοση. Να και το σχετικό προπέρσινο ποστ, με την υποθετική εικονογράφηση και το ουτοπικό του σάουντρακ….] /// O τίτλος αρθρου της Ελευθεροτυπίας λέει επιτακτικά "Μην χωρίζετε τα δίδυμα" αλλά το ίδιο το άρθρο λέει ότι δεν πειράζει καθόλου αν τα χωρίσουμε... /// Η Κόρτνι Λαβ έχασε την επιμέλεια της κόρης της (και του Κομπέιν). Η έκπληξη ήταν ότι την είχε ακόμα. /// Η νέα ταινία του Πάνου Κούτρα, ΣΤΡΕΛΛΑ βγαίνει στις αίθουσες στις 17 Δεκεμβρίου. Εδώ είναι το ενδιαφέρον μπλογκ/σάιτ της... /// Μεγάλη μάχη για το χριστουγεννιάτικο νο1 single της Αγγλίας... /// Αποδομώντας τις σιγουριές μας για το φύλο: η Judith Butler στην Αθήνα ///  (συνεχίζεται...)


6) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Για μια εβδομάδα διάβαζα την αγαπημένη μου (αλλά και αμφιλεγόμενη) Ελευθεροτυπία

και οι εντυπώσεις μου είναι εδώ.

*MEDIA TRIP – Μια εβδομάδα στον κόσμο της Ελευθεροτυπίας.


Φλασμπάκ: Νοέμβριος του 2006, ένα πολυσυζητημένο εξώφυλλο της «Ε» και αν έχετε καμιά απορία για το τι κάνει σήμερα ο «13χρονος Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος», να πω ότι συνεχίζει να στέλνει επιστολές! Εδώ είναι εκτός απ’ την πιο πρόσφατή του (του περασμένου μήνα σχετικά με τον ένα χρόνο απ’ το θάνατο του άλλου Αλέξανδρου) και οι προηγούμενες καλτ επιστολές του.

[Προηγούμενα Media Trip: Απογευματινή /// Αυριανή /// Αδέσμευτος Τύπος /// Η Χώρα /// Ριζοσπάστης /// Espresso /// Ελεύθερος Τύπος /// Τα Νέα /// Καθημερινή /// Αγγελιοφόρος και Μακεδονία]


7) POWERPLAY


TORI AMOS – Winter Carols.

Υπέροχο χριστουγεννιάτικο τραγούδι απ’ τον νέο (χειμωνιάτικο) δίσκο της Tori Amos. Σε κάποιες στιγμές κλέβει τόσο πολύ την Kate Bush που είναι σαν να κάνουν μαζί ντουέτο. Συστήνεται για ακρόαση καθώς θα διαβάζετε το υπόλοιπο ποστ (αλλά και καθώς θα μπαίνετε στο κλίμα των Χριστουγέννων)

[+]



8) Bits + Pieces: φωτο πάνω: Στις 22 Δεκεμβρίου, αρχίζει στο Από Μηχανής Θέατρο η παράσταση 'Είσαι η Μητέρα μου' του Γιόοπ Άνtμιραλ. Είναι ένας μονόλογος που ερμηνεύει ο Χρήστος Βαλαβανίδης παίζοντας συγχρόνως την μητέρα και το γιο σε μια ερμηνεία σε τεντωμένο σκοινί. Σε σκηνοθεσία της Ασπασίας Κράλλη. Κάτι που σίγουρα θα δω μόλις βρεθώ στην Αθήνα… [περισσότερες πληροφορίες] /// Υπέροχο χριστουγεννιάτικο ποστ (με ιατρικοερωτικό μπόνους τραγούδι) /// Η ActionAid έστησε ένα μπλογκ ειδικά για τη συνάντηση της Κοπεγχάγης για το κλίμα: Από την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου και για μία βδομάδα, η Άννα από τη Θεσσαλονίκη και ο Ανδρέας από την Αθήνα θα συμμετέχουν στη διεθνή ομάδα των “μυστικών πρακτόρων” και θα καταγράφουν στο blog τους όλες τις καθημερινές εμπειρίες τους καθώς και τα επίσημα νέα από τη σύνοδο του ΟΗΕ. http://activista-cop15.blogspot.com/ /// Έντεκα (νουάρ ιστορίες) / Αλήθεια τώρα, ποιος γράφει το blog του Πετρίδη; / Το μέλλον της εκδοτικής βιομηχανίας /// Η Λώρη Κέζα είναι γυναίκα - goddamit! /// Το “Berlin” των Film (remixed by Nteibint) κυκλοφορεί ήδη σε 7ιντση συλλεκτική έκδοση, από την Inner Ear. Να και το νέο τους video – clip. /// τέλειοτέλειοτέλειο: 25 σκέψεις του Αιμίλιου Λιάτσου κατά τη διάρκεια του δελτίου του Star /// " Η ποπ κοιτάει στον καθρέφτη και βλέπει δεκαπέντε φορές τον εαυτό της και άλλες τόσες άγνωστες φάτσες. Ξέρει πως αυτό είναι καλό και δεν ανησυχεί, καθώς η May Roosevelt από τη Θεσσαλονίκη βγαίνει στο δάσος για να βρει το χαμένο πάντα... " /// Οι My Wet Calvin κάνουν κάτι απίθανο για το εξώφυλλο της νέας τους κυκλοφορίας. /// H δεκαετία σε 7 λεπτά /// ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ που έκλεισε το Muzine. /// Ολόκληρη (100 λεπτά!) η ταινία του Βασίλη Ραΐση που κέρδισε τον «Ψηφιακό Αλέξανδρο» στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το Τελευταίο Τραγούδι Του Έλβις /// Στο http://theintvduals.com/ οι λίστες με τα καλύτερα και τα χειρότερα ελληνικά ριάλιτι της δεκαετίας… ///


9) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



Always forgive your enemies - nothing annoys them so much.


10) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(σήμερα ένα όνειρο προσφορά του www.thoughtsofashy.wordpress.com)

Ο ξάδελφος μου μού λέει ότι θα επισκεφτεί το σχολείο τους η Υπουργός Παιδείας. Το σχολείο μοιάζει με αυτά, που βλέπουμε σε σήριαλ και ταινίες, ή έχουμε την αίσθηση ότι υπάρχουν στο εξωτερικό. Έχει οροφογραφίες, γύψινες διακοσμήσεις, μεγάλες ξύλινες μαονένιες σκάλες κλπ. Οι καθηγητές φοράνε σακκάκι με γιλέκο και ρολόι στην τσέπη με χρυσή αλυσίδα και οι περισσότεροι έχουν μούσι.
Στο δρόμο υπάρχει το συνηθισμενο μπούγιο με τους πολίτες να χαζεύουν, να πετάνε αιτήματα, ή να εκδηλώνουν θαυμασμό. Υπάρχουν και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι, που ανοίγουν δρόμο κλπ. Η Υπεπθ φτάνει στο σχολείο, υπάρχει η υποδοχή, οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις κλπ και ανάμεσα στα άλλα πάει να δει τους μαθητές.

Τότε σιγά σιγά ένα κύμα από "α", "ω", "τς, τς, τς", ολοένα και φουντώνει για να καταλήξει: "Μα είναι δυνατόν να έχει έρθει η κυρία Υπουργός και οι μαθητές να καπνίζουν; Πού φτάσαμε;", καταλήγει το σούσουρο, για να απαντήσω πως αντί να είναι τυπολάτρες θα έπρεπε να προβληματίζονται με το ίδιο το κάπνισμα των εφήβων!


*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com




(από το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών)

11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ: Την Παρασκευή ξύπνησα απ’ τα άγρια χαράματα αλλά άξιζε, πέρασα ωραία στο δημοτικό Φιλύρου που έκανα παρουσίαση. Προσπαθούσα να αποφύγω το να υπογράψω οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τα βιβλία μου, όμως τα παιδιά, κλασικά, ζητούσαν αυτόγραφα. «Δεν είμαι διάσημος!» φώναξα για άλλη μια φορά. «Δηλαδή κύριε όταν περπατάτε στο δρόμο δε σας αναγνωρίζουν;» επέμειναν. «Όχι βέβαια, δόξα το θεό!» «Δεν έχετε βγει ποτέ στην τηλεόραση;» ξαναεπέμειναν. «Ε… βγήκα κανά δυο φορές, για τη δουλειά μου.» Δεν έπρεπε να το πω αυτό. Έφαγα μισή ώρα για να υπογράφω αυτόγραφα μηδενικής αξίας, που ποιος ξέρει σε ποιο σκουπιδοντενεκέ ή κάδο ανακύκλωσης θα αναπαύονται σύντομα… / Το μεσημέρι πήγα στη Χαλκιδική για να πάρω συνέντευξη απ’ τον Ξανθό Μάγο, που ζει σ’ ένα κτήμα με άγρια ζώα, λιοντάρια και τίγρεις και σ’ ένα σπίτι που μοιάζει με πύργο του λούνα παρκ – Dynasty meets Twilight Zone. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με την εμπειρία μου, αλλα, προς το παρόν, δεν θα γράψω τίποτα – εδώ. / Το Σάββατο το πρωί άλλη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση σε βιβλιοπωλείο. Η δίχρονη ανιψιά μου Άρτεμη καθόταν ακριβώς μπροστά μου, κάτω απ’ τη μύτη μου, δίπλα σε άλλα (μεγαλύτερα φυσικά) παιδιά, και ήταν τόσο ήσυχη, χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται, που την ξεχνούσα. Μέχρι που, καθώς μιλούσα ή έφτιαχνα παραμύθια με τα παιδιά, άκουγα ένα σιγανό «Άρη;» και την κοιτούσα και πάλι: μου χαμογελούσε κι είχε τα χέρια ανοιχτά, για αγκαλιά. / Μετά βόλτα στην παλιά δουλειά (θα ξαναδουλέψω για λίγο εκεί για τις γιορτές). / Την Κυριακή είδαμε τον τελικό του αγγλικού X-Factor. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν από τηλεόραση, ο καλύτερος τελικός ριάλιτι (σε δύο μέρη) που έχω δει, ντουέτα των φιναλίστ με καλεσμένους έκπληξη, ο Ρόμπι, ο ακριβοθώρητος Τζορτζ Μάικλ λάιβ, ακόμα και ο Πολ Μακάρτνεϊ. / Γενικά είμαι πολύ καλά - πάντα τέτοια...


----------------------------------------------------





!αιεγ
.
.
.
.
.

Έντεκα (αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας - ημιτελικός)

.


(Συμμετείχα στην ψηφοφορία που διοργανώθηκε από το μπλογκ seagazing. Έπρεπε να ψηφίσουμε 20, οπότε πριν απ’ το Τοπ-11 μου, σήμερα θα βάλω τις θέσεις 20 με 12. Οι εικόνες είναι απ’ το Howl’s Moving Castle, που είναι στο Νο15. Πρώτα όμως κάτι για την ταινία που ανοίγει τη λίστα, στο Νο20.)


Η Έκτακτη Έκδοση

Περίπου αρχές της δεκαετίας, φθινόπωρο του 2001. Ένα χρόνο πριν είχα αφήσει το Λονδίνο τελειώνοντας τις σπουδές, είχα γυρίσει για μια σεζόν στη Θεσνίκη και τώρα επέστρεφα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό. 

Ένα απ’ τα πρώτα μεσημέρια εκεί, αποφασίσαμε, τέσσερα άτομα, να πάμε σινεμά. Μπορούσα να καυχηθώ πως είχα πάει σχεδόν σε όλους τους λονδρέζικους κινηματογράφους, σε κάθε περιοχή, οι αγαπημένοι μου όμως ήταν αυτοί στο Picadilly Circus. Πηγαίναμε για να δούμε το Hedwig and the Angry Inch, όταν μας πήρε τηλέφωνο η φίλη μας η Κατερίνα απ’ την Ελλάδα. Άρχισε να λέει κάτι τρελά: να φύγουμε απ’ το κέντρο, να προστατευτούμε, στην Αμερική γίνονται επιθέσεις, οι ειδήσεις λένε ότι το Λονδίνο ίσως να είναι ο επόμενος στόχος λόγω της συμμαχίας Μπους-Μπλερ, στη Νέα Υόρκη άνθρωποι πηδούν έξω απ’ τους Δίδυμους Πύργους και σκοτώνονται, αεροπλάνα καταστρέφουν το Πεντάγωνο, φωτιές παντού, καταστροφή.



Δεν την πολυπιστέψαμε. Μπαίνοντας στο σινεμά (είχαμε ήδη αγοράσει τα εισιτήρια) ρωτήσαμε έτσι εθιμοτυπικά τον ταμία: «Ακούσατε τίποτα για την Αμερική; Όχι ε;» (Δεν το ρώτησα εγώ γιατί ντρεπόμουν, θα με πάρει για τρελό σκέφτηκα. Άλλωστε ποιοι θα τολμούσαν (και θα είχαν μπορέσει) να επιτεθούν στην Αμερική – οι εξωγήινοι;) Δεν άκουσα την απάντησή του αλλά το βλέμμα του με σκότωσε. Μπορεί για μας να ήταν Σεπτέμβριος και συγκεκριμένα 11 του μηνός, όμως ιδέα δεν είχαμε πως το σήμερα θα ήταν η γνωστή 11η Σεπτεμβρίου.

Και τώρα;

Μπήκαμε να δούμε την ταινία. Ως ο πιο φοβητσιάρης επέμεινα να καθίσουμε πίσω, ώστε αν ακουστεί κανένας θόρυβος να μπορέσουμε να βγούμε στα γρήγορα. Οι υπόλοιποι μου έκαναν τη χάρη και κάθισα στην έξω έξω θέση. Στην αρχή η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και φανταζόμουν εικόνες καταστροφής: βόμβες έπεφταν στο κέντρο του Λονδίνου, αεροπλάνα συγκρούονταν στα κτίρια με τις φωτεινές διαφημιστικές πινακίδες, ένα σινεμά κατέρρεε και οι λιγοστοί τρελοί (εμείς) που είχαν είχαν το θράσος να βλέπουν ταινία ενώ ο κόσμος καιγόταν βρίσκονταν μερικές μέρες μετά απανθρακωμένοι.



Όμως το Hedwig and the Angry Inch ήταν ωραίο και διασκεδαστικό. Χρώματα, μουσική, γέλιο – σύντομα είχα ξεχάσει τα πάντα. Μέχρι που…

...στην μεγάλη σκηνή της αποκάλυψης του έργου, ο ντυμένος γυναίκα πρωταγωνιστής που είχε συνάψει δεσμό με νεαρό αποφασίζει να του εξομολογηθεί ότι δεν είναι πραγματική γυναίκα… Και το σκηνοθετικό τρυκ, μέχρι αυτός να καταφέρει να το ξεστομίσει, ήταν ο ήχος μιας βόμβας που πέφτει απ’ τον ουρανό. Ένα μακρινό «ΦΣΣΣ», που πλησίαζε, πλησίαζε, πλησίαζε και ετοιμαζόταν να προσκρούσει στο έδαφος και να προκαλέσει έκρηξη μεγατόνων. Αυτό βέβαια το πρόσεξα τη δεύτερη φορά που είδα την ταινία, σε πιο ήρεμες συνθήκες, γιατί εκείνη τη στιγμή είπα απλά πανικόβλητος:

«Πάμε να φύγουμε! Βόμβα! Δεν ακούτε τη βόμβα που πλησιάζει;»
«Η ταινία είναι ρε Άρη, ηρέμησε»
«Κι αν δεν είναι η ταινία;»

ΜΠΟΥΜ!

Μου πήρε ώρα για να ηρεμήσω. Το ΜΠΟΥΜ ήταν όντως απ’ την ταινία, τώρα το ήξερα, του νεαρού του είχε έρθει κεραμίδα, κι εγώ όμως χρειαζόμουν κανα ποτάκι…



Κάποτε η ταινία τελείωσε και έξω το Picadilly ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι όταν είχαμε μπει, δυο ώρες πριν. Τώρα ήταν σχεδόν άδειο, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους – και όσοι λιγοστοί υπήρχαν έτρεχαν αριστερά και δεξιά σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Κοιτούσαν, όπως και μεις ψηλά. Και τρόμαζαν με το κάθε (προγραμματισμένης πτήσης) αεροπλάνο που εντόπιζαν στον ουρανό.

«Έκτακτη έκδοση», φώναζαν όσοι πωλητές εφημερίδων είχαν μείνει στη θέση τους - πουλούσαν το έκτακτο φύλλο της Evening Standard, το πρωτοσέλιδο της οποίας ούρλιαζε λέξεις όπως WAR και DISASTER και είχε τις πρώτες φωτογραφίες των κατεστραμμένων Δίδυμων Πύργων. Την ίδια στιγμή ανοίγαμε τα κινητά μας και ακούγαμε εξωφρενικά τρομοκρατημένα μηνύματα απ’ τις μαμάδες μας που έλεγαν πάνω κάτω να τσακιστούμε να φύγουμε απ’ το κέντρο.

Οι υπόλοιποι επέμειναν να πάρουμε το λεωφορείο (και όχι ένα ταξί που θα μας απομάκρυνε άμεσα απ’ το κέντρο) και από πάνω, λες και θέλαν να παίξουν με τα νεύρα του Υποχόνδριου, με πήγαν στη Shaftesbury Avenue για να βρούμε ένα McDonalds και μετά να περιμένουμε στην ουρά κιεγώδεξερωπόσηώρα. Κάποτε φτάσαμε σπίτι και βάλαμε την τηλεόραση για τα νέα -και δεν την κλείσαμε καθόλου όλη μέρα.

Η δική μας εντεκάτη σεπτεμβρίου ήταν εξαιρετικά κωμικοτραγική. Κατά σατανική σύμπτωση έτσι ακριβώς ήταν κι η ταινία που είδαμε εκείνο το μεσημέρι – και που ανοίγει τη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας που τελειώνει…


20)
Hedwig and the Angry Inch
Γιατι: Τι γιατί, μόλις έγραψα 710 λέξεις!

19)
Death Proof
Γιατί: Γιατί την είδα σε θερινό, γιατί είχα καλή διάθεση, γιατί το πρώτο μέρος είχε την (αλά άντι γουόρχολ) αληθοφανή καθημερινότητα των κοριτσιών, γιατί το τέλος είχε πολύ πλάκα, γιατί με το που έπεσαν ξαφνικά τα γράμματα όλο το σινεμά ξέσπασε σε γέλια και ταυτόχρονα ξεκίνησε το καταπληκτικό Chick Habit…

18)
Kung Fu Panda
Γιατί: Φοβερή ιστορία, πολύ γέλιο, με έκανε να θέλω να παλέψω πετώντας.

17)
Shortbus
Γιατί: Γιατί η τέχνη είναι πορνό – κι όχι το αντίστροφο.

16)
Baise-moi
Γιατί: Για τον ίδιο λόγο με το Shortbus. Αν και ήταν σαφώς χειρότερο, θυμάμαι ότι τον είδα δωρεάν στον Έσπερο - μόλις είχα πιάσει μια δουλειά στο πολιτιστικό τμήμα εφημερίδας κι ένιωθα ο βασιλιάς του κόσμου μ’ όλες αυτές τις τζάμπα προσκλήσεις για σινεμά και συναυλίες, για τις advance ξεναγήσεις σε εκθέσεις, για τις συνεντεύξεις τύπου και τον απαραίτητο μπουφέ τους (μια φορά στο ολύμπιον, συνέντευξη τύπου για ένα θεατρικό με τον μητρούση, είχαν ζεστό μπουφέ delicatessen! Σολωμός, χαβιάρι, απίστευτα πράγματα…)

15)
Howl's Moving Castle.
Γιατί: Είναι αριστούργημα όπως και το Spirited Away. Αν τα βιβλία μου γινόταν ποτέ ταινίες κινουμένων σχεδίων θα ήθελα να τις σκηνοθετήσει ο Hayao Miyazaki. Μετά θα πέθαινα ευτυχισμένος – ή θα ξυπνούσα δυστυχισμένος.

14)
Οι ζωές των άλλων.
Γιατί: Δυνατό, συγκινητικό, εξαιρετικό.

13)
American Psycho.
Γιατί: Ο Μπρετ Ήστον Έλλις είναι απ’ τους αγαπημένους μου συγγραφείς και η ταινία, αφού βγήκα απ’ το βερολινέζικο σινεμά, με έκανε να νιώθω δυνατός και άτρωτος, σαν τον σίριαλ κίλερ που -μάλλον- ποτέ δεν θα (επιδιώξω να) γίνω.

12)
Memento
Γιατί: Δεν θα μπορούσε να μην μου άρεσε μ’ αυτό το gimmick, ακόμα και χάλια να ήταν – που προφανώς δεν ήταν.


[Το Τοπ-11 την επόμενη εβδομάδα…]
.
.
.
.
.

ΕΝΤΕΚΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ [ζιπ!]

.
.



1) Πήγα λοιπόν κι έκανα το Εμβόλιο. Είμαι αρκετά φοβητσιάρης με τις αρρώστιες και μέχρι και πριν λίγο καιρό ένιωθα αρκετά ασφαλής με τη σκέψη πως (όταν τα εμβόλια θα τεστάρονταν και θα έρχονταν επιτέλους στη χώρα μας) όλοι θα έτρεχαν να τα κάνουν. Θα το έκαναν όλοι κι έτσι δεν θα χρειαζόταν να το κάνω εγώ…

Τώρα όμως δεν σκοπεύει να το κάνει κανείς! Έτσι είναι, όταν δεν έχεις κάτι το θέλεις σαν τρελός. Όταν το αποκτήσεις όμως το βαριέσαι μέχρι θανάτου – κοιτάς το άλογο στα δόντια. Όλο το καλοκαίρι, δεν αντέχαμε να περιμένουμε το εμβόλιο, φοβόμασταν ότι δεν θα φτάσει για όλους, αντιδρούσαμε που αργεί, κατηγορούσαμε την πολιτεία που δεν το φέρνει εδώ και τώρα. Με το που ήρθε το εμβόλιο αρχίσαμε τα «ίσως δεν είναι πολύ ασφαλές» και τα «εντάξει, δεν είναι και τόσο κακή τελικά αυτή η γρίπη!».

Πήρα την απόφασή μου διαβάζοντας αυτό το ψύχραιμο άρθρο. Επιπλέον δεν ήθελα να βγάλω το χειμώνα ανησυχώντας μήπως το παραμικρό σύμπτωμά μου ήταν απόδειξη της νέας γρίπης.

Την Τετάρτη το πρωί στο Ιπποκράτειο ήταν ελάχιστα άτομα –τα περισσότερα τρομοκρατημένα απ’ τις εκπομπές του Αυτιά. Ταλαίπωροι παππούδες, αγχωμένες γιαγιάδες και ένας Υποχόνδριος (εγώ).

Υπέγραψα τα χαρτιά, περίμενα τη μικρή ουρά των ηλικιωμένων, πήρα μια βαθιά αναπνοή (που δεν πρόλαβα να την τελειώσω γιατί η ένεση είχε ήδη γίνει) και αποχώρησα. Ο H1N1 δεν είναι και καμιά καταστροφή, όμως θα ένιωθα απόλυτα ασφαλής βγαίνοντας απ’ το Ιπποκράτειο αν δεν μάθαινα ότι για να ενεργήσει το εμβόλιο θα πρέπει να περάσουν περίπου δύο εβδομάδες! Ωραία!

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου το εμβόλιο θα με έχει πιάσει γύρω στις 20 Δεκεμβρίου και εγώ ένα μόνο έχω να πω: Αν (και μετά απ’ όλη αυτή τη διαδικασία) τύχει και κολλήσω μέχρι τότε τη νέα γρίπη, πραγματικά, θα τσατιστώ πάρα μα ΠΑΡΑ πολύ…

;)


2) POWERPLAY



Χωρίς πολλά λόγια, είναι το καταπληκτικό, oλοκαίνουριο single της Elizabeth Fraser. (Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια του ποστ ακούγοντάς το…)


3) Είναι γεγονός πως μερικές φορές αμφιβάλλω αν το μπλογκ του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αβρόσιου γράφεται απ’ τον ίδιο ή από κάποιον περίεργο χάκερ που θέλει να εξευτελίσει τον Μητροπολίτη. [Μετά όμως ακούω τον Αμβρόσιο να μιλάει και μου λύνονται οι απορίες.]

Να ένα μικρό απόσπασμα απ’ το πιο πρόσφατο ποστ του, με αφορμή (αν έχουμε το θεό μας!) την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία:

Ειδικώτερα ΠΑΡΑΚΑΛΩ την ΜΗΤΕΡΑ ενός παιδιού ΑΜΕΑ

• Να μη απορροφάται ολοκληρωτικά ἀπό την φροντίδα του προβληματικού παιδιού της, παραμελώντας την φροντίδα του συζύγου της.
• Να μη εξαντλείται σωματικά, ώστε να νοιώθει εξουθενωμένη στο συζυγικό κρεββάτι και να παραδίδεται αμέσως στην αγκάλη του μορφέως.
• Να μη λησμονή ποτέ ότι υπάρχει και η συζυγική αγκαλιά, από την οποία οι σύζυγοι αντλούν δύναμη για τον αγώνα της ζωής.
• Να μη ξεχνά, ότι αν η μητέρα καταπονείται μέσα στο σπίτι με το προβληματικό παιδί, και ο πατέρας καταπονείται ἐκτός της οικίας, αγωνιζόμενος για την συντήρηση της οικογενείας του! Αλλά στον καθημερινό του αγώνα περιβάλλεται και προσβάλλεται από πειρασμούς, οι οποίοι πολλές φορές είναι ευθέως σαρκικοί.
• Να μη παραβλέπει λοιπόν τις βιολογικές και ψυχικές ανάγκες του συζύγου τος. Η γυναίκα που είναι πάντα φρέσκια, θερμή καί τρυφερή με το σύζυγό της, ΔΕΝ κινδυνεύει να μείνη μόνη της στον αγώνα της ζωής! Ούτε πάλι κινδυνεύει να νοιώσει απατημένη, προδομένη κλπ από τον άνδρα της!

ΘΕΛΩ την μητέρα, που ανατρέφει ένα παιδί ΑΜΕΑ, να ἐχει τελειώσει εγκαίρως το χρέος της πρός το προβληματικό παιδί, ώστε να δώσει το χρόνο της και την προσοχή της στον άνδρα της, τήν ώρα που αυτός ἐρχεται στο σπίτι.

ΘΕΛΩ την μητέρα αυτή να είναι φρέσκια, ξεκούραστη, χαρούμενη, περιποιημένη, καλοντυμένη, χτενισμένη, όμορφη, ακόμη και μακιγιαρισμένη αν χρειάζεται, προ πάντων όμως γλυκειά, τρυφερή και θερμή την ώρα που υποδέχεται τον άνδρα της. Να τον περιμένει με λαχτάρα στην πόρτα και να του προσφέρεται χωρίς ενδοιασμούς…



4) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει μετά τη δημοσίευση του ποστ. [Επάνω: αυτό είναι (για μένα) το εξώφυλλο της χρονιάς που τελειώνει…] /// Ένα νέο τραγούδι των PORTISHEAD για τη Διεθνή Αμνηστία /// Τα Καλά Λόγια είναι πάντα ευπρόσδεκτα... from zero to blogger: 10 blogs for the ’00s /// O όχι και τόσο ανένδοτος αγώνας του Νίκου Χατζηνικολάoυ εναντίον της Αθηναϊκής Ζυθοποιείας! /// πολύ ενδιαφέρουσα (και ίσως υπερβολικά αποκαλυπτική) συνέντευξη του George Michael στον Guardian /// Ωραίο νέο: Ο Σαββόπουλος δημιούργησε το νέο τεύχος της lifo ///

+ O Κυριάκος Χαρίτος έγραψε ένα απ' τα πιο έξυπνα χριστουγεννιάτικα βιβλία - για τη μάχη των κουραμπιέδων με τα μελομακάρονα. Ο πόλεμος για το ποιοι θα επικρατήσουν στα ζαχαροπλαστεία αρχίζει, όμως φέτος κάτι πάει στραβά και -με υπέροχο τρόπο- τα δύο γλυκά θα συνειδητοποιήσουν πως αυτά που τα ενώνουν είναι περισσότερα απ' αυτά που τα χωρίζουν. Αντιπολεμικό, σουρεαλιστικό, διασκεδαστικό, με απίστευτες εικόνες, γιορτινό - απλά τέλειο! [Θα παρουσιαστεί αυτό το Σάββατο στην Αθήνα, σ' ένα μεσημέρι γεμάτο εκπλήξεις και κυρίως το χιούμορ και τη ζωντάνια του Κυριάκου. Περισσότερες πληροφορίες για την παρουσίαση εδώ!]

5) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(αυτή την εβδομάδα το όνειρο που είδε προχτές η clemmie)

Είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν σε ένα New Year’s Eve pool πάρτυ που το έκανες η ‘Α, Μπα?’ και ήταν φίλες μου που έχω να δω από το ποτέ, με άκυρα αγόρια-γκόμενους από το σχολείο και γινόντουσαν τρελά φασώματα. Guest-μόνος-του-στον-καναπέ καθόταν ο Παπακαλιάτης που είχε έρθει για να τον συμπαθήσει η ‘Α,Μπα?’ και να την πείσει ότι έτσι βγάζει το ψωμάκι του και αλήθεια τα σίριαλ του βγαίνουν από τη ζωή και να σταματήσει να τον σχολιάζει [στο live-blogging της την ώρα της προβολής του 4]. Και μου έλεγε τον πόνο του και μετά προσπαθούσα να σε πείσω και εγώ αλλά η ‘Α, Μπα?’ άρχισε να μου δείχνει τη ρετρό συλλογή της από πορσελάνινες μικροσκοπικές τσαγιέρες…


[*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com]


6) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Διάβαζα για μια βδομάδα την Καθημερινή και κατέγραφα τις εντυπώσεις μου - και πρέπει να πω ότι το καταχάρηκα.

Με την ευκαιρία ας πω ότι όλα ξεκίνησαν πριν πολλούς μήνες πάλι με την ίδια εφημερίδα. Είχε τύχει να βρω στην ανακύκλωση το φύλλο της ημέρας μιας τυχαίας ημέρας. Μέχρι τότε αγόραζα την Καθημερινή κάθε Κυριακή.

Λοιπόν, εκείνο το φύλλο της τυχαίας μέρας με εντυπωσίασε: έμοιαζε πολύ με το κυριακάτικο, πλήρες, γεμάτο ενδιαφέρουσες ειδήσεις και αναλύσεις κλπ. Και τότε σκέφτηκα: «Τι καλά να ήμουν πλούσιος! Εκτός των άλλων θα γραφόμουν συνδρομητής στην ‘Κ’ και θα μπορούσα να τη διαβάζω κάθε μέρα – η χάρτινη έκδοσή της είναι χίλιες φορές καλύτερη απ’ την αποσπασματική ψηφιακή της.»

Δεν ήμουν πλούσιος, αλλά δεν ήθελα να μου μείνει και απωθημένο. Στις αρχές Αυγούστου, ενώ ήμουν διακοπές στη Χαλκιδική, πέρασα μια εβδομάδα με την Καθημερινή. Ήταν ευχάριστη εμπειρία, αν και τον Αύγουστο δεν υπήρχαν ειδήσεις κι έτσι κάθε μέρα διάβαζα περίπου τα ίδια με άλλα λόγια (κυρίως για τους συνταγματολόγους που τη λέγαν στο πασόκ για το θέμα της πρόκλησης εκλογών με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας – πού να ήξεραν!). Τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα για το Media Trip.

Θα το έκανα στο μπλογκ -και είχα έτοιμη την πρώτη στήλη- αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως ίσως να ενδιέφερε τη Lifo – και όντως την ενδιέφερε…

(Ένα αρχειακό πρωτοσέλιδο της Καθημερινής, ακριβώς πριν δέκα χρόνια: 7 Δεκεμβρίου 1999…)


*Κάτι απ' την εβδομάδα που δεν χώρεσε ολόκληρο:

ΠΕΜΠΤΗ
Υπάρχει κάτι το οποίο να ΜΗΝ πουλάνε ο Σκάι και η Καθημερινή; [Ακόμα γελάω με τις παρωδίες διαφημίσεων ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ που έκανε η Ελληνοφρένεια - βιβλία 120 σελίδων με θέματα όπως «Όλα για το τοστ με ζαμπόν και κασέρι» ή «Κορν Φλέικς με γάλα»]. Κάθε μέρα βλέπω νέες καταχωρίσεις στην «Κ» που προωθούν έναν ανθρώπινο σκελετό! Τον φτιάχνεις κομμάτι-κομμάτι και τώρα κυκλοφορούν ο αυχένας, ο θώρακας και το σετ συναρμολόγησης. Χαριτωμένα ανατριχιαστικό.

ΣΑΒΒΑΤΟ
Νέα διαφήμιση για τον σκελετό! Η έκτη αυτή την εβδομάδα. Είναι όμως διαφορετική: στη φωτογραφία βλέπουμε ένα κορίτσι που χαμογελά εκστασιασμένο μπροστά στο συναρμολογημένο σκελετό λες και βλέπει τον Ρουβά. Τώρα κυκλοφορούν στα περίπτερα οι οσφυϊκοί σπόνδυλοι, το δεξί ημισφαίριο και ο προμήκης μυελός! Τι γλέντια!

**Τα Ψηφιακά Μπουγαδόνερα που αναφέρονται στο κείμενο είναι εδώ.

***Media Trip online: Μια εβδομάδα στον κόσμο της Καθημερινής!


7) SIMON’S CAT

Μόλις τελείωσα το βιβλίο (κάτι μεταξύ κόμικ και graphic novel χωρίς λόγια) με τη Γάτα του Σάιμον -κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Τόπος- και ευχήθηκα να είχα γάτα. Όχι ότι η γάτα του Σάιμον είναι καμιά εύκολη: περνάει όλη την ώρα της φτιάχνοντας παγίδες και προσπαθώντας να φάει ζωάκια – αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το πετυχαίνει ποτέ.

Ο εν λόγω Σάιμον πριν φτιάξει το βιβλίο είχε κάνει τις περιπέτειες της γάτας του κινούμενα σχέδια για το youtube. [Με μεγάλη επιτυχία: το κανάλι του εκεί έχει δεχτεί πάνω από 40 εκατομμύρια επισκέψεις.]

*Τα βίντεο
**Το βιβλίο


8) Βλέποντας τον νέο κύκλο του Project Runway μου λύθηκαν μερικές απορίες για την αφίσα του νέου προγράμματος της Άννας Βίσση, αλλά αυτά θα τα πω (δείξω) πιο κάτω. Ας ξεκινήσουμε με την αφίσα και τις σημειολογικές αναλύσεις της.

Την πρωτοσχολίασε η ‘Α, Μπα?’ στο ποστ με τον ταιριαστό τίτλο Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ:
"Παπαράτσι, ξεχαρβαλωμένη πόζα, Aρένα, αεροπλάνο, κόκκινο χαλί, ghetto blaster (αλήθεια, ανάμεσα στα πόδια της), Mπλε, Μαριώ, Σαμπάνης, Fabulous. Το κεφάλι του γραφίστα ανατινάχτηκε και αποτυπώθηκε σε μια αφίσα…"



Τη σκυτάλη πήρε ο Yoreekas στο ποστ του Η Αθήνα της Πίστας- Τα Άνθη του Χειμώνα:
"Γύρω πανικός, όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε. Οι παπαράτσι από τα δεξιά σκυλοσπρώχνονται, αλλά μάταια γιατί είναι κόντρα στον ήλιο και οι φακοί τους μας στραβώνουν. Ο φακός του μεσαίου πάνω δεξιά δεν είναι φακός αλλά προβολέας παλαιού τύπου, σαν αυτούς που διαφημίζουν το βράδι τις ντισκοτέκ στην παραλία της Κατερίνης. Πιο τυχεροί οι παπαράτσι από τα δεξιά, που έχουν πίσω τον ήλιο, αν και κάποιοι τραβούν φωτογραφίες προς το μέρος μας και όχι την σταρ, όπως βλέπετε και από τα φλας. Στο φόντο βρίσκεται ένα λήαρ τζετ και ένα κόκκινο χαλί, που συνηγορούν στο πόσο σταρ είναι η κυρία με το κοψομέσιασμα, μόνο που το χαλί οδηγεί κάπου αλλού και όχι στο τζετ" (!)


Αν υπήρχαν απορίες για το πώς στο καλό σκέφτηκε ο γραφίστας μια τέτοια σκηνή για την αφίσα της Απόλυτης, θα λυθούν ευθύς αμέσως!




Η Χάιντι Κλουμ (μαζί με τον Τιμ), η πασαρέλα-χαλί που δεν οδηγεί πουθενά, το αεροπλάνο που δίνει κοσμοπολίτικο αέρα… Σχεδόν όλα είναι εκεί. Αν μονάχα υπήρχαν και μερικοί φωτογράφοι στο επόμενο πλάνο θα μπορούσαμε να πούμε πως το fabulous show είναι σκέτη αντιγραφή απ’ την αφίσα του project runway…


Α, οκ, υπάρχουν.


9) OSCAR WILDE’S quote-of-the-week:



"Πολλά πράγματα θα πετάγαμε στα σκουπίδια αν ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα τα μάζευε κάποιος άλλος για να τους δώσει αξία…"


10) Bits + Pieces:



(η φωτογραφία πάνω: Gilbert + George = Δύο Άβαταρ στην Αθήνα) /// Η ελληνική Δικαιοσύνη όχι μόνο αθωώνει τον Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του «Εβραίοι - όλη η αλήθεια», αλλά ασκεί ποινική δίωξη κατά των τριών κατηγόρων του, μελών της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας! /// Η μπουζουξού κι η ηθικιά /// Τα τραγούδια του νέου cd του Βασιλικού (των Raining Pleasure) είναι εδώ και είναι όλα διασκευές /// Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν παύει να με σοκάρει. Η ευχαριστήρια επιστολή του στον Αντώνη Σαμαρά: “Αγαπητέ μου Αντώνη, πανηγυρίζω κι εγώ μαζί σου για την θριαμβευτική σου νίκη, που διανοίγει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα μας. Με αγάπη, δικός σου, Μίκης”… /// Τώρα θυμήθηκα και το παλιό ποστ του Πιτσιρίκου στο οποίο φανταζόταν τον Θεοδωράκη που ξυπνάει στη μέση της νύχτας «πάει στο σαλόνι με τις πιτζάμες, ψάχνει κάνα εγγόνι να του διηγηθεί καμιά ιστορία, τα εγγόνια είναι στα μπαρ με τις γκόμενες, οπότε κι ο Μίκης αρχίζει να γράφει γράμματα στον Λάκη...» Όλο το (ξεκαρδιστικό) ποστ εδώ! /// Τα πάντα για το "out of your culti closet" /// Το καλύτερο πράγμα που διάβασα τελευταία ήταν η συνέντευξη του Ted Bafaloukos, στο πρώτο, τέλειο VICE. Δεν υπάρχει online για να την λινκάρω – αλλά ίσως αυτό και να αυξάνει στα μάτια μου την αίγλη της… /// Μία γυναίκα μάχεται τη βιομηχανία μόδας /// Είδα συνέντευξη του Άρη Τερζόπουλου στο κουτσομπολίστικο μεσημεριανάδικο του Άλτερ (of all places). Παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Γιατί δεν τον καλεί κάποια σοβαρή εκπομπή; Θέλω πολύ να τον ακούσω. /// San Francisco, 1905: τέλειο βίντεο από την οπτική γωνία οδηγού τραμ. Συνιστάται να το δείτε σε μεγάλη οθόνη με ακουστικά για πλήρη μεταφορά στο χρόνο. /// Ο πιο ηθικολόγος άνθρωπος που μιλάει επι παντός του επιστητού στην ελληνική τηλεόραση είναι και επισήμως ο Νίκος Ζερβός. Ο συντηρητισμός του και η γεροντοκορίστικη γκρίνια του ότι είναι «στην απέξω» κοντεύουν να με τρελάνουν. /// 100-amazing-vintage-and-retro-website-designs (μέσω media*) /// Λοιπόν, παλιέ μου ''φίλε''... (η σεμίνα τα χώνει στον μάκη, την ίδια ώρα που η έλλη ξεκινάει το σάιτ της…) /// Εξελίξεις στους Simpsons: O νέος κάτοικος του Springfield ///



11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ: (ο Professor είναι φυσικά απ’ το Futurama)
Την Παρασκευή δουλειές στο κέντρο με την απίθανη παρέα των δύο γονιών μου και της ανιψιάς μου στο καροτσάκι: ξεκινήσαμε απ’ το σπίτι των δικών μου και μετά λογαριασμοί, εκδοτικά, βόλτα στον αρκτούρο, τράπεζα, ταχυδρομείο. // Διαβάζω την Ελευθεροτυπία αυτή τη βδομάδα… // Πόρωση με το Days of our lives, το γράφουμε στο βίντεο τα βράδια και τα βλέπουμε με τον Γ. μαζεμένα – στο fast forward // Ακόμα μου λείπει το mininova, λες και έχασα γνωστό μου. // Βραδινή βόλτα στη γειτονιά. // Κουφό: παλιός γνωστός απ’ το στρατό με βρήκε μέσω skype. (Που και να είχα facebook). // Ξεκινήσαμε το Hells Kitchen s.06 // Εδώ στην παραλία της Αρετσούς τα Χριστούγεννα σού θυμίζουν ότι ήρθαν κάθε είκοσι περίπου λεπτά: ένα γιορτινό αμαξάκι (που φορτώνει κόσμο απ’ το κέντρο της Καλαμαριάς και πάει βόλτα τους επιβάτες) περνάει κάθε λίγο και λιγάκι, όπως και πέρσι: ακούμε από μακριά το καμπανάκι του να χτυπάει σαν τρελό και όταν πλησιάζει ακούμε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Οι επιβάτες, όταν βγαίνουμε στο μπαλκόνι, μας χαιρετούν ενθουσιασμένοι. Πέρσι το λέγαμε συνέχεια, θα βρούμε από πού ξεκινάει και θα ανέβουμε κι εμείς να πάμε βόλτα – κι όταν φτάσουμε κάτω απ’ το σπίτι θα πηδήξουμε κάτω. Ποτέ δεν το κάναμε. Φέτος; // Ένας χρόνος. Αλλά, καλώς ή κακώς καθόλου λέξεις.

--------------------------------------------------


*νέο ποστ την Πέμπτη - οι αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας


!eyb.
.
.
.
.

Έντεκα φλασμπακ [ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1989]

(Σήμερα, αντί άλλου ποστ, ένα κείμενο μου γραμμένο για το εορταστικό τεύχος 20 χρόνων της ΠΑΡΑΛΛΑΞΗΣ. Μια πρόχειρη ανασκόπηση της περιόδου, τότε που η «Π» ένα απ’ τα πρώτα free-press της Ελλάδας, κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος στη Θεσσαλονίκη...)


Νοέμβριος του 1989.



Οι εφημερίδες έκαναν 50 δραχμές, ο Καραμανλής (senior) έλεγε ότι η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, οι εκλογές έβγαζαν Oικουμενική, ο Κοσκωτάς ήλπιζε ότι θα τη γλιτώσει, η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και το Τείχος του Βερολίνου έπεφτε με πάταγο. Την περίοδο που κυκλοφόρησε η πρώτη 'Παράλλαξη' συνέβησαν ένα σωρό πράγματα και όλα είχαν κοινούς παρονομαστές τον σουρεαλισμό αλλά και την ελπίδα…


ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ



Η υπόθεση Κοσκωτά πρέπει να γίνει ταινία: σκάνδαλα, υποκλοπές, πάμπερς, διαφυγή στη Λατινική Αμερική, δίκες, έξαλλα εξώφυλλα Ελεύθερου Τύπου και Αυριανής, σάτιρα του Χάρρυ Κλυνν. Το «Βρώμικο ’89» τα είχε όλα - ακόμα και συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το Συνασπισμό (που μόλις είχε ιδρυθεί απ’ τους Φλωράκη και Κύρκο). Η κυβέρνηση της «Κάθαρσης» με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη παρέμεινε στην εξουσία μέχρι και τις εκλογές του Νοεμβρίου.



Άλλα πράγματα που έγιναν μέχρι τότε: ο (πατέρας) Τζορτζ Μπους έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, εγκαινιάστηκε η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, τα παιδάκια (όταν δεν έπαιζαν game boy και Atari) ήθελαν να μιμηθούν τον Τόμπρα του ΟΤΕ και διοργάνωναν τις δικές τους αυτοσχέδιες υποκλοπές, ο Γκορμπατσώφ έγινε πρόεδρος της ΕΣΣΔ, η 17 Νοέμβρη πήγε να σκοτώσει τον Πέτσο, πέθαναν οι Αγιατολάχ Χομεϊνί και Γιάννης Τσαρούχης, έγινε φοιτητική εξέγερση στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου (3.600 νεκροί!), καταδικάστηκαν τα μέλη της Εταιρίας Δολοφόνων, ο Παπανδρέου το πήρε το κορίτσι και ο γάμος του με τη Δήμητρα Λιάνη ήταν σε όλα τα έντυπα…



Εν μέσω αυτής της σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας μπήκε και ο Νοέμβρης του 1989 που θα έφερνε (εκτός απ’ το πρώτο τεύχος της Παράλλαξης) διάφορες κοσμοϊστορικές ή και απλώς κουφές αλλαγές…


ΕΚΛΟΓΕΣ



Στις αρχές Νοέμβρη του 1989 οι εξελίξεις τρέχουν σαν τρελές. Στην Ελλάδα η προεκλογική περίοδος είναι μία απ’ τις πιο άγριες και πολωτικές που έχει δει η χώρα. Είχε προηγηθεί και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη (τέλη Σεπτέμβρη) απ’ την 17 Νοέμβρη – στην φωτο πάνω η είσοδος της πολυκατοικίας που στεγαζόταν το γραφείο του, την ημέρα της δολοφονίας του.

Την ίδια ώρα που ακούγεται το Κάρμινα Μπουράνα και ο Ανδρέας μιλάει στην πλατεία της Χανθ (3/11) ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο απόλυτος κουλτουριάρης και αντί για κεντρική προεκλογική συγκέντρωση διοργανώνει μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό με τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο. (Μόλις είχε κυκλοφορήσει βιογραφία του Μητσοτάκη με θερμό πρόλογο του Μίκη Θεοδωράκη.)



Οι εκλογές της 6ης Νοεμβρίου δίνουν 46,4% στη Ν.Δ. αλλά όχι αυτοδυναμία. Για δεύτερη φορά -παρά τρίχα, για 3 έδρες- ο Μητσοτάκης δεν καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός. Οι εκλογές όμως φέρνουν και νέο αίμα στο κοινοβούλιο. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί βγάζουν μία βουλευτή, τη Μαρίνα Δρίζη που, απ’ ό,τι θυμάμαι ήταν αρκετά μαχητική. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί δεν κράτησαν και πολύ – θα περνούσαν δύο δεκαετίες μέχρι να ξαναεμφανιστεί οικολογικό κόμμα με σχετικά υψηλό ποσοστό.


Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

Δίνεται πάλι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στη Ν.Δ. και προς γενική κατάπληξη όλα τα κόμματα αποφασίζουν να συνεργαστούν. Η οικουμενική κυβέρνηση είναι γεγονός. Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης φωτογραφίζονται χαμογελαστοί (αλλά όχι αγκαλιασμένοι) και προσπαθούν να σκεφτούν κάποιον σημαντικό άνθρωπο για πρωθυπουργό. Τελικά ο Μητσοτάκης προτείνει και ο Παπανδρέου αποδέχεται τον ακαδημαϊκό (και χειμερινό κολυμβητή!) Ξενοφώντα Ζολώτα.



Στις 22/11 η Ελευθεροτυπία ανακοινώνει την είδηση στο πρωτοσέλιδό της: «Ένας 75χρονος κι ένας 80χρονος επέλεξαν για πρωθυπουργό έναν 90χρονο!» (Που να φανταζόμασταν ότι, τελικά, ο Ζολώτας θα ζούσε μέχρι και το 2004!)

Ο όρος ‘δεινόσαυρος’ παίζει πολύ, όπως στη φράση «όλοι μας οι πολιτικοί είναι δεινόσαυροι και πρέπει να μπούνε σε γηροκομείο.» Και σαν να μην έφταναν αυτά, την ίδια μέρα ανακοινώνεται πως ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα είναι ο Αθανάσιος Τσαλδάρης (περίπου 70 ετών), ο οποίος τουλάχιστον ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιάννη Αλευρά που ήταν πρόεδρος επί Πασόκ.


WIND OF CHANGE

Στις αρχές του Νοέμβρη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας αδυνατούσε πλέον να ελέγξει τους πολίτες που διέφευγαν στη Δύση μέσω τρίτων, σοσιαλιστικών χωρών. Εξαιτίας της γενικής κατακραυγής το κόμμα αποφασίζει να ανοίξει κάποια σημεία του Τείχους του Βερολίνου και η είδηση ανακοινώνεται στην τηλεόραση στις 9 Νοεμβρίου. Ακολουθεί χαμός – τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.



Μετά την πτώση του Τείχους ακολούθησε ένα ντόμινο εξελίξεων σε χώρες όπως η Βουλγαρία και η Τσεχοσλοβακία. Μόνο ο Ρουμάνος ηγέτης Νικολάϊ Τσαουσέσκου αγνοεί τον άνεμο της αλλαγής και στις 20 Νοεμβρίου απορρίπτει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στη χώρα του. (Πιθανότατα λέει και «Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μου!»)

Άσχετα όμως απ’ τις αλλαγές στις κομμουνιστικές χώρες, το προοδευτικό κομμάτι του πλανήτη μοιάζει να ξυπνάει, να απαιτεί και να πετυχαίνει πράγματα. Εκείνη την περίοδο η Δανία γίνεται η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνωρίζει στους γκέι ίσα δικαιώματα θεσπίζοντας τον πολιτικό γάμο για άτομα του ίδιου φύλου. Η ανάδειξη στην προεδρία της Τουρκίας του Τουργκούτ Οζάλ δίνει ελπίδα στους συμμάχους (αλλά και στους γείτονες) της χώρας, μιας και ήταν ο πρώτος πρόεδρος απ’ το 1960 που δεν ήταν στρατιωτικός. Η προστασία των δασών του Αμαζονίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν στην ατζέντα. Τέλος στις 7 Νοεμβρίου οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρώτο μαύρο κυβερνήτη σε πολιτεία τους αλλά και τον πρώτο μαύρο δήμαρχο της Νέας Υόρκης. Κάποιοι λένε πως η μέρα που θα εκλεγεί μαύρος πρόεδρος της χώρας δεν είναι μακριά.


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


(Το σινεμά Ηλύσια)

Η Θεσσαλονίκη της περιόδου ζει στο ρυθμό του Φεστιβάλ, όπως κάθε φθινόπωρο. Το αφιέρωμα στον Τζον Κασαβέτη ήταν πολύ πετυχημένο, όμως τα σινεμά το Νοέμβρη γεμίζουν κυρίως με άλλα έργα: το Μπάτμαν, το Καράτε Κιντ 3, το νέο Ιντιάνα Τζόουνς… Έξω από τα σινεμά (πολλά δεν λειτουργούν πια - Ηλύσια, Έσπερος, Λάουρα, Παλλάς, Αθηνά, Κάτια, Ναυαρίνον κ.α.) υπάρχουν περήφανες πινακίδες, σαν τρόπαια, που γράφουν πόσες εβδομάδες παίζεται η ταινία. Το Νοέμβριο του 1989 είναι πολλά σινεμά παίζουν την ίδια ταινία για πάνω από δέκα εβδομάδες.

Tο περιοδικό ΚΛΙΚ κάνει μεγάλο αφιέρωμα στην πόλη. Αναφέρει κι άλλα In μαγαζιά της εποχής (Αχίλλειον, Romance, Πλίμουθ, τα καλοκαιρινά Μπουντρούμ και Κόκος, τη Σουίνγκ…), αλλά στέκεται ιδιαίτερα στο Berlin που τότε γιόρταζε τα δέκα του χρόνια και αναφέρει πως ήταν το πρώτο ελληνικό μπαρ για όρθιους στην Ελλάδα. «Τον πρώτο καιρό ερχόταν κόσμος μέσα για να δει πώς είναι», δηλώνει στο περιοδικό ο ιδιοκτήτης του Θόδωρος Παπαδόπουλος.



Την ίδια ώρα το ραδιόφωνο της πόλης ανθίζει. Ήδη το επίσημο μονοπώλιο των κρατικών προγραμμάτων είχε σπάσει και τώρα ακούγονται (σχετικά) νέοι σταθμοί. Τα Δημοτικά Ραδιόφωνα (ο FM 101 ήταν ο πιο δημοφιλής σταθμός με ξένη μουσική, με το Πορτοκαλί Πορτοκάλι του Χρήστου Πορτοκάλογλου, τη Φόρμουλα 1 του Κώστα Καπετανίδη και το Τι Ακούει η Θεσσαλονίκη του Αντώνη Κανάκη), ο Αντέννα Θεσσαλονίκης που είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν, το Ράδιο Παρατηρητής, το Κανάλι 1 (όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ο Γιώργος Χαριζάνης με το πρωτοπόρο -για την εποχή του- Music Space) κ.α.


(Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα του μαγαζιού «Κωστή»)

Κατά τα άλλα η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κλείνει δέκα χρόνια σημαντικής θεατρικής παρουσίας, το «Κωστή» της Αλ. Σβώλου έχει τα καλύτερα είδη δώρων και το Rock 100 τις πιο εμπνευσμένες βιτρίνες με δίσκους, η Βάνα Μπάρμπα είναι γυμνή στο εξώφυλλο του Playboy, μικροί και μεγάλοι χορεύουν Lambada, στο μπάσκετ ο Πολίτης είναι προπονητής του Πάοκ και ο Ιωαννίδης του Άρη (την εποχή που τα μεταξύ τους ντέρμπι κάνουν τους δρόμους να ερημώνουν και τους καρδιοπαθείς να παίρνουν προληπτικά τα φάρμακά τους).


(Παλέ Ντε Σπορ, Πάοκ-Άρης, 1989)

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι μια τρύπα στη μέση της Εγνατίας. Η «Τρύπα του Κούβελα» ήταν μια καλοπροαίρετη αλλά αψυχολόγητη προσπάθεια του Δημάρχου Θεσσαλονίκης να μας φτιάξει μετρό – με τα γνωστά αποτελέσματα. Το Νοέμβριο του 1989, λίγο πριν από τις εκλογές που θα έβγαζαν πάλι τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα υπήρχε η αίσθηση πως αν ποτέ κυβερνήσει ο Μητσοτάκης δεν θα υπάρχει άλλη δικαιολογία και η τρύπα θα πάψει να είναι τρύπα – θα γίνει επιτέλους μετρό…




ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ



Υπάρχει βέβαια η δορυφορική και κάποια μικρά κανάλια, αλλά το μεγάλο σοκ θα έρθει εκείνο το Νοέμβριο με την επίσημη έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μέχρι τότε τα δύο κρατικά κανάλια κρατούσαν γερά, κυρίως η ΕΤ1 που κάθε μεσημέρι έδειχνε την Τόλμη και Γοητεία κάνοντας τα παιδιά να συλλέγουν φανατικά αυτοκόλλητα (και ψάχνοντας το ‘σπάνιο’ της Καρολάιν) και τις νοικοκυρές να τρέχουν έξαλλες στη γειτονιά διαδίδοντας τα νέα: «Γέννησε η Μπρουκ! Γέννησε.»

Στις 20 Νοεμβρίου όμως όλα αλλάζουν με την έλευση του Μεγάλου Καναλιού (έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε το Mega). «Ερχόμαστε στις συχνότητες 7 των VHF και 25 & 31 των UHF, με συνέπεια στην ώρα έναρξης των εκπομπών για σωστή οργάνωση του προγράμματός σας», γράφουν οι καταχωρίσεις του.



Όλη η Θεσσαλονίκη ψάχνει το Mega στις συχνότητες εκείνη τη Δευτέρα. Μάταια - η πρεμιέρα αφορούσε μόνο την Αθήνα…


ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ;

Τώρα, 20 χρόνια μετά μπορούμε αναδρομικά να απομυθοποιήσουμε όσα έγιναν τότε. Τα κανάλια, ίσως να έριξαν το επίπεδο του πολιτισμού μας χωρίς να προσφέρουν αυτά που υπόσχονταν. Ο άνεμος της αλλαγής, μπορεί να δημιούργησε άλλα προβλήματα και να έκανε κάποιους ανατολικογερμανούς να νοσταλγούν το τείχος. Ο Οζάλ, παρ’ ό,τι δεν ήταν σκληρός στρατιωτικός, δεν βοήθησε να λυθεί κανένα ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η οικουμενική ίσως απέδειξε ότι τελικά τα θαύματα κρατούν λίγο κι ότι με τίποτα δε μπορούν οι Έλληνες να συνεργαστούν μεταξύ τους. Κι όσο για την κάθαρση που θα εξιχνίαζε το σκάνδαλο Κοσκωτά και θα απέτρεπε παρόμοια φαινόμενα διαφθοράς στο μέλλον; Δε χρειάζονται σχόλια, μόνο τρανταχτά γέλια.

Όλη η ελπίδα, όλος ο ενθουσιασμός και όλη η χαρά του Νοεμβρίου του 1989 μπορούν να αποδομηθούν σε πέντε δευτερόλεπτα αν επιλέξουμε να είμαστε μόνο κυνικοί. Όσοι τον έζησαν όμως ίσως θυμούνται πως ο Νοέμβριος του 1989 ήταν απ’ τους πιο ελπιδοφόρους μήνες της δεκαετίας που τελείωνε - και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει αναδρομικά.

Μέσα σε εκείνη την εποχή καλοπροαίρετης ελπίδας και πελώριας λαχτάρας για δημιουργικότητα γεννιόταν στη Θεσσαλονίκη ένα νέο έντυπο. Και έτσι όπως όλοι τότε είχαν δικαίωμα στην ελπίδα, η Παράλλαξη ευχόταν να καταφέρει να μακροημερεύσει…


DON’T SAY ANYTHING
(1989, Greece is in danger?)

--------------------------------------------


ΥΓ. Το Νοέμβρη του 1989 ήμουνα έντεκα χρονών και άκουγα συνέχεια την πιο πρόσφατη κασέτα της Μαντόνα, το Like A Prayer, κασέτα που ως διαφημιστικό κόλπο ήταν ψεκασμένη με πατσουλί. Πήγαινα συχνά σινεμά, μια μέρα κάναμε κοπάνα για να πάμε με λεωφορείο στα Ηλύσια, να δούμε το Μπάτμαν - στην πρώτη μεσημεριανή προβολή του, είχα ψύχωση με τον Μπάτμαν κυρίως λόγω του Prince. Με την ξαδέλφη μου ηχογραφούσαμε ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές για τις εκλογές αλλά και τραγούδια για το δεύτερο δίσκο του imaginary συγκροτήματος που είχαμε (και λεγόταν ΑΡΜΑ).

Εκείνη την περίοδο είχαμε κάνει οικογενειακά την πρώτη μεγάλη μετακόμιση της ζωής μου: ενώ είχα γεννηθεί και ζήσει πάνω από 10 χρόνια στην Αρετσού, τώρα ζούσαμε σε μια άλλη, πιο ακριβή περιοχή της Καλαμαριάς, στο Καραμπουρνάκι. Είχα επιτέλους το δικό μου δωμάτιο, εξοπλισμένο με όλη την τεχνολογία που ήθελα. Οι γονείς δέχτηκαν να μην με γράψουν στο κοντινό σχολείο αλλά να συνεχίσω στο παλιό μου. Έτσι για ένα χρόνο ταξίδευα στο 13ο, για να κάνω παρέα με όλους τους (ήδη) φίλους μου. Με πήγαινε κάθε μέρα ο μπαμπάς μου με το μηχανάκι.

Εκείνο το Νοέμβρη πηγαίνοντας, σταματούσαμε κάθε πρωί σ’ ένα περίπτερο και μου αγόραζε αυτοκόλλητα Μπάτμαν τα οποία κολλούσα στο panini χάρτινο τετράδιό μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου πήγαινα για μπάσκετ στη ΧΑΝΘ, έκανα γερμανικά με τον μπαμπά μου, πήγαινα στο μαγαζί της μαμάς μου, έκανα μηχανορραφίες με την αδερφή μου, μάθαινα πιάνο και φλογέρα στο Νέο Ωδείο και έβλεπα όση περισσότερη δορυφορική μπορούσα. Επίσης διάβαζα το Ποπ Κορν και το Smash Hits, αλλά έγραφα κιόλας: σενάρια που δεν τελείωναν ποτέ, παιδικά παραμύθια, θρίλερ, χαρτοκοπτικές απόπειρες περιοδικών, υποτιθέμενες εφημερίδες. Και όλα αυτά στο νέο (επιτέλους) ολόδικό μου δωμάτιο που είχε όμορφη θέα σ’ ένα πάρκο, στην τέλεια, φρεσκοχτισμένη πολυκατοικία της, πολλά υποσχόμενης, ολοκαίνουριας ζωής μας.

Το Νοέμβριο του ’89 ζούσα στο Καραμπουρνάκι, ήμουν έντεκα χρονών, πήγαινα έκτη δημοτικού και, απ’ ό,τι θυμάμαι, διασκέδαζα αρκετά τη ζωή μου.


(Εσείς;)
.
.
.
.
.