(Σήμερα, αντί άλλου ποστ, ένα κείμενο μου γραμμένο για το εορταστικό τεύχος 20 χρόνων της ΠΑΡΑΛΛΑΞΗΣ. Μια πρόχειρη ανασκόπηση της περιόδου, τότε που η «Π» ένα απ’ τα πρώτα free-press της Ελλάδας, κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος στη Θεσσαλονίκη...)
Νοέμβριος του 1989.
Οι εφημερίδες έκαναν 50 δραχμές, ο Καραμανλής (senior) έλεγε ότι η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, οι εκλογές έβγαζαν Oικουμενική, ο Κοσκωτάς ήλπιζε ότι θα τη γλιτώσει, η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και το Τείχος του Βερολίνου έπεφτε με πάταγο. Την περίοδο που κυκλοφόρησε η πρώτη 'Παράλλαξη' συνέβησαν ένα σωρό πράγματα και όλα είχαν κοινούς παρονομαστές τον σουρεαλισμό αλλά και την ελπίδα…
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ
Η υπόθεση Κοσκωτά πρέπει να γίνει ταινία: σκάνδαλα, υποκλοπές, πάμπερς, διαφυγή στη Λατινική Αμερική, δίκες, έξαλλα εξώφυλλα Ελεύθερου Τύπου και Αυριανής, σάτιρα του Χάρρυ Κλυνν. Το «Βρώμικο ’89» τα είχε όλα - ακόμα και συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το Συνασπισμό (που μόλις είχε ιδρυθεί απ’ τους Φλωράκη και Κύρκο). Η κυβέρνηση της «Κάθαρσης» με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη παρέμεινε στην εξουσία μέχρι και τις εκλογές του Νοεμβρίου.
Άλλα πράγματα που έγιναν μέχρι τότε: ο (πατέρας) Τζορτζ Μπους έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, εγκαινιάστηκε η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, τα παιδάκια (όταν δεν έπαιζαν game boy και Atari) ήθελαν να μιμηθούν τον Τόμπρα του ΟΤΕ και διοργάνωναν τις δικές τους αυτοσχέδιες υποκλοπές, ο Γκορμπατσώφ έγινε πρόεδρος της ΕΣΣΔ, η 17 Νοέμβρη πήγε να σκοτώσει τον Πέτσο, πέθαναν οι Αγιατολάχ Χομεϊνί και Γιάννης Τσαρούχης, έγινε φοιτητική εξέγερση στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου (3.600 νεκροί!), καταδικάστηκαν τα μέλη της Εταιρίας Δολοφόνων, ο Παπανδρέου το πήρε το κορίτσι και ο γάμος του με τη Δήμητρα Λιάνη ήταν σε όλα τα έντυπα…
Εν μέσω αυτής της σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας μπήκε και ο Νοέμβρης του 1989 που θα έφερνε (εκτός απ’ το πρώτο τεύχος της Παράλλαξης) διάφορες κοσμοϊστορικές ή και απλώς κουφές αλλαγές…
ΕΚΛΟΓΕΣ
Στις αρχές Νοέμβρη του 1989 οι εξελίξεις τρέχουν σαν τρελές. Στην Ελλάδα η προεκλογική περίοδος είναι μία απ’ τις πιο άγριες και πολωτικές που έχει δει η χώρα. Είχε προηγηθεί και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη (τέλη Σεπτέμβρη) απ’ την 17 Νοέμβρη – στην φωτο πάνω η είσοδος της πολυκατοικίας που στεγαζόταν το γραφείο του, την ημέρα της δολοφονίας του.
Την ίδια ώρα που ακούγεται το Κάρμινα Μπουράνα και ο Ανδρέας μιλάει στην πλατεία της Χανθ (3/11) ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο απόλυτος κουλτουριάρης και αντί για κεντρική προεκλογική συγκέντρωση διοργανώνει μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό με τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο. (Μόλις είχε κυκλοφορήσει βιογραφία του Μητσοτάκη με θερμό πρόλογο του Μίκη Θεοδωράκη.)
Οι εκλογές της 6ης Νοεμβρίου δίνουν 46,4% στη Ν.Δ. αλλά όχι αυτοδυναμία. Για δεύτερη φορά -παρά τρίχα, για 3 έδρες- ο Μητσοτάκης δεν καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός. Οι εκλογές όμως φέρνουν και νέο αίμα στο κοινοβούλιο. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί βγάζουν μία βουλευτή, τη Μαρίνα Δρίζη που, απ’ ό,τι θυμάμαι ήταν αρκετά μαχητική. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί δεν κράτησαν και πολύ – θα περνούσαν δύο δεκαετίες μέχρι να ξαναεμφανιστεί οικολογικό κόμμα με σχετικά υψηλό ποσοστό.
Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ
Δίνεται πάλι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στη Ν.Δ. και προς γενική κατάπληξη όλα τα κόμματα αποφασίζουν να συνεργαστούν. Η οικουμενική κυβέρνηση είναι γεγονός. Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης φωτογραφίζονται χαμογελαστοί (αλλά όχι αγκαλιασμένοι) και προσπαθούν να σκεφτούν κάποιον σημαντικό άνθρωπο για πρωθυπουργό. Τελικά ο Μητσοτάκης προτείνει και ο Παπανδρέου αποδέχεται τον ακαδημαϊκό (και χειμερινό κολυμβητή!) Ξενοφώντα Ζολώτα.
Στις 22/11 η Ελευθεροτυπία ανακοινώνει την είδηση στο πρωτοσέλιδό της: «Ένας 75χρονος κι ένας 80χρονος επέλεξαν για πρωθυπουργό έναν 90χρονο!» (Που να φανταζόμασταν ότι, τελικά, ο Ζολώτας θα ζούσε μέχρι και το 2004!)
Ο όρος ‘δεινόσαυρος’ παίζει πολύ, όπως στη φράση «όλοι μας οι πολιτικοί είναι δεινόσαυροι και πρέπει να μπούνε σε γηροκομείο.» Και σαν να μην έφταναν αυτά, την ίδια μέρα ανακοινώνεται πως ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα είναι ο Αθανάσιος Τσαλδάρης (περίπου 70 ετών), ο οποίος τουλάχιστον ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιάννη Αλευρά που ήταν πρόεδρος επί Πασόκ.
WIND OF CHANGE
Στις αρχές του Νοέμβρη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας αδυνατούσε πλέον να ελέγξει τους πολίτες που διέφευγαν στη Δύση μέσω τρίτων, σοσιαλιστικών χωρών. Εξαιτίας της γενικής κατακραυγής το κόμμα αποφασίζει να ανοίξει κάποια σημεία του Τείχους του Βερολίνου και η είδηση ανακοινώνεται στην τηλεόραση στις 9 Νοεμβρίου. Ακολουθεί χαμός – τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.
Μετά την πτώση του Τείχους ακολούθησε ένα ντόμινο εξελίξεων σε χώρες όπως η Βουλγαρία και η Τσεχοσλοβακία. Μόνο ο Ρουμάνος ηγέτης Νικολάϊ Τσαουσέσκου αγνοεί τον άνεμο της αλλαγής και στις 20 Νοεμβρίου απορρίπτει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στη χώρα του. (Πιθανότατα λέει και «Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μου!»)
Άσχετα όμως απ’ τις αλλαγές στις κομμουνιστικές χώρες, το προοδευτικό κομμάτι του πλανήτη μοιάζει να ξυπνάει, να απαιτεί και να πετυχαίνει πράγματα. Εκείνη την περίοδο η Δανία γίνεται η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνωρίζει στους γκέι ίσα δικαιώματα θεσπίζοντας τον πολιτικό γάμο για άτομα του ίδιου φύλου. Η ανάδειξη στην προεδρία της Τουρκίας του Τουργκούτ Οζάλ δίνει ελπίδα στους συμμάχους (αλλά και στους γείτονες) της χώρας, μιας και ήταν ο πρώτος πρόεδρος απ’ το 1960 που δεν ήταν στρατιωτικός. Η προστασία των δασών του Αμαζονίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν στην ατζέντα. Τέλος στις 7 Νοεμβρίου οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρώτο μαύρο κυβερνήτη σε πολιτεία τους αλλά και τον πρώτο μαύρο δήμαρχο της Νέας Υόρκης. Κάποιοι λένε πως η μέρα που θα εκλεγεί μαύρος πρόεδρος της χώρας δεν είναι μακριά.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
(Το σινεμά Ηλύσια)
Η Θεσσαλονίκη της περιόδου ζει στο ρυθμό του Φεστιβάλ, όπως κάθε φθινόπωρο. Το αφιέρωμα στον Τζον Κασαβέτη ήταν πολύ πετυχημένο, όμως τα σινεμά το Νοέμβρη γεμίζουν κυρίως με άλλα έργα: το Μπάτμαν, το Καράτε Κιντ 3, το νέο Ιντιάνα Τζόουνς… Έξω από τα σινεμά (πολλά δεν λειτουργούν πια - Ηλύσια, Έσπερος, Λάουρα, Παλλάς, Αθηνά, Κάτια, Ναυαρίνον κ.α.) υπάρχουν περήφανες πινακίδες, σαν τρόπαια, που γράφουν πόσες εβδομάδες παίζεται η ταινία. Το Νοέμβριο του 1989 είναι πολλά σινεμά παίζουν την ίδια ταινία για πάνω από δέκα εβδομάδες.
Tο περιοδικό ΚΛΙΚ κάνει μεγάλο αφιέρωμα στην πόλη. Αναφέρει κι άλλα In μαγαζιά της εποχής (Αχίλλειον, Romance, Πλίμουθ, τα καλοκαιρινά Μπουντρούμ και Κόκος, τη Σουίνγκ…), αλλά στέκεται ιδιαίτερα στο Berlin που τότε γιόρταζε τα δέκα του χρόνια και αναφέρει πως ήταν το πρώτο ελληνικό μπαρ για όρθιους στην Ελλάδα. «Τον πρώτο καιρό ερχόταν κόσμος μέσα για να δει πώς είναι», δηλώνει στο περιοδικό ο ιδιοκτήτης του Θόδωρος Παπαδόπουλος.
Την ίδια ώρα το ραδιόφωνο της πόλης ανθίζει. Ήδη το επίσημο μονοπώλιο των κρατικών προγραμμάτων είχε σπάσει και τώρα ακούγονται (σχετικά) νέοι σταθμοί. Τα Δημοτικά Ραδιόφωνα (ο FM 101 ήταν ο πιο δημοφιλής σταθμός με ξένη μουσική, με το Πορτοκαλί Πορτοκάλι του Χρήστου Πορτοκάλογλου, τη Φόρμουλα 1 του Κώστα Καπετανίδη και το Τι Ακούει η Θεσσαλονίκη του Αντώνη Κανάκη), ο Αντέννα Θεσσαλονίκης που είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν, το Ράδιο Παρατηρητής, το Κανάλι 1 (όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ο Γιώργος Χαριζάνης με το πρωτοπόρο -για την εποχή του- Music Space) κ.α.
(Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα του μαγαζιού «Κωστή»)
Κατά τα άλλα η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κλείνει δέκα χρόνια σημαντικής θεατρικής παρουσίας, το «Κωστή» της Αλ. Σβώλου έχει τα καλύτερα είδη δώρων και το Rock 100 τις πιο εμπνευσμένες βιτρίνες με δίσκους, η Βάνα Μπάρμπα είναι γυμνή στο εξώφυλλο του Playboy, μικροί και μεγάλοι χορεύουν Lambada, στο μπάσκετ ο Πολίτης είναι προπονητής του Πάοκ και ο Ιωαννίδης του Άρη (την εποχή που τα μεταξύ τους ντέρμπι κάνουν τους δρόμους να ερημώνουν και τους καρδιοπαθείς να παίρνουν προληπτικά τα φάρμακά τους).
(Παλέ Ντε Σπορ, Πάοκ-Άρης, 1989)
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι μια τρύπα στη μέση της Εγνατίας. Η «Τρύπα του Κούβελα» ήταν μια καλοπροαίρετη αλλά αψυχολόγητη προσπάθεια του Δημάρχου Θεσσαλονίκης να μας φτιάξει μετρό – με τα γνωστά αποτελέσματα. Το Νοέμβριο του 1989, λίγο πριν από τις εκλογές που θα έβγαζαν πάλι τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα υπήρχε η αίσθηση πως αν ποτέ κυβερνήσει ο Μητσοτάκης δεν θα υπάρχει άλλη δικαιολογία και η τρύπα θα πάψει να είναι τρύπα – θα γίνει επιτέλους μετρό…
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Υπάρχει βέβαια η δορυφορική και κάποια μικρά κανάλια, αλλά το μεγάλο σοκ θα έρθει εκείνο το Νοέμβριο με την επίσημη έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μέχρι τότε τα δύο κρατικά κανάλια κρατούσαν γερά, κυρίως η ΕΤ1 που κάθε μεσημέρι έδειχνε την Τόλμη και Γοητεία κάνοντας τα παιδιά να συλλέγουν φανατικά αυτοκόλλητα (και ψάχνοντας το ‘σπάνιο’ της Καρολάιν) και τις νοικοκυρές να τρέχουν έξαλλες στη γειτονιά διαδίδοντας τα νέα: «Γέννησε η Μπρουκ! Γέννησε.»
Στις 20 Νοεμβρίου όμως όλα αλλάζουν με την έλευση του Μεγάλου Καναλιού (έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε το Mega). «Ερχόμαστε στις συχνότητες 7 των VHF και 25 & 31 των UHF, με συνέπεια στην ώρα έναρξης των εκπομπών για σωστή οργάνωση του προγράμματός σας», γράφουν οι καταχωρίσεις του.
Όλη η Θεσσαλονίκη ψάχνει το Mega στις συχνότητες εκείνη τη Δευτέρα. Μάταια - η πρεμιέρα αφορούσε μόνο την Αθήνα…
ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ;
Τώρα, 20 χρόνια μετά μπορούμε αναδρομικά να απομυθοποιήσουμε όσα έγιναν τότε. Τα κανάλια, ίσως να έριξαν το επίπεδο του πολιτισμού μας χωρίς να προσφέρουν αυτά που υπόσχονταν. Ο άνεμος της αλλαγής, μπορεί να δημιούργησε άλλα προβλήματα και να έκανε κάποιους ανατολικογερμανούς να νοσταλγούν το τείχος. Ο Οζάλ, παρ’ ό,τι δεν ήταν σκληρός στρατιωτικός, δεν βοήθησε να λυθεί κανένα ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η οικουμενική ίσως απέδειξε ότι τελικά τα θαύματα κρατούν λίγο κι ότι με τίποτα δε μπορούν οι Έλληνες να συνεργαστούν μεταξύ τους. Κι όσο για την κάθαρση που θα εξιχνίαζε το σκάνδαλο Κοσκωτά και θα απέτρεπε παρόμοια φαινόμενα διαφθοράς στο μέλλον; Δε χρειάζονται σχόλια, μόνο τρανταχτά γέλια.
Όλη η ελπίδα, όλος ο ενθουσιασμός και όλη η χαρά του Νοεμβρίου του 1989 μπορούν να αποδομηθούν σε πέντε δευτερόλεπτα αν επιλέξουμε να είμαστε μόνο κυνικοί. Όσοι τον έζησαν όμως ίσως θυμούνται πως ο Νοέμβριος του 1989 ήταν απ’ τους πιο ελπιδοφόρους μήνες της δεκαετίας που τελείωνε - και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει αναδρομικά.
Μέσα σε εκείνη την εποχή καλοπροαίρετης ελπίδας και πελώριας λαχτάρας για δημιουργικότητα γεννιόταν στη Θεσσαλονίκη ένα νέο έντυπο. Και έτσι όπως όλοι τότε είχαν δικαίωμα στην ελπίδα, η Παράλλαξη ευχόταν να καταφέρει να μακροημερεύσει…
DON’T SAY ANYTHING
(1989, Greece is in danger?)
--------------------------------------------
ΥΓ. Το Νοέμβρη του 1989 ήμουνα έντεκα χρονών και άκουγα συνέχεια την πιο πρόσφατη κασέτα της Μαντόνα, το Like A Prayer, κασέτα που ως διαφημιστικό κόλπο ήταν ψεκασμένη με πατσουλί. Πήγαινα συχνά σινεμά, μια μέρα κάναμε κοπάνα για να πάμε με λεωφορείο στα Ηλύσια, να δούμε το Μπάτμαν - στην πρώτη μεσημεριανή προβολή του, είχα ψύχωση με τον Μπάτμαν κυρίως λόγω του Prince. Με την ξαδέλφη μου ηχογραφούσαμε ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές για τις εκλογές αλλά και τραγούδια για το δεύτερο δίσκο του imaginary συγκροτήματος που είχαμε (και λεγόταν ΑΡΜΑ).
Εκείνη την περίοδο είχαμε κάνει οικογενειακά την πρώτη μεγάλη μετακόμιση της ζωής μου: ενώ είχα γεννηθεί και ζήσει πάνω από 10 χρόνια στην Αρετσού, τώρα ζούσαμε σε μια άλλη, πιο ακριβή περιοχή της Καλαμαριάς, στο Καραμπουρνάκι. Είχα επιτέλους το δικό μου δωμάτιο, εξοπλισμένο με όλη την τεχνολογία που ήθελα. Οι γονείς δέχτηκαν να μην με γράψουν στο κοντινό σχολείο αλλά να συνεχίσω στο παλιό μου. Έτσι για ένα χρόνο ταξίδευα στο 13ο, για να κάνω παρέα με όλους τους (ήδη) φίλους μου. Με πήγαινε κάθε μέρα ο μπαμπάς μου με το μηχανάκι.
Εκείνο το Νοέμβρη πηγαίνοντας, σταματούσαμε κάθε πρωί σ’ ένα περίπτερο και μου αγόραζε αυτοκόλλητα Μπάτμαν τα οποία κολλούσα στο panini χάρτινο τετράδιό μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου πήγαινα για μπάσκετ στη ΧΑΝΘ, έκανα γερμανικά με τον μπαμπά μου, πήγαινα στο μαγαζί της μαμάς μου, έκανα μηχανορραφίες με την αδερφή μου, μάθαινα πιάνο και φλογέρα στο Νέο Ωδείο και έβλεπα όση περισσότερη δορυφορική μπορούσα. Επίσης διάβαζα το Ποπ Κορν και το Smash Hits, αλλά έγραφα κιόλας: σενάρια που δεν τελείωναν ποτέ, παιδικά παραμύθια, θρίλερ, χαρτοκοπτικές απόπειρες περιοδικών, υποτιθέμενες εφημερίδες. Και όλα αυτά στο νέο (επιτέλους) ολόδικό μου δωμάτιο που είχε όμορφη θέα σ’ ένα πάρκο, στην τέλεια, φρεσκοχτισμένη πολυκατοικία της, πολλά υποσχόμενης, ολοκαίνουριας ζωής μας.
Το Νοέμβριο του ’89 ζούσα στο Καραμπουρνάκι, ήμουν έντεκα χρονών, πήγαινα έκτη δημοτικού και, απ’ ό,τι θυμάμαι, διασκέδαζα αρκετά τη ζωή μου.
(Εσείς;)
.
.
.
.
.
Posts
37 comments:
Καλημέρα,
Το 1989 ήμουν 13 χρονών και ετοιμαζόμασταν και εμείς να μετακομίσουμε αντιστοίχως απο μια συνοικία κοντά στο κέντρο της Αθήνας προς ένα μέσο Βόρειο Προάστειο.
Ντροπαλός ήμουν πάντα και προφανώς γινόμουν περισσότερο καθώς περνούσε ο χρόνος.
Μέσες άκρες ήμουν καλά.
Από την επόμενη χρονιά άρχισε κάτι πολύ οδυνηρό και βλακώδες. Ξεκίνησε από αυτό το ίδιο δωμάτιο, που γράφω τώρα το σχόλιο. Διάβασα κάτι, με επηρέασε τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το μυαλό μου από αυτό. Υπέφερα σιωπηλά, υπήρχε ως background σκέψη σε οτιδήποτε μέχρι πρόσφατα, που το μυαλό μου απλώς κουράστηκε να το σκέφτεται. Ενδεχομένως να ήταν η δική μου μακρά και οδυνηρή εφηβεία ( και με το παράπονο: γιατί σε μένα; Γιατί να διαβάσω κάτι και να μού κολλήσει τόσο άσχημα στο μυαλό; ). Χαμένη εφηβεία στην ουσία. :-(
Θέλω να ξεχάσω αυτά τα χρόνια και να κάνω ένα άλμα από τα 13 στα σχεδόν 30. Δεν θα ήθελα να ξεχάσω την γνωριμία με τους φίλους μου, όμως, κυρίως τον spikon και το ότι έκανα σχέση :-)
Ξέφυγα, μάλλον: Το 1989 θυμάμαι τις διάφορες εφημερίδες με τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Εκεί που η τηλεόραση έδειχνε τυχαία ένα στήθος και οι γονείς μου μού έλεγαν να πάω μέσα, τώρα ήταν οι ακατάλληλες φωτογραφίες "πρώτο τραπέζι πίστα" και δεν κρύβονταν :-)
Την Βουγιουκλάκη την θυμάμαι σε μια τηλεοπτική διαφήμιση σε πιο "σικ" αμφίεση να διαφημίζει οδική βοήθεια. Ήταν για την ίδια εταιρία ή για άλλη;
Με την υπόθεση Κοσκωτά υπήρχαν δύο μεγάλα θέματα: Πρώτον τί θα γινόταν το ΔΥΟ, το οποίο μού το έφερνε η αδελφή της μητέρας μου, που εργαζόταν στην Καθημερινή, που άνηκαν τότε στον ίδιο όμιλο και δεύτερον, τί θα γινόταν η θεία μου σε περίπτωση, που έκλεινε η Καθημερινή.
Παρακολουθούσα συνεχώς τις ειδήσεις κλπ για τα θέματα της Ανατολικής Ευρώπης, χάρηκα και χαίρομαι για την πτώση του κομμουνισμού, αλλά η κατάσταση και η βιαιότητα στη Ρουμανία με σόκαρε. Ως γνωστον θα ακολουθούσε και η Γιουγκοσλαβία με πολλαπλάσια βία :-(
Το 1989 εγώ ζούσα ακόμα στην Επτάλοφο και πήγαινα 2α Δημοτικού. Θυμάμαι όλα όσα περιγράφετε, και ας ήμουν σχεδόν μωρό ακόμη. Το σκάνδαλο Κωσκοτά που έβλεπε ο μπαμπάς στην τηλεόραση ακόμα και το καλοκαίρι που είχαμε πάει παραθέριση, τις νοικοκυρές που μιλούσαν για τη Μπρουκ, το σπάσιμο νεύρων μέχρι να βρώ το σπάνιο της Καρολάιν (και την ελαφρά ντροπή που ένιωθα επειδή είχα περισσότερη ψύχωση με τα πανίνι της Τολμης παρά με τα Χελωνονιντζάκια - προφανώς καταλάβαινα πολλά από πολύ μικρός).
Θυμάμαι τις διαφημίσεις ΠΡΙΖΟΥΝΙΚ που δεν καταλάβαινα μεν τί σήμαινε αλλά ήξερα ότι η γιαγιά έλεγε "συμφέρει". Με πήγαινε η γιαγιά μου σε ένα τέτοιο σουπερ μαρκετ και ψωνίζαμε μαζί. Ήταν ευτυχισμένες μέρες.
Μετά μετακομίσαμε στο Καραμπουρνάκι τότε που μπορούσες ακόμα να παίζεις στο δρόμο Κρυφτό και Τζαμί για ώρες χωρίς να περάσει ούτε ένα αμάξι. Αλλά αυτά έγιναν το 1990 οπότε έχω ξεφύγει εκτός θέματος.
Πολύ συγκινητικό άρθρο. Ευχαριστώ.
ήμουν 3 χρονών. δε θυμάμαι τίποτα. όλα αυτά που περιγράφεται σαν αναμνήσεις, τα διαβάζω απο ιστορικό ενδιαφέρον.
eat my dust
ΥΓ. δε φταιω... εσεις ρτήσατε...
το 1989 ημουν μολις ενος ετους, δεν θυμαμαι χριστουλη. σε ευχαριστω ομως που μας εμαθες οτι ο θεοδωρακης εγραφε προλογους για αυτοβιογραφιες του μητσοτακη,
που ανεφερες το ονομα, κοσκωτας,
που μας θυμησες τι εγραφε η ελευθεροτυπια στα πρωτοσελιδα της, για την εξεγερση στην τιεν-αν-μεν και που ανεφερες την δολοφονια του μπακογιαννη, θεοσχωρεστον.
και φυσικα για την βανα γυμνη,
μερικες φορες μετανοιωνω που δεν γεννηθηκα το 70 να βιωσω στο πετσι μου ολα αυτα που σημερα θεωρουνται κουλ.
καλη μερα και καλη βδομαδα.
τ.
η Μπρούκ στην Αθήνα και η τρύπα του Κούβελα όλα τα λεφτά. Καλή σου μέρα :)
ωχ τι μας έκανες βρε enteka.Μια ολόκληρη εποχή πέρασε μπροστά απο τα μάτια μου σήμερα το πρωί.
Τα θυμάμαι όλα σχεδον ήμουν 15
Υπεροχη ανάρτηση αν και με έριξε λίγο. πως περνάνε τα χρόνια γρήγορα , πράγματα που τότε θεωρούσαμε σημαντικά τώρα είναι σκόνη
Καλημέρες
Απ'ό,τι φαίνεται είμαι μέχρι στιγμής ο πιο μεγάλος στην παρέα.
Το 1989 ήταν μια χρονιά που το μέλλον ανοιγόταν ελπιδοφόρο μπροστά μου. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής και για πρώτη φορά μόνος σε μία μεγάλη πόλη (Θεσσαλονίκη). Εζησα όλα αυτά που περιγράφεις και το ποστ σου ήταν για μένα ταξίδι με τη μηχανή του χρόνου.
Είδα το Μπάτμαν στα Ηλύσια (και απογοητεύτηκα), πήγαινα σε μεταμεσονύκτιες στον Έσπερο και το άλλο στη Διαγώνιο (Τιβολί ή Ριβολί;), άκουγα ροκ στο "Ράδιο Ακρόπολις" (συμφερόντων εκείνου του πορνοσινεμά στην Αγγελάκη), διάβαζα "Παράλλαξη" και "Εξώστη", έπινα καφέ στο Αχίλλειον και ποτά στο "Jack Daniels" αλλά ατυχώς δεν πήγα ποτέ στο Berlin (αλήθεια λειτουργεί ακόμη; μπα δε νομίζω) και κάθε φορά που χάζευα την πινακίδα του Κούβελα αναρωτιόμουν "Πλάκα μας κάνουν; Τόσα λεφτά έχει ο ραδιοφωνικός σταθμός που θα φτιάξει και μετρό;". Αλλά όπως είπες, ο σουρρεαλισμός ήταν κυρίαρχος τότε στη δημόσια ζωή (σκέψου μόνο τον Μαρούδα που έλεγε ότι θα καταρρίψει τους δορυφόρους που θα πετούσαν πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο)
Ηταν τελικά μία συναρπαστική χρονιά το 1989. Ηταν η χρονιά που άλλαξε την Ελλάδα, τον κόσμο κι εμένα.
Καλημέρα! Λοιπόν! Το υστερόγραφό σου θα μπορούσε να αναφέρεται σε μένα! Κι εγώ έντεκα ήμουν και είχα πόρωση με τον Μπάτμαν. Τον είδα μάλιστα τότε 2 φορές στο σινεμά! Βέβαια, ζούσα στην επαρχία, στη Σπάρτη. Ωραίες εποχές, ξέγνοιαστες...
Καλέ μου φίλε, καλημέρα. Σ'ευχαριστώ πολύ για το ταξίδι down Memory lane. Η δική μνήμη είναι τόσο απατηλή, τα συμπλέκει όλα τόσο σκληρά, που έχω χάσει πιά οριστικά την αξιοπιστία μου σε θέματα αναμετάδοσης πληροφοριών τέτοιου τύπου.
Σε θαυμάζω τόσο πολύ που θυμάσαι όλα αυτά. Τα θυμάμαι κι εγώ δηλαδή, αλλά δεν θα μπορούσα ούτε σε σειρά τα βάλω και ούτε βέβαια τόσο ωραία να τα γράψω!
Καλή βδομάδα σε όλους!
Αχ, έχω κόλλημα με το '89!
Τότε ήταν που μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Ελλάδα, μέχρι τότε μέναμε στην Αυστραλία.
Βλέπαμε με τις αδερφές μου τη μανία που επικρατούσε για την "Καρολαιν" και τον "Ριτζ" εδώ στην Ελλάδα, τα γαριδάκια, τις τύχες και τις τσίχλες και μας φαινόταν παράξενο. Στην Αυστραλία δεν είχε γίνει ποτέ τέτοιος χαμός για την Τόλμη και Γοητεία και τα επεισόδια που παιζόντουσαν από την ΕΤ1 ήταν και παμπάλαια σε σχέση με εκείνα που βλέπαμε εκεί!
Επίσης, παράξενο που η τηλεόραση άρχιζε στις 5 το απόγευμα και διαρκούσε μέχρι 1-2, δε θυμάμαι. Και το σήμα αρχής και τέλους με τον Εθνικό Ύμνο, μας ξένιζε τρομερά!
Μετά ήταν η συγκυβέρνηση, οι δίκες, τα πάμπερς και λέγαμε τι γίνεται σ' αυτή τη χώρα! Κάποια στιγμή πέτυχα και το λάιβ καρδιακό επεισόδιο στο δικαστήριο. Πρώτη φορά άκουγα και τον όρο "υπεξαίρεση χρημάτων".
Και πιο μετά, η δολοφονία του Μπακογιάννη και η πτώση του τείχους. Απίστευτη χρονιά!
Τέλος,(όταν πλέον είχαμε εγκατασταθεί για τα καλά και είχαν έρθει όλα μας τα πράγματα), έπαιρνα το 154 και τους έλεγα ότι το αυτοκίνητό μου είχε πάρει φωτιά και διάφορα τέτοια, ώσπου με βρίσανε και δεν τους ξαναπήρα! Και έκανα και προσπάθειες να αλλάξω τη φωνή μου, αλλά δεν πιάσαν τόπο!
το 1989 πήγα πρώτη γυμνασίου και δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση τρόμου και χαράς που ένοιωσα μόλις συνειδητοποίησα ότι ήμουν πρώτη φορά μόνη μου (μεγάλη!) στο λεωφορείο, χωρίς τη μαμά μου! ήμουν τόσο σοκαρισμένη που ξέχασα να αγοράσω εισιτήριο από τον οδηγό (the cypriot way till today!) με αποτέλεσμα να γελάνε τα υπόλοιπα δωδεκάχρονα...!
από τον συγκεκριμένο Νοέμβριο θυμάμαι την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
Το 1989 ήμουν 13χρονών. Θεωρούσα ότι σε είκοσι χρόνια, δηλαδή στα 33 μου, θα ήμουν πολύ μεγάλη και θα ήξερα ακριβώς τί μου γίνεται.
Χαχαχα.
Καλή σου εβδομάδα :)
Το 1989 πήγαινα πρώτη δημοτικού, δεν καταλάβαινα τί είναι οι τόνοι και πώς χρησιμοποιούνται, και με δυσκόλευαν 2 γράμματα, το κεφαλαίο ωμέγα και το ξ. Κατά τα άλλα, θυμάμαι τον πανικό στο σχολείο με την "Τόλμη και γοητεία", η οποία όμως μου φάνηκε εντελώς βαρετή όταν προσπάθησα να τη δώ, οπότε στο εξής αδιαφόρησα (όσο κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν). Κατά τα άλλα θυμάμαι να ακούω στις ειδήσεις πράγματα για τα οποία δεν καταλάβαινα τίποτα και συγκρατούσα μόνο λέξεις αγνώστου σημασίας για μένα τότε, όπως "σκάνδαλο Κοσκωτά" , "πάμπερς" κλπ. Το ίδιο και με αυτά που άκουγα από τους γονείς και τον περίγυρο: "έπεσε το τείχος" (θυμάμαι να αναρωτιέμαι γιατί ένας τοίχος μπορεί να είναι τόσο σημαντικός, αλλά θυμάμαι ακόμα να κοιτάζω στο σχολείο μου τη γόμα μου που έγραφε made in west germany και να αναρωτιέμαι γιατί ποτε τίποτα δεν γράφει made in east germany. Από την άλλη , δεδομένου οτι δεν ήξερα αγγλικά, αυτό σημαίνει οτι είτε κάποιος μου είχε εξηγήσει τι σημαίνει, είτε ότι μπερδεύω χρονικά τις αναμνήσεις). Όπως και με τη δορυφορική, πίστευα και για τα ιδιωτικά κανάλια οτι θα "έρθουν" για λιγο και μετα θα σταματήσουν. Το μουσικό σήμα του mega, το trailer των τριών χαρίτων ("Οι τρείς Χάριτες δεν είναι τρείς, αλλά τέσσερις: Η Όλγα, η Μαρία, η Ειρήνη....καιι...η Μπεμπέκα"), και ο Δάκης να τραγουδάει "Αλαλούμ αλαλούμ", εντελώς περιέργως είναι ίσως από τις πιο καθαρές αναμνήσεις της ζωής μου. Κατά τα άλλα η αδερφή μου με χόρευε Lambada, παρέα με το ΜΤV. Κάπως έτσι κυλούσε μια εντελώς "κανονική" παιδική ηλικία την οποία καμιά φορά νοσταλγώ, και από την οποία ότι κι αν θυμηθώ, συνήθως μέσα στο μυαλό μου συνέβαινε σε καιρικές συνθήκες άνοιξης, το οποίο είναι προφανώς αδύνατο, αλλά το βρίσκω υπέροχο..με θυμάμαι πάντα στο πεζοδρόμιο του σπιτιού, δίπλα στη νεραντζιά, με ήλιο και ένα ελαφρύ μπουφαν, ούτε πολύ κρύο ούτε πολύ ζέστη....
Πιο μεγάλη κι από τον αταίριαστο: ήμουν 23 το '89.
Το Αχίλλειον (το πρόλαβες με τις κίτρινες καρέκλες?), το Berlin, το Penny Lane (το θυμάσαι?), η Romance, η Πλύμουθ (προχθές που ήμουν Θεσσαλονίκη αναρωτήθηκα αν υπάρχει ακόμη ή αν έκαναν ΚΙ ΕΚΕΙ οικοδομές...). Το Εναλλάξ στη Λώρη Μαργαρίτη. Ο Μπερντές και η Ρεζέρβα στη Μελενίκου (των Πανεπιστημίων...).
Είναι πολύ συγκινητικά όλα αυτά, σχεδόν δεν θέλω να θυμάμαι ότι υπήρξαν. Είναι σαν να ήταν κάποια προηγούμενη ζωή, που έζησε κάποιος άλλος. Γίνεται να γίνουν τόσες αλλαγές σε 20 χρόνια? Γίναμε γραφικοί σαν τους γονείς μας? Με πιάνω να λέω στις ανεψιές μου "όταν ήμουν μικρή..." και πριν προλάβω να συνεχίσω λένε "ώχχχχχ...." σαν να έζησα το ...'40!
Τα γραφεία της Παράλλαξης ήταν δίπλα στη δουλειά μου, στη Χαριλάου.
Αυτό το τεύχος-ενώ τα πετάω πια όλα τα έντυπα-το κράτησα, γιατί με συγκίνησαν όλες αυτές οι λέξεις-ονόματα που αναφέρεις εδώ...
Σόρυ για το σπαμ, αλλά η ψηφοφορία για τις 20 καλύτερες ταινίες λήγει απόψε! Αναρτήθηκε κάπου και το έχασα?
εγω περιμενα να μεγαλωσεις για ν'αρχισεις να γραφεις :-)
@f
Χε χε και εγώ βαριέμαι τις σαπουνόπερες! Ακόμα και τώρα δεν αντέχω πάνω από 5 λεπτά!
Θυμάμαι τον εφιαλτη ένας συμμαθητής μου να θέλει να μού εξηγήσει όλη την υπόθεση της ΤκΓ από τα σπίτια μας μέχρι το σχολείο. Το σχολείο είχε κάποια απόσταση, γύρω στα 20 λεπτά περπάτημα...
ήμουν πέντε χρονών, πήγαινα νήπια, οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν ο παράσχος, ο δημήτρης, ο στέλιος, ο μιχάλης κ η πόπη (έχω να τους δω χρόνια). δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο γεγονός, μόνο τη βραδιά που "πιάσαμε" τα ιδιωτικά κανάλια η υπήρχε ένας αναβρασμός στο σπίτι. θυμάμαι επίσης πως η μάνα μου ήταν έγκυος στη αδερφή μου κ είχε μια τεράστια κοιλιά!
άσχετο: θεωρώ την πτώση του τείχους ένα απ' τα τελευταία μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας κ το ότι ζούσα αλλά δεν το θυμάμαι μου αφήνει μια αίσθηση απωθημένου :-(
έντεκα, πάρα πολύ ωραίο το ποστ σου!
Το 1989 δούλευα στο Ρομάνς. Θυμάμαι το άρθρο του Κλικ γιατί είναι ότι πιό off έχω διαβάσει ποτέ για το μαγαζί.
Έγραφε ότι είναι Η καλύτερη στάση πρίν να πάει κάποιος στο Λούνα Παρκ!!!
Λίγο καιρό μετά κάποιος τους σφύριξε το λάθος τους και έκαναν παρουσίαση στο μαγαζί. Ήρθαν δύο άτομα και έκαναν κάτι γελοίες lifestyle, trendy ερωτήσεις, τύπου πες μας το κοκτέιλ του καλοκαιριού, τους απάντησα Ουίσκι με 2 παγάκια το καλοκαίρι, ένα τον Χειμώνα, Τι μουσική παίζεις; Ότι αρχίζει από D (έλεγα αλήθεια), βάλαμε και κάτι άσχετους πελάτες, να κάνουν τον μπάρμαν και τον DJ για την φωτογράφηση και τελείωσε το πανηγύρι.
@lemon Τo Plymouth υπάρχει ακόμα (έβαζα μουσική και εκεί)
(είναι πάλι απ' τις φορές που τα σχόλια έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον απ' το ποστ. τα διαβάζω με προσοχή - ευχαριστώ πάρα πολύ!)
Το Νοέμβριο του 1989 ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου. Τι να σκεφτόταν τότε για τον κόσμο που θα με έφερνε σε λίγους μήνες από τότε δεν το ξέρω. Ίσως και να ήταν καλύτερα που γεννήθηκα στο "Νέο Κόσμο". Πάντως αυτή τη νοσταλγία που ενώνει τα γεγονοτα με τις προσωπικές ιστορίες την έχω κι εγώ και άλλα άτομα στην ηλικία μου. Ίσως να φταίει η τηλεόραση, το τι είδαν τα μάτια μας, γιατί κι εμείς είδαμε πολλά.
Γι'αυτό κιόλας μέσα σ'αυτή την πληθώρα πληροφοριών και γεγονότων, έχουμε συγκρατήσει τόσα πολλά και επειδή θυμόμαστε πολλά αισθανόμαστε μεγάλοι, σαν να συσσωρεύουμε τη γνώση των γέρων σε σύντομο χρονικό διάστημα, άσχετα με την ποιότητα της γνώσης.
Και πάλι συγχαρητήρια enteka για ένα ακόμη εξαιρετικό ποστ.
Η Βουγιούκλω δεν έκανε ούτε μια διαφήμιση της προκοπής, έτσι για δείγμα;
20 χρόνια πριν...
20 χρονών.
Ωραίο ποστ. Ωραία χρόνια για όποιον όπως εγώ δεν ζούσε στην εποχή του!
:)
@anonymous.
Το ότι δεν έχεις γνώση του κόσμου πριν την πτώση του Τέιχους, είναι το αντίστοιχο, που προφανώς θα σού φαίνεται για σένα περίεργο για κάποιο παιδί που δεν έχει γνώση του κόσμου πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Προφανώς φαίνεται και σε μένα περίεργο.
@Michale Sc. Από την άποψη των γεγονότων και των αλλαγών σπάνια οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την εποχή τους. Είναι οι ιστορικοί κλπ, που έρχονται εκ των υστέρων και χαρακτηρίζουν κάποια περίοδο ως "εποχή".
Καλημέρα
To Νοέμβριο του 1989 αποφάσισα να φτιάξω την Παράλλαξη. Γιατί η πόλη έμοιαζε τότε εξαιρετικά ελπιδοφόρα. Δεν πέρασα και άσχημα.
Γιώργος Τούλας
"Από την άποψη των γεγονότων και των αλλαγών σπάνια οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την εποχή τους. "
Ντροπαλέ,
μάλλον θα σε απογοητεύσω... Ήμουν απλώς χαμένος. :) Στα '80s εγώ ζούσα τα δικά μου '70s. Και ούτω καθ' εξής τις επόμενες δεκαετίες, αν και στα '00s μάλλον τα πήγα καλύτερα - και βρέθηκα να ζω στο "σημερα" περισσότερο λόγω συνθηκών.
Ανεξάρτητως όμως από το σε ποια εποχή ζει ο καθένας, οι τροχιές μας συναντιούνται σε διάφορες αναπάντεχες στιγμές εξάλλου. Να, επί παραδείγματι, όταν στα '90s έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε περιοδικά στα Kόμιξ, Αλμανάκο, Ντόναλντ και Μίκυ Μυστήριο, από αγάπη στα κόμικς (u get the idea πώς είναι να σε βλέπω Άρη κάθε βδομάδα να ξεκινάς και να τελειώνεις τα ποστ σου με τα αγαπημένα μου παπιά), μου ΄εστελναν την Παράλλαξη σταθερά στην Φραγκοκλησιάς όπυο ήταν τα γραφεία τότε του Τερζόπουλου επί εποχής Κλίκ, χωρίς να την έχω ζητήσει ποτέ! Έτσι την έμαθα, ο αδαής Αθηναίος... Some story, that somehow brings us all together, nο?
καλησπέρα
@ Michael Sc.
δεν διαφωνώ και επί της ουσίας δεν λέω κάτι διαφορετικό ( ή εάν είναι διαφορετικό δεν είναι αλληλοαναιρούμενο, αλλά συμπληρωματικό). Και εγώ πολλές φορές δεν ξέρω σε ποιά εποχή ζω. Ένα απλό παράδειγμα: να επενδύσω να δω μια θεατρική παράσταση με δοκιμασμένους ηθοποιούς, όπου υπάρχει και το παλιό η αίσθηση της εποχής που δεν έζησα ή δεν αντιλήφθηκα στην ίδια της την εποχή, ή να ρισκάρω τους καινούργιους, που αύριο μπορεί να είναι "κλασσικοί" -και να λέω πως τους είδα στα ξεκινήματά τους- μπορεί, όμως, να αποδειχθούν και "μάπες". Διλήμματα. Στο τέλος μάλλον η πραγματικότητα είναι ένα μίγμα.
Εργασία στο Κόμιξ κλπ. Πω πω με πιάνει κάποια ζήλεια. Μού δίνεται η αίσθηση ότι αυτός που δουλεύει σε μια τέτοια δουλειά πως μιλά με τον ίδιο τον Ντόναλντ, τον Μίκυ και τον Σκρούτζ :-)
Το Κόμιξ εννοείται ότι συνεχίζω να το αγοράζω, εάν και ο enteka με έφερε σε σκέψεις που επέλεξα μεταξύ Κόμιξ και Μίκυ Μάους μετά από κάποιο σημείο (μέχρι κάποια στιγμή τα αγόραζα ΟΛΑ: Μίκυ Μάους, Μεγάλο Μίκυ, Κλασσικά, Κόμιξ, Σούπερ Μίκυ κλπ).
Εργασία στον τερζόπουλο την δεκαετία 90; Εκεί γύρω δεν ήταν που αποφασίσθηκε να αλλάξει το όνομα των Λύκων; Γιατί έγινε αυτό; Το ενδεχόμενο να γινόταν Μούργοι ακούγεται ξένο (και ως λέξη πλέον ντεμοντέ), το συμβιβαστικό Μουργόλυκοι ως κάτι μπασταρδεμένο. Μήπως πρέπει να γυρίσουμε στην κλασσική ονομασία; ΣΛ: Συμμορία Λύκων :-)
Χα χα, τι μου θυμίζεις τώρα... Εϊναι off topic όμως.
Κόιτα, εγώ πήγα στου Τερζ λίγο καιρό μετά που είχε αλλάξει το όνομα των Λύκων (Beagle Boys) σε Μουργόλυκοι, αλλά ήμουν ένας από τους φανς που δεν τον ενοχλούσε αυτή η αλλαγή.
Οι δυο βασικοί μεταφραστές που είχα στο Κόμιξ - όπου ανέλαβα μετά από λίγο καιρό αρχισυντάκτης, ήταν όλα τα λεφτά... Περισσότερο γέλαγα και ονειρευόμπουν με τις αποδόσεις στις ιστορίες παρά με οτιδήποτε άλλο.
Τα Κόμιξ και τα Μίκυ Μυστήριο τα έχω όλα στη βιβλιοθήκη μου δερματόδετα (κουφαίνονται όσοι ανοίγουν να τα διαβάσουν) αλλά έχω πάψει να τα αγοράζω πια.
Έχω να πω επίσης ότι μέχρι τώρα θεωρούσα ότι η "Δίκη του Αιώνα" έγινε το '89, αλλά ρε γαμώτο τα κανα σαν τα μπούτια μου στο μυαλό μου, άρχισε το '91!'Ήμουν και μόλις 9 τότε (ως ελαφρυντικό μου στοιχείο!). Τι απογοήτευση! Και νόμιζα ότι τη θυμόμουν καλά εκείνη τη χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω και στη δική μου ζωή! 'Άτιμο βρώμικο '89!
@Michael Sc
Για να είμαι ειλικρινής μια από τις πρώτες μου παρορμήσεις ήταν να πάω να κοιτάξω τέυχη του Κόμιξ για να δω, ποιός ήταν τότε ο αρχισυντάκτης :-).
Δεν ασχολήθηκα με την ίδια λογική που δεν ασχολούμαι να δω τις τιμές των βιβλίων, που μού δωρίσαν, όταν βρίσκομαι σε ένα βιβλιοπωλείο.
Η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά μού κόλλησε ένα όνομα, εάν και δεν μπορώ να το συνδέσω απαραίτητα με το Κόμιξ, όσο με άλλα έντυπα της εποχής που ο Τερζόπουλος ανοιγόταν και σε εξειδικευμένο τύπο πχ NPQ ή εξέδιδε και βιβλία.
Δερματόδετα Κόμιξ; Υπέροχο! Ανά πόσα τεύχη ο κάθε τόμος, ώστε να μην διπλώνονται τα εσωτερικά καρέ;
Προσωπικά βρίσκομαι στο δίλημμα του τί να κάνω τώρα που οι ιστορίες φαίνεται ότι αρχίζουν και κυκλοφορούν σε hardback (σειρά "Βιβλιοθήκη Κόμιξ" και σειρά με τις ιστορίες του του Carl Barks). Φυσικά και θέλω να τις αγοράσω. Με τα αντίστοιχα "λυτά" τεύχη, όμως, τί κάνω; Να τα δώσω, χαρίσω, "πετάξω" (μπρρ), λυπάμαι και δεν θέλω, από την άλλη είναι και το θέμα του χώρου. Τί δίλημμα! Έχω την αίσθηση, πάντως, ότι οι τόμοι έχουν τις ιστορίες χωρίς τις εισαγωγές και την ανάλυση και αυτό ίσως είναι ένα μείον, το οποίο θα έπρεπε να ληφθεί υπ' όψιν σε προσεχείς τόμους.
Καλημέρα!
"τί να κάνω τώρα που οι ιστορίες φαίνεται ότι αρχίζουν και κυκλοφορούν σε hardback"
Μόνο το Life & Times ήξερα ότι κυκλοφορεί σε δυο τόμους... Βγάζουν κι άλλο;
Δερματόδετα, πανόδετα, μπες σε ένα βιβλιοδετείο (από αυτά που γράφουν απ' έξω "καλλιτεχνικό βιβλιοδετείο") και διάλεξε ο ίδιος πώς τα θες και πόσα. Στοιχίζουν συνήθως γύρω στα 20 € ο τόμος...
Το 1989 είμουν ένα χαμένο κορμάκι (8 χρονών) και δεν θυμάμαι τίποτα.
Ναι βγαίνουν και άλλα πχ:
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=146404
ή http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=146406.
Για μένα ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα, μέχρι τότε ζούσαμε στη Γερμανία. Θυμάμαι ότι ήμουν σταθερά εκτός κλίματος και προσπαθούσα να μη φαίνεται πολύ. Η Τόλμη και Γοητεία με παρέσυρε αμέσως και δε χρειαζόταν να προσποιούμαι, και σύντομα με την αδερφή μου λέγαμε στην άλλη "you're an opportunist and a manipulator" που έλεγε ΣΥΝΕΧΕΙΑ η Στέφανι στην Καρολάιν. Αντιθέτως δεν καταλάβαινα καθόλου τα πολιτικά θέματα, ήμουν και 3η Γυμνασίου βέβαια, αλλά θυμάμαι την ταπείνωση όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία ΝΔ-αριστεράς και την κατήφεια σπίτι για το νέο είδος ντροπής που δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Επίσης θυμάμαι τη μαμά μου να λέει "τον έφαγαν τον άνθρωπο" για το καρδιακό επεισόδιο στο δικαστήριο.
Αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα ήταν το τεράστιο σοκ που έπαθα όταν έμαθα για το Τείχος: όλα τα γράμματα που έστελνα στην Ελλάδα ως τότε είχαν διεύθυνση αποστολής "West Germany" και ήταν 100% παγιωμένη κατάσταση στο μυαλό μου. Στο σχολείο που πήγαινα (στο γερμανικό) στην ιστορία είχαμε διδαχτεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σχηματίστηκε μαζί με την πεποίθηση ότι για να πέσει θα επρεπε να προηγηθεί 3ος παγκοσμιιος. Πόσο γρήγορα άλλαξαν τα πραγματα!
Το '89 ήμουν 3 ετών, απέκτησα αδερφάκι, θυμάμαι που κοιτούσα τα σχέδια του σπιτιού που θα χτίζαμε και να μην καταλαβαίνω γρι, αλλά να ξέρω πιο είναι το δικό μου δωμάτιο. Δυστυχώς ένα χρόνο μετά ήρθε στη ζωή η αδερφή και πάει το όνειρο του δικού μου δωματίου. Θυμάμαι αμυδρά του πανηγυρισμούς για το μπάσκετ και τίποτα άλλο. Η υπόθεση Κοσκωτά, η οικουμενική κυβέρνηση κτλ είναι για μένα ιστορικά γεγονότα. Από μουσική μάλλον άκουγα ρεμπέτικα που αρέσουν στον μπαμπά μου.
@έντεκα Έχω διαβάσει ήδη 4 φορές το άρθρο στην Παράλλαξη γιατί ήταν από τα καλύτερα του τεύχους. Και ακόμα μία στο blog, πριν από λίγο. Με μετέφερες στο όλο κλίμα εκείνου του Νοέμβρη. Συγχαρητήρια!
@αταίριαστε το berlin υπάρχει ακόμα και με τον Θόδωρα σταθερά ως ιδιοκτήτη.
χίλια ευχαριστώ για όλα τα σχόλια
(δεν μπορώ να πω πόσο ζηλεύω αυτή τη θέση στις εκδόσεις του μίκυ μάους...)
δάκρυσα ρε φίλε να σε καλά.
ελπίζω οι έλληνες να μη τα πετάξουμε όλα αυτά που ζήσαμε στα σκουπίδια.
Post a Comment