(Συμμετείχα στην ψηφοφορία που διοργανώθηκε από το μπλογκ seagazing. Έπρεπε να ψηφίσουμε 20, οπότε πριν απ’ το Τοπ-11 μου, σήμερα θα βάλω τις θέσεις 20 με 12. Οι εικόνες είναι απ’ το Howl’s Moving Castle, που είναι στο Νο15. Πρώτα όμως κάτι για την ταινία που ανοίγει τη λίστα, στο Νο20.)
Η Έκτακτη Έκδοση
Περίπου αρχές της δεκαετίας, φθινόπωρο του 2001. Ένα χρόνο πριν είχα αφήσει το Λονδίνο τελειώνοντας τις σπουδές, είχα γυρίσει για μια σεζόν στη Θεσνίκη και τώρα επέστρεφα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό.
Ένα απ’ τα πρώτα μεσημέρια εκεί, αποφασίσαμε, τέσσερα άτομα, να πάμε σινεμά. Μπορούσα να καυχηθώ πως είχα πάει σχεδόν σε όλους τους λονδρέζικους κινηματογράφους, σε κάθε περιοχή, οι αγαπημένοι μου όμως ήταν αυτοί στο Picadilly Circus. Πηγαίναμε για να δούμε το Hedwig and the Angry Inch, όταν μας πήρε τηλέφωνο η φίλη μας η Κατερίνα απ’ την Ελλάδα. Άρχισε να λέει κάτι τρελά: να φύγουμε απ’ το κέντρο, να προστατευτούμε, στην Αμερική γίνονται επιθέσεις, οι ειδήσεις λένε ότι το Λονδίνο ίσως να είναι ο επόμενος στόχος λόγω της συμμαχίας Μπους-Μπλερ, στη Νέα Υόρκη άνθρωποι πηδούν έξω απ’ τους Δίδυμους Πύργους και σκοτώνονται, αεροπλάνα καταστρέφουν το Πεντάγωνο, φωτιές παντού, καταστροφή.
Δεν την πολυπιστέψαμε. Μπαίνοντας στο σινεμά (είχαμε ήδη αγοράσει τα εισιτήρια) ρωτήσαμε έτσι εθιμοτυπικά τον ταμία: «Ακούσατε τίποτα για την Αμερική; Όχι ε;» (Δεν το ρώτησα εγώ γιατί ντρεπόμουν, θα με πάρει για τρελό σκέφτηκα. Άλλωστε ποιοι θα τολμούσαν (και θα είχαν μπορέσει) να επιτεθούν στην Αμερική – οι εξωγήινοι;) Δεν άκουσα την απάντησή του αλλά το βλέμμα του με σκότωσε. Μπορεί για μας να ήταν Σεπτέμβριος και συγκεκριμένα 11 του μηνός, όμως ιδέα δεν είχαμε πως το σήμερα θα ήταν η γνωστή 11η Σεπτεμβρίου.
Και τώρα;
Μπήκαμε να δούμε την ταινία. Ως ο πιο φοβητσιάρης επέμεινα να καθίσουμε πίσω, ώστε αν ακουστεί κανένας θόρυβος να μπορέσουμε να βγούμε στα γρήγορα. Οι υπόλοιποι μου έκαναν τη χάρη και κάθισα στην έξω έξω θέση. Στην αρχή η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και φανταζόμουν εικόνες καταστροφής: βόμβες έπεφταν στο κέντρο του Λονδίνου, αεροπλάνα συγκρούονταν στα κτίρια με τις φωτεινές διαφημιστικές πινακίδες, ένα σινεμά κατέρρεε και οι λιγοστοί τρελοί (εμείς) που είχαν είχαν το θράσος να βλέπουν ταινία ενώ ο κόσμος καιγόταν βρίσκονταν μερικές μέρες μετά απανθρακωμένοι.
Όμως το Hedwig and the Angry Inch ήταν ωραίο και διασκεδαστικό. Χρώματα, μουσική, γέλιο – σύντομα είχα ξεχάσει τα πάντα. Μέχρι που…
...στην μεγάλη σκηνή της αποκάλυψης του έργου, ο ντυμένος γυναίκα πρωταγωνιστής που είχε συνάψει δεσμό με νεαρό αποφασίζει να του εξομολογηθεί ότι δεν είναι πραγματική γυναίκα… Και το σκηνοθετικό τρυκ, μέχρι αυτός να καταφέρει να το ξεστομίσει, ήταν ο ήχος μιας βόμβας που πέφτει απ’ τον ουρανό. Ένα μακρινό «ΦΣΣΣ», που πλησίαζε, πλησίαζε, πλησίαζε και ετοιμαζόταν να προσκρούσει στο έδαφος και να προκαλέσει έκρηξη μεγατόνων. Αυτό βέβαια το πρόσεξα τη δεύτερη φορά που είδα την ταινία, σε πιο ήρεμες συνθήκες, γιατί εκείνη τη στιγμή είπα απλά πανικόβλητος:
«Πάμε να φύγουμε! Βόμβα! Δεν ακούτε τη βόμβα που πλησιάζει;»
«Η ταινία είναι ρε Άρη, ηρέμησε»
«Κι αν δεν είναι η ταινία;»
ΜΠΟΥΜ!
Μου πήρε ώρα για να ηρεμήσω. Το ΜΠΟΥΜ ήταν όντως απ’ την ταινία, τώρα το ήξερα, του νεαρού του είχε έρθει κεραμίδα, κι εγώ όμως χρειαζόμουν κανα ποτάκι…
Κάποτε η ταινία τελείωσε και έξω το Picadilly ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι όταν είχαμε μπει, δυο ώρες πριν. Τώρα ήταν σχεδόν άδειο, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους – και όσοι λιγοστοί υπήρχαν έτρεχαν αριστερά και δεξιά σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Κοιτούσαν, όπως και μεις ψηλά. Και τρόμαζαν με το κάθε (προγραμματισμένης πτήσης) αεροπλάνο που εντόπιζαν στον ουρανό.
«Έκτακτη έκδοση», φώναζαν όσοι πωλητές εφημερίδων είχαν μείνει στη θέση τους - πουλούσαν το έκτακτο φύλλο της Evening Standard, το πρωτοσέλιδο της οποίας ούρλιαζε λέξεις όπως WAR και DISASTER και είχε τις πρώτες φωτογραφίες των κατεστραμμένων Δίδυμων Πύργων. Την ίδια στιγμή ανοίγαμε τα κινητά μας και ακούγαμε εξωφρενικά τρομοκρατημένα μηνύματα απ’ τις μαμάδες μας που έλεγαν πάνω κάτω να τσακιστούμε να φύγουμε απ’ το κέντρο.
Οι υπόλοιποι επέμειναν να πάρουμε το λεωφορείο (και όχι ένα ταξί που θα μας απομάκρυνε άμεσα απ’ το κέντρο) και από πάνω, λες και θέλαν να παίξουν με τα νεύρα του Υποχόνδριου, με πήγαν στη Shaftesbury Avenue για να βρούμε ένα McDonalds και μετά να περιμένουμε στην ουρά κιεγώδεξερωπόσηώρα. Κάποτε φτάσαμε σπίτι και βάλαμε την τηλεόραση για τα νέα -και δεν την κλείσαμε καθόλου όλη μέρα.
Η δική μας εντεκάτη σεπτεμβρίου ήταν εξαιρετικά κωμικοτραγική. Κατά σατανική σύμπτωση έτσι ακριβώς ήταν κι η ταινία που είδαμε εκείνο το μεσημέρι – και που ανοίγει τη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας που τελειώνει…
20)
Hedwig and the Angry Inch
Γιατι: Τι γιατί, μόλις έγραψα 710 λέξεις!
19)
Death Proof
Γιατί: Γιατί την είδα σε θερινό, γιατί είχα καλή διάθεση, γιατί το πρώτο μέρος είχε την (αλά άντι γουόρχολ) αληθοφανή καθημερινότητα των κοριτσιών, γιατί το τέλος είχε πολύ πλάκα, γιατί με το που έπεσαν ξαφνικά τα γράμματα όλο το σινεμά ξέσπασε σε γέλια και ταυτόχρονα ξεκίνησε το καταπληκτικό Chick Habit…
18)
Kung Fu Panda
Γιατί: Φοβερή ιστορία, πολύ γέλιο, με έκανε να θέλω να παλέψω πετώντας.
17)
Shortbus
Γιατί: Γιατί η τέχνη είναι πορνό – κι όχι το αντίστροφο.
16)
Baise-moi
Γιατί: Για τον ίδιο λόγο με το Shortbus. Αν και ήταν σαφώς χειρότερο, θυμάμαι ότι τον είδα δωρεάν στον Έσπερο - μόλις είχα πιάσει μια δουλειά στο πολιτιστικό τμήμα εφημερίδας κι ένιωθα ο βασιλιάς του κόσμου μ’ όλες αυτές τις τζάμπα προσκλήσεις για σινεμά και συναυλίες, για τις advance ξεναγήσεις σε εκθέσεις, για τις συνεντεύξεις τύπου και τον απαραίτητο μπουφέ τους (μια φορά στο ολύμπιον, συνέντευξη τύπου για ένα θεατρικό με τον μητρούση, είχαν ζεστό μπουφέ delicatessen! Σολωμός, χαβιάρι, απίστευτα πράγματα…)
15)
Howl's Moving Castle.
Γιατί: Είναι αριστούργημα όπως και το Spirited Away. Αν τα βιβλία μου γινόταν ποτέ ταινίες κινουμένων σχεδίων θα ήθελα να τις σκηνοθετήσει ο Hayao Miyazaki. Μετά θα πέθαινα ευτυχισμένος – ή θα ξυπνούσα δυστυχισμένος.
14)
Οι ζωές των άλλων.
Γιατί: Δυνατό, συγκινητικό, εξαιρετικό.
13)
American Psycho.
Γιατί: Ο Μπρετ Ήστον Έλλις είναι απ’ τους αγαπημένους μου συγγραφείς και η ταινία, αφού βγήκα απ’ το βερολινέζικο σινεμά, με έκανε να νιώθω δυνατός και άτρωτος, σαν τον σίριαλ κίλερ που -μάλλον- ποτέ δεν θα (επιδιώξω να) γίνω.
12)
Memento
Γιατί: Δεν θα μπορούσε να μην μου άρεσε μ’ αυτό το gimmick, ακόμα και χάλια να ήταν – που προφανώς δεν ήταν.
[Το Τοπ-11 την επόμενη εβδομάδα…]
.
.
.
.
.
Posts
14 comments:
Την ώρα που η ΝΥ δεχόταν επιθέσεις, εγώ έφτιαχνα την βαλίτσα της επιστροφής για Λονδίνο... Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, όπως είναι πάντα ανοιχτή στο πατρικό μου, και με το που είδα να καρφώνεται το πρώτο αεροπλάνο πάνω στον πρώτο πύργο, ήξερα ότι η κατάσταση απαιτούσε internet. Δεν μπορούσα να βασιστώ στους συναισθηματισμούς των ελληνικών μίντια (άσχετα αν τώρα αυτός ο συνaiσθηματισμός είναι που με γυρνάει νοερά πίσω) και χρειαζόμουν επειγόντως news.bbc.co.uk.Έλα όμως που το internet στο πατρικό μου εν έτει 2001 ήταν άγνωστη έννοια. Πού να πάω ο κακόμοιρος, παίρνω τηλέφωνο σε ένα φίλο που είχε ίντερνετ αλλά ποιό BBC και ποιό Sky News. Και τα δύο είχαν καταρρεύσει. Μετά κατάρρευσε και το dial-up του φίλου (στην Ελλάδα τότε το ISDN ήταν η τελευταία λέξη) και εξακολουθούσα να μένω έρμαιο των σπαραγμών του Ευαγγελάτου και του Λιάγκα. Για καλή μου τύχη, ένας άλλος φίλος είχε δορυφορικό internet (star trek για την Καλαμαριά του 2001) και μπορέσαμε να μπούμε στο CNN. Και έτσι έμαθα τι πραγματικά συνέβαινε και αν κατά πόσο θα έπρεπε να τρομοκρατηθώ που σε δύο μόλις μέρες πετούσα για Λονδίνο. Και φυσικά έπρεπε να φοβάμαι, αλλά η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Και έτσι έγινε. Σόρρυ για την ασχετοσύνη του reply, μιας και συζητάμε ταινίες, αλλά τα σχόλιά σου με πήγαν πίσω σε μια πολύ αλλόκοτη αλλά και αξέχαστη περίοδο. Γενικά το μπλόγκ σου έχει το χάρισμα να κάνει το μυαλό μου να ταξιδεύει στο χρόνο.
Γιάννης.
σ' ευχαριστώ για τις αναμνήσεις :)
Εν τω μεταξύ σε όλες τις ταινίες καταστροφών πάντα υπάρχουν στο background άνθρωποι που επιδίδονται σε καθημερινές συνήθειες (σε καφέ, τον σκύλο βόλτα, είναι μέσα σε ταξί, κοκ) κι όταν συμβαίνει η καταστροφή (π.χ. έρχεται ο Γκοτζίλα) τρέχουν αλαφιασμένοι κι οι δρόμοι μποτιλιάρουν. Και τότε όλοι (ή έτσι νομίζω?) σκεφτόμαστε: ήταν ανάγκη να είναι όλοι αυτοί εκεί εκείνη την ώρα;
Στην νοερή ταινία καταστροφής εσύ και οι φίλοι σου είστε μιά σύντομη σεκάνς που σας δείχνει να μπαίνετε αμέριμνοι στο σινεμά και πάλι (αφου μεσολαβήσουν σκηνές φρικώδους τρόμου) βγαίνετε αλαφιασμένοι κι όλοι (ή έτσι νομίζω?) σας κατηγορούμε: ήταν ανάγκη κι αυτοί να πάνε σινεμά εκείνη την ώρα;;
χε! μου αρεσε το σχολιο της Ιφιμεδειας. εγω παντως στις 11/9 δε θυμαμαι πανικο στο Λονδινο, μονο τη στεναχωρια ολων στη δουλεια. αντιθετα, θυμαμαι στις 7/7, μετα απο μια πολυ ταραγμενη μερα στη δουλεια (στο κεντρο των επιθεσεων, χασαμε κοσμο) το ποσο σιωπηλο ηταν το Λονδινο το βραδυ που γυρνουσαμε ολοι με τα ποδια σπιτι μετα απο τις επιθεσεις. τελικα, καλυτερα να ζει κανεις σε καιρους που δεν ειναι κινηματογραφικα ενδιαφεροντες..
Εμένα με είχε πάρει ένας φίλος μου να μου το πει γιατί ήμουν μόνη μου σε ένα γραφείο και δεν είχα πάρει πρέφα και μου λεει έπεσε αεροπλάνο σε ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη (δεν είχε πεσει το δεύτερο ακόμα) και του λέω έπεσε? μου λέει ποιος? λέω ο ουρανοξύστης. Και μου λέει ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗΣ? Εγώ ντράπηκα για την ερώτησή μου και το κλείσαμε, άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ (δε δούλευε τίποτα) και με ξανααπαίρνει και μου λέει ΚΑΛΑ ΤΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΕΠΕΣΕ! Κι ένιωσα αυτό το αμφίθυμο πράγμα που περιγράφει ο Τζόναθαν Κόου, όταν συμβαίνει μια καταστροφή κι εσύ ευνοείσαι κατά 0.0000000000000000000000000001% και παρόλ'αυτά, δε μπορείς να μην κρατηθείς να μη χαρείς για το θρίαμβό σου...
Καλησπέρα την 11η Σεπτεμβρίου ήμουν ήδη στην Ελλάδα και έγραφα την πτυχιακή μου για το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία. Δεν ήμουν και πολύ συγκεντρωμένος και είχα την τηλεόραση για background.
Όταν είδα το γεγονός δεν μπορούσα να πιστέψω τα μάτια μου. Νόμιζα, όντως, ότι ήταν ταινία. Ακόμα και τους γονείς μου, που πήρα δεν είχα ύφος προβληματισμένο, διότι ήταν τόσο απίστευτο το γεγονός. Τους έλεγα "Καλά! Εϊδατε τί έγινε; Ούτε ταινία να ήταν!".
Σταδιακά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ταινία και πως ήταν μια τραγική αλήθεια και λυπήθηκα, φοβήθηκα, αλλά και σιχάθηκα. Σιχάθηκα με την ηδονική επανάληψη των ΜΜΕ να δείχνουν συνεχώς το γεγονός, αλλά και με τις μικροπρεπεις ερμηνείες, που άρχισαν να εμφανίζονται: "Είναι τιμωρία της Αμερικής. Να δούνε και αυτοί πώς είναι", "Οι Εβραίοι ήταν μιλημένοι και δεν είχαν πάει εκείνη την ημέρα" και άλλες τέτοιες ανοησίες!
Σχετικά με τις ταινίες τώρα. Θυμάμαι αρκετά ότι οι ζωές των άλλων είχαν φέρει αρκετές συζητήσεις σχετικά με την Α. Γερμανία, το τί συνέβαινε, σε αντίθεση με το Good Bye Lenin, που ήταν πιο κωμωδία κλπ. Όσο για το memento (στην αρχή δεν το είχα καταλάβει). Για να μην μιλήσουμε για το Mullholand Drive (πήγα στο movie spoiler μετά) ή για το Έκτη αίσθηση. Ειδικά για το τελευταίο βρήκα την ταινία ανούσια, γιατί δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα!!!!. "Πώς σού φάνηκε η ταινία;" με ρώτησε η κοπέλα μου "Πφ, εντάξει! Ήταν ένας αστυνόμος είχε ένα παιδί, τίποτα ιδιαίτερο". "Ρε συ κατάλαβες ότι ήταν πεθαμένος;" "Ε;". ¨Ωρες ώρες νομίζω ότι έχω περιορισμένη φαντασία :-)
TI; ΗΤΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ; πωωωωωωω...
:)
Με την ευκαιρία, το ξέρουμε υποθέτω πως η Heidi (ναι, η γνωστή) είναι και αυτή του Miyazaki...
Α, μπα? είσαι απίστευτη!!!! :-)))
εγώ την 9/11 ήμουν στην έκθεση κόμιξ στο Γκάζι και έμαθα για τις επιθέσεις την επόμενη μέρα το πρωί... τόσα άτομα, σε τέτοιο μέρος και όμως δεν ακούσαμε τίποτα, ή δεν δώσαμε σημμασία σε τίποτα! μόνο μετά θυμήθηκα τα βλέμματα των επιβατών στο μετρό αργά το βράδυ όταν με τη παρέα μου γελούσαμε και λέγαμε βλακείες, πως μας κοίταζαν όλοι, τρομαγμένοι και λυπημένοι!!!
ξεφύγαμε από τις ταινίες... μήπως να φτιάξουμε όλοι μαζί μια ταινία με τις 9/11 εμπειρίες μας; :-)
Χμμμ..δεν μαρεσει καθολου η λιστα σου...σορρυ :) ...ΟΚ,το Μεμεντο θα το εβαζα μεσα,οι Ζωες των Αλλων πολυ καλο,αλλα στις καλυτερες ταινιες της δεκαετιας ?
11/9/2001..διαβαζα σε ενα φιλικο σπιτι στην Θεσνικη (τα δικα μας τα ειχαμε ξενοικιασει απο καιρο) το τελευταιο μαθημα για πτυχιο (Κληρονομικο Δικαιο) μαζι με μια φιλη και συμφοιτητρια που το ειχε αφησει επισης τελευταιο η οποια ομως χωρις κανενα αγχος εβλεπε μια αθλια βιντεοταινια με τον Ταμτακο στο Αλτερ ! Πεφτει το πρωτο αεροπλανο και με φωναζει οτι επεσε ενα αεροπλανο σε ενα ουρανοξυστη (εκτακτη ειδηση..).Της λεω οτι ειναι ατυχημα και ακολουθει και δευτερο...Στο μεταξυ ηρθε και το ζευγαρι του σπιτιου, γινοταν χαμος,και μεχρι να παμε στην σχολη να δωσουμε (διναμε μεσημερι) ειχε ηδη πεσει ο πρωτος πυργος ; Αποτελεσμα ? Για να παρουμε πτυχιο,δεν επρεπε να γκρεμιστει φουρνος,αλλα η Νεα Υορκη...
Στην πρόσφατη ψηφοφορία με τις αγαπημένες ταινίες των 00s μόνο εγώ συμπεριέλαβα και Hedwig και Shortbus. Πολύ μεγάλη η χαρά να βλέπω και τα δύο στη λίστα σου!
Υ.Γ. Μιας και εξελίσσεται σε γκάλοπ to θέμα, την ώρα της επίθεσης εγώ ήμουν στο μπαλκόνι και άπλωνα ρούχα!
Νομίζω ότι θα γίνει το ποστ του -πού ήσουν όταν έπεσαν οι πύργοι;
Εγώ ήμουν στο Portsmouth, σε σπίτι φίλης, είχαμε μαζευτεί στην κουζίνα και χαζεύαμε. Είχε όντως κάτι το blockbusterάδικο η εικόνα ατην αρχή, ενώ όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος της τραγωδίας...τι να λέμε.
Λοιπόν, το Hedwig... το έχω δει και σε άλλες λίστες και δεν το έχω ξανακούσει - μήπως να το ψάξω στο σέβεν;
....(πολύ γουστάρω όταν είμαι το 11ο σχόλιο στο μπλογκ σου! χεχε)
http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/8409188.stm?ls
asxeto, alla an thymamai kala sou aresoun auta ta zwakia :-)
ευχαριστώ όλους (εκτός απ' το τελευταίο 666 σπαμ) για τις αναμνήσεις!
Post a Comment